Συνέχεια από το προηγούμενο:
Οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες είχαν καταλάβει κάτι πολύ σημαντικό: Ο όχλος δεν κάνει ότι του λέει ο κάθε μασκαράς επειδή και μόνο του το λέει. Ο όχλος για να ακούσει κάποιον πρέπει να τον φοβάται στο μεδούλι του και να αισθάνεται ανίσχυρος μπροστά του. Ο όχλος ακούει τον Θεό. Οποιονδήποτε Θεό. Αρκεί να είναι Θεός. Και οι αυτοκράτορες της Ρώμης δεν είχανε καιρό να διαβουλεύονται με τους χαραμοφάηδες στους Δελφούς ή με τις παρθένες της Σίβυλλας κάθε φορά που έπρεπε να περάσουνε καινούργιους φόρους. Έτσι βρήκαν την τέλεια λύση: Αυτοανακηρύχτηκαν Θεοί.
Το Ελληνικό πνεύμα είχε αποτύχει παταγωδώς (όπως συνέβη και μετέπειτα κάμποσες φορές) όταν η Αθήνα και η Σπάρτη φαγώθηκαν μεταξύ τους και προετοίμασαν τον δρόμο να περάσουν οι Ρωμαϊκές λεγεώνες. Τότε πια, ο Ελληνορωμαϊκός πολιτισμός με τον Αυτοκράτορα Θεό κατάφερε να επιζήσει κάμποσες φορές παραπάνω από όσο είχε επιζήσει η Αθήνα. Ο αυτοκράτορας δεν χρειαζόταν να συλλογιστεί την σχέση θρησκείας και κράτους. Η θρησκεία ήταν το κράτος. Και όποιου δεν του αρέσει να πάει δια πυρός και σιδήρου να βρει τον Τζούπιτερ ή την Μινέρβα και να απολογηθεί.
Αυτό λεγόταν Ρωμαϊκή Ειρήνη.
Τα πράγματα δυσκόλεψαν όταν άλλαξε η θρησκεία και ο αυτοκράτορας έπρεπε να τα έχει καλά με τον Πάπα ή με τον Πατριάρχη. Με διαφορετικούς τρόπους στην κάθε περίπτωση. Στην Ρώμη ο Πάπας ήταν ο αλάθητος αντιπρόσωπος του Θεού για εισαγωγές-εξαγωγές αγαθών και κρατούσε στα χέρια του όλο το τελωνείο και το τμήμα διαβατηρίων μεταξύ Γης, Παραδείσου και Κόλασης. Με τους αιώνες ο αυτοκράτορας εξαφανίστηκε και ο Πάπας συχνά είχε υπό τις διαταγές του στρατό, πρίγκιπες και θησαυρό. Κράτος εν κράτη. Ένας νέος Αυτοκράτορας-Θεός για τους δυτικούς Χριστιανούς. Ο Πατριάρχης στην ανατολή από την άλλη μεριά ήταν σε θέση μειονεκτική γιατί η εκκλησία στην ανατολή δεν ήταν αντιπρόσωποι εισαγωγές-εξαγωγές ΑΕ, αλλά, εκπρόσωποι. Και ως εκ τούτου ο αυτοκράτορας και ο πατριάρχης έπρεπε να τα έχουν καλά οι δυό τους και έτσι και τα είχαν! Σαν τον Δον Κιχώτη και τον Σάντσο Πάντσα πάνω στο μουλάρι και τον γάιδαρο, και αλλάζανε θέσεις ανάλογα με την ευστροφία του εκάστοτε σφετεριστή: Πότε έπαιζε τον Δον Κιχώτη ο αυτοκράτορας, πότε ο Πατριάρχης. Ο Πατριάρχης τουλάχιστον δεν ήταν αλάθητος αλλά απλά προέδρευε ενός συμβουλίου παπάδων.
Αυτό λεγόταν Μεσαίωνας.
Στην σημερινή εποχή έχουμε καταφέρει να διαχωρίσουμε κράτος και εκκλησία. Ουδεμία πλέον σχέση. Στην Αμερική μάλιστα "απαγορεύεται" κοινωνικά και πολιτικά να λες Καλά Χριστούγεννα, ή Καλή Χάνουκα, ή ο Αλλάχ είναι μεγάλος. Πρέπει να λες Καλές Γιορτές. Γιατί δεν ξέρεις ποτέ πως ονομάζει ο άλλος τις γιορτές του. Και δεν βλέπεις παπάδες να μπαινοβγαίνουν στον Λευκό Οίκο ούτε στο νούμερο 10 Ντάουνινγ Στρητ, ούτε στο Παλάτι τον Ιλισίων Πεδίων, ούτε στην Καγκελαρία.
Ισχύει αυτό παντού; Όχι παντού: υπάρχει μια χώρα που αντιστέκεται και πάντα θα αντιστέκεται σε οτιδήποτε θα μπορούσε να επιτρέψει στους κατοίκους της να ακολουθήσουν τα μονοπάτια που ακολουθούν οι συνάνθρωποί τους σε άλλες χώρες. Διότι, όπως είναι γνωστό, οι κάτοικοι της συγκεκριμένης χώρας πίνουν ένα ζωμό μυστικής συνταγής που τους επιτρέπει να είναι πιο έξυπνοι και να τα ξέρουν όλα καλύτερα από όοοοολους τους άλλους!
Στην Ελλάδα, για να γίνει κάποιος υπουργός πρέπει να ορκιστεί με τον Πρωθυπουργό του σε μια τελετή οργανωμένη από την εκκλησία εις το όνομα του εγχώριου Θεού. Και όπου βρεθεί κι όπου σταθεί κυβερνητικός υπάλληλος, όπως ο πρωθυπουργός φερ' ειπείν, τσουπ! νάσου κι ένας παπάς!
Το κακό δεν σταματά εκεί. Ή, για την ακρίβεια, το κακό δεν αρχίζει από εκεί. Το κακό αρχίζει από τον χαρακτήρα των ανθρώπων της εν λόγω χώρας. Ένα σεβαστό ποσοστό ανθρώπων ζουν με τις δισδιάστατες προκαταλήψεις του Μεσαίωνα οι οποίες τους βοήθησαν να επιζήσουν την τουρκοκρατία, και, χρειάζονται τον θεούλη τους, όπως οι αρχαίοι Ρωμαίοι, ή Ρωμιοί, χρειαζόντουσαν τον Θεό αυτοκράτορα. Ένα άλλο σεβαστότατο ποσοστό ανθρώπων, βλέποντας την παταγώδη αποτυχία της κοινωνίας που χτίσανε ψάχνουνε να βρούνε κάποιονε που φταίει (εκτός των ιδίων φυσικά) και βρήκανε τους παπάδες! Χτυπάνε μάλιστα μ' ένα σμπάρο δυό τρυγόνια, βάζοντάς τα με τους παπάδες που τους "κρατάνε κάτω" από τη μία, και παριστάνοντας τους σοφολογιότατους από την άλλη, οπότε βγαίνουνε και καπάκι οι κακομοίρηδες που όλα τα ξέρουνε.
Κάθε επάγγελμα έχει βέβαια τους ακαμάτηδές του. Όταν βλέπουμε ανίκανους ή λωποδύτες γιατρούς δεν τα βάζουμε με την ιατρική επιστήμη. Με το ίδιο σκεπτικό θα ήταν χαζό να τα βάζαμε με την εκάστοτε θρησκεία επειδή βλέπουμε ένα ποσοστό του κλήρου να συμπεριφέρονται σαν ανίκανοι ή λωποδύτες γιατροί. Στην Ελλάδα όμως τα βάζουμε με την θρησκεία των προγόνων μας, και συνεχίζουμε να δίνουμε φακελάκια στους γιατρούς να μας γιατρέψουν. Ως εκ τούτου οι μόνοι γιατροί που χρειάζεται κατεπειγόντως η Ελληνική Κοινωνία είναι ψυχίατροι, αλλά, θα περάσουνε κάμποσα τέρμινα μέχρι να το πάρουν χαμπάρι αυτό οι απογοητευμένοι και σε αδιέξοδο ξερόληδες.
Εγώ προσωπικά έχω βρει την θέση μου στον κόσμο, υποκειμενικά και με το μυαλουδάκι μου πιστεύοντας ότι η θρησκεία των προγόνων μου είναι μια εικονογράφηση που επιτρέπει μέσω κατανόησης του δόγματος να ενώσει κανείς απόλυτα την φιλοσοφία, την θρησκεία και την επιστήμη σε ένα σύνολο που εφαρμόζει στα κομμάτια του τέλεια, σαν παζλ που οι ενώσεις των κομματιών εξαφανίζονται. Από την δική μου υποκειμενική γωνία βλέψης μπορώ να πιστεύω στην επιστήμη όσο μπορώ να την καταλάβω, και να την ενώνω τέλεια με τις λαϊκές παραδόσεις μέσω της φιλοσοφίας. Έτσι μπορώ να είμαι επίτροπος της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας μου, να διδάσκω κατηχιτικό σε Ελληνόπουλα στην Αμερική με βιβλία της NASA, να λέω Χριστός Ανέστη και όσοι με ακούν και όσοι μου επιτρέπουν να τα λέω αυτά να ξέρουν ακριβώς τι πιστεύω, πως τα εννοώ και τι πιστεύω ότι συμβολίζουν.
Αυτά βέβαια όσον αφορά εμένα. Ουδέποτε περιμένω άλλοι να τα κατανοήσουν με την ίδια γωνία βλέψεως όπως η υποκειμενικά δική μου, ούτε καν να συμφωνήσουν. Η χαρά βρίσκεται στην πολυφωνία και έχω καλούς φίλους των οποίων τις πολλές και διαφορετικές ιδέες και πίστη σέβομαι με χαρά και προσπαθώ να κατανοώ από την δική τους άποψη.
Αυτό το οποίο δεν ανέχομαι είναι η υποκρισία. Αν πει κάποιος ότι η θρησκεία είναι πράμα οπισθοδρομικό, θα το σεβαστώ. Αν όμως πει κάποιος ότι η θρησκεία είναι πράμα οπισθοδρομικό και Πάσχα πάει πέντε λεπτά στην εκκλησία, κρατήσει κόκκινο αυγό και πει "αληθώς ανέστη" σε όποιον του πει "χριστός ανέστη" και του σπάσει το αυγό, και πει στο μικρό του παιδάκι ότι τα δώρα τα έφερε ο Άγιος Βασίλης, εκεί θα τραβήξω μια γραμμή.
Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα δικά μας. Δεν μπορούμε να έχουμε την δικαιολογία ότι "εγώ είμαι ανώτερο πνεύμα αλλά αναγκάζομαι να πάω στην Ανάσταση για την πεθερά μου ή την γυναίκα μου ή ξέρω γω". Αυτό είναι υποκρισία.
Ή θα πει κανείς στα παιδιά του ότι πάμε Ανάσταση κι αύριο θα τσουγκρίσουμε αυγά και θα ψήσουμε αρνί, ή θα πει παιδί μου, αυτά είναι Εβραίικοι μύθοι και δεν είναι δικά μας. Εμείς γράψαμε ωραία πράγματα δικά μας και μην δίνεις σημασία σε αυτές τις δύο ενοχλητικές χιλιετηρίδες που μας χωρίζουν από εκείνους που σφετεριζόμαστε ως προγόνους μας. Κι αύριο θα θυσιάσουμε ένα αρνί στον Απόλλωνα και την Αθηνά!
Ή το ένα ή το άλλο. Και τα δύο μαζί-αλλά-χώρια δεν πάνε.
Ή, και τα δύο, σε μια ενότητα, της οποίας και τα δύο αποτελούν ίσα και σεβαστά μέρη.
Δημήτρη, επειδή γνωρίζω ότι η πηγή της έμπνευσής σου για τα εν λόγω άρθρα σου, Υποκρισία και Υποκρισία #2, ήμουν εγώ, θα ήθελα να εκφέρω την άποψή μου η οποία είναι λίγο διαφορετική από τη δική σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρώτα απ’ όλα θα συμφωνήσουμε στο σκεπτικό σου που περιγράφεις πολύ εύστοχα εδώ: «Αν το έψαχνε κανείς θα έπεφτε σε πράγματα ακαταλαβίστικα, οπως φερ' ειπείν ότι δεν γιορτάζουμε την γέννηση ενός ανθρώπου αλλά την απαρχή ενός καινούργιου τρόπου να βλέπουμε την ζωή. Δεν γιορτάζουμε κάποια ανάσταση ενός πεθαμένου με σπεσιαλ εφέ του Χόλυγουντ και μουσική Τζών Γουίλιαμς, αλλά την νίκη επί του φόβου του θανάτου δια μέσου της διανόησης, και, δεν γιορτάζουμε τον θάνατο μιας μαμάς αλλά την επιβεβαίωση ότι η αγάπη και η οικογένεια μπορεί να υπερνίκηση την μοναξιά και την θλίψη.»
Αυτά τα πράγματα τα έχουν πει λίγο πολύ όλες οι θρησκείες που είχαν ένα στοιχειώδες φιλοσοφικό υπόβαθρο πίσω τους. Απλώς αλλάζουν τα πρόσωπα και οι παραστάσεις. Εκείνο που είναι απορίας άξιο είναι ότι κάθε μια από αυτές απορρίπτει τις υπόλοιπες και θεωρεί ότι μόνο εκείνη αντιπροσωπεύει την πραγματική αλήθεια. Εγκλωβίζει μάλιστα τους ακόλουθους – πιστούς σε ένα μανδύα έξω από τον οποίο οι άλλοι αντιμετωπίζονται στην καλύτερη περίπτωση με δυσπιστία και στη χειρότερη με μίσος. Έχουμε δηλαδή το παράδοξο από τη μια να διδάσκουν την αγάπη κι από την άλλη να σπέρνουν μέσα στις ψυχές το μίσος. Έχει χυθεί πολύ ανθρώπινο αίμα εξαιτίας του μίσους αυτού. Να μη μιλήσω για τις δυο από τις κυρίαρχες θρησκείες στον κόσμο σήμερα, Χριστιανισμό και Ισλάμ, που προκαλούν ακόμα και στις μέρες μας πολύ πόνο. Και πρόσεξε, δε μιλάω για το καθεστώς των εκπροσώπων ή αντιπροσώπων των θεών επί γης, που στις περισσότερες περιπτώσεις είναι ένα μιαρό συνονθύλευμα ανθρώπων με καθαρά πολιτικές βλέψεις, ειδικά στα ανώτερα κλιμάκια. Ούτε για «ιεραπόστολους» που προκειμένου να αυξήσουν τη σφαίρα της επιρροής τους προέβησαν ακόμα και σε γενοκτονίες και καταστροφές πολιστισμών. Μιλάω για τη φιλοσοφία αυτή καθ’ αυτή. Που από τη μια διδάσκει την αγάπη για το συνάνθρωπο κι από την άλλη θεωρεί τον αλλόθρησκο παιδί ενός κατώτερου θεού.
Δεν έχω μελετήσει, η αλήθεια είναι, πολλές από τις θρησκείες που κυκλοφόρησαν ανά τους αιώνες ή κυκλοφορούν σήμερα. Όμως, πεποίθησή μου είναι ότι η μοναδική θρησκεία ή καλύτερα φιλοσοφία, απ’ όσες γνωρίζω, που άφηνε τον άνθρωπο πραγματικά ελεύθερο και τον εξύψωνε στην πραγματική του αξία, ήταν αυτή που δίδαξαν οι πρόγονοί μας Δημήτρη. Και γιατί το λέω αυτό;
Συνεχίζεται...
Είπε ο Ιησούς: Αγαπάτε αλλήλους. Συμφωνώ κι επαυξάνω. Μακάρι να γινόταν αυτό απ’ άκρη σ’ άκρη σ’ ολόκληρη την υφήλιο. Αλλά, δυστυχώς υπάρχει αλλά, πρόκειται για προστακτική. Είναι προσταγή, είναι δηλαδή κάτι το οποίο πρέπει να γίνει κατόπιν διαταγής και πρόσεξε, διατάζει να αγαπάς τους άλλους. Αν το εξετάσεις λεπτομερώς, είναι μια μονοδιάστατη κι εκτός Φύσης άποψη. Γιατί πρέπει να αγαπάω σώνει και καλά κάποιον; Γιατί να μην τον μισώ; Αφού και το μίσος είναι συστατικό της Φύσης, γιατί να αποκλειστεί;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο Δελφικό παράγγελμα έλεγε: Ο σύ μισείς ,ετέρω μη ποιήσεις. Ότι δηλαδή δε σου αρέσει να σου κάνουν μην το κάνεις σε άλλους. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια προσταγή και μάλιστα εκτός Φύσης. Είπε ο αρχαίος, θες να αγαπάς τον άλλον, αγάπησέ τον, θες να τον μισείς, μίσησέ τον, θες να είσαι αδιάφορος απέναντί του; αδιαφόρησε. ΑΛΛΑ, πρόσεξε την ειδοποιό διαφορά εδώ, σε καμία περίπτωση δε θα του κάνεις ότι δε σου αρέσει να σου κάνουν! Πλήρης κι απόλυτη ελευθερία μέσα στα πλαίσια της Φύσης, χωρίς να εξαιρείται τίποτα, ούτε καν τα συναισθήματα που κατά την ανθρώπινη άποψη είναι κατώτερα, αλλά πάντα με γνώμονα το σεβασμό!
Τούτα τα παραπάνω απέχουν απόσταση τεράστια μεταξύ τους. Ο Έλληνας είδε την αλήθεια και την εξύμνησε, έφτιαξε την τέχνη, τις επιστήμες, τον πολιτισμό. Ο Ιουδαίος, πήρε κομμάτια από εδώ κι από εκεί κι έφτιαξε κάτι που από μακριά μπορεί να μοιάζει ωραίο, αλλά δεν κατάφερε να βάλει μέσα του τον ανθρωποκεντρικό προσανατολισμό. Δεν κατάφερε να τον απαλλάξει από τη μισαλλοδοξία.
Μπορεί λοιπόν Δημήτρη να συμφωνούμε στο «Αν το έψαχνε κανείς θα έπεφτε σε πράγματα ακαταλαβίστικα, οπως φερ' ειπείν ότι δεν γιορτάζουμε την γέννηση ενός ανθρώπου αλλά την απαρχή ενός καινούργιου τρόπου να βλέπουμε την ζωή. Δεν γιορτάζουμε κάποια ανάσταση ενός πεθαμένου με σπεσιαλ εφέ του Χόλυγουντ και μουσική Τζών Γουίλιαμς, αλλά την νίκη επί του φόβου του θανάτου δια μέσου της διανόησης, και, δεν γιορτάζουμε τον θάνατο μιας μαμάς αλλά την επιβεβαίωση ότι η αγάπη και η οικογένεια μπορεί να υπερνίκηση την μοναξιά και την θλίψη.», αλλά εγώ το βλέπω από άλλη φιλοσοφική σκοπιά, πιο ανθρώπινη ή τουλάχιστον πιο ανθρωποκεντρική, η οποία δρα κι ενεργεί σύμφωνα και μέσα στους κανόνες της Φύσης.
Αγαπητέ μου φίλε Κώστα, όχι, δεν είσαι η πηγή της έμπνευσης για αυτές τις δύο αναρτήσεις. Εσύ μου θύμισες το τι με εμπνέει να γράφω έτσι, αλλά δεν το ενέπνευσες εσύ. Δεν είναι δυνατόν άλλωστε γιατί η καρδιά και η διανόηση που μοιράζεσαι απλόχερα με όλους μας δεν θα επέτρεπε την συγκατοίκηση στο ίδιο άτομο αυτών τα οποία καυτηριάζω. Εσύ όμως ζεις μέσα στο καζάνι, και αν μη τι άλλο αφουγκράζομαι καμιά φορά το πως η βρώση του ηλίθιου μίσους και ξερολίασης στην Ελλάδα σε τσουρουφλάει ακόμα κι εσένα... όπως σίγουρα θα ζεμάταγε κι εμένα αν ζούσα εκεί...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο κυρίως θέμα του πρώτου μέρος του σχολίου σου είναι το ότι η κάθε θρησκεία ή φιλοσοφία, ή επιστημονική άποψη, λέει ότι εκείνη πρέπει να ακολουθήσεις και όχι άλλη. Η απάντησή μου το βλέπει αυτό από δύο όψεις:
Πρώτον, φυσικά και πρέπει να ακολουθούμε ένα μονοπάτι για να πάμε στην κορφή του βουνού. Αν αλλάζουμε μονοπάτι κάθε λίγο και λιγάκι θα δούμε πολλά πράγματα, αλλά, αν και όλα τα μονοπάτια καταλήγουν στην ίδια κορυφή, πηδώντας από το ένα στο άλλο δεν θα φτάσεις ποτέ εκεί. Είναι η υποχρέωση της δασοφυλακής να βάζει σήμανση που να δείχνει την κατεύθυνση του ενός μονοπατιού που διαλέγεις, όποιο και να είναι, και να σε αποθαρρύνει να μένεις στην βάση του βουνού μέσα στο δάσος δοκιμάζοντας όλα τα μονοπάτια.
Δεύτερον, υπάρχουν στον κόσμο ανάμεσά μας άνθρωποι και ρηχοί, και ανίκανοι κατανόησης αφηρημένων ιδεών, και κλέφτες, και εκμεταλλευτές. Και αυτοί, για τον δικό τους λόγο ή αιτία χρησιμοποιούν μεθόδους που θυμίζουν αλλά δεν πρέπει να μπερδεύονται με το "πρώτον" (βλ. προηγούμενη παράγραφο). Και δυστυχώς τέτοιοι υπάρχουν πολλοί, και στις θρησκείες και στην Ιατρική, και στην Νομική, και ...είπε κανείς "και στην πολιτική;" Αλλά δεν χλευάζουμε την Ιατρική Επιστήμη λόγω εκείνων εκ των φίλτατων ιατρών που δέχονται τα φακελάκια μας. Είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα κατά την γνώμη μου.
Ναι, οι κύριες θρησκείες χρησιμοποιήθηκαν από τους άρχοντες και τους επιτηδείους ακριβώς όπως λες. Αλλά σε αυτό ευθύνεται ο άνθρωπος και όχι η θρησκεία/φιλοσοφία/κλπ. Αυτό απλά προτείνω εγώ.
Στο δεύτερο μέρος λες ότι προτιμάς κάποιος να σε προστάξει "Ο σύ μισείς, ετέρω μη ποιήσεις", αντί να σε προστάξει να "αγαπάτε αλλήλους". (Διότι, το "σε καμία περίπτωση δε θα του κάνεις ότι δε σου αρέσει να σου κάνουν!", προσταγή είναι κι αυτό). Γούστο σου, καπέλο σου, και το σέβομαι απόλυτα ότι προτιμάς την μια προσταγή και όχι την άλλη, δηλαδή την μια φιλοσοφία και όχι την άλλη. Εγώ από την μεριά μου προτιμώ την Θιβετιανή διδαχή του Βουδισμού, ότι πρέπει να βρεις την απόλυτη ειρήνη μέσα σου, μέσω σκέψης, έρευνας, και αυτοσυγκέντρωσης/αυτογνωσίας πριν βρεις την ικανότητα να κατανοήσεις όλους τους άλλους με τους οποίους αποτελείς ένα σύνολο. Νομίζω σε άλλες φιλοσοφίες αυτό το ίδιο πράγμα το λένε αγάπη προς τους άλλους, και σε άλλες πάλι το λένε σεβασμό προς τα πρόσωπα των άλλων. Συμφωνούμε δηλαδή.
Τώρα όσο για τους Ιουδαίους του πρώτου αιώνα της κοινής εποχής, πρέπει να δηλώσω άγνοια διότι ιδέα δεν έχω τι λέγανε στις μύριες αιρέσεις τους. Γνωρίζω καλά τον Ιουδαϊσμό του σήμερα, αλλά για τις αιρέσεις τους πριν 2000 χρόνια, ιδέα δεν έχω. Εγώ μιλάω στα άρθρα μου για μια Ελληνορωμαϊκή φιλοσοφία που συντάχτηκε και ξεκίνησε τον τέταρτο αιώνα, και αποτελεί σε διάφορες εκδόσεις της την φιλοσοφική και κοινωνική παράδοση πολλών λαών.
Καλό σου βράδυ καλέ μου φίλε Κώστα. Live long, and prosper.
Καλέ μου φίλε Δημήτρη, παρά το γεγονός ότι οι απόψεις μας είναι διαφορετικές (είναι;), κάθε φορά κάτι μαθαίνω από τις απαντήσεις σου. Χωρίς να υπερβάλλω, είσαι για μένα κάτι σαν πηγή δια βίου μάθησης! Όπως το ομώνυμο ελληνικό υπουργείο!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΛέει λοιπόν η ιουδαϊκή θρησκεία "Εξαγέρω τα τέκνα σου,Σιών, επί τα τέκνα των Ελλήνων", κάπου στο Ζαχαρία της Παλιάς Διαθήκης. Και σε προλαβαίνω πριν μου πεις ότι όλα αυτά είναι ιστοριούλες και παραμύθια μιας άλλης εποχής γραμμένα από ανθρώπους προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι ανάγκες του τότε. Συμφωνώ. Αλλά, αποτελούν επίσημα θέσφατα της χριστιανικής θρησκείας κι εγώ αναρωτιέμαι γιατί να να σκύψω την κεφαλήν μου σε κάτι ανθελληνικό; Στο κάτω κάτω, όπως λες κι εσύ, η δικιά μου η παράδοση έχει μια πιο όμορφη, πλήρη κι ανθρωποκεντρική φιλοσοφία, γιατί να κοιτάξω αλλού; Και μάλιστα σε κάτι σφόδρα αντίθετα στις ρίζες μου;
Θα σε προλάβω για ακόμα μια φορά. Το σκεπτικό σου είναι το εξής: Παίρνω τη φιλοσοφία του χριστιανισμού και την απαλλάσσω από το μανδύα της δεισιδαιμονίας και των παραμυθιών, και το ζουμί της είναι πραγματικά αξιόλογο. Ερμηνεύεις με πολύ μεγάλη μαεστρία το Πατήρ - Υιός - Άγιο Πνεύμα στο "Από τους τρεις, ο δυσκολότερος" (http://dimitristhinks.blogspot.com/2010/02/blog-post_11.html). Παρενθετικά αναφέρω ότι όταν διάβασα το κείμενό σου αυτό έμεινα αρκετές ώρες σε κατάσταση "φυτού" προσπαθώντας να το συνειδητοποιήσω. Αυτή η τακτική όμως Δημήτρη, το να παίρνω δηλαδή αυτό που μου αρέσει και να το μεταφράζω κατά πως αρμόζει στο πνευματικό μου επίπεδο, δεν είναι πίστη, ούτε θρησκεία, ούτε δόγμα! Είναι μια καθαρά Ελληνική τακτική, παλιά όσο κι ο Όμηρος! Αυτή ακριβώς είναι η ανθρωποκεντρική φιλοσοφία για την οποία μιλάω Δημήτρη. Έτσι δρα ένας σκεπτόμενος άνθρωπος, έτσι άλλωστε θα τον ήθελε κι ο Έλληνας θεός, δεν ξέρω για τον Ιουδαίο! Και με μια τέτοια θεώρηση των πραγμάτων θα συμφωνήσουμε 100% και θα δηλώσω κι εγώ ευθέως ότι είμαστε "αδέρφια" πνευματικά. Εγώ Δημήτρη μου είμαι πολύ μικρότερός σου και με σαφώς λιγότερες γνώσεις κι εμπειρίες, αλλά θα ήθελα να σε ρωτήσω κάτι, με όλο το θάρρος και χωρίς να θέλω να το παίξω έξυπνος: Μήπως, ως άνθρωπος με ρίζες Ελληνικές, έχεις κατά κάποιο τρόπο ενσταλάξει μέσα στη θρησκευτική σου φιλοσοφία την αρχαία Ελληνική φιλοσοφία; Ή έστω έχεις πάρει από αυτή τον τρόπο σκέψης και τη συλλογιστική της; Δεν είναι κάτι κακό, ούτε το αναφέρω με τέτοιο σκοπό. Αλλά, συνήθως, όπως προείπα, είναι κατ' εξοχήν Ελληνικό το συνήθειο να απογυμνώνουμε το κάθετι από το περιτύλιγμά του και να το φέρνουμε τελικά στα μέτρα μας; Σκέψου το πριν μου απαντήσεις!
Καλό βράδυ και σε 'σένα Δημήτρη. Με την άδειά σου, θα βάλω ένα λινκ στο τελευταίο άρθρο μου προς τα εδώ, γιατί θεωρώ ότι η συζήτηση εκείνη έχει συνέχεια εδώ.
Υ.Γ. Μιας κι ανέφερες τη Δασοφυλακή, να δώσεις τους χαιρετισμούς μου στη Μαργαρίτα. Και επί τη ευκαιρία, ήθελα να σου μεταφέρω και το σχόλιο της γυναίκας μου της Γεωργίας που λέει ότι θα με χωρίσει γιατί τώρα τελευταία περισσότερο ασχολούμαι με το ιστολόγιο παρά με εκείνη! Κι ο ηθικός αυτουργός είσαι εσύ!!! Χα, χα, χα...
θα συμφωνήσω με τον προλαλίσαντα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ μου φίλε Κώστα, σωστό το ερωτηματικό σου στην παρένθεση στην πρώτη σειρά του σχολίου σου. Πράγματι, τα ίδια πράγματα λέμε. Η δικιά σου καρδιά και διανόηση ακούγεται κάτι σαν την παστοράλ του Μπετόβεν ή τον Κανόνα σε "φα" του Παχεμπέλ. Και που και που μπαίνουν κάτι παράσιτα που τα προσθέτει η δυστυχής ατμοσφαιρική κατάσταση γύρω από τον πομπό σου. Και αυτό αν θες είναι που φαίνεται σαν διαφωνία, επιφανειακά, όταν παρατηρώ την, κατά την γνώμη μου, παραφωνία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο όλο θέμα βρίσκεται στο ότι δεν μπορώ να πάρω μέρος σε ένα φαύλο κύκλο μέσα στον οποίον κατηγορείται μια ιδέα αντί για εκείνους που την παραποιούν, ή, στην καλύτερη περίπτωση, την παίρνει σβάρνα και την ιδέα η μπάλα που εκτοξεύεται κατά εκείνων που την εκμεταλλεύονται. Απλούστατα επειδή αυτό γίνεται με όλες τις ιδέες. Και ή πρέπει να πούμε ότι όλες οι ιδέες φταίνε που τις παραποιούν, ή να κατηγορήσουμε τους εκμεταλλευτές και όχι τις ιδέες. Δεν μπορούμε επιλεκτικά να λέμε ότι το αγαπάτε αλλήλους είναι περιοριστική προσταγή και το να φέρεσαι στον άλλον όπως θέλεις να φέρονται σε σένα δεν είναι προσταγή.
Απλά ζητώ λογική και διαχωρισμό στον αρμόζοντα βαθμό λεπτομέρειας.
Το θέμα είναι η πραγματική κατανόηση. Και αυτή είναι δυνατή μόνο όταν υπάρχει πραγματική ειρήνη μέσα στην ψυχή μας. ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ αρνητικό υπάρχει στην φρασεολογία μας (όπως όλα τα αρνητικά που επιθετικά εκτοξεύουν οι Έλληνες κατά της παράδοσής τους) παραθέτει απόδειξη ότι αυτή η ειρήνη δεν έχει επιτευχτεί. Διότι η οποιαδήποτε άρνηση ή κατηγορία (αντί θετικής, προσθετικής αντιμετώπισης) είναι τεκμήριο τρικυμίας στην ψυχή. Και παρανόησης.
Παράδειγμα, ονομάζουμε στα Ελληνικά το Καράτε ή το Κουνγκ Φου κλπ., "πολεμικές τέχνες". Στα Αγγλικά "martial arts", το οποίο δεν σημαίνει πολεμικές αλλά κάτι σαν στρατιωτικές. Και οι δύο εκφράσεις είναι λανθασμένες, περισσότερο η Ελληνική από την Αγγλική, αλλά και οι δύο λάθος. Αυτές οι τέχνες επιτυγχάνονται μόνο με πλήρη αυτογνωσία και εσωτερική ειρήνη και χρησιμοποιούνται όχι για πόλεμο αλλά για την απόδειξη της πλήρους αρμονίας μεταξύ κορμιού και νου, της πλήρους εναρμόνισης θελήσεως και συντονισμού. Είναι η φυσική/υλική εφαρμογή μιας φιλοσοφίας. Στην χειρότερη περίπτωση μπορείς να χρησιμοποιήσεις την γνώση αυτή για άμυνα. Αλλά αν την χρησιμοποιήσεις για επίθεση, πόλεμο, ή και απλή επίδειξη προσωπικής δύναμης εξοστρακίζεσαι αμέσως από τον κύκλο της διανόησης που σου προσφέρει τις τέχνες αυτές. Πράγματα που στην δύση δεν έχουμε την δυνατότητα να κατανοήσουμε στις κοινωνίες μας και τα παίρνουμε για "πολεμικά" (και όταν ακούω την μαμά να λέει ότι ο μικρός έχει καράτε απόψε στις 7, εγώ λέω αχ κούνια που σας κούναγε!)
(συνεχίζεται...)
(συνέχεια...)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπιστρέφοντας στο σχόλιό σου, δεν είμαι σίγουρος αν το περί "τα τέκνα των Ελλήνων" βρίσκεται στο Τορά ή το Ταλμούντ, ή κάποιο από τα άλλα βιβλία του Ιουδαϊσμού, και σίγουρα ξέρω ότι η Χριστιανική Παλαιά Διαθήκη έχει παραποιήσει, παρερμηνεύσει και ανασυντάξει και αφήσει εκτός πάμπολλα από την σοφία του Ιουδαϊσμού, αλλά, έστω ότι είναι γραμμένο έτσι, κατά την Προ Κοινής Εποχής περίοδο, "Έλληνες", ως επί το πλείστον ονομάζονταν όλοι οι μη Ισραηλίτες εκ των δώδεκα φυλών. Νομίζω και η αντίστοιχη εκάστοτε αναφορά περί μή Ελλήνων ανά τους αιώνες περιλαμβάνει ορισμένα τα οποία οι μη Έλληνες θα έβρισκαν άγευστα. Το να αντιδράς με τον τρόπο που γράφεις για το συγκεκριμένο θέμα, προσωπικά το βρίσκω άστοχο. Σαν να λένε οι Μακεδόνες (οι Έλληνες Μακεδόνες, όχι οι σημερινοί Σκοπιανοί), ότι θίγονται που στην Αρχαία Ελλάδα όλοι οι βόρεια της επιρροής των Αθηνών θεωρούνταν Βάρβαροι.
Τέλος, και σημαντικότατο: σε αυτά που γράφω δεν αφαιρώ κανένα μανδύα ούτε παίρνω αυτά που μου αρέσουν μόνο. Το σκεπτικό μου ή λειτουργεί επί του συνόλου ως έχει ,ή καθόλου. Ουδέποτε μίλησα επιλεκτικά ή εκλεκτικά. Και, προχωρώντας στην ερώτησή σου του πως και γιατί και αν ο Έλληνας έχει κάποια ιδιαίτερη σχέση με την φιλοσοφία όπως την περιγράφεις, η απάντησή μου είναι, ναι. Θα την βρεις την απάντησή μου αναλυτικά στην έβδομη παράγραφο του δεύτερου μέρους του Δυσκολότερου από τους τρείς, που ξεκινά: "Η μαγιά ήταν η Φιλοσοφία."
Σήμερα, συν αυτούς τους ίδιους λόγους, πρόσθεσε και το δώρο του να ξεκινά κανείς από εκείνο το γεωγραφικό μέρος, να ταξιδεύει πολύ, και να ζει και να γνωρίζει άλλους λαούς. Οι λόγοι πάντως είναι καθαρά γεωγραφικοί και συμπτωματικοί. Έτσι μας έλαχε στα νότια Βαλκάνια, και είναι, πάντα, και ευχή, αλλά και κατάρα.
Χαιρετισμούς και σε σας και από τους δυό μας και ελπίζουμε ότι ίσως σας δούμε τον Σεπτέμβριο. Και σ' ευχαριστώ για το λινκ. Και, για το μπλογκ, παν μέτρον άριστον!
Αγαπητή μου Ρία, διαβάζοντας την απάντησή μουπρος τον προλαλήσαντα θα δεις ότι πιθανότατα συμφωνείς και μαζί μου, τουλάχιστον εμμέσως
ΑπάντησηΔιαγραφή:-)
Δημήτρη καλήμερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈγινες σαφής, οπότε περιττεύει κάθε συνέχεια στην κουβέντα. Σεβαστή η άποψή σου και διδακτική, τουλάχιστον για μένα. Κάποια σημεία θα τα συζητήσουμε δια ζώσης όταν βρεθούμε με το καλό!
Μόνο δυο επισημάνσεις θα ήθελα να κάνω. Η πρώτη αφορά τους Μακεδόνες. Δε θίγονται σε καμία περίπτωση επειδή ήταν βόρεια της Αθήνας. Βάρβαροι ήταν όσοι δε μιλούσαν Ελληνικά, όχι όσοι ήταν εκτός Αθηνών! Άλλωστε, το είχε πει κι Στράβων, "Εστίν ουν Ελλάς και η Μακεδονία"!
Το δεύτερο σημείο που θα ήθελα να επισημάνω είναι η τελευταία σου φράση. Λέγοντας "παν μέτρον άριστον" είναι σαν να λες ότι όλα είναι άριστα! Π.χ. για μένα το μέτρο είναι να φάω ένα ολόκληρο αρνί, οπότε "παν μέτρον άριστον"! Η σωστή έκφραση δεν πρέπει να περιέχει τη λέξη "παν"! Μέτρον Άριστον, δηλαδή το μέτρο είναι άριστο κι όχι όλα τα μέτρα είναι άριστα!
Εύχομαι να τα πούμε κι από κοντά. Θα σας περιμένουμε όποτε το αποφασίσετε...
Κώστα μου, ας υπάρχουν μέτρα κι ότι νά 'ναι... ποιός είμαι εγώ να αποφασίσω αν θα φας ολόκληρο το αρνί ή όχι και τι είναι σωστό ή λάθος. Μέτρο νά ναι, κι ας είναι και μίλι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι λόγο είχε ο άξιος Στράβων να βρει την ανάγκη να διευκρινίσει ότι και η Μακεδονία είναι Ελλάδα; Το συντακτικό φαίνεται λες και απαντούσε σε κάποιον ή έδινε γνώμη... :-)
Και... αχχμμμ... δηλαδή... εννοείς ότι συμφωνούμε ως προς τις επιθέσεις κατά παραδόσεων ή ότι συμφωνείς διαφωνών; :-)
Δημήτρη μου εννοώ αυτό ακριβώς που έγραψα. Ότι η άποψή σου είναι σαφής. Μπορεί να έχω διαφορετική άποψη από τη δική σου, αλλά τη δική σου τη σέβομαι απόλυτα και την έχω βάλει μέσα στο μυαλό μου σε προτεραιότητα για να την επεξεργαστεί. Νομίζω ότι κάτι χρήσιμο θα βγει από την επεξεργασία αυτή. Αν έπλεα στη θάλασσα στις 160 μοίρες ας πούμε, με τα συμπεράσματα που θα βγάλω από το σκεπτικό σου, θα πλέω στις 161 μοίρες από εδώ και μπρος. Αυτό εννοώ λέγοντας διδακτική. Από το διάλογο ποτέ δεν αφήνω τίποτα να πάει χαμένο, αντίθετα προσπαθώ να αφομοιώσω ότι θεωρώ χρήσιμο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔηλαδή, είτε συμφωνούμε ως προς τις επιθέσεις κατά παραδόσεων (που συμφωνούμε γιατί όλα είναι ανθρώπινες ενέργειες και ως τέτοιες μπορεί να περιέχουν και αρνητικά στοιχεία) είτε συμφωνώ διαφωνώντας, για μένα έχει την ίδια αξία, αφού πλέον η πυξίδα μου δείχνει 161 και όχι 161 μοίρες. Αλλά ξεκάθαρη απάντηση στο ερώτημά σου δε θα σου δώσω γιατί είμαι σίγουρος ότι με περιμένεις στη γωνία!!!
Αλλά, να που κάτι θα σχολιάσω ακόμα! Είπα να μην το κάνω, αλλά...
Λες, "Δεν μπορούμε επιλεκτικά να λέμε ότι το αγαπάτε αλλήλους είναι περιοριστική προσταγή και το να φέρεσαι στον άλλον όπως θέλεις να φέρονται σε σένα δεν είναι προσταγή." Το πρώτο επιτάσσει να αγαπάς, ακόμα κι αν δεν το θες, με το ζόρι για να χρησιμοποιήσω τη λαϊκή έκφραση. Το δεύτερο σου λέει, θες να αγαπήσεις, αγάπα, δε θες, μην αγαπάς. Όμως και στις δυο περιπτώσεις θα σέβεσαι. Εκεί είναι η μεγάλη διαφορά Δημήτρη. Δεν με αναγκάζει να αγαπήσω με το ζόρι, με αφήνει ελεύθερο να μισήσω...
Σ' ευχαριστώ Κώστα μου, και, πράγματι είναι τιμή να μου λες ότι μπορεί η συζήτησή μας να αλλάξει το σκεπτικό σου έστω και μια μοίρα. Γιατί πιστεύω ότι πρέπει να αξιολογούμε την πηγή και το ποιόν των λεγομένων πριν επιτρέψουμε να έχουν οποιαδήποτε επίδραση. Κι εγώ μαθαίνω από την συζήτησή μας, και έχω καλύτερη κατανόηση τώρα ως προς τις διαφορετικές κατευθύνσεις από τις οποίες μπορεί να φτάνουμε σε διαφορετικές γωνίες οπτικής στο ίδιο θέμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαραδείγματος χάριν κάποιος θα μπορούσε να πει ότι η κατεύθυνση έρχεται από την πρόταση του να αλλάξει κανείς την ψυχή του αρκετά για να μπορεί χωρίς ζόρι να αγαπά όλους, και αν δεν μπορεί να το κάνει απλά μένει από την άλλη μεριά του ματιού της βελόνας. Ή θα μπορούσε να πει ότι κάποιος του λέει σώνει και καλά να αγαπά. Εγώ δηλώνω συνδρομή στην πρώτη εκδοχή, και μάλιστα αυτός που λέγεται ότι το πρωτοείπε ενδιαφερόταν περισσότερο, και με αγάπη, για εκείνους που μένανε σε εκείνη την άλλη μεριά του ματιού της Βελόνας.
Από την άλλη μεριά προσέχω επίσης να μην κολλάω στις λέξεις και για μένα είτε πεις "να αγαπά" κανείς ή "να σέβεται" είναι το ίδιο πράγμα για διαφορετικούς ανθρώπους :-)
Η διδαχή σίγουρα είναι ότι αν εναντιώνεται κάποιος σε κάτι θα βρει λογική, έστω και βασισμένη σε λέξεις να δικαιολογήσει την εναντίωσή του. Ὁ λόγος δηλοῖ ὅτι οἷα ἡ πρόθεσίς ἐστιν ἀδικεῖν, παρ᾿ αὐτοῖς οὐδὲ δικαία ἀπολογία ἰσχύει.
Για μένα, με την δική μου οπτική του κόσμου, και σκεπτόμενος ότι η εσωτερική ειρήνη και παντελής έλλειψη ανάγκης εναντιώσεως, είναι σημαντικότερη από οποιοδήποτε αποτέλεσμα σκέψεις γιατί όλες οι σκέψεις χρωματίζονται από αυτό το φίλτρο της ψυχής που τις γεννά.
Χα, χα, χα... Επιστράτευσες τον Όμηρο!!! Με κολακεύεις, δεν ήξερα ότι στην ίδια κουβέντα μπορεί να χωρέσω εγώ με τον Όμηρο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΛοιπόν, στο "...σκεπτόμενος ότι η εσωτερική ειρήνη και παντελής έλλειψη ανάγκης εναντιώσεως, είναι σημαντικότερη από οποιοδήποτε αποτέλεσμα σκέψεις..." θα απαντήσω με τα λόγια του Επίκουρου: "Λάθε βιώσας". Κάτι αντίστοιχο λες κι εσύ με τον αρχαίο φιλόσοφο! Σε παραπέμπω εδώ http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_Greek_phrases που ταιριάζει γάντι με την περίπτωσή σου, "suggested that everybody should live "Hidden" far from cities"(!!!) (up in the mountain, προσθέτω εγώ!) και είναι και στα αγγλικά για να μπορέσεις να το κατανοήσεις ενδεχομένως καλύτερα! (Βεβαίως, αυτό που λέει η εκδοχή της ιστοσελίδας που σε παραπέμπω για το Λάθε βιώσας δεν είναι ακριβώς αυτό που είπε ο Επίκουρος, αλλά το πλησιάζει αρκετά... Διότι ο φιλόσοφος στο πίσω μέρος του μυαλού του είχε την αταραξία, αλλά αυτό είναι άλλο κεφάλαιο κι ίσως μιλήσουμε κάποια άλλη φορά!)
"Λάθε βιώσας" καλέ μου φίλε Δημήτρη, είσαι ο πρώτος από όλους τους ανθρώπους που ξέρω που το έχουν καταφέρει. Γι' αυτό και σε ζηλεύω!!! Είδες που τελικά έχω δίκιο να λέω ότι πήρες μια φιλοσοφία και την προσάρμοσες στα δικά σου μέτρα και σταθμά; Είχα δίκιο! Και μην προσπαθήσεις να με πείσεις για το αντίθετο γιατί θα ξαναγυρίσω στις 160 μοίρες, χα, χα, χα...
Αχμμμμ.... τον Αισχύλο! Αισχύλος... Ο Λύκος και τ' αρνί!
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι δώστου "...αχμμμ!":
Όπου έχω φτάσει, από 5 χρονών που θυμάμαι να "σκέπτομαι" ΠΟΤΕ δεν προχώρησα επιλεκτικά αλλά ενοποιώντας το παν που εμάθαινα εκεί που ταίριαζε από μόνο του. Διότι όλη μου την ζωή πίστευα ότι η επιλεκτική διαλογή του τι προτιμάμε είναι τόσο υποκειμενικό, στο τέλος, που καταντά φασιστικό. Μόλις απέρριπτα κάτι, καταλάβαινα ότι μπαίνω σε λάθος δρόμο, σε λούκι, και το πρόσθετα πάλι αμέσως έως να μπορέσω να το ταιριάξω με όλα τα άλλα και να βγάζω μια μεγαλύτερη αλλά το δυνατόν αντικειμενική εικόνα από λέξεις οι οποίες είναι όχι βράχοι αλλά αέρας στα πανιά.
Κατά την γνώμη μου ο Επίκουρος είχε λάθος και το σκεπτικό του ήταν χασούρικο και πρέσβευε δειλία στην προκειμένη περίπτωση. Αν πρέπει "να φύγεις" από τις "μεγάλες πόλεις" για να βρεις ειρήνη, τότε απλά γίνεσαι ερημίτης γιατί δεν μπορείς να τα βγάλεις πέρα. Εγώ μπόρεσα να έρθω στο βουνό μόνο ΑΦΟΥ και ΕΠΕΙΔΗ μπόρεσα να ζήσω στις μεγάλες πόλεις και να βρω πρώτα την ειρήνη εκεί. Αλλιώς και σε βουνοκορφή να είχα πάει δεν θα είχα βρει την ειρήνη: απλά θα είχα κρύψει στο σεντούκι τα προβλήματα.
Συγχώρα με είχα την εντύπωση ότι ήταν από τους μύθους του Αισώπου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσον αφορά στον Επίκουρο, όπως σου είπα, η ιστοσελίδα προσεγγίζει το Λάθε βιώσας, αλλά δεν το αποδίδει έτσι όπως πρέπει. Η φιλοσοφία του ήταν ότι όταν αποβάλεις από την ψυχή σου ότι αυτή διαταράσσει την ηρεμία της τότε βρίσκεις την πραγματική γαλήνη. Να παραμεριστεί δηλαδή ότι την ερεθίζει, λύπη αλλά και χαρά! Τότε ο άνθρωπος βρίσκει την πραγματική ευτυχία. Και μέσα σ' αυτά ήταν βεβαίως και η ενασχόληση με την πολιτική, η οποία έλεγε ότι πρέπει να γίνεται μόνο σε έσχατη ανάγκη. Κάτι σαν αυτό που ανέφερες παραπάνω για τη Θιβετιανή διδαχή του Βουδισμού, ότι πρέπει να βρεις την απόλυτη ειρήνη μέσα σου.
Όλα θεωρίες είναι Δημήτρη. Ο καθένας από μας έχει μέσα του το δικό του Θεό, όπως εύστοχα έχεις πει. Κι από τη στιγμή που είναι ήρεμος κι ευτυχισμένος και δεν ενοχλεί το διπλανό του, τότε όλα είναι εντάξει στην ψυχή του. Η λογική σου ότι μόλις απέρριπτες κάτι καταλάβαινες ότι μπαίνεις σε λάθος δρόμο είναι και δική μου λογική. Η διαφορά μας είναι ότι εμένα καμιά φορά μου αρέσει να ξεστρατίζω... ;) Είναι κι αυτό μια εμπειρία!
Χεχεχεχε!!! Αισχύλο έγραψα! Αίσωπο εννοούσα! κι εσύ είχες πρωτογράψει Όμηρο! καλά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν διαφωνώ ότι πρέπει να αποβάλεις από την ψυχή κλπ., αλλά το διατυπώνω ότι η αποβολή αυτή δεν πρέπει να είναι μέσω εξοστρακισμού αλλά μέσω κατανόησης -να κατανοήσει δηλαδή κάποιος κάτι αρκετά, ως μέρος της μεγαλύτερης εικόνας, που να μην ειναι πλέον "εχθρικό" αλλά ακίνδυνο, είτε επειδή κατανοείς την πλάνη του, ή τον κίνδυνό του, είτε επειδή κατανοείς το υπονοούμενό του το οποίο στην τελική είναι το ίδιο με κάτι άλλο το οποίο σε πρώτη όψη φαίνεται διαφορετικό.
Φυσικά όλοι έχουμε ένα θεό μέσα μας όπως έγραψε και ο Θερβάντεθ κατά λέξη. Το θέμα είναι πως είναι πιο εύκολο να βρεις τον δικό σου μέσα σου παρά να κατανοήσεις και να αγαπήσεις/σεβαστείς τον θεό του άλλου. Κι εμένα μ' αρέσουν τα δύσκολα :-) Ιδίως όταν πρόκειται για την πίστη των προγόνων μου, την μόνη που μου ανήκει πολιτιστικά από γεννησιμιού.
Καλά παιδιά είσαστε γεννημένοι για να κάνετε παρέα εσες οι δύο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟλα τα είπατε και τι αβροφροσύνες... Κώστα μου, Δημήτρη μου. Εντάξει ζηλεύω όσο πατάει η γάτα, αλλά περισσότερο σας χαίρομαι.
Καλό απόγευμα
Καλό απόγευμα Μαίρη μου και καλώς ήλθες! Είναι αλήθεια ότι ο Κώστας με κρατάει στον ίσιο δρόμο όταν αρχίζω τις Βουδιστικές τζιριτζάτζουλες και χωρίς τα σχόλιά του θα είχα ξεσαλώσει... Μεταξύ των αρνιών που ψήνουνε εκεί στη Λαμία και τα αγριογούρουνα που μαγειρεύουμε εδώ στο San Benedetto in Alpe έχουμε και ανταλλάσσουμε συνταγές για την καλή χώνεψη! Στο τέλος, αλλαγή στην αλλαγή ο κόσμος πάντως μένει ο ίδιος, κι εμείς από τα μπλογκ μας τον θαυμάζουμε! Νάσαι καλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαίρη, προσπαθώ να τον εκπολιτίσω, γιατί εκεί στο χωριό του των 200 κατοίκων δεν έχει καθόλου παραστάσεις! Του μιλάω για τη ζωή μου, στο Λονδίνο, στην Αμερική, το Μανχάταν, απ' όπου χάζευα τον ποταμό Χάντσον από το γωνιακό γραφείο μου στον 48ο όροφο και ζει μέσα από τις διηγήσεις μου. Αν και γενικά είναι καλός μαθητής, θέλει ακόμα δουλειά...!!!!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧα, χα, χα...
Υ.Γ. Τώρα τελευταία του μαθαίνω και για το ίντερνετ και τη φωτογραφία! Κάνει φιλότιμες προσπάθειες, αν μπεις στο http://www.dinosdiamantopoulos.com/ και δεις στο κάτω μέρος της σελίδας ποιος την έφτιαξε, θα καταλάβεις...
Πάντως ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί αν πάω ποτέ σ' αυτό το Μανχαπωστολένε δεν θα με αφήσουν λες να φτιάχνω στραγγιστό γιαούρτι στο δωμάτιο του πανδοχείου! δεν έχουν κατσίκες εκεί;
ΑπάντησηΔιαγραφήΧα, χα, χα... Μανχάταν Δημήτρη μου, Μανχάταν, πόσες φορές πρέπει να σου τω πω;;;...!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΆκου κατσίκες στο Μανχάταν!!! Στο Central Park τις έχουν και είναι ελευθέρας βοσκής :)
Γεια χαρά φίλε Δημήτρη. Πέρασα για μια καλησπέρα. Όλα καλά απο δω. Δύσκολα θέματα πιάνεις αλλά εγγεφαλικά ενδιαφέροντα φυσικά. Θα επανέλθω σε μια στιγμή που ο χρόνος είναι τέτοιος που να αρμόζει στις ανάγκες της κουβέντας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαιρετίσματα σε σένα τη Μαργαρίτα και την εκλεκτή σου παρέα απο απέναντι απο το Μανχαταπωστολένε :)
Μάνο μου καλώς ήλθες! Ελπίζουμε να περάσατε καλά και κρίμα που δεν συμπέσαμε! Εμείς πάμε αρχές Σεπτεμβρίου... Ναι, που και που βάζουμε και δύσκολά εδώ, αλλά το συγκεκριμένο θέμα το είχαμε συζητήσει δια ζώσης και γι αυτό έβαλα το disclaimer στην 4η παράγραφο από το τέλος :-) που αρχίζει "Αυτό βέβαια..." Όπως πάντα όμως, επί πλέον γνωμοδότηση είναι πάντα ευπρόσδεκτη! Ελπίζω το πωστολένε να είναι καλά, κι ας απαγορεύεται το κάπνισμα πλέον στο Central Park... ω φρίκη... Φιλιά σε όλους!
ΑπάντησηΔιαγραφή