Το Παιγνίδι της Ζωής

Ποτέ δεν είχα το παραμικρό ενδιαφέρον για κανένα σπορ, με ιδιαίτερη αδιαφορία προς το ποδόσφαιρο (με εξαίρεση ίσως ένα παιγνίδι που έπαιξε ο Παναθηναϊκός στο Wembley το '70, ή μήπως ήταν '71;) Ακόμα και στο Λονδίνο που ήταν το σπίτι μου από το '75 επί πάνω από 7 χρόνια ποτέ δεν ασχολήθηκα -εκτός από μια φορά που ένας επισκέπτης από την Αθήνα ήθελε σώνει και καλά να τον πάω σ' ένα παιγνίδι της Arsenal. Γενικά τα σπορ και εγώ είχαμε μια πολύ σταθερή και αποφασισμένη σχέση. Δεν με ενοχλούσανε και δεν τα ενοχλούσα. (πρόσθεση 11/2/11: Μέχρι πού τον Ιανουάριο του 2011 αναγκάστηκα ο κακομοίρης να σκέφτομαι πάλι το ποδόσφαιρο για να καταλαβαίνω το photoshop-χιούμορ του νέου φίλου, νεοφώτιστου μπλόγκερ -πιο νεοφώτυστου κι από μένα ακόμη, Ύπνου)

Όταν με το που τέλειωσε το '89 μπάρκαρα στο μοντέρνο μου Mayflower, jumbo 747, για να ανακαλύψω τον Νέο Κόσμο δεν περίμενα ποτέ ότι μέσα σε 6 χρόνια επρόκειτο να μεταμορφωθώ σε προπονητή και διαιτητή του baseball για την κωμόπολη  μας του Norton, για την ηλικία των 6 ετών, με τον γιό μου στην ομάδα μου.

Το Baseball δεν είναι παιγνίδι, ή, είναι κάτι παραπάνω: είναι η ζωή, και δίνει τα καλύτερα μαθήματα, και καλύτερο χαρακτήρα για την ζωή. Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από ένα Αμερικανό μπαμπά και γιό που μοιράζονται το Baseball από τα παιδικά χρόνια μέχρι τα γεράματα.

Οι καιροί έρχονται και φεύγουν, αλλά το Baseball παραμένει, κάτι σταθερό, που κρατά το τέμπο της κοινωνίας και της ιστορίας από γονείς σε παιδιά. To Baseball είναι στατιστική: ο μέσος όρος του πόσες φορές στις 1000 χτυπάει ένας παίκτης την μπάλα που του ρίχνουν... πόσες πρώτες, δεύτερες και τρίτες βάσεις και πόσες εστίες κάθε σαιζόν και στην καριέρα του, πόσους συμπαίκτες βοήθησε να σκοράρουν, πόσα μίλια την ώρα είναι η μπαλιά του, πόσα τοις εκατό κερδίζει η ομάδα στο γήπεδό της και ποσα στα γήπεδα άλλων, κλπ, κλπ... το Baseball είναι αριθμοί, και οι αριθμοί και η στατιστική είναι Ιστορία. Η ιστορία των καθημερινών ανθρώπων της Αμερικής.

Από τον θρυλικό Τάϊ Κομπ, στα τέλη του 19ου αιώνα, στον καλύτερο παίκτη όλων των εποχών τον Μπέημπ Ρουθ, τον Λου Γκαιριγκ, τον μεγάλο ΝτιΜάτζιο, τον Μίκυ Μαντλ, Ρότζερ Μάρις, και στις μέρες μας τον Ντερεκ Τζήτερ. Από τους θρυλικούς Yankees στο Μπρονξ της Νέας Υόρκης, στην ομάδα μας, Red Sox της Βοστώνης. Το Yankee Stadium στο Μπρονξ ήταν "το σπίτι που έχτισε ο Ρουθ", αλλά κατεδαφίστηκε πρόπερσι και χτίστικε το καινούργιο. Το μόνο ballpark που μένει σχεδόν ατόφιο είναι το δικό μας, το Fenway Park στη Βοστώνη, από το 1912.

Δεν υπάρχουν χούλιγκανς, φωνές, μεθυσμένοι και ιστορίες. Το παιγνίδι είναι ένα οικογενειακό γεγονός. Στο γήπεδο, το οποίο λέγεται Ballpark, είναι οικογένειες, μαμά, μπαμπάς, παιδιά, είναι φίλοι, είναι οι γείτονές μας. Πριν αρχίσει το παιγνίδι, είτε μεγάλο παιγνίδι Major League σε κάποια μεγάλη πόλη, είτε Minor League, είτε του χωριού, κάποιος βγαίνει στο γρασίδι με ένα μικρόφωνο και είτε μόνος/μόνη, ή με κάποια μπάντα ή ορχήστρα, τραγουδάνε τον Εθνικό Ύμνο. Τότε όλοι σηκωνόμαστε βγάζοντας τα καπέλα και βάζοντας το χέρι στην καρδιά. Πολλοί τραγουδάμε, μέχρι που στο τέλος του Εθνικού Ύμνου ο αρχηγός των διαιτητών φωνάζει: "Play Ball!" Και περνάμε τις επόμενες ώρες με χοτ ντογκς, τσηζμπεργκερς, ποπ κορν, κρακερτζακ, φυστίκια -όλα τα καλά. Κι άμα λάχει πιάνουμε και καμιά μπάλα που έρχεται φάουλ κατ' ευθείαν για μας. Εμείς έχουμε πιάσει τρεις!!! (όσες και τα θαυμαστικά)

Το παιγνίδι  μπορεί να κρατήσει και 2 και 3 και 4 ώρες, μιάμιση με τέσσερεις-πέντε το απόγευμα, ή εφτά με δέκα-έντεκα το βράδυ. Παίζουμε 9 ενότητες από 2 μισά η κάθε μία (9 innings, with a top and a bottom of each inning). Κάνουμε όλοι ένα διάλλειμα στη μέση του 7ου, το seventh inning stretch, όπου κάποιος βγαίνει και τραγουδάει κάτι στο μικρόφωνο, όπως το God Bless America, και γίνονται τίποτα κοινωνικά, όπως κάποια απόδοση τιμής σε κάποιον... Το ένα τραγούδι που λέγεται εκείνη τη στιγμή σχεδόν σε όλα τα παιγνίδια απ' όλους είναι το κλασσικό, που ξέρουν όλα τα παιδιά, μεγάλα και μικρά:

Take me out to the ballgame,
take me out to the crowds,
buy me some peanuts and crackerjack,
I don't care if I ever get back
and it's root-root-root for the home team,
if they lose it's a shame,
and it's one, two, three strikes, You're Out!
at the old, ball, game!

κλικ εδώ για να το ακούσετε σε mp3


Για πρώτη φορά πήγα τον Κώστα στο Fenway Park όταν ήταν 5, οι δυό μας, ένα Σάββατο μεσημέρι μιας τέλειας ηλιόλουστης ανοιξιάτικης μέρας. Καθώς ανεβαίναμε τον εξπρέσγουαίη, από το καθισματάκι του στην πίσω θέση, άρχισε να τραγουδάει: Take me out to the ballgame, take me out to the crowd... έβαλα τους υαλοκαθαριστήρες αλλά η υγρασία δεν ήταν έξω.

Σε κάθε πόλη στην Αμερική, οι γονείς, εθελοντικά, οργανώνουν το baseball της πόλης, όσο και μικρή, όσο και χωριό. Γήπεδα, ομάδες ανά ηλικίες... από 6 ως 16 ετών ηλικίες, 6-7 ομάδες ή περισσότερες ανά ηλικία. Παίζουν μεταξύ τους από Απρίλιο μέχρι Ιούνιο. Τον Ιούνιο οι καλύτεροι από όλες τις ομάδες διαλέγονται για την ομάδα All Stars της πόλης και παίζουν All Stars από άλλες πόλεις μέχρι τον Αύγουστο. Οι γονείς είναι οι οργανωτές, προπονητές, διαιτητές, δωρητές, και εθελοντές για την κουζίνα που φτιάχνουμε τα χάμπουργκερ και τα χοτ ντογκ σε κάθε ένα από τα ballparks που φτιάξαμε για την πόλη...

Εγώ ήμουνα προπονητής και διαιτητής για την ομάδα του Κώστα όταν ήταν έξι. Με τα χρόνια έδειξε ότι ήταν πολύ καλός στο να ρίχνει την μπάλα (η θέση που λέγεται pitcher). Συνήθως τα παιδιά, από φυσιολογία της ανάπτυξης του χεριού δεν μπορούν να ρίξουν στριφτές μπαλιές (curve ball) μέχρι να γίνουν 15-16. Ο Κώστας από τα 14 είχε γίνει γνωστός στο Norton ως: "the kid with the curve ball".  Στα 16 του έσκισε ένα μυ του ώμου του και οι μέρες του baseball τελείωσαν. Όχι ακριβώς. Άρχισε να εργάζεται επί πληρωμή σαν διαιτητής (umpire) και επί τρία χρόνια μέχρι που έφυγε για το πανεπιστήμιο στη Φλώριδα ήταν γνωστός σε όλους τους γονείς και παιδιά του Νόρτον...

Στη φωτογραφία κάτω δεξιά, το 2004, ο Εθνικός Ύμνος πριν από ένα παιγνίδι All Stars. Ο Κώστας είναι με άσπρα-μαύρα τρίτος από αριστερά.

Τον Οκτώβριο του 2004 παρακολουθήσαμε μαζί την ομάδα μας των Red Sox της Βοστώνης να κερδίζουν το παγκόσμιο πρωτάθλημα, για πρώτη φορά από το 1918, σπάζοντας την κατάρα του Μπέημπ Ρουθ ο οποίος, όταν ο ιδιοκτήτης των Red Sox τον πούλησε στους Yankees είχε αφήσει κατάρα να μην κερδίσουν πρωτάθλημα για 100 χρόνια. Την σπάσαμε στα 86 χρόνια. 

Στο τελευταίο παιγνίδι της σειράς, το πέμπτο που κερδίσαμε για να πάρουμε το πρωτάθλημα, έριχνε την μπάλα ο Κερτ Σήλινγκ που ήταν πρώτη χρονιά μαζί μας. Είχε τραυματίσει τον αστράγαλό του και τον είχε ράψει. Στη μέση του παιγνιδιού τα ράμματα βγήκαν και δεν θέλησε να βγει απ' το παιγνίδι, συνεχίζοντας να ρίχνει μπαλιά μετά από μπαλιά από το μοναχικό του βουναλάκι μπροστά στην Εστία -η τηλεόραση άρχισε να δίνει γκρο πλαν με δυνατούς τηλεφακούς καθώς η άσπρη-κόκκινη κάλτσα του είχε γίνει ολοκόκκινη από το αίμα. Και όλοι οι άλλοι παίκτες στάθηκαν "δίπλα του", κυνηγώντας και πιάνοντας στον αέρα κάθε μπαλιά που απέκρουε ο κάθε παίκτης της άλλης ομάδας... μέχρι που η κατάρα του Μπέημπ Ρουθ έγινε μια μακρινή ανάμνηση, και η Βοστώνη απογειώθηκε, μια και εκείνη τη μέρα οι νόμοι της βαρύτητας δεν ίσχυαν για μας...

Το 2007 που ξαναπήραμε το πρωτάθλημα είδαμε το τελευταίο παιγνίδι μαζί από το τηλέφωνο, εκείνος στο Νόρτον, κι εγώ από το ιντερνέτ στο Φάληρο.

Έχω ακόμα μια μπάλλα στο ντουλαπάκι του τζηπ και καμιά φορά την πετάμε ο ένας στον άλλον παίζοντας catch. Έχω και τα γάντια μας εδώ για οταν έρχεται.




Άντε τώρα να αγοράσετε και να δείτε την ταινία Field of Dreams (1989) με τον Κέβιν Κόστνερ! Και, αφού το δείτε, πάω στοίχημα ότι θα πάτε να αγοράσετε ένα χωράφι να καλλιεργείτε καλαμπόκι. Είναι μια ταινία πατέρα και γιού όπου ο γιός είναι στα τριάντα τόσα του και ο πατέρας του έχει πεθάνει. Όταν ήρθαν οι γονείς μου στην Αμερική το '92, έστησα τον πατέρα μου μπροστά στο Field of Dreams και μια και δεν είχε υποτίτλους έκανα μετάφραση α-λα Ηνωμένα Έθνη στο αυτί του. Δεν τό 'πιασε (και δεν έφταιγε η μετάφραση). Κατά την γνώμη του ο ήρωας της ταινίας ήταν βλάξ.

Costas pitching, 2004

This is baseball. It's simple! You throw the ball, you hit the ball, you catch the ball!

And, there's no crying in baseball!