Νοέμβριος

Τώρα που τέλειωσε και το φετινό Φόλκφεστ, και είπαμε τα "θα σας ξαναδούμε του χρόνου" μας, και δώσαμε τις προσκλήσεις μας εις αλλήλους να μείνουμε στα σπίτια ο ένας του άλλου ανταλλάσοντας επισκέψεις στο Μπέλφαστ, στο Δουβλίνο, και στις επαρχίες του Γκάλγουεη και του Ντέρυ, τώρα που ο χειμώνας έρχεται επισήμως, όπως προτείνει και η Νοεμβριανή εικόνα που συμπλέκεται αρμονικά με την μόνιμη άποψη του ήλιου και του σύμπαντος στην επικεφαλίδα του μπλογκ (η οποία επικεφαλίδα αποφάσισε πρόσφατα να αλλάζει εποχιακά), τώρα που μαζέψαμε τρία τέσσερα σακιά κάστανα και το τζάκι καίει πια 18 ώρες την ημέρα, σκέφτομαι τι καμάρι που έχω όταν περιδιαβαίνω από δωμάτιο εις αίθουσα του χωριού, από τραγούδι σε περφόρμανς και από χορό σε σέσσιον, με την φωτογραφική μου μηχανή (και καμιά φορά την κιθάρα μου και την φυσαρμόνικά μου), περιδιαβαίνων φυσικά ως σύζυγος μιας από τους οργανωτές.

Οι Ιρλανδοί φίλοι, που πολλοί ξέρουν την γυναίκα μου 10-18 χρόνια τώρα από την Ιρλανδία, την οποία η γυναίκα μου αγαπούσε και επισκεπτόταν από το 1990, όπως και την Ελλάδα, όλοι, την πρώτη χρονιά που με είδαν ένα μήνα αφού είχαμε παντρευτεί με κοίταγαν προστατευτικά προς την φιλενάδα τους, άγνωστη ποσότητα που ήμουν. Την δεύτερη χρονιά είχα χαρούμενες χειραψίες και βλέμματα σημασίας. Φέτος ήμουνα πια one of the lads (ένας της παρέας), και καθόμαστε μαζί και ανταλλάσαμε ιστορίες της ζωής όπως αυτή τη δικιά μου ιστορία που η Ιρλανδέζα αφεντικίνα μου στην Βοστώνη μου είχε πει χαρούμενα ότι δεν είμαι λευκός, είμαι Έλληνας. Ή την άλλη ιστορία, όταν Παρασκευή προς Σάββατο μία το πρωί μέσα στο αστυνομικό τμήμα του Νορθ Άτλεμπορο της Μασαχουσέτης απεκάλεσα τον Ιρλανδό αρχηγό του τμήματος ..."ape" (Ελληνικά θα τον λέγαμε κάτι σαν ουρακοτάγκο), και επέζησα για να λέω το κατόρθωμα μου!

Ήθελα να ανταλλάξουμε και μουσική περισσότερο από όσο έγινε, αλλά υπάρχει μια σημαντική δυσκολία. Η Ιρλανδέζικη Παραδοσιακή Μουσική και η Αμερικάνικη Φολκ Μουσική έχουν ορισμένες διαφορές, και, ένας καθαρόαιμος Ιρλανδός παραδοσιακός μουσικός δεν γνωρίζει -ή ενδιαφέρεται, για Αμερικάνικη φόλκ. Έτσι η προσφορά μου έμεινε ευγενικά περιορισμένη, μέχρι που έσουρα μερικούς φίλους σπίτι, τους έφτιαξα ένα ινδικό κοτόπουλο ταντούρι με ρύζι μπισμάτι και σάλτσα κάρυ με μείγμα μπαχαρικών δικό μου, τους έστησα μετά στον καναπέ και άρχισα με το 1913 Massacre του Woody Guthrie, μετά Hobo's Lullaby, City of New Orleans, μετά κατ' ευθείαν Dylan, Baez... και στο τέλος βέβαια έκλεισα με τρία που αρέσει πολύ στην γυναίκα μου να λέω: Παραπονεμένα Λόγια, Όμορφη και Παράξενη Πατρίδα, και, Σαν τον Καραγκιόζη (με προηγηθείσα μιλητή μετάφραση, φυσικά).

Δεν ξέρω να παίζω κιθάρα με τα δάχτυλα παρά μόνο συγχορδίες ακομπανιαμέντου, αλλά το τραγούδι, μαζί με τέχνη θέλει και καρδιά. Και από τουλάχιστον ένα από τα δύο άλλο καλό!

Λονδίνο, 1979