Η τοπική αναισθησία έχει αρχίσει να περνάει, αλλά πόνος τίποτα. Πάλι φαίνεται κάνανε καλή δουλειά οι γιατροί μας στο Δημόσιο Νοσοκομείο εδώ στη Romagna. Όχι πόνος, ακόμα, αλλά ούτε και η φαγούρα που είχα καμιά εικοσαριά χρόνια σε μια περίεργη μεγάλη ελιά στην πλάτη κάτω από τον δεξί μου ώμο. Μπάι-μπάι ελιά! Τα ράμματα βγαίνουν σε δυό βδομάδες.
Όταν πρωτογύρισα στην Ελλάδα το 2007 έβγαλα από το συρτάρι τα παλιά μου ένσημα του ΙΚΑ και το βιβλιάριο αλλά η μάνα Ελλάς έν έδινε περίθαλψη σε κάποιον που εργαζόταν για μια Αμερικανική εταιρία της οποίας και ο πρόεδρος και ο θυρωρός ήταν το ίδιο άτομο. Εις τον ιδιωτικόν τομέα ατύχησα το ίδιο οικτρά αλλά για άλλο λόγο. Κανείς δεν με ασφάλιζε λόγω ζαχάρου. Ψέματα! Μια πωλήτρια μου είπε να το πάρω, να πληρώσω την κάλυψη δυό χρόνια χωρίς να την χρησιμοποιήσω και σε δύο χρόνια να «πάθω» ζάχαρο. Της εξήγησα ότι τα Ελληνικά μου δεν ήταν τόσο καλά για να καταλάβω τι άκουσα και αποφάσισα ότι θα συνέχιζα αυτό που άρχισα στην Αμερική μετά το διαζύγιο, χωρίς περίθαλψη, όπου, σκεφτόμενος τα Βραχώδη Όρη και τον Τερεμάια Τζόνσον έβγαινα κάθε πρωί να γδάρω την αρκούδα μου ξέροντας ότι κάποιο πρωινό, μια μέρα, η αρκούδα θα γδάρει εμένα.
Μόλις έγινα μόνιμος κάτοικος Ιταλίας, η Romagna μου έδωσε κάρτα δωρεάν υγείας. Με την οποία κάρτα, και ιδού η ειρωνεία, μπορώ να έχω δωρεάν περίθαλψη στην Ελλάδα και άλλες χώρες. Έτσι, τώρα, όποτε περνάω στην Αθήνα μπροστά από κανένα ΙΚΑ ή καμιά ασφαλιστική εταιρεία κάνω τσ-τσ! Νιάααα-νια-νια-νιάααα-νια...
Εκτός από τον μόνιμο γιατρό, η πρώτη ιδιαίτερη περίπτωση για την οποία χρησιμοποίησα την κάρτα μου ήταν όταν πήγαμε να δούμε τον σπεσιαλίστα Ντοτόρε που κοίταξε με μια κάμερα μέσα στην μύτη μου, δεξιά, αριστερά, βαθύτερα, έκανε ένα Μ-χμ!! Και είπε στην γυναίκα μου: Αυτός ο άνθρωπος δεν έχει αναπνεύσει ποτέ στη ζωή του! Πες τα Χρυσόστομε! ανεφώνησα! Έχει το δικαίωμα να αναπνέει! Ναι! Ναι! Ναι! Φωνάζω. Θα χειρουργήσω! ανακοινώνει. Ήρωά μου, λέω εγώ.
Όταν ήρθε ή σειρά μου έξι μήνες αργότερα τον Μάιο του 2009, μπαίνοντας στο χειρουργείο ξάπλα, πριν την ολική άκουσα να παίζει μουσική και θυμήθηκα τον «Γιατρό» με τον Γουίλιαμ Χερτ, όπου παίζανε μέσα στο χειρουργείο ανοικτής καρδιάς το «Γιατί δεν γινόμαστε φέσι να πηδηχτούμε» του Τζίμη Μπάφετ, και έδωσα στον αναισθησιολόγο μου παραγγελιά για Μπητλς. Μετά παραδόθηκα στα τοπία των χωραφιών με φράουλες καθώς έπλεα διαμέσου του σύμπαντος.
Ξύπνησα με τη μύτη βουλωμένη, πράγμα που το περίμενα γιατί, όπως μου είχε εξηγήσει από πριν ο Ντοτόρε, θα είχα δυό πώματα στην μύτη μου να κρατάνε τα ρουθούνια στο σωστό σχήμα καθώς θρέφαν οι πληγές. Φίλοι από την Ελλάδα που είχαν κάνει την ίδια εγχείρησούλα μού ‘χανε πει έρε πόνο που έχεις να τραβήξεις! Λοιπόν, τίποτα. Ούτε ένα τόσο δα πονάκι. Ούτε μετά την επέμβαση ούτε κατά την ανάρρωση. Ντοτόρε το άτιμο! Καλά, καμιά ενοχλησούλα που και που, αλλά δεν πόνεσα ποτέ.
Αυτό που μου έκανε τρομερή εντύπωση όμως ήταν το νοσηλευτικό προσωπικό, οι γιατροί και το ίδιο το νοσοκομείο. Κάτι μεταξύ λουξ ξενοδοχείου και νοσοκομείου με ανθρώπους που βλέπανε τους ασθενείς σαν... ανθρώπους. Για να μην πω ότι το δωμάτιο ήταν δίκλινο, με ιδιαίτερη τουαλέτα σαν ξενοδοχείο και τηλεόραση με χειροκοντρολ μπροστά σε κάθε ένα από τα δύο κρεβάτια. Και το φαγητό, καλό! Η κακομοίρα η μάνα μου στην ιδιωτική κλινική στην Αθήνα, που πήρε 30.000 Ευρώ (όλης της ζωής τους τις οικονομίες) για 18 μέρες, δεν την είχε τόσο καλά όπως αυτή η δωρεάν περίθαλψη στην Romagna.
Ήρθε η ώρα να βγάλουμε τα ταμπόν από τη μύτη μου. Κάθισα στην καρέκλα του ιατρείου με την ενστικτώδη εντύπωση ότι τα ταμπονάκια πρέπει να είχαν μέγεθος και σχήμα σαν φίλτρα τσιγάρου περίπου. Του Ντοτόρε του είχε δημιουργηθεί φαίνεται η εντύπωση ότι είχα χιούμορ και είχε πει καμιά δυό φορές στην γυναίκα μου «Πολύ μου αρέσει ο άντρας σας», που είναι μεγάλο κομπλιμάν και χάνει στη μετάφραση.
Βγάζει τα ταμπόν ένα-ένα τραβώντας τα με ένα σχοινάκι που είχε κρύψει σε κάθε ρουθούνι, και, με το που βγήκανε, είδα ότι ήτανε δυό μπανάνες η καθεμιά μεγαλύτερη από το μεγάλο μου δάχτυλο! Πως χωρούσαν βρε αυτά στα ρουθουνάκια μου;!
Αλλά ακόμα ανέπνεα από το στόμα. Καθόταν μπροστά δεξιά μου, και κοιτούσα ίσια μπροστά. Να αναπνεύσω; Τον ρωτάω. Σι! Μου λέει. Παίρνω την πρώτη ανάσα.
Μετά την δεύτερη.
Καθηλωμένος στην καρέκλα να κοιτάζω μπροστά. Τρίτη ανάσα. Πρωτόγνωρο πράγμα. Δεν υπήρχε τίποτα, κανένας φραγμός μεταξύ των πνευμονιών μου και του αέρα γύρω μου.
Σέκος ακόμα, κοιτάζοντας μπροστά, το δεξί μου χέρι κουνήθηκε μόνο του και βρήκε τον ώμο του Ντοτόρε. Γέλασε και είπε: «Πολύ μου αρέσει ο άντρας σας!» και σηκώθηκε και πήγε στο γραφείο και άρχισε κάτι να γράφει.
Σηκώθηκα, πήγα προς το γραφείο, τον ακούμπησα στο χέρι, γύρισε, τον σήκωσα όρθιο, και καθώς στεκόταν ο Ντοτόρε μπροστά μου βάζω ένα χέρι γύρω από τη μέση του, με το άλλο του πιάνω το δεξί σε στάση βάλς και αρχίζω να τον χορεύω γύρω-γύρω αναπνέοντας από τα ρουθούνια με τα φρύδια σηκωμένα. Είχε λυθεί στα γέλια και έλεγε: «Πολύ μου αρέσει ο άντρας σας!»
Θυμήθηκα εκείνη τη φορά 25 χρόνια νωρίτερα που είχα σταθεί μπροστά σε τέσσερεις γιατρούς του ΙΚΑ και τους είχα ζητήσει να εγκρίνουν μια πλαστική για το μέτωπό μου που είχε βγει από ένα αυτοκίνητο χρησιμοποιώντας το παρμπρίζ. Και δύο μήνες αργότερα ήταν σαν ανάγλυφος χάρτης των Iμαλαϊων. Οι γιατροί του ΙΚΑ είχαν λυθεί στα γέλια και λέγανε: «ρε, γυναίκα είσαι να θέλεις να καλοπισθείς;!»
Μ’ αρέσει να κάνω τους γιατρούς μου να γελάνε.
Σήμερα, με το που τελείωσε η αφαίρεση της περίεργης ελιάς από την πλάτη μου, δωρεάν φυσικά, ευχαρίστησα την γιατρό για μια θαυμάσια δουλειά που δεν ένοιωσα τίποτα, και μετά της έδειξα την ντουλάπα με τα γυάλινα φύλα ακριβώς μπροστά από εκεί που ήταν το κεφάλι μου καθώς ήμουνα μπρούμυτα στο τραπέζι. Της εξήγησα πως μέσα στο τζάμι έβλεπα σαν καθρέφτη τα πάντα που έκανε στην αναίσθητη πλάτη μου. Και γελάσαμε, η γιατρός, η γυναίκα μου, η νοσοκόμα κι εγώ.
Και μετά λυθήκανε στα γέλια όταν τους είπα πως ανησύχησα λίγο, μόνο όταν είδα τη γιατρό να εργάζεται με τα χέρια της και το σκαρπέλο στην πλάτη μου καθώς κουβέντιαζε με την γυναίκα μου με το κεφάλι της γυρισμένο πίσω, να την κοιτάει καθώς μιλούσαν!
Όταν πρωτογύρισα στην Ελλάδα το 2007 έβγαλα από το συρτάρι τα παλιά μου ένσημα του ΙΚΑ και το βιβλιάριο αλλά η μάνα Ελλάς έν έδινε περίθαλψη σε κάποιον που εργαζόταν για μια Αμερικανική εταιρία της οποίας και ο πρόεδρος και ο θυρωρός ήταν το ίδιο άτομο. Εις τον ιδιωτικόν τομέα ατύχησα το ίδιο οικτρά αλλά για άλλο λόγο. Κανείς δεν με ασφάλιζε λόγω ζαχάρου. Ψέματα! Μια πωλήτρια μου είπε να το πάρω, να πληρώσω την κάλυψη δυό χρόνια χωρίς να την χρησιμοποιήσω και σε δύο χρόνια να «πάθω» ζάχαρο. Της εξήγησα ότι τα Ελληνικά μου δεν ήταν τόσο καλά για να καταλάβω τι άκουσα και αποφάσισα ότι θα συνέχιζα αυτό που άρχισα στην Αμερική μετά το διαζύγιο, χωρίς περίθαλψη, όπου, σκεφτόμενος τα Βραχώδη Όρη και τον Τερεμάια Τζόνσον έβγαινα κάθε πρωί να γδάρω την αρκούδα μου ξέροντας ότι κάποιο πρωινό, μια μέρα, η αρκούδα θα γδάρει εμένα.
Μόλις έγινα μόνιμος κάτοικος Ιταλίας, η Romagna μου έδωσε κάρτα δωρεάν υγείας. Με την οποία κάρτα, και ιδού η ειρωνεία, μπορώ να έχω δωρεάν περίθαλψη στην Ελλάδα και άλλες χώρες. Έτσι, τώρα, όποτε περνάω στην Αθήνα μπροστά από κανένα ΙΚΑ ή καμιά ασφαλιστική εταιρεία κάνω τσ-τσ! Νιάααα-νια-νια-νιάααα-νια...
Εκτός από τον μόνιμο γιατρό, η πρώτη ιδιαίτερη περίπτωση για την οποία χρησιμοποίησα την κάρτα μου ήταν όταν πήγαμε να δούμε τον σπεσιαλίστα Ντοτόρε που κοίταξε με μια κάμερα μέσα στην μύτη μου, δεξιά, αριστερά, βαθύτερα, έκανε ένα Μ-χμ!! Και είπε στην γυναίκα μου: Αυτός ο άνθρωπος δεν έχει αναπνεύσει ποτέ στη ζωή του! Πες τα Χρυσόστομε! ανεφώνησα! Έχει το δικαίωμα να αναπνέει! Ναι! Ναι! Ναι! Φωνάζω. Θα χειρουργήσω! ανακοινώνει. Ήρωά μου, λέω εγώ.
Όταν ήρθε ή σειρά μου έξι μήνες αργότερα τον Μάιο του 2009, μπαίνοντας στο χειρουργείο ξάπλα, πριν την ολική άκουσα να παίζει μουσική και θυμήθηκα τον «Γιατρό» με τον Γουίλιαμ Χερτ, όπου παίζανε μέσα στο χειρουργείο ανοικτής καρδιάς το «Γιατί δεν γινόμαστε φέσι να πηδηχτούμε» του Τζίμη Μπάφετ, και έδωσα στον αναισθησιολόγο μου παραγγελιά για Μπητλς. Μετά παραδόθηκα στα τοπία των χωραφιών με φράουλες καθώς έπλεα διαμέσου του σύμπαντος.
Ξύπνησα με τη μύτη βουλωμένη, πράγμα που το περίμενα γιατί, όπως μου είχε εξηγήσει από πριν ο Ντοτόρε, θα είχα δυό πώματα στην μύτη μου να κρατάνε τα ρουθούνια στο σωστό σχήμα καθώς θρέφαν οι πληγές. Φίλοι από την Ελλάδα που είχαν κάνει την ίδια εγχείρησούλα μού ‘χανε πει έρε πόνο που έχεις να τραβήξεις! Λοιπόν, τίποτα. Ούτε ένα τόσο δα πονάκι. Ούτε μετά την επέμβαση ούτε κατά την ανάρρωση. Ντοτόρε το άτιμο! Καλά, καμιά ενοχλησούλα που και που, αλλά δεν πόνεσα ποτέ.
Αυτό που μου έκανε τρομερή εντύπωση όμως ήταν το νοσηλευτικό προσωπικό, οι γιατροί και το ίδιο το νοσοκομείο. Κάτι μεταξύ λουξ ξενοδοχείου και νοσοκομείου με ανθρώπους που βλέπανε τους ασθενείς σαν... ανθρώπους. Για να μην πω ότι το δωμάτιο ήταν δίκλινο, με ιδιαίτερη τουαλέτα σαν ξενοδοχείο και τηλεόραση με χειροκοντρολ μπροστά σε κάθε ένα από τα δύο κρεβάτια. Και το φαγητό, καλό! Η κακομοίρα η μάνα μου στην ιδιωτική κλινική στην Αθήνα, που πήρε 30.000 Ευρώ (όλης της ζωής τους τις οικονομίες) για 18 μέρες, δεν την είχε τόσο καλά όπως αυτή η δωρεάν περίθαλψη στην Romagna.
Ήρθε η ώρα να βγάλουμε τα ταμπόν από τη μύτη μου. Κάθισα στην καρέκλα του ιατρείου με την ενστικτώδη εντύπωση ότι τα ταμπονάκια πρέπει να είχαν μέγεθος και σχήμα σαν φίλτρα τσιγάρου περίπου. Του Ντοτόρε του είχε δημιουργηθεί φαίνεται η εντύπωση ότι είχα χιούμορ και είχε πει καμιά δυό φορές στην γυναίκα μου «Πολύ μου αρέσει ο άντρας σας», που είναι μεγάλο κομπλιμάν και χάνει στη μετάφραση.
Βγάζει τα ταμπόν ένα-ένα τραβώντας τα με ένα σχοινάκι που είχε κρύψει σε κάθε ρουθούνι, και, με το που βγήκανε, είδα ότι ήτανε δυό μπανάνες η καθεμιά μεγαλύτερη από το μεγάλο μου δάχτυλο! Πως χωρούσαν βρε αυτά στα ρουθουνάκια μου;!
Αλλά ακόμα ανέπνεα από το στόμα. Καθόταν μπροστά δεξιά μου, και κοιτούσα ίσια μπροστά. Να αναπνεύσω; Τον ρωτάω. Σι! Μου λέει. Παίρνω την πρώτη ανάσα.
Μετά την δεύτερη.
Καθηλωμένος στην καρέκλα να κοιτάζω μπροστά. Τρίτη ανάσα. Πρωτόγνωρο πράγμα. Δεν υπήρχε τίποτα, κανένας φραγμός μεταξύ των πνευμονιών μου και του αέρα γύρω μου.
Σέκος ακόμα, κοιτάζοντας μπροστά, το δεξί μου χέρι κουνήθηκε μόνο του και βρήκε τον ώμο του Ντοτόρε. Γέλασε και είπε: «Πολύ μου αρέσει ο άντρας σας!» και σηκώθηκε και πήγε στο γραφείο και άρχισε κάτι να γράφει.
Σηκώθηκα, πήγα προς το γραφείο, τον ακούμπησα στο χέρι, γύρισε, τον σήκωσα όρθιο, και καθώς στεκόταν ο Ντοτόρε μπροστά μου βάζω ένα χέρι γύρω από τη μέση του, με το άλλο του πιάνω το δεξί σε στάση βάλς και αρχίζω να τον χορεύω γύρω-γύρω αναπνέοντας από τα ρουθούνια με τα φρύδια σηκωμένα. Είχε λυθεί στα γέλια και έλεγε: «Πολύ μου αρέσει ο άντρας σας!»
Θυμήθηκα εκείνη τη φορά 25 χρόνια νωρίτερα που είχα σταθεί μπροστά σε τέσσερεις γιατρούς του ΙΚΑ και τους είχα ζητήσει να εγκρίνουν μια πλαστική για το μέτωπό μου που είχε βγει από ένα αυτοκίνητο χρησιμοποιώντας το παρμπρίζ. Και δύο μήνες αργότερα ήταν σαν ανάγλυφος χάρτης των Iμαλαϊων. Οι γιατροί του ΙΚΑ είχαν λυθεί στα γέλια και λέγανε: «ρε, γυναίκα είσαι να θέλεις να καλοπισθείς;!»
Μ’ αρέσει να κάνω τους γιατρούς μου να γελάνε.
Σήμερα, με το που τελείωσε η αφαίρεση της περίεργης ελιάς από την πλάτη μου, δωρεάν φυσικά, ευχαρίστησα την γιατρό για μια θαυμάσια δουλειά που δεν ένοιωσα τίποτα, και μετά της έδειξα την ντουλάπα με τα γυάλινα φύλα ακριβώς μπροστά από εκεί που ήταν το κεφάλι μου καθώς ήμουνα μπρούμυτα στο τραπέζι. Της εξήγησα πως μέσα στο τζάμι έβλεπα σαν καθρέφτη τα πάντα που έκανε στην αναίσθητη πλάτη μου. Και γελάσαμε, η γιατρός, η γυναίκα μου, η νοσοκόμα κι εγώ.
Και μετά λυθήκανε στα γέλια όταν τους είπα πως ανησύχησα λίγο, μόνο όταν είδα τη γιατρό να εργάζεται με τα χέρια της και το σκαρπέλο στην πλάτη μου καθώς κουβέντιαζε με την γυναίκα μου με το κεφάλι της γυρισμένο πίσω, να την κοιτάει καθώς μιλούσαν!
Tελικά ενώ μας είπες για την σκολίωση του διαφράγματος και την ελιά δεν μας έγραψες τι έγινε για την ουλή στο μέτωπο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι κάτι αντίστοιχο με την ουλή του Al Pacino στον Scarface του De Palma ή με την εικόνα της παλιάς ταινίας με τον Paul Muni ; :))
Και βέβαια Αθεόφοβε! οι πραγματικοί άντρες, στο ΙΚΑ, προτιμάνε το αγέρωχο πρόσωπό τους να εξιστορεί τις κακουχίες της ζωής που θυμάσαι και λες "ποιές κακουχίες;" Στην προκειμένη περίπτωση όχι μια απλή και μπανάλ ουλή, μα ζιγκ-ζαγκ και γδαρσίματα απ' τα φρύδια μέχρι τα μαλλιά (η γραμμή των οποίων έχει αρχίσει να υποχωρεί), κάτι που θυμίζει περισσότερο Τζακ Πάλλανς, ή Τζων Γουέην, ή ίσως Νταστιν Χόφμαν στον Καουμπόυ του μεσονυκτίου... Με το πέρασμα του καιρού ηρέμησαν, και τώρα, εικοσιπέντε χρόνια αργότερα, εκ πρώτης όψεως και σε φωτογραφίες δεν φαίνεται τίποτα, παρά μόνο από κοντά με το κατάλληλο φως. Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι μια στιγμή πριν δημιουργηθούν τα σημάδια, είναι το πρόσωπο του Ανδρέα να με κοιτά χαμογελαστό από μια προεκλογική αφίσα του '85 πάνω σε μια κολόνα της ΔΕΗ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα που ήθελα να γελάσω με τα όσα έχεις βιώσει - ευτράπελα και μη - εκνευρίστηκα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑργούμε πολύ καλέ μου φίλε να μοιάσουμε στην Romagna;
(μη μου πεις αργούμε please).
υ.γ.
έχω επίσης μία ελαία στο δεξί μάγουλο στην άκρη.... ο ένας δόκτορ μου λέει δεν είναι επικίνδυνη, ο άλλος να την αφαιρέσω, για παν ενδεχόμενο.
Προς το παρόν την κρατάω μαζί μου.
:-)
Καλό σας σ/κ
φιλιά και περαστικά σου.
Βάσσια μου, φίλη μας, σ' ευχαριστώ για τα περαστικά και γέλα όσο θέλεις! εγώ γελάω πρώτος γι αυτό και τα γράφω με τον πρέποντα τρόπο! Άλλωστε, μη ξεχνάμε αυτό που είχε γράψει ο Καραγάτσης στο Σέργιο και Βάκχο: "Ένας λαός που γελάει είναι πιο επικίνδυνος από ένα λαό που κλαίει" -εννοώντας, πιο επικίνδυνος για ένα δυνάστη του -γιατί το γέλιο δίνει δύναμη, ενώ το κλάμα αδυναμία, και, ο θυμός... όπως είπε ο Μάϊκλ Κορλεόνε στο Νονός 3, "ποτέ μη μισείς τους εχθρούς σου: ο θυμός συννεφιάζει την κρίση σου".
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για την ελιά, όπως τα ξέρω εγώ τουλάχιστον, είναι έτσι: Αν μια ελιά έχει περιφέρεια στο δέρμα λεία, σαν κύκλο ή οβάλ φερ' ειπείν, μάλλον δεν είναι κακή. Αν η περιφέρεια είναι λίγο ασύμμετρη σαν αστράκι ή εκρηξούλα, θέλει προσοχή. Αν με τον καιρό σιγά-σιγά, έστω και πολύ-πολύ σιγά, μεγαλώνει, ιδίως αν το μεγάλωμα επιταχύνεται, θέλει μια δεύτερη πιο προσεκτική ματιά. Αν που και που στα καλά καθούμενα έχει μια φαγουρίτσα, το ίδιο. Στο κάτω-κάτω της γραφής όταν δεν είμαστε απόλυτα σίγουροι να την βγάλουμε ή όχι, αν δεν είναι να αφήσει κανένα οπτικά ενοχλητικό σημάδι, ας βγει να τελειώνουμε. Τουλάχιστον έτσι είπανε εδώ, και κατέληξαν "Δεν βλέπουμε ιδιαίτερο λόγο να φύγει, αλλά, αν προτιμάτε την βγάζουμε". Και μια που δεν ήμουνα επείγον, μπήκα στη λίστα και 5 μήνες αργότερα την βγάλανε.
Σαν υστερόγραφο πάντως, ως θέμα αρχής, δεν έχω ποτέ εμπιστοσύνη σε οποιονδήποτε γιατρό που είναι απόλυτος στη γνώμη του, είτε για να πει ότι κάτι είναι ασφαλές είτε το αντίθετο. Το να είναι κανείς απόλυτος δεν ταιριάζει στην ιατρική και οι ιατροί είναι οι πρώτοι που θα έπρεπε να το ξέρουν αυτό...
Καλό Σου Σαββατοκύριακο με το παιδί, και φιλιά. :-)
Δημήτρη καλησπέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήγια το στραβο διάφραγμα έχω ακούσει κι εγώ πως είναι πολύ επώδυνη η επέμβαση... μια χαρά μου ακούγεται η Romagna!
Όσο για τις ουλές κι εγώ έχω μια στο μέτωπο και διαδίδω πως την εισέπραξα από μια αδειανή μποτίλια στο μπαρ Reggina στη Μαρσίλια, χωρίς ωστόσο να πείθω ούτε το εξάχρονο ξαδερφάκι μου!
Πάντως βλέπω πως απ' όταν εγκαταστάθηκες στην Ιταλία περνάς από ανακαίνιση ;-)
Στη Μαρσιλία Κωστή; Θα πρέπει να ήταν την επομένη μέρα από τότε που εισέπραξα αυτή την άλλη ουλή κάτω από το αριστερό μάτι υπερασπίζοντας μια γριούλα εναντίων εφτά Νίντζα στην Τσάϊνατάουν της Νέας Υόρκης...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εγώ είχα ακούσει πράγματι ότι είναι επώδυνη η επέμβαση και το περίμενα. Αλλά πραγματικά, σε καμμιά στιγμή δεν έννοιωσα πόνο. Όχι "επώδυνο" -απλά τίποτα που να περιέγραφα ως πόνο. Ενοχλήσεις μόνο για μερικές μέρες. Κι όταν έβγαλε τις μπανάνες απ' τα ρουθούνια μου, γλυστρίσανε χωρίς τον παραμικρό πόνο παρά ένα γαργάλημα. Νομίζω μάλιστα ότι εκτός από την τέχνη του χειρούργου, μεγάλο ρόλο έπαιξαν και οι μπανάνες που ήταν μέσα εκεί 10 μέρες καθώς έθρεφε. Άλλοι που την έχουν κάνει, και πονούσανε πολύ, μου είπαν ότι δεν είχαν τίποτα τέτοιο. Ένας μάλιστα του είχε ανοίξει πληγή μέρες μετά.
Όσο για την ανακαίνιση, πράγματι! Και η πλάκα είναι ότι δεν τα κυνηγάω εγώ. Το σύστημα εδώ από μόνο του είναι προορατικό και προληπτικό -μέχρι και τεστ μου προγραμματίζουν από μόνοι τους σε τακτά διαστήματα σαν ρουτίνα... (Πατρίδα, μ' ακούς;!;!)
τέλος καλό, όλα καλά!
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι πότε θα πάρεις τη βιοψία της ελιάς;;;
αυτό έχει σημασία. οχι ότι δούλευε και κοιτούσε αλλού!
καλό βράδυ, χαιρετισμούς στη μαργαρίτα...
ria, θα κάνει άλλες δυό βδομάδες η βιοψία, πάντως δεν περιμένουν ότι θα δείξει τίποτα. Και το ότι κοίταζε αλλού πραγματικά της το είπα για καλαμπούρι, το κατάλαβε και γελάσαμε αληθινά. Ήταν θαυμάσια γιατρός. Γύρισε δυό τρείς φορές να κοιτάξει την Μαργαρίτα καθώς μιλούσαν, αλλά για δευτερόλεπτο και όταν ήταν πια στο ράψιμο. Καλό σου βράδυ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΩχ, κι εγώ έχω στραβό διάφραγμα και θέλω ανακαίνιση αλλά δεν το αποφασίζω... Μόλις βγάλω αυτή τη δωρεάν κάρτα θα περάσω από τα μέρη σας, τουλάχιστον να γλιτώσω τον πόνο...
ΑπάντησηΔιαγραφή...αλλά αυτή η φωτογραφία στο τέλος του άρθρου, είναι όλα τα λεφτά, χα, χα, χα...
Φίλε Κώστα, η τελευταία φωτογραφία είναι ο μεγάλος Μάρτυ Φέλντμαν (Άγγλος κωμικός) και οι δύο φωτογραφίες είναι από τον Νεαρό Φράνκεστάιν του Μελ Μπρουκς με τον Τζην Γουάιλντερ στον ρόλο του εγγονού του μεγάλου πρωτοπόρου γιατρού (ο οποίος στην Αμερική είχε αλλάξει το επώνυμο σε Φρανκενστήν) και τον Μάρτυ Φέλντμαν στον ρόλο του υπηρέτη Ιγκορ, με την καμπούρα που άλλαζε ώμο από σκηνή σε σκηνή!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλάτε να ζήσετε εδώ και κάτι θα κάνουμε με την κάρτα!