Γιώργος Σεφέρης
Η διαφορά δεν είναι στην ποιότητα ή την επεξεργασία της κάθε φωτογραφίας:
όπου η οπτική συμπίεση του αέρα ενεργεί σαν φίλτρο,
και φαίνεται η διαφορά της ποιότητας του αέρα σε μια μέρα συγκρινόμενη με άλλη.
«Η Ελλάδα, η χώρα των παράλληλων μονολόγων»... Έτσι την θρήνησε ο Σεφέρης.
Λέγεται ότι αμάθεια σημαίνει αμορφωσιά, αγραμματοσύνη, δηλαδή την έλλειψη γνώσης. Όμως ειπώθηκε πριν χιλιάδες χρόνια ότι γερνάει κανείς πάντα μαθαίνοντας, και ότι όσα περισσότερα μαθαίνει κανείς τόσο συνειδητοποιεί το πόσο λίγα γνωρίζει.
...και ίσως ότι αυτά που γνώριζε δεν ήταν έτσι, και ότι οι πυξίδες που του πούλαγαν παραπλανούσαν.
Η αμάθεια από μόνη της δεν είναι ντροπή αλλά, τουναντίων, είναι η καθημερινή αλήθεια, ιδίως για εκείνους που μαθαίνοντας περισσότερα βρίσκουν το πόσο ελάχιστα, πραγματικά γνωρίζουν.
Είναι λυπημένη βαθιά η ψυχή που κρύβεται κάτω από το πέπλο της πίστης ότι κατέχει γνώση και δίνει αναμφισβήτητα εμπιστοσύνη στους καθοδηγούντες. Ψυχές που εκφράζουν η μια στην άλλη αυτά που πιστεύουν όχι χρησιμοποιόντας τα αυτιά τους σε συζητήσεις συνεχών ερωτήσεων, αλλά χρησιμοποιόντας το στόμα τους σε παράλληλους μονόλογους.
Μονόλογους, επειδή φοβούνται να ρωτήσουν αν αυτά που πιστεύουν μπορεί να είναι κάστρα στην άμμο, να ρωτήσουν αν εκείνοι που οδηγούν γυρνάν σε κύκλους, να ρωτήσουν αν πρόκειται για μεταξωτές κορδέλες ή φύκια, και, αντί να εξελίσσονται, επαναλαμβάνουν μονότονα αυτό που επιλέγουν να πιστεύουν.
Η αμάθεια όμως μπορεί να είναι και δηλητήριο για μια ψυχή και για μια κοινωνία όταν έντεχνα πασουσιάζεται σαν γνώση, για να κρατήσει εναν λαό χαμηλά και χειραγωγημένο. Εκεί, χαμηλά, όπου η πλάνη και η απλοποίηση παρουσιάζονται σαν μάθηση. Αυτό το δηλητήριο το ποτίζουν στις ψυχές εκείνοι οι δικτάτορες που ω σαν διδάκτορες θησαυρίζουν πάνω στους ώμους εκείνων στους οποίους αφηγούνται το παραμύθι που λαχταράν ν' ακούσουν.
Ένας παράλληλος μονόλογος δεν προσφέρει ερωτήσεις και απαντήσεις που να γεννάν καινούργιες ερωτήσεις και περαιτέρω απαντήσεις, και επόμενες ερωτήσεις. Δεν προσφέρει την μέθοδο την οποία μας μετέφερε ο Πλάτωνας ότι την δίδαξε ο Σωκράτης. Σε εκείνους που αρκούνται στο να θεωρούν πλήρες εκείνο που γνωρίζουν ήδη, η συνεχής αμφισβήτηση με ερώτηση-απάντηση προκαλεί τον φόβο της αβεβαιότητας.
Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει.
Γιώργος Σεφέρης
Γιώργος Σεφέρης
Είναι πιο δύσκολο για τους διδάσκοντες δικτάτορες, τους μικρούς ανίκανους και τυφλούς κυβερνήτες, τους ευνουχισμένους διανοούμενους, να σφετεριστούν, ή να αποκρύψουν, όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με ιδέες και πνεύματα που έχουν λάβει αναγνώριση αδιαμφησβήτητη. Αναγνώριση σαν αυτή που δόθηκε σε δύο συμπολίτες μας, απο τους οποίους ο ένας μιλά με τις παραπάνω ρήσεις και ο άλλος έγραψε αυτό:
Όμορφη και παράξενη πατρίδα
ω σαν αυτή που μου 'λαχε δεν είδα
Ρίχνει να πιάσει ψάρια πιάνει φτερωτά
στήνει στην γη καράβι κήπο στα νερά
κλαίει φιλεί το χώμα ξενιτεύεται
μένει στους πέντε δρόμους αντρειεύεται
Όμορφη και παράξενη πατρίδα
ω σαν αυτή που μου 'λαχε δεν είδα
Κάνει να πάρει πέτρα την επαρατά
κάνει να τη σκαλίσει βγάνει θάματα
μπαίνει σ' ένα βαρκάκι πιάνει ωκεανούς
ξεσηκωμούς γυρεύει θέλει τύρρανους
Όμορφη και παράξενη πατρίδα
ω σαν αυτή που μου 'λαχε δεν είδα
Οδυσσέας Ελύτης
Πόσοι έχουν επιμείνει να παρουσιάσουν τα λόγια αυτά σαν έπαινο για αυτή την χώρα, όταν δεν είναι παρά θρήνος γραμμένος με μια δύναμη σπάνια, με αβάσταχτη ειλικρίνια και διορατικότητα, και πραγματική τέχνη γραπτού λόγου --που τα αποδίδω εδώ παρακάτω με την πενιχρή, ανεπαρκή και πεζή μου γραφή.
- Όμορφη, όχι ομορφότερη,
- Παράξενη: που προκαλεί έκπληξη, απορία, σκέψεις, που είναι ή συμβαίνει κατά τρόπο ασυνήθιστο, παράδοξο, δυσερμήνευτο: περίεργη, ιδιότροπη, αλλόκοτη,
- Μου 'λαχε, σαν σε λαχνό χωρίς να έχω επιλογή,
- Ξεκινάει να κάνει κάτι αλλά σαν αποτέλεσμα έρχεται το αντίθετο,
- Χτίζει χωρίς να σκέφτεται τι, πως και που, ή γιατί,
- Φεύγει να βρει τύχη αλλού, καλύτερα, πάντα με αγάπη για τον τόπο που αφήνει πίσω, απροσάρμοστη στο που πάει,
- Μένει άπορη και προσπαθεί ξανά,
- Πάει να οργανωθεί, να αντιδράσει, αλλά σταματά,
- Πάει να ψαχτεί και πετυχαίνει το απροσδόκητο,
- Με λιγοστά εφόδια προσπαθεί πράγματα για τα οποία θα χρειαζόταν πολύ περισσότερα,
- Ζητά τόσα πολλά, μα παραδίδεται στους δικτάτορες που διδάσκουν την αφήγηση που λαχταρούν.
Μια Πατρίδα περίεργη, ιδιότροπη, αλλόκοτη.
Μια Εστία αφιλόξενη σήμερα και κρύα, οργισμένη στους δρόμους και στα πεζοδρόμια, απομονωμένη σε διαμερίσματα-κουτιά σαν να είναι το καθένα νησάκι μόνο του στον ωκεανό... όπου το φιλότιμο κατάντησε τσιτάτο... όπου ονειρεύεται ο κόσμος την ζεστασιά της φωτιάς που έκαιγε πριν χιλιάδες χρόνια, ωραιοποιημένη τώρα και εξιδανικευμένη με τα χρώματα της φαντασίας από ψυχές ανήμπορες να βρουν κάτι στο σήμερά τους... Δεν υπάρχουν πια Μινωικοί, Δαναοί, Μακεδόνες, Δωριείς, Αχαιοί, Ίωνες, Αιολείς στην θύμηση. Υπάρχει μόνο ένας μύθος που τον λένε «οι Αρχαίοι Έλληνες», και εκείνοι είμαστε εμείς, λένε προς εαυτούς μέσα από την χνουδωτή ζεστασιά του συμπλέγματος της υπεροπτικής φαντασίωσης.
Όπου, παρουσιάζει ένα Μουσείο κάτι αποσιωπώντας περισσότερο από το μισό της αλήθειας του θέματος, και για να μην τολμήσει κανείς να υποθέσει το κίνητρο του γιατί άραγε εν γνώση του το Μουσείο τα αποσιωπά αυτά, αντ' αυτού προτιμούν να υποβιβάζουν την σημασία της αλήθειας και των ντοκουμέντων, και της Ιστορίας. Μη μου τους κύκλους τάραττε, γιατί μ' αρέσουν οι κύκλοι μου και τους έχω ανάγκη. Τα γεγονότα άλλωστε, λένε, μπορούν να έχουν διάφορες ερμηνείες.
Για όσο όμως ένας λαός λαχταρά το παραμύθι για να αποδώσει εις εαυτόν και εις τύρρανους αξία, τόσο τα Μουσεία και οι «διδάκτορες» θα του το πουλάνε το παραμύθι και τα γκρι, έντεχνα και με χαμόγελο, από το βάθρο τους, φορώντας τις τενεκεδένιες περικεφαλαίες τους με τα λοφία από φύκια.
~~~
Περάσαμε που λέτε τρεις βδομάδες στο Παλιό Φάληρό μας, στον Φλοίσβο μας. Βρεθήκαμε με ανθρώπους αγαπημένους. Αλλά είδαμε και στους δρόμους και τα πεζοδρόμια του κέντρου της Αθήνας την οργή, τον εγωκεντρισμό και την αυξανόμενη έλλειψη σεβασμού προς τους άλλους και προς οποιονδήποτε κανόνα ή νόμο. Είδαμε τον κόσμο να έχει καταντήσει χειρότερα από όσο τον είδαμε ποτέ κατά τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Έχουν πραγματικά ξεσαλλώσει, μου φαίνεται... Είναι λυπηρό, εξοργιστικό και γελοίο το να προσπαθεί κανείς να κυκλοφορεί στο κέντρο της Αθήνας πια. Αλλά ήταν επείγον να πάμε στην Κεντρική Αγορά, στην Αθηνάς, να πάρουμε Αρμένικο παστουρμά για το χωριό να κάνω κανένα πεϊνιρλί. Και έχουν οργανώσει και τους μονόδρομους για να επιτυγχάνουν τον μέγιστο βαθμό φρακαρίσματος. Θέλει πολύ προσπάθεια για να πηδήξουνε το κυκλοφοριακό με τα ασυνάρτητα φανάρια και τους μονόδρομους έτσι ώστε να μην κινείται τίποτα. Εύγε! Από την γωνία Πέμπτης Λεωφόρου και δρόμου 57 ως τον δρόμο 17 στην Δευτέρα Λεωφόρο, πεντέμιση ώρα αιχμής το απόγευμα στο Μανχάταν, 25 λεπτά. Από ψηλά στην Καλλιθέα ως την Ομόνοια τρεις το απόγευμα, 75 λεπτά. Όσο για τα μηχανάκια, έχουν πλέον εισέλθει στην σφαίρα της εγκληματικότητας συνδυασμένη με πλήρη ηλιθιότητα. Πιστεύουν ίσως ότι είναι οι Ούνοι του Ατίλα καβάλα σε άλογα. Σύντομα ίσως τα μηχανάκια να κουβαλάνε και σπαθιά! Ή τόξα και βέλη. Εν τω μεταξύ, στην Ιταλία, η πλειοψηφία της εκλεγμένης ανοιχτά πλέον φασιστικής κυβέρνησης αρνήθηκε να συμπεριλάβει την έκφραση του ότι «ο Ιταλικός λαός είναι εναντίων του φασισμού» στο ψήφισμα για την εθνική εορτή της 25ης Απριλίου, την επέτειο της απελευθέρωσης της Ιταλίας από τον φασισμό το 1945. Και έπεσε στην Ιταλική Βουλή κλοτσοπατινάδα βίας απείρου κάλλους, για να μην συμπεριληφθεί το ότι οι Ιταλοί είναι «αντιφασίστες». Στην Ιταλία άλλωστε, την γενέτειρα του φασισμού, έχουμε και αριστερούς φασίστες αλλά νομίζω και στην Ελλάδα τους έχετε; Η Ελλάδα πάει για εκλογές, και στο Ελληνικό θα χτίσουνε, λένε οι αφίσες, «πράσινο» ουρανοξύστη με «θέα στο αύριο» και πάρκα για το λαό. Και εμπορικά κέντρα. Τους λες «πράσινο» ή «βιολογικό» και τ' αγοράζουν όλοι. Τους λες για «θέα στο αύριο» και δεν κοιτάνε το σήμερα. Είναι νύχτα και τ’ αστέρια μάτια σαν ορχήστρα μάς κοιτάνε και όλα μας τα χρόνια, σαν πληγές από μαστίγιο πονάνε. Είδα ανθρώπους σε τραπέζια να τρώνε με δεκαοχτώ μασέλες μα είδα και στην Αθήνα τους Ευρωπαίους να φοράνε φουστανέλες. Κι όλα μοιάζουν μαγικά είναι μαζικά και διαρκώς αμέ-ρικά-νικά. Και το ψέμα σαν τιμάριθμος ψηλώνει, μα το αυτί σου κατεργάρη δεν ιδρώνει. (Γιάννης Μαρκόπουλος, 1979)
Γυρνάμε τώρα, 2 Μαΐου, στο χωριουδάκι μας, να βλέπουμε από το βουνό μας τον κόσμο να στριφογυρίζει προς την λήθη σαν νερό στην αποχέτευση μιας μπανιέρας. Και να ζητάω από όποιον νέο ή νέα βρω μπροστά μου συγγνώμη για το τι τους αφήνουμε, και για την αμάθεια που τους διδάξαμε για γνώση...
~~~
Και το φεγγάρι της Αθήνας, 30 Απριλίου 9 το βράδυ από το μπαλκόνι μας:
~~~
Καλώς επιστρέψατε στο ήρεμο χωριό σας Δημήτρη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάπως έτσι είναι η Ελλάδα και ειδικότερα η Αθήνα, όπως τις περιγράφεις, δεν έχω κάτι να προσθέσω πάνω σ' αυτό. Θέλω μόνο να σταθώ λίγο στην τελευταία σου πρόταση, μια πρόταση που κι άλλες φορές έχεις γράψει. ΄
Ίσως οι νέοι που έχεις στο μυαλό σου Δημήτρη να είναι διαφορετικοί από αυτούς που εγώ γνωρίζω και συναντώ και ίσως γι' αυτό να θέλεις να τους ζητήσεις συγγνώμη. Ίσως οι νέοι που έχεις στο μυαλο σου να μοιάζουν στον Κώστα σου, αλλά εγώ δεν γνωρίζω κανέναν νέο που να του μοιάζει και ας μην τον ήξερα. Οι νέοι που εγώ έχω στο μυαλό, Δημήτρη μου, είναι τα πιο εγωιστικά άτομα που έχουν κατοικήσει ποτέ αυτόν τον πλανήτη και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το τικ τοκ ή τα υπόλοιπα σόσιαλ και πως θα ικανοποιήσουν τις αυστηρά προσωπικές τους επιθυμίες.Κάθε νέος που γνωρίζω έχει την εντύπωση πως είναι κι ένας ήλιος γύρω από τον οποίο περιστρέφεται το σύμπαν.
Τον Σεφέρη και τον Ελύτη ούτε τους έχουν ακουστά. Κι αν ξέρουν τα ονόματά τους, δεν ξέρουν τίποτα παραπάνω.
Ούτε ο κόσμος που μας παρέδωσαν οι δικοί μας γονείς ήταν τέλειος, αλλά δεν θεωρώ πως οι γονείς μού οφείλουν κάποια συγγνώμη γι'αυτό. Ήταν και παραμένει δική μου ευθύνη να πορευτώ με τον άλφα ή βήτα τρόπο. Εκείνοι μου έμαθαν το ήθος και τους ευχαριστώ γι' αυτό, αλλά ο δρόμος που χαράζει ο καθένας μας είναι ο δικός του δρόμος. Είναι αυτό που λέει ο Καζαντζάκης":Ν’ αγαπάς την ευθύνη να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω."
Αν κάποιος οφείλει μια τεράστια συγγνώμη σε κάποιον Δημήτρη, είναι οι πολιτικοί και οι πολυεθνικές. Οι νυν, οι πρώην...όλων των χωρών και όλων των ηπείρων. Και την οφείλουν σε όλους μας.
Για τους πολέμους, για τις καταστροφές που έχουν προκαλέσει στις ζωές μας αλλά και στον πλανήτη , για την εκμετάλλευση των αδύναμων.... είναι τόσο τεράστιος ο κατάλογος των δεινών προκειμένου να ικανοποιήσουν την προσωπική τους ματαιοδοξία ή την ολοένα μεγαλύτερη συσσώρευση πλούτου.
Αλλά φυσικά είναι ακριβώς αυτοί που δε θα απολογηθούν ποτέ. Ειδικά που τώρα έχουν καταφέρει να γαλουχίσουν τα πιο τέλεια ρομποτάκια για τα μελλοντικά τους σχέδια.
Ο νέος θα έπρεπε να επαναστατεί, να οραματίζεται, να ανοίγει καινούριους δρόμους. Ο νέος θα έπρεπε να αντιδρά στην αδικία ή την καταστροφή.
Όταν μας ρωτούσαν Δημήτρη εμάς τι θα γίνουμε όταν μεγαλώσουμε, κάποιοι απαντούσαν : αστροναύτες. Ρώτα σήμερα ένα παιδί να δεις τι θα σου απαντήσει...η πιο συνηθισμένη απάντηση είναι ινφλουένσερ.
Αν δεν τους αρέσει αυτός ο κόσμος, στο χέρι τους είναι να τον αλλάξουν.
Η αμάθεια, Δημήτρη δεν κληρονομείται. Την αμάθεια την επιλέγει κάποιος. Όπως και την τεμπελιά.
Σ’ ευχαριστούμε αγαπητή μου Scarlett! Φτάσαμε χτες το βράδυ, ξεφορτώσαμε το Τσεροκή από τα όσα φέρνουμε στο χωριό από την Ελλάδα (αφού πρώτα φέραμε από την Ιταλία στην Ελλάδα -μη μας λείπει τίποτα πουθενά), ανάψαμε το τζάκι μας και είμαστε home-from-home :-) Αλλά, για πρώτη φορά σε ζώσα μνήμη έπεσε τόση βροχή όσο λείπαμε που οι πεδιάδες πλημμυρήσανε μέχρι και πρώτο όροφο σπιτιών και οι χείμαρροι στα βουνά μας ξεχειλίσανε με περισσότερο νερό απ’ όσο θυμάται κανείς…
ΔιαγραφήΚαταλαβαίνω απόλυτα τι εννοείς για το «συγγνώμη» που ζητάω από του νέους «για την αμάθεια που τους διδάξανε ως γνώση». Ίσως οι γενιές που «θα επαναστατούν, θα οραματίζονται, θα ανοίγουν καινούριους δρόμους» να είναι τα εγγόνια ή τα δισέγγονα της σημερινής νέας γενιάς… Αλλά και η σημερινή γενιά την οποία επακριβέστατα περιγράφεις, σαν πλειοψηφία, δεν γεννήθηκε έτσι όταν ήταν μωρά. Έγινε έτσι. Κάποιοι τους το έμαθαν, ή το επέτρεψαν… Η δική μου η υποκειμενική «συγγνώμη» είναι ακριβώς για το ότι εκείνοι που τους μεγάλωσαν τους έκαναν, ή τους άφησαν να γίνουν, έτσι όπως περιγράφεις… βέβαια και η γενιά των ’60 όταν μεγάλωσε έφερε τα ’90 και τα μέχρι σήμερα, οπότε …τι ψάχνουμε :-(
Για μένα οι πολυεθνικές, θεωρητικά και σε ιδανικές ελπίδες είναι μέρος της παγκοσμιοποίησης που εγγυάται (επαναλαμβάνω: «θεωρητικά») το να μην γίνονται πόλεμοι και να μην υπάρχει πείνα, αλλά, όπως βλέπουμε είτε με παγκοσμιοποίηση είτε χωρίς, η ανθρώπινη φύση είναι και η εκμετάλλευση και ο πόλεμος και η πείνα. Και η κατευθυνόμενη αμάθεια… Να προσθέσω μόνο την λεπτομέρεια ότι αν και οι πολυεθνικές ξεκινάν από τις έδρες των εταιρειών στην Δύση, από την άλλη μεριά στην κάθε χώρα όπου επεκτείνονται, οι υπεύθυνοι είναι πολίτες της κάθε χώρας-έδρας της κάθε πολυεθνικής, και αυτοί οι ντόπιοι αναλαμβάνουν την νομική ευθύνη των εταιρειών όχι για καλύτερο αλλά για εκμετάλλευση των συμπολιτών τους. Είναι πολύπλοκο.
Καλά τα έλεγε ο Καζαντζάκης με αυτή τη λέξη που κανείς σε καμία γλώσσα δεν γνωρίζει, την «ευθύνη» την προσωπική… Αλλά η ευθύνη αυτή υπάρχει κι’ ας μην την κατανοούν ή την παραδέχονται, επειδή, και τους κατάπτυστους πολιτικούς ποιος τους ψηφίζει, και ανάμεσα από ποιους αναδεικνύονται;
Τις τελευταίες έξι χιλιάδες χρόνια, ακόμα και όπου και όποτε πήγε να γίνει κάτι καλό η φύση του είδους μας πάντα, στο τέλος, επισκίασε με μαυρίλα το όποιο καλό. Πάντα καταλήξαμε εκεί όπως περιγράφεις το «σήμερα»… Μόνο που από εκεί που είμαστε τώρα θα έρθει μια μέρα που θα σταματήσει η παροχή ηλεκτρισμού και κανένας πια δεν θα ξέρει πως να την αποκαταστήσει και θα αναρωτιούνται που πήγε το «σύννεφο» από όπου ελάμβαναν τα σόσιάλ τους οι ...ίνφλουανσερς.
Δημήτρη μου φαντάζομαι το σοκ ενός ανθρώπου που έρχεται από την ηρεμία των βουνών, στο κέντρο της Αθήνας! Είναι μια χαοτική πόλη. Αλλά αυτή είναι η γοητεία της. Τώρα ισως θα γελάς, μα ισχύει. Σπάνια θα κατέβω με το αυτοκίνητο στο κέντρο, το έχω μόνο να φεύγω προς την εξοχή. Είμαι ένας άνθρωπος που περπατώ καθημερινά μια ώρα στο κέντρο, και ενώ είναι εχθρικό στους περίπατους, λατρεύω να το κάνω. Δε μπορώ να το εξηγήσω. Ίσως με τα χρόνια εκπαίδευσα τον εαυτό μου να κυνηγά τα καλά, το όμορφο μέσα στην ασχήμια, ίσως και γι αυτό να την αγαπώ. Όπως κ να έχει, αυτό που περισσότερο με ενοχλεί στην Αθήνα είναι οι κάτοικοι της, ότι δεν την γνωρίζουν κ δεν την αγαπούν οι ίδιοι οι κάτοικοι. Πέρα βεβαια από εξαιρεσεις. Η πόλη είχε κ έχει ομορφιές, παρόλο που τόσες γενιές την κατακρεούργησαν που απορώ πως αντέχει και αντιστέκεται. Εμένα με εκπλήσσει με την ομορφιά της.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ με την ευθύνη των γονέων για τα παιδιά και για τι τους μεταλαμπαδεύουν.
Καλησπέρα σου αγαπητή μας Roadartist :-) <3
ΔιαγραφήΠάντα βάζω όσο φρένο μπορώ όταν φωνάζω την γνώμη μου για το πως οι ίδιοι οι κάτοικοι κατάντησαν την πόλη τους, την Αθήνα, και εκφράζομαι όσο μέτρια νου είναι δυνατόν ακριβώς επειδή πάντα θυμάμαι πόσο την αγαπάς και σκέφτομαι ότι κάτι πρέπει να βλέπεις που δεν το βλέπω εγώ (σοβαρά μιλάω), άρα πάντα ερωτώ τον εαυτό μου το κατά πόσο κρίνω ελλιπώς ή άδικα.
Αμφιβάλω αν έχει να κάνει με την ηρεμία των βουνών, και οποιοδήποτε shock του να βρίσκεσαι από τα βουνά σε πόλη, μια και γεννήθηκα και πέρασα 16+1+6=23 ή 24 χρόνια στην Αθήνα, και άλλα 28 χρόνια στην Βοστόνη, Νέα Υόρκη και Λονδίνο, και δεν χρειάζομαι χάρτη ή GPS για να κυκλοφορήσω στο Παρίσι ή την Ρώμη ή την Στοκχόλμη. Τα 15 χρόνια στο βουνό μας δεν είναι τόσο «βουνό», ή «χωριό» όσο είναι ο προσωπικός μας μικρός παράδεισος με θέα στο άπειρο :-)
Η διαφορά στην δική μου εμπειρία τουλάχιστον, μεταξύ ΟΛΩΝ των άλλων πόλεων που ανέφερα και της Αθήνας είναι καθοριστική και έχει να κάνει συγκεκριμένα, σε σειρά προτεραιότητας, με:
- Την αδιαφορία, εγωκεντρισμό και θυμό των κατοίκων στους δρόμους, πεζοδρόμια, μαγαζιά και γραφεία,
- Την αδιαφορία, εγωκεντρισμό και θυμό των κατοίκων στο πως οδηγούν και που παρκάρουν,
- Την ασυνάρτητη και ασεβή (και εγωκεντρική) αρχιτεκτονική και πολεοδομία, όπου όποια ιδιαιτερότητα και ομορφιά είχε η Αθήνα καταστράφηκε μετά από την δεκαετία των ’50. Αντί η εξέλιξη να λάβει υπ’ όψη την προσωπικότητα της πόλης όπως έγινε στη Ρώμη, φερ’ ειπείν.
- Το ισοζύγιο μεταξύ των δέντρων/πάρκων και του τσιμέντου,
- Την οργάνωση των μονόδρομων που προφανώς έχει γίνει από ανίδεους ως προς το τι σκοπό υποτίθεται ότι πρέπει να εξυπηρετούν οι μονόδρομοι,
- Την ανύπαρκτη αλληλεξάρτηση των φαναριών κυκλοφορίας, όπου εμφανέστατα καμία σχέση δεν έχει προβλεφθεί στο πως το ένα φανάρι εξυπηρετείται από τα επόμενα ή τα προηγούμενα. Αλλαλούμ.
- Την σύγχυση στο σκεπτικό του αν το κλάκσον (κόρνα) του αυτοκινήτου ή της μηχανής πρέπει να χρησιμοποιείται σπάνια για να αποφευχθεί ατύχημα, ή συνεχώς για να δηλωθεί η σεξουαλική ικανότητα του οδηγού…
Μέχρις ενός σημείου θα ήθελα να μπορώ να ξεχωρίζω τις εντυπώσεις και τις αισθήσεις όπως κάνεις εσύ, και το ότι το βρισκω δύσκολο το θεωρώ δική μου ανεπάρκεια –και αν ακόμα υποθέτω ότι έχω αιτιολογίες για το πως σκέπτομαι, δεν ξεχνάω ότι εγώ ο ίδιος συχνά κατηγορώ το λάθος του να φέρει κανείς μια δικαιολογία ως αιτιολογία.
Να ‘σαι καλά, πάντα!
Επίσης αυτές οι φράσεις του Σεφέρη είναι διαχρονικές. Πόσες φορές έχουν έρθει στο μυαλό μου ξανά κ ξανά στα χρόνια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτά που έγραψαν και είπαν ο Σεφέρης και ο Ελύτης τα ίδια τα σκέπτονται και τα λένε συχνά πολλοί, αλλά, όπως είπε σε άλλα σχόλια και η Scarlett, τους πολλούς τους λένε «ανθέλληνες» ενώ εκείνους που πήραν Νόμπελ τους αποσιωπούν, ως προς αυτές τις ρήσεις, ή απλά προσπαθούν να αλλάξουν την έννοια του τί είπαν, μου φαίνεται :-)
ΔιαγραφήΚαλησπέρα Δημήτρη
ΑπάντησηΔιαγραφήόσα γράφεις τόσο στο κείμενό σου όσο και στο σχόλιο προς την roadartist είναι όλα σωστά. Έτσι είναι η Αθήνα και έτσι και χειρότερα οι κάτοικοί της. Όμως δεν μπόρεσα να μη χαμογελάσω διαβάζοντας το σχόλιο της roadartist , γιατί το ίδιο και ίσως και περισσότερο αγαπώ κι εγώ αυτήν την όμορφη-άσχημη πόλη μ'έναν τρόπο μυστηριακό θα έλεγα και ανερμήνευτο.
Είναι σαν ο εγκέφαλός μου να απομονώνει τα ωραία κτίρια του κέντρου, το γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας στον Σαρωνικό, το άρωμα από τις νεραντζιές και το τραγούδι των κοτσυφιών, τον ιερό βράχο και τα όμορφα ερείπιά της σκόρπια παντού.
Δε θα την έλεγα χαοτική. Όχι περισσότερο από μια οποιαδήποτε άλλη μεγάλη πόλη. Αλλά όπως και σε πολλές άλλες μεγάλες πόλεις, οι κάτοικοι τρέχουν τόσο πολύ που σπάνια σηκώνουν τα μάτια τους προς τα πάνω ή κοιτάζουν με ενδιαφέρον όσα υπάρχουν τριγύρω τους. Πρέπει να έχεις τα μάτια του τουρίστα για να "δεις" την Αθήνα.Και συνήθως όσοι μεγαλώσατε και ζήσατε σ'αυτήν τα παιδικά και εφηβικά σας χρόνια, την έχετε αποτυπώσει με το βάρος μιας συναισθηματικής φόρτισης αλλά και της συνήθειας μέσα σας.
Οι κάτοικοί της βέβαια είναι μια άλλη συζήτηση. Το ίδιο και οι πολιτικοί της. Όμως οι Έλληνες είναι στο μεγάλο τους ποσοστό το ίδιο απαίσιοι παντού (και όχι μόνο στην Αθήνα). Αγενείς και ακαλλιέργητοι και θρασύτατοι. Να το πάλι το ανθελληνικό :-)
Στην δε επαρχία είναι θα έλεγα και χειρότεροι, μιας και εκτός από τα παραπάνω τους κυνηγά και ένα σύνδρομο ανωτερο-κατωτερότητας.
Καλό Σ/Κ :-)
Εξαιρετικό το σχόλιο, τα έγραψες πολύ σωστά Scarlett. "Μυστηριακό θα έλεγα και ανερμήνευτο", συμφωνώ. Αλλά και όλα για το βλέμμα του τουρίστα και αυτα θα μπορούσα να είχα γράψει εγώ: "είναι σαν ο εγκέφαλός μου να απομονώνει τα ωραία κτίρια του κέντρου, το γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας στον Σαρωνικό, το άρωμα από τις νεραντζιές και το τραγούδι των κοτσυφιών, τον ιερό βράχο και τα όμορφα ερείπιά της σκόρπια παντού."
ΔιαγραφήΕπίσης, εμένα με εκπλήσσει ο ενθουσιασμός των ξένων που βλεπω κάθε μέρα. Δε λέω για την Ελλάδα γενικά γιατί η ομορφιά πχ των Κυκλάδων είναι ατελείωτη, κ αδιαπραγματευτη, όσο κ αν αλλάζουν, αλλά για την Αθήνα. Κάθε μέρα συναντω τουρίστες, κ δε μπορώ να μην πω το πόσο με εκπλήσσει το πόσο ξετρελαίνονται με την Αθήνα, κάποιοι αγοράζουν σπίτια, έρχονται κ ξανά έρχονται, αν κ ζούν, έχουν την εμπειρία σε πιο οργανωμένες πόλεις και χώρες... Χτες το πρωί στο τραμ ήταν γεμάτο Γερμανούς τουρίστες, αήταν μια μουντή συννεφιασμένη μέρα, βλέποντας την Ακρόπολη λένε "ουαου, εκεί πάμε τώρα; Είναι αυτό στο κέντρο της πόλης;" και μου έφτιαξαν τη μέρα πηγαίνοντας στη δουλειά...
Πάντως πολλές φορές σκέφτομαι αν δεν αγαπούσα τόσο αυτή την πόλη, και είχα φύγει τα πρώτα χρόνια της κρίσης εκτός Ελλάδας ίσως τώρα να είχα μια εντελώς διαφορετική ζωή, δε ξέρω, το πιο πιθανό. Το μόνο βέβαιο είναι πως δε θα πάψω να την αγαπώ ποτέ. Και ότι κάθε μέρα θα με εκπλήσσει. Ανεξήγητο το γιατί.
Σ’ ευχαριστώ, Scarlett μου :-)
ΔιαγραφήΤώρα που το σκέφτομαι, μίλησα συγκεκριμένα για το «κέντρο» αλλά συνειδητοποιώ ότι η εντύπωσή μου περιλαμβάνει όλη την πόλη που στη πραγματικότητα συμπεριλαμβάνει και Καλλιθέα και Ψυχικό, Αμπελοκήπους, Νεάπολη, Ηράκλειο, Φιλοθέη και Περιστέρι… όλα… Πετράλωνα… Μοσχάτο… και φυσικά Παγκράτι, Βύρωνα… Μεγάλωσα σε ένα Παλιό Φάληρο με μονοκατοικίες που τώρα είναι επταώροφα, δηλαδή εφτά-οχτώ φορές περισσότεροι κάτοικοι από τα ’60. Καλλιθέα, τσιμέντο, πολυκατοικίες, ένα μέρος στο οποίο θα πάθαινα ασφυξία να ζήσω σε σύγκριση και με το Μανχάταν ακόμα! Δεν είναι τόσο «χάος» η Αθήνα, όσο είναι εγωκεντρική χωρίς την παραμικρή σκέψη για το τι υπάρχει γύρω από το Εγώ του καθενός. Και πολεοδομία Χατζηαβάτηδων και Βεζίρηδων… Και μόλις γίνει πράσινο, ΜΠιιιΠ-μπΙΙΙπ, όλοι οι από πίσω.
Όπως τα έγραψες είναι… Και καθώς βρίσκομαι στο φρακάρισμα στο πάνω της Συγγρού ή από Γλυφάδα προς Φάληρο… ονειρεύομαι ξύπνιος πως είμασταν στο Μανχάταν τον Αύγουστο με τον Ρικάρντο, με καλούς φίλους Νεοϋορκέζους στο πίσω κάθισμα, και ο Τζάστιν μου είπε, Δημήτρη, οδηγείς σαν Νεοϋορκέζος. Και βούρκωσα. Και του είπα, λέω να πάμε από την Χάουστον για Τρίτη αντί την FDR. Και εξεπλάγη που ήξερα ότι οι ντόπιοι την λένε Χάουστον και όχι Χιούστον. Ή θυμάμαι που βγαίνοντας στον Μότοργουαίη από το Στάντεντ για Λονδίνο, τα αυτοκίνητα που ήταν ήδη στο Μότοργουαίη έκοβαν ταχύτητα για να μπω μπροστά τους και αισθανόμουνα ότι ήθελα να τους σταματήσω να τους προσφέρω μπρέκφαστ-δώρο από ευγνωμοσύνη… Αυτά ονειρεύομαι όταν οδηγώ στην Αθήνα και χαμογελάω. Σαν να είναι κανείς φυλακή και να ονειρεύεται τον ήλιο στην εξοχή.
Αλλά επίσης καταλαβαίνω απόλυτα και την Rodartist και εσένα, Scarlett…κι’ εγώ την αγαπάω την Αθήνα, αλλά έχουμε μια έκφραση στο Αμέρικα: «Tough Love» όπου λέμε την αλήθεια ακριβώς επειδή αγαπάμε.
Ποτέ δεν πλησίασα Έλληνα στην Αγγλία, αλλά στην Μασαχουσέτη πηγαίναμε εκκλησία και Ελληνική κοινότητα για τον Κώστα, για να έχει ρίζες όπως όλοι οι άλλοι. Και ενώ οι Ελληνο-Αμερικανοί που γνώρισα διατηρούσαν πολλά της Ελληνικής ταυτότητας, όπως είπες, αλλά σε κάθε μου μνήμη ήταν και πολύ διαφορετικοί, πιο ήρεμοι, πιο ευγενικοί… ήταν μέλη κοινότητας πολλών και όχι του Ενός… Και το ίδιο ήταν και τώρα τον Δεμέμβριο που πήγαμε η Μαργαρίτα, η Κριστίν κι’ εγώ και με καλωσόρισαν μετά από 15 χρόνια… και η Μαργαρίτα έχει να το λέει με τι γλύκα και αγάπη και χαμόγελο ο φάδερ Τζων από την Καστοριά είπε «…Δημήτρη…» καθώς έφτασε η σειρά μου, πίσω από την Κριστίν και την Μαργαρίτα να κοινωνήσω. Ο φάδερ Τζων ήξερε τον Κώστα από δύο ετών και είχε κάνει την Ακολουθία στην κηδεία του… Και μετά, στην ώρα του δωρεάν καφέ που οργανώνει ο Φιλόπτωχος μετά από κάθε λειτουργεία είπε με περηφάνεια στην Μαργαρίτα ότι «ο Δημήτρης κι’ εγώ συνεργαστήκαμε χρόνια», προφανώς επειδή δίδασκα Κατηχητικό, φέρνοντας, με την έγκρισή του, βιβλία επιστημονικά αντί θρησκευτικά…
Στον Άγιο Αλέξανδρο στο Φάληρο το μπουλούκι κάνει ουρά εκατέρωθεν του Ιερού από 45 λεπτά πριν το τέλος της λειτουργίας, προφανώς επειδή δεν έχουν ιδέα σε πιο σημείο βρίσκονται στην λειτουργία, ούτε παρακολουθούν την λειτουργία, και το μόνο ενδιαφέρον είναι να είναι πρώτοι να τους ταΐσουνε με το κουταλάκι να πάνε σπίτια τους.
Τι να πούμε, τι; Τι να τραγουδή-σου-με…
Δε νομίζω πάντως ότι μόνο η Αθήνα αλλάζει. Στα μάτια μου είναι πολύ όμορφη μέσα στην ασχήμια της... επειδη ειναι. Όταν αναφέρθηκα στο να είχα φύγει, εννοούσα για την αξιοκρατία, αλλά βλέποντας πως αλλάζει η οικονομία πια παντού, μετά από τόσα χρόνια κρίσης, ίσως να είχα μετανιώσει αν είχα φύγει, δε ξέρω.
ΔιαγραφήΔημήτρη έχω κάνει πολλές φορές τις σκέψεις που γράφεις...δεν μεγάλωσα σε κανένα προνομιούχο περιβάλλον, μακάρι να εμένα στη Φιλοθέη 😂😂 αλλά ζω σε μια ταπεινή γειτονιά του κέντρου, ευτυχώς όμως εστιάζω στα καλά της. Δε νιώθω ότι ζω σε μια άσχημη χώρα... Θα ήθελα μόνο να είχα καλύτερη οικονομική άνεση για ταξίδια και για ένα καλύτερο επίπεδο ζωής χωρίς άγχος.
Αυτό που με ενοχλεί είναι όσοι μένουν στην Αθήνα και την βρίζουν, κ τη μισούν, ας πάνε στα χωριά να τα γεμίσουν με ζωή. Αυτό που λείπει στην Αθήνα είναι άνθρωποι να την αγαπούν...απορώ, το ξαναγράφω, πώς μας αντέχει.
Αγαπητή μου Roadartist, απαντώντας και στα δύο παραπάνω σου σχόλια, πιστεύω ότι δεν υπάρχει «ασχήμια» πουθενά στα μέρη ή στις πόλεις, παρά μόνο σε συνδυασμό με τους ανθρώπους. Ομορφιά είναι ο τρόπος με τον οποίο και εσύ και η Scarlett μιλάτε για την πόλη… Ασκήμια είναι να επιλέγει κάποιος να ζει στην Αθήνα αλλά να την βρίζει. Σε όλα μου τα σχόλια και αναρτήσεις σχολιάζω το τι κάνουν οι άνθρωποι στην Αθήνα, σαν στερεότυπο… και μόνο επειδή έχω επιλέξει να μην ζω στην Ελλάδα ή να ψηφίζω στην Ελλάδα.
ΔιαγραφήΠοτέ δεν «έφυγα από» την Αθήνα. Τουναντίον, «πήγα προς» εκεί που λαχταρούσα. Πήγαινα στο «εκεί», δεν έφευγα από το «εδώ». Δεν ξέρω αν βγάζει νόημα αυτό που είπα τώρα :-) Πάντως από την δική μου εμπειρία και γνώμη, το αν θα το μετάνιωνε κανείς το να πάει να ζήσει σε άλλη χώρα, εξαρτάται από ένα παράγοντα μόνο: το αν κανείς θα ένοιωθε ότι είναι «στα ξένα». Αν κανείς πάει «στα ξένα», θα το μετανιώσει. Αν αισθάνεται σαν στο σπίτι του και προσαρμόζεται πραγματικά οπουδήποτε, με την ψυχή του, δεν θα το μετανιώσει. Έτσι πιστεύω. Εγώ τουλάχιστον ούτε για ένα λεπτό της ζωής μου δεν ένιωσα ποτέ ότι ήμουνα «στα ξένα». Και τώρα ζω την υπόλοιπη ζωή μου σε μια χώρα που ποτέ δεν με ενδιέφερε, ούτε τώρα που την ζω με ενδιαφέρει, επειδή, απλά, η Μαργαρίτα είναι το βουνό μας, και το βουνό μας είναι η Μαργαρίτα και δεν υπήρξε ποτέ ούτε σκέψη ούτε ανάλυση περί αυτού, μόνο ομορφιά και περηφάνια και αγάπη για την ζωή.
Έχεις πολύ δίκιο σχετικά με «αξιοκρατία». Από πολλές απόψεις. Και ότι οι άξιοι δεν αναδεικνύονται, και ότι την αξία την σφετερίζονται ανάξιοι, και συνήθως και ειδικότερα οι μεγαλύτεροι σε ηλικία. Δυστυχώς κατά το τι έχω ζήσει έτσι είναι, με παραλλαγές, παντού στην Ευρώπη, τον παλιό κόσμο. Μόνο στον νέο κόσμο μπορεί ένας άνθρωπος 24 χρονών να διοριστεί πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Παιδείας Πιλότων Αερογραμμών. Ή ένας μετανάστης να ξεκινήσει δύο εταιρίες από το υπόγειο του σπιτιού του στα 35 και να μην ξαναγίνει υπάλληλος ποτέ. Βέβαια, από τότε που ο Τραμπ νορμαλοποίησε το ότι οι φασίστες και οι ναζί έχουν δικαίωμα να είναι αυτό που είναι, έχουμε και εκεί σοβαρά προβλήματα…
Έχω φέρει πάρα πολλούς φίλους και οικογένεια σαν τουρίστες στην Αθήνα επί πολλές δεκαετίες. Ανθρώπους που είχαν δει και τις πυραμίδες και την Χαβάη, Ευρωπαϊκά παλάτια και όλες τις άκρες της Γης. Όλοι, ακριβώς όπως περιγράφεις έμειναν συγκινημένοι και έκπληκτοι από την Ακρόπολη και τα Μουσεία. Και φυσικά από το Αιγαίο των Κυκλάδων. Αλλά κανείς δεν σχολίασε θετικά ποτέ σε εμένα την ίδια την πόλη ή τους σημερινούς διαχειριστές του αρχαίου πολιτισμού ή τους σημερινούς διαχειριστές της παντοτινής φύσης :-)
Συμφωνώ με κάθε λέξη σου.
ΔιαγραφήΥγ Πόσο τυχερή η Μαργαρίτα και εσύ βεβαια. Όμορφο το τι έγραψες για εκείνη.
Εγώ είμαι πιο τυχερός :-) Όταν γνωριστήκαμε κατά σύμπτωση, στις 7:20 μμ, 17 Απριλίου 2008, και κάτσαμε και τα λέγαμε… παρατήρησα ότι «μιλάς για το βουνό σαν να είναι δικό σου» και απάντησε ότι είναι badger του βουνού αυτού. Τότε, καθώς we went home together and I never left, ήξερα ήδη αυτόματα, χωρίς σκέψη ή συζήτηση, ότι η ζωή μας ήταν εδώ, στο βουνό. Λίγες μέρες αργότερα με ρώτησε πως λέμε badger στα Ελληνικά και απάντησα «ασβός» αλλά «ασβός» είναι γένους αρσενικού, οπότε εσύ, της είπα, είσαι μια Ασβουλίνα. Κι’ εγώ, από ελάφι στα Βραχώδη Όρη και δελφίνι στο Αιγαίο απέκτησα τον τίτλο: επίτιμος Ασβουλίνος. See? It all makes sense!
ΔιαγραφήΥπέροχο ακούγεται. Σαν ταινία. :) Χαχα να είστε πάντα καλά, αγαπημένοι. Πολλούς χαιρετισμούς!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΩ, μα και βέβαια σαν ταινία!
ΔιαγραφήΓνωριστήκαμε σε ένα "παράθυρο" χρόνου τριών λεπτών, καθώς βρήκα το χωριό κατά σύμπτωση οδηγώντας από Στοκχόλμη, Αγγλία, Παρίσι, Φλορεντία, και η Μαργαρίτα σταμάτησε να αγοράσει ένα παγωτό στο τέλος της βάρδιας της :-)
Άξιζε το ταξίδι σαρανταεννιάμισι χρονών!
Ήταν από τις πρώτες αναρτήσεις του μπλογκ.
https://dimitristhinks.blogspot.com/2010/02/blog-post_21.html
Επιβεβαιώνεις με τον καλύτερο τρόπο Δημήτρη το Home is where the heart is :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια φιλοσοφία που δεν ταιριάζει σε όλους τους ανθρώπους μιας και πολλοί άνθρωποι επιλέγουν (ή πιο σωστά δεν επιλέγουν ) τον τόπο που μένουν βάσει οικογενειακών ριζών ή οικονομικών συμφερόντων ή απλά συνήθειας και φόβου της γνωριμίας με κάτι άγνωστο και διαφορετικό. Θέλει έναν βαθμό ελευθερίας να πεις αυτό το "φεύγω" και πρέπει να είσαι αρκετά τολμηρός για να αντιμετωπίσεις τις προκλήσεις αυτής της φυγής.
Αλλά το αποτέλεσμα σε ανταμείβει θεωρώ. Κυρίως λόγω της εσωτερικής ισορροπίας που νιώθεις.
Στην αγαπητή roadartist θα έλεγα ότι σίγουρα η ζωή της θα ήταν διαφορετική αλλού, το αν θα της άρεσε ή όχι εξαρτάται από τη δική της ψυχοσύνθεση. Πολύ σωστά επισήμανες κι εσύ πόσο σημαντικό είναι να μην νιώθεις ξένος κάπου.
@Roadartist, δεν υπάρχει πουθενά το τέλειο μέρος, αλλά μόνο το μέρος που εμείς νιώθουμε καλά. Ο καλός μισθός και η ζωή σε μια πιο οργανωμένη κοινωνία είναι πολύ σημαντικά μόνο αν εμείς νιώθουμε καλά σ'εκείνη την κοινωνία. Όχι ξένοι, όχι νοσταλγοί μιας πατρίδας που αφήσαμε πίσω μας. Από εκεί και πέρα όσοι ζήσαμε σε διαφορετικά μέρη μεγάλα κομμάτια της ζωής μας πιστεύω πως μέσα μας θα θέλαμε να τα συνδυάσουμε όλα και ότι συχνά αναπολούμε αυτό το κάτι που δεν υπάρχει εδώ που είμαστε τώρα. Είναι το τίμημα της ελεύθερης επιλογής μας. :-)
Και roadartist εννεοείται πως η Ελλάδα είναι όμορφη. Εννοείται πως η Αθήνα είναι όμορφη! Κυρίως είναι όμορφη γιατί την κουβαλάμε στην ψυχή μας.
Ακριβώς έτσι Scarlett! Τι όμορφη, ζεστή και βαθιά έννοια η λέξη «home»… Η πλησιέστερη είναι η «εστία» αλλά δεν φτάνει με τίποτα την αίσθηση του home. Επίσης, «hearth», η ζεστή φωτιά στην μέση του home…
ΔιαγραφήΉμουνα παιδάκι όταν πρωτοαναρωτήθηκα που τελειώνει, γεωγραφικά, η περιοχή όπου αισθάνομαι σα στο σπίτι μου. Στα σύνορα του Παλιού Φαλήρου; Της Αθήνας; Της Αττικής; Της Ελλάδας; Των Βαλκανίων; Ευρώπης; Της Γης; …και δώδεκα χρονών όταν άρχισα να μαθαίνω Αγγλικά ανακάλυψα την λέξη home και αποφάσισα κοιτώντας βαθιά μέσα μου ότι home είναι το Σύμπαν, η ίδια η ζωή, οπουδήποτε. Ποτέ δεν θεώρησα παράγοντα την γλώσσα ή τις τοπικές κουλτούρες εφ’ όσον εξαρτάτο από εμένα να τις καταλάβω. Και βλέποντας τον Νήαλ να κάνει πηδηματάκια στο φεγγάρι σε μια τηλεόραση σε βιτρίνα μαγαζιού ηλεκτρονικών στην Αθήνα χάρηκα γιατί σύντομα θα επεκτεινόταν η δυνατότητα να πάω και πέρα από την Γη… αλλά, 54 χρόνια αργότερα, όχι ακόμα. Πάντως η Μαργαρίτα και εγώ ξαναβλέπουμε κάθε 2-3 ή 4 χρόνια όλα τα 628 περίπου επεισόδια όλων των σειρών του Star Trek, έχω αγοράσει και την στολή του captain Jean Luc Picard (just in case) και η Μαργαρίτα μου έχει πει πως όταν μεταπηδήσουμε από τον χώρο + γραμμικό χρόνο στον χωροχρόνο θα περάσουμε την αιωνιότητα στο Enterprise 1701D μαζί, αρμενίζοντας τον Γαλαξία.
Έχω περάσει καιρούς φτώχιας και καιρούς χρήματος, και σταμάτησα να ανησυχώ όταν βεβαιώθηκα ότι το να βγάλω χρήματα εξαρτάται μόνο από εμένα και κανέναν άλλο. Ήταν φορές που σαν υπάλληλο με στέλνανε σε επισκέψεις εργασίας με μεγάλη μαύρη λιμουζίνα σαν στις ταινίες, και μια φορά που έχασα την δουλειά μου, την επομένη φορούσα σμόκινγκ και οδηγούσα εγώ λιμουζίνα για πλούσιους ψάχνοντας για δουλειά από το κινητό μου καθώς οδηγούσα. Όταν καταλάβει κανείς ότι εξαρτάται μόνο από εμάς τους ίδιους, η βεβαιότητα στις δικές μας ικανότητες υπερνικά την αβεβαιότητα του που θα βρούμε δουλειά.
Η Γη είναι όμορφη επειδή η Ζωή είναι όμορφη –αλλά πρέπει να βοηθάμε και εμείς να παραμένουν όλα τα μέρη και πόλεις της Γης λουσμένα στην ομορφιά της οποίας μέρος είμαστε και εμείς. Και αυτό σχεδόν πάντα σημαίνει και κριτική, και δράση :-)
Δημήτρη και Scarlett, τι ωραία τα σχόλια και των δυο σας! Μου φτιάξατε το βράδυ και μου γλυκάνατε τη καρδιά! Σας ευχαριστώ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝά 'σαι καλά, Roadartist μου :-) Εμ, γι' αυτό είναι τα σχόλια. Για να μοιραζόμαστε την ζωή και ένα χαμόγελο.
Διαγραφή