Ένωση

 

Ο Τζορτζ Ουάσινγκτον παίρνει τον όρκο της Αμερικανικής Προεδρίας, ως πρώτος πρόεδρος,
30 Απριλίου 1789

20 Ιανουαρίου 2009, 12:00 μμ.
Ο Μπαράκ Ομπάμα παίρνει τον όρκο της Αμερικανικής Προεδρίας, 44ος πρόεδρος,
220 χρόνια μετά τον Ουάσινγκτον, 148 χρόνια μετά τον Εμφύλιο, 45 χρόνια μετά τα Πολιτικά Δικαιώματα του Τζόνσον.

Εν τω μεταξύ, την ίδια στιγμή,
20 Ιανουαρίου 2009, 12:13 μμ.

Προσέγγυση στο αεροδρόμιο JFK, New York City.

20 Ιανουαρίου 2009, 13:35 μμ.

20 Ιανουαρίου 2009, 14:32 μμ.

Empire State Building
(φωτογραφία: Μαργαρίτα)

20 Ιανουαρίου 2009, 15:08:24 μμ.

στην κορφή του Empire State Building

20 Ιανουαρίου 2009, 15:08:26 μμ.

Ένα, για τον Μπαράκ!

Τι ξεχωριστή, ηλιόλουστη, κρυστάλλινη μέρα ήτανε, η 20η Ιανουαρίου 2009...
Είχα 8 χρόνια να δω my fellow-Americans ευτυχισμένους, να γελάνε, να μιλάνε όλοι μαζί με χαρά και ελπίδα.

Και είχαμε δίκιο:
Ο Μπαράκ, μετά από δύο θητείες, επρόκειτο να μείνει στην Ιστορία
κάπου μεταξύ του έβδομου και του ενδέκατου καλύτερου προέδρου της χώρας, στην Ιστορία της.
(και ο προκάτοχός του, ο Μπους, γύρω στο νούμερο 35ος, από τους 45)
Η Ιστορία δεν κάνει χάρες.

Είχα γράψει αυτή την ανάρτηση πριν κάμποσο καιρό, σαν συνέχεια της ανάρτησης "Απατεώνας", αλλά δεν την είχα δημοσιεύσει μέχρι σήμερα. Από τότε συνέβησαν αρκετά πράγματα συμπεριλαμβανομένης της απόπειρας δολοφονίας του Ντόναλντ Τραμπ από έναν εικοσάχρονο εγεγραμμένο ψηφοφόρο του Ρεπουμπλικανικού κόμματος (!). Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ζούμε επικίνδυνους καιρούς και ότι η Ένωση των Κρατών της Αμερικής βρίσκεται στα πρόθυρα Εμφυλίου Πολέμου. Δεν προκειται πλέον για δύο διαφορετικές οικονομικές θεωρίες διακυβέρνησης, ή ισχύος της Ομοσπονδιακής κυβέρνησης επί των 50 κρατικών κυβερνήσεων. Πρόκειται για την μισή Αμερική υπό την επιρροή συλλογικής ψυχικής ασθένειας, εναντίων του άλλου μισού που έχουν ακόμα σώας τας φρένας. Και ο πλανήτης φοβάται την επιστροφή του ψυχασθενούς, αγράμματου, σοσιοπαθή απατεώνα-φασίστα-μαριονέτα του Πούτιν. Η Χριστοφασιστική ακροδεξιά των εθνικιστών λευκών οπαδών του γαλανομάτη, ξανθού, άρειας φυλής φαντασιακού Χριστού, κατά των υπολοίπων.

Μετά την απόπειρα δολοφονίας εναντίων του Τραμπ στην Πενσυλβανία, 13 Ιουλίου 2024.
Αυτή η γροθιά εισάγει μια διασταύρωση μπροστά, στην μελλοντική Ιστορία των Ενωμένων Κρατών.
Και του πλανήτη.

Οπως πάντα βρίσκω διέξοδο με το Φώτοσόπ μου...

Επί του πιεστηρίου!
Επέλεξε τον JD Vance για Αντιπρόεδρο!

~~~

Τα Ενωμένα Κράτη της Αμερικής τον εικοστό και εικοστό πρώτο αιώνα προσέφεραν στους πολίτες και ψηφοφόρους την επιλογή μεταξύ δύο κομμάτων τα οποία, το κάθε ένα, συμπεριελάμβανε διάφορες πολιτικές τάσεις που στην Ευρώπη θα εκφράζονταν από διαφορετικά κόμματα. Το κόμμα των Ρεπουμπλικάνων με έμφαση στην αντιπροσωπευόμενη δημοκρατία, σαν την Ρωμαϊκή δημοκρατία, με έμφαση στην ελεύθερη οικονομία από την μια μεριά, και από την άλλη μεριά το κόμμα των Δημοκρατικών με έμφαση στην απ’ ευθείας εστίαση στον κάθε πολίτη, σαν την Αθηναϊκή δημοκρατία, και σε οικονομία που να προνοεί για δύχτι ασφαλείας το οποίο να φροντίζει για τους αδύνατους και φτωχότερους. Την τελευταία δεκαετία ο Ντόναλντ Τραμπ μετάλλαξε το κόμμα των Ρεπουμπλικάνων σε κόμμα του Τραμπ. Προσωποπαγές. Σήμερα, για να γινει κανείς δεκτός στο Ρεπουμπλικανικό κόμμα, είτε σαν ψηφοφόρος είτε σαν πολιτικός, πρέπει να δηλώσει υποταγή στον Ντόναλντ Τραμπ και πίστη στην ιδεολογία MAGA. Τίποτα δεν το αποδεικνύει αυτό πιο πεντακάθαρα από το καινούργιο, σημερινό έγγραφο, την διακήρυξη της Ρεπουμπλικανικής πλατφόρμας. Το έγγραφο αυτό αποτελείται από παραγράφους, φράσεις και λέξεις αντιγραμμένες από λόγους που έβγαλε ο ίδιος ο Τραμπ. Στην καρδιά του εγγράφου αυτού ζει η ιδεολογία που ώθησε τα Νότια Κράτη να αποχωρήσουν από την Ένωση το 1860, αιτία για τον Εμφύλιο Πόλεμο 1861-1865 τον οποίον ο Νότος έχασε και τα Κράτη παρέμειναν ενωμένα από το 1865 ως σήμερα. Η πιο ενδιαφέρουσα υπόσχεση της Ρεπουμπλικανικής διακήρυξης το 2024 είναι ότι θα καταργηθεί το Ομοσπονδιακό «υπουργείο» Παιδείας ώστε η Παιδεία να ελέγχεται και να οργανώνεται από το κάθε κράτος ξεχωριστά. Η εκπαίδευση είναι η ασημένια σφαίρα ενάντια στην άγνοια καθώς και ενάντια στον ρατσισμό, τον απομονωτικό εθνικισμό και τον φασισμό, και, φυσικά, τον διαχωρισμό θρησκείας και κυβέρνησης, από όλο τον λαό και για όλο τον λαό. Η επιστροφή της Εκπαίδευσης σε κάθε κράτος, αντί για ενιαία σε όλα τα 50 κράτη, θα διαλύσει τελικά την Ένωση Κρατών αποξενώνοντάς τα, πολιτιστικά, μεταξύ τους. Τότε, ο «Νότος» θα έχει κερδίσει τον Εμφύλιο. Όλα τα άλλα σημεία στη Ρεπουμπλικανική Πλατφόρμα είναι επίσης προς αυτόν τον σκοπό, αλλά η Εκπαίδευση είναι η μύτη του ξίφους. Ας μην ισχυριστεί κανείς ότι τα τελευταία 10 χρόνια, και αυτές οι εκλογές, αφορούν οτιδήποτε άλλο από την τελική διάλυση των Ενωμένων Κρατών της Αμερικής. Μια επιστροφή στον δέκατο όγδοο αιώνα.  Υπάρχει μια ευθεία γραμμή από την πτώση των πύργων στις 11-9, στους Τσέηνι και Ράμσφελντ, στο ακροδεξιό κόμμα Tea Party, στον χρήσιμο ηλίθιο που έφτιαξε κόκκινα καπελάκια.   Αυτό το κουτί το έγραψα σήμερα σαν μια εξήγηση του τι συμβαίνει.

Αυτά, 15 Ιουλίου 2024.
Τέλος πάντων... επιστρέφω στην ήδη από βδομάδες γραμμένη ανάρτηση.

Το τελευταίο σπίτι μου στην Μασαχουσέτη, 42 μέτρα από τον Ατλαντικό ωκεανό, στην παρακάτω φωτογραφία με την σημαία (πάνω δεξιά, πάνω από το Τσεροκή που τώρα είναι 30 ετών), που την έφερα την σημαία μου μαζί μου στην Ευρώπη επειδή η Αμερική είναι μια ιδέα που την κουβαλάς μαζί σου.

Η ιδέα, η πρόταση, πως «Θεωρούμε ότι αυτές οι αλήθειες είναι αυτονόητες, ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν δημιουργηθεί ίσοι, ότι είναι προικισμένοι από τον Δημιουργό τους με ορισμένα αναφαίρετα δικαιώματα, μεταξύ αυτών είναι η Ζωή, η Ελευθερία και η επιδίωξη της Ευτυχίας» (Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, τέταρτη Ιουλίου 1776)

Η Αμερική δεν είναι καθόλου τέλεια και είναι ένα έργο σε συνεχή εξέλιξη, με σκαμπανεβάσματα, καμιά φορά επικίνδυνα σκαμπανεβάσματα όπως τώρα. Αλλά είναι το έργο της ανθρωπότητας από όλον τον κόσμο, όλων όσοι αποφάσισαν και πήγαν προς το τελευταίο σύνορο, αφήνοντας πίσω τους τα μπαγκάζια και τους καταναγκασμούς του παρελθόντος. Δημιουργώντας καινούργια μπαγκάζια και καινούργιους καταναγκασμούς καθώς ψάχνουν την Ελευθερία ενώ η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν έχουν τα ψυχικά και πνευματικά εφόδια να ξεχωρίσουν τον εγωισμό από την ελευθερία και φοβούνται να διαχωρίσουν πραγματικά και ουσιαστικά την θρησκεία από το κράτος.

Και η σημαία από το σπίτι μου στην Μασαχουσέτη κυματίζει κάθε τετάρτη Ιουλίου στον κήπο μας εδώ στο χωριό, στην Ιταλία, πάνω από τα χοτ ντογκς και τα τσηζμπέργκερς, τώρα δίπλα στην καινούργια, την μεγαλύτερη σημαία που κυμάτισε προς τιμή του Κώστα πάνω από το Καπιτώλιο στην Ουάσιγκτον όταν πέταξε προς την δύση, και μας την έστειλαν, και τώρα είναι διπλωμένη σε χειροποίητη κορνίζα, εδώ πάνω από το γραφείο μου.

Όταν στα τριάνταδύο μου αποφάσισα ότι η πατρίδα της ψυχής μου είναι το Κράτος της Μασαχουσέτης των Ενωμένων Κρατών της Αμερικής και μου προσφέρθηκε η Αμερικανική υπηκοότητα το πήρα πολύ σοβαρά και σκέφτηκα βαθιά και πολύ για το αν έπρεπε να την δεχτώ. Η καθοριστική ερώτηση, το 1993, ήταν στο τέλος απλή: αν ποτέ οι χώρες των δύο υπηκοοτήτων μου ερχόντουσαν σε πόλεμο η μία εναντίων της άλλης, με πια θα πολεμούσα εγώ; Μόνο όταν μπόρεσα να απαντήσω, αμετάκλητα, για μένα, σε αυτή την ερώτηση, δέχτηκα και πήρα τον όρκο του Αμερικανού Πολίτη. Όταν βασισμένοι στα λεγόμενα μου, προφορικά και γραπτά, και στις πράξεις μου, κάποιοι Έλληνες αποφάσισαν ότι είμαι «ανθέλληνας», ένα άτομο, εδώ στο μπλογκ, παρατήρησε ότι το να κριτικάρει κανείς τα κακώς κείμενα μπορεί να είναι και ένδειξη αγάπης για την Ελλάδα, όχι ανθελληνισμού, μια παρατήρηση που ήταν για μένα βάλσαμο. (Την Ιταλική υπηκοότητα την παίρνω τώρα σαν ένδειξη σεβασμού προς την χώρα όπου θα ζήσουμε την υπόλοιπη ζωή μας και όπου θα θαφτούμε, αλλά δεν την βλέπω σε καμία περίπτωση σαν υποταγή, σαν να ανήκω με οποιονδήποτε τρόπο στην Ιταλία --δεν ανήκω πουθενά, στέκομαι όρθιος μόνος μου, αλλά αναγνωρίζω την ιδέα της Αμερικής σαν εκείνη που μου ανήκει.)

Μεγάλωσα το παιδί μου σαν Αμερικανό, με Ελληνικές ρίζες, και όταν σκοτώθηκε 30 χρονών τον θρήνησαν χιλιάδες Αμερικανοί και ύψωσαν την Αμερικανική σημαία προς τιμή του πάνω από το Καπιτώλιο στην Ουάσιγκτον και το πανεπιστήμιό του, ίδρυσε υποτροφία στο όνομά του.

Η σημαία μεταφέρθηκε στην Ευρώπη το 2007 και κυματίζει κάθε 4η Ιουλίου πάνω από τα χοτ ντοκγς και τσηζμπέργκερς
στο Σαν Μπενεντέτο ιν Άλπε στην Ιταλία!

July Fourth, 2024

Το τη-σερτ είναι από το μαγαζάκι μου φωτογραφίας https://pixels.com/profiles/dimitris-sivyllis.

Αυτή η σημαία κυμάτιζε στον ιστό πίσω από το άγαλμα της Ελευθερίας στο νησάκι της Ελευθερίας
στο λιμάνι της Νέας Υόρκης και την φωτογράφισα 5 Απριλίου του 2016.

~~~

Τα τελευταία χρόνια ο ουρανός όλο και γεμίζει με τα βαριά σύννεφα του εθνικισμού, του φασισμού, του ρατσισμού του απομονωτισμού, της αγραμματοσύνης και της ηλιθιότητας που κρύβουν τον ήλιο. Οι άνθρωποι σταμάτησαν να διδάσκουν τα παιδιά τους κάτι γενεές τώρα, και το σκοτάδι της νύχτας δεν βρίσκει αντίσταση καθώς η γνώση και η ευπρέπεια χαροπαλεύουν. 

(αυτό το παραπάνω το έγραψα από την ψυχή μου)

Ο Τραμπ θέλει να δώσει την νίκη του εμφυλίου στον Νότο του 1865, ο Πούτιν θέλει να αναβιώση την Σοβιετική Ένωση που κατέστρεψε τέσσερεις γενεές ανθρώπων από το 1918-1991 και να επανακτήσει την Ουκρανία που είχε κυριέψει ο Ποτέμκιν για την Αικατερίνη την Μεγάλη, η Ιταλία έχει ήδη κεκαλυμμένα φασιστική κυβέρνηση, η Γαλλία ετοιμάζεται, αργά ή γρήγορα, ευτυχώς όχι τώρα παρά το ότι μας τρόμαξε στον πρώτο γύρο, να αναβιώσει την κυβέρνηση του Βισύ συνεργασίας με τους Ναζί, η Βρετανία τουλάχιστον επανάφερε τους Εργατικούς μετά από την δεκατετραετή καταστροφή που έφεραν οι Συντηρητικοί, και η Ελλάδα δεν έχει αντιπολίτευση στην Βουλή και πήγε για εξαήμερη εβδομάδα εργασίας --και η Ελληνική δικαιοσύνη ανήκει στις τράπεζες μέχρι τον Άρειο Πάγο και το ΣτΕ, και είναι πληρωμένη και αγορασμένη από τις τράπεζες. Σας δουλεύουνε ψιλό γαζί και 'σεις πιστεύετε ότι έχετε κράτος, και κόμματα.

Μέσα στην σκοτεινότερη νύχτα που έρχεται θα κοιτάμε, θα ψάχνουμε συνέχεια, κι’ ας μην προλάβω εγώ ο ίδιος να φτάσω μέχρι το φως εκείνης της επόμενης αυγής, να δούμε αν η σημαία της ανθρώπινης ιδέας θα κυματίζει ακόμα, τότε.

Κάτι συμβαίνει εδώ

Αλλά τι είναι δεν είναι ακριβώς σαφές

Υπάρχει ένας άντρας με όπλο εκεί

Λέγοντας μου ότι πρέπει να προσέχω

Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να σταματήσουμε

Παιδιά, τι είναι αυτός ο ήχος;

Κοιτάξτε όλοι, τι συμβαίνει;

Γράφονται γραμμές μάχης

~~~

Όταν πήρα την Αμερικανική υπηκοότητα αισθάνθηκα την υποχρέωση να αποφασίσω με πιο από τα δύο κόμματα θα ψήφιζα. Για να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση μελέτησα την Ιστορία για να δω ποιο κόμμα είχε κάνει τα περισσότερα για τον καθημερινό πολίτη, για τους λαούς των 50 Κρατών της Ένωσης. Η απάντηση ήταν αντικειμενικά και Ιστορικά απλή. Μόνο το Δημοκρατικό κόμμα έκανε στον εικοστό και εικοστό πρώτο αιώνα οτιδήποτε για τον απλό πολίτη και την χώρα.

Η προηγούμενη ανάρτηση, που έγραψα σχετικά με τον απατεώνα, τελείωσε με μια λίστα βαθμολόγησης όλων των προέδρων των Ενωμένων Κρατών της Αμερικής, παρουσιασμένη από την Αμερικανική Ένωση Πολιτικών Επιστημών, όπου ο Ομπάμα ερχόταν έβδομος και ο Τραμπ 45ος (πάτος) από 45 προέδρους.

Σήμερα παρουσιάζω μια λίστα διαφορετικής βαθμολόγησης, δημοσιευμένη στις 13 Σεπτεμβρίου 2022 από τον οργανισμό ειδήσεων του Δίκτυου CBS με τα αποτελέσματα μιας σαρωτικής έρευνας ιστορικών, πολιτικών επιστημόνων και προεδρικών μελετητών που διατηρεί το Ινστιτούτο Ερευνών του Κολλεγίου της Σιένα (ένα ιδιωτικό φραγκισκανικό κολέγιο στο Loudonville της Νέας Υόρκης). Από το 1982, η SCRI κατατάσσει τους προέδρους με βαθμολογία που βγαίνει από 20 κατηγορίες, που κυμαίνονται από την ακεραιότητα έως την εκτελεστική ικανότητα.

Επίσης, μπορείτε να βρείτε λεπτομερείς πληροφορίες για κάθε πρόεδρο στην Ιστορία των Ενωμένων Κρατών στον ιστοχώρο του Λευκού Οίκου (ή, όπως το λένε στα Αγγλικά όπου δεν έχουν καθαρεύουσα: Άσπρο Σπίτι), σε αυτό το λινκ: https://www.whitehouse.gov/about-the-white-house/presidents/

Από τους συνολικά 45 προέδρους στην Ιστορία των Ενωμένων Κρατών, σε αυτή την λίστα βαθμολόγησης του Siena College Research Institute, ο Ομπάμα έρχεται στο νούμερο 11, ο Μπάιντεν στο 19, ο Μπους (W) στο 35 και ο Τραμπ στο 43.

Προσωπικά αισθάνομαι τυχερος που εζησα να ψηφίσω έναν άνθρωπο αξίας, σαν τον Ομπάμα, δύο φορές, και για το ότι βάζω κι' εγώ με την ψήφο μου σαν ένα πετραδάκι εναντίων του φασισμού, του ρατσισμού και της αγραμματοσύνης καταψηφίζοντας τον απατεώνα Τραμπ. Επίσης πολύ ικανοποιημένος που μπόρεσα να ψηφίσω κάμποσες φορές τον Τεντ Κέννεντυ σαν γερουσιαστή μου από την Μασαχουσέτη, ο οποίος έκανε στην ζωή του περισσότερα για τους καθημερινούς ανθρώπους από όσα έκαναν και οι δύο δολοφονημένοι μεγαλύτεροί του αδελφοί μαζί.

Τα σχόλια για κάθε πρόεδρο στη παρακάτω λίστα είναι από την δημοσίευση στα Αγγλικά του SCRI στο CBS. Τα μετάφρασε για μένα στα Ελληνικά το Google και μετά τα διάβασα γρήγορα για να διορθώσω τίποτα χοντρά λάθη της μετάφρασης. Όποιες κόκκινες σημειώσεις, είναι δικές μου, για σας.

ΠΡΟΕΔΡΟΙ ΤΩΝ ΕΝΩΜΕΝΩΝ ΚΡΑΤΩΝ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ

Αξιολογημένοι από τον καλύτερο στον χειρότερο

σε 20 κατηγορίες, που κυμαίνονται από την ακεραιότητα έως την εκτελεστική ικανότητα.

Πριν παρουσιάσω την ολόκληρη λιστα,
αυτοί είναι οι 15 πρόεδροι από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ως σήμερα,
 στα δεξιά του κάθε ονόματος, D για Δημοκρατικό κόμμα, R για κόμμα Ρεπουμπλικάνων,
στην σειρά βαθμολογίας με την οποία εμφανίζονται στην πλήρη λίστα,
με την σειρά ανάμεσα σε 45 προέδρους να αναφέρεται στα αριστερά:

1/45    Franklin D. Roosevelt (1933-1945) (D)

6/45    Dwight D. Eisenhower (1953-1961) (R)

7/45    Harry Truman (1945-1953) (D)

8/45    Lyndon Johnson (1963-1969) (D)

9/45    John F. Kennedy (1961-1963) (D)

11/45    Barack Obama (2009-2017) (D)

14/45    Bill Clinton (1993-2001) (D)

18/45    Ronald Reagan (1981-1989) (R)

19/45    Joseph Biden (D)

20/45    George H. W. Bush (1989-1993) (R)

24/45    Jimmy Carter (1977-1981) (D)

28/45    Richard Nixon (1969-1974) (R)

30/45    Gerald Ford (1974-1977) (R)

35/45    George W. Bush (2001-2009) (R)

43/45    Donald Trump (2017-2021) (R)

Ολόκληρη η λίστα:

1. Franklin D. Roosevelt (1933-1945)

Οι ιστορικοί επαινούν τον Franklin D. Roosevelt για την εξαιρετική δημοτικότητά του και την αφοσίωσή του στην οικονομική δικαιοσύνη.

O FDR ανέλαβε την προεδρία κατά τη διάρκεια της χειρότερης περιόδου της Μεγάλης Ύφεσης, αλλά διαβεβαίωσε τον αμερικανικό λαό: «Το μόνο πράγμα που πρέπει να φοβόμαστε είναι ο ίδιος ο φόβος». Επίσης, οδήγησε την χώρα κατά τα επικίνδυνα χρόνια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Είναι ο μόνος Αμερικανός πρόεδρος που εξελέγη για τέσσερεις θητείες, αν και πέθανε πριν ολοκληρώσει την τελευταία.

Πρότεινε την λεγόμενη Καινούργια Συμφωνία (New Deal) μεταξύ του Κράτους και των πολιτών όσον αφορά οικονομική πολιτική, μια πολιτική που κατάφερε σε μια δεκαετία να βγάλει τη Αμερική από την Μεγάλη Ύφεση και την φτώχια. 

Ήταν υπεύθυνος για την δημιουργία του συστήματος συνταξης που βοήθησε τους μεγάλης ηλικίας να μην πεθαίνουν πάμφτωχοι. Η Σύνταξη βγαίνει από ένα επενδυμένο Κεφάλαιο στο οποίο πληρώνουν μέρος του εισοδήματός τους όλοι οι Αμερικανοί κάθε μήνα από τον μισθό τους, ανάλογα με τον μισθό, και από το οποίο πληρώνονται οι συντάξεις, ανάλογα με το επί πόσα χρόνια συνέσφερε κανείς στο Κεφάλαιο όταν εργαζόταν. Οι ομοσπονδιακές κυβερνήσεις είναι υπεύθυνες για την επένδυση και διατήρηση του κεφαλαίου. Υπάρχουν σήμερα πολύ περισσότεροι συνταξιούχοι που ζουν πολύ μακρύτερες ζωές, και ως εκ τούτου δίνονται περισσότερες συντάξεις για περισσότερα χρόνια ζωής από τα δεδομένα της εποχής του Ρούζβελτ, και το Κεφάλαιο κινδυνεύει να χρεοκοπήσει μέσα στα επόμενα δέκα χρόνια, και να μείνουν εκατομμύρια Αμερικανοί πάμφτωχοι, και πάλι, χωρίς σύνταξη. Το Δημοκρατικό Κόμμα προσπαθεί να σώσει το Κεφάλαιο της Κοινωνικής Ασφάλισης από χρεοκοπία και το Ρεπουμπλικανικό κόμμα συνεχώς προσπαθεί να το αποδυναμώσει. Το ίδιο κάνουνε και με την μεταγενέστερη της σύνταξης Medicare και Medicaid που βοηθάνε οικονομικά με τα κόστη περίθαλψης και φαρμάκων. Και οι Ρεπουμπλικάνοι μισούν και θέλουν να καταργήσουν το πρόγραμμα προσιτής φροντίδας (Ομπάμακέαρ) που έδωσε προσιτή ασφάλιση περίθαλψης σε 20.000.000 Αμερικανούς.

Και την δική μου σύνταξη σήμερα, στον Φρανκλίνο Ρούζβελτ την οφείλω. Για να πάρω σύνταξη τον Δεκέμβριο του 2020, μόλις μου επιτρεπόταν μετά από τα 62α γενέθλιά μου, έκανα ένα κλικ σε μια ιστοσελίδα, ότι θέλω την σύνταξή μου. Σε 10 μέρες μου τηλεφωνήσανε στο σπίτι από την Πρεσβεία μας στην Ρώμη και μου έκαναν μερικές ερωτήσεις τις προφορικές απαντήσεις στις οποίες τις δέχτηκαν ως αλήθεια επειδή ο Αμερικανός πολίτης θεωρείται από τους νόμους έντιμος χωρίς ανάγκη για σφραγίδες, βεζίρηδες και γνήσια υπογραφής. Δυό βδομάδες αργότερα (29 μέρες μετά από τα 62α γενέθλιά μου) μπήκε η πρώτη μου σύνταξη στον λογαριασμό μου στην τράπεζα και μπαίνει κάθε μήνα από τότε στις τρεις του μηνός, ή νωρίτερα αν 3 του μηνος πέφτει Σαββατοκύριακο ή γιορτή, και αυξάνεται καθε χρόνο τον Ιανουάριο στο ποσοστό του ετήσιου πληθωρισμού.

Ο καλύτερος πρόεδρος στην Ιστορία των Ενωμένων Κρατών, και ο μόνος που χρησιμοποιούσε αναπηρικό καροτσάκι.
Έσωσε την χώρα από την καταστροφή.

2. Abraham Lincoln (1861-1865)

Μεταξύ όλων των προέδρων της Αμερικής, ο Λίνκολν βρίσκεται σχεδόν πάντα στην πρώτη πεντάδα για την ικανότητα ηγεσίας κρίσεων, την αφοσίωσή του στο να κρατά τα Κράτη ενωμένα και για την επιδίωξη ίσης δικαιοσύνης για όλους.

Οδήγησε τη χώρα σε μια από τις πιο δύσκολες περιόδους της, τον Εμφύλιο Πόλεμο, και το 1863 υπέγραψε τη Διακήρυξη της Χειραφέτησης, απελευθερώνοντας τους σκλάβους.

Στα πρώτα 13 Κράτη που αποτελούσαν την Αμερική το 1789, η δουλεία των μαύρων σκλάβων που επί αιώνες είχαν απαχθεί από τα χωριά τους στην Αφρική και συντηρούσαν, σαν σκλάβοι που ήταν, την οικονομία των Νότιων Κρατών, ήταν μέρος της νομοθεσίας ανά Κράτος και ίσχυε σε πέντε Νότια Κράτη, ενώ δεν ίσχυε σε κράτη του Βορά, όπου οι σκλάβοι που δραπέτευαν έβρισκαν ασφάλεια. Αν το Σύνταγμα του 1787 είχε επιμείνει στην κατάργηση της δουλείας, δεν θα είχε υπάρξει Ένωση της Αμερικής. Το 1860, 70 χρονια μετά την ίδρυση του Έθνους, η Ένωση συμπεριελάμβανε 34 Κράτη. 

Μεταξύ του τέλους του 1860 και αρχής του 1861 έντεκα Κράτη απεχώρησαν από την Αμερικανική Ένωση για να διατηρήσουν την δουλεία: Νότια Καρολίνα (20 Δεκεμβρίου 1860), Μισσισσιππί (9 Ιανουαρίου 1861), Φλόριδα (10 Ιανουαρίου 1861), Αλαμπάμα (11 Ιανουαρίου 1861), Γεωργία (19 Ιανουαρίου 1861), Λουιζιάνα (26 Ιανουαρίου 1861), Τέξας (1 Φεβρουαρίου 1861), Βιρτζίνια (17 Απριλίου 1861, Αρκάνσας (6 Μαΐου 1861), Βόρεια Καρολίνα (20 Μαΐου 1861) και Τεννεσσή (8 Ιουνίου 1861). 

Αυτη η αποχώρηση αντιμετωπίστηκε με τον Εμφύλιο Πόλεμο μεταξύ του Βορά και του Νότου, 12 Απριλίου 1861 έως 26 Μαΐου 1865. Η ελπίδα ήταν ότι ο Εμφύλιος Πόλεμος για την κατάργηση της δουλειάς θα ήταν η τελευταία μάχη της Αμερικανικής Επανάστασης.

Ο Αβραάμ Λίνκολν δολοφονήθηκε στις 15 Απριλίου 1865, όταν ο Εμφύλιος είχε ήδη κερδιθεί, σαράντα μέρες πριν επισημοποιηθεί η ήτα του Νότου.

Μέχρι σήμερα, το σύνθημα-κραυγή του Νότου είναι ότι «Ο Νότος θα ξανασηκωθεί!» (και πολλοί πρεσβεύουν ότι στο πρόσωπο του δημαγωγού-απατεώνα Τραμπ ο Νότος βρήκε έναν χρήσιμο ηλίθιο, σαν τοτέμ).

Σήμερα, αν ρωτήσετε έναν Αμερικανό γιατί έγινε ο Εμφύλιος, αν ο συνομιλητής σας απαντήσει ότι έγινε για να καταργηθεί η δουλεία, τότε πρόκειται για ψηφοφόρο του σημερινού Δημοκρατικού κόμματος. Αν ο συνομιλητής σας απαντήσει ότι έγινε για να υπερασπιστούν τα Κράτη τα κυριαρχικά τους δικαιώματα, τότε πρόκειται για ψηφοφόρο του σημερινού Ρεπουμπλικανικού κόμματος.

Όμως, όταν ένας Ρεπουμπλικάνος σας παρουσιάσει «States Rights» αντί για «Slavery» σαν τον λόγο για τον εμφύλιο, μπορείτε να του απαντήσετε ότι σε κάθε μία από τις έντεκα ξεχωριστές Διακηρύξεις Αποχώρησης από την Ένωση, η δουλεία, «Slavery», με αυτή την λέξη, αναφέρεται σαν τον λόγο για την αποχώρηση μεταξύ της πρώτης και τρίτης παραγράφου της κάθε Διακύρηξης. 

3. George Washington (1789-1797)

Ο πρώτος πρόεδρος του έθνους έλαβε υψηλή θέση για την ηθική του εξουσία και τη συνολική του απόδοση στο πλαίσιο της εποχής του.

Η Ουάσιγκτον πάλεψε σκληρά για το Σύνταγμα, νιώθοντας ότι τα άρθρα της Συνομοσπονδίας δεν λειτουργούσαν καλά για τη χώρα. Ήταν απογοητευμένος που είδε τη χώρα να διχάζεται περισσότερο πολιτικά προς το τέλος της πρώτης του θητείας και δημιούργησε προηγούμενο επιλέγοντας να αποσυρθεί μετά τη δεύτερη.

Οι Ιδρυτές της Αμερικανικής Ένωσης δεν πίστευαν σε πολιτικά κόμματα. Θεωρούσαν ότι πολιτικά κόμματα είναι γόνιμο έδαφος για διχασμό. Οι Ιδρυτές είχαν προτιμήσει ο κάθε πολιτικός να είναι ανεξάρτητος. Σύντομα όμως στην Ιστορία της χώρας τα πολιτικά κόμματα ξεπήδησαν από ακάθεκτη φυσική εξέλιξη.

Πίστευαν, οι Ιδρυτές, στον απόλυτο διαχωρισμό μεταξύ Κράτους και θρησκείας και η Πρώτη Τροποποίηση του Συντάγματος, το πρώτο άρθρο της απαρίθμησης των Δικαιωμάτων, ξεκινά με την απαγόρευση του να θεωρήσει το κράτος θρησκευτικά πιστεύω για την σύνταξη οποιασδήποτε νομοθεσίας.

4. Theodore "Teddy" Roosevelt (1901-1909)

Ο Θίοντορ Ρούσβελτ κατέλαβε υψηλή θέση για τη δημόσια πειθώ και άλλα προεδρικά χαρακτηριστικά.

Μόλις 42 ετών, όταν έγινε ο νεότερος πρόεδρος στην ιστορία του έθνους, είχε τον ενθουσιασμό και την ενέργεια να πείσει το Κογκρέσο να εγκρίνει προοδευτικές μεταρρυθμίσεις και μια ισχυρή εξωτερική πολιτική - όπως αποδεικνύεται από το σύνθημά του, «Μίλα απαλά και κράτα ένα μεγάλο ραβδί». Μανιώδης υποστηρικτής της φύσης και της ύπαιθρου, επέβλεψε την επέκταση των εθνικών πάρκων της Αμερικής.

5. Thomas Jefferson (1801–1809)

Ο Τζέφερσον κατέλαβε υψηλή θέση στην αξιολόγηση των προέδρων λόγω της συμμετοχής του στην ίδρυση του έθνους μας και του μοναδικού του οράματος ως προέδρου.

Ήταν ο κύριος συγγραφέας της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας, γράφοντας ότι «όλοι οι άνθρωποι δημιουργούνται ίσοι», παρόλο που συνέχιζε να έχει σκλάβους.

Κατά τη διάρκεια της προεδρίας του, η Αμερική απέκτησε την επικράτεια της Λουιζιάνα, διευρύνοντας κατά πολύ το μέγεθος της χώρας και μείωσε το εθνικό χρέος κατά το ένα τρίτο.

6. Dwight D. Eisenhower (1953-1961)

Ο Αϊζενχάουερ, αρχιστράτηγος των συμμαχικών δυνάμεων στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, αφιέρωσε τις ενέργειές του ως πρόεδρος σε μεγάλο βαθμό στην έναρξη του Ψυχρού Πολέμου.

Έκανε ανακωχή μετά από χρόνια πολέμου στην Κορέα, συνέχισε την επέκταση των ενόπλων δυνάμεων στην ισότητα μεταξύ λευκών, μαύρων και άλλων στρατιωτών και έστειλε ομοσπονδιακά στρατεύματα για να επιβάλουν δικαστική απόφαση για την συμμετοχή μαύρων μαθητών στα λευκά δημόσια σχολεία στο Λιτλ Ροκ του Αρκάνσας.

7. Harry Truman (1945-1953)

Ο Τρούμαν κερδίζει επαίνους από ιστορικούς για την ηγεσία του στην εξωτερική πολιτική. Αν και δεν ήταν δημοφιλής όταν άφησε το αξίωμά του, έχει γίνει όλο και πιο δημοφιλής από τους ιστορικούς με τα χρόνια.

Μετά την Ημέρα της Νίκης στην Ευρώπη, όταν η Ιαπωνία αρνήθηκε να παραδοθεί, διέταξε να ρίξουν ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, τερματίζοντας τελικά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο στον Ειρηνικό. Λίγο αργότερα, ο Τρούμαν παρακολούθησε την υπογραφή του καταστατικού χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, που ιδρύθηκε για τη διατήρηση της ειρήνης.

Ο Τρούμαν ήταν ο άνθρωπος στον οποίον έτυχε να απαντήσει στο δίλημμα του να τελειώσει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος στον Ειρηνικό με 200.000 θύματα σε λίγες μέρες, ή να κρατήσει άλλα 1-2 χρόνια με τρία έως εφτά εκατομμύρια θύματα.

8. Lyndon Johnson (1963-1969)

Μεταξύ ορισμένων προεδρικών ιστορικών, ο Τζόνσον βρίσκεται στην κορυφή των charts για την επιδίωξή του για ίση δικαιοσύνη για όλους τους Αμερικανούς.

Αναλαμβάνοντας τα καθήκοντά του μετά τη δολοφονία του Τζων Κένεντι, ο Τζόνσον εξασφάλισε τη θέσπιση του ορόσημου Νόμου για τα Πολιτικά Δικαιώματα. Προέτρεψε τη χώρα «να οικοδομήσει μια Μεγάλη Κοινωνία, ένα μέρος όπου το νόημα της ανθρώπινης ζωής ταιριάζει με τα θαύματα της ανθρώπινης εργασίας», που έγινε η ατζέντα του, με αποτέλεσμα το Medicare για τους ηλικιωμένους, την αύξηση της βοήθειας για την εκπαίδευση και τα προγράμματα κατά της φτώχειας.

Στον Νότο, επί 100 χρόνια μετά τον Εμφύλιο, οι Μαύροι διατηρήθηκαν σε θέση όπου το να ψηφίσουν ή να βρουν καλές δουλειές και μισθούς, ή να τους επιτραπεί να ζούνε σε λευκές συνοικίες ή να πηγαίνουν σε ανάμεικτα σχολεία ήταν αδύνατον μέχρι την δεκαετία των 1960 και των Κέννεντυ και Τζονσον, ιδιαίτερα του Τζονσον.

9. John F. Kennedy (1961-1963)

Οι ιστορικοί πιστώνουν στον Κένεντι τις δεξιότητές του στον δημόσιο λόγο και το όραμά του. Αξιολογεί επίσης καλά τη διαχείριση κρίσεων και τον χειρισμό των διεθνών σχέσεων.

Στάθηκε απέναντι στους Σοβιετικούς και εξουδετέρωσε με επιτυχία την κουβανική κρίση πυραύλων. Ενέπνευσε επίσης τους Αμερικανούς υποσχόμενος να στείλει άνθρωπο στο φεγγάρι και υποστήριξε την πρόοδο στα πολιτικά δικαιώματα.

Δολοφονήθηκε μετά από μόλις χίλιες μέρες στην εξουσία.

Η προεδρία του ονομάστηκε ρομαντικά: Κάμελοτ.

«Μην ρωτάτε τι μπορεί να κάνει η χώρα σας για εσάς. Ρωτήστε τι μπορείτε να κάνετε εσείς για την χώρα σας»

10. James Madison (1809-1817)

Ο Μάντισον είχε ισχυρό ηθικό κύρος και εκτιμάται καλά από τους ιστορικούς.

Κήρυξε τον πόλεμο κατά της Μεγάλης Βρετανίας το 1812. Οι Αμερικανοί θεωρούσαν τον πόλεμο επιτυχημένο, οδηγώντας σε μια περίοδο έξαρσης του εθνικισμού.

11. Barack Obama (2009-2017)

Το χαρακτηριστικό επίτευγμα της εσωτερικής πολιτικής του Ομπάμα, ο νόμος για την προσιτή φροντίδα, γνωστός και ως Obamacare, δεν ήταν δημοφιλής στους Ρεπουμπλικάνους, αλλά επέκτεινε την ασφαλιστική κάλυψη υγείας σε 20 εκατομμύρια Αμερικανούς. Η κυβέρνησή του βοήθησε στην καθοδήγηση της χώρας στη Μεγάλη Ύφεση και έσωσε την αυτοκινητοβιομηχανία των ΗΠΑ.

Ένας εξαιρετικά δημοφιλής πρόεδρος, απομακρύνθηκε από το τοπ 10 για το 2022, εν μέρει λόγω των συναλλαγών του με το Κογκρέσο και τις διεθνείς σχέσεις.

12. James Monroe (1817–1825)

Οι ιστορικοί επαίνεσαν τον Monroe για τις δεξιότητές του στις διεθνείς σχέσεις.

Καθιέρωσε το Δόγμα Μονρό, το οποίο προειδοποιούσε τα ευρωπαϊκά έθνη να μην αποικίζουν ή να παρεμβαίνουν στο Δυτικό Ημισφαίριο.

13. Woodrow Wilson (1913-1921)

Ο Wilson ήταν εξαιρετικός στον καθορισμό της ατζέντας και είχε ένα ισχυρό όραμα για τις Ηνωμένες Πολιτείες ως πρόεδρος.

Μετέφερε πολλά σημαντικά νομοθετήματα μέσω του Κογκρέσου και το 1917 έπεισε το Κογκρέσο ότι η Αμερική δεν μπορούσε πλέον να παραμείνει ουδέτερη στον Α Παγκόσμιο Πόλεμο.

14. Bill Clinton (1993-2001)

Η Κλίντον ήταν ένας δημοφιλής πρόεδρος, αγαπητός στο κοινό και γνωστός για την αποτελεσματική οικονομική διαχείριση.

Ο πρώτος πρόεδρος Baby Boomer, ο Κλίντον ήταν ο πρώτος Δημοκρατικός μετά τον Φράνκλιν Ντ. Ρούσβελτ που κέρδισε μια δεύτερη θητεία, και μεταξύ άλλων επιτευγμάτων, πρότεινε τον πρώτο ισοσκελισμένο προϋπολογισμό εδώ και δεκαετίες και έφτασε σε δημοσιονομικό πλεόνασμα.

Στη δεύτερη θητεία του αντιμετώπισε παραπομπή για την ανεντιμότητα του σχετικά με μια σχέση με έναν οικότροφο του Λευκού Οίκου, αλλά αθωώθηκε από τη Γερουσία.

Τα χρόνια του Κλίντον θεωρούνται από όλους ως εκείνα της μεγαλύτερης ευημερίας από πριν από την Μεγάλη Ύφεση.  Από το 1994 ως το 2000. Ήταν τότε που η καθημερινότητα της Αμερικής ήταν στο απόγειό της. Τότε που ξεκίνησα δύο εταιρείες από το υπόγειο του σπιτιού μου. Τότε που μεγάλωσα το παιδί μου. Ευημερία η οποία έληξε εκείνη την ημέρα του Δεκεμβρίου του 2000 όταν το Ανώτατο Δικαστήριο έδωσε για μια ψήφο τις εκλογές στον Μπους μετά από την ισοψηφία στην Φλώριδα.

15. James K. Polk (1845-1849)

Ο Polk κατατάσσεται σε υψηλό βαθμό για το όραμά του και τις ικανότητές του στον καθορισμό της ατζέντας.

Υπό την ηγεσία του Πολκ, οι ΗΠΑ απέκτησαν περισσότερα από 800.000 τετραγωνικά μίλια δυτικής γης, επεκτείνοντας τα όριά τους στον Ειρηνικό Ωκεανό. Μετά την τετραετή θητεία του δεν αναζήτησε άλλη.

16. John Adams (1797-1801)

Σημειώνοντας μόλις μία θέση υψηλότερα από τον γιο του, ο δεύτερος πρόεδρος της χώρας ήταν γνωστός για την ακεραιότητά του και τον χειρισμό των δικαστικών διορισμών.

Παρά τις αυξανόμενες εχθροπραξίες με τη Γαλλία, ο Άνταμς δεν ζήτησε ποτέ πόλεμο και εργάστηκε μέσω διαπραγματεύσεων για να επιτύχει μια ειρηνευτική συμφωνία.

17. John Quincy Adams (1825-1829)

Ο Άνταμς, ο πρώτος γιος ενός πρώην προέδρου που έγινε ο ίδιος πρόεδρος, ήταν γνωστός για την ηθική του εξουσία.

Υπηρέτησε σε μια περίοδο μεγάλου διχασμού στη χώρα και αντιμετώπισε ένα αμφιλεγόμενο Κογκρέσο, αλλά πολέμησε σκληρά για τις πολιτικές ελευθερίες και την ενοποίηση της χώρας.

18. Ronald Reagan (1981-1989)

Ο Ρίγκαν εξακολουθεί να είναι μια αγαπημένη προεδρική φιγούρα, αλλά η δημοτικότητά του μεταξύ των πολιτικών μελετητών έχει πέσει τα τελευταία χρόνια.

Πολλοί τον θυμούνται να εργάζεται με το Κογκρέσο για να περάσει νομοθεσία που επιτάχυνε την οικονομική ανάπτυξη και ενίσχυε την εθνική άμυνα, προωθώντας το όραμά του για «ειρήνη μέσω δύναμης» τα χρόνια πριν από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου.

19. Joseph Biden

Είναι πάντα δύσκολο να αξιολογήσεις με ακρίβεια έναν πρόεδρο που εξακολουθεί να είναι στη θέση του, αλλά ιστορικοί όπως ο Μπάιντεν για την ακεραιότητά του, την ικανότητά του να συμβιβάζεται και τους διορισμούς του σε εκτελεστικούς και δικαστικούς λόγους.

Ωστόσο, έχει χαμηλότερα σκορ στη σχέση του με το Κογκρέσο και στην ικανότητα επικοινωνίας.

20. George H.W. Bush (1989-1993)

Οι ιστορικοί όπως ο χειρισμός του Πολέμου του Κόλπου από τον Μπους ο πρεσβύτερος.

Ο Μπους καθοδήγησε τη χώρα μέχρι το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και ηγήθηκε ενός συνασπισμού για την απελευθέρωση του Κουβέιτ μετά την εισβολή του Σαντάμ Χουσεΐν. Όμως έχασε την υποψηφιότητά του για επανεκλογή εν μέσω οικονομικής ύφεσης.

21. Ulysses S. Grant (1869–1877)

Ο Γκραντ οδήγησε τον Βορρά στη νίκη στον Εμφύλιο Πόλεμο και θεωρείται ισχυρός υποστηρικτής των πολιτικών δικαιωμάτων κατά τη διάρκεια της εποχής του.

Αλλά μόλις ανέλαβε την προεδρία, είχε φτωχές διοικητικές δεξιότητες και δεν ήταν σε θέση να εφαρμόσει πολλές από τις πολιτικές τις οποίες υποστήριζε.

22. William McKinley (1897-1901)

Ο McKinley ήταν γνωστός για την ηγεσία του κόμματός του και τη σχέση του με το Κογκρέσο.

Έθεσε το υψηλότερο προστατευτικό δασμό στην ιστορία και υπό την ηγεσία του η Αμερική γνώρισε μια βιομηχανική άνθηση. Οδήγησε επίσης τη χώρα στον Ισπανοαμερικανικό Πόλεμο, στον οποίο οι ΗΠΑ κατέκτησαν τον ισπανικό στόλο στην Κούβα, κατέλαβαν τη Μανίλα στις Φιλιππίνες και κατέλαβαν το Πουέρτο Ρίκο.

Δολοφονήθηκε από έναν αναρχικό λιγότερο από ένα χρόνο μετά τη δεύτερη θητεία του.

23. Andrew Jackson (1829-1837)

Ο Andrew Jackson ήταν ένας ριψοκίνδυνος πρόεδρος που ήταν πολύ καλός στο να προσελκύει πλήθη και άρεσε πολύ στο μεγάλο μέρος του κοινού.

Μια πολωτική φιγούρα, ο Τζάκσον διεξήγαγε μια πολιτική μάχη εναντίον της Δεύτερης Τράπεζας των Ηνωμένων Πολιτειών, μιας ιδιωτικής εταιρείας που λειτουργούσε ουσιαστικά ως μονοπώλιο υπό την αιγίδα της κυβέρνησης. Πίεσε επίσης για τη βίαιη απομάκρυνση των ιθαγενών Αμερικανών, με αποτέλεσμα χιλιάδες θανάτους. Το αμερικανικό εκλογικό σώμα του χάρισε μια τεράστια νίκη για τη δεύτερη θητεία του.

24. Jimmy Carter (1977-1981)

Ορισμένοι ιστορικοί έχουν εκφράσει θαυμασμό για την επιδίωξη του Κάρτερ για ίση δικαιοσύνη, αλλά αντιμετώπισε κρίσεις κατά τη διάρκεια της προεδρίας του.

Του πιστώνεται η δημιουργία μιας εθνικής ενεργειακής πολιτικής για την αντιμετώπιση των ελλείψεων πετρελαίου και η συνένωση του Ισραήλ και της Αιγύπτου για τις συμφωνίες του Καμπ Ντέιβιντ. Όμως η κυβέρνησή του αντιμετώπισε οικονομική στασιμότητα και γνώρισε οπισθοδρομήσεις όπως η κρίση ομήρων στο Ιράν. Έχασε την υποψηφιότητά του για δεύτερη θητεία.

25. William Howard Taft (1909-1913)

Οι ιστορικοί πιστεύουν ότι ο Taft είχε πολλή προεδρική ακεραιότητα.

Ο Ταφτ ευνόησε τον νόμο έναντι της πολιτικής και συνέχισε να υπηρετεί ως Ανώτατος Δικαστής των Ηνωμένων Πολιτειών μετά τη θητεία του στον Λευκό Οίκο.

26. Grover Cleveland (1885-1889 και 1893-1897)

Το Κλίβελαντ άσκησε βέτο σε ένα νομοσχέδιο που θα έδινε χρήματα από την κυβέρνηση σε βετεράνους, αγρότες που επλήγησαν από την ξηρασία και άτομα με αναπηρίες και έστειλε ομοσπονδιακά στρατεύματα για να σπάσουν την απεργία των εργαζομένων στο σιδηρόδρομο.

Είναι ο μόνος πρόεδρος που εγκατέλειψε τον Λευκό Οίκο και αργότερα επέστρεψε για δεύτερη θητεία.

27. James A. Garfield (1881)

Ο Γκάρφιλντ, πρώην στρατηγός του Εμφυλίου Πολέμου και μέλος του Κογκρέσου από το Οχάιο, έχει αναποτελεσματικές δεξιότητες εξωτερικής πολιτικής, αλλά ήταν τυπικά δημοφιλής ως πρόεδρος.

Δολοφονήθηκε μόλις 200 ημέρες μέσα στην προεδρία του.

28. Richard Nixon (1969-1974)

Αν και δεν είναι αυτό για το οποίο είναι κυρίως γνωστός, ο Νίξον είχε μερικά επιτεύγματα που έχουν αξιολογηθεί ιδιαίτερα από τους ιστορικούς: τερματισμός του σχεδίου και θέσπιση πολιτικών για την προστασία του περιβάλλοντος. Διαπραγματεύτηκε τον έλεγχο των εξοπλισμών με τη Ρωσία και έκανε μια διπλωματική επανάσταση με την κομμουνιστική Κίνα.

Αλλά οι θρίαμβοι του Νίξον επισκιάστηκαν από το Γουότεργκεϊτ, tο οποίο προήλθε από μια διάρρηξη στα γραφεία της Εθνικής Επιτροπής των Δημοκρατικών κατά τη διάρκεια της εκστρατείας για την επανεκλογή του. Στις 9 Αυγούστου 1974, ο Νίξον έγινε ο πρώτος πρόεδρος των ΗΠΑ που παραιτήθηκε.

29. Martin Van Buren (1837-1841)

Ο Van Buren έλαβε χαμηλές βαθμολογίες για την οικονομική του διαχείριση.

Όταν ανέλαβε την προεδρία, η οικονομία βρισκόταν σε άνθηση, αλλά λιγότερο από τρεις μήνες αργότερα, οι επιχειρήσεις και οι τράπεζες πτώχευαν, και οι ιστορικοί πιστεύουν ότι οι πολιτικές του έκαναν τα πράγματα χειρότερα.

30. Gerald Ford (1974-1977)

Ο Ford έχει αντιμετωπίσει κριτική από ιστορικούς για τη σχετική αδυναμία του να ορίσει μια ατζέντα ή να επιδιώξει ένα όραμα για τη χώρα του.

Αναλαμβάνοντας την προεδρία μετά την παραίτηση του Ρίτσαρντ Νίξον, ο Φορντ προσπάθησε να περάσει τη χώρα πέρα ​​από την πολιτική κρίση, δίνοντας στον Νίξον πλήρη χάρη. Ο Φορντ κέρδισε το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων το 1976, αλλά έχασε τις εκλογές.

31. Rutherford B. Hayes (1877-1881)

Οι ιστορικοί έχουν επικρίνει το ιστορικό του Hayes σχετικά με την ισότιμη δικαιοσύνη καθώς επέβλεπε το τέλος της Ανασυγκρότησης.

Ο Hayes δεσμεύτηκε να προστατεύσει τα δικαιώματα των Αφροαμερικανών στο Νότο, αλλά στη συνέχεια απέσυρε τα ομοσπονδιακά στρατεύματα, προτιμώντας αυτό που ήλπιζε ότι θα ήταν «σοφή, έντιμη και ειρηνική τοπική αυτοδιοίκηση».

Αντίθετα, οι νότιες πολιτείες επέβαλαν γρήγορα νόμους για τον Jim Crow.

32. Calvin Coolidge (1923-1929)

Ο Coolidge βαθμολογείται κακώς για την ηγεσία της κρίσης, την έλλειψη φαντασίας και την αποτυχία να εργαστεί για την ίση δικαιοσύνη για όλους τους Αμερικανούς.

Αρνήθηκε να χρησιμοποιήσει την οικονομική άνθηση της χώρας για να βοηθήσει τους αγρότες και τους εργαζόμενους σε άλλες παρακμάζουσες βιομηχανίες.

33. Chester A. Arthur (1881-1885)

Μεταξύ ορισμένων ιστορικών, ο Άρθουρ λαμβάνει χαμηλές βαθμολογίες για την αποτυχία του να εξασφαλίσει ίση δικαιοσύνη για όλους.

Η κυβέρνησή του θέσπισε τον πρώτο νόμο για τη μετανάστευση, ο οποίος απέκλειε τους Κινέζους καθώς και τους «άπορους, εγκληματίες και τρελούς».

34. Benjamin Harrison (1889-1893)

Οι ιστορικοί έχουν κατηγορήσει τον Χάρισον για κακές επικοινωνιακές δεξιότητες και ελλιπή ηγετική ικανότητα.

Ο Χάρισον προσπάθησε επίσης να διορθώσει ένα πρόβλημα υψηλών δασμών, αλλά οι τιμές αυξήθηκαν και η ευημερία υπέφερε.

35. George W. Bush (2001-2009)

Ο Μπους πήρε τους χαμηλότερους βαθμούς του λόγω της πιο αμφιλεγόμενης απόφασής του: την εισβολή στο Ιράκ το 2003, με βάση την εσφαλμένη πεποίθηση ότι ο Ιρακινός Πρόεδρος Σαντάμ Χουσεΐν είχε όπλα μαζικής καταστροφής.

Όταν άφησε το αξίωμα του, οι ΗΠΑ βρίσκονταν στο αποκορύφωμα μιας οικονομικής κρίσης.

Λένε ότι τα τηλέφωνα των τμημάτων πωλήσεων των επιχειρήσεων σταμάτησαν να χτυπάνε στις 11 Σεπτεμβρίου 2001. Δεν είναι όμως έτσι. Είχα και εγώ τότε μια εταιρεία δική μου με υπαλλήλους, και μπορώ, και εγώ και γνωστοί μου άλλοι επιχειρηματίες να βεβαιώσουμε ότι τα τηλέφωνα των πωλήσεων σταμάτησαν να χτυπάνε τον Δεκέμβριο του 2000 μόλις το Ανώτατο Δικαστήριο έδωσε, για μια ψήφο ενός από τους εννέα δικαστές, την νίκη στις εκλογές του 2000 στον Μπους, μια Μαριονέτα των πετρελαίων του Τέξας. Ο πραγματικός πρόεδρος και δύναμη πίσω από τον θρόνο ήταν ο αντιπρόεδρος Ντικ Τσέηνι.

Και, στις 11 Σεπτεμβρίου 2001, ο Οσάμα Μπιν Λάντεν κέρδισε την επιθεσή του και για πρώτη φορά στην Ιστορία τους τα Ενωμένα Κράτη γνώρισαν τον φόβο. Και κατέλυσαν πολλές ελευθερίες με τον καινούργιο Νόμο Πατριωτισμού.

36. Zachary Taylor (1849-1850)

Ο Τέιλορ, πρώην στρατιωτικός ήρωας, υπηρέτησε λιγότερο από ενάμιση χρόνο στην εξουσία πριν από το θάνατό του.

Όταν επρόκειτο για την έντονη συζήτηση για τη δουλεία, προσπάθησε να παρακάμψει το θέμα υποστηρίζοντας ότι τα κράτη μπορούσαν να διαχειριστούν τους νόμους της δουλείας μόνα τους.

37. Herbert Hoover (1929-1933)

Η αξιολόγηση οικονομικής διαχείρισης του Χούβερ μειώνει την κατάταξή του.

Μήνες μετά την εκλογή του, το χρηματιστήριο κατέρρευσε και οι ΗΠΑ έπεσαν στη Μεγάλη Ύφεση.

38. Millard Fillmore (1850-1853)

Ο Φίλμορ ανέβηκε στην προεδρία τον Ιούλιο του 1850 μετά το θάνατο του Προέδρου Ζάχαρι Τέιλορ.

Οι ιστορικοί κατηγορούν τον Fillmore για την υπογραφή του νόμου για τους φυγάδες σκλάβους, ο οποίος απαιτούσε να επιστρέφονται οι δραπέτευτοι σκλάβοι στους σκλάβους τους. Ο Χάρισον δεν ήταν υποψήφιος του κόμματός του για επανεκλογή.

39. John Tyler (1841-1845)

Ο Τάιλερ, ο πρώτος αντιπρόεδρος που ανέβηκε ποτέ στην προεδρία μετά τον θάνατο του προκατόχου του, ήταν ένθερμος υποστηρικτής των δικαιωμάτων των κρατών.

Αργότερα εντάχθηκε στη Νότια Συνομοσπονδία.

40. William Henry Harrison (1841)

Η προεδρία του Χάρισον χαρακτηρίστηκε από οργανωτικό χάος. Εκείνη την εποχή, ήταν σύνηθες για όσους αναζητούσαν εργασία να εμφανίζονται απλώς στον Λευκό Οίκο και να ζητούν συνάντηση με τον διευθύνοντα σύμβουλο — και το έκαναν.

Σε ένα γράμμα, ο Χάρισον παραπονέθηκε: «Είμαι τόσο πολύ παρενοχλημένος από το πλήθος που με καλεί που δεν μπορώ να δώσω την κατάλληλη προσοχή σε καμία δική μου επιχείρηση».

Συνολικά, οι ιστορικοί δεν έχουν πολλά να κρίνουν τον Χάρισον, δεδομένου ότι πέθανε την 32η ημέρα της θητείας του.

41. Franklin Pierce (1853-1857)

Η προεδρία του Χάρντινγκ επωφελήθηκε από μια οικονομική ώθηση, που τροφοδοτήθηκε εν μέρει από την αυξανόμενη μαζική παραγωγή «μηχανοκίνητων αυτοκινήτων».

Όμως τα σκάνδαλα μάστιζαν την περίοδο του Χάρντινγκ στην εξουσία, ιδιαίτερα το περιβόητο σκάνδαλο Teapot Dome, στο οποίο οι φίλοι του επωφελήθηκαν από μυστικές συμφωνίες πετρελαίου, κρατώντας τον χαμηλά στην κατάταξη.

42. Warren G. Harding (1921-1923)

Η ιστορία έχει κρίνει τον Πιρς δυσμενώς για πολιτικές που βοήθησαν να τεθεί το έθνος στην πορεία προς τον εμφύλιο πόλεμο.

Υπέγραψε σε νόμο τον νόμο του Κάνσας-Νεμπράσκα, ο οποίος επέτρεπε στους κατοίκους νέων περιοχών να αποφασίζουν για τη νομιμότητα της δουλείας για τον εαυτό τους.

43. Donald Trump (2017-2021)

Ο Ντόναλντ Τραμπ έχει την αμφίβολη τιμή να είναι ο μόνος πρόεδρος των ΗΠΑ που αντιμετώπισε παραπομπή δύο φορές.

Οι υψηλότερες βαθμολογίες του αφορούσαν την καλή του τύχη, την δημόσια πειθώ (δημαγωγία) και την προθυμία να πάρει ρίσκα - κατατάσσεται χαμηλά λόγω της αποδυνάμωσης που έφερε στο ίδιο το προεδρικό γραφείο και αξίωμα.

44. James Buchanan (1857-1861)

Οι ιστορικοί έχουν επικρίνει τον Μπιουκάναν για την κακή ηγεσία του στην κρίση.

Φαινόταν ότι δεν μπορούσε να κατανοήσει το τεράστιο μέγεθος των διαιρέσεων της Αμερικής σχετικά με τη σκλαβιά, αγνοώντας τη διαμάχη και άφησε το ζήτημα να υποχωρήσει στα χρόνια που προηγήθηκαν του Εμφυλίου Πολέμου.

45. Andrew Johnson (1865-1869)

Οι ιστορικοί έδωσαν στον Τζόνσον τις χαμηλότερες βαθμολογίες συνολικά.

Ο Τζόνσον, ο οποίος έγινε πρόεδρος μετά τη δολοφονία του Αβραάμ Λίνκολν, συγκρούστηκε με άλλους Ρεπουμπλικάνους για την Ανασυγκρότηση στον απόηχο του Εμφυλίου Πολέμου. Συχνά προσπάθησε να παρακάμψει το Κογκρέσο και έγινε ο πρώτος πρόεδρος που αντιμετώπισε ποτέ παραπομπή, αλλά αθωώθηκε με μία ψήφο.

~~~

Και μια δική μου λίστα των 10 προέδρων που θεωρώ σημαντικούς και σπάνιους ηγέτες,
οι οποίοι έκαναν πράγματα που έφεραν θετικές αλλαγές οι οποίες ζουν μετά από εκείνους.
Παρουσιάζω την λίστα μου σε χρονολογική σειρά, χωρίς βαθμολογία.

1789-1797: George Washington

1805-1809: Thomas Jefferson

1861-1865: Abraham Lincoln

1901-1909: Theodore Roosevelt

1933-1945: Franklin D. Roosevelt

1945-1953: Harry S. Truman

1961-1963: John F. Kennedy

1963-1969: Lyndon B. Johnson

1993-2001: Bill Clinton

2009-2017: Barack Obama

~~~

Λίστα όλων των Προέδρων σε χρονολογική σειρά
χωρισμένες σε θητείες, και θητείες αντιπροέδρου
Σημ.: Ενώ οι εκλογές γίνονται σε ζυγό χρόνο,
ο όρκος και η αρχή της θητείας είναι λίγους μήνες αργότερα σε μονό χρόνο.
Φέτος, παραδείγματος χάριν, οι εκλογές είναι 5 Νοεμβρίου 2024 (πρώτη Τρίτη του Νοεμβρίου)
ενώ η ορκομωσία και η αρχή της θητείας θα είναι 20 Ιανουαρίου 2025.
Αστερίσκος (*) στα ονόματα των τεσσάρων προέδρων που δολοφονήθηκαν.

1789-1797: George Washington, John Adams

1797-1801: John Adams, Thomas Jefferson

1801-1805: Thomas Jefferson, Aaron Burr

1805-1809: Thomas Jefferson, George Clinton

1809-1812: James Madison, George Clinton

1812-1813: James Madison, office vacant

1813-1814: James Madison, Elbridge Gerry

1814-1817: James Madison, office vacant

1817-1825: James Monroe, Daniel D. Tompkins

1825-1829: John Quincy Adams, John C. Calhoun

1829-1832: Andrew Jackson, John C. Calhoun

1832-1833: Andrew Jackson, office vacant

1833-1837: Andrew Jackson, Martin Van Buren

1837-1841: Martin Van Buren, Richard M. Johnson

1841: William Henry Harrison, John Tyler

1841-1845: John Tyler, office vacant

1845-1849: James K. Polk, George M. Dallas

1849-1850: Zachary Taylor, Millard Fillmore

1850-1853: Millard Fillmore, office vacant

1853: Franklin Pierce, William R. King

1853-1857: Franklin Pierce, office vacant

1857-1861: James Buchanan, John C. Breckinridge

1861-1865: Abraham Lincoln*, Hannibal Hamlin

1865: Abraham Lincoln, Andrew Johnson

1865-1869: Andrew Johnson, office vacant

1869-1873: Ulysses S. Grant, Schuyler Colfax

1873-1875: Ulysses S. Grant, Henry Wilson

1875-1877: Ulysses S. Grant, office vacant

1877-1881: Rutherford B. Hayes, William A. Wheeler

1881: James A. Garfield*, Chester A. Arthur

1881-1885: Chester A. Arthur, office vacant

1885: Grover Cleveland, Thomas A. Hendricks

1885-1889: Grover Cleveland, office vacant

1889-1893: Benjamin Harrison, Levi P. Morton

1893-1897: Grover Cleveland, Adlai E. Stevenson

1897-1899: William McKinley, Garret A. Hobart

1899-1901: William McKinley, office vacant

1901: William McKinley*, Theodore Roosevelt

1901-1905: Theodore Roosevelt, office vacant

1905-1909: Theodore Roosevelt, Charles W. Fairbanks

1909-1912: William H. Taft, James S. Sherman

1912-1913: William H. Taft, office vacant

1913-1921: Woodrow Wilson, Thomas R. Marshall

1921-1923: Warren G. Harding, Calvin Coolidge

1923-1925: Calvin Coolidge, office vacant

1925-1929: Calvin Coolidge, Charles G. Dawes

1929-1933: Herbert Hoover, Charles Curtis

1933-1941: Franklin D. Roosevelt, John N. Garner

1941-1945: Franklin D. Roosevelt, Henry A. Wallace

1945: Franklin D. Roosevelt, Harry S. Truman

1945-1949: Harry S. Truman, office vacant

1949-1953: Harry S. Truman, Alben W. Barkley

1953-1961: Dwight D. Eisenhower, Richard M. Nixon

1961-1963: John F. Kennedy*, Lyndon B. Johnson

1963-1965: Lyndon B. Johnson, office vacant

1965-1969: Lyndon B. Johnson, Hubert Humphrey

1969-1973: Richard M. Nixon, Spiro T. Agnew

1973-1974: Richard M. Nixon, Gerald R. Ford

1974-1977: Gerald R. Ford, Nelson Rockefeller

1977-1981: Jimmy Carter, Walter F. Mondale

1981-1989: Ronald Reagan, George H. W. Bush

1989-1993: George H. W. Bush, Dan Quayle

1993-2001: Bill Clinton, Albert Gore

2001-2009: George W. Bush, Richard Cheney

2009-2017: Barack Obama, Joseph R. Biden

2017-2021: Donald J. Trump, Mike Pence

2021-…: Joseph R. Biden, Kamala Harris

~~~

Η ημερομηνία της εισαγωγής κάθε Κράτους στην Ένωση,
(πρώτα ο μήνας, μετά η ημέρα -πχ., 12/31)
το παρατσούκλι κάθε Κράτους, που μερικά βάζουν και στις πινακίδες αυτοκινήτων,
και ο πληθυσμός (οι χιλιάδες έχουν κομματα, όχι τελείες):

Delaware, 12/7/1787 -The First State: 1,031,890

Pennsylvania, 12/12/1787 -Keystone State: 12,961,683

New Jersey, 12/18/1787 -Garden State: 9,290,841

Georgia, 1/2/1788 -Peach State: 11,029,227

Connecticut, 1/9/1788 -Constitution State: 3,617,176

Massachusetts, 2/6/1788 -The Spirit of America: 7,001,399

Maryland, 4/28/1788 -Chesapeake State: 6,180,253

South Carolina, 5/23/1788 -Palmetto State: 5,373,555

New Hampshire, 6/21/1788 -Live Free or Die: 1,402,054

Virginia, 6/25/1788 -Mother of Presidents: 8,715,698

New York, 7/26/1788 -Empire State: 19,571,216

North Carolina, 11/21/1789 -First in Flight: 10,835,491

Rhode Island, 5/29/1790 -Ocean State: 1,095,962

Vermont, 3/4/1791 -Green Mountain State: 647,464

Kentucky, 6/1/1792 -Bluegrass State: 4,526,154

Tennessee, 6/1/1796 -Volunteer State: 7,126,489

Ohio, 3/1/1803 -Buckeye State: 11,785,935

Louisiana, 4/30/1812 -Bayou State: 4,573,749

Indiana, 12/11/1816 -Hoosier State: 6,862,199

Mississippi, 12/10/1817 -Magnolia State: 2,939,690

Illinois, 12/3/1818 -Land of Lincoln: 12,549,689

Alabama, 12/14/1819 -Heart of Dixie: 5,108,468

Maine, 3/15/1820 -Vacationland: 1,395,722

Missouri, 8/10/1821 -Show-Me State: 6,196,156

Arkansas, 6/15/1836 -The Natural State: 3,067,732

Michigan, 1/26/1837 -The Great Lakes State: 10,037,261

Florida, 3/3/1845 -Sunshine State: 22,610,726

Texas, 12/29/1845 -Lone Star State: 30,503,301

Iowa, 12/28/1846 -Hawkeye State: 3,207,004

Wisconsin, 5/19/1848 -Badger State: 5,910,955

California, 9/9/1850 -The Golden State: 38,965,193

Minnesota, 5/11/1858 -Land of 10,000 Lakes: 5,737,915

Oregon, 2/14/1859 -Pacific Wonderland: 4,233,358

Kansas, 1/29/1861 -America's Heartland: 2,940,546

West Virginia, 6/20/1863 -Mountain State: 1,770,071

Nevada, 10/31/1864 -Silver State: 3,194,176

Nebraska, 3/1/1867 -The Good Life: 1,978,379

Colorado, 8/1/1876 -Columbine State: 5,877,610

North Dakota, 11/2/1889 -Peace Garden State: 783,926

South Dakota, 11/2/1889 -The Mount Rushmore State: 919,318

Montana, 11/8/1889 -Big Sky Country: 1,132,812

Washington, 11/11/1889 -Evergreen State: 7,812,880

Idaho, 7/3/1890-Gem State: 1,964,726

Wyoming, 7/10/1890 -Cowboy State: 584,057

Utah, 1/4/1896 -Beehive State: 3,417,734

Oklahoma, 11/16/1907 -Native America: 4,053,824

New Mexico, 1/6/1910 -Land of Enchantment: 2,114,371

Arizona, 2/14/1912 -Grand Canyon State: 7,431,344

Alaska, 1/3/1959 -The Last Frontier: 733,406

Hawaii, 8/21/1959 -Aloha State: 1,435,138

Συνολικός πληθυσμός (συμπεριλαμβανομένης της Washington DC): 334,914,895
Άλλο το κράτος Washington και άλλη η Washington, District of Columbia,
όπου βρίσκεται η ομοσπονδιακή πρωτεύουσα σε ουδέτερο έδαφος εκτός των 50 κρατών.

Σημ.: Το Τέξας κήρυξε την ανεξαρτησία του από το Μεξικό στις 2 Μαρτίου 1836,  μετά την πολιορκία και την μάχη του Άλαμο και ήταν ανεξάρτητο κράτος, ονομαζόμενο Δημοκρατία του Τέξας, επί 9 χρόνια μέχρι που στις 29 Δεκεμβρίου 1845 το Τέξας έγινε δεκτό σαν μέλος της Ένωσης των Κρατών της Αμερικής. Το Τέξας (695.662 τ. χλμ) έχει έκταση σχεδόν ίδια με την Γαλλία (547.557 τ. χλμ) συν την Νορβηγία (148.449 τ. χλμ) .

Η Ελλάδα έχει έκταση 131.957 τετραγωνικά χιλιόμετρα και πληθυσμό 10.413.982

για σύγκριση
Η Ελλάδα έχει έκταση μεταξύ του Μισσισσίπι (125.438 τ.χλμ) και Λουιζιάνα (135.659 τ.χλμ)

(Το κράτος της Νέας Υόρκης έχει έκταση 141.297 τ. χλμ, 9.340 τ. χλμ μεγαλύτερο από ην Ελλάδα)

και, η Ελλάδα έχει πληθυσμό μεταξύ του Μίσιγκαν (10.034.113) και της Βόρειας Καρολίνας (10.698.973)
Τα Ενωμένα Κράτη έχουν συνολική έκταση 9.826.675 τ. χλμ.
Η Ευρώπη έχει συνολική έκταση 10.180.000 τ. χλμ.

~~~

Παρεμπιπτόντως, όσον αφορά την θέση της Αμερικής κατά την Ελληνική Επνάσταση, ο Τζέημς Μονρό (πρόεδρος 1817-1825) ήταν πρόεδρος κατά τα πρώτα τέσσερα χρόνια της Επανάστασης και ο Τζων Κουίνσι Άνταμς (πρόεδρος 1825-1829) για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, και κατά την ίδρυση του Ελληνικού κράτους. Ο Μονρό ανέφερε την Ελλάδα, αλλά μόνο με συμπάθεια, για να μην φανεί εχθρικός προς τις ευρωπαϊκές δυνάμεις. Ο Πρόεδρος ευλόγησε ουσιαστικά την ελληνική υπόθεση, αλλά δεν υποσχέθηκε τίποτα περισσότερο από ηθική υποστήριξη. Όταν ξέσπασε ο Ελληνικός Πόλεμος της Ανεξαρτησίας το 1821, η Αμερική είχε ήδη καθιερωθεί ως παγκόσμιο σύμβολο ελευθερίας και δημοκρατίας στην ελληνική φαντασία. Αυτό το ισχυρό σύμβολο ενσωματώθηκε στο ελληνικό όραμα της ελευθερίας.

Η φιλελληνική στάση της Αμερικής δεν πέρασε απαρατήρητη στην Ελλάδα. Τον Φεβρουάριο του 1823, ο Ανδρέας Λουριώτης, εκπρόσωπος της ελληνικής επαναστατικής κυβέρνησης, παρέδωσε στον Ρίτσαρντ Ρας, τον Αμερικανό υπουργό και διπλωματικό εκπρόσωπο στο Λονδίνο, μια επιστολή που ζητούσε βοήθεια και διπλωματική αναγνώριση από την αμερικανική κυβέρνηση. Ο Πρόεδρος Μονρό και το υπουργικό του συμβούλιο συζήτησαν την έκκληση των Ελλήνων στις 15 Αυγούστου 1823. Ο Υπουργός Πολέμου και ο Υπουργός Οικονομικών, πιθανώς λόγω της δημοτικότητας της ελληνικής υπόθεσης και του γεγονότος ότι και οι δύο έθρεφαν προεδρικές φιλοδοξίες, ήταν υπέρ της ενεργούς υυμμετοχής των Ενωμένων Κρατών της Αμερικής, συμπεριλαμβανομένης της χρήσης αμερικανικών πλοίων του πολεμικού ναυτικού. Ωστόσο, ο τότε υπουργός Εξωτερικών, Τζον Κουίνσι Άνταμς, ένας έμπειρος διπλωμάτης, δεν σκέφτηκε «και τόσο ελαφρά τον πόλεμο με την Τουρκία». Οι απόψεις του που επικράτησαν, η απάντησή του στο σημείωμα του Λουριώτη ήταν η εξής:

«Αλλά ενώ επευφημούν με τις καλύτερες ευχές τους την υπόθεση των Ελλήνων, τα Ενωμένα Κράτη απαγορεύεται από τα καθήκοντα της κατάστασης να λάβουν μέρος στον πόλεμο, με τον οποίο η σχέση τους είναι αυτή της ουδετερότητας…. Η καθιερωμένη πολιτική τους και οι υποχρεώσεις των νόμων των εθνών τους εμποδίζουν να γίνουν εθελοντικά βοηθοί σε μια υπόθεση που θα τους εμπλέκει σε πόλεμο».

Αρνήθηκε επίσης την αναγνώριση της Επανάστασης. Στις οδηγίες του προς τον Rush, ο Άνταμς σημείωσε ότι η Ελλάδα δεν πληρούσε ακόμη τα κριτήρια των Ενωμένων Κρατών για αναγνώριση. Η αμερικανική στάση απέναντι στην επαναστατική Ελλάδα επηρεάστηκε επίσης από το δόγμα Μονρό, θεμελιώδες δόγμα της Αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής μέχρι το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Στην Ευρώπη, μετά τους Ναπολεόντειους Πολέμους, η Ιερά Συμμαχία (οι απόλυτες μοναρχίες της Ρωσίας, της Πρωσίας και της Αυστρίας) ήταν αποφασισμένη να παρέμβει σε οποιοδήποτε μέρος της ηπείρου όπου η κατεστημένη τάξη απειλούνταν από επανάσταση.

~~~