Επεκτάσεις

Πριν πέντε-έξι βδομάδες ακούγαμε ότι εμείς θα παίζουμε κρητική λύρα και νταούλι και οι αγορές θα χορεύουνε, ότι η τρόικα θα καταργηθεί και ότι το μνημόνιο τελείωσε ήδη.

Πριν τρεις βδομάδες σκεφτόμασταν, ρε, μπας και τα καταφέρει;

Τις δύο τελευταίες βδομάδες είχαμε μεθύσει με ένα καινούργιο ναρκωτικό: την κυβέρνηση που λέει τα μέχρι τώρα αδιανόητα και τρέχει δεξιά κι' αριστερά σαν τον Βέγγο.

Σήμερα μας λένε ότι δεν θα κάνουνε αίτηση για προέκταση αλλά για επέκταση --διότι, όπως είναι οφθαλμοφανές, η επέκταση είναι πιο συμφέρουσα για το έθνος από την προέκταση.

Όχι, δεν θα πω ότι ο Τσίπρας και ο Βαρουφάκης είναι εκείνοι που μας περνάνε για ηλίθιους και όχι ο Σόιμπλε.

Αυτό που θα πω είναι ότι πράγματι, ρεαλιστικά, αντικειμενικά, δεν ήταν δυνατόν να επιτευχθούν όλα αυτά σε μία μέρα ή δύο βδομάδες, και θα τους δώσω μέχρι και δύο μήνες μετά την λήξη της επέκτασης, δηλαδή μέχρι κατά τα Χριστούγεννα του 2015, για να παραδώσουν κάποιες από τις υποσχέσεις και διαβεβαιώσεις τους.

Αλλά, αν και τότε ήμαστε εκεί που ήμαστε σήμερα, ή χειρότερα, τότε δεν θα αρκεί να τους πούμε απλά ανίκανους. Τότε θα πρέπει να τους πούμε πρώτα-πρώτα γελοίους, και δεύτερον, υποκείμενα, τυχοδιώκτες και προδότες χειρότερους κι από τον Σαμαρά.

Βέβαια μπορεί να μην φτάσουμε τόσο μακριά, χρονικά, μέχρι τα Χριστούγεννα. Μπορεί σήμερα-αύριο η Ευρώπη να πει στον Βαρουφάκη και τον Τσίπρα να πάρουν την επέκτασή τους και να την βάλουνε στον κώλο τους. Οπότε θα ξέρουμε μια ώρα αρχύτερα αν ήταν τελικά γελοίοι ή όχι.

Τουλάχιστον με την επιλογή και εκλογή του Παυλόπουλου, του επονομαζόμενου Πάκη, ο Τσίπρας φαίνεται να περιόρισε την νεκρομαντεία σε τρεις πιθανές εκδοχές:

1. Ή ο Τσίπρας δεν μπόρεσε να βρει καλύτερο να δεχτεί την θέση της Πάπιας της Δημοκρατίας,
2. Ή του Τσίπρα του κάηκε φλάντζα και άρχισε να χάνει λάδια,
3. Ή αυτός είναι ο τρόπος του Τσίπρα για να πει πως πράγματι ο θεσμός του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας είναι χωρίς ουσία, ότι το πρόσωπο είναι άνευ σημασίας, και ότι η Προεδρία είναι χρήσιμη μόνο όταν κομματάρχες θέλουν να ρίξουν μιά κυβέρνηση.

Υπάρχει βέβαια και μία άλλη εκδοχή. Ότι όχι μόνο το χρέος δεν ήταν ποτέ βιώσιμο, αλλά από τον Νοέμβριο ήταν εμφανές ότι ή θα μπούνε κι άλλα χειρότερα μέτρα, ή θα γυρίσουμε στην δραχμή και θα βγούμε από την Ένωση. Τότε, ο Σαμαράς έκοψε λάσπη ακριβώς όπως έκανε ο Καραμανλής τον Σεπτέμβριο του 2009 και ο Τσίπρας...

1. Ή δεν περίμενε ότι πράγματι θα κάνει κυβέρνηση,
2. Ή θέλησε να κάνει κυβέρνηση για να μας γυρίσει στην δραχμή "επειδή είναι τόσο κακοί οι Ευρωπαίοι και συνωμότησαν εναντίων του", καθώς η Ελλάδα θα γίνει τσιφλίκι δικό του, προσωπικό, και της αριστεράς γενικότερα, απομονωμένη από τον έξω κόσμο,
3. Ή πράγματι, και ο Τσίπρας και ο Βαρουφάκης, πίστευαν ότι η Ευρώπη θα γονάτιζε μπροστά στην μεγαλοφυΐα τους και θα παραδεχόταν ότι έσφαλε οικτρά και θα ζήταγε συγγνώμη από την Ελλάδα που προσπάθησε να την σώση με λάθος τρόπο. Πράγμα που δεν έγινε.

Δεν θέλουμε "να συνεχίσουμε από εκεί που σταμάτησε ο Σαμαράς". Τι στο διάολο, ακριβώς, σημαίνει αυτό; Αμ' από που θελουμε να ξεκινήσουμε; Το σημείο "ξεκινήματος" εχει σημασία, ή, η μετέπειτα κατεύθυνση; Εκει ήμασταν στις 24 Ιανουαρίου, από εκεί θα "ξεκινούσαμε" να συνεχίσουμε σε καινούργια κατεύθυνση! Τι θα λέγαμε; δεν μας αρέσει εδώ που ήμαστε και θα πηδήξουμε με μεταφορέα του ταξίδι στ' αστέρια να ξεκινήσουμε από αλλού; Αρκετά πια τα παιγνίδια με τις λέξεις! όλοι πια για ηλίθιους μας έχουν, ή μήπως στο τέλος ήμαστε ηλίθιοι;

Μπορεί ο κύριος Βαρουφάκης να εξέτασε καλά όλα τα γραπτά του Eurogroup και να έβαλε σε όλους μικρή βαθμολογία, στην βάση, ή κάτω από την βάση, αλλά, μπορούμε τώρα να ξυπνήσουμε και να κοιτάξουμε το μέλλον αντί την φρασεολογία του ποιός έχει "δίκιο" στο παρόν, παρακαλώ;