'Εκλειψη

Σήμερα, 7 Σεπτεμβρίου, 2025, ήταν τα τέταρτα γενέθλια του Κώστα μας, μετά από τις 5 Οκτωβρίου του 2020, και τα πέρασε κάνοντας, για πάντα, αυτό που αγαπά: τσουλήθρα και παιγνίδια πάνω στα ασημένια βέλη που αφήνουν πίσω τους τα αεροπλάνα στον ουρανό. Και σήμερα έκλεισε τα 35. Πριν 35 χρόνια, στο μαιευτήριο του νοσοκομείου Brigham and Women’s στο κέντρο της Βοστόνης, η νοσοκόμα έβαλε στα δάχτυλά μου ένα χειρουργικό ψαλίδι και έκοψα τον ομφάλιο λώρο του Κώστα. Δεν έκλεγε, δεν έκλαψε. Και όταν η νοσοκόμα τον ακούμπησε σε μια λεκάνη ειδική για το νεογέννητο, δεν έκλαψε. Ήταν ήρεμος και φαινόταν ευτυχής. Θα έλεγα ότι χαμογελούσε, κι’ ας ξέρω ότι τα νεογέννητα δεν μπορούν να χαμογελάσουν. 

Μετά, η νοσοκόμα άναψε ένα δυνατό φως από πάνω του και τότε μόνο ο Κώστας άρχισε να προσπαθεί να φωνάξει… να σιγοκλαίει. Τον ενοχλούσε το δυνατό φως στο πρόσωπό του. Έβαλα την παλάμη του χεριού μου ανάμεσα στην λάμπα και τα μάτια του, και, με την έκλειψη της λάμπας από πάνω του, ο Κώστας ηρέμησε και πάλι, και συνέχισε να απολαμβάνει την ύπαρξή του. Ήταν το πρώτο πράγμα που έκανα ποτέ σαν μπαμπάς (dad) από την στιγμή που χωρίς πλέον τον ομφάλιο λώρο υπήρχε σαν ανεξάρτητος άνθρωπος.

...πόσοι είναι οι άθρωποι που δεν κόβουν ποτέ τον ομφάλιο λώρο τους...

Σήμερα, στα 35^α γενέθλιά του, έγινε ολική έκλειψη της Σελήνης πάνω από το χωριουδάκι μας, το Σαν Μπενεντέτο ιν Άλπε. Και, φυσικά, ημουνα έτοιμος να παίρνω φωτογραφίες καθώς η Σελήνη θα ανέτειλε πάνω από την απέναντι ράχη, ήδη σε πλήρη έκλειψη.

Τότε ήρθαν τα σύννεφα.

Άρχιζα να ελπίζω για τον "Παράγοντα Έντιγκτον". Ο Βρετανός επιστήμονας Άρθουρ Στάνλυ Έντιγκτον από το πανεπιστήμιο του Καίμπριτζ, στις 29 Μαΐου του 1919 βρισκόταν στο νησί Πρίνσιπε, στον Ατλαντικό, στο κόλπο της Γουινέας δυτικά της Αφρικής για να φωτογραφίσει την ολική έκλειψη του ήλιου.

Είχε πλήρη συννεφιά. Η αποστολή φαινόταν σαν αποτυχία. Την στιγμή της ολικής έκλειψης τα σύννεφα αραίωσαν γύρω από τον ήλιο για λίγα λεπτά και ο Έντιγκτον πρόλαβε να πάρει εφτά φωτογραφίες. 

Οι φωτογραφίες απέδειξαν ότι μεταξύ του Ισαάκ Νεύτωνα και του Άλμπερτ Άινστάιν, είχε δίκιο ο Άινστάιν. Ο Έντιγκτον απέδειξε ότι η Θεωρία της Σχετικότητας ήταν σωστή. Η πορεία του φωτός από τα άστρα κοντά στον ήλιο επηρεαζόταν από την μάζα του ήλιου και φαινόντουσαν σε λίγο διαφορετικό σημείο στον ουρανό από όταν δεν βρισκόταν "κοντά τους" από την δική μας οπτική ο ήλιος.

Έτσι κι’ εγώ πήγα και στήθηκα με την Μαργαρίτα στο σωστό σημείο, ένα χιλιόμετρο από το σπίτι, οργάνωσα τα συμπράγκαλά μου, τρίποδο και λοιπά, και περίμενα να δω αν στις 19:55 θα αραίωναν τα σύννεφα γύρω από το φεγγάρι. 

Προσευχήθηκα στον Έντιγκτον. Και στον Άινστάιν. Και, φυσικά, στον Κώστα.

24 mm φακός

Μόλις έδυσε ο ήλιος πίσω μας, οι τελευταίες του ακτίνες φωτίζουν τα σύννεφα απέναντι, μπροστά μας.

Το φεγγάρι, ήδη σε πλήρη έκλειψη, επρόκειτο να ανατείλει πίσω από τις δίδυμες κορφές
του Μόντε Τζεμέλι
κοντά στο κέντρο της παραπάνω φωτογραφίας.

800 mm φακός

Δυστυχώς όμως, το φεγγάρι κινείται πίσω από τα σύννεφα. Όχι μπροστά τους.

Ήξερα ακριβώς που βρισκόταν το φεγγάρι κάθε στιγμή... 19:35 ανέτειλε στον ορίζοντα, πίσω από το βουνό, 19:55 θα ανέτελε πίσω από το μόντε τζεμέλι 104 μοίρες στην πιξύδα, 5,5 μοίρες ύψος από το σημείο που είχα επιλέξει να περιμάνουμε... αλλά με τα σύννεφα δεν φαινόταν τίποτα.

Φτάσαμε στις 20:38.

Σύννεφα. Τίποτα.
Ξαστεριά από πάνω μας, σύνεφα μπροστά μας, φεγγαράκι γιοκ.

Τότε, στις 20:52...

Η ολική έκλειψη είχε τελειώσει, η σκιά της Γης κινούνταν αργά προς τα δεξιά,

φωτίζοντας μια μκρή λουρίδα της Σελήνης,
και το σύννεφο, εκεί, θαυματουργά αραίωσε λίγο εκείνη την στιγμή για κανένα εικοσάλεπτο!

και μετά, σιγά-σιγά το σύννεφο αραίωσε περισσότερο...

Εδώ πια φαίνεται σαν κοινό μισοφέγγαρο,
ενώ είναι η σκια της Γης πάνω σε πανσέληνο.

Ήθελα να πιάσω την σκοτεινή, κοκκινωπή Σελήνη καθώς θα ανέτελλε πίσω από τα δέντρα της ράχης, απέναντι, με ουρανό λυκόφωτος και το χωριό από κάτω. Αυτό όμως τα σύννεφα δεν το επέτρεψαν. Η επόμενη ολική έκλειψη Σελήνης εδώ, θα γίνει σε τριάμισι χρόνια, παραμονή πρωτοχρονιάς 2028 προς 2029, αλλά θα πρέπει να πάμε από την άλλη πλευρά του βουνού για να την δούμε εκείνη όταν θα ανατέλλει γιατί θα ανατείλει πιο βόρεια από την σημερινή. Η επόμενη ολική έκλειψη ήλιου, εδώ, θα γίνει μετά από το έτος 2200. Εκείνη μάλλον θα την δω με την Μαργαρίτα και τον Κώστα από το διαστημόπλοιο Enterprise όπου θα μετοικίσουμε σε κάμποσα χρόνια.

Πάντως, αν τον ενδιαφέρει κανέναν, δακτυλιακή έκλειψη ήλιου, 1 Ιουνίου 2030, εφτά παρά δέκα το πρωί, 67 μοίρες στην πιξύδα, καλύτερο μέρος να την δείτε είναι από το Δερβένι κοντά στο Ξυλόκαστρο στον Κορινθιακό κοιτώντας ανατολικά-βορειοανατολικά. See you all there!

~