Home

Πατρίδα είναι εκεί που είναι η καρδιά σου. Η καρδιά την γνωρίζει και σκιρτάει εκεί που δεν το περιμένεις. Σου λέει, κοίτα! Εκεί ανήκεις...

Έβλεπα τη τελευταία ταινία του Τραβόλτα "The Forger", και σε μιά σκηνή στο κεντρικό πάρκο της Βοστώνης αυθόρμητα ήξερα την γωνιά που καθόμασταν με τον Κώστα όταν ήταν 4 χρονών... και στην ταινία το παιδί φορούσε ένα πουκάμισο των Red Sox της Βοστώνης σαν εκείνο που είχα αγοράσει στον Κώστα. Στους δρόμους της Βοστώνης, ο Τραβόλτα οδηγούσε ένα παλιό Buick Skylark, μοντέλο 1988, όμοιο με το Pontiac Grand Am που είχα τα πρώτα μου 5 χρόνια στην Αμερική. Η Buick και η Pontiac  είναι της GM και βγάζουν σχεδόν όμοια μοντέλα με διαφορετικά ονόματα. Του Τραβόλτα ήταν μπλε. Το δικό μου ήταν κόκκινο Burgundy. Έβλεπα τους δρόμους και ήξερα ακριβώς που βρίσκομαι. Εκείνον τον περπάτησα ψάχνοντας για δουλειά. Στον άλλον είχε ένα καλό Ιταλικό εστιατόριο... Ένοιωσα τόσο ανάλαφρα... η ταινία με είχε πάει σπίτι μου.

Ποτέ. Ποτέ δεν ένοιωσα έτσι για την Αθήνα ή το Λονδίνο. Δεν φταίω εγώ. Έτσι είναι. Εκεί έφτιαξα την ζωή μου, εκεί γεννήθηκε και μεγάλωσα το παιδί μου. Πάνω από όλα, εκεί, μετά από ταξίδια και χρόνια, είχα επιλέξει να βρίσκομαι.

Εδώ στο χωριό είναι διαφορετικά. Δεν είναι σαν να βρίσκομαι στην Ιταλία ή οπουδήποτε συγκεκριμένα. Είναι εντελώς δευτερεύον ή τριτεύον το ποιά είναι η χώρα όπου βρίσκεται το σπίτι μας και η ζωή μας. Είμαστε μαζί, οι δυό μας, στο σπίτι μας, και αυτό θα μπορούσε να είναι οπουδήποτε. Και η Μαργαρίτα θέλει, όταν πάρει σύνταξη σε 15 χρόνια, να πάμε να ζήσουμε στο Γουαϊόμινγκ, την Πολιτεία αμέσως βόρεια του Κολοράντο. Κοντά στο Yellowstone. Κανένα πρόβλημα για μένα :-)

Από την Βοστώνη, με τον Κώστα πηγαίναμε 4 ώρες με το αεροπλάνο στο Κολοράντο που το υπεραγαπάμε και το λέγαμε "home". Μια φορά, το 2005, πάνω στα Βουνά αποφασίσαμε να βαφτίσουμε ο ένας τον άλλον με Ινδιάνικα ονόματα που θα δίναμε ο ένας στον άλλο. Τον Κώστα τον έβγαλα Eagle of Many Nests. Εκείνος με έβγαλε Distinguished River. 

Τελευταία φορά είμασταν εκεί πριν εννέα χρόνια, τον Μάρτιο του 2006. Πέρασε πολύ νερό κάτω από την γέφυρα, από τότε... και τώρα, τον Μάρτιο του 2015, ο Κώστας, 24 χρονών, επέστρεψε σαν τον κατά 4 χρόνια νεότερο πιλότο από τους 12.000 πιλότους της Γιουνάιτεντ Αίρλάινς. 

Τον βάλανε μέχρι τέλη Μαΐου σε ένα δωμάτιο 519 δολαρίων την βραδιά στο Σέρατον. Αντί να πάρει το ένα τεράστιο κρεβάτι ζήτησε δωμάτειο με δύο διπλά. Πήρε φωτογραφία τα Βραχώδη Όρη από το παράθυρο και μου την έστειλε με την λεζάντα "το δωμάτιο σου σε περιμένει, φίλε".

Κι εγώ μπήκα με τον κωδικό μου ως μπαμπάς πιλότου στις κρατήσεις προσωπικού της Γιουνάιτεντ και έκλεισα τον εαυτό μου πρώτη θέση δωρεάν ($65 φόροι αεροδρομίων + $90 για πρώτη θέση) από την Ρώμη στο Ντένβερ, 8-17 Μαΐου. Θα νοικιάσουμε αυτοκίνητο και θα έχει ελεύθερες τρεις μέρες να επιστρέψουμε μέσα στα βουνά. Eagle of Many Nests and Distinguished River will ride again.

Μία ώρα βόρεια είχα πελάτες, μια εκδοτική εταιρεία 400 ατόμων, όπου παρ' ότι είχαν 6 υπαλλήλους σε δικό τους τμήμα πληροφορικής ήταν δικοί μου πελάτες 11 χρόνια, μέχρι το 2009. Με τις δύο κυρίες που ήταν οι πελάτες μου μείναμε φίλοι, μία με τον άνδρα της μάλιστα ήρθαν εδώ στο χωριό να μας δούνε το 2010, και θα έρθουν να μας κάνουν το τραπέζι ένα βράδυ στο Ντένβερ όταν θα είμαι εκεί. 

Και ο Κώστας έχει κλείσει να μπω κι εγώ μαζί του στην εκπαίδευσή του στον εξομοιωτή πλήρης κίνησης για το Μπόινγκ 767.

Εννοείται ότι θα έχουμε να βλέπουμε φωτογραφίες από το Κολοράντο όταν γυρίσω (αλλά πιστεύω ότι θα υπάρξουν άλλες αναρτήσεις από τώρα μέχρι να φύγω στις 8 Μαΐου...)

Ο πατέρας μου ονειρευόταν εκείνη την ιστορία της αρχαίας Ελλάδας που δύο γιοί που νίκησαν σε αγώνες πήραν τον πατέρα τους στα χέρια και τον σήκωσαν να τον δει το στάδιο. Μου το δίνει αυτό ο γιός μου. Αναρωτιέμαι αν ο πατέρας μου αισθάνθηκε ποτέ αν του το έδωσα εγώ...