Η τηλεόραση έπαιζε χωρίς ήχο. Μιλούσαμε για άλλα πράγματα. Το μάτι μου έπιασε εικόνες ενός σκουπιδότοπου. Καθώς τα δευτερόλεπτα περνούσαν, ο νους μου άρχισε να δίνει αυθόρμητα περισσότερη προσοχή στις εικόνες του σκουπιδότοπου παρά στην συζήτηση που γινότανε, και κούνησα το δάχτυλό μου λίγο προς την τηλεόραση για να δει κι η Μαργαρίτα τις εικόνες. Φάνηκε μάλλον σαν κάποια υπαίθρια αποθήκη, περισσότερο από σκουπιδότοπο, και ξεχώρισα και κάτι πολύχρωμα ξύλα, σίδερα. Κούνιες. Καρέκλες. Παιδική χαρά στο Μπανγκλαντές; Αφγανιστάν;
Οι εικόνες συνέχιζαν, επέμεναν, και η Μαργαρίτα έπιασε το τηλεκοντρόλ και άνοιξε τον ήχο. Εκείνη την στιγμή θυμόμουν όλα τα χρόνια, καθώς μεγάλωνε ο Κώστας, ενστικτωδώς, μέσα μου, αυτόματη πια αντίδραση, να κοιτάζω πάντα οποιονδήποτε χώρο για ασφάλεια, καθαριότητα… αν θα άφηνα το παιδί μου να πλησιάσει, ή όχι. Ποτέ βέβαια δεν έλεγα «Όχι» καθώς μεγάλωνε το παιδί μου. Ή θα του έλεγα, σαν να μιλούσα σε φίλο μου: «κοίτα εκεί αυτό ή το άλλο… τι επικίνδυνο…» ή θα έστελνα την προσοχή μας κάπου αλλού…
Στα δευτερόλεπτα που ακολούθησαν άρχισα να ακούω για κοριτσάκι εκτός κινδύνου σε νοσοκομείο… να βλέπω εικόνες που οδήγησαν τις επόμενές μου σκέψεις να αναρωτιούνται τι είδους γονείς επέτρεψαν στο παιδί τους να βρίσκεται και να παίζει σε τέτοιο περιβάλλον. Αμέσως πάγωσα όταν άκουσα ότι το δεκατριάχρονο αδελφάκι του κοριτσιού ήταν νεκρό.
Και μετά έμαθα ότι την στιγμή που έγινε το κακό είχε δυνατό αέρα (και βροχή;)
Μόνο η όψη του σκουπιδότοπου-λούνα-παρκ θα με είχε κάνει να κάνω ότι μπορούσα για να μην βρεθεί εκεί μέσα το παιδί μου. Αλλά και κακοκαιρία και αέρας; Και γονείς έβαλαν και άφησαν τα παιδιά τους σε εκείνο τον χώρο; Είναι πέρα από κάθε δυνατότητά μου το να κατανοήσω πως είχε επιτραπεί από γονείς να βρίσκονται εκεί τα παιδιά τους.
Εμείς οι …μεγάλοι ξέρουμε ότι τα παιδιά της Ελλάδας ζούνε σε έναν χώρο-χώρα πλήρους ανεγκέφαλης ανευθυνότητας, έλλειψης αστυνόμευσης και παντελούς έλλειψης στοιχειωδών κανόνων και εφαρμογών ασφάλειας.
Και υπάρχουν μεγάλοι που επέτρεψαν σε παιδιά να βρίσκονται και να διασκεδάζουν σε εκείνο τον χώρο, εκείνη την ώρα.
Οι συλλήψεις δεν θα επαναφέρουν στην ζωή το αγόρι. Και, νομίζω, δεν έγιναν αρκετές συλλήψεις. Λείπουν από την δικογραφία δύο κυρίως (ανεγκέφαλοι) υπεύθυνοι, κι’ ας πενθούν τώρα.
Κατ αρχάς Καλημέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πόσες παιδικές χαρές λειτουργούν και είναι παγίδες θανάτου καλύτερα να μη το συζητήσουμε ! Σκουριασμένα παιχνίδια, σπασμένα ξύλα, βρώμα και δυσωδία που τώρα λίγο πριν τις εκλογές μπορεί να πέσει λίγη μπογιά και κανένα παξιμάδι καινούργιο επάνω τους για να τα συνεφέρει.
Μα το μεγάλο πανηγύρι γίνεται ακριβώς εκεί που έγινε και η τραγωδία…. Στην παραλιακή και στα υπαίθρια Λούνα Παρκ που στήνονται εν τω μέσω της νυχτός , όπως στήθηκαν και τα μπουζουκομάγαζα της παραλιακής, αυθαίρετα … φθάνει να πέφτει το χρήμα στον Δήμο και οι Νονοί να αλωνίζουν στα χωράφια τους ….
Κατά καιρούς έχουν βγει τόσα στην δημοσιότητα σχετικά με αυτά.
Παραιτήθηκε κανένας δημόσιος λειτουργός μετά την τραγωδία που κύριους υπεύθυνους έχει πρώτα αυτούς που έδωσαν την έγκρισή τους να στηθεί αυτό το παραμάγαζο , δίχως να σκεφτούν πόσες παιδικές ζωούλες θα κρέμονται από μια κλωστή;
Τώρα ψάχνουν για χαρτιά, άδειες, τα βγάζουν όλα λειψά και ληγμένα… ΤΩΡΑ… γιατί πιο πριν ποσώς τους ενδιέφερε φτάνει να πέσει το χρήμα… όπως πέφτει κι από τα μπουζουκομάγαζα, από τις παράνομες καφετέριες, από κάθε παράνομη παράγκα που στήνεται στην παραλία …
Τόσα χρόνια τα ακούμε, τα βλέπουμε .... αλλά δεν είδα και κανέναν να ιδρώνει το αυτί του... οι ίδιοι οι πολίτες που ζουν σε αυτές τις περιοχές τι κάνουν ; Γιατί το επιτρέπουν να διαιωνίζεται αυτό το πρόβλημα ; Τόση δύναμη έχουν πια αυτοί οι έχοντες και κατέχοντες ;
Και φυσικά η ζωή συνεχίζεται…..
Καλή σου μέρα αγαπητή Levina.
ΔιαγραφήΑκόμα και τα πεζοδρόμια είναι παγίδες να στραμπουλίξει κανείς αστράγαλο ή να σπάσει κόκαλο. Αλλά αυτά τα ξέρουμε, τα βλέπουμε αν δεν περπατάμε με κλειστά τα μάτια…
Όλα όσα έγραψες, που όλα έτσι είναι και χειρότερα. Ποιος είναι ο πυρήνας του κακού, στην τελική;
Η παντελής έλλειψη αστυνόμευσης.
ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΕΛΛΕΙΨΗ ΟΠΟΙΟΥΔΗΟΤΕ ΕΙΔΟΥΣ ΑΣΤΥΝΟΜΕΥΣΗΣ.
Ότι και να κάνανε οι παραπάνω που ανέφερες, από ανίκανους έως διεφθαρμένους κοινωνικούς λειτουργούς και «επιχειρηματίες», θα τα κάνανε αν κάποιος τους αστυνόμευε καθημερινά, να τηρούνται οι υποτιθέμενοι νόμοι;
Αλλά πάνω απ’ όλα… έτσι όπως είναι και γίνονται… θα στηνόντουσαν οι «επιχειρήσεις» αυτές αν οι καταναλωτές/αγοραστές/χρήστες δεν πάταγαν το πόδι τους ποτέ σε τέτοια μέρη βάση ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΟΥΣ απλής ΛΟΓΙΚΗΣ σχετικά με ΑΣΦΑΛΕΙΑ, και σχετικά με την ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΟΥΣ!!!
Ένας γονιός που βλέπει την εικόνα που είδα στην τηλεόραση πως είναι ανθρώπινα δυνατό να κοιτάζει το παιδί του να μπαίνει σε εκείνο το περιβάλλον και να το επιτρέπει. Να μην σκέπτεται. Να μην έχει την παραμικρή εγκεφαλική δραστηριότητα η οποία να οδηγούσε στην σκέψη ότι ο χώρος αυτός (και στην συγκεκριμένη περίπτωση και ο καιρός) παρουσιάζουν ΚΙΝΔΥΝΟ για τα παιδιά.
Σαν γονιός, σαν άνθρωπος, είμαι μουδιασμένος και δεν μπορώ να βρω απάντηση… γιατί τα παιδιά αυτά βρισκόντουσαν εκεί;
Τελικά πριν από το χωρίς την παραμικρή αστυνόμευση κράτος, πριν τους ανίκανους ή διεφθαρμένους «επιχειρηματίες» και δημοτικούς/δημόσιους υπάλληλους, τα παιδιά πρέπει κάποιος να τα προστατεύει από την ανευθυνότητα των γονιών τους…
Λυπάμαι πραγματικά που μιλώ έτσι για ανθρώπους που έχασαν το παιδί τους, αλλά δεν θα το είχαν χάσει αν είχαν φερθεί σαν όντα με εγκεφαλική δραστηριότητα ανάμεσα στ’ αυτιά…
ΚΡΙΜΑ!
ΚΡΙΜΑ!!
"Υποτίθεται" ότι το "Κράτος" υπάρχει για να διασφαλίζει τους πολίτες απ' οτιδήποτε κινδυνεύουν - ακόμα κι από την ίδια τους την βλακεία. Γιατί, αν όντως ήμασταν όλοι όντα με εγκεφαλική δραστηριότητα ανάμεσα στ' αυτιά όπως λες, δεν θα χρειαζόμασταν π.χ. τον Κ.Ο.Κ, δεν θα χρειαζόμασταν αντι-καπνιστικούς νόμους, δεν θα χρειαζόμασταν να βγαίνουν απαγορευτικό στα πλοία, δεν θα χρειαζόμασταν και την γελοιότατη επισήμανση που έχουν εδώ στην Αγγλία οι συσκευασμένοι ξηροί καρποί "May contain nuts" !!! Δυστυχώς υπάρχουν πολλοί που ανάμεσα στ' αυτιά τους έχουν κενό αέρος. Δυστυχώς !
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκεί, λοιπόν, - για να καλύψουν αυτό το κενό αέρος έρχονται οι έννοιες της οργάνωσης, της ευθύνης, της επαγγελματικής υπευθυνότητας, του ελέγχου. Κι όλα αυτά λείπανε ! Κι όχι μόνο αυτό, αλλά ενώ είναι πασιφανές ότι λείπανε, αντί να έχουν όλοι οι υπεύθυνοι την τσίπα να πουν "ΟΚ. Στοπ ! Κάναμε βλακεία ! Παίρνουμε το βάρος της ευθύνης πάνω μας και λαμβάνουμε αυτά κι αυτά τα μέτρα ώστε κάτι τέτοιο να μην ξανασυμβεί ποτέ !", έχουν το θράσος να πετάνε το μπαλάκι από τον έναν στον άλλον και να παίζουν την κολοκυθιά !!!
Σ' ένα φιλικό μπλογκ διάβασα σήμερα το εξής:
"Νότια Κορέα: Την παραίτησή του υπέβαλε ο πρωθυπουργός της Νότιας Κορέας
Τσουνγκ Χονγκ-γουόν αναλαμβάνοντας την κυβερνητική ευθύνη για την τραγωδία της 16ης Απριλίου με την βύθιση του πλοίου που είχε ως τραγικό αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους εκατοντάδες επιβάτες κυρίως νεαροί μαθητές. Ελλάδα: ένα μικρό παιδάκι σκοτώνεται μέσα σε ένα λούνα παρκ. Δεν αναλαμβάνει ούτε ένα ρεμάλι σ' ολόκληρη τη χώρα την ευθύνη για τον θάνατο ενός παιδιού! "
I rest my case !!! :-/
Αγγελική προσυπογράφω όλο σου το κείμενο ... αλλά στην Ελλάδα της μίζας, της ρεμούλας, των θρασύδειλων, των οσφυοκαμπτών ζητάς ευθιξία; Πότε έγινε αυτό;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚανένας δεν φταίει ποτέ .... ΜΑ ΠΟΤΕ... για τίποτα .... κι αυτοί μεθαύριο θα βγουν στην γύρα για ψηφαλάκια... ξανά... και ξανά...
υγ. ζητώ συγνώμη που πετάχτηκα αυθαίρετα σαν .... Ελληνίδα :-)
Όχι, καλέ ! Τι ζητάς συγγνώμη ;;; Συζήτηση κάνουμε ! :-)
ΔιαγραφήΧαίρομαι που συμφωνούμε, αλλά δεν χαίρομαι για το θέμα στο οποίο συμφωνούμε. Ίσως τελικά έχει δίκιο ο Δημήτρης και στων περισσοτέρων ο διαμεσο-ωτικός χώρος είναι κενός ! Κυβερνώντων και κυβερνομένων ανεξαιρέτως !
Προσυπογράφω κι’ εγώ εφ’ όλης της ύλης και με την Αγγελική και με την Levina!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΦυσικά είναι και κατά την γνώμη μου ακριβώς όπως τα γράφει η Αγγελική, και η αιτιολογία της Levina’s απόλυτα σωστή. Το κράτος υποτίθεται ότι πρέπει να προστατεύει τους πολίτες ακόμα και από την ίδια τους την βλακεία. Ίσως ιδιαίτερα από την ίδια τους την βλακεία. Και όταν ποτέ δεν γίνεται αυτό, δεν φταίει κανείς, ή φταίει η Μέρκελ. Ή οι εξωγήινοι, αλλά ποτέ εμείς οι ίδιοι!
Στην Ιταλία στα βουνά μας, στις κορδέλες έχει σημεία που δεν έχει προφυλακτικό φράχτη στην άκρη του δρόμου δίπλα στον γκρεμό. Αλλά έχει μεγάλες ευδιάκριτες πινακίδες στα δύο άκρα του κομματιού του δρόμου που λένε : «Προσοχή, στα επόμενα 1,25 χιλιόμετρα δεν υπάρχει φράχτης ασφαλείας στον δρόμο. Όχι ότι δεν βρίσκουμε αυτοκίνητα και μοτοσυκλέτες κάτω στον χείμαρρο, αλλά το κράτος μπορεί να πει «εγώ σας προειδοποίησα». Στα σύνορα της Ελλάδας θα έπρεπε να έχει πινακίδες «Προσοχή! Δεν υπάρχει αστυνόμευση!»
Απλά δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου βρε παιδιά ότι ιδιαίτερα μια και τα ξέρουμε αυτά, θα έπρεπε τουλάχιστον να σκαφτόμαστε τα παιδιά που μας δίνουν την εμπιστοσύνη τους και την πίστη τους ότι θα τα προφυλάξουμε εμείς από τους κινδύνους, ιδιαίτερα όταν δεν το κάνει το κράτος, ο Δήμος, οι ξετσίπωτοι κλπ…
Αλλά πάνω από όλα επίσης συμφωνώ ότι μιλάμε για ένα θέμα τραγικό, για το σβήσιμο της ζωής ενός μικρού αγοριού, και για δύο γονείς που τώρα ο πόνος τους είναι αβάσταχτος…
Γιατί… Γιατί;
Θα προτιμήσω να αναφέρω μόνο αυτό:
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό όσα διάβασα το άτυχο παιδί ήταν 13 ετών.
Αν πιστεύει κανείς ότι μπορεί ένας γονιός να δέσει έναν 13χρονο από το πόδι και να του απαγορεύσει την έξοδο από το σπίτι, τότε μάλον έχει ξεχάσει πως ήταν εκείνος/η στα 13 του ή πως είναι σήμερα οι 13χρονοι σε μυαλό και σωματική διάπλαση.
Στα 13 μου έμοιαζα με 20, αυτό μου έδινε την δύναμη του νέου αλλά και την αποκοτιά του παιδιού να κάνω πράγματα εις πείσμα της γνώμης των γονιών μου, για αυτό κάποτε κι ανέβηκα πάνω σε ένα δέντρο και έσκασα σαν καρπούζι, θα μπορύσα σήμερα να μην ζω...
...και σε αυτό θα έφταιγαν εκείνοι οι έρμοι οι γονείς μου; τι να μου έκαναν δηλαδή, να με είχαν στο υπόγειο σαν της Ελένη από το Κωσταλέξι για να με προφυλάξουν;
Αγαπητέ μου Τζων Μπόη είναι αλήθεια αυτό που λες: είναι δύσκολο να πει/επιβάλει κανείς σε 13-χρονο αγόρι τι να κάνει και να περιμένει ότι θα τον ακούσει. Και αυτό το ήξερα κι’ εγώ και το σκεφτόμουνα όταν χτύπησε 12 ο Κώστας.
ΔιαγραφήΤα Παρασκευοσαββατοκύριακα που έμενε στο σπίτι μου ο Κώστας, από 11 χρονών, μετά το διαζύγιο, είχαμε αυτό που ονομάζαμε «Πανεπιστίμιο Θίνκγουωρκς». Σάββατο βράδυ μαγειρεύαμε μαζί και βλέπαμε μια καλή ταινία διαλεγμένη από τον …πρύτανη (τρομάρα μου) από την ιστορία του κινηματογράφου, σαν εισαγωγή στην ζωή. Κατά τα 13 του, το 2003 του είπα ότι υπάρχουν και άλλες ταινίες που θέλω να του δείξω, οι οποίες όμως είναι ακατάλληλες για κάτω των 18, όπως ο Νονός. Του είχα εξηγήσει ότι αυτό που τις κάνει πραγματικά ακατάλληλες δεν είναι τόσο το τι ακούει κανείς, ή και η ίδια η πλοκή, αλλά οι εικόνες που μένουν ανεξίτηλες στο μυαλό και μπορούν να κάνουν εφιάλτες, ή και να φοβίσουν. Του είχα πει ότι αν μου έχει εμπιστοσύνη να του πω πότε να καλύψει τα μάτια του για μερικά δευτερόλεπτα, θα ήθελα πολύ να δούμε και ακατάλληλες ταινίες. Εκείνος είχε προτείνει ότι μια και θα μπορούσε και κατά λάθος ακόμα να δει κάτι ανάμεσα από τα δάχτυλά του, θα κρατούσε ένα από τα μαξιλάρια του καναπέ μπροστά του όταν του έλεγα. Και καθώς έπαιζε η ταινία, όταν πλησίαζε κάποια σκηνή που ήξερα ότι δεν πρέπει να αποτυπωθεί οπτικά στην μνήμη ενός 13χρονου ή 15χρονου, άρχιζα: 5… 4… 3… (βάζαμε τα γέλια και ετοίμαζε το μαξιλάρι) 2… 1… Τώρα!! Και μετά από μερικά δευτερόλεπτα… All Clear!!! Μου έχει πει ότι αυτό είναι από τις καλύτερές του αναμνήσεις. Φυσικά, όσον αφορά επικίνδυνες περιοχές ή χώρους δεν έλεγα ποτέ «όχι» σε παιδί. Συζητούσα όμως με τον φίλο μου και ο φίλος μου αποφάσιζε μόνος του να μην κάνει κάτι το επικίνδυνο. Εφ’ όσον παντού πηγαίναμε και όλα τα κάναμε μαζί, αρκούσε να πω κάτι όπως «χμμμ… εγώ λέω να μην πάω εκεί γιατί δεν μου φαίνεται ασφαλές», και ο φιλαράκος μου συμφωνούσε και έκανε ότι έκανα κι εγώ.
Με το που χτύπησε 16 του είπα ότι ανησυχούσα γιατί δεν είχε επαναστατήσει. Το να επαναστατεί ένας νέος, πρώτα-πρώτα κατά των γονιών του, του έλεγα, είναι πολύ σημαντικό γιατί έτσι χτίζει σαν μελλοντικός νέος ενήλικας την δική του προσωπικότητα και χαρακτήρα ακονίζοντας τα δόντια του πρώτα-πρώτα με εκείνους που του λένε μια ζωή τι να κάνει. Ο Κώστας είχε απαντήσει ότι θα επαναστατούσε, αλλά, κανείς δεν του επέβαλε ποτέ τι να κάνει και δεν είχε λόγο να επαναστατήσει…
Βέβαια, η μόνη διδαχή που αποτυπώνεται είναι εκείνη που γίνεται όχι με διαλέξεις, αλλά κατά παράδειγμα. Τα παιδιά εκεί, και ο Κώστας, βλέπουν τους γονείς τους να σέβονται τους νόμους. Βλέπει αστυνομικούς με χαμόγελο να επιβλέπουν την τήρηση των νόμων. Οι νόμοι και οι κανονισμοί είναι οδοί ζωής και όχι τεστ για το ποιος θα βρει ευφυέστερο τρόπο να τους παρακάμψει και να ξεγελάσει τον βεζίρη…
Έρχεται πραγματικά κόμοπς στον λαιμό όταν σκέφτομαι τα παιδιά αυτά που μόνο εκείνο τον σκουπιδότοπο είχαν για να διασκεδάσουν, και έρχεται αναγούλα όταν φαντάζομαι τα παιδιά αυτά να μπαίνουν εκεί μέσα υπό το βλέμμα γονέων…
Πες τα βρε Δημήτρη. Πες-τα-βρε-Δημήτρη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΆρχισα να διαβάζω με επιφύλαξη το κείμενο σου γιατί έχω ακούσει πολλά τις τελευταίες τρεις μέρες. Από τον πιο σοβαρό μέχρι τον πιο γελοίο δημοσιογράφο σε ράδιο, τηλεόραση, ίντερνετ μιλάνε για τον ανεγκέφαλο ιδιοκτήτη και για τους διεφθαρμένους δημοτικούς υπαλλήλους. Κανείς δεν επισημαίνει τις ευθύνες των γονιών. Είναι δυνατόν να γεννάνε παιδιά και να μη νιώθουν την υποχρέωση να τα μεγαλώσουν σωστά και υγιή;
Ήσουνα μετρημένος στο κείμενο, και καλά έκανες, αλλά ξέρεις πολύ καλά ότι διαφθορά υπάρχει παντού και ότι αυτό το περιστατικό θα μπορούσε να συμβεί και στην Αμερική, αλλά ξέρεις επίσης ότι στις ΗΠΑ οι πρώτοι που θα έμπαιναν φυλακή θα ήταν οι γονείς και μετά όλοι οι άλλοι. Και θα είχαν αφαιρέσει αμέσως την επιμέλεια από τους γονείς.
Ας μην συνεχίσω άλλο γιατί θα γίνω κακιά με αυτή την υπόθεση.
Είπα, Emily μου, ότι κάποιος επί τέλυς έπρεπε να το πει!
ΔιαγραφήΌσο έβλεπα τις εικόνες εκείνου του χώρου η μόνη κραυγαλέα σκέψη στο μυαλό μου ήταν ότι ποτέ μα ποτέ δεν θα έβαζα το παιδί μου εκεί μέσα!!!
Και έχεις απόλυτο δίκιο: συμβαίνουνε παντού. Αλλά για τις ΗΠΑ τουλάχοιστον, έχεις επίσης απόλυτο δίκιο ότι το επιζόν κοριτσάκι τώρα θα το είχαν υπό την επιμέλειά τους οι Κοινωνικές Υπηρεσίες και οι γονείς θα ήταν υπό δικαστική έρευνα.
Το δύσκολο είναι ότι εδώ οι περισότεροι χώροι έτσι είναι και πολλοί γονείς φέροινται με τέτοια ανεγκέφαλη ανυπευθυνότητα! Τα μισά παιδιά θα χρειαζόντουσαν ...Κοινωνικές Υπηρεσίες. Ένας περίπατος στο πάρκο του Φλοίσβου εδώ στο Φάληρο, κάθε περίπατος, προσφέρει τουλάχιστον ένα-δύο παραδείγματα που στις ΗΠΑ θα είχαν καταγγελθεί.
Δεν γίνεσαι "κακιά", Emily. Απλά, φωνή εν τη ερήμω...
Καλό σου βράδυ... και σ' ευχαριστώ.
Το δύσκολο είναι ότι εδώ οι περισότεροι χώροι έτσι είναι και πολλοί γονείς φέροινται με τέτοια ανεγκέφαλη ανυπευθυνότητα! Τα μισά παιδιά θα χρειαζόντουσαν ...Κοινωνικές Υπηρεσίες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκριβώς! Όμως με το να μην υπάρχει ο φόβος (ή "φόβος") των κοινωνικών υπηρεσιών χάνεται και η έννοια της ατομικής ευθύνης. Στην Ελλάδα ήμασταν πολύ φτωχοί μέχρι πρόσφατα και πάλι είμαστε, οπότε υπάρχει η νοοτροπία "καλύτερα σε μια οικογένεια, ακόμα κι αν ειναι ακατάλληλη, ακόμα κι αν κακοποιεί τα παιδιά ψυχικά ή σωματικά, παρά σε ορφανοτροφείο".
Αυτή δεν είναι λογική.
Δες τι συνέβη πριν δύο χρόνια:
http://parallhlografos.wordpress.com/2012/06/21/%CE%BA%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CE%B1%CE%BD%CE%B7%CE%BB%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%85-%CE%B5-%CE%BA%CE%B1%CE%B9/
Φυσικά δεν είναι λογική αυτό, αγαπητή Emily. Είναι η λογική του ότι δεν βλέπεις στο δρόμο ή στα πάρκα ανθρώπους με ανάγκες γιατί είναι φυλακισμένοι στο σπίτι με την "οικογένεια" (είναι κι' αυτό, πέρα από τα παιδιά). Άλλωστε, όταν μιλάμε για κοινωνικές υπηρεσίες στο εξωτερικό, δεν μιλάμε για ορφανοτροφεία αλλά για οικογένειες που μεγαλώνουν ένα ή δύο ή τρία παιδιά που δεν είναι δικά τους αλλά τα έχουν δεχτεί ως εθελοντλές από τις κοινωνικές υπηρεσίες οι οποίες τους επιβλέπουν αφού πρώτα τους ερευνήσουν και τους εγκρίνουν ως άξιους θετούς γονείς...
ΔιαγραφήΑναρωτι΄΄ομαστε γιατί υπάρχουν το΄σοι θυμωμενοι, άγριοι, παγαπόντηδες ενήλικες; Ίσως γιατί μεγάλωσαν με τους γονείς που τα μεγάλωσαν μέσα στην ¨οικογένεια...
Τρέχουμε για Πάτρα κι' έχουμε αργήσει! Τα λέμε πάλι από Κυριακή. Καλό μήνα και πάλι!!
Οι οικογένειες στις οποίες αναφέρεσαι λέγονται ανάδοχες / ανάδοχοι γονείς κτλ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε το καλό να πάτε και με το καλό να ξανάρθετε. :)
Πήγαμε, ήρθαμε, και σε καληνυχτίζω από τα βουνά μας όπου είναι σαν Μάρτιος με κρύο και βροχή, αλλά ζεστά με το τζάκι :-)
ΔιαγραφήΝάσαι καλά!