Μαθήματα...

Οι γιατροί χωρίς σύνορα, αντιμέτωποι με τους μαλάκες χωρίς σύνορα, μια πάλη ανάμεσα στους μεν, από εμάς, και στους δε, από εμάς, που παίζεται πάνω στην πλάτη ανθρώπων οι οποίοι το μόνο που ζήτησαν από όλους μας ήταν να αναγνωρίσουμε πως ήταν και εκείνοι άνθρωποι σαν κι εμάς. "Εμείς" όμως...

Στη Μακεδονία του παλιού καιρού
γνώρισα τη μάνα του Αλέξανδρου
μου `στησε κουβέντα στις εξοχές
κι έκανε νυχτέρια με μάγισσες

Αχ Μακεδονία χιλιόμορφη
γιατί κλαις και λιώνεις σαν το κερί
έχω γιο μονάκριβο η καψερή
κι έχει φύγει για την ανατολή

Τον προσμένουν κίνδυνοι και χωσιές
λόγια ανθρώπων μαύρα και συμφορές
μοναχός τ’ αντέχει και τα περνά
τελειωμό δεν έχουν τα βάσανα

Στη Μακεδονία του παλιού καιρού
γνώρισα τη μάνα του Αλέξανδρου
στο φεγγάρι ψάχνει για μάγισσες
στ’ όνειρό της φέρνει τους Έλληνες

Είναι μια υπέροχη εμπειρία και αισθάνομαι προνομιούχος να μου έχει δοθεί η ευκαιρία να είμαι μέρος της. Κάθε μία ή δύο μέρες τώρα, πάνω δυό βδομάδες, κάνουμε μάθημα γραφής και ανάγνωσης, στα Αγγλικά. Γιατί Αγγλικά ξέρουν να μιλάνε όλοι, καλά, και οι περισσότεροι σωστά. Ηχητικά, χωρίς γραμματική, μόνο από άκουσμα... Οι περισσότεροι από τους 25 δεν ήξεραν να διαβάζουν και να γράφουν. Τώρα ξέρουν, και μαθαίνουν πως...

Τα επίπεδα είναι διαφορετικά: άλλοι δεν ήξεραν καθόλου και έπρεπε να ξεκινήσουν από το μηδέν. Άλλοι ήξεραν ελάχιστα, άλλοι κάτι περισσότερο. Το πιο δύσκολο δηλαδή είναι να προχωρεί το σχολείο έτσι ώστε να μην μείνει κανείς πίσω και να μην προχωρεί κανείς τόσο αργά που να βαρεθεί. Μέχρι τώρα πάμε καλά. Όχι μόνο έρχονται σταθερά κάπου 14 με 18 από τους 13 που είχαν δηλώσει ότι θέλουν να παρακολουθούνε, αλλά ετοιμάζουν τα τραπέζια και τις καρέκλες του εστιατορίου σε ένα μεγάλο "Π" με την καρέκλα μου στην μέση (κάθομαι ανάποδα με την πλάτη της καρέκλας στο στήθος μου όταν δεν είμαι όρθιος), και με περιμένουνε. Τώρα πια είναι το αστείο μας, να κάνω τον έκπληκτο που είναι όλα έτοιμα και να γελάμε όλοι.

Ή, αν δεν είναι έτοιμοι, να κάθομαι εγώ σε μια καρέκλα στη μέση και να χτίζεται γρήγορα το "Π" γύρω μου και να ξεπετιέται ένα σχολείο από το πουθενά.

Το υπέροχο της εμπειρίας είναι όταν "ανοίγεις" το μυαλό σου "κλείνοντας" τα μάτια σου και βλέπεις ότι ο γραφικός χαρακτήρας που αποτυπώνουν με μελάνι στο χαρτί, και οι ιδέες, η ψυχική ευγένεια και τα όνειρα αγγράμματων, ενήλικων ανθρώπων που περπάτησαν την Αφρική και πέρασαν την Μεσόγειο για να επιζήσουν, συναγωνίζονται και είναι μερικές φορές καλύτερα από τα αντίστοιχα Ευρωπαίων και Αμερικανών.

Όταν γυρνάς γύρω από το "Π" των τραπεζιών της τάξης να κοιτάζεις αυτά που έγραψαν, τα οποία επιμένουν να τσεκάρεις με το στυλό και να τα μονογράψεις, πρέπει να βγάζεις από το μυαλό σου την γνώση ότι η κοπελίτσα που έχεις μπροστά σου είχε βιαστεί επανειλημμένα από τους Λίβυους στους οποίους πρώτα πήγε για βοήθεια... ή ότι μιας άλλης κοπέλας το παιδί είναι στην Νιγηρία και ο άντρας της δολοφονήθηκε στον δρόμο για την Ευρώπη... ή ότι κάποιος μαλάκας Ιταλός σφραγιδοφόρος χώρισε μια άλλη από τον άντρα της στην Σικελία, έστειλε εκείνον στο Μιλάνο και εκείνην εδώ, και εμείς προσπαθούμε τρεις βδομάδες να τον φέρουμε εδώ από το Μιλάνο, αλλά δεν έχουμε αρκετές σφραγίδες...

Πρέπει να ξεχνάς τι αναγκάστηκαν να κάνουν οι άνθρωποι αυτοί για να επιβιώσουν, αλλιώς μπορεί να αρχίσεις να ντρέπεσαι που ανήκεις στο είδος των ανθρώπων. Και πρέπει να σταματήσεις την καρδιά σου από το να ραγίζει ξέροντας κάτι που εκείνοι ακόμα δεν ξέρουν: ότι οι δυσκολίες μόλις τώρα πρόκειται να αρχίσουν. Ότι πιο επικίνδυνα από την έρημο, την Μεσόγειο, τους βιαστές, τους δολοφόνους, τους έμπορους θανάτου, είναι οι Ευρωπαίοι ρατσιστές, φασίστες, ναζιστές, κερδοσκόποι, εκμεταλλευτές, ξενόφοβοι, όλοι οι τόσοι  ψευτοθρησκόληπτοι "εθνικά υπερήφανοι"-εθνικιστές-γουρούνια και οι ηλίθιοι ανάμεσα στους οποίους ήρθαν να επιζήσουν...

Μέσα από τον Ξενώνα μας, περιστοιχισμένοι από τους εθελοντές του χωριού, τον δήμαρχό μας, την Μαργαρίτα... είναι δύσκολο να κατανοήσουν το πόσο διαφορετικό είναι το χωριό μας και ότι οι κάτοικοι του κυρίως χωριού του Δήμου μας, 12 χιλιόμετρα ανατολικά, δεν τους θέλουν, ή/και θέλουν να πάρουμε εμείς τα λεφτά που στέλνει για εκείνους η Ευρωπαϊκή ένωση και να μην τους τα δώσουμε... Δεν ξέρουν ότι τα χρήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν θα φτάσουν εδώ για άλλον ένα δύο μήνες, και ότι όλα όσα αγοράζουμε για την κουζίνα, όλα τα λεφτά που ήδη ξοδεύονται προκαταβολικά εν' αναμονή των Ευρωπαϊκών χρημάτων, βγαίνουν από την τσέπη και του Δήμου και την τσέπη ανθρώπων και εθελοντών...Ελπίζουν ότι σύντομα θα μπορέσουν να εργαστούν, πρώτα γιατί πιστεύουν ότι η εργασία είναι καλή για την ψυχή, και έπειτα για να βγάλουν κάποια χρήματα. Δεν έχουν ακόμα καταλάβει πως ούτε και εμείς θα είχαμε δουλειά αν δεν είχαμε χωράφια και ζωντανά... και πέφτουν οι τιμές των προϊόντων μας στην αγορά, και νέοι είναι άνεργοι κάτω στην πεδιάδα... Αλλά ο Δήμος μας θα τους παραχωρήσει ένα κομμάτι γη να καλλιεργούν. Από εδώ είναι δύσκολο να διανοηθούν ότι έξω από τις ανοιχτές πόρτες του Ξενώνα μας, εμείς πολεμάμε καθημερινά, σαν ασπίδα μπροστά τους, με κάθε λογής από την ξεδιαντροπιά που πρόκειται να αντιμετωπίσουν οι ίδιοι όταν κάποια μέρα φύγουν από τον ξενώνα.

Με το μάθημα, στο σχολείο μαθαίνουμε και την μεγαλύτερη εικόνα... τι είναι Ευρώπη... τι είναι οικονομική κρίση. Που βρίσκονται, και πως τους βλέπουνε πολλοί που νομίζουν πως ήρθαν να τους πάρουν τις λίγες δουλειές που έχουν απομείνει. Δραπετεύοντας από τον θάνατο και την μιζέρια που δημιουργούν οι πολυεθνικές και τα δυτικά συμφέροντα στις πατρίδες τους, δεν ήξεραν τι είναι Λιβύη και ότι εκεί θα εύρισκαν πολλοί χειρότερο θάνατο. Όταν μπήκαν στην βάρκα δεν περίμεναν ότι θα ήταν φουσκωτό, μικρό... ούτε ότι θα έμπαιναν άλλοι εκατό μαζί τους. Όταν έφυγαν από την ακτή της Λιβύης μεσάνυκτα, νόμιζαν ότι η Ευρώπη απέχει είκοσι λεπτά, μέχρι που άρχισαν να βουλιάζουν 36 'ώρες αργότερα στην ανοιχτή Μεσόγειο. Όταν μαθαίνουν ότι "σήμερα" μόνο έφτασαν άλλες 4.000 και ότι από τον Ιανουάριο μόνο έχουν φτάσει κάπου 15.000, από μόνοι τους αναρωτιούνται πως θα γίνουν όλοι τους δεκτοί σε κοινωνίες με οικονομική κρίση. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν μυαλό και μόλις μάθουν γεγονότα και αριθμούς και πραγματικότητες από μόνοι τους σκέφτονται, από μόνοι τους αισθάνονται μέρος της γενικότερης εικόνας και προσπαθούν να σκεφτούν λύσεις... Αλλά αυτοί είναι 25. Οι άλλοι 14.975 δεν έχουν τον ξενώνα και το σχολείο του Σαν Μπενεντέτο ιν Άλπε να τους φερθεί σαν να είναι άνθρωποι ίσοι με τους άλλους. Οι άλλοι έχουν τους Ιταλούς και τους Έλληνες που γλύφουν τον κώλο του κασιδιάρη και, προσποιούμενοι τους πατριώτες του έθνους τους, τα γελοία φασιστόμουτρα, γίνονται οι ηλίθιοι χιτλερίσκοι και μουσολινάκια που χτίζουν το αίσχος του τι είναι η Μεσόγειος σήμερα.

Και εδώ τουλάχιστον, στο ευλογημένο αυτό χωριό το Σαν Μπενεντέτο ιν Άλπε, οι περισσότεροι πιστεύουμε ότι η αύξηση του πληθυσμού μας κατά τα 12% από τους καινούργιους μας φίλους δεν θα προκαλέσει περισσότερη ανεργία, αλλά θα μας ενισχύσει με την δύναμη να κάνουμε κάτι εμείς οι ίδιοι για το μικρό μας χωριό, χωρίς να περιμένουμε τίποτα από κανέναν. Οι περισσότεροι Ρομανιόλοι, εδώ στην Εμίλια-Ρομάνια, είναι περήφανοι να αυτοαποκαλούνται κομμουνιστές. Αν ήξερα ότι αυτός είναι ο κομουνισμός, θα είχα γίνει κομμουνιστής από χρόνια! Αλλά μέχρι τώρα μόνο στα Εβραϊκά κιμπούτζ είχα δει αυτή την νοοτροπία, και στα Παραμύθια Χωρις Όνομα. Τελικά δεν με ενδιαφέρουν οι λέξεις στις ταμπέλες παρά μόνο το πως τις εννοούν και τι πράττουν οι άνθρωποι που είναι πέρα από τις ταμπέλες...

Με τον Δήμαρχο (πίσω) και μια από τους εθελοντές, έξω από την εκκλησία την περασμένη Κυριακή.