Όνειρο

Την περασμένη εβδομάδα, αφού είχαμε αρχίσει να συνδυάζουμε τους γνωστούς μας ήχους με τα σύμβολα που τους αντιπροσωπεύουν, που τα λέμε "γράμματα", είχαμε αρχίσει να τα βάζουμε στην σειρά για να φτιάχνουμε λέξεις. Βέβαια δεν αξίζει τον κόπο να μάθει κανείς να διαβάζει αν δεν υπάρχει κάτι που να αξίζει να διαβαστεί. Και δεν υπάρχει λόγος να μάθει κανείς να γράφει αν δεν έχει κάτι να πει κάτι που να αξίζει να γραφτεί.

Κι εγώ δεν γνώριζα άμεσα την ύπαρξη κάποιας μεθόδου που να διδάσκει ενήλικες να διαβάζουν και να γράφουν, αφού πρώτα βιάστηκαν από Αφρικανούς και δραπέτευσαν από αποσπάσματα θανάτου. Σκέφτηκα να δημιουργήσω ένα σύστημα επιτρέποντας στο ένστικτό μου να διαβάσει την ψυχή τους και να με βοηθήσει να καταλάβω τι θα τους έδινε τα καλύτερα κίνητρα για να θεωρήσουν την ώρα του σχολείου άξια της προσοχής τους --εκεί όπου βρίσκονται, αβέβαιοι για την ταυτότητά τους και το μέλλον τους.

Μερικά γράμματα μαζί κάνουν μία λέξη, και πολλές λέξεις μαζί λένε μία ιστορία.

Ένα απόγευμα ξεκίνησα λέγοντάς τους ότι επρόκειτο να τους διαβάσω κάτι, από ένα  χαρτί που έφερα. Αυτό δεν το έγραψα εγώ. Το έγραψε κάποιος άλλος, όταν εγώ ήμουνα ακόμα μικρός. Και άρχισα να διαβάζω:

Έχω ένα όνειρο ότι μια μέρα,
μαύρα αγοράκια και μαύρα κοριτσάκια
θα μπορούν να κρατηθούν χέρι-χέρι
με λευκά αγοράκια και λευκά κοριτσάκια
σαν αδέλφια.
Ότι μια μέρα οι πεδιάδες θα εξυψωθούν,
και κάθε λόφος και βουνό θα χαμηλωθούν.
Τα άγρια μέρη θα γίνουν ήρεμα
και τα στραβά μέρη θα ισιώσουν,
και η δόξα του θεού θα αποκαλυφθεί,
και η σάρκα θα την δει, ενωμένη.
Με αυτή την πίστη θα μπορέσουμε
να εξορύξουμε από το βουνό της απελπισίας
έναν βράχο ελπίδας.
Με αυτή την πίστη θα μπορέσουμε να μεταμορφώσουμε
τις μπερδεμένες παραφωνίες του έθνους μας
σε μία υπέροχη συμφωνία αδελφοσύνης.
Με αυτή την πίστη θα μπορέσουμε
να εργαστούμε μαζί, να προσευχηθούμε μαζί,
να πασχίσουμε μαζί,
να σταθούμε όρθιοι για την ελευθερία, μαζί.
Αυτή θα είναι η ημέρα όταν όλα τα παιδιά του Θεού
θα μπορέσουν να τραγουδήσουν με καινούργιο νόημα,
"Η χώρα μου είναι δική Σου, γλυκιά χώρα της ελευθερίας".

Σας είπα, δεν το έγραψα εγώ αυτό... Το έχει ξανακούσει κανείς; ξέρει κανείς ποιός το είπε;

Από τους 18 που ήταν στο "σχολείο" εκείνο το απόγευμα μόνο μια κοπέλα ψιθύρισε: "Μάρτιν Λούθερ Κινγκ".

Έβγαλα από την τσάντα μου μια μεγάλη έγχρωμη φωτογραφία και την κράτησα ψηλά γυρίζοντάς την σιγά-σιγά να την βλέπουν όλοι γύρω από τα τραπέζια, καθώς εγώ έβλεπα την έκπληξη και περηφάνια στα πρόσωπά τους. Αυτός ο άνθρωπος το έγραψε. Δόκτωρ. Μάρτιν. Λούθερ. Κινγκ. Τζούνιορ.

Ένας άλλος άνθρωπος εκατό χρόνια πριν, είχε οδηγήσει τον Βορά, την Ένωση, σε έναν εμφύλιο πόλεμο ενάντια στον Νότο, την Συνομοσπονδία, για να σταματήσουν άνθρωποι να σκλαβώνουν άλλους ανθρώπους που απήγαγαν από την Αφρική. Εκείνος ο Εμφύλιος Πόλεμος των Ηνωμένων πολιτειών της Αμερικής ήταν η τελευταία μάχη της Αμερικανικής Επανάστασης που είχε κερδισθεί 80 χρόνια νωρίτερα. Ο Αβραάμ Λίνκολν κέρδισε τον εμφύλιο πόλεμο. Και ένας λευκός τον δολοφόνησε. Ενενήντα οχτώ χρόνια αργότερα, το αίσχος δεν είχε διορθωθεί, και ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ είπε αυτά τα λόγια σε ένα εκατομμύριο ανθρώπους που είχαν όλοι περπατήσει και είχαν πάει στην Ουάσιγκτον για να πουν όλοι μαζί αυτά τα λόγια στην κυβέρνηση. Να μια φωτογραφία του ενός εκατομμυρίου ανθρώπων μπροστά στο μνημείο του Αβραάμ Λίνκολν στην Ουάσιγκτον, και μια φωτογραφία του Δόκτωρα Κινγκ καθώς τους μιλά. Πέντε χρόνια αργότερα ένας λευκός δολοφόνησε τον Μάρτιν στην πόλη Μέμφις της πολιτείας του Τέννεσσή.

Και σήμερα, 46 χρόνια μετά την δολοφονία του, φτωχά έθνη που πριν δυό χιλιάδες χρόνια ήταν δυνατά, και τώρα πια δεν είναι, καλούνται στην Ευρώπη να ακούσουν την ομιλία αυτή ξανά γιατί σήμερα δεν έχουν να επιδείξουν παρά μπερδεμένες παραφωνίες. Και εσείς είστε εκείνοι που τους εξαναγκάζετε να κοιτάξουν τον εαυτό τους στον καθρέπτη και να ψάξουν να αναγνωρίσουν τον άνθρωπο, αν υπάρχει ακόμα μέσα τους.

Τους μοίρασα τον λόγο σε χαρτιά όπου κάτω από κάθε σειρά είχε μια διακεκομμένη γραμμή. Η επόμενη εργασία ήταν να αντιγράψουν σιγά σιγά όλον τον λόγο με το δικό τους χέρι, κάθε σειρά στην διακεκομμένη γραμμή και να χρησιμοποιούν και το αλφαβητάριο με τις φωτογραφίες που τους είχα φτιάξει για να αναγνωρίζουν τα γράμματα από τους ήχους του ονόματος στην φωτογραφία πάνω από το γράμμα.

Όλοι το αντέγραψαν, και σε 18 αντιγραφές μέτρησα συνολικά πέντε λάθη. Μετά, διαβάσαμε τον λόγο, δυνατά, σιγά-σιγά, όλοι μαζί. Η επόμενη εργασία ήταν να διαλέξουν πέντε λέξεις στην τύχη από τον λόγο και να τις γράψουν την μία δίπλα στην άλλη σε ένα καθαρό χαρτί. Μερικοί δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι σημαίνει "στην τύχη", και πήρα το χέρι τους, έκλεισα τα δάχτυλά τους εκτός από ένα, και ακούμπησα πέντε λέξεις στην τύχη με το δάχτυλό τους στον λόγο, στο χαρτί μπροστά τους.

Όλοι διάλεξαν τις πέντε λέξεις τους. Τις διαβάσαμε. Κάθε λέξη είχε βέβαια κάποιο νόημα, αλλά, όταν διαβάζαμε και τις πέντε τυχαίες λέξεις μαζί δεν έβγαινε νόημα. Η εργασία τώρα ήτανε να αναμείξουν αυτές τις λέξεις και να προσθέσουν και άλλες δικές τους ανάμεσά τους ώστε να δημιουργήσουν μια σειρά από λέξεις που να βγάζει νόημα. Μία φράση. Για παράδειγμα γύρισα σε όλο το τραπέζι και έφτιαξα δυό τρείς τελείως διαφορετικές φράσεις με τις λέξεις που μου δίνανε, ένας-ένας. Μετά το έκαναν και εκείνοι. Και η εργασία τους ανάμεσα στα μαθήματά μας ήταν να το ξανακάνουν μόνοι τους, με άλλες πέντε τυχαίες λέξεις από την ομιλία. Και άλλες πέντε. Και άλλες πέντε. Και το έκαναν. Και το έκαναν υπέροχα.

Ο παλιός σας δρόμος
Γρήγορα γερνάει
Παρακαλώ βγείτε από τον καινούργιο
Αν δεν μπορείτε να δώσετε χέρι
Γιατί οι καιροί αλλάζουν.

Μπομπ Ντύλαν