Φροντίδα

Τους Έλληνες γιατρούς μόνο άλλοι Έλληνες γιατροί μπορούν να δικαιολογήσουν μέσα από την υπεροψία τους. Και η μόνη ελπίδα που έχει ένας ασθενής είναι να του τύχει ένας γιατρός που εκτός από γιατρός να είναι και άνθρωπος. Αν κιόλας ανακατευτούν και συγγενείς της συμφοράς, πουλάς το αγρόκτημα και μετακομίζεις.

Είχα την μητέρα μου που έφυγε τον Αύγουστο του 2007. Είχα και την "μητέρα" στην Αγγλία, την μητέρα του καλύτερού μου φίλου από το Κολέγιο που έφυγε τον Μάιο του 2009 και πήγα αυθημερόν να είμαι ένας από τους έξι που την πήγαμε να κοιμηθεί δίπλα στον άντρα της. Είχα ακόμη την δεύτερη μητέρα μου στην Αθήνα, που είχε βοηθήσει την μητέρα μου να με μεγαλώσει, και είχε βοηθήσει να μεγαλώσει και η πρώτη μου ξαδέλφη. Ήταν μόνη της, ζούσε μόνη της, και στην Αθήνα είχε και μια αδελφή που δεν πολυμιλούσαν.

Όποτε ήμασταν στην Αθήνα με την Μαργαρίτα μαγείρευα και κατέβαινε μια φορά να φάμε μαζί, αλλά αυτό που της έδινε πιο πολύ χαρά ήταν να μας πηγαίνει με την Μαργαρίτα στον Λάμπρο στην Βουλιαγμένη να μας κάνει το τραπέζι κοιτώντας την θάλασσα, μιά φορά τον χρόνο.

Είχε σπάσει το γόνατο της τον περασμένο Σεπτέμβριο και τώρα ήταν και έτοιμη να αποχωριστεί το μπαστούνι που χρησιμοποιούσε αφού είχε ξεπεράσει πρώτα την ανάγκη του πι.

Σήμερα μου τηλεφώνησε η ξαδέλφη μου. Η γυναίκα που είχε βοηθήσει να μεγαλώσουμε και οι δύο, είναι σε κώμα σε γνωστό νοσοκομείο του ΕΣΥ στην Αθήνα, διασωληνομένη, από το Σάββατο με κατεστραμμένο το ένα νεφρό από "μικρόβιο" (έτσι το περιέγραψε στο τηλέφωνο) το οποίο δεν είχε ανακαλυφθεί μέχρι που σωριάστηκε το Σάββατο. Ενώ είναι σε κώμα, διασωληνομένη, βρίσκεται σε έξτρα κρεβάτι σε φουλ θάλαμο και ενώ χρειάζεται εντατική μονάδα δεν υπάρχει κρεβάτι σε εντατική μονάδα του ΕΣΥ στην Ευρωπαϊκή Αθήνα των 5.000.000 κατοίκων. Οι "γιατροί" (συγγνώμη, δεν μπορώ να μην τους βάλω σε εισαγωγικά) την περιμένουν να πεθάνει Τρίτη ή Τετάρτη. Σε εντατική είχε, λένε 20-50% πιθανότητες ανάρρωσης. Αλλά εντατική γιοκ.

Υπάρχει και άλλο πρόβλημα. Η αδελφή της δεν υπογράφει να μετακινηθεί σε ιδιωτική εντατική λόγω εξόδων και κόστους. Και εμείς δεν μπορούμε να μπούμε στον λογαριασμό της όπου έχει λίγες χιλιάδες οικονομίες ζωής γιατί δεν έχουμε πληρεξούσιο. Και εμείς επίσης δεν μπορούμε να την μετακινήσουμε γιατί δεν είμαστε συγγενείς αίματος.

Η ξαδέλφη μου ήξερε έναν γιατρό σε ιδιωτική κλινική με εντατική, αλλά ο "γιατρός" της είπε ότι στην κατάσταση που είναι η γυναίκα τι να την μετακινούμε, μπορεί να πεθάνει στην κινητή εντατική στην μεταφορά, και άλλωστε και να φτάσει στην εντατική οι εντατικές έχουνε λέει λοιμώξεις που μπορούν να την σκοτώσουν. Μόλις το μεταβίβασα αυτό στην Μαργαρίτα είπε αυθόρμητα "Γι αυτό πεθαίνει η Ελλάδα" (εννοούσε βέβαια την νοοτροπία).

Εγώ είμαι στα βουνά της Ιταλίας. Παίζανε λεπτά και ώρες. Πρότεινα στην ξαδέλφη μου να πάρει μια φίλη της συμβολαιογράφο να είναι έτοιμη για υπογραφές, δικές μας ότι αναλαμβάνουμε τα έξοδα, και της αδελφής για μετακίνηση, και να πάει η ίδια στο νοσοκομείο. Και άρχισα να δουλεύω το Ελληνικό κινητό μου.

Θυμήθηκα τον άνθρωπο (και γιατρό) που είχε σώσει την μάνα μου το 2007, όταν το ΕΣΥ ήθελε να την αφήσω να πεθάνει, αλλά εκείνος της είχε χαρίσει άλλους 5 μήνες ζωής πριν, αργότερα, την δολοφονήσει άλλος "γιατρός" που της έκανε ενδοφλέβια καταπραϋντική ένεση κατά την διάρκεια χημειοθεραπείας.

Του τηλεφώνησα και με θυμήθηκε, ο άνθρωπος. Είχαμε να μιλήσουμε 5 χρόνια. Είναι απλός γνωστός γνωστού.

Μόλις σχόλασε από το νοσοκομείο όπου εργάζεται πήγε στο άλλο νοσοκομείο όπου τον περίμενε η ξαδέλφη μου. Εξέτασε την κατάσταση και είπε ότι αν πάει αμέσως σε εντατική, και αργότερα με χειρουργική επέμβαση όταν είναι δυνατόν να γίνει, μπορεί να επιζήσει και να ζήσει. Αλλά η αδελφή δεν ήθελε να υπογράψει για να την μετακινήσει, πάντα λόγω κόστους. Είπα ότι μπορώ να δανειστώ "έναντι" από πελάτη μου στις ΗΠΑ και τα χρήματα να είναι εκεί σε 48 ώρες και ότι τα έξοδα θα τα μοιραστούμε η ξαδέλφη μου κι εγώ. Της μίλησε της αδελφής  και ο άνθρωπος, ο γιατρός, που είχε πάει για μένα εκεί, και η υπογραφή μπήκε.

Ο άνθρωπος, και γιατρός, που έτρεξε να βοηθήσει έμεινε εκεί 5 ώρες αφού ειχε τελειώσει 10 ωρες δουλειά της δικής του μέρας, κανόνισε την κινητή εντατική, την μεταφορά και το κρεβάτι στην ιδιωτική εντατική. Δεν δέχεται ούτε ένα Ευρώ για ότι έκανε, και όχι συγγενής αλλά ούτε καν άμεσος γνωστός δεν είναι.

Τώρα η γυναίκα αυτή, που βοήθησε να μεγαλώσουμε, είναι σε εντατική σε ιδιωτικό νοσοκομείο, με την ξαδέλφη μου έξω από την πόρτα της εντατικής. Δεν είναι μόνη της στον κόσμο. Έχει δύο παιδιά, εμάς, και έναν άνθρωπο που είναι και γιατρός.

Στείλτε μια καλή σκέψη προς το μέρος της. Οι επόμενες ώρες, και μέρες, θα είναι κρίσιμες.