Αγγελόπουλος

Όταν οδηγώ στα προάστια της Αθήνας οι επιβάτες μου παραπονιούνται επειδή κόβω ταχύτητα σε κάθε διασταύρωση. Δεν έχεις STOP! μου λένε... προχώρα!

Εγώ το ξέρω, τους απαντώ, ότι δεν έχω STOP. Ο άλλος όμως ενδιαφέρεται ότι έχει εκείνος;

Στα πράσινα φανάρια αφήνω το γκάζι και καλύπτω το φρένο. Πράσινο έχεις! μου λένε... προχώρα!

Εγώ το ξέρω ότι έχω πράσινο, τους απαντώ... οι πεζοί το ξέρουν ότι έχουν κόκκινο;

Βέβαια τους πεζούς τους φοβάσαι ιδίως εκεί που δεν έχει φανάρια. Μέχρι και φράχτες σε διαζώματα στην Ποσειδώνος και τις γραμμές του τραμ πηδάνε να περάσουνε.

Έτσι και σταματήσω στην Αθήνα να αφήσω πεζό να περάσει από διάβαση, ο από πίσω μου κορνάρει και φωνάζει και τα μηχανάκια και οι μοτοσικλέτες περνάνε δεξιά κι αριστερά τρομάζοντας τον διαβάτη που περνάει μπροστά μου, και νωχελικά θυμάμαι τοταξίδι που είχα κάνει στο Κάιρο. Μερικές φορές μου φαίνεται ότι αν σταματήσω να περάσει πεζός τον βάζω σε περισσότερο κίνδυνο λόγω αυτών που περνάνε αγανακτισμένα από εκατέρωθεν.

Έχετε δει αυτούς με τα μηχανάκια και τις μοτοσικλέτες που οδηγούν κρατώντας το κράνος τους από το λουρί να κρέμεται από το τιμόνι;

Δεν υπάρχει ποιό δύστυχος Έλληνας από εκείνον που πιστεύει ότι τα πράγματα λειτουργούν όπως είναι γραμμένα στα χαρτιά, για οτιδήποτε από οδική κυκλοφορία έως ιατρική και από μαγαζάτορες έως δικηγόρους και πολιτικούς οργανισμούς. Ότι οι κανονισμοί που είναι γραμμένοι σε κάποιο κατάστιχο σημαίνουν ότι η χώρα έχει νόμους και ότι οι θεωρητικές υποθέσεις που κάνουμε αποδεικύουν μια πραγματικότητα βασισμένη στους νόμους αυτούς και όχι στην αλήθεια της κουτοπόνηρης και άνομης Ελληνικής κοινωνίας μας.

Μαθήματα οδήγησης έκανα και δίπλωμα πήρα στο Λονδίνο. Πιο δύσκολο ήταν να πάρω δίπλωμα οδήγησης από το να περνάω διαγωνισμούς στο Κολέγιο. Τότε τουλάχιστον δεν υπήρχαν καλύτεροι οδηγοί από τους Άγγλους. Τέσσερεις προσπάθειες έκανα να το πάρω μέχρι που το πήρα το 1979. Το πρώτο μου αυτοκίνητο ήταν ένα Mini Morris 1000, 9 χρονών, μωβ! Από τότε έχω οδηγήσει Αγγλικά αυτοκίνητα με το τιμόνι αριστερά στην Αγγλία και στην Ευρώπη, Ευρωπαϊκά αυτοκίνητα με το τιμόνι δεξιά στην Ευρώπη και στην Αγγλία. Έχω οδηγήσει κάπου 715.000 χιλιόμετρα σε 12 χώρες και δύο ηπείρους με 9 αυτοκίνητα δικά μου και πολλά νοικιασμένα.

Είχα δύο ατυχήματα σε αυτοκίνητό μου. Και τα δύο στην Αθήνα. Το ένα, όταν κάποιος στην Κηφισιά δεν σταμάτησε σε STOP του σε διασταύρωση του και έπεσε πάνω μου στην πίσω πόρτα. Το αυτοκινητάκι μου, ένα Alfasud 7 ετών, πετάχτηκε στα σκουπίδια. Το άλλο ατύχημα, πάλι στην Αθήνα, θα σας το πω αν γράψω ποτέ για τον πρώτο μου γάμο, αν λεγόταν γάμος...

Είχα και ένα τρίτο (ή μάλλον πρώτο) ατύχημα πριν από αυτά, το 1978 στο Λονδίνο. Είχα αγοράσει μια μοτοσυκλέτα Honda 125 και μου διάλυσε και την μοτοσυκλέτα και τον αστράγαλο ένας νεαρός Έλληνας που βγήκε από STOP του στην Lancaster Gate οδηγώντας το αυτοκίνητο του εφοπλιστή μπαμπά.

Είχα, για ασφάλεια, αγοράσει κράνος με σαγόνι και πλαστικό μπροστά. Σαν και τώρα θυμάμαι να προσγειώνομαι και να σούρνεται στην άσφαλτο το μπροστινό του κράνους μου και να σκέφτομαι σε εκείνα τα κλάσματα του δευτερολέπτου ότι αν δεν είχα κράνος με σαγόνι και μπροστινό κάλυμμα θα είχα προσγειωθεί στο πρόσωπό μου...

Όταν έμαθα στην Αγγλία να οδηγώ, δύο πράγματα με μάθανε, κι έκανα 2 χρόνια να τα μάθω και να πάρω το δίπλωμα: 

...να σέβομαι τους άλλους οδηγούς και να προσέχω τους πεζούς.

Γιατί, στο κάτω-κάτω, όσο καλός οδηγός και να είσαι, δεν μπορείς να ξέρεις ποιός οδηγεί στον ίδιο δρόμο με σένα, ή έρχεται φουριόζος από την διασταύρωση, και ποιός πεζός θα περάσει τον δρόμο χωρίς να σε δει.

Ευθύνη για τους πεζούς έχουν οι οδηγοί, είτε οδηγούν φορτηγό, αυτοκίνητο, μοτοσυκλέτα ή πατίνι. Τελεία και παύλα. Σε όλα τα είδη μεταφορικών μέσων, γης, αέρος και θαλάσσης, έξω από την Ελλάδα τουλάχιστον, το μεγαλύτερο έχει ευθύνη απέναντι στο μικρότερο, και όλοι οι μηχανοκινούμενοι απέναντι στους πεζούς.

Ήδη έχω διαβάσει 'δω και 'κει ότι ο εκτός υπηρεσίας φρουρός οδηγούσε σωστά και ότι ο Αγγελόπουλος πέρασε τον δρόμο απρόσεχτα με σκούρα ρούχα, άρα ο μοτοσικλετιστής δεν φταίει. Οι Ελληναράδες που το λένε αυτό θα πρέπει να φοράνε πολύχρωμα ρούχα, τεράστια παπούτσια, άσπρη μπογιά στο πρόσωπο, και μια μεγάλη στρογγυλή, κόκκινη μύτη.

Προσπάθησες να μας δείξεις τον καθρέφτη, Θόδωρε,
αλλά στου Ελληναρά την πόρτα όσο θέλεις βρόντα.

Όλες τις φωτογραφίες αυτής της ανάρτησης τις τράβηξε ο Κώστας στον Φλοίσβο το 2006 και 2007.