Τέλος, να συμπληρώσω την γνώμη μου ως προς το που βρίσκεται στον ψηφιακό αιώνα η διαφορά μεταξύ της νοοτροπίας των ΗΠΑ και του υπόλοιπου κόσμου, θέμα το οποίο και ενέπνευσε την προ-προηγούμενη και την προηγούμενη ανάρτηση.
Η ψηφιακή εποχή δεν προσφέρει απλά μια πλατφόρμα επικοινωνίας. Για να υπάρξει, η πλατφόρμα αυτή χρειάζεται τεχνολογική βάση "μηχανών" και προγραμματισμού των μηχανών...
Η διαφορά στην νοοτροπία μεταξύ ΗΠΑ και υπόλοιπου κόσμου είναι, σε γενικές γραμμές ότι ο υπόλοιπος κόσμος δεν αναγνωρίζει ότι κάτι το σημαντικό υπάρχει ανάμεσα στην πλατφόρμα της επικοινωνίας και την τεχνολογική της βάση:
Η ψηφιακή εποχή δεν προσφέρει απλά μια πλατφόρμα επικοινωνίας. Για να υπάρξει, η πλατφόρμα αυτή χρειάζεται τεχνολογική βάση "μηχανών" και προγραμματισμού των μηχανών...
Η διαφορά στην νοοτροπία μεταξύ ΗΠΑ και υπόλοιπου κόσμου είναι, σε γενικές γραμμές ότι ο υπόλοιπος κόσμος δεν αναγνωρίζει ότι κάτι το σημαντικό υπάρχει ανάμεσα στην πλατφόρμα της επικοινωνίας και την τεχνολογική της βάση:
Υπάρχει η σημαντικότατη περιοχή όπου γίνεται η μετάφραση.
Μετάφραση από τεχνολογική βάση σε άνθρωπο, και από άνθρωπο στην τεχνολογική βάση. Η περιοχή, η ειδίκευση αυτή λέγεται Interface. Είμαι σίγουρος ότι κάποια καθαρεύουσα λέξη θα έχει σκαρφιστεί κάποιος για να μεταφραστεί η λέξη Interface στα ελληνικά (θεός φυλάξει να μην υπάρχει αρχαία ελληνική λέξη για τα πάντα), αλλά δεν την έχω υπ' όψιν μου. Ας την μεταφράσουμε/εκφράσουμε ως "διερμηνέα" μεταξύ χρήστη και προγραμματιστή.
Αν ο άνθρωπος και η τεχνολογία μιλάνε δύο διαφορετικές γλώσσες, η Interface είναι ο διερμηνέας. Ένας ανίκανος διερμηνέας στα Ηνωμένα Έθνη μπορεί να προκαλέσει πόλεμο. Κανένας όμως δεν κοιτά τον διερμηνέα: Κοιτάνε τους δύο συνομιλητές. Στην προκειμένη περίπτωση, τον άνθρωπο-χρήστη και την τεχνολογία προγραμματισμού και μηχανών.
Είναι πολύ περισσότερο από την διαφορά μεταξύ πολιτικού μηχανικού και αρχιτέκτονα. Ένας πολιτικός μηχανικός μπορεί να χτίσει ένα σπίτι, ένα τσιμεντένιο κουτί, χωρίς την βοήθεια αρχιτέκτονα και να ζήσουν άνθρωποι μέσα. Αλλά ο "πολιτικός μηχανικός"-προγραμματιστής δεν μπορεί να φτιάξει ένα πρόγραμμα για χρήστες χωρίς την καθοδήγηση και τελική απόφαση του "αρχιτέκτονα"-σχεδιαστή της interface. Στις ΗΠΑ δεν μπορεί. Σε πολλά μέρη του υπόλοιπου κόσμου το κάνουνε γιατί δεν έχουν ιδέα τι πραγματικά κρύβεται πίσω από την interface:
Είναι το οτιδήποτε βλέπετε στις οθόνες σας βάση του οποίου αποφασίζετε τι πρέπει να κάνετε με το ποντίκι σας και το πληκτρολόγιό σας για να λειτουργήσει οποιοδήποτε πρόγραμμα ή ιστοσελίδα έχετε μπροστά σας.
Στις ΗΠΑ υπάρχουν, με αυτή την προτεραιότητα:
1. Χρήστες,
2. σχεδιαστές interface, και,
3. προγραμματιστές.
Στον περισσότερο υπόλοιπο κόσμο, και στην Ελλάδα, υπάρχουν, με αυτή την προτεραιότητα:1. Προγραμματιστές (κεφαλαίο το "Π"), και,
2. χρήστες.
- Στον περισσότερο υπόλοιπο κόσμο, και δη στην Ελλάδα, όταν ένας χρήστης δεν χειρίζεται ένα πρόγραμμα σωστά φταίει ο άνθρωπος-χρήστης.
- Στις ΗΠΑ όταν ένας χρήστης δεν χειρίζεται ένα πρόγραμμα σωστά φταίει ο σχεδιαστής της interface (δεν φτάνουμε καν στον προγραμματιστή).
- Στον περισσότερο κόσμο ο χρήστης αισθάνεται ανίκανος να χηριστεί κομπιούτερ και ο προγραμματιστής εξηγεί αφ' υψηλού το πόσα πρέπει να μάθει ο χρήστης για να προσκυνάει σωστά το πρόγραμμα του προγραμματιστή.
- Στις ΗΠΑ αν ο σχεδιαστής της interface δεν διαχειριστεί τον προγραμματιστή έτσι ώστε να εργάζεται σωστά ο χρήστης, ή ο σχεδιαστής της interface βγάζει από την ανάπτυξη του προγράμματος τον προγραμματιστή και βρίσκει άλλον, ή ο χρήστης απολύει τον σχεδιαστή. Όποιο από τα δύο συμβεί πρώτο.
Άλλες διαφορές είναι ότι στον υπόλοιπο κόσμο, και δη στην Ελλάδα, ένας ιδιοκτήτης εταιρίας, ο οποίος φυσικά (εφ' όσον είναι Έλληνας) γνωρίζει προγραμματισμό καλύτερα από τον προγραμματιστή, και δεν ενδιαφέρεται για την ύπαρξη της interface (γιατί δεν έχει ιδέα τι είναι ή πως χρησιμοποιείται και γιατί), θα υποσχεθεί 800 Ευρώ για μια ιστοσελίδα της συμφοράς, ή 1.000-2.000 Ευρώ για ένα προγραμματάκι και θα τα πληρώσει ...εν καιρώ.
Στις ΗΠΑ, μια εταιρία μικρή, ας πούμε τζίρου 20.000.000 δολαρίων τον χρόνο, θα πληρώσει συνολικά κάπου 85.000 δολάρια για μια μικρή ιστοσελίδα, και κάπου 160.000 δολάρια για ένα πρόγραμμα το οποίο να το χρησιμοποιούν οι περίπου 100-200 υπάλληλοι. Ξεκινώντας από προκαταβολές και μηνιαίες δόσεις κατά την ανάπτυξη, και περεταίρω ανάπτυξη μετά την αρχική παράδοση. Περεταίρω ανάπτυξη βάση του τι περισσότερο απαιτούν οι χρήστες εν καιρώ.
Ακούγονται πολλά 160.000 δολάρια για 200 υπαλλήλους με τζίρο 20.000.000; Όχι. Είναι το 0,8% του τζίρου και αντιστοιχεί έξοδο 800 δολαρίων ανά υπάλληλο. Δηλαδή, επένδυση 24 εργασιακών ωρών ανά υπάλληλο που γλυτώνουν τις 200 ώρες τον χρόνο που θα χρειαζόταν ο κάθε υπάλληλος να κάνει την δουλειά του χωρίς το πρόγραμμα των 160.000. Αυτά βέβαια για επιχειρηματία εκτός ΗΠΑ και δη Έλληνα είναι πυρηνική φυσική και κβαντική μηχανική... Στην Ελλάδα δεν ξοδεύουν τέτοια ποσά.
Στην Ελλάδα ξοδεύουν όμως εκατομμύρια για τους ηλίθιους προγραμματιστές του taxisnet (και μετά φταίνε οι χρήστες, ή/και, η μπαρούφα δεν διορθώνεται ποτέ --γιατί δεν κατανοεί καν κανείς ότι δεν λειτουργεί, και να το κατανοούσε δεν θα ήξερε πως να το διορθώσει)...
Με τα νούμερα αυτά να παίζουν εκατέρωθεν του φράχτη, του ιδιοκτήτη εταιρίας υπολοίπου κόσμου δεν του καίγεται καρφάκι, ενώ, η εταιρία στις ΗΠΑ απαιτεί από τους σχεδιαστές της interface να παραδίδουν προγράμματα τα οποία να μην χρειάζονται καν μάθηση ή εξάσκηση από τους χρήστες. Και όταν σε ένα "ζωντανό επί 24-ώρου βάσεως" πρόγραμμα γίνονται διορθώσεις, απαιτούν οι διορθώσεις να είναι σωστές την πρώτη φορά. Όχι την δεύτερη. Να είναι όλα οπτικά λειτουργικά και αυτονόητα, και να λειτουργούν. Η δε διεύθυνση/διαχείριση (management) των προγραμματιστών, στις ΗΠΑ, γίνεται από τους σχεδιαστές της interface.
Και, μια που μιλάμε για διεύθυνση/διαχείριση (management):
- Στον υπόλοιπο κόσμο και δη στην Ελλάδα, όταν ένας υπάλληλος δεν κάνει την δουλειά του σωστά φταίει ο υπάλληλος, ενώ...
- Στις ΗΠΑ όταν ένας υπάλληλος δεν κάνει την δουλειά του σωστά φταίει ο επιβλέπων/διαχειριστής του.
Τι κάνει στον υπόλοιπο κόσμο ο ιδιοκτήτης μιας εταιρίας όταν το πρόγραμμα βγει λαβύρινθος με 100 σελίδες βιβλιάριο χειρισμού; Δεν πληρώνει ποτέ τον προγραμματιστή, αλλά χρησιμοποιεί το πρόγραμμα απολύοντας όποιον υπάλληλο δεν μπορεί να το χειριστεί (φυσικά ούτε ο ίδιος ο ιδιοκτήτης δεν μπορεί να το χειριστεί αλλά δεν απολύει τον εαυτό του).
Τι κάνει στις ΗΠΑ μια εταιρία για να αναπτυχθεί ένα πρόγραμμα για τους χρήστες της; Εξηγεί στον σχεδιαστή της interface τι χρειάζονται οι χρήστες (αφού πρώτα ρωτήσει τους χρήστες σε πολλές συναντήσεις να πούνε γραπτώς τι θέλουνε), μέχρι να σιγουρευτεί ότι ο σχεδιαστής της interface κατάλαβε το απαιτούμενο.
Από εδώ και πέρα, στις ΗΠΑ είναι ευθύνη του σχεδιαστή της interface και διαχειριστή της ανάπτυξης του προγράμματος να χτίσει μια λειτουργούσα βάση από εργαζόμενους προγραμματιστές οι οποίοι να καταλαβαίνουν το τελικό ζητούμενο και να το παραδίδουν στον σχεδιαστή της interface. Τελικά, στις ΗΠΑ, ο σχεδιαστής της interface είναι υπεύθυνος και προς τον πελάτη, στο ότι κατάλαβε τι του ζητήθηκε, και είναι επίσης υπεύθυνος για την δουλειά των προγραμματιστών, τους οποίους εκείνος διαχειρίζεται.
Όταν ένας προγραμματιστής δεν μπορέσει να εξελίξει την απόδοσή του ώστε 1) να κατανοεί την "μεγαλύτερη εικόνα", 2) να προγραμματίζει για το interface και τον χρήστη, και 3) να παραδίδει κομμάτια του προγράμματος που να λειτουργούν σωστά την πρώτη φορά και όχι μετά από δυό-τρεις δοκιμές και διορθώσεις, τι γίνεται;
- Στο υπόλοιπο κόσμο ο προγραμματιστής δεν πληρώνεται.
- Στις ΗΠΑ, πρώτα πληρώνεται άμεσα και σωστά ο προγραμματιστής. Μετά, υπάρχει μια περίοδος όπου ο διαχειριστής/manager του προγραμματιστή κάνει ότι μπορεί για να empower τον προγραμματιστή ώστε να αποδώσει σωστά (ούτε το empower ξέρω πως να το μεταφράσω σε αυτό το πλαίσιο -μάλλον δεν κάνουν τέτοιο πράγμα στα Ελληνικά για τους εργαζόμενους).
Στο τέλος, αν δεν υπάρξει βελτίωση στην απόδοση, δεν δίνεται περισσότερη εργασία στον προγραμματιστή. Προχωρώντας μπροστα, η όποια εργασία έκανε ο προγραμματιστής διαγράφεται από το πρόγραμμα γιατί δεν θα είναι πλέον εκεί να την εξυπηρετήσει, και ξαναγράφεται αλλιώς από άλλους.
Ο χρήστης, τότε, στις ΗΠΑ, δεν λέει ότι έχασε τα χρήματα που πλήρωσε στον προγραμματιστή, αλλά αισθάνεται ότι κέρδισε την αναμπουμπούλα που θα δημιουργούσε στους χρήστες ο προγραμματιστής, και τα χρήματα που θα έπαιρνε στο μέλλον ο προγραμματιστής αν δεν είχε δοθεί τέλος. Και η ευθύνη για όλα αυτά είναι με τον διαχειριστή του προγράμματος και σχεδιαστή της interface που εξυπηρετεί τον χρήστη. Ο οποίος διαχειριστής, με την νοοτροπία του οτι όταν δεν αποδίδει ο υπάλληλος φταίει ο επιβλέπων, μένει με την εντύπωση ότι δεν μπόρεσε, ο ίδιος, να βοηθήσει σωστά τον προγραμματιστή ο οποίος δεν ανέπτυξε την ικανότητα να αποδώσει.
Αυτή είναι η νοοτροπία στις ΗΠΑ. Και όσον αφορά εργασιακές σχέσεις αλλά και όσον αφορά το γεγονός ότι υπάρχει εκεί μια ειδικότητα και υπευθυνότητα ανάμεσα στον χρήστη και τον προγραμματιστή: Η ειδικότητα/διεύθυνση της δημιουργίας της interface.
Όλα το παραπάνω μπορούμε να τα παραλληλίσουμε με άλλες σφαίρες λειτουργηκότητας μιας κοινωνίας, πέρα από την υποδομή και ύπαρξη μιας πλατφόρμας παραγωγικότητας και επικοινωνίας:
Αν μπορέσουμε να δούμε τις επεκτάσεις των διαφορών αυτών, όχι μόνο στα εργασιακά αλλά στην γενικότερη αντίληψη του αντικειμένου, συνδυασμένες με το πως βλέπουν οι χρήστες, οι άνθρωποι, την πλατφόρμα αυτή, το οποίο προσπάθησα να συζητήσω στην προηγούμενη ανάρτηση, αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε γιατί η Washington Post γράφει ότι η εγκατάλειψη του ομοσπονδιακού ελέγχου και διαχείρισης του internet από μέρους των ΗΠΑ δεν είναι επιθυμητή από επιχειρήσεις και από όσους βασίζονται στην ομαλή λειτουργία του internet.
Στον υπόλοιπο κόσμο, και κατά την εμπειρία μου στην Ελλάδα, οι σφαίρες του internet, του προγραμματισμού, της μετάφρασης μεταξύ χρηστών και προγραμματιστών, της φύσης γενικά του γενναίου και καινούργιου αυτού κόσμου και της συσχέτισης των ανθρώπων με αυτόν, βρίσκονται σε ένα κομφούζιο. Το κομφούζιο που περιμένει κανείς από πληθυσμούς και άτομα που καλούνται να λειτουργήσουν δια μέσου ενός καινούργιου αντικειμένου χωρίς πείρα η γνώση του αντικειμένου, αλλά με τη πεποίθηση ότι όλα τα γνωρίζουν επειδή δεν έχουν την πείρα ή μόρφωση να ξέρουν ούτε τον αριθμό ούτε την φύση, ούτε την ύπαρξη εκείνων που δεν γνωρίζουν...
Στο τέλος βέβαια η βάρκα θα ισορροπήσει και θα γαληνεύσει. Όχι όμως πριν από κάμποση τρικυμία και προμήθειες από σακούλες ναυτίας...
Καλησπέρα Δημήτρη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΓελώ με τη σύγκριση αυτή ανάμεσα στις εδώ δημόσιες υπηρεσίες και τις διεπαφές τους (interface) με τις αντίστοιχες της Αμερικής. Εδώ ακόμα είναι στελεχωμένες όλες οι δημόσιες υπηρεσίες με στελέχη που έκαναν στο σχολείο πολυτονικό και φορούσαν μαθητικές ποδιές, όταν την ίδια εποχή στην Αμερική πατούσαν στη σελήνη, είχαν τηλεόραση με τηλεχειριστήριο, αιρκοντίσιον και μπανάνες!
Αυτή η γενιά δυστυχώς Δημήτρη παίρνει τις αποφάσεις εδώ και αυτή η γενιά δεν ξέρει να ανοίγει υπολογιστή. Είναι τεχνολογικά αναλφάβητη αυτή η γενιά και το χειρότερο είναι πως έχει και το αβανταζ του πλούτου. Αν καθόμουν τώρα να σου διηγηθώ τι περνούσαμε στις εταιρίες που εργάστηκα εμείς οι νεότεροι για να μάθουμε στους διευθυντάδες μας και στους ιδιοκτήτες των εταιρειών να χρησιμοποιούν υπολογιστή θα γελούσες πολύ. Εγώ προσωπικά έχω παραδώσει άπειρες ώρες ιδιαίτερων μαθημάτων πληροφορικής σε συναδέλφους και ανωτέρους μου...κλαυσίγελως και που τα θυμάμαι μόνο!
Η Αμερική σ'αυτό τι να μας κάνει?
Μόνο με έναν βομβαρδισμό γλιτώνουμε από την γεροντοκρατία και τον αναχρονισμό ή με ένα ταξίδι στο χρόνο να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα. Οι νεότεροι μια χαρά ξέρουμε τι είναι το interface. Το κακό είναι που τεχνολογικά αναλφάβητοι είναι όλοι όσοι μας δίνουν δουλειά, γι'αυτο άλλωστε σηκωνόμαστε και φεύγουμε σιγά σιγά όλοι. Εμείς που μείναμε πάντως αυτή την έλλειψη την έχουμε εντοπίσει, και το αστείο είναι πως τελευταία το συζητάμε το θέμα που θίγεις μια ομάδα με κοινή αντίληψη της κατάστασης και όρεξη για δουλειά. Άλλωστε κάτι πρέπει να γίνει δε μπορεί να συνεχιστεί αυτό όλο με τη δαιμονοποίηση από τη μια και την προχειρότητα από την άλλη λόγω φυσικά της τεράστιας άγνοιας που υπάρχει.
Αυτό που θίξατε με τη Μάργκο επίσης στο προηγούμενο ποστ για την κάμψη των μπλογκ δεν νομίζω πως ισχύει σε σχέση με τον τεχνολογικό αναλφαβητισμό που θίγεις εδώ. Απλά παρακμάζουν κάποιες γειτονιές, μπλογκς γίνονται κάθε μέρα περισσότερα και οι χρήστες του ίντερνετ δεν λιγοστεύουν αλλά αντίθετα αυξάνονται. Εγώ ας πούμε θυμάμαι να πρώτοχρησιμοποιώ το mrc ως πλατφόρμα επικοινωνίας από το 1990 ακόμα. Μετά μπήκε στη ζωή μας το myspace και οι πλατφόρμες των blogs, το facebook τώρα το twitter σε μεγαλύτερη κλίμακα. Τα δύο πρώτα απλά παρήκμασαν. Και τα υπόλοιπα θα παρακμάσουν και θα ξεπεραστούν. Γι'αυτό δεν είναι να απορούμε που βλέπουμε τη γειτονιά να παρακμάζεικαι τοςυ bloggers να εγκαταλείπουν.
Εδώ http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_social_networking_websites μια γεύση από τον πλουραλισμό των δικτύων και των interface στα κοινωνικά δίκτυα.
Το ίντερνετ ανεβάζει απότομα και κατεβάζει το ίδιο απότομα. Ένα ποστ στο μπλογκ σου μπορεί να αναμεταδοθεί από σελίδες με μεγάλη απήχηση και σε μια μέρα να σε σχολιάζει η μισή Ελλάδα αλλά την επόμενη να μη σε θυμάται κανείς. Αν έχεις στρατηγική σε αυτό που κάνεις επίσης εδώ μέσα τότε έχεις αξιοπιστία και μεγαλώνεις σταθερά το κοινό σου και δύσκολα χάνεσαι. Όσες σελίδες πάλι έχουν πολιτικό περιεχόμενο, επειδή αυτό είναι ένα θέμα που πολώνει τους ανθρώπους και εξυπηρετεί μεγάλα συμφέροντα, έχουν και ανάλογη πολιτική αντιμετώπισης των κυβερνοεπιθέσεων.
Εμείς πάλι οι απλοί ημερολογιακοί χρήστες του ίντερνετ είμαστε μια κοινότητα ανθρώπων έτσι που μας βλέπω τώρα κάπως ιδιόρρυθμη. Δεν ξέρω τι μας έφερε κοντά και τον τελευταίο καιρό αναρωτιέμαι γιατί δεν παραιτούμαστε. Μάλλον έχουμε εθιστεί. Κι αυτό δεν είναι καλό. Αλλά περνάει από όσο ξέρω!
Καλό βράδυ, μου άρεσε το θέμα σου αυτό!
Αγαπητή Τζωρτζίνα, σ' ευχαριστώ πραγματικά γι' αυτό σου το σχόλιο! Είναι γεμάτο με τα συναισθήματα και τις αλήθειες που είναι και δική μου εμπειρία και το διάβασα δυό-τρεις φορές και θα το διαβάζω πάλι καθώς απαντώ...
ΔιαγραφήΕίναι τόσο αληθινό και τραγικό το πως η Ελλάδα κατευθύνεται από τεχνολογικώς αγράμματους, κουτοπόνηρους πλιατσικολόγους του σήμερα-ζούμε-αύριο-πεθαίνουμε... Και ότι η νεότερες γενιές έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν, να προσπαθούν, και ασφυκτιούν.
Να σου πω και το αντίθετο, από την εμπειρία μου: 1986, στο Αθηναϊκό γραφείο της Αγγλικής εταιρίας για την οποία εργαζόμουνα, Έλληνας προχωρημένης (το 1985) ηλικίας διευθυντής, έδωσε τα τότε κομπιούτερ (DOS, μαύρη οθόνη, πορτοκαλιά ψηφία) στους υπαλλήλους του, τους έστειλε για εκπαίδευση, και ξέροντας ότι ο ίδιος δεν τα καταλάβαινε τους έδωσε εμπιστοσύνη και υπευθυνότητα. Παράδειγμα προς μίμηση, εξαιρετικός άνθρωπος. Αργότερα, μετά το 2007, αφού ήρθα στην Ευρώπη από την Μασαχουσέτη, προσπάθησα, όπως κάνω πάντα, όποτε δω ευκαιρία, να βοηθήσω νέους ανθρώπους (και στην Ελλάδα και στην Ιταλία) μέσω της Αμερικανικής μου εταιρίας την οποία έχω από το 1995 και την συνεχίζω με δορυφόρο από εδώ, από τα Ιταλικά βουνά... Και πάλι απογοήτευση, και μάλιστα από ηλικίες αρκετά νεότερές μου. Δηλαδή, στην παράγραφο αυτή παραθέτω δύο παραδείγματα αντίθετα με την αλήθεια στην οποία εστίασες εσύ. Αν και τα παραδείγματά μου είναι ίσως εξαιρέσεις, στρέφουν την προσοχή στην ύπαρξη και αυτών των εξαιρέσεων. Η μία εξαίρεση, του σωστού διευθυντή, ελπιδοφόρα, ή άλλη εξαίρεση, νεότερης ηλικίας που διαιωνίζει τον Ελληνικό καρκίνο, ανησυχητική.
Η γνώμη μου; και οι νεότερες γενεές, και όλοι, απειλούνται από το σαράκι της Ρωμιοσύνης: Όταν φερ' ειπείν λέει ο πολιτικός μηχανικός στον αρχιτέκτονα ότι ο αρχιτέκτονας δεν κατάλαβε καλά το σχέδιο του πολιτικού μηχανικού και ο πολιτικός μηχανικός θα εξηγήσει τώρα αρχιτεκτονική στον αρχιτέκτονα. Εν τω μεταξύ, τα κτίσματα του πολιτικού μηχανικού πέφτουνε μετά από το πρώτο καλούπωμα και πρέπει να διορθώσει την μηχανική μιά-δυό βόλτες πριν χτιστεί δωμάτιο -δωμάτιο ένα συλλογικό τερατούργημα.
Είδα με απελπισία ότι ένας νέος άνθρωπος δίνει, στην Ελλάδα, περισσότερη σημασία στο να δείξει/επιδείξει το τι ξέρει (ή τι νομίζει ότι ξέρει) παρά να μάθει και να κατανοήσει τις γνώσεις που του προσφέρεις. Και αυτό βέβαια επειδή ένας Έλληνας δεν μπορεί να διανοηθεί ότι ένας εργοδότης (Αμερικανικής νοοτροπίας) προσπαθεί να τον βοηθήσει με τρόπο που να επιτρέψει στον ίδιο να βοηθήσει τον εαυτό του. Αυτό που είπα τώρα είναι αλαμπουρνέζικα για την περισσότερη Ελλάδα. Και ότι... όταν ο βοηθούμενος αποτύχει, ο εργοδότης ούτε θα θυμώσει ούτε πρόκειται σε καμία περίπτωση να το συζητήσει, ή να το φανερώσει καν. Ποιός ο λόγος; ποιό το όφελος; Απλά θα προχωρήσει μπροστά. Και το πλέον ακαταλαβίστικο: Ότι όταν προχωρήσει μπροστά ο εργοδότης αισθάνεται όχι ότι απέτυχε ο υπάλληλος, αλλά ότι απέτυχε ο ίδιος να επικοινωνήσει και να βοηθήσει τον υπάλληλο...
Αυτά που γράφω τώρα μιλάνε για νοοτροπίες διαχρονικές... νοοτροπίες που από αρχαιοτάτων χρόνων στην Μεσόγειο έφτασαν να κάνουν την πλειοψηφία των σήμερα "κρατούντων" να είναι όπως τους περιέγραψες στο σχόλιό σου. Και η ιστορία επαναλαμβάνεται... Βέβαια, όπως λες και εσύ, οι νέοι σήμερα, σε κάποια πλειοψηφία ελπίζω, αρχίζουν να κάνουν την επανάληψη της ιστορίας πιο δύσκολη... Από το πληκτρολόγιό σου και στου θεού της Ελλάδας τ' αυτί!
Φυσικά υπάρχουν λιγοστοί άνθρωποι που ξέρουν συγκεκριμένα γεγονότα, και διαβάζουν στις τρεις μου αυτές αναρτήσεις κάτι περισσότερο από απλές θεωρητικές αναρτήσεις... αλλά δεν περιμένω πια να τις καταλάβουνε... Άλλωστε η δουλειά μου και η θέση μου δεν είναι να εξηγήσω οτιδήποτε. Απλά να παραθέσω τις σκέψεις μου, και ο καθένας θα τις κάνει ότι θέλει, ότι τον κάνει να αισθάνεται καλύτερα, είτε είμαι διαχειριστής, είτε είμαι υπάλληλος, είτε είμαι μπλόγκερ, είτε είμαι The Fool on the Hill (λατρεύω τους Beatles).
(συνεχίζεται)
(συνέχεια)
ΔιαγραφήΑυτό που έχει σημασία, κατά την γνώμη μου, είναι να γίνει αντιληπτό, στα πλαίσια μιας αλλαγής νοοτροπίας, ότι για να προχωρήσει οτιδήποτε ή οποιοσδήποτε μπροστά, η εστίαση δεν πρέπει να είναι στην επίδειξη του τι γνωρίζει κανείς, αλλά στο ψάξιμο για όλα όσα δεν γνωρίζει ή κατανοεί. Όχι στο "Να σου πω ποιός είμαι Εγώ;" αλλά στο "Επέτρεψε μου να καταλάβω τι γνώσεις αντιπροσωπεύεις εσύ"...
Ένας άνθρωπος Αμερικανικής νοοτροπίας, στην Μεσόγειο εκλαμβάνεται ως αλαζόνας, και το δέχομαι αυτό ότι έτσι είναι. Ένας Μεσογειακής νοοτροπίας άνθρωπος στην Αμερική εκλαμβάνεται σαν καλαμπούρι. Ούτε το ένα είναι πραγματικότητα ούτε το άλλο. Πως είναι όμως δυνατόν να λειτουργήσουν οι κοινωνίες μας ενωμένες στο άμεσο και παγκόσμιο ίντερνετ όταν δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε όλα όσα χάνονται στην μετάφραση;
Συμφωνώ για την γεροντοκρατία και τον αναχρονισμό! Αλλά, να προσθέσω στην ίδια στάθμη, αν όχι και σε μία παραπάνω στάθμη, και την εθνική κατάρα της προχειρότητας (την οποίαν και εσύ ανέφερες).
Επίσης μου φαίνεται ότι έχεις δίκιο, σωστά "ακούγεται", το σκεπτικό σου ως προς τα μπλογκ, τις γειτονιές, τις διαφορετικές πλατφόρμες, όπως το έθεσες σε σχέση με την συζήτηση με την Μαργκό στην προηγούμενη ανάρτηση. Είναι αυτά που γράφεις, αλλά σε κάποιο ποσοστό παίζει και το μούδιασμα της κρίσης (το βλέπω σε τόσα γραπτά πως έχει επηρεάσει ψυχολογικά τα γραφόμενα σε μπλογκ)... Όπως έγραψε και η Μαργκό κάτι έχει αλλάξει, και μάλλον είναι συνδυασμός μερικών καταστάσεων και πραγματικοτήτων.
Και στις ΗΠΑ, 1995-2000, η έκρηξη ήταν στα chat rooms της America on Line (AOL). Αυτά πιά πέρασαν, δέκα χρόνια τώρα... μπήκαν τα μπλογκ, μπήκαν άλλες τεχνολογίες, smartphones κλπ., οπότε και εκεί, αν έχει μείνει κανείς σε chat room θα λέει ότι έχουν αδειάσει σε σχέση με το τι ήτανε.
Άλλωστε, αυτό είναι και λίγο κότα και αυγό, ως προς το ότι όσο εγκαταλείπουν μπλόγκερ τόσο χάνουν ενδιαφέρον περισσότεροι... αλλά η ανάγκη για οποιαδήποτε επικοινωνία παραμένει και βρίσκει άλλες οδούς και διεξόδους.
Και σωστό αυτό που έγραψες περί στρατηγικής! Αν ο στόχος κάποιου είναι να γίνει δημοφιλές το μπλογκ του, απλές στρατηγικές, ενσυνείδητες, μπορούν να το κάνουν πολύ δημοφιλές! Αλλά τότε αμέσως αλλάζει και η υφή του μπλογκ λόγω του ότι ο απώτερος σκοπός του δεν είναι η προσωπική επικοινωνία αλλά η προσωπική προβολή. Είτε σε προσωπικό ναρκισσιστικό επίπεδο είτε σε άλλα επίπεδα με "συνδέσεις" εμπορικές ή πολιτικές, ή, βεβαίως-βεβαίως εμπορικοπολιτικές (η αριστερά "πουλάει" πολύ! είναι από τα καλύτερα προϊόντα, η αριστερά, αν το σκεφτούμε λίγο καπιταλιστικά το πράμα).
Γράφεις: "Εμείς πάλι οι απλοί ημερολογιακοί χρήστες του ίντερνετ είμαστε μια κοινότητα ανθρώπων έτσι που μας βλέπω τώρα κάπως ιδιόρρυθμη." Πράγματι! και από όλες τις εποχές και κοινωνίες που έχω προσθέσει στο δισάκι μου, αυτή η κοινότητά μας των Ελληνικών μπλογκ μου πάει πολύ. Αναρωτιέμαι αν, όταν λέω πως αυτό που έχει αξία δεν είναι η ανάρτηση αλλά τα σχόλια, γίνομαι πιστευτός. Για μένα είναι αλήθεια! Δεν έχω την ανάγκη να γράψω αυτά που σκέφτομαι, μια και τα σκέφτομαι ήδη, δεν χρειάζεται να τα γράψω για να τα δω, ούτε έχω την ανάγκη να πείσω κανέναν για τίποτα. Αλλά βρίσκω μεγάλο ενδιαφέρον στο σημείο βλέψεως άλλων ανθρώπων για οποιοδήποτε συγκεκριμένο θέμα! Όπως και για το ποιά θέματα θεωρεί κανείς αρκετά ενδιαφέροντα για να θέλει να γράψει μία γνώμη!
Έχουμε εθιστεί; Ίσως... Για μένα πάντως είναι πια μέρος της κάθε μέρας να γράψω κάτι. Θα μου έλειπε αν σταμάταγε. Για μένα κάθε ένα από τα πάνω από τα τέσσερα χρόνια αυτού του μπλογκ και όλων όσων διαβάζω είναι καλύτερο από το προηγούμενο.
Νά 'μαστε καλά, να είμαστε εδώ, και, νά 'σαι καλά Τζωρτζίνα!
Καλή σου μέρα!
Καλησπέρα Δημήτρη!
ΔιαγραφήΉρθα να δευτερολογήσω κι εγώ, όχι πως διαφωνούμε κάπου, αλλά σίγουρα τα βιώνουμε διαφορετικά τα πράγματα και αλλιώς τα αντιλαμβανόμαστε και τα εξωτερικεύουμε και επειδή έχουμε διαφορά ηλικιακή, φυσικά διαφορά φύλου και ίσως το μόνο κοινό που βλέπω να έχουμε είναι που διατηρούμε μπλογκ και οι δύο. Εσύ όπως μου έχεις πει παλιότερα και το θυμάμαι χαρακτηριστικά, γιατί μου είχε κάνει εξαιρετική εντύπωση, δεν σκέφτεσαι καν στην ελληνική γλώσσα, αλλά μεταφράζεις από τα αγγλικά τη σκέψη σου στα ελληνικά, κι απ'αυτή την άποψη όντως "στα σχόλια είναι το ζουμί" και για 'μενα και έχει ενδιαφέρον.
Σίγουρα υπάρχουν εξαιρέσεις και άνθρωποι που δουλεύουν με στόχους κι εδώ στην Ελλάδα, (είχα την τύχη να γνωρίσω έναν τέτοιο και ήταν Κύπριος) στα πλαίσια μιας εταιρίας. Αλλά ο συγκεντρωτισμός είναι ο κανόνας. Άλλωστε δεν έχουμε μεγάλες εταιρείες ελληνικών συμφερόντων, οπότε διευθύνουν με τη λογική του στρατού οι περισσότεροι, με το ένστικτο εμπιστεύονται και επιλέγουν προσωπικό και με καψώνια εξασφαλίζουν την υπεροχή τους για την όποια θέση τους εμπιστεύτηκε η εργοδοσία. Καραβανάδες που έμαθαν και πιπιλίζουν το by the book Δημήτρη οι εργοδότες μας και αυτοί που χρήζουν στελέχη μόνο για το πρεστίζ (τελευατάια συνέβαινε και το εξείς κωμικοτραγικό, ήμασταν όλοι στελέχη! Χιλάριους που θα έλεγες κι εσύ!). Στην ουσία είμαστε φαντάροι και ισχύει η λογική του παραλόγου.
Θίγεις την ευθυνοφοβία μετά. Υπάρχει παντού όμως δεν είναι δικό μας χατακτηιστικό. Απλά εκεί που υπάρχει καλή οργάνωση δεν χρειάζεται ένας έξυπνος και άξιος για να κάνει τη δουλειά που κάνουν λαθος 15 ανίκανοι ανώτεροι ή υφιστάμενοί του. Γιατί συνήθως επιλέγονται με σωστά κριτήρια για την κατάλληλη θέση οι κατάλληλοι άνθρωποι.
Εδώ χρειάζονται ας πούμε γραμματεία και προσλαμβάνουν φιλόλογο του Αριστοτελείου αντί για απόφοιτο ΙΕΚ σχολής γραμματέων... για το πρεστιζ. Και ας μην έχει ιδέα η φιλόλογος να ανοίξει υπολογιστικό φύλλο και να κάνει έναν πίνακα (δεν έχουν ούτε ένα μάθημα πληροφορικής στη σχολή) και ας μην έχει ιδέα τι είναι ένα παραστατικό. Πως να μην τα κάνει μαντάρα μετά η φιλόλογος και να μην ρίξει την ευθύνη αλλού κια ποιός να την αμφισβητήσει αφού έχει τελειώσει Πανεπιστήμιο και όχι ΙΕΚ?
Να αφήσουν να επιδείξεις τι ξέρεις και τι μπορείς? Αχαχα! Όχι δα! Ξέρεις τόσα όσα σου επιτρέπουν να ξέρεις οι εργοδότες σου ώστε να μην αισθάνονται κομπλεξικά. Με έχουν απολύσει από δουλειά γιατί: "είσαι πάρα πολύ καλή, θέλω να δουλεύεις 4 ώρες και τις υπόλοιπες 4 να κάθεσαι από εδώ και πέρα, γιατί δεν μπορώ να σε ελέγξω, τρέχεις πολύ" .Δεν τον ένοιαζε που του είχα εξοικονομήσει τόσα χρήματα τον άνθρωπο, ήθελε απλά να μπορεί να με ελέγχει. Δεν ήξερε από νέες τεχνολογίες εννοείται. Του έκανα μια γραμμή παραγωγής να τρέχει ρολόι και να είναι φυτώριο εκπαίδευσης που προωθούσε έτοιμους συγκολλητές στα υπόλοιπα τμήματα, βελτίωσα το προϊόν και του έκανα τεράστιο στόκ μέσα σε 6 μήνες, ενώ είχα παραλάβει ένα τμήμα εντελώς προβληματικό, ανοργάνωτο που δεν μπορούσε να παραδώσει τις παραγγελίες του μήνα, κι ας είχε περισσότερο προσωπικό, το να έχει στοκ ήταν ένα άπιαστο όνειρο που έκανα πραγματικότητα. Ωραίες εποχές! Μετά έμαθα κι εγώ πόσο μεγάλη σημασία έχει να είσαι τυπικός...και προχώρησα στην πώληση. Κι ας λάτρεψα την παραγωγή και τα κατάφερνα περίφημα. Την άφησα και προχώρησα "παραπάνω".
Αντιλαμβάνομαι πως σε απασχολεί η εδώ νοοτροπία που δεν αλλάζει σε αυτό που θεωρείς καλύτερο γιατί το έχεις ζήσει και το είδες. Αυτό το έχουν όλοι οι ομογενείς. Αλλά δεν νομίζω πως θα μας ωφελήσει η αντιγραφή και το ξεπατίκωμα. Όπως δεν μας ωφελεί τόσα χρόνια. Πρέπει επιτέλους να βρούμε το στίγμα μας. Και όχι δεν είναι ούτε το αμερικάνικο, ούτε το ευρωπαϊκό που μπορεί να αντιπροσωπεύσει έναν Βαλκάνιο.
Στο δεύτερο σκέλος για το μπλογκιγκ τώρα, ναι είναι η κρίση και είναι και κάτι ακόμα χειρότερο που είναι συνδεδεμένο με την κρίση. Η μαζική μεταστροφή για ενημέρωση και διασκέδαση στο ιντερνετ. Η τηλεόραση σε λίγα χρόνια θα σβήσει. Ηδη αργοπεθαίνει. Εμείς εδώ και χρόνια δεν παρακολουθούμε τίποτα σε τηλεοπτικό χρόνο. Ολα τα βλέπουμε από εδώ. Βλέπουμε πρώτα κριτικές εδώ μέσα διαβάζουμε σχόλια και μετά αποφασίζουμε αν αξίζει να δούμε και τι. Έχουμε ξεχωρίσει ήδη τα άτομα που διαβάζουμε για να ενημερωθούμε και να ψυχαγωγηθούμε.
ΔιαγραφήΗ τηλεόραση άρχισε να σπέρνει τον πανικό λοιπόν δήθεν πως κόπτεται για τους κινδύνους εδώ μέσα, οι ανίδεοι παρακμιακοί χρήστες τους επιτείνουν και τα επιτήδεια τσογλάνια εκμεταλλεύονται την αναμπουμπούλα. Τσογλαναρία υπάρχει μεγάλη δυστυχώς και έχει πολιτικές αποχρώσεις ή και όχι. Άλλωστε στις πεποιθήσεις μας επενδύει το αγοραίο και η ιδεολογία μαζί με τα υπαρξιακά γίνονται τα καλύτερα διακινούμενα εμπορεύματα σε μια ψηφιακή εποχή.
Να είμαστε καλά, Δημήτρη.
Ίσως αυτό προσπαθούμε γι'αυτό γράφουμε. Ίσως πάλι να φοβόμαστε την μελλοντική ανυπαρξία μας. Εμένα η σκέψη πως κάποτε αυτό το ψηφιακό στίγμα μου θα το ανακαλύπτει το παιδί μου, ακόμα κι αν εγώ το ξεχάσω οπως τόσα άλλα που πέφτουν στα χέρια μου δικά μου ενθύμια και αναρωτιέμαι αν υπήρξα κάποτε αυτό το άτομο, αυτό είναι που μου φαίνεται οτι με περνά στην αθανασία. Είναι και το άλλο πάλι, αυτό που κάποιοι άνθρωποι βρίσκουν ενδιαφέρον στο να διαβάσουν όσα αποφασίζω να μοιραστώ και μου αφιερώνουν χρόνο, αυτό ναι με κολακεύει πολύ. Περισσότερο από όσο θα με κολάκευε να μου διαθέτουν χρήματα. Κι εκεί αντιλαμβάνομαι πως με έβλεπε εκείνος ο εργοδότης που με απέλυσε γιατί δεν μπορούσε να με "ελέγξει" κι ας του έφερνα χρήματα. Γιατί εδώ είναι Βαλκάνια που λέει κι ο εμποράκος ο Σαββόπουλος και οι άνθρωποι είναι θερμόαιμοι δεν έχουν τέμπερ να χάσουν, τους ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι! Χαχα!
Καλή συνέχεια λοιπόν και ευχές πολλές Δημήτρη, χάρηκα που τα είπαμε κι ευχαριστώ για τη φιλοξενία!
Τζωρτζίνα, και πάλι σ' ευχαριστώ.
ΔιαγραφήΤο παράδειγμα διευθυντού που έδωσα σαν εξαίρεση στο γραφείο της Αθήνας ήταν Έλληνας από την Ελλάδα, αλλά ο ιδιοκτήτης της εταιρείας στο Λονδίνο ήταν Κύπριος (βλ. δομή και εργασιακή κουλτούρα εταιρείας). Σύμπτωση!
Σχετικά με τις διαφορές μεταξύ μας, όσον αφορά την ηλικιακή διαφορά συχνά έχω μάθει καινούργια και σωστά πράγματα από νεότερούς μου --άλλωστε σε κάθε εποχή είναι οι νεότεροι που μπορούν να προσφέρουν καλύτερα και καινούργια σημεία οπτικής και κατανόησης. Η ηλικία μπορεί να φέρνει πείρα και ιστορικό, αλλά αυτό από μόνο του δεν είναι και κανένα λοφίο ούτε βούλα εγκυρότητας. Την διαφορά φύλου που αναφέρεις είναι χρόνια τώρα που δεν την συνειδητοποιώ από μόνος μου σε οποιαδήποτε συζήτηση όπως και δεν συνειδητοποιώ διαφορές εθνικότητας ή χρώματος δέρματος: δεν θεωρώ ότι έχουν καμία σημασία στην σκέψη και τις ικανότητες. Βλέπω ανθρώπους.
Τα ίδια ακριβώς βλέπω κι' εγώ όπως τα περιγράφεις στη δεύτερή σου παράγραφο, και συμφωνώ για την αιτία! Και απόλυτα συμφωνώ ότι όταν γίνονται επιλογές με σωστά κριτήρια, εκεί που υπάρχει καλή οργάνωση, δεν χρειάζεται ένας να κάνει την δουλειά που κάνουν λάθος οι 15. Αλλά έπεσες διάνα περιγράφοντας το πως ο ιδιοκτήτης ή διευθυντής έχει το κόμπλεξ του ελέγχου και δεν επιτρέπει σε κανέναν να ανθίσει από κάτω του. Micromanagement στην χειρότερή της μορφή: την Μεσογειακή.
Επίσης καταλαβαίνω απόλυτα και συμφωνώ στο ότι ακούγομαι ακριβώς όπως όλοι οι ομογενείς, και ότι η λύση δεν είναι να αντιγράψουμε. Εγώ πάντως ποτέ δεν πίστεψα ότι η λύση θα ήταν η αντιγραφή, γιατί όπως σωστά λες: "Πρέπει επιτέλους να βρούμε το στίγμα μας. Και όχι δεν είναι ούτε το αμερικάνικο, ούτε το ευρωπαϊκό που μπορεί να αντιπροσωπεύσει έναν Βαλκάνιο."
Όμως, ο Αμερικάνος και ο Ευρωπαίος, και ο Βαλκάνιος, θέλουνε δε θέλουνε πρέπει να εργαστούν μαζί και συγχρόνως. Καλώς ή κακώς εκεί μας έχει φέρει η εποχή και η τεχνολογία. Πρέπει να κολυμπήσουμε συνεργαζόμενοι, ή να πνιγούμε χάνοντας την μετάφραση, ή αντιγράφοντας (είμαι ο πρώτος που θα πω και θα επαναλάβω ότι η αντιγραφή δεν είναι λύση).
Υπάρχουν όμως μερικά θέματα που δεν πέφτουν στις σφαίρες της "αντιγραφής". Όλα για τα οποία έγραψες είναι κακώς κείμενα και πρέπει να διορθωθούν, αλλιώς η Ελλάδα θα συνεχίσει να χάνεται. Δεν χρειάζεται ούτε είναι αποτελεσματικό να διορθωθούν με αντιγραφή. Πρέπει να διορθωθούν με τρόπους που να πηγάζουν από το δικό μας στίγμα, αλλά πρέπει να διορθωθούν.
Και... όλα αυτά για τα οποία έγραψες και εσύ και εγώ έχουν ρίζα στην νοοτροπία μιας κοινωνίας, διαχρονικά. Αυτά που περιγράφεις τα θυμάμαι στην Ελλάδα ακριβώς έτσι όταν ήμουνα εγώ η νέα γενιά. Αυτά που περιγράφεις όμως εσύ τα βλέπεις να τα κάνει η δική μου γενιά. Τι θα γράφουν οι απόγονοι της δικής σου γενιάς σε ότι επικοινωνιακή πλατφόρμα πρόκειται να γράφουν εκείνοι; θα έχει αλλάξει κάτι;
Τελικά, ξεκινώντας από τεχνολογία, ίντερνετ και interface προγραμμάτων, μιλάμε για νοοτροπίες και προβληματισμούς πολύ βαθύτερους και διαχρονικούς... Και πάω τώρα στο δεύτερο σκέλος του σχολίου σου που μόλις τώρα έφτασε :-)
Δεν είχα σκεφτεί την μαζική μεταστροφή στο ίντερνετ και απομάκρυνση από την τηλεόραση! Αυτό θα σήμαινε ότι περισσότεροι άνθρωποι βρίσκονται στο ίντερνετ άρα υπάρχει λιγότερη εστίαση σε συγκεκριμένα σημεία του, όπως τα μπλογκ, και η χρήση αλλάζει από προσωπική έκφραση σε ενημέρωση/διασκέδαση!
ΔιαγραφήΚαι μια που μιλάμε για τηλεόραση, και τα άπειρα κανάλια της δεκάρας που κυνηγάνε τηλεθεατές και υπήκοους με το ντουφέκι, τι απέγινε άραγε η πριγκίπισσα ΝΕΡΙΤ, ή Δημόσια Τηλεόραση, ή όπως αλλιώς την είχαν υποσχεθεί;
Τσογλαναρία! Σ' ακούω και καταλαβαίνω. Ευτυχώς εδώ δεν πιάνουμε Ελληνικά κανάλια. Αμερικανική τηλεόραση από το ίντερνετ βλέπουμε :-)
Νομίζω γράφουμε επειδή μπορούμε, και επειδή μας ταιριάζει. Την "αθανασία" δεν την είχα σκεφτεί αλλά έκανες μια πολύ ενδιαφέρουσα παρατήρηση που ούτε έτσι την είχα σκεφτεί: Πράγματι ότι γράφουμε εδώ, είτε σαν αναρτήσεις είτε σαν σχόλια, κανονικά, εφ' όσον υποτίθεται ότι παραμένουν επ' άπειρον, θα μπορούν να τα διαβάσουν τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας. θυμάμαι ότι αφού πέθανε η μητέρα μου ανακάλυψα και μπόρεσα να διαβάσω μερικές σελίδες του ημερολογίου της από το 1964, όπου με αποκαλούσε "το αγγελούδι μας". Σκέψου να μπορούσα να διαβάσω ολόκληρο μπλογκ της σαν αυτά που γράφουμε τώρα εμείς!
Και φυσικά είναι ανθρώπινο να το αισθάνεται κανείς κολακευτικό να τον διαβάζουν άλλοι...Δεν θα ήταν αλήθεια να έλεγε κανείς ότι δεν είναι έτσι... και άλλοι από εμάς αισθάνονται ευχαρίστηση και σύμπνοια όταν γίνεται, άλλοι το κυνηγάν σαν ναρκωτικό και το επιδιώκουν. Και αν δεν το βρουν... αποκτάν άλλα ενδιαφέροντα και τα μπλογκ τα κάνουν κρεμαστάρια... και αδειάζει η γειτονιά.
Όσο και να είναι απαραίτητη μια δουλειά και να είναι κακή στιγμή και θύμηση να την χάνει κανείς, μην αφήσεις, Τζωρτζίνα, την αναπόφευκτη πίκρα από εκείνη την περίπτωση που περιέγραψες να επισκιάσει την πραγματικότητα: του ότι εκείνη η απόλυση, για σένα, υπό τας συνθήκας, ήταν νίκη, κομπλιμάν και έπαινος. Αν ήμουνα εγώ εκείνος ο προϊστάμενος σου θα σου είχα δώσει δυό τρεις στόχους, τα μέσα να τους επιτύχεις, και αφού τους επιτύγχανες θα σου είχα ρωτήσει αν πιστεύεις ότι μπορείς να συνεχίσεις να αποδίδεις έτσι, και, αν ναι, αν νομίζεις ότι θα έπρεπε να προσλάβεις εσύ δυό-τρεις ανθρώπους να σε βοηθάνε, και να τους μάθεις να σκέφτονται ώστε να εργάζονται σαν κι εσένα.
Στην εταιρεία μου στην Μασαχουσέτη, όπου είχα για μερικά χρόνια 4-6 υπαλλήλους δεν τους έδινα μισθό. Τους έδινα ποσοστά επί του συμβολαίου στο οποίο εργαζόντουσαν, και ποσοστά από τα αποτελέσματα. Πολύ ρεαλιστικά, ήταν στο χέρι τους να βγάζουν περισσότερα και από εμένα τον ιδιοκτήτη. Πέρασαν από το γραφείο κάπου 22 υπάλληλοι με τα χρόνια αλλά ποτέ δεν βρήκα έναν που να είχε μέσα του και γνώση/επαγγελματισμό και εργασιακή ηθική. Ή το ένα είτε το άλλο. Και τα δύο μαζί όχι. Συχνά, ούτε το ένα ούτε το άλλο. Η δυσκολότερη στιγμή ήταν η στιγμή της απόφασης σχετικά με κάποιον ή κάποιαν που να ήταν τίμιος άνθρωπος, αξίας αλλά δεν ήξερε πως να εργαστεί...
Καλή συνέχεια αγαπητή μου Τζωρτζίνα, πολλές ευχές και από εμένα! Νά 'μασται καλά και μου έδωσες πολύ χαρά που τα είπαμε. Μου αρέσει πολύ η συζήτησή μας!
Καλή σου μέρα!