"Πιστεύω..."

Το περίεργο με τους ανθρώπους δεν είναι ότι έχουν σκαρφιστεί τόσα διαφορετικά πράγματα στα οποία να πιστεύουν. Το ίδιο είδος ζώου αλλά, τόσα διαφορετικά Πιστεύω, τόσες διαφορετικές ιδέες. Φαίνεται τα Πιστεύω να ακολουθούν γεωγραφικές περιοχές, ή φυλές, ή κοινωνίες, ή τίποτα από τα παραπάνω. Άλλοι άνθρωποι πιστεύουν "χαλαρά", άλλοι φανατικά... Άλλοι είναι φανατικοί για το ότι υπάρχει "κάτι" και άλλοι είναι φανατικοί για το ότι δεν "υπάρχει" τίποτα (στο οποίο να πιστεύει κανείς --και πιστεύουν αυτό [το τίποτα --εξ' ίσου φανατικά]).

Το περίεργο με τους ανθρώπους δεν είναι ότι θέλουν να είναι ελεύθεροι, ο καθένας, να πιστεύουν ότι θέλουν, ούτε ότι θέλουν να μαζεύονται σε μία γεωγραφική περιοχή να πιστεύουν στο ίδιο πράμα όλοι μαζί.



Το περίεργο με τους ανθρώπους είναι ότι οι περισσότεροι θέλουν σώνει και καλά να κάνουν τους άλλους να πιστεύουν το ίδιο πράμα με 'κείνους.

Όλοι οι πόλεμοι για μια ιδέα πολεμήθηκαν...

Μερικοί που πιστεύουν στο χρήμα βάζουν τους πολλούς να πολεμάνε, να σκοτώνουν και να σκοτώνονται για κάποιον θεό, ή ιδανικό, ιδέα, πολιτική, ή, ότι "πουλάει" στον εκάστοτε όχλο. Ανέκαθεν.

Το "πεζικό", άλλωστε, στα Αγγλικά (infantry) και άλλες γλώσσες που έχουν κάποια σχέση με τα Λατινικά, ονομάζεται έτσι (από την λέξη infans) για τα μικρά παιδιά που βάζανε μπροστά-μπροστά στην μάχη να σκοτωθούνε πρώτα ώστε να προστατεύονται οι πιο έμπειροι ενήλικες πολεμιστάδες (οι οποίοι την είχανε γλυτώσει όταν ήταν οι ίδιοι μικρά παιδιά...)

Μόνο που τώρα, βάζοντας μπροστά τα παιδιά, δεν προστατεύονται απλά οι ενήλικες, αλλά γεμίζει και φωτογραφίες το ίντερνετ (κλαίει ο απέναντι όχλος και αγιάζει ο σκοπός).

Σκέφτηκε κανείς ότι τα παιδιά της Γκάζας είναι το infantry του Ισλάμ;

Τι θα γινότανε αν κάποιοι πρόσφεραν έναν πόλεμο και δεν ερχόταν κανείς να πολεμήσει;
(Τζων Λένον)

Εκείνοι που προσφέρουν τον κάθε πόλεμο (οι βασιλιάδες και οι παπάδες των σταυροφόρων, ας πούμε, ή οι ηγέτες και αϊατολάδες των τζιχαδιστών) ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν, τι θέλουν και σε τι αποβλέπουν. Και, στηρίζονται στην μανία των καθημερινών "θυμάτων" τα οποία έχουν σώνει και καλά την ανάγκη να κάνουν όλους τους άλλους να πιστεύουν το ίδιο πράμα που πιστεύουν οι ίδιοι, κι' ας δολοφονήσουν άλλους κι' ας πεθάνουν οι ίδιοι γι' αυτόν τον σκοπό.

Όταν δέχεσαι να δολοφονήσεις και να πεθάνεις για να επιβάλει η ομάδα σου σε κάποιαν άλλη ομάδα να πιστεύει το ίδιο με εσένα, κάτι δεν πάει καλά και θα ήταν ενδιαφέρον να σκεφτούμε τι. Τι είναι αυτό που σε κάνει να διαλέγεις να πεθάνεις για να πιστέψουν οι άλλοι στο ίδιο πράμα που πίστευες κι' εσύ πριν γίνεις οσιομάρτυρας;

Εκ πρώτης όψεως, ίσως, η ανταμοιβή: αιώνια ειρήνη παίζοντας μία χρυσή άρπα στην αγκαλιά ενός Εβραίου από την Ναζαρέτ, ή, ακόμα πιο εντυπωσιακό, μιά αιωνιότητα με πολλές παρθένες (τα ιερά βιβλία και οι ιερωμένοι δεν συμφωνούν ως προς τον αριθμό των παρθένων και δεν διευκρινίζεται η περίπτωση του να είναι γυναίκα η θανούσα -σκέφτομαι τις γυναίκες βομβίστριες αυτοκτονίας). Ή το να επιστρέψεις πάραυτα στην ζωή σαν κάτι καλύτερο από αυτό που ήσουν πριν τα κακαρώσεις (να σκοτώσεις τους άρχοντες μπας και γυρίσεις εσύ άρχοντας στην επόμενη ζωή --ή τουλάχιστον, να γίνουν άρχοντες εκείνοι που σου πουλήσανε την ιδέα) . Κλπ...

Όμως, κάτι μου λέει πως στο βάθος δεν είναι η αναμονή ανταμοιβής που κάνει τον κόσμο να σκοτώνει και να σκοτώνεται για να αλλαξοπιστήσουν οι άλλοι. Κάτι μου λέει ότι ο λόγος είναι πιο πεζός και πιο ανθρώπινος. Επιλέγοντας να δολοφονήσει άλλους, και επιλέγοντας την ύψιστη των θυσιών για το Πιστεύω του, κάποιος, πεθαίνει προσπαθώντας να αποδείξει στον εαυτό του ότι είχε δίκιο σ' αυτά που πίστευε (με το να εξουδετερώσει άλλες απόψεις να μην υπάρχουν και τον δελεάζουν, και να βλέπει όλους να πιστεύουν το ίδιο, άρα το σωστό [;]). Γιατί, αν δεν είχε δίκιο σ' αυτά που πίστευε, τότε, τι αξία θα είχε η ζωή του;

...διότι, βεβαίως, όσον αφορά το ανθρώπινο ζώο, η αξία στην ζωή, για πολλούς που δεν είναι άρχοντες, δεν βρίσκεται στην ίδια την ύπαρξη, αλλά στο τι πιστεύει κανείς ως αλήθεια για το από που ξεφύτρωσε η ύπαρξη (και πως να την κουμαντάρουμε).

Οι μη έχοντες χρήματα και αρχοντιλίκια έχουν ιδέες και ιδανικά...
Κάπως έτσι;
(Ο Χριστιανισμός γεννήθηκε από/για τους φτωχούς, και το Ισλάμ, μεταξύ των νομάδων της ερήμου, από/για τους φτωχότερους. Και από 'κει φτάσαμε στους μεγάλους καθεδρικούς ναούς και στα αριστουργήματα-τζαμιά, με εμβλήματα κεντημένα στα ρούχα του κάθε βασιλιά)

Εγώ πάλι που ούτε χρήματα ούτε αρχοντιλίκια έχω... ποσώς με ενδιαφέρει αν πιστεύουν οι άλλοι τα ίδια με 'μένα, πόσο μάλλον να σκοτώσω και να σκοτωθώ για να αποδείξω ότι έχω δίκιο... Θα μου πείτε, γράφω αυτό το μπλογκ. Νάτα τα κουμπιά της δόλιας της Αλέξαινας...

(ο νέος Χριστιανισμός)

Ταξίδια

Κάθε φωτεινό σημείο που βλέπετε σε αυτή την φωτογραφία βαθύ πεδίου του Χαμπλ είναι ένας Γαλαξίας.
Κάθε Γαλαξίας έχει περίπου 200.000.000 άστρα.

Η φαντασία μας, όσον αφορά τα ταξίδια, δεν μπορεί να φτάσει σε μέρη πιο εξωτικά από τους προορισμούς όπου θα μας πήγαινε ένα ταξίδι στα αστέρια.

Ποιούς πραγματικούς λόγους θα μπορούσαμε να φανταστούμε για να κάνουμε ένα τέτοιο ταξίδι, εκτός του οφθαλμοφανούς, της δίψας μας για εξερεύνηση και την περιέργεια; Ένας και μόνο: Επιβίωση του είδους μας. Είτε λόγω υπερπληθυσμού στην Γη, είτε λόγω του ότι η Γη μια μέρα δεν θα είναι πλέον κατοικήσιμη. Εκτός του ότι μπορεί να την καταστρέψουμε οι ίδιοι, μπορεί να την χτυπήσει ένας μεγάλος μετεωρίτης, όπως πριν 65.000.000 χρόνια, ή, να σταματήσει η Γη να μπορεί να συντηρεί το ανθρώπινο είδος λόγω αλλαγής σύστασης της ατμόσφαιρας, ή/και αλλαγής θερμοκρασίας. Ούτως ή άλλως, ξέρουμε ότι όταν ο ήλιος εξαντλήσει τα καύσιμά του και αρχίσει να σβήνει, θα γίνει πρώτα ένα Κόκκινος Γίγας και θα καταπιεί την Γη --μια που η τροχιά της θα βρεθεί μέσα στην σφαίρα του ήλιου που θα μεγαλώνει καθώς θα σβήνει. Αυτό βέβαια δεν πρόκειται να συμβεί για άλλα περίπου πέντε δισεκατομμύρια χρόνια. Έχουμε καιρό.

Πόσο εφικτό είναι όμως ένα ταξίδι στα άστρα? Κατ' αρχάς ο όρος δεν είναι ακριβής. Το να ταξιδέψουμε στα άστρα θα ήταν άνευ νοήματος μια που τα άστρα είναι ήλιοι και μάλλον δεν θα ενδιαφερόταν κανείς να ...προσεδαφιστεί, άρα γιατί να πάει.

Μάλλον εννοούμε "ταξίδι σε πλανήτες γύρω από άλλα άστρα". Για να ακριβολογούμε, δηλαδή.

Στην άμεση "γειτονιά" μας, πολύ κοντά στο ηλιακό μας σύστημα, έχουν ήδη ανακαλυφθεί πάνω από 786 πλανήτες. Ο Γαλαξίας μας έχει κάπου 200.000.000.000 αστέρια. Υπάρχουν κάπου 300.000.000.000 Γαλαξίες στο γνωστό σύμπαν.

Το πρόβλημα δεν είναι να βρούμε που να πάμε, μια που υπάρχουν περισσότεροι πλανήτες από κόκκους άμμου σε μια παραλία. Το πρόβλημα είναι πως να φτάσουμε εκεί. Και τι θα βρούμε, πως θα επιζήσουμε, αφού φτάσουμε εκεί.

Η άμεση "γειτονιά" μας έχει διάμετρο κάπου 50 έτη φωτός.
Το γρηγορότερο σκάφος που έφτιαξε ποτέ ο άνθρωπος είναι το σκάφος Ήλιος2 το οποίο ταξιδεύει με ταχύτητα 241.400 χιλιόμετρα την ώρα.
Με μια τέτοια ταχύτητα, το διαστημόπλοιο με ανθρώπους θα έφτανε στον πρόσφατα ανακαλυφθέντα πλανήτη ενός κοντινού μας άστρου, σε απόσταση 11,9 ετών φωτός, σε περίπου 4.474 χρόνια.

Αν δηλαδή στέλναμε αύριο, στο έτος 2013, μια αποστολή εκεί, και όταν φτάσουνε μας στείλουνε σήμα ότι φτάσανε (το σήμα τους θα ταξιδέψει με την ταχύτητα του φωτός), θα λάβουμε νέα της αποστολής το έτος 6499. Το μήνυμα δεν θα μας το έστελναν οι αστροναύτες που στείλαμε αλλά οι απόγονοί τους, μετά από 180 γενεές οι οποίες θα έχουν γεννηθεί στο διαστημόπλοιο καθ' οδόν.

Όπως αντιλαμβάνεστε, τέτοιου είδους ταξίδι δεν έχει σταγόνα ρεαλισμού. Ταξίδια πέρα από το ηλιακό μας σύστημα δεν είναι εφικτά, εκτός αν το διαστημόπλοιο ταξιδεύει με την ταχύτητα του φωτός.

Βάση των νόμων της φυσικής δεν είναι δυνατό για κάτι το οποίο έχει μάζα να ταξιδεύει στην ταχύτητα του φωτός, μπορεί όμως να φτάσει κάπου 98% της ταχύτητας του φωτός.

Πρώτα θα έπρεπε λοιπόν να έχουμε χτίσει τεχνολογία που να επιτρέπει ταχύτητα 98% της ταχύτητας του φωτός.

Τότε, το διαστημόπλοιο που θα χτίσουμε, θα φτάσει σε εκείνον τον συγκεκριμένο πλανήτη σε 13 περίπου χρόνια. Συν 11,9 χρόνια να επιστρέψει το σήμα που θα μας στείλουν, θα έχουμε νέα τους το έτος 2038 (αν είχαμε την τεχνολογία σήμερα και έφευγαν οι αστροναύτες αύριο, πρωί-πρωί [ώρα Φλώριδας]).

Το έξτρα μπόνους θα είναι ότι μια και ο χρόνος τρέχει πιο σιγά όσο πλησιάζουμε την ταχύτητα του φωτός, ενώ στην Γη θα έχουν περάσει 13 χρόνια, στο διαστημόπλοιο θα έχουν περάσει μόνο μερικοί μήνες. Θα πρέπει όμως αφού φτάσουν και στείλουν το μήνυμα να περιμένουν εκείνοι 24 χρόνια για να λάβουν την απάντησή μας: "μήνυμα ελήφθει-συγχαρητήρια για κατόρθωμα".

Και μιλάμε για τον κοντινότερο ανακαλυφθέντα πλανήτη σε απόσταση 11,9 ετών φωτός.

Πραγματική μετοικεσία στα άστρα θα χρειαζόταν πολλές δεκαετίες στα 98% της ταχύτητας του φωτός. Κάθε σκάφος θα χρειαζόταν αποθέματα ενεργείας για το ταξίδι, και νερό και φαγητό για πολλούς ανθρώπους, ίσως γενεές, για πολλά χρόνια. Μόνο για να φτάσουν. Όσο φτιάχναμε το σκάφος μεγαλύτερο, για αποθήκευση ενέργειας για τις μηχανές και νερό και φαγητό για τους ταξιδιώτες, τόσο, λόγω μεγέθους, θα χρειαζόταν περισσότερη ενέργεια. Και, στο τέλος του ταξιδιού, τι θα φάνε στον πλανήτη όπου αφιχθούνε, τι θα πιούνε και τι θα αναπνεύσουνε αφού τελειώσουν τα αποθέματα του σκάφους; Και τι και πότε θα μάθουμε εμείς σχετικά με το ταξίδι;

Το ταξίδι στ' αστέρια, αγαπητοί μου, δεν είναι εφικτό, ούτε θα έφερνε το παραμικρό ευεργέτημα για εκείνους που θα έμεναν στην γη. Ούτε θα είχε αίσιο τέλος για τους ταξιδιώτες οι οποίοι θα έφταναν ίσως σε έναν πλανήτη, ο οποίος όμως θα είχε βιολογία, θερμοκρασία και ατμόσφαιρα που δεν θα υποστήριζε την εύθραυστη και συγκεκριμένη ανθρώπινη ύπαρξη.

Η φαντασία πάντως έχει λύσεις:

- Μηχανές Warp οι οποίες δημιουργούν μια φούσκα χώρου γύρω από το σκάφος, και η φούσκα κινείται "εκτός" σύμπαντος σαν σκουληκότρυπα σε μήλο. Βάση των νόμων της φυσικής τους οποίους γνωρίζουμε δεν ξέρουμε αν ζων οργανισμός ή οργανωμένο σύνολο μάζας μπορεί να επιζήσει τέτοια κατάσταση.

- Ύπνος (νάρκη) που να διαρκεί χρόνια για τους ταξιδιώτες. Εφικτό, αλλά κάποτε, όταν ξυπνήσουν, πρέπει να φάνε, να πιούνε, και να αναπνεύσουνε για χρόνια. Το πρόβλημα επιστρέφει.

Το να μεταναστεύσουν μερικά δείγματα ανθρώπων για να επιζήσει το είδος, σε ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή, όπου η γενέτειρα Γη μάλλον ποτέ δεν θα μάθει τι απέγινε με την αποστολή, είναι θεωρητικά εφικτό. Το μεικτό πλήρωμα όμως πρέπει να είναι εκατοντάδες άνθρωποι και το σκάφος πρέπει να υποστηρίζει τον αυξανόμενο με τις γενεές αριθμό, ή ο αριθμός να συντονίζεται. Και πρέπει να φτάσουν τελικά σε έναν πλανήτη κατοικήσιμο από ανθρώπινα όντα όσον αφορά την θερμοκρασία, ατμόσφαιρα και βιολογία.

Τα ίδια ακριβώς ισχύουν από την οπτική κάθε είδους ζωής σε κάθε πλανήτη στο σύμπαν: Η πραγματικότητα είναι ότι πλανήτες σαν την Γη, και Ζωή σαν της Γης, δεν είναι κάποια εξαίρεση: είναι ο κανόνας στο σύμπαν. Όμως, ζωή σαν την δική μας δεν μπορεί να ταξιδέψει από αστρικό σύστημα σε αστρικό σύστημα ως καθημερινή πρακτική.

Οπότε, από την άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος, μην περιμένετε να δείτε ποτέ αρμάδες εξωγήινων να φτάνουν στην Γη. Όσο και ανεπτυγμένη τεχνολογία να υπάρχει, το διαστρικό ταξίδι απλά δεν είναι εφικτό, συμφέρον ή λογικό, για απλούς, και πολλούς, λόγους.

Για να γίνει ταξίδι στ' αστέρια χρειάζεται:

1. Το σκεπτικό και η δυνατότητα οι ταξιδιώτες και οι απόγονοί τους να ζήσουν επ' άπειρον μέσα στο σκάφος (περισσότερο Διαστημικός Σταθμός Επιβίωσης του είδους παρά "Διαστημόπλοιο"), και, η ανακάλυψη πλανήτη που να υποστηρίζει ανθρώπινη ζωή να είναι δευτερευούσης σημασίας --όχι σκοπός του ταξιδιού.

2. Να υπάρχουν κανονισμοί και νόμοι ως προς το ποιοί, πόσοι και πότε θα γεννιούνται, καθώς παλαιότεροι πεθαίνουν, για να παραμένει ο αριθμός επιβατών συντηρήσιμος από το σκάφος. Ελπίζοντας ότι δεν θα χρειαστούν ποτέ νόμοι και κανονισμοί για το ποιοί και πότε πρέπει να ...πεθαίνουν. Και, ελπίζοντας ότι η σύλληψη, κυοφορία, γέννηση και μεγάλωμα σε συνθήκες διαστήματος μέσα στο σκάφος θα είναι εφικτές και δεν θα αλλάξουν την βιολογία του είδους των ανθρώπων απότομα ή ανεξέλεγκτα.

3. Να είναι εφικτή, ως προς νόμους φυσικής, και να έχει εφευρεθεί η μηχανή Warp, με ανανεώσιμα "καύσιμα", και, να είναι δυνατή και προβλέψιμη η πλοήγηση στον χώρο/χρόνο.

4. Να έχει εφευρεθεί μηχανισμός που από σκόρπια άτομα (άτομα υδρογόνου υπάρχουν σκόρπια στο διάστημα) να δημιουργεί ύλη φαγώσιμη, και πόσιμη. Ή/και, να υπάρχει δυνατότητα ανακύκλωσης αποβλήτων, επανα-οργανώνοντας την μοριακή ή και ατομική σύνθεση σε ύλη που να μπορεί να ξαναχρησιμοποιηθεί ως τροφή.

5. Το σκάφος να είναι αρκετά μεγάλο για εκατοντάδες γυναίκες και άνδρες, με σχολεία, χώρους αναψυχής, ιδιαίτερα διαμερίσματα, θερμοκήπια, και  να είναι σαν ένα μεγάλο δαχτυλίδι που να περιστρέφεται ώστε να υπάρχει τεχνητή βαρύτητα στις άκρες λόγω φυγόκεντρου δύναμης, ώστε τα κόκκαλα των ανθρώπων να μην γίνουν πούδρα και οι μυς τους κιμάς, με τα χρόνια και τις γενεές.

Η παραπάνω τεχνολογία χρειάζεται 200 με 1.000 χρόνια ή και παραπάνω για να ανακαλυφθεί. Αλλά, η ύπαρξη και επιβίωση της ανθρωπότητας στην Γη πέρα των επόμενων εκατό χρόνων είναι προβληματική και αμφίβολη. Επίσης δεν υπάρχουν χρηματικά κινητήρα κέρδους για τα παραπάνω, οπότε, ξεχάστε τα.
:-)

Η δημιουργία ενός τέτοιου σκάφους χρειάζεται δεκαετίες, αν όχι αιώνες, από την στιγμή που θα υπάρχουν οι διαφορετικές απαραίτητες τεχνολογίες. Το κόστος κατασκευής θα είναι μεγαλύτερο από όσο μπορούν να επωμισθούν ακόμα και ολόκληρα κράτη. Ίσως μεγαλύτερο κόστος από όσο μπορεί να επωμισθεί η παγκόσμια οικονομία με την σημερινή της μορφή. Η έλλειψη οποιασδήποτε πιθανότητας οικονομικού ή κρατικού, ή εταιρικού, ή προσωπικού κέρδους αφαιρεί την δυνατότητα να αναληφθεί η κατασκευή στο πλαίσιο του παρόντος οικονομικού συστήματος των ανθρώπων. Άρα, και όταν ακόμα υπάρξουν οι τεχνολογίες, πριν ξεκινήσουμε την προετοιμασία για το ταξίδι, πρέπει πρώτα να αλλάξουμε την φύση της παγκόσμιας οικονομίας και των ατομικών/προσωπικών προσδοκιών/κοσμοθεωρίας. Πριν σκεφτούμε καν να επιζήσουμε σαν είδος πέρα από την Γη πρέπει να αλλάξουμε την ανθρώπινη φύση.

Βέβαια, αν άλλαζε ποτέ τόσο ριζικά η ανθρώπινη φύση, όσον αφορά το σκεπτικό και την συλλογική συνεργασία, ίσως η αλλαγή αυτή να δημιουργούσε συνθήκες στην Γη των ανθρώπων βάση των οποίων συνθηκών να μπορούσαμε να επιβιώσουμε στον πλανήτη μας χωρίς να χρειαστεί να φύγουμε. Το "σκάφος" με τις απαραίτητες συνθήκες, τότε, θα ήταν η ίδια η Γη.

Πράγμα που σημαίνει ότι το πραγματικό Ταξίδι στ' Αστέρια πρέπει να γίνει
μέσα σε εμάς,
στον καθένα μας και στην κοινωνία μας
Το σκάφος, το αστρόπλοιο, υπάρχει ήδη. Λέγεται Γη.

Ο Άρης Επιτίθεται!

Μερικά απλά πράγματα για αρχή:

Το να διερωτόμαστε αν υπάρχει ζωή έξω από την Γη στο σύμπαν, είναι σαν να διερωτάται ένα μυρμήγκι αν υπάρχει ζωή έξω από την μυρμηγκότρυπα.

Το να λέμε ότι εξωγήινοι έχουν έρθει σε επαφή, αλλά οι κυβερνήσεις το κρύβουν, είναι σαν να λέει ένα στρείδι ότι οι άνθρωποι-δύτες που κατεβαίνουν καμιά φορά από την επιφάνεια έχουν έρθει σε επαφή με άλλα στρείδια, και τα άλλα στρείδια του το κρύβουν.

Υπάρχει ζωή έξω από τον πλανήτη μας; Η ερώτηση δεν μπορεί να απαντηθεί πριν πρώτα προσδιορίσουμε τι σημαίνει ζωή.

Μερικοί θα πουν ζωή είναι όταν ένας οργανισμός, έστω και απλούστατος, μπορεί να αναπαράγει κόπιες του εαυτού του. Αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα έτσι γιατί αν ένας συγκεκριμένος οργανισμός δεν φτάνει ποτέ στην παύση του, δεν χρειάζεται αναπαραγωγή.

Άλλοι λένε ότι η ζωή πρέπει να έχει νόηση, αλλά αυτό καταρρίπτεται αμέσως γιατί οι αμοιβάδες δεν έχουν νόηση αλλά είναι ζωή. Και ένα εξελιγμένο όν, μπορεί να έχει από εμάς τόση διαφορά, όσο εμείς από μια αμοιβάδα. Η απλή πραγματικότητα είναι ότι οποιαδήποτε προσπάθεια προσδιορισμού ενός όρου για το τι είναι η ζωή, πρέπει απαραίτητα να συμπεριλάβει τόσες πιθανότητες που η απάντηση είναι ότι ακόμα και το ίδιο το σύμπαν είναι "ζωντανό".

Αυτό βέβαια που μας ενδιαφέρει σε αυτή την ερώτηση είναι το αν θα έρθουμε ποτέ, ή αν έχουμε έρθει ήδη, σε επαφή με ζωή προερχόμενη εκτός του πλανήτη Γής.

Για να σκεφτούμε τις πιθανές απαντήσεις, ας σκεφτούμε τα παρακάτω:

Ο δικός μας πολιτισμός δεν έχει ακόμα την δυνατότητα διαπλανητικών ή διαστρικών ταξιδιών. Άρα, όντα που θα έρθουν σε επαφή με εμάς πρέπει να έχουν πιο προηγμένο πολιτισμό και τεχνολογία από εμάς, για να μπορέσουν να κάνουν το ταξίδι από την Εστία τους έως την Γη.

Ο Στήβεν Χώκινγκ έχει πει, πολύ σωστά, ότι η έστω και λίγο πιο προηγμένη τεχνολογία από την δικά μας θα μας φανεί σαν μαγική. Ίσως μάλιστα να μην μπορούμε καν να την παρατηρήσουμε.

Επαφή με άλλα όντα προϋποθέτει αμετακλήτως και απαραιτήτως ότι τα όντα αυτά θα υπάρχουν σε τρεις διαστάσεις, σε χρόνο, όπως εμείς. Αυτό σημαίνει ότι θα υπόκεινται στους ίδιους νόμους της φύσης σαν και εμάς. Αυτό σημαίνει ότι το ταξίδι τους από την Εστία τους σε εμάς, ανάλογα με το σημείο εκκινήσεως έξω από το ηλιακό σύστημα στο οποίο ανήκει η Γη, θα κρατήσει περίπου 25 με 20.000.000 γήινα χρόνια, και, αν έρθουν μέσα από τον δικό μας γαλαξία.

Το να μας βρει ένας πολιτισμός που βρίσκεται στην γειτονιά μας, δηλαδή κάπου 100.000 γήινα έτη από εμάς, είναι, από την δική τους τη σκοπιά, σαν να λέει ένα λαυράκι σ' ένα μπαρμπούνι έξω από τη Μύκονο, ότι θα πάει να βρει μια συγκεκριμένη αμοιβάδα που πλέει κάπου στον Ατλαντικό Ωκεανό έξω από τις Βερμούδες.

Το πρώτο που μαθαίνει ένας προηγμένος πολιτισμός είναι ότι επαφή με άλλους πολιτισμούς είναι αδύνατη λόγω διαφοράς στο στάδιο εξέλιξης, και διαφορά στο είδος ζωής. Ο παραλληλισμός μεταξύ των Κονκισταδόρων και των Ίνκας είναι απλοϊκός, γιατί και οι δύο ήταν ανθρώπινα όντα με μόνο λίγους αιώνες εξέλιξης σε διαφορά μεταξύ τους. Σε κοσμικά μέτρα και σταθμά, οι Κονκισταδόροι και οι Ίνκας δεν είχαν καμία διαφορά μεταξύ τους.

Το δεύτερο που μαθαίνει ένας πολιτισμός είναι ότι διαστρικά ταξίδια είναι άνευ αντικειμένου λόγω των περιορισμών των τριών διαστάσεων, του χρόνου, και του γεγονότος ότι: Πρώτον, δεν μπορούν να έχουν μέσα στο διαστημόπλοιο επ' άπειρον εφόδια και περιβαλλοντολογικές συνθήκες (εκτός αν το διαστημόπλοιό τους έχει κατασκευαστεί στο Χόλυγουντ του πλανήτη Γη), και Δεύτερον, δεν πρόκειται να βρουν πουθενά στο σύμπαν ένα πλανήτη ακριβώς σαν τον δικό τους για ανεφοδιασμό ή αποίκηση.

"Επαφή" είναι δυνατή μόνο ως την γνώση ότι κάτι υπάρχει "εκεί έξω". Αυτό μπορεί να αποδειχθεί μόνο αν κάποια μέρα ανακαλύψουμε κάποιο ηλεκτρονικό τεχνητό σήμα που προέρχεται από μια πηγή στο διάστημα. Τα δικά μας τηλεοπτικά σήματα έχουν ήδη αναγγείλει την ύπαρξή μας σε ακτίνα 75 ετών φωτός. Η πρώτη τηλεοπτική μετάδοση από την Γη, και ο πρεσβευτής μας στο σύμπαν, ήταν οι εικόνες του Αδόλφου Χίτλερ που καλωσόριζε τον κόσμο στους Ολυμπιακούς αγώνες του Βερολίνου το 1936. Αλλά σε κοσμικές αποστάσεις, 75 έτη φωτός δεν είναι ούτε για φτύσιμο.

Πολιτισμοί που θα ήταν αρκετά κοντά, σε εξέλιξη, στον δικό μας, αρκετά "κοντά" για να μπορούμε να συνεννοηθούμε, δεν θα μπορούσαν να κάνουν το ταξίδι να μας βρουν. Πολιτισμοί που θα μπορούσαν να έρθουν εδώ δεν θα επρόκειτο ποτέ να συνεννοηθούν μαζί μας, περισσότερο από όσο μπορούμε εμείς να συνεννοηθούμε με μια κατσαρίδα. Και, λόγω της προηγμένης πολιτισμικής και τεχνολογικής φύσης τους, δεν θα εξαρτάτο από τις ...κυβερνήσεις μας η απόφαση, ή η δυνατότητα, να μας κρύψουν την παρουσία τους. Πιστέψτε το αυτό.

Η πραγματική ερώτηση είναι, ίσως, το γιατί υπάρχει στην ανθρώπινη άβυσσο η ανάγκη να πιστεύει κανείς στου εξωγήινους. Ποιά ανάγκη κάνει ανθρώπους να πιστεύουν ότι κάποια κυβέρνηση έχει την δυνατότητα να κρύψει μια επαφή, και ότι η επαφή έγινε. Ποιά ανάγκη μας κάνει να θέλουμε να πιστεύουμε ότι οι Γερμανοί Ναζί επιστήμονες της ΝΑΣΑ δεν έστειλαν μερικούς ήρωες στην Σελήνη. Ίσως η ίδια ανάγκη που μας κάνει να θέλουμε να πιστεύουμε ότι η 11 Σεπτεμβρίου 2001 ήταν κάποια σκοτεινή κυβερνητική συνομωσία...

Η ανάγκη αυτή πουλάει φυλλάδες και τηλεοπτικά σόου, είναι προσοδοφόρα για μερικούς, άρα, τρέφεται και ενθαρρύνεται να υπάρχει για να βγάζουν λεφτά αυτοί που πουλάνε στο κοινό την διαιώνισή της τροφής αυτής της ανάγκης.

Η ίδια η ανάγκη για πίστη σε τέτοιες θεωρίες είναι ακριβώς η ίδια ανθρώπινη ανάγκη που κάνει άλλους ανθρώπους να καταφεύγουν σε διάφορα δόγματα, θρησκείες, η ιδεολογισμούς, όπως ο Χριστιανισμός, ο Κομμουνισμός, ο Αθεϊσμός, ο Βουδισμός. Η πίστη σε εξωγήινους και συνομωσίες, τελικά δεν είναι παρά άλλη μια "θρησκεία".

Διότι, είναι η ανθρώπινη φύση, την οποία δεν μπορούμε να αλλάξουμε, να πιστεύουμε σε κάτι πέρα από τον έλεγχό μας, ή την κατανόησή μας. Μετά την πρώτη μας ανάσα, οι γονείς ήταν το Παν, και μετά ένα δυό χρόνια έγιναν η πηγή ασφάλειας. Όταν όμως μεγαλώσαμε πάνω από έξι εφτά χρόνια, και ιδίως αργότερα όταν μπήκαμε στην αβεβαιότητα της βιοπάλης, ήταν βιολογικά απαραίτητο να αντικατασταθούν οι γονείς με καινούργιες, πέρα της κατανόησής μας, πηγές ασφάλειας. Τόσο πέρα της κατανόησής μας όσο ήταν οι γονείς όταν ήμασταν τριών μηνών. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη σιγουριά από αυτή που δίνει η πίστη ότι κάποιος "εκεί έξω" ξέρει περισσότερα από εμάς, είναι πιο δυνατός από εμάς, και κινεί τα νήματα της ύπαρξής μας. Ο Θεός, ο Χριστός, η κεντρική επιτροπή, ο καθηγητής της έδρας, οι εξωγήινοι... ο Μαρξ ή ο Έλβις! ή, οι σκοτεινές δυνάμεις της κυβέρνησης. Το ωραίο είναι ότι μια θρησκεία, πίστη, ιδεολογία, ή οι εξωγήινοι και οι συνομωσίες, δεν μπορούν ποτέ να αποδειχθούν. Ότι υπάρχουν, ή ότι δεν υπάρχουν. Περί ορέξεως (του τι διαλέγει κανείς σαν πίστη του, και με ποιό καμουφλάζ), κολοκυθόπιτα.

ΥΓ. Ο όρος "terraforming", πού εννοεί την σταδιακή μετατροπή των περιβαλλοντολογικών συνθηκών ενός πλανήτη με τεχνητά μέσα, πχ. να βάλουμε φυτά στον Άρη που να επιζούν στην τωρινή του κατάσταση αλλά να προσθέσουν Οξυγόνο στην ατμόσφαιρα με φωτοσύνθεση, και να τον ζεστάνουν δημιουργώντας συνθήκες θερμοκηπίου, χρειάζονται εκατομμύρια χρόνια για να φέρουν αποτέλεσμα. Δηλαδή, το να το κάνουμε εμείς στον Άρη, ή να το κάνουν άλλοι σε εμάς, δεν ενδιαφέρει εκείνους που εστιάζουν στο αν ήρθαν εξωγήινοι στο Ρόσγουελ του Νέου Μεξικού την δεκαετία του 50, και αν η Αμερικανική κυβέρνηση το κρύβει 60 χρόνια τώρα. Από την άλλη μεριά, ίσως η αλλαγή κλίματος που παρατηρούμε να έχει να κάνει με εξωγήινους! :-)