"Πιστεύω..."

Το περίεργο με τους ανθρώπους δεν είναι ότι έχουν σκαρφιστεί τόσα διαφορετικά πράγματα στα οποία να πιστεύουν. Το ίδιο είδος ζώου αλλά, τόσα διαφορετικά Πιστεύω, τόσες διαφορετικές ιδέες. Φαίνεται τα Πιστεύω να ακολουθούν γεωγραφικές περιοχές, ή φυλές, ή κοινωνίες, ή τίποτα από τα παραπάνω. Άλλοι άνθρωποι πιστεύουν "χαλαρά", άλλοι φανατικά... Άλλοι είναι φανατικοί για το ότι υπάρχει "κάτι" και άλλοι είναι φανατικοί για το ότι δεν "υπάρχει" τίποτα (στο οποίο να πιστεύει κανείς --και πιστεύουν αυτό [το τίποτα --εξ' ίσου φανατικά]).

Το περίεργο με τους ανθρώπους δεν είναι ότι θέλουν να είναι ελεύθεροι, ο καθένας, να πιστεύουν ότι θέλουν, ούτε ότι θέλουν να μαζεύονται σε μία γεωγραφική περιοχή να πιστεύουν στο ίδιο πράμα όλοι μαζί.



Το περίεργο με τους ανθρώπους είναι ότι οι περισσότεροι θέλουν σώνει και καλά να κάνουν τους άλλους να πιστεύουν το ίδιο πράμα με 'κείνους.

Όλοι οι πόλεμοι για μια ιδέα πολεμήθηκαν...

Μερικοί που πιστεύουν στο χρήμα βάζουν τους πολλούς να πολεμάνε, να σκοτώνουν και να σκοτώνονται για κάποιον θεό, ή ιδανικό, ιδέα, πολιτική, ή, ότι "πουλάει" στον εκάστοτε όχλο. Ανέκαθεν.

Το "πεζικό", άλλωστε, στα Αγγλικά (infantry) και άλλες γλώσσες που έχουν κάποια σχέση με τα Λατινικά, ονομάζεται έτσι (από την λέξη infans) για τα μικρά παιδιά που βάζανε μπροστά-μπροστά στην μάχη να σκοτωθούνε πρώτα ώστε να προστατεύονται οι πιο έμπειροι ενήλικες πολεμιστάδες (οι οποίοι την είχανε γλυτώσει όταν ήταν οι ίδιοι μικρά παιδιά...)

Μόνο που τώρα, βάζοντας μπροστά τα παιδιά, δεν προστατεύονται απλά οι ενήλικες, αλλά γεμίζει και φωτογραφίες το ίντερνετ (κλαίει ο απέναντι όχλος και αγιάζει ο σκοπός).

Σκέφτηκε κανείς ότι τα παιδιά της Γκάζας είναι το infantry του Ισλάμ;

Τι θα γινότανε αν κάποιοι πρόσφεραν έναν πόλεμο και δεν ερχόταν κανείς να πολεμήσει;
(Τζων Λένον)

Εκείνοι που προσφέρουν τον κάθε πόλεμο (οι βασιλιάδες και οι παπάδες των σταυροφόρων, ας πούμε, ή οι ηγέτες και αϊατολάδες των τζιχαδιστών) ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν, τι θέλουν και σε τι αποβλέπουν. Και, στηρίζονται στην μανία των καθημερινών "θυμάτων" τα οποία έχουν σώνει και καλά την ανάγκη να κάνουν όλους τους άλλους να πιστεύουν το ίδιο πράμα που πιστεύουν οι ίδιοι, κι' ας δολοφονήσουν άλλους κι' ας πεθάνουν οι ίδιοι γι' αυτόν τον σκοπό.

Όταν δέχεσαι να δολοφονήσεις και να πεθάνεις για να επιβάλει η ομάδα σου σε κάποιαν άλλη ομάδα να πιστεύει το ίδιο με εσένα, κάτι δεν πάει καλά και θα ήταν ενδιαφέρον να σκεφτούμε τι. Τι είναι αυτό που σε κάνει να διαλέγεις να πεθάνεις για να πιστέψουν οι άλλοι στο ίδιο πράμα που πίστευες κι' εσύ πριν γίνεις οσιομάρτυρας;

Εκ πρώτης όψεως, ίσως, η ανταμοιβή: αιώνια ειρήνη παίζοντας μία χρυσή άρπα στην αγκαλιά ενός Εβραίου από την Ναζαρέτ, ή, ακόμα πιο εντυπωσιακό, μιά αιωνιότητα με πολλές παρθένες (τα ιερά βιβλία και οι ιερωμένοι δεν συμφωνούν ως προς τον αριθμό των παρθένων και δεν διευκρινίζεται η περίπτωση του να είναι γυναίκα η θανούσα -σκέφτομαι τις γυναίκες βομβίστριες αυτοκτονίας). Ή το να επιστρέψεις πάραυτα στην ζωή σαν κάτι καλύτερο από αυτό που ήσουν πριν τα κακαρώσεις (να σκοτώσεις τους άρχοντες μπας και γυρίσεις εσύ άρχοντας στην επόμενη ζωή --ή τουλάχιστον, να γίνουν άρχοντες εκείνοι που σου πουλήσανε την ιδέα) . Κλπ...

Όμως, κάτι μου λέει πως στο βάθος δεν είναι η αναμονή ανταμοιβής που κάνει τον κόσμο να σκοτώνει και να σκοτώνεται για να αλλαξοπιστήσουν οι άλλοι. Κάτι μου λέει ότι ο λόγος είναι πιο πεζός και πιο ανθρώπινος. Επιλέγοντας να δολοφονήσει άλλους, και επιλέγοντας την ύψιστη των θυσιών για το Πιστεύω του, κάποιος, πεθαίνει προσπαθώντας να αποδείξει στον εαυτό του ότι είχε δίκιο σ' αυτά που πίστευε (με το να εξουδετερώσει άλλες απόψεις να μην υπάρχουν και τον δελεάζουν, και να βλέπει όλους να πιστεύουν το ίδιο, άρα το σωστό [;]). Γιατί, αν δεν είχε δίκιο σ' αυτά που πίστευε, τότε, τι αξία θα είχε η ζωή του;

...διότι, βεβαίως, όσον αφορά το ανθρώπινο ζώο, η αξία στην ζωή, για πολλούς που δεν είναι άρχοντες, δεν βρίσκεται στην ίδια την ύπαρξη, αλλά στο τι πιστεύει κανείς ως αλήθεια για το από που ξεφύτρωσε η ύπαρξη (και πως να την κουμαντάρουμε).

Οι μη έχοντες χρήματα και αρχοντιλίκια έχουν ιδέες και ιδανικά...
Κάπως έτσι;
(Ο Χριστιανισμός γεννήθηκε από/για τους φτωχούς, και το Ισλάμ, μεταξύ των νομάδων της ερήμου, από/για τους φτωχότερους. Και από 'κει φτάσαμε στους μεγάλους καθεδρικούς ναούς και στα αριστουργήματα-τζαμιά, με εμβλήματα κεντημένα στα ρούχα του κάθε βασιλιά)

Εγώ πάλι που ούτε χρήματα ούτε αρχοντιλίκια έχω... ποσώς με ενδιαφέρει αν πιστεύουν οι άλλοι τα ίδια με 'μένα, πόσο μάλλον να σκοτώσω και να σκοτωθώ για να αποδείξω ότι έχω δίκιο... Θα μου πείτε, γράφω αυτό το μπλογκ. Νάτα τα κουμπιά της δόλιας της Αλέξαινας...

(ο νέος Χριστιανισμός)