Γκάζα #2

Επέκταση της προηγούμενης ανάρτησης σχετικά με την Γκάζα.

Νομίζω όλοι θα συμφωνήσουν πως ακόμα και με τις καλύτερες, αγνότερες και αντικειμενικότερες προθέσεις, η ημιμάθεια δεν βοηθά στην σύσταση οποιασδήποτε εποικοδομητικής γνώμης.

Επίσης, ότι η ημιμάθεια είναι σχεδόν πάντα υπεύθυνη για γνώμες εμμέσως ή αμέσως ρατσιστικές, φασιστικές ή ναζιστικές: εφ' όσον ο ρατσισμός, ο φασισμός και ο ναζισμός είναι στην ουσία τους ο φόβος και μη αποδοχή του διαφορετικού, με κάποια δόση εγωκεντρισμού. Αν το πούμε απλοϊκά, όσο λιγότερα γνωρίζει κανείς για κάτι που είναι "διαφορετικό" από τον ίδιο (ημιμάθεια), τόσο πιο εύκολο είναι να το παρεξηγήσει και να το απορρίψει. Να το φοβηθεί, να το μισήσει και να θελήσει να το εξουδετερώσει. Η ημιμάθεια δεν σημαίνει αυτόματα ρατσισμό, φασισμό ή ναζισμό --αποτελεί όμως την κύρια οδό προς αυτά. Μπορεί φυσικά να υπάρχουν ημιμαθείς ή αμαθείς που να είναι απλά αυτό και τίποτα παραπάνω.

Μην ξεχνάμε και τον φυσικό εγωισμό και εγωκεντρισμό του ανθρώπου, όπου, όταν δούμε κάποιον "καλύτερο" από εμάς, ο λόγος για τον οποίον κάποιος διαφορετικός είναι καλύτερος από εμάς δεν μπορεί ποτέ να είναι πως απλά εμείς είμαστε λιγότερο επιτυχημένοι για λόγους που πηγάζουν από εμάς ή την κοινωνία που χτίσαμε: σίγουρα πρέπει οι άλλοι να ...συνωμοτούν εναντίων μας! Να λοιπόν η παγκόσμια Εβραϊκή συνομωσία... και όλες οι συνομωσίες. "Εμείς" δεν φταίμε ποτέ. Αν "συνομωσία" είναι το να συζητάς και να οργανώνεσαι με τους όμοιους σου για το πως να έχετε καλύτερη ζωή, τότε, ίσως, απλά, οι Εβραίοι να ...συνωμοτούν πιο αποτελεσματικά από εμάς. Μα σοβαρολογούμε τώρα;

Δεν θα έπρεπε να παρεξηγήσει κανείς την προηγούμενή μου ανάρτηση, πρόχειρα, ως λέγουσα πως αν κριτικάρεις το Ισραήλ είσαι αντισημίτης. Μη μυγιάζεστε! Άλλωστε, στην ανάρτηση διαχώρισα καθαρά τις διαφορετικές πηγές ως: "Λυπάμαι τους άνευ λογικής, άνευ αντικειμενικής σκέψης, λυπάμαι τους ημιμαθείς και λυπάμαι τους κρυπτο-αντισημίτες και τους ξερόλες που συγκρίνουν τις δύο καταστάσεις αυτές: των πεπραγμένων κατά το ολοκαύτωμα με τα δρώμενα από το σημερινό κράτος του Ισραήλ, και δεν βρίσκουν διαφορά." Κάθε ομάδα που ανέφερα έχει τις δικές τις ...ομορφιές. Και υπάρχουν τόσες άλλες που δεν ανέφερα. Δεν είναι όλοι αντισημίτες, ούτε όλοι ρατσιστές, ούτε όλοι φασίστες ή ημιμαθείς. Όλοι όμως είναι μάλλον μέρος του προβλήματος, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, εφ' όσον "πρόβλημα' είναι οτιδήποτε δεν προσφέρει εποικοδομιτική λύση δίκαια για όλους.

Κανένα θέμα δεν έχει μόνο μία πλευρά... Ενώ το ολοκαύτωμα έδωσε την αφορμή για την δημιουργία του κράτους του Ισραήλ, και ήταν μια θαυμάσια "ουμανιστική" δικαιολογία, σίγουρα η γεωπολιτική της περιοχής, όπως και τα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής, δεν ήταν μακριά από τις σκέψεις των ...ουμανιστών.

Κατέληξε λοιπόν, άραγε, το κράτος του Ισραήλ υποχείριο των ΗΠΑ; ή... οι ΗΠΑ υποχείριο του κράτους του Ισραήλ; Είναι άραγε το κράτος του Ισραήλ ο κόμβος πάνω στον οποίον εξελίσσεται  η μάχη μεταξύ Ισλάμ και Χριστιανισμού; Είναι άραγε το Ισραήλ ο μπαλαντέρ στο παιγνίδι των πετρελαίων που βρίσκονται κάτω από την άμμο των Αράβων; Μα φυσικά, ναι, ναι, ναι ...και ναι.

Κανένα θέμα δεν έχει μόνο μία πλευρά ή μόνο ένα επίπεδο.

Όμως για να καταλάβουμε την λειτουργεία ενός Ελβετικού ρολογιού δεν το σπάμε με ένα σφυρί να δούμε τι είχε μέσα. Ούτε κόβουμε τον Γόρδιο Δεσμό με την πτώση ενός σπαθιού --έτσι λύνουν προβλήματα οι κατακτητές και οι νικητές --δεν λύνονται έτσι προβλήματα όταν η λύση πρέπει να είναι δίκαιη για όλους... Δυστυχώς πρέπει να βρούμε την άκρη και τον πυρήνα, και να αναλύσουμε, και να ξετυλίξουμε, το πρόβλημα προσεκτικά. Και να μην σπάσουμε ή κόψουμε τίποτα καθώς ξεδιαλύνουμε τις ...συνιστώσες του κόμπου.

Και... φοβάμαι ότι η αρχή και το τέλος κάθε σκέψης ή λύσης για το Μεσανατολικό στηρίζεται στον ακρογωνιαίο λίθο της αποδοχής του Δικαιώματος του κράτους του Ισραήλ να Υπάρχει, κατά το ψήφισμα των Ηνωμένων Εθνών της 29 Νοεμβρίου 1947. Ένα ψήφισμα που εμπεριστατωμένα ζητούσε δίκαιη λύση και για κράτος του Ισραήλ και για κράτος Παλαιστινίων (και για τον Ιουδαϊσμό και για το Ισλάμ).

Στην αρχή είχε λεχθεί πως το κράτος του Ισραήλ μπορεί να δημιουργηθεί κάπου σε κάποιο νησί του Ειρηνικού Ωκεανού. Αυτό το σκεπτικό όμως είχε δύο τρωτά σημεία: Κανείς άνθρωπος Εβραϊκής καταγωγής δεν θα πήγαινε εκεί, και, με την αποχώρηση της Μεγάλης Βρετανίας από την "πληρεξουσιότητά" της (Mandate) της Παλαιστίνης, το Λεβάν, η Μέση Ανατολή, θα έμενε μετέωρη, έτοιμη να απομακρυνθεί από την Δύση και να πέσει σε τριτοκοσμικό χάος μαζί με τα πετρέλαιά της.

Προσοχή: Δεν πάμε κατ' ευθείαν από το ολοκαύτωμα στην ίδρυση του κράτους του Ισραήλ. Το ένα τελείωσε Μάιο του 1945 και το άλλο ξεκίνησε αρχές Δεκεμβρίου του 1947. Μας λείπουν δυόμισι χρόνια.

Όλο και κάτι πρέπει να συνέβη μέσα σ' αυτά τα δυόμισι χρόνια, σ' αυτές τις χίλιες μέρες, που να οδήγησε στα τέλη Νοεμβρίου του 1947.

Παραδείγματος χάριν, οι πολλές χιλιάδες Ευρωπαίοι και Ρώσοι Εβραϊκής καταγωγής που, μην έχοντας που αλλού να πάνε, και έχοντας παραμείνει σε στρατόπεδα από τους συμμάχους, άρχισαν να πηγαίνουν λαθραία στην Παλαιστίνη με ότι μέσο έβρισκαν, και συλλαμβάνονταν, απωθούνταν και φυλακίζονταν από την Βρετανία και από άλλες ...ουμανιστικές δυνάμεις.

Βέβαια, το ιστορικό της λαθρομετανάστευσης από την Ευρώπη και την Ρωσία προς την Παλαιστίνη δεν είναι ούτε καν η κορφή του παγόβουνου του τι διαδραματίστηκε πίσω από κλειστές πόρτες στον άμεσα μεταπολεμικό κόσμο των νικητών.

Το να αποδίδουμε το αποτέλεσμα μόνο σε ενέργειες ή θέληση των Εβραίων και των Εβραϊκής καταγωγής είναι απλά αφελές. Το να το αποδίδουμε μόνο στις ΗΠΑ είναι εξ' ίσου αφελές.

Μια καλή ερώτηση είναι γιατί άραγε δεν εφαρμόστηκε πλήρως το ψήφισμα των Ηνωμένων Εθνών με δημιουργία και Παλαιστινιακού κράτους κατά το 1948; Ίσως επειδή οι λεγόμενοι "Παλαιστίνιοι" δεν είχαν την άδεια του Αραβικού και Ισλαμικού κόσμου να αναγνωρίσουν το Δικαίωμα του Ισραήλ να Υπάρχει, και έτσι δεν μπορούσαν να επωφεληθούν από ένα ψήφισμα που πρότεινε δύο ισάξια κράτη (μη αναγνωρίζοντας το ένα από τα δύο). Άλλωστε είναι ιστορικό γεγονός το ότι, όταν έγινε το ψήφισμα των Ηνωμένων Εθνών, Ισλαμιστές από την γειτονική περιοχή θανάτωναν ομόθρησκούς τους κάτοικους της Παλαιστίνης αν εκείνοι έλεγαν ότι δεν τους πείραζε το κράτος του Ισραήλ ή το να συγκατοικούν ή να γειτονεύουν με αυτό. Η επίθεση ήρθε από τους Μουσουλμάνους γείτονες, όχι από τους κατοίκους Παλαιστινίους, είτε το ήθελαν οι κάτοικοι είτε όχι. Αυτό, γιατί κανείς ποτέ δεν το θυμάται; γιατί δεν παραδέχεται κανείς ξερόλας τις ρίζες του "Παλαιστινιακού αγώνα" και τον σκοπό του "αγώνα" αυτού, και την δημογραφική/ιστορική σύνθεση των "Παλαιστινίων";

Ότι και να είναι κανείς: αφελής, αμαθής, ημιμαθής, υποκειμενικός, κρυπτο-αντισημίτης, αντισημίτης, ρατσιστής, φασίστας, ναζί, θρησκευτικά φανατισμένος Χριστιανός ή Μουσουλμάνος, μαλάκας, έχων μαύρα μεσάνυχτα ή απλά ηλίθιος, δεν είναι δυνατόν να προχωρήσει σε γνωμάτευση περί της στάσης του κράτους του Ισραήλ σήμερα πριν απαντήσει στο αν το Ισραήλ έχει το Δικαίωμα να Υπάρχει.

Αν πει ότι δεν έχει αυτό το δικαίωμα πρέπει να εξηγήσει γιατί κατά την γνώμη του το Ισραήλ δεν έχει το νόμιμο δικαίωμα της ύπαρξής του. Κάθε τέτοια εξήγηση θα οδηγήσει αναγκαστικά σε χωράφια με πολλές πέτρες και τσουκνίδες --οπότε, ξαναδιαβάζουμε και τις δύο αναρτήσεις μου από την αρχή να βρούμε τρόπο να τις εξουδετερώσουμε ως άκυρες. Αν από την άλλη απαντήσει πως το δικαίωμα υπάρχει, τότε πρέπει αναγκαστικά να απαιτήσει από τον Αραβικό κόσμο και το κόσμο του Ισλάμ να το αποδεχτεί --αν μη τι άλλο για να δούμε αν το Ισραήλ θα συνεχίσει την "άμυνά" του, και την κατοχή της Δυτικής Όχθης, όταν δεν θα υπάρχει πια απειλή κατά της ίδιας της ύπαρξής του. Γιατί, αν τότε συνέχιζε το Ισραήλ να κάνει αυτά που κάνει σήμερα, χωρίς πλέον λόγο και αιτιολογία, φυσικά δεν θα εύρισκε την παραμικρή νομιμοποίηση ή υποστήριξη πουθενά, ούτε ακόμα και στους Εβραϊκής καταγωγής Αμερικανούς, και, το σφάλμα, η παρανομία, θα βρισκόντουσαν αποκλειστικά στην θέση του Ισραήλ --πράγμα που τώρα, όπως έχουν τα πράγματα, απλά δεν είναι δυνατόν να λεχθεί.