Ερέτρια

Φτάσαμε βράδυ στις 28 και μάθαμε ότι η παιδική μου φίλη με την κορούλα της και τον άντρα της είχανε έρθει από το Παρίσι και ήτανε σε ένα ξενοδοχείο κοντά στην Ερέτρια …και φεύγανε στις 30. Φυσικά μπήκαμε αμέσως στην Αμερικανίδα κόκκινη αδελφούλα με τις Ιταλικές πινακίδες και φύγαμε για τον Ωροπό. Κοντά στην Ραφήνα μπήκα σε ένα βενζινάδικο να ρωτήσω από πού στρίβω για Ωροπό. Ένας πελάτης και ο βενζινάς βάλανε τα γέλια αρθρώνοντας (ανάμεσα στα γέλια) την ερώτηση του τι κάνω εδώ αν θέλω να πάω στον Ωροπό, αλλά κράτησαν την γνώση μυστική. Ανάμεσα στους 20-30 χάρτες από διάφορα μέρη όλης της Ελλάδας δεν βρήκα ούτε έναν της Αττικής. Τελικά ο βενζινάς, φανερά ενοχλημένος που ξαναρώτησα μετά από τόσο γέλιο, και αφού δεν βρήκα χάρτη (και δεν ήθελα να αγοράσω χάρτη της Κρήτης ή της Θράκης), μου είπε, κύριε θα γυρίστε στην Εθνική Οδό (Τα υπόλοιπα θα τα εύρισκα μόνος μου από εκεί). 

Μόλις φτάσαμε στο ξενοδοχείο, λίγο νότια από την Ερέτρια, έμαθα ότι η Καλλίστα, δώδεκα χρονών, κοίταζε τόσες μέρες τα τζετ σκι και αναρωτιότανε πως θα ήταν… Ανέλαβα αμέσως δράση, φυσικά.

Πρώτα έπρεπε να αποδείξω στον τζετσκιτζή ότι δεν θα το τουμπάριζα...

(παλιά καραβάνα στο τζετ σκι όπως φυσικά και στο θαλάσσιο σκι)

Από 'κείθε, μετά κατά δώθε, αριστερά στο τρίτο αστέρι και ευθεία μέχρι την αυγή!

Μετά ήρθε η ώρα για της Καλλίστας. Αφού βγήκαμε πολύ σιγά από το κανάλι με τις σημαδούρες κοντά στους κολημβητές, της ψιθύρισα: un... deux… deux-et-demi… trois! ...και Βουουουούρρρρρ!!!!! 

Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από την χαρά ενός ανθρώπου, ιδιαίτερα ενός πολύ νέου ανθρώπου, που αισθάνεται για πρώτη φορά μια εμπειρία την οποία ονειρευόταν.

Η Καλλίστα κρατούσε γερά την μέση του τιμονιού. Μετά από τα πρώτα δέκα λεπτά, αφού συνήθισε, και μετά από τόσες κραυγές και ξεφωνητά χαράς, απαλά αλλά σταθερά πήρα το αριστερό της χέρι και το έβαλα στην άκρη του τιμονιού, σκεπάζοντάς το με το δικό μου αριστερό.

 Μετά πήρα το δεξί της χέρι και το έβαλα στην δεξιά άκρη το τιμονιού καλύπτοντας το με το δικό μου. Με τα δάχτυλά μου οδήγησα τα δικά της στο λεβιεδάκι του γκαζιού και τα κατεύθυνα να κουμαντάρει το γκάζι και το τιμόνι εκείνη καθοδηγούμενη από τα δικά μου χέρια. Αυτά καθώς το τζετ σκι πήγαινε με κάπου 8 κόμβους (σιγά). Της έλεγα σταδιακά να αυξήσει την ταχύτητα και φτάσαμε στους 15 κόμβους. Μετά από 2-3 λεπτά άρχισα να σηκώνω ελαφρά τα χέρια μου από τα δικά της και για κάπου 30-40 δευτερόλεπτα πρέπει να αισθάνθηκε ότι οδηγούσε μόνη της… (βέβαια, καθώς επιστρέφαμε, έβαλα τα χέρια της πίσω στην μέση του τιμονιού μη μας πιάσουνε επ' αυτοφόρω...)

Και θυμήθηκα πως είχα κάνει το ίδιο, με τον Κώστα, εκεί στην Ερέτρια, πριν 10 χρόνια περίπου… και τον σκέφτηκα που τώρα, 23 ετών πια, καθώς η Καλλίστα και εγώ κάναμε τζετ σκι, εκείνος πετούσε καμιά ενενηνταριά επιβάτες από την Σάρλοτ προς την Ουάσιγκτον…