Αυτάααα...

Ένας μικρόκοσμος, όσο μικρός κι' αν είναι, συχνά ζωγραφίζει μία ακριβή, αν και απλοϊκή εικόνα της γενικότερης πραγματικότητας.

Στο τέλος δεν μπορεί κανείς να ξέρει πως λειτουργεί κάτι μέχρι αφότου βρεθεί ο ίδιος μέρος της λειτουργικότητας.

Όλοι ξέρουμε πως δεν μπορούμε να πάρουμε ένα νυστέρι και να επιχειρήσουμε μεταμόσχευση καρδιάς, αν δεν είμαστε ειδικευμένοι χειρούργοι με μόρφωση και πείρα. Και υποστήριξη από άλλους επαγγελματίες.

Όλοι όμως μπορούμε να αγοράσουμε μια φωτογραφική μηχανή και να ρωτήσουμε έναν επαγγελματία φωτογράφο πως να πάρουμε φωτογραφίες σαν εκείνον, χωρίς να σκεφτούμε πως η απάντηση είναι 4 χρόνια ανώτερης ή ανώτατης παιδείας και είκοσι-τριάντα χρόνια καθημερινή, επαγγελματική, προσοδοφόρα πείρα.

Ακόμα περισσότερο, όλοι πιστεύουμε ότι ξέρουμε ακριβώς πως λειτουργεί μια κυβέρνηση και τι λάθη κάνει, τα οποία εμείς φυσικά θα τα κάναμε όλα σωστά. Δεν έχει σημασία αν μιλάει κανείς σαν αριστερός ή σαν δεξιός με εντελώς διαφορετικές λύσεις: όλοι θα τα κάνανε σωστότερα από την εκάστοτε οποιαδήποτε κυβέρνηση. (Ιδίως αν τυχαίνουν αντιπολίτευση)

Και σε έναν μικρό δήμο 800 ανθρώπων σε τρία χωριά, σε έναν τέτοιο μικρόκοσμο, θα έλεγε κανείς, δεν είναι τόσο δύσκολο να κάνεις κάτι σωστό. Και όμως... μόνο αφού γίνεις "κυβέρνηση" ανακαλύπτεις τα οφθαλμοφανή που κανείς δεν τα βλέπει απ' έξω...

Εδώ στο χωριό έγινε κάτι πρωτάκουστο: Ένας μαλάκας Ελληνοαμερικάνος που τον ψηφίσανε χωρίς να μιλάει καν καλά Ιταλικά, άρχισε να διαβάζει νόμους, μεταφράζοντας με γκούγκλ, προσπαθώντας να βρει άκρη. Άκου φίλε μου. Νόμοι! Ποιός διαβάζει νόμους; Ο λεγάμενος λοιπόν ανακάλυψε το εξής: Κάθε περιφέρεια έχει μια πρεφεκτούρα που αντιπροσωπεύει το υπουργείο εσωτερικών τοπικά. Το υπουργείο εσωτερικών βγάζει έναν νόμο που λέει "Πρέπει να κάνεις Άλφα-Βήτα, εκτός αν σε τοπικό επίπεδο κρίνεται πως δεν  μπορεί να γίνει Άλφα-Βήτα αλλά πρέπει να γίνει Γάμα(τα)". Κοντολογίς, νόμοι υπάρχουν. Ισχύ όμως δεν έχουν την παραμικρή, λόγω φρασεολογίας και "παραθύρων". Ότι θέλει η κάθε πρεφεκτούρα, ερμηνεύει.

Είναι και το άλλο. Ένα Δημαρχείο δεν μπορεί να προσλάβει ανθρώπους, ούτε για μία συγκεκριμένη εργασία περιορισμένου χρόνου, και δεν μπορεί να πληρώσει οποιαδήποτε αμοιβή ή μισθό. Μπορεί μόνο να δώσει το σύνολο μιας εργασίας, με συμβόλαιο, σε έναν συνεταιρισμό. Και μετά, δεν έχει δικαίωμα να ελέγξει ποιούς και τι ανθρώπους χρησιμοποιεί για την εργασία ο συνεταιρισμός, ούτε να απαιτήσει αποτελέσματα ή να τα ελέγξει πριν το τέλος του συμβολαίου, το οποίο όμως συνήθως δεν έχει ημερομηνία παράδοσης.

Ένα μικρό παράδειγμα:
- Λέει η Ρώμη ότι πρέπει να παρέχουμε στους πρόσφυγες:
1. Πολιτιστικό και Γλωσσικό Διερμηνέα,
2. Εκπαιδευτή,
3. Ιατρική περίθαλψη,
4. Ψυχολόγο,
5. Δικηγόρο.
6. Δυόμισι Ευρώ την ημέρα μετρητά, χαρτζιλίκι
- Λέει η πρεφεκτούρα ότι πρέπει να παρέχουμε στους πρόσφυγες:
1. Πολιτιστικό και γλωσσικό Διερμηνέα,
2. Ιατρική περίθαλψη,
3. Ψυχολόγο.
4. Δυόμισι Ευρώ την ημέρα σε βάουτσερ που δεν τα δέχεται κανένα μαγαζί.
- Και λέμε εμείς στον συνεταιρισμό ότι πρέπει να παρέχει:
1. Ιατρική περίθαλψη.

(Ο εκπαιδευτής, ο ψυχολόγος, ο δικηγόρος και ο Πολιτιστικός και Γλωσσικός Διερμηνέας χάθηκαν στον δρόμο --Τουλάχιστόν, με το πες-πες μου, δίνει τώρα ο δήμαρχος μετρητά δυόμισι Ευρώ την ημέρα)

Η Ευρώπη δίνει 30 Ευρώ την ημέρα ανά πρόσφυγα. Μείον το χαρτζιλίκι μένουν 27,50 Ευρώ την ημέρα. Από 24 Μαρτίου μιλάμε για πάνω από 80.000 Ευρώ σύνολο. Θέλετε να ρωτήσετε που είναι/που πήγαν τα λεφτά; Αν κάνετε τέτοια ερώτηση θα κάνετε το ίδιο λάθος που έκανα εγώ. Τέτοια πράματα δεν τα ρωτάνε!

Μετά έρχεται ο συνεταιρισμός και λέει ότι "Πολιτιστικός και Γλωσσικός Διερμηνέας δεν είναι πραγματικό επάγγελμα και δεν υπάρχει τέτοια εκπαίδευση ανώτατης βαθμίδας. Αυτή η λειτουργία επιτελείται από πείρα, όπως πχ., η κυρά Κατίνα από το διπλανό χωριό που ξέρει λίγα Αγγλικά".

Έρχεται ο μαλάκας ο Ελληνοαμερικάνος και καταθέτει έντυπα από το Πανεπιστήμιο της Μπολώνιας, το Πανεπιστήμιο της Ρώμης και άλλα δέκα, που αποδεικνύουν την ύπαρξη του πανεπιστημιακού διπλώματος Πολιτιστικού και Γλωσσικού Διερμηνέα, την ύπαρξη του επαγγέλματος, και το γεγονός ότι η εκπαίδευση και το επάγγελμα ξεκίνησαν πρώτα στην Ιταλία την δεκαετία του 1990...

Τον ευχαριστούνε πολύ αλλά του λένε ότι δεν υπάρχει τέτοιος επαγγελματίας στην περιοχή.

Τους δίνει το Βιογραφικό Σημείωμα και το τηλέφωνο ενός από τους κάμποσους επαγγελματίες στην περιοχή και τον ευχαριστούνε πολύ αλλά δύο μήνες αργότερα δεν υπάρχει Πολιτιστικός και Γλωσσικός Διερμηνέας για τους πρόσφυγες. Και δεν μπορεί να γίνει η ερώτηση "Γιατί;" διότι το Δημαρχείο δεν έχει δικαίωμα να ελέγχει τον συνεταιρισμό που υπέγραψε το συμβόλαιο. Μόνο στο τέλος του συμβολαίου μπορεί το Δημαρχείο να ρωτήσει γιατί δεν έγινε κάτι, αν μπορεί να αποδείξει ότι δεν έγινε (και, αν ενδιαφέρει κανέναν).

Επίσης, εδώ στην Μεσόγειο, υπάρχει το δέος της εξουσίας, το δέος για κάθε τι "επίσημο" και ο θανάσιμος φόβος για το οτιδήποτε δεν είναι επίσημο, καινούργιο, που να μην έχει σφραγίδα "εξουσίας". Η Ιταλία μάλιστα είναι η μόνη χώρα που κατάφερε να εισαγάγει σφραγίδες στο ίντερνετ με την παντελώς γελοία και ανεφάρμοστη αρχή τού "εγκεκριμένου email".

Τέλος πάντων, είμαστε ένας μικρός και φτωχός Δήμος, ο οποίος όμως Δήμος έχει ένα μεγάλο αβαντάζ: Έχει ένα μαλάκα Ελληνοαμερικάνο ιδιώτη, επαγγελματία του ίντερνετ και των επικοινωνιών, που διατίθεται να κάνει δωρεά στην μικρή του κοινωνία μία πλήρη υποδομή παρουσίασης και δημοσίευσης για διεθνή τουρισμό που να βάζει τον μικρό Δήμο δέκα σκαλιά παραπάνω από τους πλουσιότερους γείτονες, χωρίς ούτε ένα ποτήρι νερό για αμοιβή. Όμως ο ιδιώτης είναι και Ελεγκτής στον Δήμο και αυτό παρουσιάζει ...σύγκρουση συμφερόντων, ιδίως επειδή δεν μπορούμε να βγάλουμε άκρη του τι είδους μη-επίσημες ιστοσελίδες και εκδόσεις είναι νομικά αποδεκτές...

Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι η Ιταλία, πολιτιστικά, κοινωνικά, οργανωτικά, στο τοπικό έδαφος με τους καθημερινούς ανθρώπους, είναι πολύ πιο πίσω και πιο τραγελαφική κι' από την Ελλάδα ακόμα (αν ήταν αυτό δυνατόν).

Έχω δει ότι πραγματικά τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει, όποια "κυβέρνηση" και νά 'ρθει, κι αν προσπαθήσεις να αλλάξεις κάτι, ή να κάνεις κάτι διαφορετικό, μπορεί μάλιστα να κινδυνέψεις προσωπικά...

Κι αν κατά σύμπτωση κάποιος καταφέρει να κάνει κάτι, έρχεται το σύστημα να κάνει άμεση "διόρθωση" ακυρώνοντας ότι έγινε.

Ένα άλλο μεγάλο λάθος που έκανε ο μαλάκας ο Ελληνοαμερικάνος είναι ότι έκανε έρευνα η οποία απέδειξε πως για το Κέντρο Επισκεπτών πληρώνουμε το ίδιο άτομο στον ίδιο συνεταιρισμό 22 Ευρώ την ώρα το 2014 ενώ είχαμε πληρώσει 14 Ευρώ την ώρα το 2013 --το 2013 για 356 ώρες λειτουργίας του Κέντρου, με 324 ώρες το 2014, ενώ οι γείτονές μας λειτουργούν το δικό τους Κέντρο με 16 Ευρώ την ώρα για 706 ώρες. Μόλις σταμάτησε το συμβόλαιο (με πληρωμή για τα πεπραγμένα) το πήρε ένας άλλος συνεταιρισμός προσφέροντας ακόμα λιγότερες ώρες χρησιμοποιώντας τον ίδιο άνθρωπο ο οποίος επέστρεψε θριαμβευτικά, αναδυόμενος από την τρύπα στο νερό που έκανε ο Ελληνοαμερικάνος...

Η κάθε "κυβέρνηση" δίνει μόνο το "λοφίο" της κυβέρνησης στους κυβερνώντες αλλά πραγματική ουσία δεν υπάρχει.

Οι δυό-τρείς-τέσσερεις επιτήδειοι κάνουνε τον θόρυβο, και οι εκατοντάδες δουλοπάροικοι κάνουνε σιγή. Και το Δημαρχείο υπόσχεται Διαφάνεια. Όταν ρωτάς τον Δήμαρχο "πόσο διαφανή την θέλεις την διαφάνεια;" ο Δήμαρχος απαντάει ότι η Διαφάνεια είναι κάτι που παρέχουμε εμείς από γενναιοδωρία, αν θέλουμε. Τύπωσα από το υπουργείο κάτι νόμους που λένε ότι η Διαφάνεια δεν είναι γενναιοδωρία αλλά υποχρέωση, μα δεν τον έχω βρει ακόμα να τους διαβάσει. Καλοκαίρι είναι βρε αδερφέ! Άντε και καλό Σεπτέμβριο!

Το πρόβλημά μου δεν είναι να αποφασίσω αν με ενδιαφέρει να παραμείνω σ' αυτό το τσίρκο. Το πρόβλημά μου είναι ότι έχω υποχρέωση προς εκείνους που με ψηφίσανε. Δεν βρίσκομαι εγώ στο Δημαρχείο: βρίσκονται μέσα στο κορμί μου εκατοντάδες πολίτες που με επέλεξαν να τους αντιπροσωπεύσω --και δεν μπορώ να τους αφήσω σύξυλους όπως έχουν κάνει όλοι οι άλλοι. Το θέμα είναι τι και πως να καταφέρω να κάνω... με τι κόστος.