ΠικΝικ

Επιστροφή στο φράγμα του Ριντράκολι: πικνικ σε ένα καταφύγιο από τα μονοπάτια του βουνού, για τα γενέθλια της μαμάς μας, με την τιμητική του Κώστα ο οποίος είναι μαζί μας αυτή την εβδομάδα!

Έχω μία κάποια φήμη για την ενστικτώδη αίσθηση γεωγραφίας και κατεύθυνσης την οποία διαθέτω... Στην οποία βαζίζεται και η ονομασία NAV-DAD που μου έχει δώσει ο Κώστας. Καθώς περπατούσαμε στο μονοπάτι στο δάσος μιλούσαμε κάποια στιγμή για την Ιρλανδία και ο Κώστας με ρώτησε να του δείξω κατά που πέφτει το Δουβλίνο. Το έδειξα την κατεύθυνση προς την οποία διαισθανόμουνα ότι έπεφτε και του είπα ότι πρέπει να είναι προς τα εκεί, συν-πλην 8 μοίρες. Σημειώσαμε την θέση μας νοητά και αργότερα στο σπίτι τσεκάραμε στο Γκουγκλ Έρθ. Η σωστή κατεύθυνση είναι 315 στην πυξίδα. Είχα πέσει έξω κάπου 6 μοίρες... έχω αρχίσει να σκουριάζω φαίνεται. Πάντως, τουλάχιστον, έδειχνα, κατά σύμτωση, καρφί προς το Ντένβερ του Κολοράντο...

Τα γυαλιά είναι τα Αρμάνι που αγόρασε 15 χρονών και έντεκα μηνών στην λεωφόρο Σαμς Ελιζέ στο Παρίσι. Τα φόρεσε για την πρώτη πτήση σόλο στα γενέθλιά του όταν έγινε 16, στα γενέθλια 17 ετώ όταν πήρε το δίπλωμα ιδιωτικού πιλότου, με αυτά οδήγησε στο Πανεπιστήμιό του δύο χρόνια αργότερα, με αυτά πήρε όλα τα διπλώματα μέχρι πιλότου αερογραμμών... με αυτά έκανε την πρώτη του επιβατική πτήση... αυτά θέλει να φοράει στην πρώτη του πτηση για την Γιουνάιτεντ... στην πρώτη του υπερατλαντική πτήση σαν πιλότος, στην πρώτη του πτήση σε 747... και υποθέτω στην τελευταία του πτήση πριν πάρει σύνταξη. Τι να πω... Εγώ, ο ίδιος, ήμουν πάντα άνθρωπος της Ρέημπαν.

 

Περπατώντας στο δάσος... ψάχνοντας για λύκους...