Αξιολόγηση

Η απόδοση, αποτελεσματικότητα και συμπεριφορά οποιουδήποτε ανθρώπου στην εργασία του εξαρτώνται από τον συνδυασμό:
- Ανατροφή από το σπίτι,
- Παιδεία από την πολιτεία,
- Αλληλεπίδραση με την κοινωνία.
Και, σε μέτρο καθοριστικό, από:
- Την δομή του συστήματος στον εργασιακό χώρο, υποδομή, κτήρια, εργαλεία, κανονισμούς και νόμους,
- Την αλληλεπίδραση με τους άμεσους συναδέλφους, προϊσταμένους και υφισταμένους.
- Την αλληλεπίδραση με το κοινό και πελάτες.

Ενώ υπάρχουν σίγουρα εκείνοι που είναι "κηφήνες", ή πραγματικά ανίκανοι, ή απλά κακοί άνθρωποι, και υπάρχουν και εκείνοι που είναι παραδείγματα προς μίμηση, έντιμοι, ικανότατοι και συνειδητοί, αυτά τα δύο άκρα αποτελούν μεγάλη μειοψηφία μπροστά στον μέσο όρο, μπροστά στην γενική εντύπωση και απόδοση της μεγάλης πλειοψηφίας του σώματος εργαζομένων σε κάθε επάγγελμα. Αυτός ο μέσος όρος είναι που ζωγραφίζει την πραγματικότητα του τι να περιμένει κανείς μέσα σε μία χώρα, γενικά.

Στον ιδιωτικό τομέα αμέσως ή εμμέσως ισχύει η Δαρβινική εξέλιξη και η υπερίσχυση του ισχυρότερου... είναι ένας τομέας που (κανονικά) ρυθμίζεται αυτόματα, από την αγορά, του οποίου όμως η λειτουργία μπορεί να επηρεασθεί, ως επί το πλείστον αρνητικά, από γραφειοκρατία, νόμους, και κανονισμούς του κράτους, δηλαδή του δημόσιου τομέα.

Ο Δημόσιος τομέας είναι ότι επιτελείται από υπαλλήλους της κυβέρνησης, από τοπική αυτοδιοίκηση μέχρι υπουργεία και Βουλή. Στην Μεσόγειο, ο δημόσιος τομέας είναι κάτι που έχει αίγλη κοτζαμπάσηδων ενώ σε άλλες χώρες οι δημόσιοι υπάλληλοι, από τον θυρωρό του Δημαρχείου ως τον πρωθυπουργό ή πρόεδρο, θεωρούνται υπάλληλοι των φορολογουμένων πολιτών.

Όταν οι Δημόσιοι Υπάλληλοι απαιτούν μονιμότητα (αν όχι και κληρονομικότητα) και αρνούνται την έννοια της αξιολόγησης, ο τυχαίος παρατηρητής θα σκεφτεί πως το να αρνείται ένας εργαζόμενος να αξιολογηθεί είναι αστείο. Ένα καλαμπούρι που περίτρανα αποδεικνύει ανικανότητα --και ότι ο εργαζόμενος που δεν θέλει να αξιολογηθεί γνωρίζει ότι είναι ανίκανος και θέλει να παραμείνει έτσι ώστε να μην του πει ποτέ κανείς ότι πρέπει να αρχίσει να εργάζεται σωστά ή αλλιώς να πάει σπίτι του... Βεβαίως, τα πράγματα δεν είναι ποτέ τόσο απλά.

Μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι η "αξιολόγηση" είναι ένα τέχνασμα του κράτους για να απολύσει κόσμο. Ιδιαίτερα όταν τα κίνητρα, μέτρα και σταθμά της "αξιολόγησης" είναι ομιχλώδη και αυθαίρετα, ή ξενόφερτα. Αυτός ο ισχυρισμός γίνεται πιο άμεσα αποδεκτός όταν οι πολίτες δεν βλέπουν τους δημόσιους λειτουργούς, τον δημόσιο τομέα, σαν υπηρέτες τους αλλά σαν εχθρούς από κάποιο διαστημόπλοιο.

Όμως, ακόμα και οι κυβερνώντες, οι οποίοι "απαιτούν" την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων, είναι οι ίδιοι δημόσιοι υπάλληλοι... Και, με αυτήν την οπτική, η "αξιολόγηση" είναι ένας κανιβαλισμός από τα ανώτερα στρώματα του δημόσιου τομέα προς τα κατώτερα. Εκείνους, που αξιολογούν, ποιός θα τους αξιολογήσει; Κανονικά, εκείνους πρέπει να τους αξιολογούν οι ψηφοφόροι...

Όμως πως μπορεί ένας δουλοπάροικος να αξιολογήσει τον άρχοντά του (ακόμα και αφού ο ίδιος τον ψήφισε για "άρχοντα"); Εξαρτάται από την νοοτροπία του ψηφοφόρου-δουλοπάροικου, όπως επίσης εξαρτάται και από το τι είδους και ήθους, και ικανότητας, "άρχοντες" έχει σαν επιλογή για την ψήφο του. Και δεν πάω καν στην αστροφυσική του ότι και οι "άρχοντες" που ζητάνε ψήφο ξεκίνησαν ανάμεσα από τους ίδιους τους ψηφοφόρους...

Στο τέλος, η απάντηση σε όλον αυτό τον λαβύρινθο, και ιδιαίτερα στην αξιολόγηση του οτιδήποτε, επιστρέφει στις σφαίρες:
- Ανατροφή από το σπίτι,
- Παιδεία από την πολιτεία,
- Αλληλεπίδραση με την κοινωνία.

Και, πρώτα-πρώτα ξεκινάμε με:
- Ανατροφή από το σπίτι,
(μιλώντας, πάντα, για την απόδοση, αποτελεσματικότητα και συμπεριφορά οποιουδήποτε ανθρώπου στην εργασία του και στον εργασιακό του χώρο, και στην φύση των συναναστροφών του και με συναδέλφους, προϊσταμένους, υφισταμένους, και με πελάτες)

Τι άραγε έχει πάει τόσο στραβά με την ανατροφή στην Ελλάδα;