Πόσο χάνουν τα πράματα στην μετάφραση. Διαβάζω εδώ στο Βήμα ένα άρθρο που λέει πως ο ρατσισμός επανέρχεται με νέο προσωπείο στις νότιες πολιτείες.
Κατ’ αρχάς, ποιος είπε ότι ο ρατσιμός είχε φύγει ποτέ από τις νότιες πολιτείες. Ποτέ δεν έφυγε, ποτέ δεν μειώθηκε. Απλά οι Ομοσπονδιακοί και Πολιτειακοί νόμοι περιόρισαν κατά πολύ τους τρόπους με τους οποίους μπορεί να εκφραστεί.
Λέει το Βήμα ότι πλούσιοι Λευκοί οργανώνουν δικούς τους Δημους όπου η πλειοψηφία να είναι πλούσιοι Λευκοί.
Ε, και;
Γιατί να μην το κάνουν οι άνθρωποι. Ελεύθεροι είναι και ζουν σε χώρα ελεύθερη.
Αυτό που δεν είπε το Βήμα είναι ότι οι εν λόγω πλούσιοι λευκοί δεν έχουν το δικαίωμα, υπό τους Ομοσπονδιακούς νόμους των ΗΠΑ να χτίσουνε ξεχωριστές τουαλέτες για λευκούς και για μαύρους. Όχι γιατί δεν έχουν την ελευθερία να το κάνουν, αλλά, γιατί οι άλλοι έχουν την ελευθερία να μην το υποστούν.
Υπάρχει βέβαια και η οικονομική πραγματικότητα της σήμερον ημέρας. Αν πάμε έτσι, πόσες τουαλέτες θα πρέπει να χτιστούν; Για άνδρες και για γυναίκες. Μετά, για κάθε φύλο, για λευκούς, κίτρινους, κόκκινους, καφέ και μαύρους. Μετά για κάθε μία από αυτές τις παραλλαγές, ένα σετ για κάθε θρησκεία ίσως; Κάπου 6 κυρίως θρησκείες; Δηλαδή, κάθε ένας δημόσιος καμπινές, ή καμπινές σε δημόσιο χώρο, πρέπει να έχει κάπου … εξήντα υποδιαιρέσεις; Ο χώρος του καμπινέ θα πρέπει να είναι μεγαλύτερος σε εμβαδοον από το εστιατόριο... Πολύ αντιοικονομικό… και σκέψου μετά τις καθαρίστριες και τους καθαριστές που θα πρέπει να ανήκουν στην κάθε υποδιαίρεση… Και, αν έχουμε και βάρδιες, μιλάμε για κάπου 180 καθαριστές. Ίσως αυτό να ήταν καλή ιδέα για τον Ευαγγελισμό στην Αθήνα αλλά για τον Αμερικανικό νότο δεν το βλέπω.
Επίσης το Βήμα δεν είπε ότι κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει πλούσιους μαύρους να αγοράσουν σπίτια στον καινούργιο «λευκό» Δήμο και έτσι σε λίγα χρόνια να γίνει ο δήμος μαύρος… και οι πλούσιοι λευκοί να πάνε να κάνουνε καινούργιο λευκό Δήμο αλλού, για λίγο.
Ο ρατσισμός είναι η ανθρώπινη και φυσική ανάγκη να βρίσκεσαι με τους ομοίους σου, και το μίσος κατά των διαφορετικών φυτρώνει με την κοπριά της αμάθειας. Το μόνο που μπορεί να αντισταθεί στον ανθρώπινο ρατσισμό είναι το ανθρώπινο πνεύμα.
Το ανθρώπινο πνεύμα έχει δημιουργήσει, έχει γεννήσει, τον θεσμό της ελευθερίας και τον θεσμό της δημοκρατίας.
Αυτό που δεν λέει το Βήμα είναι ότι για να είναι η Ελευθερία πραγματική και ουσιαστική πρέπει να περιλαμβάνει και την ελευθερία του να θέλεις να καταλύσεις την Ελευθερία. Όπως και η πραγματική Δημοκρατία για να είναι πραγματική πρέπει να δίνει και να εγγυάται φωνή και σε εκείνους που θέλουν να την καταλύσουν.
Αν καταφέρουν κάποιοι κάπου να καταλύσουν την ελευθερία, ή την δημοκρατία, αυτό θα σημαίνει μόνο ότι το ανθρώπινο ένστικτο κυριάρχησε επί του ανθρωπίνου πνεύματος... Και αυτό γίνεται τόσο συχνά που δεν θα πρέπει να εκπλήξει κανέναν.
Απόρησα με την έλλειψη σχολίων σ' αυτήν σου την ανάρτηση, Δημήτρη ! Θα περίμενα ζωηρή συζήτηση στο θέμα που θίγεις. Ελπίζω να είναι λόγω έλλειψης χρόνου (όταν όλοι γυρνάνε από διακοπές, έχουνε πολλές εκκρεμμότητες να διευθετήσουν) κι όχι από έλλειψη ενδιαφέροντος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ απόλυτα μαζί σου σε όσα λες περί Δημοκρατίας και Ελευθερίας και στο ότι όταν αυτές καταλύονται σημαίνει ότι υπερισχύει το ένστικτο έναντι του λόγου (= πνεύματος/λογικής). Αν μπούμε όμως στο παιχνίδι "μάχης" ενστίκτου versus λογικής και αν δεχτούμε ότι και οι δύο πλευρές έχουν το δικαίωμα να χρησιμοποιήσουν όποια μέσα θέλουν για να εξασφαλίσουν την υπεροχή τους έναντι της άλλης, δεν είναι θεμιτό να τίθενται όρια στην Δημοκρατία και την Ελευθερία, έτσι ώστε να περιορίσουν την εξάπλωση του ενστίκτου ;
Καλησπέρα σου Αγγελική! Η παρατήρησή σου είναι στο κέντρο του στόχου --ακριβώς εκεί που ήλπιζα να πάει κάποιο σχόλιο, αν γραφόταν κάποιο :-)
ΔιαγραφήΓιατί, σκέφτομαι…
…Η εγκαθίδρυση ορίων μπορεί να γίνει και από το ένστικτο για να προφυλαχθεί από το πνεύμα (πχ. Όρια μεταξύ λευκών και μαύρων), και από πνεύμα για να προφυλαχθεί από το ένστικτο (πχ. Όριο για το ως που μπορεί να φτάσει ο διαχωρισμός μεταξύ λευκών και μαύρων). Εννοείται ότι από όπου και να προέρχεται η οριοθέτηση, και για όσο «καλό» ή «κακό» σκοπό, το «όριο» είναι εκ /και της φύσεως του μία κατάλυση κάποιου μέρους της Ελευθερίας ή/και της Δημοκρατίας.
Από την άλλη μεριά, και εφ’ όσον η άνευ ορίων (στα πλαίσια μιάς κοινωνίας) Ελευθερία ή/και Δημοκρατία ισοδυναμεί με αναρχία, εξυπακούεται πως ακόμα και η Ελευθερία και η Δημοκρατία για να λειτουργούν σε μία κοινωνία πρέπει κατά κάποιο ποσοστό να αποκτήσουν απόσταση από την αναρχία (από την απόλυτή τους έκφραση), θέτοντας όρια.
Και, εφ’ όσον η φύση, βαθμός και αναγκαιότητα οποιουδήποτε ορίου εκτιμάται μόνο με υποκειμενικά κριτήρια (έστω και συλλογικά-υποκειμενικά [βλ. κουλτούρα/εκάστοτε ηθική]) δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να δεχτούμε πως αφ’ ενός η απόλυτη Ελευθερία και η απόλυτη Δημοκρατία δεν μπορούν να λειτουργήσουν διαχρονικά σε μία κοινωνία, και, αφ’ εταίρου ότι οποιαδήποτε άποψη έχει δύο διαμετρικά αντίθετες όψεις: Στο πλαίσιο μιας κουλτούρας/παράδοσης/ηθικής όπου η φυλετική διάκριση θεωρείται «το σωστό», η απαγόρευση της φυλετικής διάκρισης θεωρείται «λάθος».
Δηλαδή, από όποια πλευρά και να κοιτάξει κανείς, κατά την γνώμη μου, ισχύει απόλυτα αυτό που έγραψες: «να τίθενται όρια στην Δημοκρατία και την Ελευθερία, έτσι ώστε να περιορίσουν την εξάπλωση του ενστίκτου».
Είναι όμως «θεμιτό» ή μήπως είναι «αναγκαίο κακό» (το να τίθενται όρια); Και …στην τελική, πια είναι η διαφορά μεταξύ του θεμιτού και του αναγκαίου κακού –είναι το αναγκαίο κακό θεμιτό; …εφαρμοζόμενο έως ποίου βαθμού τον οποίο βαθμό αποφασίζουν ποιοί;
…στο παράδειγμα της ανάρτησης, οι μεν θέτουν στους δε το όριο ότι δεν μπορούν να φτιάξουν φυλετικά ξεχωριστές τουαλέτες και δεν μπορούν να απαγορεύσουν σε άλλες φυλές να αγοράσουν σπίτια στον δήμο τους :-)
…look away… look away… look away, Dixie Land (όπως θρηνεί και το παλιό τραγούδι της Συνομοσπονδίας).
Ααααααα, ωραία ερωτήματα θέτεις, αλλά σχολάω σε 10 λεπτά και δεν έχω χρόνο ν' απαντήσω (έχω να παραδώσω κάτι για να δικαιολογήσω και τη σημερινή δεκάρα που θα πάρω - χεχεχε).
ΔιαγραφήΕπιφυλάσσομαι να επιστρέψω το βράδυ - καλώς εχόντων των πραγμάτων - ή αύριο το πρωί για τη συνέχιση της πολύ ενδιαφέρουσας συζήτησης :-)
Αναμένω με χαρά :-)
ΔιαγραφήΚαλή εσπέρα ή/και βράδυ!
Επανήλθα, όπως υποσχέθηκα !!! :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑιώνια ερωτήματα της ανθρωπότητας είναι αυτά που βάζεις και δεν έχουν δοθεί ικανοποιητικές απαντήσεις ούτε καν από αυτούς που ονομάζονται «μεγάλοι φιλόσοφοι», οπότε αποκλείεται να δοθούν κι από μένα. Αλλά η κουβέντα επί του θέματος μου αρέσει πολύ, οπότε συγγνώμη, αλλά θ’ ανεχθείς για λίγο τις αερολογίες μου :-).
Αναρωτιόμουν, λοιπόν, χθες το βράδυ αν η σχέση που συνδέει το ένστικτο και το πνεύμα είναι πράγματι από την «φύση» τους σχέση αντιθέτων ή αν εμείς την έχουμε "βαφτίσει" έτσι (βλ. θρησκεία, πολιτική δύναμη, χρήμα κλπ. ως τους ... usual suspects). Γιατί, αν το καλοσκεφτούμε, νομίζω πως το ένστικτο δεν υφίσταται σε οντότητες χωρίς εγκέφαλο, όπως επίσης δεν υφίστανται και η λογική/πνεύμα. Με απλά λόγια, και το ένστικτο και το πνεύμα στην βάση τους είναι και τα δύο λειτουργίες IF … THEN … ELSE … ENDIF (όπως λέμε και στην ... ... κομπιουτερικήν), με το πνεύμα να χρειάζεται περισσότερη RAM και processing power και να έχει την δυνατότητα για άπειρα nested Ifs. Επειδή – αν δεχτούμε την θεωρία της εξέλιξης – είναι αδύνατον να δεχτούμε ότι στη σημερινή εποχή υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι με το ελάχιστο μίνιμουμ RAM και processing power (γιατί, αν ίσχυε κάτι τέτοιο, θ’ αποδομούσε ολόκληρη την θεωρία του πατέρα Δαρβίνου), οι οποίοι λειτουργούν σύμφωνα μόνο με το ένστικτό τους, τότε αναγκαστικά οδηγούμαστε στο συμπέρασμα πως πράξεις/δράσεις/κινήματα κτλ., όπως ο ρατσισμός/φασισμός κτλ., που τα βαφτίζουμε «ανεγκέφαλα», «ενστικτώδη», «ουγκ» κ.ο.κ. είναι στην ουσία πολύ πιο πολύπλοκες IF … THEN … ELSE … ENDIF διαδικασίες, απ’ ό,τι μας αφήνουν να πιστεύουμε, άρα αποτελέσματα του ίδιου του πνεύματος, το οποίο χρησιμοποιεί το ένστικτο ως προσωπείο.
Τι λες ; :-)
Κατά την γνώμη μου, τέλεια/τέλειο (Αγγελική/σχόλιο). Μιλάς ακριβώς για τον πυρήνα του θέματος το οποίο η ανθρωπότητα έχει διαχωρίσει σε σάρκα/πνεύμα = διάβολος/θεός (με ανάλογες εκφράσεις στις περισσότερες θρησκείες και φιλοσοφίες) –επειδή, υποθέτω, το πρώτο δεν μπορούμε να το εννοήσουμε ή να το ελέγξουμε, και το δεύτερο είναι ότι θέλουμε να είναι (και αφηρημένο/αναπόδεικτο). Το ένστικτο βέβαια, όπως το είπες, είναι το ασυνείδητο μέρος των λειτουργιών που ενεργοποιεί ο εγκέφαλος [η έδρα του πνεύματος] αλλά προέρχονται από την σάρκα/φύση. Και επειδή ο εγκέφαλος έγινε τόσο υπέροχα πολύπλοκος που απέκτησε αυτοσυνείδηση και εκεί βρίσκουμε το «κέντρο του σύμπαντός (μας)» και την ατομική μας ταυτότητα, και επειδή έχουμε πλέον την δυνατότητα για τόσο υπέροχα όνειρα και τόσους απαίσιους εφιάλτες, προσπαθούμε να βρούμε λογική περί ύπαρξης μέσω του πνεύματος –μια και θα προκαλούσε μόνο φόβο και αβεβαιότητα να σκεφτούμε ότι η λογική δεν είναι απαραίτητη στο σύμπαν (αυτό μάλιστα θα μείωνε και την σημασία μας). Και έτσι το συνεχές φάσμα, το ουράνιο τόξο όλων των αποχρώσεων, το έχουμε χωρίσει στα δύο μια και δεν μπορούμε (ή δεν μας «συμφέρει»)να τα συμβιβάσουμε όλα σε μία υπέροχη ενότητα.
ΔιαγραφήΜ’ αρέσει πολύ και ο παραλληλισμός ως προς την κομπιουτερική! Παλαιότερα ήμασταν ανεξάρτητα κομπιούτερς με Operating System και εφαρμογές που χρειαζόντουσαν RAM και nested “if’s”. Τώρα τελευταία όμως, τα αυτόνομα κομπιούτερ εξελίχθηκαν σε απλά τέρμιναλ όπου οι εφαρμογές έρχονται προδιαγεγραμμένες, τροφή ήδη μασημένη, από το κεντρικό σέρβερ (τα κέντρα παραγωγής και διαφήμισης –trend setters της «αγοράς») –και … «αγοράζει» ο κόσμος ότι πει ο κεντρικός σέρβερ, άρα γιατί να μπλέκονται οι ίδιοι στα IF… THEN… ELSE… ENDIF.
Αυτό που συνδέει αυτές τις σκέψεις στις οποίες αναπόφευκτα οδήγησαν τα σχόλιά σου με την αφετηρία όπου μιλούσαμε για Ελευθερία/Δημοκρατία, είναι μάλλον το σημείο στο οποίο η ελευθερία ενός ανθρώπου στερεί ελευθερία από κάποιον άλλον –και πως οι δύο αυτοί άνθρωποι πράττοντας αρχικά ενστικτωδώς, θα μπορέσουν να χρησιμοποιήσουν το πνεύμα τους για να διαφυλάξουν την ελευθερία την δική τους αλλά και του απέναντι. Μία συνεχής πάλη μεταξύ του τι «θέλω» και του τι «πρέπει», για την οποία μίλησε όλο το έργο ζωής του Μολιέρου.
Βέβαια, το ότι μπορεί τελικά το πνεύμα να χρησιμοποιεί το ένστικτο ως προσωπείο είναι μια σκέψη που υποσκελίζει όλη την σχετική «φιλοσοφία» προτείνοντας ότι το πνεύμα δεν είναι παρά η επέκταση του ενστίκτου. Μία έννοια τόσο εύγλωττη όσο και τρομακτική στην απλότητα της αλήθεια της…
Δεν προλαβαίνω να διαβάσω αυτή τη στιγμή τα σχόλια σας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτέκομαι στη φράση όμως από την ανάρτηση σου: "Το μόνο που μπορεί να αντισταθεί στον ανθρώπινο ρατσισμό είναι το ανθρώπινο πνεύμα."
Σκέψου που έχουμε φτάσει. Το χειρότερο είναι που σταδιακά "εξοστρακίζουν" από όλα τα πανεπιστήμια της Δύσης τις ανθρωπιστικές σπουδές, κλείνουν παντού έδρες. Γιατί; Μα γιατί απλά δεν φέρνουν χρήματα... Νομίζουν ότι οι "οικονομικές" σπουδές... μπορούν να λύσουν το πρόβλημα. Δυστυχώς οικονομολόγος δίχως γνώσεις ιστορίας, πολιτικής, νομίζω έχει ένα τεράστιο κενό γνώσης και μόρφωσης. Θα πρέπει να διαχωρίσουμε το "κέρδος" από την γνώση για να κατασταλάξουμε στο τι αξίζει πραγματικά στις ανθρώπινες κοινωνίες και να ξαναβρούμε το δρόμο και την ανθρωπιά μας.
Καλή σου μέρα αγαπητή μου Roadartist! Αυτό είναι σίγουρο και αναμφισβήτητο: σε όλο τον κόσμο και επίπεδα παιδείας κάμποσα μαθήματα εξαφανίζονται, ο γενικός δείκτης ποιότητας παιδείας πέφτει σταθερά, και, το χειρότερο, από μαθητές και οικογένεια έως οργανώσεις κοινωνιών κανείς δεν φαίνεται να αντιδρά (αποτελεσματικά τουλάχιστον) σε αυτό το «καθεστώς». Και οι επιλογές εστιάζουν όχι στην μόρφωση αλλά στην είσοδο σε ένα επάγγελμα που να είναι προσοδοφόρο. Αυτό ας το κοιτάξουμε παράλληλα με μια άλλη διαπίστωση: ότι τις τελευταίες δεκαετίες η δημιουργικότητα ιδίως σε καλλιτεχνικούς τομείς δεν προσφέρει τίποτα το καινούργιο. Απλά επαναλαμβάνονται, ηλεκτρονικά και προγραμματισμένα, όλα όσα είχαν δημιουργήσει καλλιτέχνες περασμένων δεκαετιών –με κύριο παράδειγμα την μουσική.
ΔιαγραφήΟι άνθρωποι κινούνται προς την κατεύθυνση του ότι η «γνώση» (με την έννοια ενός «χαρτιού» πλέον) ενδιαφέρει μόνο όταν φέρνει άμεσο κέρδος. Και έτσι ισοπεδώνεται και ο κάθε «κερδοφόρος» τομέας.
Οι οικονομικές «επιστήμες» βέβαια δεν μπορούν να λύσουν το πρόβλημα: μάλλον να το περιπλέξουν. Εκτός του ότι ο «οικονομολόγος» δεν είναι προφήτης ή θαυματουργός μάγος, η κάθε οικονομολογική εικασία, εφ’ όσον ο σκοπός της είναι η διαχείριση/χειραγώγηση της αγοράς, έχει μόνο δύο επιλογές: να κατευθύνει την παραγωγή ή να κατευθύνει την ζήτηση. Να βάλει δηλαδή σε καλούπι τους παραγωγούς (μειώνοντας τους τα κέρδη και αποδυναμώνοντας έτσι την αγορά), ή να βάλει σε καλούπι τους αγοραστές (κατευθύνοντάς τους και μειώνοντας την παιδεία/ελευθερία τους –και πολώνοντας έτσι την αγορά)… Πώς να υπάρξει έγκαιρος έλεγχος όταν κανείς δεν δέχεται να ελεγχθεί.
Από όποια μεριά και να το δει κανείς δηλαδή, η τάση είναι η χειραγώγηση και η μείωση ελευθεριών…