Ένα ήταν σίγουρο. Μετά από κάπου τρεις αιώνες ησυχία, οι Σκωτσέζοι επρόκειτο να χωριστούν ανάμεσά τους σε ικανοποιημένους και απογοητευμένους. Ο ξαφνικός και νωπός διαχωρισμός σε δύο στρατόπεδα ήταν το πιο σημαντικό αποτέλεσμα που επρόκειτο να φέρει το δημοψήφισμα.
Ή θα ήταν ικανοποιημένοι εκείνοι που θα είχαν δικαιώσει το αίμα και τους αγώνες αιώνων, ή θα ήταν ικανοποιημένοι εκείνοι που κράτησαν την ισορροπία και δεν άφησαν το έθνος να πέσει σε περιπέτειες. Και οι απογοητευμένοι, ξαφνικά θα ξύπναγαν στον δρόμο τους με γείτονες που τους πήραν το όνειρο από τα χέρια σε μιά νύχτα.
Η πάλη δεν ήταν μεταξύ πλούσιων και φτωχών, ή μεταξύ θρησκειών. Δεν ήταν μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς, ή Προτεσταντών και Ρωμαιοκαθολικών. Δεν ήταν για κάποιο συγκεκριμένο θέμα επείγον, κοινωνικό ή οικονομικό.
Δεν ήταν καν πάλη πια. Είχε σταματήσει οριστικά να είναι πάλη εδώ και τρεις αιώνες.
Ένας υποψήφιος πολιτικός χρησιμοποίησε τα παμπάλαια και σβησμένα όνειρα μέρους ενός λαού, φύσηξε καινούργια πνοή σε πάθη παλιά που ήταν στην λήθη, και κατάφερε να βγει στις εκλογές με την κραυγή διχασμού και διαχωρισμού. Αυτό κάνει ένας πολιτικός για να βγει. Πουλάει όνειρα. Η διαφορά εδώ όμως ήταν ότι αφού βγήκε ο Σάλμοντ δεν είχε εντολή να ανεξαρτοποιήσει την Σκωτία άμεσα. Είχε εντολή απλά να κάνει την ερώτηση με δημοψήφισμα. Έκανε την ερώτηση και σήμερα το πρωί, 19 Σεπτεμβρίου 2014 πήρε την απάντηση. Ο λαός της Σκωτίας έκανε Πρώτο Υπουργό τον τυπάκο με τα πολλά λόγια, αλλά είχε και την συλλογική σοφία να πατήσει φρένο την κατάλληλη στιγμή. Εν τω μεταξύ, ο κύριος Σάλμοντ μπορεί να είναι ...απογοητευμένος, αλλά ...παραμένει Πρώτος Υπουργός.
Έτσι καταλήγουν τέτοιες περιπτώσεις, με παραλλαγές. Στην Ελλάδα φερ' ειπείν θα βγάλουν αργά ή γρήγορα τον τσίπρα για τους ίδιους συναισθηματικοενστικτώδεις λόγους για τους οποίους βγάλανε στην Σκωτία τον Σάλμοντ. Στην Ελλάδα, μετά, ο τσίπρας δεν θα κάνει δημοψηφίσματα για να κάνει όλα όσα υποσχέθηκε: το φρένο δεν θα του το βάλει ο λαός που τον ψήφισε, όπως έγινε στην Σκωτία. Το φρένο θα του το βάλει η πραγματικότητα. Και μετά, ο διχασμός, και η καταστροφή, ή του κράτους ή των ονείρων, θα είναι πλήρης (ανάμεσα στους ψηφοφόρους).
Η Σκωτία κέρδισε την ανεξαρτησία της τον Ιούνιο του 1314 υπό τον Ρόμπερτ τον Μπρους που στο Μπάνοκμπερν νίκησε τον κατά πολύ ισχυρότερο στρατό του Έντουαρντ του δεύτερου. Οι Μπρους παρέμειναν στον θρόνο της Σκωτίας μέχρι το 1371. Από το 1371 μέχρι το 1707, όταν η Σκωτία ενώθηκε πια οριστικά με το Ηνωμένο Βασίλειο, στον θρόνο ήταν ο Οίκος των Στούαρτ, από την κλαν Στούαρτ. Ενδιάμεσα έφτασαν δυό-τρείς φορές να διεκδικήσουν τον Βρετανικό θρόνο με Σκωτσέζο βασιλιά. Η Μαίρη, βασίλισσα των Σκωτσέζων, είναι η πιο γνωστή "στιγμή" στην Ιστορία.
Όμως, αυτό που είναι λιγότερο γνωστό και κατανοητό στους μη-Σκωτσέζους είναι η υφή και δομή της Σκωτίας: οι οικογένειες. Οι κλάν. Και ακόμα λιγότερο γνωστή και κατανοητή είναι η διαφορά μεταξύ των ανθρώπων, και των κλαν, των πεδιάδων και των υψωμάτων: Η αιώνια διαφοροποίηση και διαμάχη μεταξύ των λώουλάντερς και των χάηλάντερς. Του Εδιμβούργου και της βόρειας Σκωτίας. Των παραμεθόριων περιοχών και την Γλασκόβης.
Το Εδιμβούργο, και οι ευγενείς του, παραδοσιακά απολάμβαναν Βρετανικούς τίτλους ευγενείας και περιουσία παραχωρημένη σαν πεσκέσι από το στέμμα των Άγγλων.
Και πράγματι:
το Εδιμβούργο ψήφισε Ηνωμένο Βασίλειο 61,1%-38,9%. Η Γλασκόβη ψήφισε ανεξαρτησία 46,5%-53,5%.
Οι παραμεθόριες περιοχές ψήφισαν Ηνωμένο Βασίλειο 66,6%-33,4%. Η πόλη του Νταντή ψήφισε ανεξαρτησία 57,3%-42,7%
Ανεξαρτησία ψήφισαν μόνο στην πόλη Νταντή, στην Γλασκόβη, στο Βόρειο Λάναρκσηρ και στο Δυτικό Ντάνμπάρτονσιρ. Όλοι οι άλλοι ψήφισαν να μην γίνει Αλλαγή. Ακόμα και στα Χάηλαντς ...όμως στα Χάηλαντς οι διαφορές ήταν μικρότερες από αλλού (εξαιρουμένων των νησιών Όρκνη και Σέτλαντ).
Το μεγάλο μάθημα από το δημοψήφισμα της Σκωτίας είναι, κατά την γνώμη μου, το ότι ο Δυτικός κόσμος έφτασε σε ένα σημείο όπου η Δημοκρατία που ξεκίνησε από τον Περικλή και τον Παρθενώνα των Αθηναίων (που μόλις είχαν στείλει τους Πέρσες σπίτι τους), μπόρεσε να δώσει απάντηση σε 24 ώρες χωρίς να χυθεί σταγόνα αίμα, 2,800 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Ακρόπολης (15,783 στάδια).
Το μεγάλο γεγονός που έφερε το δημοψήφισμα της Σκωτίας είναι, κατά την γνώμη μου, ότι οι αγώνες, οι μάχες, τα μαρτύρια, τα όνειρα, οι ιντρίγκες, η καταπίεση, οι προσπάθειες, το αίμα 700 ετών εξουδετερώθηκαν όλα, σε 24 ώρες, χωρίς να χυθεί σταγόνα αίμα, με κοινή γνώμη 55% έναντι 45%. Αρκετά καθαρή διαφορά για να είναι αναμφισβήτητη και αρκετά μικρή για να δώσει καινούργια φρασεολογία στο 45% για τους αιώνες που έρχονται.
Αυτό που κατάφερε ο Σάλμοντ είναι ότι από σήμερα και μετά θα λέγεται πως η Σκωτία είναι μέρος του Ηνωμένου Βασιλείου όχι επειδή το θέλει η Αγγλία αλλά επειδή το θέλουν τα 55% των Σκωτσέζων.
Ή θα ήταν ικανοποιημένοι εκείνοι που θα είχαν δικαιώσει το αίμα και τους αγώνες αιώνων, ή θα ήταν ικανοποιημένοι εκείνοι που κράτησαν την ισορροπία και δεν άφησαν το έθνος να πέσει σε περιπέτειες. Και οι απογοητευμένοι, ξαφνικά θα ξύπναγαν στον δρόμο τους με γείτονες που τους πήραν το όνειρο από τα χέρια σε μιά νύχτα.
Η πάλη δεν ήταν μεταξύ πλούσιων και φτωχών, ή μεταξύ θρησκειών. Δεν ήταν μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς, ή Προτεσταντών και Ρωμαιοκαθολικών. Δεν ήταν για κάποιο συγκεκριμένο θέμα επείγον, κοινωνικό ή οικονομικό.
Δεν ήταν καν πάλη πια. Είχε σταματήσει οριστικά να είναι πάλη εδώ και τρεις αιώνες.
Ένας υποψήφιος πολιτικός χρησιμοποίησε τα παμπάλαια και σβησμένα όνειρα μέρους ενός λαού, φύσηξε καινούργια πνοή σε πάθη παλιά που ήταν στην λήθη, και κατάφερε να βγει στις εκλογές με την κραυγή διχασμού και διαχωρισμού. Αυτό κάνει ένας πολιτικός για να βγει. Πουλάει όνειρα. Η διαφορά εδώ όμως ήταν ότι αφού βγήκε ο Σάλμοντ δεν είχε εντολή να ανεξαρτοποιήσει την Σκωτία άμεσα. Είχε εντολή απλά να κάνει την ερώτηση με δημοψήφισμα. Έκανε την ερώτηση και σήμερα το πρωί, 19 Σεπτεμβρίου 2014 πήρε την απάντηση. Ο λαός της Σκωτίας έκανε Πρώτο Υπουργό τον τυπάκο με τα πολλά λόγια, αλλά είχε και την συλλογική σοφία να πατήσει φρένο την κατάλληλη στιγμή. Εν τω μεταξύ, ο κύριος Σάλμοντ μπορεί να είναι ...απογοητευμένος, αλλά ...παραμένει Πρώτος Υπουργός.
Έτσι καταλήγουν τέτοιες περιπτώσεις, με παραλλαγές. Στην Ελλάδα φερ' ειπείν θα βγάλουν αργά ή γρήγορα τον τσίπρα για τους ίδιους συναισθηματικοενστικτώδεις λόγους για τους οποίους βγάλανε στην Σκωτία τον Σάλμοντ. Στην Ελλάδα, μετά, ο τσίπρας δεν θα κάνει δημοψηφίσματα για να κάνει όλα όσα υποσχέθηκε: το φρένο δεν θα του το βάλει ο λαός που τον ψήφισε, όπως έγινε στην Σκωτία. Το φρένο θα του το βάλει η πραγματικότητα. Και μετά, ο διχασμός, και η καταστροφή, ή του κράτους ή των ονείρων, θα είναι πλήρης (ανάμεσα στους ψηφοφόρους).
Η Σκωτία κέρδισε την ανεξαρτησία της τον Ιούνιο του 1314 υπό τον Ρόμπερτ τον Μπρους που στο Μπάνοκμπερν νίκησε τον κατά πολύ ισχυρότερο στρατό του Έντουαρντ του δεύτερου. Οι Μπρους παρέμειναν στον θρόνο της Σκωτίας μέχρι το 1371. Από το 1371 μέχρι το 1707, όταν η Σκωτία ενώθηκε πια οριστικά με το Ηνωμένο Βασίλειο, στον θρόνο ήταν ο Οίκος των Στούαρτ, από την κλαν Στούαρτ. Ενδιάμεσα έφτασαν δυό-τρείς φορές να διεκδικήσουν τον Βρετανικό θρόνο με Σκωτσέζο βασιλιά. Η Μαίρη, βασίλισσα των Σκωτσέζων, είναι η πιο γνωστή "στιγμή" στην Ιστορία.
Όμως, αυτό που είναι λιγότερο γνωστό και κατανοητό στους μη-Σκωτσέζους είναι η υφή και δομή της Σκωτίας: οι οικογένειες. Οι κλάν. Και ακόμα λιγότερο γνωστή και κατανοητή είναι η διαφορά μεταξύ των ανθρώπων, και των κλαν, των πεδιάδων και των υψωμάτων: Η αιώνια διαφοροποίηση και διαμάχη μεταξύ των λώουλάντερς και των χάηλάντερς. Του Εδιμβούργου και της βόρειας Σκωτίας. Των παραμεθόριων περιοχών και την Γλασκόβης.
Το Εδιμβούργο, και οι ευγενείς του, παραδοσιακά απολάμβαναν Βρετανικούς τίτλους ευγενείας και περιουσία παραχωρημένη σαν πεσκέσι από το στέμμα των Άγγλων.
Και πράγματι:
το Εδιμβούργο ψήφισε Ηνωμένο Βασίλειο 61,1%-38,9%. Η Γλασκόβη ψήφισε ανεξαρτησία 46,5%-53,5%.
Οι παραμεθόριες περιοχές ψήφισαν Ηνωμένο Βασίλειο 66,6%-33,4%. Η πόλη του Νταντή ψήφισε ανεξαρτησία 57,3%-42,7%
Ανεξαρτησία ψήφισαν μόνο στην πόλη Νταντή, στην Γλασκόβη, στο Βόρειο Λάναρκσηρ και στο Δυτικό Ντάνμπάρτονσιρ. Όλοι οι άλλοι ψήφισαν να μην γίνει Αλλαγή. Ακόμα και στα Χάηλαντς ...όμως στα Χάηλαντς οι διαφορές ήταν μικρότερες από αλλού (εξαιρουμένων των νησιών Όρκνη και Σέτλαντ).
Το μεγάλο μάθημα από το δημοψήφισμα της Σκωτίας είναι, κατά την γνώμη μου, το ότι ο Δυτικός κόσμος έφτασε σε ένα σημείο όπου η Δημοκρατία που ξεκίνησε από τον Περικλή και τον Παρθενώνα των Αθηναίων (που μόλις είχαν στείλει τους Πέρσες σπίτι τους), μπόρεσε να δώσει απάντηση σε 24 ώρες χωρίς να χυθεί σταγόνα αίμα, 2,800 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Ακρόπολης (15,783 στάδια).
Το μεγάλο γεγονός που έφερε το δημοψήφισμα της Σκωτίας είναι, κατά την γνώμη μου, ότι οι αγώνες, οι μάχες, τα μαρτύρια, τα όνειρα, οι ιντρίγκες, η καταπίεση, οι προσπάθειες, το αίμα 700 ετών εξουδετερώθηκαν όλα, σε 24 ώρες, χωρίς να χυθεί σταγόνα αίμα, με κοινή γνώμη 55% έναντι 45%. Αρκετά καθαρή διαφορά για να είναι αναμφισβήτητη και αρκετά μικρή για να δώσει καινούργια φρασεολογία στο 45% για τους αιώνες που έρχονται.
Αυτό που κατάφερε ο Σάλμοντ είναι ότι από σήμερα και μετά θα λέγεται πως η Σκωτία είναι μέρος του Ηνωμένου Βασιλείου όχι επειδή το θέλει η Αγγλία αλλά επειδή το θέλουν τα 55% των Σκωτσέζων.
Λίστα και ιστορικό των κλαν της Σκωτίας (1)
Λίστα και ιστορικό των κλαν της Σκωτίας (2)
Αναλυτικά αποτελέσματα του δημοψηφίσματος
Αγγελική
ΑπάντησηΔιαγραφήFriday, September 19, 2014 at 3:00:00 PM GMT+2
Τα έγραψα και στο δικό μου, τα γράφω κι εδώ τα λόγια του Κάλβου:
Όσοι το χάλκεον χέρι
βαρύ του φόβου αισθάνονται,
ζυγόν δουλείας, ας έχωσι·
θέλει αρετήν και τόλμην
η ελευθερία.
Όπως ακριβώς τα λες στην τελευταία σου πρόταση: Η Σκωτία είναι πλέον μέρος του Η.Β. όχι γιατί το θέλει η Αγγλία, αλλά γιατί το θέλουν οι Σκωτσέζοι.
...στο κάτω-κάτω, ακόμα και η Ελίζαμπεθ Γουίνδσορ έχει μακρυνό αίμα Στούαρτ.
Διαγραφήνά 'σαι καλά Αγγελική :-)