Κάπου 970 επαγγελματίες από 95 αεροπορικές εταιρίες και βιομηχανίες από 50 χώρες γράφτηκαν φέτος, με εισιτήριο έως 1.024 δολάρια το άτομο για να παρακολουθήσουν το τριήμερο ετήσιο Παγκόσμιο Συνέδριο Εκπαίδευσης Αεροπορίας και Έκθεση στο Ορλάντο της Φλώριδας, 16 έως 18 Απριλίου.
Εγώ θα ήθελα πολύ να είμαι εκεί για να παρακολουθήσω την ομιλία και παρουσίαση που θα δοθεί την Τετάρτη στις 4:15 το απόγευμα από έναν Πρώτο Αξιωματικό της US Airways Express ο οποίος εργάζεται στην Επιτροπή Εκπαίδευσης της Ένωσης Πιλότων Αερογραμμών, στον Πανεπιστημιακό Κλάδο Aviation Collegiate Education (ACE) τον οποίον ίδρυσε ο ίδιος όταν ήταν φοιτητής στο Πανεπιστήμιο Έμπρυ Ριντλ το 2009-2010. Το ACE, στο οποίο προήδρευσε μέχρι την αποφοίτησή του το 2012, υπάρχει τώρα σε έξι πανεπιστήμια των ΗΠΑ και μεγαλώνει.
Ο πιλότος αυτός, που κρατά πτυχίο Αεροναυτικών Επιστημών με δευτερεύουσα συγκέντρωση σε Διοίκηση Επιχειρήσεων, και εργάστηκε ως εκπαιδευτής πιλότων για δύο χρόνια παράλληλα με τις πανεπιστημιακές σπουδές, δεν είναι ακόμα ούτε 23 ετών. Και είναι ο γιός μου.
Ο τίτλος της ομιλίας και παρουσίασης που θα κάνει είναι "Διαχείριση και Προώθηση Επαγγελματισμού". Σε λίγους μήνες θα του ζητηθεί να αναλάβει το πρόγραμμα ACE, σε εθνικό επίπεδο, από την πλευρά της Ένωσης Πιλότων Αερογραμμών.
Είναι τόσο όμορφο για μένα που η πρώτη ομιλία του Κώστα σε διεθνές συνέδριο έχει να κάνει με τον επαγγελματισμό... τα τρία πράγματα που προσπάθησα, καθώς μεγάλωνε, να του μεταδώσω ήταν αγάπη για την ζωή, πίστη στις δικές του δυνάμεις, και γνώση του τι σημαίνει επαγγελματισμός.
Μου τηλεφώνησε τώρα από το αυτοκίνητό του καθώς οδηγούσε από την Ντεητόνα στο Ορλάντο για να μου πει που πάει. Όποτε μου κάνει τέτοια τηλεφωνήματα και αφού καθαρίσω τον λαιμό μου και φτιάξω την φωνή μου και του πω "τα κατάφερες, son" συνέχεια, με διορθώνει και μου λέει "τα καταφέραμε, dad".
Οι φωτογραφίες είναι το θέρετρο όπου θα γίνει το συνέδριο.
http://halldale.com/wats#.UWxtgMpy1I8
http://halldale.com/wats-2013/regional-airline-pilot-conference#.UWxtpMpy1I8
Εγώ θα ήθελα πολύ να είμαι εκεί για να παρακολουθήσω την ομιλία και παρουσίαση που θα δοθεί την Τετάρτη στις 4:15 το απόγευμα από έναν Πρώτο Αξιωματικό της US Airways Express ο οποίος εργάζεται στην Επιτροπή Εκπαίδευσης της Ένωσης Πιλότων Αερογραμμών, στον Πανεπιστημιακό Κλάδο Aviation Collegiate Education (ACE) τον οποίον ίδρυσε ο ίδιος όταν ήταν φοιτητής στο Πανεπιστήμιο Έμπρυ Ριντλ το 2009-2010. Το ACE, στο οποίο προήδρευσε μέχρι την αποφοίτησή του το 2012, υπάρχει τώρα σε έξι πανεπιστήμια των ΗΠΑ και μεγαλώνει.
Ο πιλότος αυτός, που κρατά πτυχίο Αεροναυτικών Επιστημών με δευτερεύουσα συγκέντρωση σε Διοίκηση Επιχειρήσεων, και εργάστηκε ως εκπαιδευτής πιλότων για δύο χρόνια παράλληλα με τις πανεπιστημιακές σπουδές, δεν είναι ακόμα ούτε 23 ετών. Και είναι ο γιός μου.
Ο τίτλος της ομιλίας και παρουσίασης που θα κάνει είναι "Διαχείριση και Προώθηση Επαγγελματισμού". Σε λίγους μήνες θα του ζητηθεί να αναλάβει το πρόγραμμα ACE, σε εθνικό επίπεδο, από την πλευρά της Ένωσης Πιλότων Αερογραμμών.
Είναι τόσο όμορφο για μένα που η πρώτη ομιλία του Κώστα σε διεθνές συνέδριο έχει να κάνει με τον επαγγελματισμό... τα τρία πράγματα που προσπάθησα, καθώς μεγάλωνε, να του μεταδώσω ήταν αγάπη για την ζωή, πίστη στις δικές του δυνάμεις, και γνώση του τι σημαίνει επαγγελματισμός.
Μου τηλεφώνησε τώρα από το αυτοκίνητό του καθώς οδηγούσε από την Ντεητόνα στο Ορλάντο για να μου πει που πάει. Όποτε μου κάνει τέτοια τηλεφωνήματα και αφού καθαρίσω τον λαιμό μου και φτιάξω την φωνή μου και του πω "τα κατάφερες, son" συνέχεια, με διορθώνει και μου λέει "τα καταφέραμε, dad".
Οι φωτογραφίες είναι το θέρετρο όπου θα γίνει το συνέδριο.
http://halldale.com/wats#.UWxtgMpy1I8
http://halldale.com/wats-2013/regional-airline-pilot-conference#.UWxtpMpy1I8
Τα τελευταία χρόνια πολλοί άνθρωποι στην αεροναυτική βιομηχανία και αερογραμμές έμαθαν για το ACE. Όταν προήδρευε Ο Κώστας η ένωση έστελνε πιλότους και αντιπροσώπους στις συναντήσεις τους. Τώρα, δύο, ήδη, προέδρους παρά κάτω, και με πέντε άλλα πανεπιστήμια να έχουν υιοθετήσει το ACE, πηγαίνει ο Κώστας στις συναντήσεις από την Ένωση ως πιλότος. Και σήμερα του ζητήθηκε από την Ένωση να πάει να μιλήσει στο παγκόσμιο συνέδριο. Το μεγαλύτερο κομπλιμάν λέει της βραδιάς ήταν σ ένα ανεπίσημο δείπνο Δευτέρα βράδυ, με τον πρύτανη του παλιού του πανεπιστημίου και έναν αντιπρόσωπο από το Εθνικό Συμβούλιο Ασφάλειας των Μεταφορών (NTSB), η κουβέντα το έφερε στο ACE, πήγε κάτι να πει γι αυτό ο Κώστας, και έκανε την εισαγωγή να εξηγήσει τι είναι το ACE και ο αντιπρόσωπος του NTSB, χωρίς να ξέρει ποιός είναι ο Κώστας (σε σχέση με το ACE) τον διέκοψε λέγοντας "ξέρω τι είναι το ACE. Συνέχισε".
Καθώς μιλούσαμε από το τηλέφωνο μάθαμε ότι εξερράγησαν δύο βόμβες προς τον τερματισμό του Μαραθώνιου της Βοστώνης, στην Boylston Street κοντά στην Βιβλιοθήκη --τα λημέρια μας και η hometown μας για 17 χρόνια από τότε που ο Κώστας γεννήθηκε εκεί, στην Βοστώνη, τον Σεπτέμβριο του 1990, δύο χιλιόμετρα από εκεί που σήμερα έγινε αυτό το κακό. Είναι τραγικό, κοιτάζω τώρα εικόνες από εκεί, μέρη που τα ξέρω, είναι δικά μου σπιθαμή προς σπιθαμή, τα πεζοδρόμια όπου περπάτησα ψάχνοντας για δουλειά, σαν εργαζόμενος, σαν δάσκαλος φωτογραφίας, σαν επιχειρηματίας και πάνω από όλα σαν dad. Ήδη το Boston.com αναφέρει ότι δεκάδες σπίτια άνοιξαν τις πόρτες τους να φιλοξενήσουν όσους έχουν ανάγκη, και ιδιώτες δίνουν εθελοντικά τα αυτοκίνητά τους για να βοηθήσουν στις μεταφορές όσων χρειάζονται. Την πόλη μας την λέμε Beantown, και την αγαπάμε όπως την αγαπάνε όλα τα τέσσερα-πέντε εκατομμύρια που ζουν εκεί -είναι μια υπέροχη και δυνατή κοινωνία, και οι καρδιές μας, και από το Ορλάντο της Φλώριδας και από τα βουνά της Ιταλίας είναι μαζί με τους φίλους μας, γνωστούς και άγνωστους και τους συμπολίτες μας. Ο πρώτος Μαραθώνιος της Βοστώνης έγινε στις 19 Απριλίου του 1897, εμπνευσμένος από τον πρώτο Μαραθώνιο ο οποίος είχε οργανωθεί ένα χρόνο πρίν, το 1896, στην Αθήνα.
Διορθώσεις:
Το Βήμα και η Καθημερινή λένε ότι οι εκρήξεις έγιναν στην "Μπόιλτον" στρητ. Λέγεται Μπόιλστον, με σίγμα.
Το Βήμα λέει ότι έγινε τρίτη έκρηξη στην Βιβλιοθήκη της Βοστώνης. Όχι. Το τρίτο συμβαν έγινε στην Βιβλιοθήκη του Τζων Κέννεντυ, στο Νόρτσεστερ νότια της Νότιας Βοστώνης και τελικά δεν ήταν βόμβα αλλά μια μικρή φωτιά στο υπόγειο που σβήστηκε αμέσως και ήταν συμπτωματική. Άλλο η Βιβλιοθήκη της Βοστώνης, στην Μπόιλστον στρητ εκεί που έγιναν οι δύο εκρήξεις, και άλλο η Προεδρική Βιβλιοθήκη του Τζων Φιτστζέραλντ Κέννεντυ.
Το Βήμα γράφει "Βιβλιοθήκη της Βοστώνης" στον τίτλο, και στο άρθρο γράφει "στη Βιβλιοθήκη JFK της Βοστώνης". Αναρωτιέμαι αν οι ερασιτέχνες παιδαρέλια του Βήματος ξέρουν ότι το JFK αναφέρεται στον Κέννεντυ, και ότι δεν είναι ακριβώς Βιβλιοθήκη αλλά προεδρικό Αρχείο-Μνημείο-Μουσείο, και ότι είναι στο Ιρλανδικό Ντόρτσεστερ, δίπλα στην Ιρλανδική Νότια Βοστώνη, και όχι την Βοστώνη. Το Βήμα τελικά την αναφέρει ως Προεδρική Βιβλιοθήκη και Μουσείο JFK σε μια παράγραφό προς το τέλος, αλλά δεν σκεφτήκανε να διορθώσουνε τα παραπάνω.
Το Βήμα γράφει "Να μείνουνε στα σπίτια τους οι κάτοικοι ζητάει η αστυνομία". Μπούρδες. Οι κάτοικοι βοηθάνε εθελοντικά και η αστυνομία τους χρησιμοποιεί.
Το Βήμα γράφει "Ενημερώθηκε άμεσα ο Μπαράκ Ομπάμα και η διακυβέρνηση βρίσκεται σε διαρκή επαφή με τις τοπικές αρχές." Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει τι είναι η "...διακυβέρνηση" στο Αμέρικα; θα πρέπει η κυβέρνηση και η διακυβέρνηση να μπλέκουν συνέχεια τα πόδια τους εκεί στην Ουάσινγκτον.
Το Βήμα γράφει ότι δύο πυρηνικοί σταθμοί παραγωγής ενέργειας έκλεισαν προσωρινά ή αύξησαν τα μέτρα ασφαλείας. Άντε ρε παιδιά αποφασίστε: έκλεισαν τους σταθμούς, ή αύξησαν τα μέτρα ασφαλείας. Ιδίως μια και χρειάζονται πάρα πολλές ώρες αν όχι μέρες για να κλείσει ένας σταθμός παραγωγής πυρηνικής ενεργείας.
Τα Αμερικανικά μέσα ενημέρωσης, ιδίως το Ουάσινγκτον Ποστ, παρατήρησαν ότι η φυλλάδα Ποστ της Νέας Υόρκης ανέφερε 12 νεκρούς (αντί 3) και ότι συνελήφθη ένας Σαουδάραβας ως υπεύθυνος ενώ η Αστυνομία της Βοστώνης αρνείται ότι έχει συλλάβει οποιονδήποτε.
Τα καταφέρατε μπράβο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα Άννα και σ' ευχαριστούμε! Κολακεύομαι και δακρύζω όταν λέει ότι τα καταφέραμε, αλλά εγώ επιμένω περήφανα ότι τα κατάφερε μόνος του :-)
ΔιαγραφήΜερικές φορές αναρωτιέμαι πως να αισθάνεται ένας γονιός όταν το παιδί του έγινε κάτι άλλο από εκείνο που ο πρώτος φανταζόταν για το δεύτερο και δεν αναφέρομαι σε όσα ο γονιός δείχνει προς τα έξω, αλλά στα όσα κρατάει μέσα του...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάλλον αυτή είναι μια πολύ ελληνική προσέγγιση, αλλά τι μπορώ να κάνω, Έλληνας είμαι κι εγώ και ίσως σε αυτό να κληθώ να απαντήσω μελλοντικά...
...για την ώρα χαίρομαι ειλικρινά με τη χαρά ενός άλλου γονιού, γιατί μπορεί τη ζωή μας εμείς οι ίδιοι να την φτιάχνουμε τελικά, αλλά αν κάποιος δεν μας δείξει ένα μονοπάτι, είναι σαν ταξιδεύουμε χωρίς πυξίδα...
Αγαπητέ μου Τζων Μπόη, σ' ευχαριστώ. Ο δρόμος του Κώστα ήταν ιδιαίτερα δύσκολος ιδιαίτερα στα πρώτα 10-12 χρόνια, χωρίς να το ξέρει ο ίδιος, γιατί υπήρχαν πολλά ψυχολογικά προβλήματα από την άλλη μεριά της οικογένειάς του --και γι αυτό η δική μου ευθύνη να τον βοηθήσω να βρει τα μονοπάτια του ήταν διπλά δύσκολη. Αλλά τα καταφέραμε, μαζί, ως προς αυτό --πράγμα το οποίο και ο ίδιος το κατανοεί τώρα.
ΔιαγραφήΗ απάντηση στην ερώτησή σου βρίσκεται μέσα στην ίδια την ερώτηση, στο σημείο που γράφεις "...από εκείνο το οποίο εκείνος (ο γονιός) φανταζότανε." Κατά τη γνώμη μου αν ένας γονιός φανταστεί κάτι, ένα συγκεκριμένο μονοπάτι, για το παιδί του, εκεί ακριβώς ξεκινάει το λάθος. Έτσι, και ο γονιός τοποθετεί τον εαυτό του στον δρόμο της απογοήτευσης και το παιδί δεν βρίσκει την υποστήριξη την οποία χρειάζεται: υποστήριξη για αυτό που είναι και όχι για αυτό το οποίο θα έπρεπε κατά την εμπειρία και γνώμη του γονιού να είναι. Μα να χτυπηθεί κάτω ο γονιός, το παιδί είναι αυτός ή αυτή που είναι, και το πολύ-πολύ να μην γίνει ποτέ ευτυχισμένο/η γιατί θα διαισθάνεται την απογοήτευση του γονιού.
Ειλικρινά, ποτέ δεν φαντάστηκα τίποτα για τον Κώστα. Δεν τον ειδα ποτέ σαν "συνέχειά μου" ή συνέχεια των ιδεών μου για την ζωή: από τότε που φορώντας χειρουργικά ρούχα και γάντια έκοψα τον ομφάλιο λώρο του τον είδα σαν ένα ξεχωριστό άτομο που ανήκε στον εαυτό του και κανένα άλλο -και ήταν μια καταπληκτική χαρά και με τρομερό ενδιαφέρον να παρακολουθώ και να ακολουθώ τον δρόμο του. Η θέση μου ήταν να ανοίγω πόρτες και να περιμένω να δω ποιά θα αποφασίσει να διαβεί, και να τον βοηθάω να γίνει αυτός που είναι καθώς την διαβαίνει. Ότι και να ήταν αυτό. Και οι πόρτες που άνοιγα δεν ήταν μόνο οι πόρτες που γνώριζα από δική μου πείρα ή προτίμηση. Έβλεπα, παρακολουθούσα τι τον ενδιέφερε ενστικτωδώς, και αν δεν γνώριζα το αντικείμενο το μάθαινα όσο μπορούσα καλύτερα για να του ανοίξω την πόρτα, χωρίς καν να καταλάβει ποιός του άνοιξε την πόρτα.
Όπως έγραψα στην ανάρτηση, πραγματικά, έτσι ήτανε, το μόνο που προσπάθησα να του δώσω ήταν αγάπη για την ζωή, πίστη στον εαυτό του, και γνώση του τι σημαίνει επαγγελματισμός. Κατά τα άλλα το μόνο που του είπα (ή θέλησα μέσα μου ποτέ γι αυτόν) ήταν ότι δεν με ενδιαφέρει αν γίνει σκουπιδιάρης ή πυρηνικός επιστήμονας, εφ' όσον ότι διαλέξει να γίνει τον κάνει ευτυχισμένο.
Η πτήση και τα αεροπλάνα ήταν μόνο μια από 10-15 πόρτες που άνοιξα όταν ήταν μόνο 4-5-6 ετών. Άνοιγα πόρτες μέχρι τα 17 του. Και εκείνος διάβαινε αυτές που διάλεγε.
Επίσης τον ενδιέφερε η πολιτική, η μετάδοση γνώσης και η οργάνωση. Και ο λόγος για τον οποίον βρίσκεται στο Συνέδριο αυτή την στιγμή είναι μια παράλληλη δεύτερη καριέρα η οποία εξελίσσεται επειδή όλα αυτά ήρθαν φυσικά χωρίς καθοδήγηση αλλά με υποστήριξη. Δεν μπορείς να φανταστείς πόση δύναμη και σοφία έχουν μέσα τους τα παιδιά, αν μόνο ο γονιός δεν τα δει ποτέ σαν "παιδιά".
Ρίξε μια ματιά και εδώ: http://dimitristhinks.blogspot.it/2010/11/blog-post_23.html
Ναι, σωστά όλα αυτά όλα αυτά και μακάρι όλοι οι γονείς να έχουν την ίδια στάση, το ερώτημά μου είναι ίσως λίγο διαφορετικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκόμα κι αν δεν φανταζόσουνα την πορεία του Κώστα, σίγουρα είσαι ικανοποιημένος σήμερα από την εξέλιξη του.
Αν όμως όλες αυτές οι πόρτες που του άνοιγες έκλειναν από τον ίδιο πως θα ένιωθες; Θα μου πεις, κάποιες πόρτες θα έκλειναν, κάποιες άλλες θα άνοιγαν από τον ίδιο, αν όμως για παράδειγμα η πόρτα που θα άνοιγε θα ήταν να έρθει π.χ. στην Ελλάδα και να γίνει ας πούμε Δημόσιος Υπάλληλος και απλά να αρχειοθετεί χαρτιά, ίσως γιατί δεν θα είχε φιλοδοξίες στη ζωή του, πως θα ένιωθες ως γονιός.
Μπορεί πολλοί γονείς όντως να μην φανταζόμαστε κάτι συγκεκριμένο για το μέλλον του παιδιού μας, αλλά πιστεύω ότι όλοι μας ξεκινάμε με την πεποίθηση ότι το παιδί θα έχει κάποιες φιλοδοξίες. Ποια είναι η αίσθηση που έχει ένας γονιός όταν βλέπει το παιδί μου να βρίσκεται κοινωνικά, οικονομικά, επαγγελματικά, μορφωτικά, ή τέλος πάντων σε όποιο επίπεδο θες, ένα σκαλοπάτι πιο κάτω από τον ίδιο τον γονιό, προβάλλοντας ως δικαιολογία το ότι το παιδί είναι ευτυχισμένο (αν είναι);
Τι ζόρια έχω να περάσω μελλοντικά ο άνθρωπος;
υ.γ.: Είμαι πολύ Έλληνας λες ε; Πως διορθώνεται γαμώτο; :)
Καλές ερωτήσεις. Οι απαντήσεις που μου ερχόντουσαν αυθόρμητα καθώς διάβαζα είναι:
ΔιαγραφήΑν όσες πόρτες άνοιγα έκλειναν (και όσες πραγματικά έκλεισαν ή δεν τις πλησίασε) αισθανόμουνα ότι άνοιξα λάθος πόρτα και πάμε στην επόμενη, κι αν δεν ανοίξω καμιά σωστή εγώ, να περιμένω που και τι θα βρει μόνος του και να τον βοηθήσω έστω και αν βοήθεια σήμαινε απλά αποδοχή του ποιός είναι, και τίποτα να μην τον ενδιαφέρει. Ειλικρινά Τζων.
Αν είχε αποφασίσει να πάει στο Αμερικάνικο σχολείο όπου τον πήγα στο Χαλάνδρι να το δει, και μετά αποφάσιζε να γίνει δημόσιος υπάλληλος, θα ανακουφιζόμουνα που θα είναι εκεί να τα κάνει καλά με την εφορία και την ΔΕΗ και την wind αντί να στέλνω τώρα εξουσιοδοτήσεις να τρέχει η ξαδέλφη μου επειδή δεν πλήρωσε η Eurobank τις μηνιαίες εντολές.
Αλλά, σοβαρά, καταλαβαίνω την ερώτησή σου, η οποία για μένα παίρνει "ύλη" από την έκφραση "ένα σκαλοπάτι πιο κάτω". Πιο κάτω (πάνω, αριστερά ή δεξιά) με ποιανού κριτήρια; Αν με τα κριτήρια του γονιού, σε παραπέμπω στην πρώτη μου απάντηση. Αν με τα κριτήρια του παιδιού, τότε κάτι λάθος έκανε ο γονιός για να κρίνει το παιδί ότι δεν τον "έφτασε".
Πιστεύω, και για την συγκεκριμένη κουβέντα αλλά και γενικότερα πως όταν βάζουμε ένα θέμα σε ένα πλαίσιο, χάνουμε την ευκαιρία το πλαίσιο να αυτοπροσδιοριστεί, προτρέχοντας με το να ορίσουμε εμείς τι θεωρούμε πλαίσιο.
Κατά τα δικά μου κριτήρια, ο Κώστας, σαν άνθρωπος, δεν έχει κανένα πρόβλημα στον αέρα, αλλά θα έλεγα ότι έχει δουλειά μπροστά του στο έδαφος. Όμως, οτιδήποτε είναι ή δεν είναι στο έδαφος είναι αυτό που τον έστειλε στον αέρα όπου είναι τέλειος, άρα, η ίδια μου η σκέψη καταρρίπτεται ως υποκειμενική και άσχετη. Παράλληλο σκεπτικό ισχύει για κάθε εκδοχή ή παραλλαγή, σχετικά με την ερώτησή σου.
Στην τελική, το κριτήριό μας για τις σκέψεις που καταλήγουν στις ερωτήσεις σου, νομίζω, πρέπει να είναι αν ο άνθρωπος είναι ήρεμος και ευτυχισμένος με το να είναι δημόσιος υπάλληλος, ή κηπουρός ή άνεργος. Δεν πρέπει, πιστεύω, να βλέπουμε την κατάσταση στην οποία το άτομο βρίσκεται πριν, ή χωρίς, να δούμε πρώτα αν είναι ευτυχισμένο (χωρίς δική μας κρίση ή κριτική).
υγ. αν ήσουν "πολύ Έλληνας", δεν θα έκανες αυτές τις ερωτήσεις γιατί θα ήξερες ήδη ότι έχεις δίκιο και δεν υπάρχει θέμα ερώτησης ;-)
Μμμμ... ίσως το υ.γ., μου δεν διαβάζεται Ελληνικά όπως το εννοούσα:
ΔιαγραφήΑν ήσουν "πολύ Έλληνας" θα νόμιζες ότι έχεις δίκιο και δεν θα σκεφτόσουνα τις ερωτήσεις τις οποίες εσύ κάνεις αποδεικνύοντας και με μόνο που τις κάνεις ότι είσαι καλύτερος πατέρας από όσο αφήνεις να εννοηθεί ότι θεωρείς τον εαυτό σου.
Ήταν κατανοητό το υστερόγραφο, δεν υπήρξε θέμα παρερμηνείας ή παρανόησης από μέρους μου, απλά δεν θεωρώ κακούς γονείς εκείνους που οριοθετούν με κάποιο τρόπο το μέλλον των παιδιών τους, ψυχαναγκαστικοί σαφώς και είναι, καταπιεστικοί ναι, κακοί όμως είναι πολύ βαριά κουβέντα, γιατί προσωπικά εγώ πάντα ξεκινώ με την παραδοχή ότι κάθε γονιός επιδιώκει το καλύτερο για το παιδί του (εκτός βέβαια από ακραίες και άρρωστες περιπτώσεις) και βέβαια αυτό το "καλύτερο" ορίζεται από τον ίδιο με βάση τα δικά του τα κριτήρια, ή έστω με βάση τα κριτήρια της ίδιας της κοινωνίας μέσα στην οποία ζει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως σε κάθε περίπτωση, είτε ένα παιδί γίνει πυρηνικός επιστήμονας, είτε Δ.Υ., μιλάμε για mainstream επιλογές, η δική μου η σκέψη καμιά φορά πηγαίνει και στις περιπτώσεις εκείνων γονιών οι οποίοι θα πρέπει να διαχειριστούν τόσο σε προσωπικό επίπεδο, σε κοινωνικό ακόμα αν θες, όσο και σε επίπεδο διαπροσωπικών σχέσεων με το παιδί, τις επιλογές του τελευταίου να ακολουθήσει μια ζωή που ξεφεύγει λίγο από τα στεγανά όρια της κοινωνίας μέσα στην οποία ζει.
Πάλι ερχόμαστε στην κουβέντα περί προσωπικής ευτυχίας και τελικά όλα εκεί καταλήγουν, αλλά σκέψου και το δρόμο που πρέπει να διανύσει ένας γονιός για να φτάσει μέχρι την αποδοχή, όταν είτε ο ίδιος κυρίως δεν έχει τα πνευματικά εφόδια και τις αντοχές για να παλέψει με το απρόσμενο (κατά τη δική του πάντα κρίση απρόσμενο), είτε γιατί η ίδια η κοινωνία στην οποία ζει τον αναγκάζει να ακολουθεί μια συγκεκριμένη πλατφόρμα συμπεριφοράς για να παραμένει ενταγμένος μέσα σε αυτήν.
Η ανάρτηση σου στάθηκε η αφορμή για να εκφράσω αυτές μου τις σκέψεις, αλλά ουσιαστικά έχω επηρεαστεί από μια πρόσφατη κουβέντα την οποία έκανα με έναν γνωστό μου ψυχίατρο, ο οποίος μου περιέγραφε αυτή την πάλη που συμβαίνει μέσα σε μερικούς γονείς, οι οποίοι καταφεύγουν σε βοήθεια τέτοιου είδους ώστε να μπορέσουν να κατανοήσουν κυρίως τις λιγότερο mainstream επιλογές των παιδιών τους και στο τέλος αν γίνεται να χτίσουν μια καλύτερη σχέση τόσο με αυτά, όσο και με τον ίδιο τους τον εαυτό.
Είναι πολύ μεγάλη τέχνη η διαχείριση της ανθρώπινης ψυχής.
Είχα μια φορά μια φιλενάδα καθηγήτρια του ΜΙΤ (την οποία με φώτισε το σύμπαν και δεν παντρεύτηκα) και είχε μια γλυκύτατη κορούλα 5 ετών που είχε υιοθετήσει από την Κίνα. Σε ένα χρόνο η μαμά και η κόρη έβλεπαν από ένα ψυχολόγο η κάθε μια για να επιβιώσουν. Δεν ξέρω τι απέγιναν. Είμαι ο πρώτος που θα δεχτεί σύμβουλους και ψυχολόγους σαν ένα μεγάλο βοήθημα στην ζωή για πολλούς ανθρώπους, αλλά, στην τελική, οι πραγματικά προικισμένοι είναι λίγοι και αραιοί, και σε μία χώρα όπου είναι καινούργιο φρούτο είναι αραιότεροι -χωρίς να ξεχνάμε ότι υπάρχει και η ερώτηση του γιατί και με ποιά κίνητρα ο γονιός (ή το παιδί) τους χρειάζεται...
ΔιαγραφήΦυσικά δεν χρησιμοποίησα ούτε σκέφτηκα την έκφραση "κακός" γονέας, και βέβαια όλοι οι γονείς θέλουν και πιστεύουν ότι κάνουν το καλύτερο για τα παιδιά τους... Ίσως αυτό που προσπαθώ να πω στις απαντήσεις μου είναι το κατά πόσον κάποιος κατανοεί ότι το ζητούμενο δεν είναι τα δικά του κριτήρια αλλά η ικανότητα να δει το παιδί του, ακόμα και όταν του αλλάζει τα μπεημπιλίνο, σαν αυτόνομο άτομο όπου τα κριτήρια ανήκουν στην σκέψη και την φύση του παιδιού. Το σπίτι μπορεί να είναι το καράβι, και ο γονιός ο καπετάνιος, αλλά ο επιβάτης είναι το παιδί, και στην τελική ο επιβάτης αποφασίζει που θέλει να πάει και το καράβι τον πηγαίνει με ασφάλεια και γνώση ναυσιπλοΐας. Αν του καπετάνιου δεν του αρέσει ο προορισμός που θέλει ο επιβάτης, tough luck!
Ο δρόμος που πρέπει να διανύσει ο γονιός, που αναφέρεις, είναι νομίζω το καθοριστικό συστατικό της συζήτησης. Το κατά πόσο ο γονιός μπορεί να αναγνωρίσει, αποδεχτεί και διανύσει αυτόν τον δρόμο. Και συμφωνούμε νομίζω ότι πολλοί δεν μπορούν για οποιοδήποτε λόγο. Γι' αυτό υπάρχουν δυστυχισμένοι άνθρωποι (που μερικοί δεν ξέρουν καν ότι είναι δυστυχισμένοι) και πλούσιοι ψυχολόγοι...
Ο γονιός που θα καταλήξει σε ψυχολόγο να τον βοηθήσει το κάνει αυτό για έναν από δύο έστω και υποσυνείδητους, λόγους, κατά την γνώμη μου: Ή επειδή θέλει πραγματικά να καταλάβει ο ίδιος για να βοηθήσει το παιδί του, οπότε η μάχη έχει κερδηθεί πριν καν την πρώτη συνάντηση με τον ψυχολόγο, ή επειδή στην πραγματικότητα θέλει να βρει πως να αλλάξει το παιδί του, οπότε η μάχη έχει ήδη χαθεί.
Ο καλός ψυχολόγος το ξέρει αυτό πριν την πρώτη συνάντηση. Και ξέρει ότι σαν ψυχολόγος μόνο σαν καταλύτης θα μπορέσει να ενεργήσει. Αλλιώς ίσως να χρειάζεται ο ίδιος άλλο ψυχολόγο.
Είναι ιδιαίτερα οι περιφερειακές, περιθωριακές τοποθετήσεις όσον αφορά μια δεδομένη κοινωνία που πράγματι εστιάζουν στο ψητό.
Όσον αφορά το θέμα οποιασδήποτε δεδομένης κοινωνίας μπορώ να απαντήσω μόνο παραθέτοντας το τι έκανα εγώ. 1) Έφυγα από την Ελλάδα όταν ήμουν 17. 2) Όταν στα 33 μου φέραμε τον Κώστα ενός έτους να τον βαφτίσουμε και κατόπιν σκευωρίας του θειού μου με καλωσορίσανε σε μίτινγκ διοικητικού συμβουλίου σε μια διεθνή μεγάλη εταιρεία (αλλά έπρεπε να επιστρέψω στην Αθήνα), τους γύρισα στην Βοστώνη άρον-*άρον γιατί ήθελα το παιδί μου να μεγαλώσει παίζοντας μπήσμπωλ (αλληγορομεταφορική δικαιολογία) -και ήμουνα άνεργος ή χαμηλόμισθος υπαλληλάκος για 3 χρόνια, αλλά και εθελοντής προπονητής του μπέησμπωλ για τα παιδιά την πόλης μας. Και δεν μίλησα στον θείο μου ξανά για χρόνια.
Όσον αφορά το θέμα περιθωρίου ή περιφερείας της κοινωνίας, αυτό, για μένα είναι εύκολο. Είμαι αναρχικός εικονοκλάστης από φυσικού μου οπότε μάλλον μπράβο θα έλεγα στο παιδί. Αν δεν ήμουν, ίσως τώρα να εργαζόμουνα ακόμα για την μεγάλη διεθνή στον Πειραιά. Και ο Κώστας θα κοιτούσε τα αεροπλάνα από κάποια παραλία καθώς θα προσγειωνόντουσαν στο Βενιζέλος.
Ας το κάνω λοιπόν πιο σαφές και λίγο πιο σκληρό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι θα αναφερθώ σε δύο προφανείς περιπτώσεις που δεν προκαλούν κατά ανάγκη καλό ή κακό σε κάποιον, αλλά είναι θέμα επιλογής ζωής.
Περίπτωση Α (και σαφώς πιο δύσκολη).
Παιδί πηγαίνει να γίνει μοναχός στο Θιβέτ, στο Άγιο Όρος, ή καλόγρια στα Ιεροσόλυμα, αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο γονιός, ναι μεν να δεχτεί (αναγκαστικά ή μη) την επιλογή του παιδιού, αλλά πρακτικά σταματάει να το βλέπει, ή ακόμα χειρότερα σταματάει και να ακούει, ή να μαθαίνει από αυτό.
Περίπτωση Β.
Παιδί αποφασίζει να αλλάξει φύλλο. Ο γονιός το αποδέχεται (αναγκαστικά ή μη), αυτό πρακτικά σημαίνει ότι, ναι μεν παραμένει παιδί σου, αλλά είναι σαν να το ξαναγέννησες σε μεγάλη ηλικία για το ίδιο, που σημαίνει ότι πρέπει να ανακαλύψεις το ίδιο σου το παιδί από την αρχή μέσα από μια άλλη εικόνα και στάση.
Ακόμα κι αν ο γονιός αυτομαστιγωθεί επειδή θεώρησε ότι έκανε κάπου λάθος, τα γεγονότα παραμένουν ως έχουν.
Ποιο βαθμό εικονοκλασίας πρέπει να διαθέτεις για να τα αντιμετωπίσεις ως μια "φυσική" εξέλιξη των πραγμάτων;
υ.γ. (το ετοίμαζα καθώς έλαβα το σχόλιό σου, οπότε το βάζω πρώτο) Ξέρω ότι μίλησες για ψυχίατρο και εγώ για ψυχολόγο. Άλλο το ένα άλλο το άλλο, βέβαια. Αλλά μίλησα για σύμβουλο/ψυχολόγο γιατί αν μιλάμε για ψυχίατρο πάμε σε άλλες σφαίρες συζήτησης. Τέλος του υ.γ.
ΔιαγραφήΤο είχα καταλάβει στο πόσο extreme το πήγαινες. Και στο Θιβέτ και στην "εγχείρηση" να προσθέσουμε και τραβεστί στη Συγγρού και βαρυποινίτη στον Κορυδαλλό.
Είναι φυσικό να αυτομαστιγωθεί ένας γονιός, αλλά η πικρή αλήθεια μπορεί να είναι πως δεν είχε εκλογή, ή ουσιαστική επιρροή, γιατί αυτή ήταν η φύση του παιδιού του. Πάντως υπάρχουν διαφορές στα παραδείγματά σου. Η επιλογή θρησκόληπτου και μοναστικού βίου έχει πολλές πιθανότητες να έχει απορρεύσει από τρομερά ασφυκτικούς γονείς. Η επιλογή "εγχείρησης" έχει 99,9% πιθανότητες να είναι φυσική/βιολογική. Το αν το παράδειγμα συνδέεται προς την "σάρκα" ή την "ψυχή" καθορίζει ευθείες συνδέσεις, ή όχι, με τους γονείς, νομιζω.
Ο "βαθμός εικονοκλασίας ή αναρχίας" δεν σε βοηθά να αντιμετώπισης μια κατάσταση ως "φυσική". Ίσως και να την έχει προκαλέσει! Χρειάζονται δύο για να χορέψουν το ταγκό, και όσο καλός χορευτής και να είναι ο γονιός, ο χορός θα καθοριστεί και από το παιδί. Δύο αδέλφια μπορεί να βγούνε τόσο διαφορετικά από τους ίδιους γονείς.
Η απόσταση (Θιβέτ) είναι κι αυτό άλλος παράγων. Εγώ δεν έζησα στην ίδια χώρα με του γονείς μου από τα 17. Ο Κώστας δεν θα ζήσει ποτέ πια στην ίδια χώρα με εμένα... Δεν έχω (ειλικρινά) regrets ούτε για το ένα ούτε για το άλλο, κι αν μια μέρα έχω, regrets, δεν θα το εμφανίσω ποτέ στον Κώστα όπως έκανε η μάνα μου σε εμένα τα τελευταία της χρόνια, αλλιώς σε εξουσιοδοτώ να με αρχίσεις στις σφαλιάρες και να μην σταματάς.
Καμία κοσμοθεωρία ή χαρακτήρας δεν θα κάνει τον γονιό, ή άνθρωπο γενικά, να δεχτεί κάτι ακραία μακρινό από τον ίδιο. Ίσως όμως μερικοί γονείς να δουν ευτυχία στα μάτια του παιδιού τους και αυτό να τους βοηθήσει...
Σαφώς και υπάρχουν διαφορές μεταξύ συμβούλου/ψυχολόγου και ψυχιάτρου. Η προσφυγή στον δεύτερο να είναι μια αναπότρεπτη κατάσταση για μερικές περιπτώσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα παραδείγματα που έφερα ήταν όμως στοχευμένα και αναφέρονταν σε επιλογές ζωής κι όχι σε παραβατικές συμπεριφορές (τραβεστί στη Συγγρού ή βαρυποινίτες), στις δεύτερες περιπτώσεις έγινε λάθος στο σπίτι και σαφώς δεν τίθεται και τόσο θέμα αποδοχής από την πλευρά του γονιού, στις πρώτες μπορεί να έγινε λάθος, μπορεί και όχι (βέβαια στην περίπτωση αλλαγής φύλλου τα αίτια μάλλον θα πρέπει να αναζητηθούν στα χρωμοσώματα).
Αυτό που θέλω τελικά να πω, είναι ότι στις περιπτώσεις που έφερα και που ξεφεύγουν από την πεπατημένη, ο γονιός όσο ανοιχτός κι αν είναι, δύσκολα θα βασίσει την αποδοχή του πάνω στο επιχείρημα ότι το παιδί είναι ευτυχισμένο, η αποδοχή εάν και εφόσον γίνει θα είναι μια πράξη μάλλον αναγκαστική.
Έχει σημασία τελικά αυτό για το παιδί; Ίσως όχι, σημασία έχει το ίδιο και η δική του η ζωή.
Απλά η κουβέντα ξεκίνησε εδώ επειδή μιλάμε μεταξύ μας και βλέπουμε τα πράγματα από την ίδια όχθη.
Άλλωστε αυτό που υποστηρίζω είναι ότι δεν μαθαίνει μόνο το παιδί από τον γονιό αλλά και το αντίθετο και αυτό είναι ακόμα πιο συναρπαστικό, καθώς ένα παιδί είναι ένα λευκός πίνακας πάνω στον οποίο μπορείς να γράψεις τα πάντα, ο μεγάλος είναι ένας πίνακας γεμάτος με μουντζούρες τις οποίες συνήθως δεν θέλει να σβήσει.
Είμαι σίγουρος μέσα μου, ότι το παιδί, δύο χρονών ή πενήντα δύο, επηρεάζεται συνειδητά ή υποσυνείδητα από την λεγομένη ή και σιωπηλή θετική ή αρνητική στάση του γονιού. Από πείρα :-)
ΔιαγραφήΠράγματι τα παραδείγματα διαφέραν όπως είπες. Αλλά, αν και έχεις δίκιο ότι ο γονιός δύσκολα θα βασίσει την αποδοχή του στην ευτυχία του παιδιού, δεν είναι αδύνατον. Και ίσως αυτό να είναι και το σκεπτικό που περνάω εδώ, ότι κατά την γνώμη μου είναι σωστό και άγιο να γίνεται, και ότι πιο ευεργετικό θα είναι για το παιδί αν το καταφέρει ειλικρινά να το κάνει αυτό ο γονιός (που μας επιστρέφει στην περιγραφή σου της συζήτησης με τον γνωστό σου όσον αφορά την βοήθεια σε γονείς).
Και ωραιότατα λεγμένο το πως και ο γονιός μπορεί να μάθει, και κανονικά θα έπρεπε πάντα να μαθαίνει και από το παιδί! Είναι δρόμος διπλής κατευθύνσεως! Και κούντος για την μεταφορά των πινάκων λευκών ή μουντζουρωμένων!
Δημητρη, εγω να αφησω εδω αλλη μια φορα τα συγχαρητηρια μου και να ευχηθω καλη επιτυχια στην παρουσιαση του Κωστα !
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο οτι εκανες αριστη δουλεια σαν πατερας, φαινεται οχι τοσο από την επιτυχια του Κωστα στο Πανεπιστημιο και στη δουλεια του (για τα οποια πιστευω πως κυρια ευθυνονται το ταλεντο και η προσωπικη του εργασια) αλλα κυριως στο επιπεδο ευτυχιας που σημερα βιωνει και στο αισθημα ευθυνης που καταφερες να του μεταδωσεις, πως για την ευτυχια του ειναι κύρια ο ιδιος υπευθυνος.
Τον αφησες ελευθερο να πεταξει... κι αυτος πεταξε και πεταει καθε μερα σε ουρανους που (τωρα πια) μονος του οριοθετει.
Πιστευω πως ο Κωστας και πιλοτος να μη γινοταν, και να μην σε εκανε περηφανο με τις συνεχεις του επιτυχιες, παλι θα εβρισκε το δρομο για την ευτυχια, γιατι αφ'ενος ηταν πλασμενος απο το σωστο υλικο γι'αυτην και αφετερου δεν μπορω να φανταστω εσενα με οποιονδηποτε τροπο "λαθος παρεμβατικο" στη ζωη του.
Αγαπητή μου Scarlett σ' ευχαριστώ για αυτά τα λόγια, και συμφωνώ ότι η προσωπική του εργασία και το ταλέντο του Κώστα είναι κυρίως υπεύθυνα. Μάλιστα, το ότι για την ευτυχία του είναι υπεύθυνος ο ίδιος ο κάθε άνθρωπος είναι ένα μέρος της Αμερικανικής πραγματικότητας την οποία δεν επρόκειτο να του στερήσω με τίποτα. Την είχα αισθανθεί, την είχα καταλάβει, την πίστευα, και στην Ελλάδα χωρίς αυτήν την οπτική θα μαράζωνα ο ίδιος πόσο μάλλον ένα νέο παιδί που δεν θα είχε ποτέ την εμπειρία μεγαλώνοντας, του τι είναι να μπορείς να υπολογίζεις στον εαυτό σου, και να σε υπολογίζουν οι άλλοι σαν άτομο κι ας είσαι δέκα χρονών (αντί να σου πλένει η μαμά τα σώβρακα στα τριάντα).
ΔιαγραφήΚάθε φορά που πέταγε από 12 χρονών η καρδιά μου τό 'ξερε, και έλεγε κι ένα τραγούδι. Και όταν πέταξα για πρώτη φορά στην πίσω θέση ιδιωτικού αεροπλάνου που το πιλοτάριζε ο δεκατριάχρονος γιός μου χρειάστηκε ένα μεγάλο χαμόγελο από μέρους μου :-) και σαν κίνητρο να μπω μέσα, και σαν αποτέλεσμα αφού προσγειώθηκα :-)
Καλό σου απόγευμα!!