Ιδέες

Πόσο σημαντικός μπορεί να είναι ο κινηματογράφος, ή και ένας άνθρωπος, ένας σκηνοθέτης, στον ρου της ιστορίας των ανθρωπίνων πεπραγμένων;

Όταν ο σκηνοθέτης είναι ένας "μάγος", ένας Άνθρωπος σαν τον Στήβεν Σπίελμπεργκ, μπορείτε να στοιχηματίσετε ότι μια ταινία μπορεί να αλλάξει, ή να συμπληρώσει την ιστορία.

Την τετάρτη Ιουλίου του 1776, πενήντα έξι άνθρωποι υπέγραψαν ένα έγγραφο το οποίο δήλωνε ότι "Πιστεύουμε τις αλήθειες αυτές ως αυτονόητες, ότι όλοι οι άνθρωποι είναι δημιουργημένοι ίσοι, ότι είναι προικισμένοι από τον Δημιουργό τους με ορισμένα απαράγραπτα Δικαιώματα, ότι ανάμεσα σε αυτά είναι Ζωή, Ελευθερία και η αναζήτηση της ευτυχίας".

Τα επόμενα χρόνια, και οι μάχες που πολέμησαν εκείνοι οι οποίοι πίστεψαν αυτά τα λόγια, οδήγησαν στην γέννηση των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, το 1791, με την εγκαθίδρυση του Συντάγματος και το Καταστατικό των Δικαιωμάτων, όπως και τις πρώτες δέκα Τροποποιήσεις του Συντάγματος.

Όμως ο δρόμος προς την Ελευθερία δεν έφτασε στον προορισμό του το 1791. Είναι ο Εμφύλιος Πόλεμος του 1861-1865 ο οποίος θεωρείται σαν την "τελευταία μάχη του Πολέμου της Ανεξαρτησίας", όπως το προείδε ο πρώην Πρόεδρος Τζων Κουίνσυ Άνταμς όταν στις 24 Φεβρυαρίου 1841 υπερασπίστηκε στο Ανώτατο Δικαστήριο τους Αφρικανούς απηχθέντες του Ισπανικού πλοίου Άμιστάντ.

Το 1862 ο Αβραάμ Λίνκολν εξέδωσε την Προκήρυξη Χειραφέτησης, μια Προεδρική διαταγή που κήρυττε όλους όσους ήταν σκλαβωμένοι στις Πολιτείες της Ομοσπονδίας του Νότου ελεύθερους. Όμως η προκήρυξη αυτή δεν ήταν νόμος. Μετά από το τέλος του πολέμου τίποτα δεν υποχρέωνε τις Νότιες Πολιτείες να υπακούσουν την Προεδρική διαταγή. Ήταν κεντρικής σημασίας να γίνει η κατάργηση της δουλείας νόμος πριν τελειώσει ο Εμφύλιος Πόλεμος --ειδάλως θα είχε γίνει, και θα είχαν χάσει τόσοι την ζωή τους, χωρίς αποτέλεσμα.

Και, στις 31 Ιανουαρίου του 1865, η Βουλή των Αντιπροσώπων, σχεδόν ένα χρόνο μετά από την γερουσία, ψήφισε, με δύο μόνο ψήφους πάνω από τον απαραίτητο αριθμό, την αποδοχή της Δεκάτης Τρίτης Τροποποίησης του Συντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών:

Τμήμα 1. Ούτε δουλεία ούτε ακούσια υποτέλεια, με εξαίρεση στα ανωτέρω την τιμωρία για έγκλημα για το οποίο κάποιος πρέπει να έχει δεόντως καταδικαστεί, πρέπει να υπάρχουν στο εσωτερικό των Ηνωμένων Πολιτειών, ή σε οποιοδήποτε χώρο που υπόκειται στη δικαιοδοσία τους.
Τμήμα 2. Το Κογκρέσο θα έχει την εξουσία να εφαρμόσει το άρθρο αυτό με κατάλληλη νομοθεσία.

Για να εφαρμοστή η τροποποίηση αυτή του Συντάγματος έπρεπε να επικυρωθεί από 27 από τις τότε 36 Πολιτείες.

Η Δεκάτη Τρίτη Τροποποίηση ανακηρύχθηκε ως υιοθετημένη στις 18 Δεκεμβρίου του 1865 όταν την επικύρωσε η Γεωργία φέρνοντας τον αριθμό των πολιτειών που την επικύρωσαν σε 27. Η Φλώριδα την επικύρωσε 28 Δεκεμβρίου του 1865. Το Νιού Τζέρση το 1866. Τέξας το 1870. Ντέλαγουέαρ 1901. Κεντάκυ το 1976.

Η Πολιτεία του Μισσισσίπι επικύρωσε την Δεκάτη Τρίτη Τροποποίηση το 1995 αλλά η Γραμματεία της Πολιτείας δεν επισημοποίησε την επικύρωση για 18 χρόνια αφού δεν έστειλε τα απαραίτητα έγραφα στα Εθνικά Αρχεία στην Ουάσιγκτον μέχρι τις 2 Φεβρουαρίου 2013.

Επισήμως το έργο του Αβραάμ Λινκολν, και η υιοθέτηση της κατάργησης της δουλείας από όλες τις Πολιτείες της Ένωσης, τελείωσε στις 2 Φεβρουαρίου του 2013, 148 χρόνια μετά τον θάνατο του, 148 χρόνια μετά το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου, τέσσερα χρόνια μετά την εκλογή του πρώτου Αφρικανικής καταγωγής Προέδρου των ΗΠΑ.

Ένας μεσήλικας μετανάστης στις ΗΠΑ από την Ινδία, ο Dr. Ρανζάν Μπάτρα, αφού είδε την ταινία του Σπίελμπεργκ "Λίνκολν", με τον Ντάνιελ Ντέη-Λούις στον ρόλο του Λίνκολν, ενδιαφέρθηκε να ερευνήσει το ιστορικό της Πολιτείας του στο θέμα και ανακάλυψε ότι αν και η πολιτεία του Μισσισσίπι, όπου ζούσε και εργαζόταν, είχε ψηφίσει την επικύρωση το 1995, δεν την είχε ποτέ στείλει στην Ουάσινγκτον, και έτσι παρέμενε επισήμως με το μέρος της δουλείας. Με έναν φίλο του, τον Κεν Σάλλιβαν, από το Ιατρικό Κέντρο του Πενεπιστημίου του Μισσισσίππι όπου εργαζόντουσαν μαζί, έκαναν τις απαραίτητες ενέργειες για να διορθώσει το λάθος αυτό η Γραμματεία της Πολιτείας.

Είναι ίσως πρέπον, και αρμόζει στην ιστορία των ΗΠΑ, ότι η τελευταία αυτή πράξη ξεκίνησε από έναν μετανάστη ο οποίος επέλεξε τις ΗΠΑ για πατρίδα του.



Έτσι, εκεί,  κάτω-κάτω, ίσως σαν υποσημείωση, στην ίδια σελίδα που αναφέρει η Ιστορία το όνομα του Αβραάμ Λίνκολν αναφέρει τώρα και τα ονόματα του σκηνοθέτη Στήβεν Σπίελμπεργκ, και των γιατρών Ρανζάν Μπάτρα και Κεν Σάλλιβαν οι οποίοι είδαν την ταινία του Σπίελμπεργκ: Λινκολν.

Στην μάχη του Γκέτισμπεργκ, 1-3 Ιουλίου 1863 η παλίρροια των τυχών του Εμφυλίου πολέμου άλλαξε τροπή προς την νίκη της Ένωσης του Βορά κατά της δουλείας. Την Πέμπτη, 19 Νοεμβρίου του 1863, καθώς ο Εμφύλιος συνεχιζόταν ακόμα, και θα κρατούσε για άλλους 15 μήνες, ο Πρόεδρος Λίνκολν πήγε στο πεδίο μάχης του Γκέτισμπεργκ για την τελετή αφιέρωσης μέρους του πεδίου της μάχης ως ιερού εδάφους στην μνήμη των πεσόντων και των δύο πλευρών, και έκανε την παρακάτω σύντομη ομιλία η οποία έχει μείνει στην Ιστορία ως η Gettysburg Address:

Πριν από ογδόντα επτά χρόνια οι πατέρες μας εισήγαγαν σε αυτήν την ήπειρο ένα νέο έθνος, το οποίο συνελήφθη στην έννοια της ελευθερίας, και είναι αφιερωμένο στην άποψη ότι όλοι οι άνθρωποι είναι δημιουργημένοι ίσοι.

Τώρα βρισκόμαστε σε ένα μεγάλο εμφύλιο πόλεμο, εξετάζοντας κατά πόσον το εν λόγω έθνος, ή οποιοδήποτε έθνος το οποίο γεννήθηκε με αυτές τις αξίες και είναι έτσι αφιερωμένο, μπορεί να αντέξει τον καιρό. Συναντιόμαστε σε ένα μεγάλο πεδίο μάχης αυτού του πολέμου. Έχουμε έρθει για να αφιερώσουμε ένα τμήμα αυτού του πεδίου, ως τελευταία κατοικία για εκείνους που έδωσαν τη ζωή τους εδώ ώστε η χώρα να μπορέσει να ζήσει. Είναι εντελώς σωστό και κατάλληλο ότι πρέπει να το κάνουμε αυτό.

Όμως, σε μια ευρύτερη έννοια, δεν μπορούμε να αφιερώσουμε, δεν μπορούμε να καθαγιάσουμε, δεν μπορούμε να αγιάσουμε το έδαφος. Οι γενναίοι άνδρες, ζώντες και νεκροί, που αγωνίστηκαν εδώ, το έχουν ήδη αφιερώσει, πολύ περισσότερο από κάθε πιθανή δική μας ενέργεια να προσθέσουμε ή να υποβαθμίσουμε. Ο κόσμος ελάχιστα θα σημειώσει, ούτε με τον καιρό θα θυμηθεί τι λέμε εδώ, αλλά ποτέ δεν μπορεί να ξεχάσει ό, τι έκαναν εδώ. Απομένει σε εμάς, τους ζώντες, περισσότερο να αφιερώσουμε τον εαυτό μας στο έργο που δεν έχει ακόμη τελειώσει το οποίο όσοι πολέμησαν εδώ τόσο ευγενώς προώθησαν. Απομένει σε εμάς, περισσότερο, να βρεθούμε εδώ, αφιερωμένοι στο μεγάλο έργο που απομένει μπροστά μας --ότι από αυτούς τους τιμημένους νεκρούς παίρνουμε ενισχυμένη αφοσίωση προς τον σκοπό για τον οποίον εκείνοι έδωσαν το υπέρτατο μέτρο αφοσίωσης --ότι αποφασίζουμε πως οι νεκροί αυτοί δεν θα έχουν πεθάνει εις μάτην --ότι αυτό το έθνος, υπό σκέπη Θεού, θα γεννηθεί εκ νέου εν ελευθερία --και ότι η κυβέρνηση των ανθρώπων, από τους ανθρώπους, για τους ανθρώπους, δεν θα χαθεί από την Γη.

(Μετάφραση/απόδοση στα Ελληνικά από τον γράφοντα)

Ο πρόεδρος Λίνκολν στο Γκέτισμπεργκ

 

Ο πρόεδρος Λίνκολν και α στρατηγός Τζών ΜακΛέρμαντ
κατά την διάρκεια της μάχης του Αντιέταμ στην Μαίρηλαντ.

Η φημισμένη σκηνή από το Όσα Παίρνει ο Άνεμος
όπου η μηχανή απομακρύνεται προς τα πάνω από την Σκάρλετ Ο'Χάρα,
η οποία περπατά ανάμεσα στους τραυματίες στο έδαφος του σιδηροδρομικού σταθμού της Ατλάντα,
και έτσι η εικόνα αποκαλύπτει την έκταση της ήττας του Νότου.

υ.γ. Δεν ήθελα να το γράψω αυτό, το αυτονόητο, που θα γράψω τώρα γιατί δεν ήθελα να μαγαρίσω το θέμα της ανάρτησης, αλλά, δεν μπορώ, θα το γράψω: όσοι εκ των αναγνωστών αναρωτιούνται πως να ήταν άραγε ο Αμερικανικός Νότος σαν εμπειρία τον δέκατο ένατο αιώνα, και κατά την διάρκεια των γεγονότων σχετικά με τον αγώνα για τα ανθρώπινα δικαιώματα τα χρόνια των 1950 και 1960, πηγαίνετε αύριο μια βόλτα μέχρι την Μανωλάδα.