Χρειάζονται δύο για να χορέψουν το ταγκό, και ο ίδιος χορευτής θα χορέψει διαφορετικά με διαφορετικούς παρτενέρ. Στη προκειμένη περίπτωση εξετάζω τον χορό στον οποίον επιδίδεται μια κοινωνία με ένα μέλος της.
Ας πάρουμε την περίπτωσή μου. Όταν άρχισα την υπέροχη ζωή μου στο San Benedetto in Alpe της Ιταλίας το 2008, κάτι μέσα μου θέλησε, για πρώτη φορά σε δεκαετίες να ξανανοίξει η σχέση μου με την κοινωνία μέσα στην οποία γεννήθηκα, και από την οποία είχα ήδη αποφασίσει να φύγω τρεις φορές στην ζωή μου: 17 χρονών, 22 χρονών και 31 χρονών. Και ξεκίνησα αυτό το μπλογκ το 2010, και άρχισα να επικοινωνώ στην Ελληνική γλώσσα.
Από το σημείο εκκίνησης εκείνο, μόνο δύο πιθανότητες υπήρχαν: Να πλησιάσω κοντύτερα, ή να απομακρυνθώ (ξανά) --μια που τίποτα δεν παραμένει στάσιμο, ποτέ: η θα πλησίαζα περισσότερο, ή θα απομακρυνόμουνα.
Έμαθα, με τον καιρό, ότι για να πλησιάσω κοντύτερα την ελληνική κοινωνία (σαν γενίκευση) θα έπρεπε να υιοθετήσω έναν οποιονδήποτε γενναίο συνδυασμό κάποιων από τα παρακάτω σκεπτικά:
Ας πάρουμε την περίπτωσή μου. Όταν άρχισα την υπέροχη ζωή μου στο San Benedetto in Alpe της Ιταλίας το 2008, κάτι μέσα μου θέλησε, για πρώτη φορά σε δεκαετίες να ξανανοίξει η σχέση μου με την κοινωνία μέσα στην οποία γεννήθηκα, και από την οποία είχα ήδη αποφασίσει να φύγω τρεις φορές στην ζωή μου: 17 χρονών, 22 χρονών και 31 χρονών. Και ξεκίνησα αυτό το μπλογκ το 2010, και άρχισα να επικοινωνώ στην Ελληνική γλώσσα.
Από το σημείο εκκίνησης εκείνο, μόνο δύο πιθανότητες υπήρχαν: Να πλησιάσω κοντύτερα, ή να απομακρυνθώ (ξανά) --μια που τίποτα δεν παραμένει στάσιμο, ποτέ: η θα πλησίαζα περισσότερο, ή θα απομακρυνόμουνα.
Έμαθα, με τον καιρό, ότι για να πλησιάσω κοντύτερα την ελληνική κοινωνία (σαν γενίκευση) θα έπρεπε να υιοθετήσω έναν οποιονδήποτε γενναίο συνδυασμό κάποιων από τα παρακάτω σκεπτικά:
- Ο πολίτης και η Πολιτεία είναι δύο ξεχωριστές οντότητες,
- Ο έλεγχος των πράξεων των πολιτών πρέπει να γίνεται με συσσώρευση νόμων,
- Δημόσιοι Υπάλληλοι δεν απολύονται έστω και αν αριθμός από αυτούς περιττεύει ή δεν αποδίδει ικανοποιητικά,
- Χρέη μπορούν να διαγραφούν και "μνημόνια" να καταργηθούν, και καινούργια δανεικά να δοθούν,
- Ο πολίτης δεν φέρει ευθύνη για τα πεπραγμένα της Πολιτείας,
- Η ευθύνη για οτιδήποτε, βρίσκεται με τους "αντίθετους" και όχι με "εμάς", είτε ατομικά είτε συλλογικά,
- Η υφήλιος οφείλει χρέος ευγνωμοσύνης στους νεοέλληνες λόγω της Αρχαίας Ελλάδας,
- Όλες οι έννοιες λέξεων ξένων γλωσσών που προήλθαν από την Αρχαία Ελληνική πρέπει στην εκάστοτε γλώσσα να έχουν την έννοια που είχαν στην Αρχαία Ελληνική,
- Οι ξένοι επιβουλεύονται την Ελλάδα,
- Οι Εβραίοι βλάπτουν τους Έλληνες,
- Οι Εβραίοι επιβουλεύονται τους Άραβες,
- Οι Ρομά είναι βρώμικοι,
- Οι μετανάστες είναι υποδεέστερα όντα,
- Τους δίδυμους πύργους τους έριξε συνομωσία της κυβέρνησης,
- Αεροπλάνα μας ψεκάζουν μέσα στο πλαίσιο σκοτεινής συνομωσίας,
- Ακούμε τον συνομιλητή για να βρούμε που διαφωνούμε και να διορθώσουμε την πλάνη του,
- Διακόπτουμε τον συνομιλητή για να πούμε αυτά που ενδιαφέρουν εμάς,
Τα παραπάνω δειγματοληπτικά, και άλλα πολλά...
Και κανένα από αυτά δεν μου είναι δυνατόν να υιοθετήσω --άρα, θέλω-δε-θέλω, αναγκαστικά, και πάλι, απομακρύνομαι. Αυτή τη φορά, φοβάμαι, οριστικά.
Θα μου πείτε, πολλά από τα παραπάνω υπάρχουν σε όλες τις κοινωνίες. Ναι. Αλλά στην κοινωνία την οποία έχω επιλέξει υπάρχουν και άλλα τα οποία μπορώ να τα πλησιάσω, τα οποία τελικά στάθηκα προσωπικά άτυχος και δεν μπόρεσα να τα βρω, που βρίσκονται, στην Ελληνική σφαίρα. Επί 54 χρόνια.
Στην κοινωνία που διάλεξα, της οποίας είμαι υπερήφανος να ανήκω ως ενεργό μέλος, και μέσα στην οποία είμαι υπερήφανος να έχω μεγαλώσει το παιδί μου, η Πολιτεία είναι οι πολίτες και η ευθύνη για τα πεπραγμένα πέφτει στον κάθε ένα μας προσωπικά και σε όλους συλλογικά. Δεν μας φταίει κανένας άλλος εκτός του εαυτού μας. Και είμαστε, σαν κοινωνία, όπως είπε ο θείος των βομβιστών του Μαραθωνίου της Βοστώνης, "η μικρογραφία του συνόλου των κοινωνιών όλης της Γης όπου [όμως] ένας άνθρωπος θεωρείται ελεύθερο ανθρώπινο όν" και όχι "υπήκοος".
Για να σας δώσω ένα παράδειγμα, η δική μου κοινωνία βασίστηκε και χτίστηκε στο να έχουν οι πολίτες συνεχώς τον τρόπο όχι μόνο να προστατεύουν την κοινωνία μας από ξένους εισβολείς, αλλά και να την προστατεύουν από την ίδια την κυβέρνησή μας, αν χρειαστεί. Να έχουν το είδος της πλήρους ελευθερίας που βασίζεται στο άτομο σαν μέλος της κοινωνίας --με όσους κινδύνους αυτό συνεπάγεται, γιατί η αντιμετώπιση των κινδύνων που προβάλει η ανθρώπινη φύση δεν έγκειται σε απαγόρευση πράξεων ή σκέψεων αλλά έγκειται στην επαγρύπνηση που γεννιέται, αν γεννηθεί, από την ατομική και συλλογική ευθύνη.
Ακρογωνιαίος λίθος του συντάγματός μας είναι η φράση:
"[Λόγω του ότι] Μια καλά ρυθμισμένη πολιτοφυλακή [που είναι] αναγκαία για την ασφάλεια ενός ελεύθερου κράτους, το δικαίωμα των [ανθρώπων/πολιτών] να κρατούν και να φέρουν όπλα δεν θα παραβιαστεί."
"A well regulated militia being necessary to the security of a free state, the right of the people to keep and bear arms shall not be infringed."
Άλλες κοινωνίες διαβάζουν αυτή την φράση και λόγω των συνθηκών στις οποίες οι ίδιοι διαβιώνουν, και λόγω των δικών τους οριζόντων, παρανοούν εντελώς το νόημα. Νομίζουν ότι πρόκειται για το δικαίωμα οπλοκατοχής.
Και όμως, όχι. Δεν είναι τόσο απλό ούτε τόσο δυσδιάστατο...
Ο ακρογωνιαίος αυτός λίθος στηρίζει το οικοδόμημα της πραγματικής ελευθερίας, όχι δίνοντας όπλα στους πολίτες, αλλά, εμπιστευόμενο τους πολίτες με την ευθύνη να φέρουν όπλα. Και τους διδάσκει, με αυτόν τον τρόπο, ότι η κυβέρνηση είναι κυβέρνηση των πολιτών, από τους πολίτες, για τους πολίτες (και όχι κάποιος σουλτάνος, ή φεουδάρχης, ή μαφιόζος, ή άρχων). Οι άρχοντες να επιστρέψουν εκεί από όπου ήρθαν: το πουθενά.
Κυρίες και κύριοι, κριτικοί του ακρογωνιαίου αυτού λίθου της ελευθερίας, ποιός στις χώρες σας, του εαυτού σας συμπεριλαμβανομένου, σας δείχνει τέτοια εμπιστοσύνη παραδίδοντάς σας τέτοια ευθύνη; Φυσικά και τέτοια ευθύνη έχει αυξημένη την πιθανότητα αποτυχίας της κοινωνίας. Αυτό είναι όλο το θέμα: ότι η εμπιστοσύνη και η ευθύνη είναι χωρίς νόημα αν δεν συνεπάγονται κινδύνους --ακόμα και κινδύνους αποτυχίας.
Κανένας στην κοινωνία την οποία επέλεξα να είμαι μέλος της δεν ενδιαφέρεται να προστατευτεί από κινδύνους περιορίζοντας την ατομική ή και την συλλογική Ελευθερία. Όχι απλά "ελευθερία ή θάνατος", αλλά, "εμπιστοσύνη στο άτομο ή θάνατος της κοινωνίας".
Οι δικοί σας νόμοι, και οι τρόποι με τους οποίους λειτουργούν τα κράτη σας είναι βασισμένα στις σφραγίδες (υποκατάστατα γεννητικών οργάνων) από τους άρχοντες και είναι βασισμένα στην υπόθεση ότι οι πολίτες είναι ψεύτες και απατεώνες που προσπαθούν να ξεγελάσουν το κράτος, και η κότα γεννάει το αυγό. Όχι, ευχαριστώ, δεν θα πάρω.
Μην ξεχνάμε ότι ο μόνος τρόπος να βοηθήσουμε ένα παιδί να γίνει υπεύθυνος άνθρωπος είναι να του δώσουμε [όχι να "δείξουμε": να "δώσουμε"] υπευθυνότητα και εμπιστοσύνη. Πραγματικά όμως. Όχι μόνο για δείγμα. Και, το παιδί που από το 1791 μεγάλωσε με αυτήν την εμπιστοσύνη στον εαυτό του, στο σύνολό του, σήμερα, έγινε το καρποφόρο δέντρο που δέχεται τις πετριές για τα κρεμαστάρια τα οποία βλέπουν οι γύρω του, με τα δικά τους μάτια, να κουβαλά.
Ελπίζω να είμαι κατανοητός: Το σύνταγμα των ΗΠΑ δεν επιτρέπει την οπλοκατοχή: Αποδέχεται ότι ο κάθε πολίτης μπορεί να φέρει την ευθύνη του προσώπου του και την ευθύνη της κυβέρνησής του. Και να φέρει όπλα.
Το 1875, το Ανώτατο Δικαστήριο εξέφρασε την άποψη ότι "το δικαίωμα να φέρουν οι πολίτες όπλα, δεν χορηγείται από το Σύνταγμα, ούτε εξαρτάται με οιονδήποτε τρόπο από το Σύνταγμα για την ύπαρξή του. Η δεύτερη τροπολογία του Συντάγματος δεν εννοεί τίποτα περισσότερο από το ότι το δικαίωμα της οπλοκατοχής δεν θα παραβιαστεί από το Κογκρέσο, και δεν έχει άλλο επιθυμητό αποτέλεσμα από το να περιορίσει τις δυνάμεις της Εθνικής Κυβέρνησης."
Το 2008, το Ανώτατο Δικαστήριο εξέφρασε την άποψη ότι "το δικαίωμα [οπλοκατοχής] αυτό δεν είναι απεριόριστο. Δεν είναι σωστό να κρατουν και να φέρουν [οι πολίτες] οποιοδήποτε όπλο απολύτως, καθ 'οιονδήποτε τρόπο και για οποιονδήποτε σκοπό". Διευκρίνισε επίσης ότι πολλές μακροχρόνιες απαγορεύσεις και οι περιορισμοί για κατοχή πυροβόλου όπλου που αναφέρονται από το Ελεγκτικό Συνέδριο είναι συνεπής με τη δεύτερη τροπολογία.
Και αυτό μας οδηγεί στην αναγνώριση μιας μαύρης μέρας στην ζωή των Ηνωμένων Πολιτειών, που, με αριστοτεχνική ειρωνεία της ιστορίας, το κράτος, αποφασίζοντας να ψηφίσει εναντίων ορισμένων περιορισμών για την οπλοκατοχή, απέδειξε εαυτόν ως το είδος του κράτους από το οποίο η δεύτερη τροπολογία δίνει στους πολίτες το δικαίωμα να προστατευτούν!
Όταν 86% των πολιτών, συμπεριλαμβανομένου του 74% των μελών της NRA (Εθνικός Σύνδεσμος Όπλων), θέλουν να υπάρχουν έλεγχοι ιστορικού των αγοραστών όπλων, και να μην επιτρέπεται να κυκλοφορούν ελεύθερα ορισμένα στρατιωτικά όπλα, και η Γερουσία 100 Γερουσιαστών ψηφίζει 56% κατά της θέλησης των 86%, αυτό σημαίνει ότι το κράτος έφτασε στο σημείο στο οποίο πρέπει να ερωτηθούμε αν πρέπει να προστατεύσουμε την κοινωνία μας από αυτό.
CNN: Gun control fight just beginning
Υ.Γ. Να διευκρινίσω ότι προσωπικά δεν με ενδιαφέρουν τα όπλα. Ποτέ δεν έπιασα ένα --ούτε τις δυό βδομάδες που κουρεμένος γουλί περίμενα στην Τρίπολη να μην κάνω θητεία και να επιστρέψω στο εξωτερικό. Ούτε είχα το ενδιαφέρον να πιάσω μια φορά και να δω το επαναληπτικό πιστόλι των 9 χιλιοστών που κουβαλάει στην ζώνη της η Μαργαρίτα 6 ώρες την ημέρα. Ούτε πιστεύω ότι οι πολίτες γηραιών σουλτανάτων και φέουδων είχαν ποτέ την εμπειρία του είδους της ελευθερίας που χτίζει η αναγνώριση του ατόμου και της ευθύνης του. Αλλά, χωρίς να κρατώ κανένα όπλο στο χέρι μου, εκτός ίσως από ένα μπατόν του μπέησμπωλ, θα αντισταθώ σε οποιαδήποτε κυβέρνηση προσπαθήσει να περάσει νόμους που να μειώνουν τον βαθμό ευθύνης και ελευθερίας που δικαιούνται ελεύθεροι άνθρωποι.
Μοιραζόμαστε παρόμοιες ιδέες όπως τις περιέγραψα σε παλιότερο κείμενο σχετικά με την κατανόηση της έννοιας της Ελευθερίας στην Ελληνική και την Αμερικάνικη Κοινωνία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ευθύνη της οπλοφορίας είναι μεγάλη. Ένας νταής που νομίζει το όπλο ως προέκταση του πέους του είναι πιο πιθανόν να απαλλάξει την κοινωνία από την παρουσία του, αφού τελικά θα βρεθεί ένας πιο γρήγορος/τυχερός πιστολέρο.
Αναρωτιέμαι λοιπόν κατά πόσο η επιβάρυνση του ατόμου με ατομική ευθύνη (με την οποία είμαι απόλυτα σύμφωνος) προωθεί τον κοινωνικό δαρβινισμό και κατά πόσο είναι καλό αυτό τελικά.
Μερικές διορθώσεις αν επιτρέπεται:
",[...] η ευθύνη για τα πεπραγμένα πέφτει (κατ' αρχήν) στον κάθε ένα μας προσωπικά και (κατ' εξαίρεσιν - ή ακολούθως) σε όλους συλλογικά [...]"
"Το σύνταγμα των ΗΠΑ δεν επιτρέπει (απλώς) την οπλοκατοχή:"
"και η Γερουσία 100 Γερουσιαστών (με πλειοψηφία των ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΩΝ) ψηφίζει 56% κατά της θέλησης των 86%"
Τα background checks όχι μόνον πρέπει να υπάρχουν αλλά και να ενισχυθούν. Αυτό πρέπει να το ζητάνε πρωτίστως οι υπέρμαχοι της οπλοκατοχής όπως και κάνουν. Νομίζω η NRA είναι σύμφωνη σε αυτό.
Αυτό που συνέβει με το νομοσχέδιο πάντως είναι εντελώς παράλογο. Γιατί κατέπεσε έτσι; Κάποιος άλλος λόγος πρέπει να υπήρχε.
Το διαισθάνομαι αγαπητέ Λάκωνα ότι στην ουσία βλέπουμε πολλά πράγματα με τον ίδιο τρόπο. Και είναι θαυμάσιο και δημιουργικό και εποικοδομητικό όταν προσπαθούμε να λειάνουμε άγριες επιφάνειες και γωνίες.
ΔιαγραφήΗ φυσική εξέλιξη, επίσης γνωστή σαν Δαρβινισμός, είναι η ίδια η φύση. Δεν είναι δυνατόν ούτε υπάρχει λόγος να προσπαθήσουμε να την κουμαντάρουμε ή να την αποφύγουμε --μια και, και να το καταφέρναμε ακόμα, δεν θα ήταν τα αποτελέσματα των πράξεων μας τίποτα άλλο από εξέλιξη, Δαρβινισμός.
Προς όποια κατεύθυνση και να προχωρήσει η εξέλιξη, η κοινωνική εξέλιξη στην προκειμένη περίπτωση, θα προχωρήσει, και όλα τα άλλα είναι εικασίες ή και υπεροψία. Δεν είναι θέμα "προώθησης" του Δαρβινισμού, αλλά θέμα του τι κατεύθυνση θα πάρει. Και αυτό κανείς ποτέ δεν μπορεί να το προφητέψει ή να το κατανοήσει. Μπορούμε μόνο να αναλάβουμε τι ευθύνες μας με τον καλύτερο τρόπο που μας είναι δυνατόν, ο καθένας.
Ως προς τις διορθώσεις,
1. Και όπως το έγραφες στέκεται θαυμάσια. Στη δική μου φράση το ένα δεν ακολουθούσε το άλλο μα ήτανε παράλληλα και ομοούσια.
2. Σαν φράση μόνη της πρέπει να είναι όπως την έγραψες: "Το σύνταγμα των ΗΠΑ δεν επιτρέπει απλώς την οπλοκατοχή". Όπως το είχα χτίσει εγώ αφαιρούσα το μαυρόασπρο για να εισαγάγω τα χρώματα. Αλλά και το Ανώτατο Δικαστήριο αν πρόσεξες, το 1875, ξεκαθάρισε ότι το σύνταγμα δεν μπορεί να επιτρέπει κάτι που ήδη υπάρχει: απλά εγγυάται το ότι δεν θα το πειράξει η κυβέρνηση.
3. Η γερουσία έχει 2 Γερουσιαστές από κάθε πολιτεία. Τέσσερεις από την Καλιφόρνια και την Νέα Υόρκη, και έξι από την Βόρεια Ντακότα, Νότια Ντακότα και Γουαϊόμινγκ. Και μην ξεχνάμε και τους τέσσερεις από τις Καρολίνες. Από 54 Δημοκρατικούς καταψήφισαν 2 και από 45 Δημοκρατικούς καταψήφισαν 43. Και έτσι δεν φτάσαμε τις 60 ψήφους που είχαν θέσει σαν όριο οι Ρεπουμπλικάνοι. Το πρόβλημα είναι ότι έχουν περάσει στον κόσμο τον φόβο πως τα background checks θ καταλήξουν σε λίστες οπλοφόρων. Πέρα από αυτό η Ουάσινγκτον απλά ασχολείται με το πως να μη γίνει οτιδήποτε προτείνει ο συγκεκριμένος πρόεδρος. Ένας είχε τον Όσβαλντ, ο άλλος την Λεβίνσκυ... να δούμε αυτουνού τι θα του κάνουνε. Και πωε θα αντιδράσουμε. Η Ουάσινγκτον έχει να δει πορεία εκατομμυρίων από την δεκαετία του '60. Πλησιάζει ίσως πάλι η ώρα.
Η μάχη πάντως μόλις αρχίζει. Και η Γκιφορντ και ο Ομπάμα μίλησαν σωστά: ήταν μέρα ντροπής σκηνοθετημένη από άνανδρους Γερουσιαστές.
Τώρα πρέπει να είναι ανθισμένες οι κερασιές in our Nation's Capital?
καλημέρα
Διαγραφήσας επισκέφθην πρώτη φορά...
ελπίζω να ματαγράψω αν φυσικά το φέρει η τύχη
μου άφησε το κείμενό σας μια στιφάδα... αυτό το ελληνικό που μετανάστευσε και από τα όξω γράφει για τα εδώ... είδωμεν μπορεί να σφάλω...
κατά την γνώμη μου η χώρα εις την οποίαν ανήκω ευρίσκετε εις κίνδυνον. ποός είναι αυτός? ευρίσκετε εις την προ του 1940 κατάστασίν της όπερ σημαίνει ότι εις το εξωτερικό είναι αχώνευτος και βρώμικη.
οι έλληνες αργά ή γρήγορα θα γίνουν οι σέρβοι του 2013.... θα μας πουν ρατσιστές, βάρβαρους, απολιθώματα καθάρματα και η ζωή μας θα αλλάξει
εσείς κατανοώ ότι διαλέξατε στρατόπεδο...
εύγε σας
Καλημέρα akrat και καλώς ήρθες στο μπλογκ.
ΔιαγραφήΌταν οι ξένοι μιλάνε για τους Έλληνες μπορούν οι Έλληνες να απορρίψουν την κριτική και να κρατήσουν τους επαίνους κατά βούληση. Όταν η κριτική, ή οι έπαινοι, προέρχονται από Έλληνες που διάλεξαν να ζήσουν έξω από την Ελλάδα υπάρχει ένα πρόσθετο στοιχείο στην εκτίμηση των λεγομένων γιατί είναι στο τέλος και εκείνοι Έλληνες: οπότε είναι πιο εύκολο η θέση τους να απορριφθεί, ίσως μάλιστα με κάποιον θυμό από μέρους του δέκτη εντός Ελλάδας. Είναι κατανοητό αυτό.
Όσον αφορά την δική μου προσωπική ευθύνη για τα λεγόμενά μου και τα πιστεύω μου, που εκφράζω σε αυτό το μπλογκ, ελπίζω να έχω επιτύχει σε δύο πράγματα: Πρώτον, να μεταφέρω μια καθαρή και σταθερή γνώμη, και, δεύτερον, να είναι φανερό ότι δεν πιστεύω πως η γνώμη μου είναι η "σωστή", αλλά, απλά, η δική μου. Για το ότι δεν μπόρεσα ποτέ στην ζωή μου να ταιριάξω με την "Ελληνική" (σε απλουστευμένη γενίκευση) σκέψη και πραγματικότητα δεν "φταίει", νομίζω, ούτε η Ελλάδα ούτε εγώ: είναι αυτό που είναι. Ας ζήσει κάποιος και ας αφήσει τους άλλους να ζήσουν ("live and let live") που λένε. Το μπλογκ αυτό είναι απλά η τελευταία έκφραση που έχει απομείνει όπου συνδέω ακόμα την ζωή μου με την Ελληνική σκέψη και γλώσσα. Θα πάρει όποιο δρόμο πάρει...
Γράφεις "αυτό το ελληνικό που μετανάστευσε και από τα όξω γράφει για τα εδώ". Και γιατί όχι; Το "Ελληνικό που μετανάστευσε" ήταν κάποτε Έλληνες μέσα στην Ελλάδα. Και το "Ελληνικό" αυτό γράφει για εκείνα για τα οποία είχε εμπειρία, σαν μέρος/μέλος των, και γράφει από ένα άλλο περιβάλλον διαφορετικό και συγκρίσιμο. Στην καλύτερη περίπτωση αυτές οι φωνές είναι το λιγότερο ενδιαφέρουσες για την οπτική που προσφέρουν, και, στην χειρότερη περίπτωση οι φωνές αυτές είναι οι χασούρηδες που εγκατέλειψαν την πατρίδα τους και, ως εκ τούτου, τι δικαίωμα έχουν να μιλάνε; Δεκτό και σεβαστό, από εμένα, διαβάζοντάς σε.
Πληροφοριακά για τον αναγνώστη, στην δική μου περίπτωση, έχω πολλούς περισσότερους καθημερινούς συνδέσμους με την Ελλάδα από τον μέσο μετανάστη, γιατί έχω εκεί οικογένεια, φίλους, περιουσία, παρουσία, και, από εδώ που είμαι χάνω πολλές ώρες την εβδομάδα προσπαθώντας να επικοινωνήσω και να διεκπεραιώσω υποθέσεις μου με υπηρεσίες, εφορία, ΔΕΗ, κλπ., κλπ., ενάντια στην δισλειτουργηκότητα των συστημάτων, την ανικανότητα των υπαλλήλων και το τραγελαφικό του ομιχλώδους εφιάλτη ύπαρξης τον οποίον εσείς εκλαμβάνετε σαν καθημερινή πραγματικότητα. Αυτό σίγουρα μου δίνει άμεσο δικαίωμα γνώμης η οποία βασίζεται στην σύγκριση διαφορετικών εμπειριών.
Το αν οι Έλληνες, όπως προβλέπεις, θα "γίνουν" (στην κοινή γνώμη του εξωτερικού) για το 2013, συγκρίσιμοι με το άλλο έθνος το οποίο αναφέρεις το οποίο διέπραξε τις ρατσιστικές ακρότητες γενοκτονίας για τις οποίες έγινε γνωστό (όταν η Ελλάδα ήταν η μόνη που το υποστήριζε από την διεθνή κοινότητα), δεν εξαρτάται, κατά την γνώμη μου, από κάποια διεθνή συνωμοσία κατά της Ελλάδας, αλλά εξαρτάται από τους Έλληνες, και ελπίζω η πρόβλεψή σου να μην βγει αληθινή.
Βρίσκεται άραγε η Ελλάδα στην προ του 1940 κατάσταση; Δεν βλέπω τον παραλληλισμό, γιατί το 1940 ο Μουσολίνι ήθελε να μπει μέσα και τού είπαμε όχι. Και τον επιστρέψαμε εκεί από όπου ήρθε. Αν την δεκαετία του '20 και του '30 η Ελλάδα είχε ζητήσει δανικά από την Ιταλία υποθηκεύοντας τον εαυτό της, μετά δεν είχε να τα πληρώσει, και ο Μουσολίνι είχε έρθει απαιτώντας τα υποθηκευμένα, σίγουρα εκείνο το ΟΧΙ θα είχε μείνει στην ιστορία με ηχώ διαφορετική και πιο συγκρίσιμη με το σήμερα.
Κάτι που μπορώ να πω με σιγουριά για τον εαυτό μου είναι ότι δεν διάλεξα "στρατόπεδο". Διάλεξα ζωή. Έχει πολύ διαφορά κατά την γνώμη μου, γιατί ο όρος "στρατόπεδο" υποδηλώνει διαμάχη, εναντίωση, διαπληκτισμό. Υποδηλώνει δηλαδή ένα από τους τρόπους σκέψης και ύπαρξης με τον οποίον δεν μπορώ να ταυτιστώ, στην κοινωνία των ανθρώπων, και γι' αυτό άλλωστε έφυγα, ώστε να ζω κάπου όπου η αντίθεση και ο διαπληκτισμός δεν είναι η καθημερινή μέθοδος ύπαρξης.
Και πάλι, καλή σου μέρα και σ' ευχαριστώ.
Εγώ από την άλλη νομίζω ότι μετά από αυτό εδώ, δεν χρειαζόταν να γράψεις κάτι άλλο... :Ρ
Διαγραφή"Το σύνταγμα των ΗΠΑ δεν επιτρέπει την οπλοκατοχή: Αποδέχεται ότι ο κάθε πολίτης μπορεί να φέρει την ευθύνη του προσώπου του και την ευθύνη της κυβέρνησής του. Και να φέρει όπλα."
Κι έχει να κάνει με το πώς ερμηνεύει ο καθένας τους νόμους.
Θεωρείς ότι οι postmodernism θεωρίες με το να δίνουν έμφαση στις (εναλλακτικές) ιστορίες (multiple/alternative histories and narratives instead of History), έχουν με κάποιο τρόπο συμβάλλει στο να μας δώσουν περισσότερη ελευθερία ως προς την (προσωπική) ερμηνεία των νόμων;
Καλημέρα από την βροχερή Μελβούρνη
Αγαπητή μου αγριμιώ, στο απόσπασμα που έβαλες σε εισαγωγικά, και βάση των δύο αποφάσεων του Ανωτάτου δικαστηρίου που αναφέρω στο τέλος της ανάρτησης, το πως το ερμηνεύει ο καθένας δεν έχει καμία σχέση ή σημασία γιατί απλά δεν σηκώνει ερμηνεία. Το δικαίωμα προϋπήρχε και το σύνταγμα εγγυάται ότι η κυβέρνηση δεν θα το αγγίξει. Τελεία και παύλα. Το θέμα δεν είναι τι κρατάνε οι πολίτες στα χέρια τους αλλά το πόση δύναμη έχει η κυβέρνηση και τι εμπιστοσύνη δίνεται στο πρόσωπο του πολίτη.
ΔιαγραφήΤίποτα από τα παραπάνω δεν βασίζεται σε post-modern θεωρίες. Τίποτα από τα παραπάνω δεν προτείνει εναλλακτική ιστορία. Τίποτα από τα παραπάνω δεν βασίζεται σε, ούτε καλεί για, προσωπική ερμηνεία οποιουδήποτε νόμου. Ξαναδιάβασέ το :-P
Καλή σου μέρα από τα ηλιόλουστα βουνά μας :-)
Αφού διάβασα την ανάρτηση σου, τα σχόλια των φίλων και τις απαντήσεις, έχω να πω ότι Very Well Said Δημήτρη! (γράφω έτσι, επειδή έτσι εκφράζομαι, είμαι κι εγώ εδώ από 17 χρονών σκέπτομαι κι εκφράζομαι σαν κι εσένα Δημήτρη, στην αγγλική). Ήρθα για σπουδές και παρέμεινα, με κερδισε η χώρα όπως έχει κερδίσει εσένα η ευλογημένη Αμερική.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι ειλικρινά που βλέπω τις παραπάνω φωτογραφίες σας (που ίσως είναι από την πατριωτική εορτή 4 Ιουλίου), διαβάζω τις γνώμες και σκέψεις σου και με εντυπωσιάζει που ο ενθουσιασμός σου δεν διαφέρει από του γέννημα-θρέμμα Αμερικάνου με την απέραντη περηφάνια για την πατρίδα του και τον πατριωτισμό του. Δεν υπάρχει άλλος λαός με τόσο μεγάλο αίσθημα πατριωτισμού όπως των Αμερικανών και δικαιολογημένα έμαθες και το παιδί σου! Σας συγχαίρω!
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου στο "Πέρα από αυτό η Ουάσινγκτον απλά ασχολείται με το πως να μη γίνει οτιδήποτε προτείνει ο συγκεκριμένος πρόεδρος".
Καλή ΣΑΣ εβδομάδα!
Αγαπητή Evie, thank you, I know you understand. You get it. Βεβαίως οι φωτογραφίες είναι από τετάρτη Ιουλίου :-) Την τελευταία τετάρτη Ιουλίου που περάσαμε, το 2007, στο δεύτερο σπίτι που είχα αγοράσει, στην ακτή του Ατλαντικού στην Νότια Μασαχουσέτη. Από το 2008, η σημαία και όλη η γιορτή είναι κάθε τετάρτη Ιουλίου εδώ σε ένα μικρό χωριό στα βουνά της Ιταλίας :-)
ΔιαγραφήΠράγματι μιλάω σαν γέννημα-θρέμμα Αμερικανός, γιατί η Αμερική είναι μια ιδέα την οποία κουβαλάν μέσα τους όσοι την καταλάβουν και βρουν ζωή σε αυτήν, όπου και να ζουν. Μπορεί κανείς να γεννηθεί εκεί και να μην το "πιάσει" ποτέ. Ή μπορεί να γεννηθεί σε ένα ημιυπόγειο στην Αθήνα και να πάρει τον μακρύ δρόμο πέρα από τον ωκεανό για να φτάσει στο "σπίτι του", home, από το οποίο να μην ξαναφύγει ποτέ, όπου και να βρίσκεται από εκεί και πέρα. Για αυτό άλλωστε, όπως σωστά λες, δεν υπάρχει λαός με αυτήν την έκδοση αισθήματος πατριωτισμού! Δεν είναι μόνο πατριωτισμός για μια γεωγραφική περιοχή ή παραδόσεις: είναι πατριωτισμός για μια ανθρώπινη ιδέα.
Δυστυχώς είναι πραγματικότητα ότι η Ουάσιγκτον ασχολείται με το πως να μην γίνει οτιδήποτε προτείνει ο συγκεκριμένος πρόεδρος, όπως και το ίδιο γινότανε με εκείνους τους οποίους μερικοί ονόμαζαν hillbillies form Arkansas στην δεκαετία του '90, αλλά ευτυχώς, μπορούν και εκείνοι να ακολουθήσουν την γνώμη τους και οι άλλοι την δική τους, και στο τέλος το ποιά γνώμη κερδίζει βοηθά την ιδέα της Αμερικής να συνεχίζει και να εξελίσσεται. Μάλιστα, σχετικά, θα διαβάσεις κάτι στην επόμενη ανάρτηση που μπορεί να σε εκπλήξει όσο εξέπληξε εμένα όταν το έμαθα...
Καλή ΣΟΥ εβδομάδα, Evie.