Οι σύμμαχοι πήραν διαζύγιο την ημέρα που κέρδισαν τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Μέχρι τότε είχαν συμμαχήσει με τον σατανά για να νικήσουν μαζί το Γερμανικό τρίτο Ράιχ. Ποιός ήταν ο σατανάς εξαρτάτο από το αν ήσουν Σοβιετικός που συμμάχησες με τους Αμερικανούς, ή Αμερικανός που συμμάχησε με τους Σοβιετικούς.
Και, από την ημέρα του διαζυγίου ο πόλεμος συνεχίστηκε άλλα σαράντα πέντε χρόνια (μόνο που αντί για ζεστός ήτανε κρύος). Το σημείο μηδέν του πολέμου, επί σαράντα πέντε χρόνια βρισκόταν στο κουφάρι της πρώην Γερμανίας, στο Βερολίνο, μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Οι γραμμές τραβήχτηκαν γρήγορα το 1945, με τις ΗΠΑ από την μία και την ΕΣΣΔ από την άλλη, τους παραδοσιακούς συμμάχους να πηγαίνουν ή προς το ΝΑΤΟ ή προς το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, και τις υπόλοιπες χώρες να ξεδιαλύνουν σύντομα, θέλανε-δε-θέλανε προς τα που θα πήγαιναν. Η Ελλάδα "αποφάσισε" μετά από τον Εμφύλιο --ο οποίος αν και έληξε επισήμως το 1949, θα κάνει ακόμα καμιά γενιά ώσπου να ηρεμήσει.
Τα είκοσι-τριάντα χρόνια που ακολούθησαν, είδαν πολλούς Έλληνες να πηγαίνουν να βρούνε δουλειά και ψωμί στην πρώην Γερμανία, κυρίως την Δυτική. Επίσης, τα χρόνια εκείνα, είδαν πολλά αξιοπερίεργα που δεν περίμενε κανείς ότι θα γίνουν, ή ότι δεν θα γίνουν, καθώς τελείωνε ο πόλεμος.
Πηδώντας 68 χρόνια μπροστά, βλέπουμε ότι η Ελλάδα θυμήθηκε πως δεν είχε πάρει την νόμιμη αποζημίωση από τους Γερμανούς μετά τον πόλεμο.
Όλοι ρωτάνε πως θα την πάρουν τώρα, και ποιός είναι ο αποτελεσματικότερος τρόπος να την απαιτήσουν. Δεν έχω ακούσει όμως πολλούς να ρωτάνε γιατί δεν την είχε πάρει η Ελλάδα τότε. Και πως επηρεάζει την σημερινή πραγματικότητα και απαίτηση το γεγονός ότι δεν την είχε ζητήσει πριν; Και, πως και την θυμήθηκε ξαφνικά σήμερα;
Το πως την θυμήθηκε ξαφνικά σήμερα είναι απλό. Η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει, χρειάζεται χρήμα, και το ψάχνει παντού. Το γιατί δεν την είχε πάρει, την αποζημίωση, μέχρι σήμερα και γιατί δεν την είχε ζητήσει είναι επίσης απλό: Στην αρχή δεν της επετράπη, υποτραπεζίως, λόγω της ανάγκης της Δύσης να χτίσει γρήγορα την Δυτική Γερμανία ενάντια της Ανατολικής, και της ΕΣΣΔ, και, αργότερα, η Ελλάδα δεν είχε τόσο ανάγκη ώστε να την ενδιαφέρει. Άλλωστε, η Δυτική Γερμανία είχε γίνει και ο τόπος προτίμησης των μεταναστών εργασίας.
Τώρα όμως τα πράγματα αλλάξανε, από τότε που η Γερμανία ξαναενώθηκε, η ΕΣΣΔ διαλύθηκε, το διαζύγιο του 1945 και οι ανάγκες του ξεχάστηκαν, η Ελλάδα χρεοκόπησε, και η Γερμανία επιστρέφει στην προ του 1939 στάση της με μέσα πολύ πιο έξυπνα από εκείνα που είχε χρησιμοποιήσει ο Χίτλερ, πρωτοστατώντας και οδηγώντας τις διεθνής οικονομικές απαιτήσεις για την Ελλάδα.
Πως να αμυνθεί η Ελλάδα; μα, φυσικά με τον πατροπαράδοτο Ελληνικό τρόπο, κατά τον οποίον αρνούμαστε τις υποχρεώσεις μας παραπέμποντας σε άλλα θέματα. Του στυλ "μου ζητάς λεφτά σήμερα, αλλά εσύ δεν πλήρωσες στον παππού μου τα λεφτά που δεν σου είχε ζητήσει".
Νομίζω ότι το θέμα δεν είναι αν πρέπει να πληρώσει αυτά τα χρήματα η Γερμανία. Κατά την γνώμη μου, το ζητούμενο είναι γιατί δεν τα είχαμε απαιτήσει πριν, και το τι ηθική (και νομική) αξία έχει η απαίτησή μας σήμερα.
Η έκβαση, στην πραγματικότητα, βέβαια, δεν θα έχει τίποτα να κάνει με την ηθική, ή την νομική, αλλά με το ποιός είναι ο ισχυρότερος. Η ανοικοδομούμενη Ελλάδα, την δεκαετία του '50, σαν μέλος και μέρος της Δύσης, με το Αιγαίο να στέκεται ανάμεσα στην Μαύρη Θάλασσα και την Μεσόγειο, ήταν σίγουρα "ισχυρότερη" τότε, στην διεθνή αντίληψη από ότι είναι σήμερα αφού τα έκανε θάλασσα και χρεοκόπησε με κάθε έννοια πλην επισήμως. Περισσότερες πιθανότητες είχε να τα πάρει τότε παρά τώρα. Και, για οποιονδήποτε λόγο, δεν τα πήρε ούτε τότε.
Δεν μας απομένει βέβαια παρά να προσπαθήσουμε. Ελπίζω για μια φορά στην Ιστορία μας να προσπαθήσουμε σωστά, έξυπνα, από τα σωστά κανάλια, "μιλώντας" ξένες γλώσσες για να μας καταλάβουνε, και όχι δια μέσου του συνήθους Ελληνικού τσαμπουκά και ασχετοσύνης που μόνο χασμουρητό προκαλεί στους δέκτες.
Και, από την ημέρα του διαζυγίου ο πόλεμος συνεχίστηκε άλλα σαράντα πέντε χρόνια (μόνο που αντί για ζεστός ήτανε κρύος). Το σημείο μηδέν του πολέμου, επί σαράντα πέντε χρόνια βρισκόταν στο κουφάρι της πρώην Γερμανίας, στο Βερολίνο, μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Οι γραμμές τραβήχτηκαν γρήγορα το 1945, με τις ΗΠΑ από την μία και την ΕΣΣΔ από την άλλη, τους παραδοσιακούς συμμάχους να πηγαίνουν ή προς το ΝΑΤΟ ή προς το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, και τις υπόλοιπες χώρες να ξεδιαλύνουν σύντομα, θέλανε-δε-θέλανε προς τα που θα πήγαιναν. Η Ελλάδα "αποφάσισε" μετά από τον Εμφύλιο --ο οποίος αν και έληξε επισήμως το 1949, θα κάνει ακόμα καμιά γενιά ώσπου να ηρεμήσει.
Τα είκοσι-τριάντα χρόνια που ακολούθησαν, είδαν πολλούς Έλληνες να πηγαίνουν να βρούνε δουλειά και ψωμί στην πρώην Γερμανία, κυρίως την Δυτική. Επίσης, τα χρόνια εκείνα, είδαν πολλά αξιοπερίεργα που δεν περίμενε κανείς ότι θα γίνουν, ή ότι δεν θα γίνουν, καθώς τελείωνε ο πόλεμος.
Πηδώντας 68 χρόνια μπροστά, βλέπουμε ότι η Ελλάδα θυμήθηκε πως δεν είχε πάρει την νόμιμη αποζημίωση από τους Γερμανούς μετά τον πόλεμο.
Όλοι ρωτάνε πως θα την πάρουν τώρα, και ποιός είναι ο αποτελεσματικότερος τρόπος να την απαιτήσουν. Δεν έχω ακούσει όμως πολλούς να ρωτάνε γιατί δεν την είχε πάρει η Ελλάδα τότε. Και πως επηρεάζει την σημερινή πραγματικότητα και απαίτηση το γεγονός ότι δεν την είχε ζητήσει πριν; Και, πως και την θυμήθηκε ξαφνικά σήμερα;
Το πως την θυμήθηκε ξαφνικά σήμερα είναι απλό. Η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει, χρειάζεται χρήμα, και το ψάχνει παντού. Το γιατί δεν την είχε πάρει, την αποζημίωση, μέχρι σήμερα και γιατί δεν την είχε ζητήσει είναι επίσης απλό: Στην αρχή δεν της επετράπη, υποτραπεζίως, λόγω της ανάγκης της Δύσης να χτίσει γρήγορα την Δυτική Γερμανία ενάντια της Ανατολικής, και της ΕΣΣΔ, και, αργότερα, η Ελλάδα δεν είχε τόσο ανάγκη ώστε να την ενδιαφέρει. Άλλωστε, η Δυτική Γερμανία είχε γίνει και ο τόπος προτίμησης των μεταναστών εργασίας.
Τώρα όμως τα πράγματα αλλάξανε, από τότε που η Γερμανία ξαναενώθηκε, η ΕΣΣΔ διαλύθηκε, το διαζύγιο του 1945 και οι ανάγκες του ξεχάστηκαν, η Ελλάδα χρεοκόπησε, και η Γερμανία επιστρέφει στην προ του 1939 στάση της με μέσα πολύ πιο έξυπνα από εκείνα που είχε χρησιμοποιήσει ο Χίτλερ, πρωτοστατώντας και οδηγώντας τις διεθνής οικονομικές απαιτήσεις για την Ελλάδα.
Πως να αμυνθεί η Ελλάδα; μα, φυσικά με τον πατροπαράδοτο Ελληνικό τρόπο, κατά τον οποίον αρνούμαστε τις υποχρεώσεις μας παραπέμποντας σε άλλα θέματα. Του στυλ "μου ζητάς λεφτά σήμερα, αλλά εσύ δεν πλήρωσες στον παππού μου τα λεφτά που δεν σου είχε ζητήσει".
Νομίζω ότι το θέμα δεν είναι αν πρέπει να πληρώσει αυτά τα χρήματα η Γερμανία. Κατά την γνώμη μου, το ζητούμενο είναι γιατί δεν τα είχαμε απαιτήσει πριν, και το τι ηθική (και νομική) αξία έχει η απαίτησή μας σήμερα.
Η έκβαση, στην πραγματικότητα, βέβαια, δεν θα έχει τίποτα να κάνει με την ηθική, ή την νομική, αλλά με το ποιός είναι ο ισχυρότερος. Η ανοικοδομούμενη Ελλάδα, την δεκαετία του '50, σαν μέλος και μέρος της Δύσης, με το Αιγαίο να στέκεται ανάμεσα στην Μαύρη Θάλασσα και την Μεσόγειο, ήταν σίγουρα "ισχυρότερη" τότε, στην διεθνή αντίληψη από ότι είναι σήμερα αφού τα έκανε θάλασσα και χρεοκόπησε με κάθε έννοια πλην επισήμως. Περισσότερες πιθανότητες είχε να τα πάρει τότε παρά τώρα. Και, για οποιονδήποτε λόγο, δεν τα πήρε ούτε τότε.
Δεν μας απομένει βέβαια παρά να προσπαθήσουμε. Ελπίζω για μια φορά στην Ιστορία μας να προσπαθήσουμε σωστά, έξυπνα, από τα σωστά κανάλια, "μιλώντας" ξένες γλώσσες για να μας καταλάβουνε, και όχι δια μέσου του συνήθους Ελληνικού τσαμπουκά και ασχετοσύνης που μόνο χασμουρητό προκαλεί στους δέκτες.
