Σήμερα λέω να κάνω μια εξαίρεση στον κανόνα μου. Συνήθως δεν με ενδιαφέρει το φταίξιμο αλλά η λύση. Έτσι όμως για μια φορά, καθώς περιμένουμε να δούμε, τις επόμενες 2 με 120 μέρες, τι πρόσχημα και νομική δικαιολογία θα βρεθεί για να επισημοποιηθεί η έξοδός μας και από το Ευρώ και από την Ένωση, λέω να ρίξω μια ματιά στα αίτια.
Μόνιμη θέση μου ήταν και είναι ότι οι πολιτικοί είναι ένας καθρέπτης, και τίποτα άλλο, της κοινωνίας που τους ανέδειξε και των ατόμων που τους εξέλεξαν. Το ότι μας έτυχε αυτή τη στιγμή ο μικρού βεληνεκούς εγγονός Γιωργάκης, ο Μέγας Ναπολέων Σαμαράς, ο Καρατζαφύρερ, ο μικρούλης Όλιβερ Τουίστ, και η γκόμενα του Στάλιν, λίγη σημασία έχει. Δεν φταίνε αυτοί. Εμείς τους αναδείξαμε.
Η μάζα του λαού επίσης δεν φταίει. Ο λαός της Ελλάδας, πολιτιστικά αμόρφωτος, έρμαιο του εαυτού του και δουλεύοντας τρεις δουλειές χωρίς να ξέρει πως να εργάζεται, δρα μονίμως ως δέκτης, όχι πομπός.
Υπάρχουν όμως ανάμεσά μας πολλοί κατ' εξοχήν Ελληνικής πατέντας χαρακτήρες που δεν είναι ούτε "λαός" ούτε "κυβέρνηση". Είναι εκείνοι που προσθέτουν την μυρωδιά στο τοπίο του σκουπιδότοπου.
Έχουν μια καλή δουλειά και ζουν άνετα. Ξέρουν καμιά ξένη γλώσσα και έχουν πολλά βιβλία. Τους αρέσουν και αναγνωρίζουν τα καλά πράγματα και που στον κόσμο να βρεις τα καλύτερα. Μιλάν εγκυκλοπαιδικά και αποστομώνουν.
Αλλά στη δουλειά τους, πίσω από την πλάτη τους οι συνάδελφοι ασφυκτιούν από την παρουσία τους. Την ξένη γλώσσα την ξέρουν για να την επιδεικνύουν σε εκείνους που την ξέρουν λιγότερο καλά.
Τα βιβλία τα έχουν αποστηθίσει αλλά δεν τα έχουν καταλάβει.
Τα καλά πράγματα τα διαλέγουν με κριτήριο του τι δεν έχουν οι άλλοι.
Όταν μιλάν απαγγέλουν μια διάλεξη. Όταν ο συνομιλητής τους κατά την συζήτηση προτείνει 3-4 σημεία προς ανάλυση, εκείνοι διαλέγουν μέρος ενός από τα σημεία και απαντάν σ' αυτό, συνήθως με αντερώτηση ή με σαρκαστικό χιούμορ, και δεν αναφέρονται καθόλου στα άλλα 2-3 σημεία που τους προτάθηκαν, σαν να μην τα άκουσαν, κατευθύνοντας την "συζήτηση" σε αδιέξοδο, μακριά από το πραγματικό θέμα.
Αυτοί είναι εκείνοι που διαλέγουν τι υποστηρίζουν με κριτήριο το πως να φανούν διαφορετικοί. Και τους έχω γνωρίσει μόνο στην Ελλάδα, καθώς απεγνωσμένα προσπαθούν να αποδείξουν στον εαυτό τους ότι η ζωή τους και η ψυχή τους δε είναι άδεια.
Είναι αυτοί που αντιπροσωπεύουν την Ελληνική κοινωνία όχι στην Βουλή (είναι πολύ θρασύδειλοι, ή και δειλοί, για να μπουν σε ένα παιγνίδι τόσο αιμοβόρο όσο η πολιτική) αλλά στα σαλόνια. Παριστάνουν κάτι: οτιδήποτε θα τους κάνει να αισθανθούν υπεράνω των γύρω τους. Δεν έχουν δικές τους ιδέες, αλλά ξέρουν πως να σερβίρουν τις ιδέες των άλλων σαν δικές τους, ντυμένες στο βελούδινο κουστούμι της δοκησισοφίας.
Και αυτοί είναι κατά την γνώμη μου τα θεμέλια μιας σαπίλας που βασίζεται στην εκ διαφόρων κατόπτρων εικονική μεγαλοποίηση του πολύ μικρού -που έχει ανάγκη να τρέφεται από τον θαυμασμό των γύρω του. Αν αφαιρεθεί ο θαυμασμός, οι καθρέφτες ραγίζουν μπροστά στο κενό που αντιπροσωπεύουν, και επιστρέφει στο πραγματικό του μέγεθος.
Και τότε συνειδητοποιείς, με λύπη, ότι αυτοί δεν είναι μέρος της λύσης, όπως θα ήθελαν να πιστεύουμε, αλλά, μέρος του προβλήματος.
Μόνιμη θέση μου ήταν και είναι ότι οι πολιτικοί είναι ένας καθρέπτης, και τίποτα άλλο, της κοινωνίας που τους ανέδειξε και των ατόμων που τους εξέλεξαν. Το ότι μας έτυχε αυτή τη στιγμή ο μικρού βεληνεκούς εγγονός Γιωργάκης, ο Μέγας Ναπολέων Σαμαράς, ο Καρατζαφύρερ, ο μικρούλης Όλιβερ Τουίστ, και η γκόμενα του Στάλιν, λίγη σημασία έχει. Δεν φταίνε αυτοί. Εμείς τους αναδείξαμε.
Η μάζα του λαού επίσης δεν φταίει. Ο λαός της Ελλάδας, πολιτιστικά αμόρφωτος, έρμαιο του εαυτού του και δουλεύοντας τρεις δουλειές χωρίς να ξέρει πως να εργάζεται, δρα μονίμως ως δέκτης, όχι πομπός.
Υπάρχουν όμως ανάμεσά μας πολλοί κατ' εξοχήν Ελληνικής πατέντας χαρακτήρες που δεν είναι ούτε "λαός" ούτε "κυβέρνηση". Είναι εκείνοι που προσθέτουν την μυρωδιά στο τοπίο του σκουπιδότοπου.
Έχουν μια καλή δουλειά και ζουν άνετα. Ξέρουν καμιά ξένη γλώσσα και έχουν πολλά βιβλία. Τους αρέσουν και αναγνωρίζουν τα καλά πράγματα και που στον κόσμο να βρεις τα καλύτερα. Μιλάν εγκυκλοπαιδικά και αποστομώνουν.
Αλλά στη δουλειά τους, πίσω από την πλάτη τους οι συνάδελφοι ασφυκτιούν από την παρουσία τους. Την ξένη γλώσσα την ξέρουν για να την επιδεικνύουν σε εκείνους που την ξέρουν λιγότερο καλά.
Τα βιβλία τα έχουν αποστηθίσει αλλά δεν τα έχουν καταλάβει.
Τα καλά πράγματα τα διαλέγουν με κριτήριο του τι δεν έχουν οι άλλοι.
Όταν μιλάν απαγγέλουν μια διάλεξη. Όταν ο συνομιλητής τους κατά την συζήτηση προτείνει 3-4 σημεία προς ανάλυση, εκείνοι διαλέγουν μέρος ενός από τα σημεία και απαντάν σ' αυτό, συνήθως με αντερώτηση ή με σαρκαστικό χιούμορ, και δεν αναφέρονται καθόλου στα άλλα 2-3 σημεία που τους προτάθηκαν, σαν να μην τα άκουσαν, κατευθύνοντας την "συζήτηση" σε αδιέξοδο, μακριά από το πραγματικό θέμα.
Αυτοί είναι εκείνοι που διαλέγουν τι υποστηρίζουν με κριτήριο το πως να φανούν διαφορετικοί. Και τους έχω γνωρίσει μόνο στην Ελλάδα, καθώς απεγνωσμένα προσπαθούν να αποδείξουν στον εαυτό τους ότι η ζωή τους και η ψυχή τους δε είναι άδεια.
Είναι αυτοί που αντιπροσωπεύουν την Ελληνική κοινωνία όχι στην Βουλή (είναι πολύ θρασύδειλοι, ή και δειλοί, για να μπουν σε ένα παιγνίδι τόσο αιμοβόρο όσο η πολιτική) αλλά στα σαλόνια. Παριστάνουν κάτι: οτιδήποτε θα τους κάνει να αισθανθούν υπεράνω των γύρω τους. Δεν έχουν δικές τους ιδέες, αλλά ξέρουν πως να σερβίρουν τις ιδέες των άλλων σαν δικές τους, ντυμένες στο βελούδινο κουστούμι της δοκησισοφίας.
Και αυτοί είναι κατά την γνώμη μου τα θεμέλια μιας σαπίλας που βασίζεται στην εκ διαφόρων κατόπτρων εικονική μεγαλοποίηση του πολύ μικρού -που έχει ανάγκη να τρέφεται από τον θαυμασμό των γύρω του. Αν αφαιρεθεί ο θαυμασμός, οι καθρέφτες ραγίζουν μπροστά στο κενό που αντιπροσωπεύουν, και επιστρέφει στο πραγματικό του μέγεθος.
Και τότε συνειδητοποιείς, με λύπη, ότι αυτοί δεν είναι μέρος της λύσης, όπως θα ήθελαν να πιστεύουμε, αλλά, μέρος του προβλήματος.
μόνοι μας δημιουργήσαμε αυτό το χάος.
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι δυστυχώς δεν είμαστε σε θέση να αλλάξουμε την κατάσταση.
νέο ανακοινωθέν. μέσα στη μέρα θα μάθουμε το όνομα του πρωθυπουργού!
Καλησπέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήδιάβασα με προσοχή την περιγραφή των "ελληνικής πατέντας χαρακτήρων".
Θα έλεγα πως η κατηγορία αυτή με τα χαρακτηριστικά που περιγράψατε με σαφήνεια, αποτελεί αρχέτυπο της συλλογικής ψυχής των Ελλήνων: Είναι η μαντάμ-Σουσού.
"Αισθάνομαι λίγος και αντί να αποκτήσω επίγνωση αυτού, κάνω τα πάντα να το κρύψω".
Κάθε τέτοια απόκρυψη της αλήθειας βέβαια, συνεπάγεται υπερβολική συμπεριφορά προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ετσι έχουμε την ενοχλητική καρικατούρα του "σπουδαίου".
Ενοχλητική όπως κάθε τι ψεύτικο.
Κάπου στην βαθειά ιστορία ριζώνει το αίσθημα κατωτερότητας του Ελληνα που τον εμποδίζει να αποδεχτεί τον εαυτό του με τους περιορισμούς του και ψυχαναγκάζεται να κάνει τον "σπουδαίο" η για να είμαι πιο επίκαιρη, τον "Ευρωπαίο".
Συγνώμη για την πολυλογία,
παρασύρθηκα από το δυνατό θέμα που θέσατε
Ρία μου, 4 μμ, και ακόμα ψάχνονται. Τελευταίες πληροφορίες λένε ότι εδόθη παραγγελία σε επαγγελματικό εκτυπωτήριο για μια φυσικών διαστάσεων φωτογραφία του Κωνσταντίου Καραμανλή, κολλημένη σε κόντρα πλακέ, και κομμένη όλη με πριονάκι στο περίγραμμα του μεγίστου ανδρός, ώστε η μακέτα, στηριζόμενη εκ δεξιών και αριστερών από τους δύο αρχηγούς των μεγαλύτερων κομμάτων να αποδεχθεί την πρωθυπουργία της Ελλάδος. Λέγεται ότι εφ' όσον δεν θα μπορέσει να συμπληρώσει τον όρκο η μακέτα, θα μιλήσει αντ' αυτής ο Λαζόπουλος στην τελετή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλως ήρθατε, ΚαιΤα7κατσικακια, και καλησπέρα!
Είναι αλήθεια ότι το θέμα δεν το είχα δει για "δυνατό", και το είχα βάλει (αντί για επαναλήψεις του Ποτέ την Κυριακή), περιμένοντας την αναγγελία που εικάζεται ότι θα πυροδοτήσει πανηγυρισμούς τριημέρου σε όλη τη χώρα.
Πράγματι, πάντως, το θέμα αυτό δεν είναι ποτέ μακριά από τη σκέψη μου...
Τώρα που το αναφέρατε, πρέπει να παραδεχτώ μάλιστα την καταπληκτική ομοιότητα του περιγραφομένου νεοέλληνα με την αγαπημένη ηρωίδα του Δημήτρη Ψαθά! Το πρόβλημα βέβαια με όλους τους ανά καιρούς χαρακτήρες τους οποίους σπιρτόζοι συγγραφείς εδημιούργησαν ως καρικατούρες του Έλληνα, είναι ότι εξελήφθησαν από τον Έλληνα ως μοντέλα προς μίμηση. Μια μικρή παρεξήγηση των πιθανότερων προθέσεων του συγγραφέα :-)
Συμφωνώ απόλυτα για την ρίζα που αποδίδετε στο αίσθημα κατωτερότητας του Έλληνα -κι εγώ μάλιστα έχω αναφερθεί κάμποσες φορές στο δυαδικό κόμπλεξ ανωτερότητας-κατωτερότητας του Έλληνα (ανωτερότητα για τα φώτα που δώσαμε στη δύση και κατωτερότητα για το ότι μας τα αλλάζουνε κάθε λίγο και λιγάκι). Στα μήκη και πλάτη που έχω ζήσει ποτέ δεν συνάντησα ανθρώπους με περισσότερη ανάγκη να κάνουν τον "σπουδαίο" παρά μερικούς-μερικούς της κοινωνίας της οποίας κι εγώ αποτελώ μέλος...
Δεν θα μπορούσα να συμφωνώ περισσότερο με το σχόλιό σας!
...παρεμπιπτόντως, εδώ στην Αποθήκη Σκέψης, τα σχόλια θεωρούνται σημαντικότερα της ανάρτησης και ποτέ δεν μπορεί ένα σχόλιο να θεωρείται αρκετά μεγάλο, ή πολύλογο :-)
Δεν είναι εξαίρεση, αρκετές φορές έχουμε σταθεί και συζητήσει ξανά εδώ για την ιδιοσυγκρασία του Έλληνα. Νομίζω πως σε όποιον πεις αυτές τις απόψεις, δε πρόκειται να διαφωνήσει, θα αναγνωρίσει αυτά τα στοιχεία οπωσδήποτε σε γνωστούς του, συναδέλφους, μα όχι όμως στον εαυτό του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ έξοδος από το Ευρώ και από την Ένωση, θα σημαίνει άμεση οριστική χρεοκοπία, ότι παύουν οι διαπραγματεύσεις, τα δάνεια, ότι ακυρώνονται τα μνημόνια; Αν τελικά γίνει, γιατί ακυρώθηκε το δημοψήφισμα και υπήρξε τόσος φόβος για "όχι" στο αποτέλεσμα του; Δεν είμαι οικονομολόγος και δυσκολεύομαι να βγάλω άκρη με όσα γίνονται, κάτι μου λέει πως δεν ωφελεί κιόλας σε αυτόν τον παραλογισμό...
Αγαπητή μου Roadartist, καλό σου απόγευμα, καθώς περιμένουμε όλοι ...τον Γκοντό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠράγματι, και, η έννοια-κλειδί στο σχόλιό σου με την οποία συμφωνώ απόλυτα, είναι ότι "θα αναγνωρίσει αυτά τα στοιχεία οπωσδήποτε σε γνωστούς του, συναδέλφους, μα όχι όμως στον εαυτό του". Αυτό το μοτίφ δεν θα σταματήσω ποτέ να το αναφέρω, στις διάφορες πτυχές του.
Μπορεί να βγει ο λαγός (πρωθυπουργός) από το ψηλό καπέλο σήμερα και να πανηγυρίζουμε ότι σώθηκε η θέση μας στην Ευρωζώνη. Αλλά πιστεύω ότι αυτό θα είναι προσωρινή ανάπαυλα προς μια συνέχεια το αποτέλεσμα της οποίας είναι προκαθορισμένο ήδη, και αποφασισμένο. Αν όχι σήμερα-αύριο, τότε σε τρεις-τέσσερεις μήνες το πρωί, οι καμπάνες θα χτυπήσουν. Βέβαια τίποτα στη ζωή δεν είναι σίγουρο, αλλά η γνώμη μου αυτή θα αλλάξει μόνο αν αλλάξει κάτι το θεμελιώδες στο παγκόσμιο τοπίο το σημερινό.
Ο Μπερλουσκόνι, εδώ και μερικά λεπτά, κέρδισε τους ψήφους που κανείς πια δεν πίστευε ότι είναι δυνατόν να βρει, και η Ευρωζώνη τώρα προχωρά όπως εχτές με την Ιταλία να συνεχίζει να κάνει νερά με την παραμονή του -λιγότερα όμως νερά από εχθές με τα καινούργια μέτρα που μόλις τώρα πέρασε στη Ρώμη (Η Μαργαρίτα κι εγώ είμαστε σε απόγνωση που παραμένει αυτό το ανθρωπάκι).
Πες ότι αυτή τη στιγμή χρωστάς σε ένα Γερμανό 100 Ευρώ και δεν τα έχεις όλα. Αύριο αλλάζουμε σε δραχμή. Ένα Ευρώ ισούται με πες 600 καινούργιες δραχμές. Τώρα χρωστάς στον Γερμανό όχι 100 Ευρώ αλλά 60.000 δραχμές. Σε λίγο η δραχμή υποτιμάται και τώρα ειναι 100 Ευρώ = 1.000 δραχμές. Τώρα, ενώ ο Γερμανός περιμένει τα 100 Ευρώ του που του χρωστάς, εσύ πρέπει να βρεις 100.000 δραχμές. Εν τω μεταξύ ο μισθός σου σιγά-σιγά γίνεται χαμηλότερος και χαμηλότερος σε δραχμές, αν έχεις δουλειά. Και, καθώς η δραχμή υποτιμάται έναντι του Ευρώ, τα προϊόντα στο σουπερμάρκετ ανεβαίνουν σε αξία δραχμής όσο πέφτει η δραχμή έναντι του Ευρώ. Το διαμέρισμά σου που πριν την αλλαγή σε δραχμές άξιζε 100.000 Ευρώ, τώρα αξίζει 60.000.000 δραχμές, αλλά ο Γερμανός μπορεί να στο αγοράσει με 60,000 Ευρώ, 40% φτηνότερα από πριν. Και όλα αυτά τις πρώτες εβδομάδες. Σε λίγο αρχίζει ο πληθωρισμός, το διαμέρισμα φτάνει 6.000.000.000 δραχμές και ο Γερμανός το αγοράζει με 6,000 Ευρώ.
Η επιστροφή στην δραχμή, Roadartist μου, είναι ακριβώς ισάξια με την μεταφορά της Ελλάδας κάπου στην Αφρική.
Με το δημοψήφισμα, ο Παπανδρέου έσπασε το ταμπού του ότι δεν μπορεί να φύγει μια χώρα από την Ευρωζώνη, και ανάγκασε τον Σαμαρά να κάνει αυτό που έπρεπε σπάζοντας το πολιτικό αδιέξοδο στην Ελλάδα. Το κόλπο θα είχε δουλέψει αν είχε λειτουργήσει Σάββατο, άντε Κυριακή. Αλλά, με τις έξτρα 48 ώρες ο Σαμαράς έδωσε καιρό στην Ευρώπη να πάρουν στα σοβαρά το ότι μπορούν και να μας αφήσουν να βγούμε.
Το ισοζύγιο κρατιόταν στην ερώτηση του τι θα είναι φτηνότερο για την Ευρώπη. Να σώσουν την Ελλάδα ή να την αφήσουν να χρεοκοπήσει. Απλά, τις τελευταίες 48-72 ώρες άρχισαν να βλέπουν σαν πιο φτηνή εκδοχή γι αυτούς την χρεοκοπία της Ελλάδας. Απόδειξη για μένα είναι ότι τώρα άρχισαν να ζητάν πράγματα ακροβατικά και γελοία όπως η ενυπόγραφη εγγύηση από τα κόμματα. Όταν ο συνομιλητής στην άλλη άκρη του τραπεζιού αρχίζει να ζητά πράγματα πολλά και μη ρεαλιστικά, ξέρεις, καταλαβαίνεις, ότι την διαπραγμάτευση την έχασες.