Ελάτε, ακούστε αυτές τις λέξεις που μας δονούν πάνω από τους τοίχους του Μαΐου, μας λένε με σιγουριά πως όλα μπορούν να αλλάξουν μια μέρα.
Le temps de vivre, Georges Moustaki, 1968
Το γλυκό αυτό τραγούδι μιλούσε για τον φοιτητικό ξεσηκωμό στο Παρίσι τον Μάιο του 1968.
Το Μετσόβειο Πολυτεχνείο ήταν τότε το ανώτατο ίδρυμα μάθησης στην Ελλάδα. Έπρεπε να πιάνεις πουλιά στον αέρα για να μπεις. Και τα παιδιά αυτά ήπιαν σαν ποτήρι γλυκό ναξιώτικο κρασί την μόρφωση που ανήκε σε αυτά τα παιδιά και το μέλλον τους. Αρχές Νοεμβρίου 1973, ήμουνα 15 χρονών και όλοι ξέραμε πως κάτι καινούργιο, κάτι επιτακτικό φουντώνει από ανάμεσά μας και θα μεγαλώσει, θα θεριέψει. Ψάχνει δρόμο... Εδώ Πολυτεχνείο! Ακούγαμε το ραδιόφωνο την ώρα του μαθήματος. Θέλαμε να πάμε και μείς.
Νοέμβρης 1973, 13, 14, 15, τα παιδειά έστησαν το ανάστημά τους μέσα στο Πολυτεχνείο τους έναντι της χούντας του Παπαδόπουλου με την απαίτηση Ελευθερία! Δεν θέλανε να γίνουν μάρτυρες. Θέλανε ελευθερία στον τόπο τους.
Από τις 15 Νοεμβρίου η γλυκιά φωνή τους έσταζε σαν μέλι πλούσιο και θρεπτικό μετά από χρόνια πείνας, και το μέλι το οσμίστηκαν οι μέλισσες κι οι σφήκες και όλα τα έντομα που σούρνονταν κι εκείνα που πετούσαν και πήγαν να γευτούν, να πάρουν κι αυτά. Σκαθάρια και κατσαρίδες, μυρμήγκια και σφήκες μπηκαν στο Πολυτεχνείο... οι μπαμπάδες των σημερινών ΚΚΕ, των σημερινών κουκουλοφόρων, των σημερινών αναρχικών, να πάρουν στα χέρια τους ότι είχαν κάνει τα παιδιά μας για την ελευθερία. Να το πάρουν και να το εστιάσουν σε ότι τους συνέφερε.
Το Πολυτεχνείο τέλειωσε στς 15-16 Φεβρουαρίου, γιατί από τις 15 και μετά τα πράγματα άλλαξαν, και έδωσαν με την παρουσία τους εκείνοι που μπήκαν μέσα απρόσκλητοι τη δικαιολογία να έρθουν τα τανκς.
Τα τανκς μπήκαν μέσα. Και όταν βγήκαν είχαμε ένα καινούργιο κόσμο. Μια πιο στυγνή δικτατορία του Ιωαννίδη, και ένα τσούρμο αντιστασιακούς που κανείς δεν τους είχε δει μέσα στο Πολυτεχνείο τις πρώτες μέρες. Και μερικούς από τους άλλους που ήταν μέσα που κάναν την συνδρομή τους κεφάλαιο για το βιογραφικό τους.
Εγώ γιορτάζω την μνήμη των παιδιών που ζήτησαν ελευθερία. Εγώ την γιορτάζω στις 16 Νοεμβρίου, όταν οι αρχικοί φοιτητές είχαν ακόμα κάποιον έλεγχο πριν τους τον πάρουν οι παρείσακτοι.
Θα έπρεπε η πορεία να γίνεται 16 Νοεμβρίου, και, αντί για την Αμερικανική Πρεσβεία, να κατευθύνεται στα γραφεία του ΚΚΕ. Αν και βέβαια το ΚΚΕ δεν παίρνει λεόντειο μέρος των εκδηλώσεων;
Μου θυμίζει την Αγία Αικατερίνη. Όταν Χριστιανικός ξέφρενος όχλος δολοφόνησε το 415 με ακρότητες την Υπατία, την τελευταία επιστήμονα της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας, χρόνια αργότερα, η Χριστιανική προπαγανδομηχνή, από κάποια ενοχή, έστησε τον μύθο της Αγίας Αικατερίνης, η οποία πιστεύουν πολλοί ερευνητές δεν είναι άλλη από την Εθνική, Επιστήμονα Υπατία που τις έγδαραν τις σάρκες με όστρακα οι Χριστιανοί. Και εμείς στις 17 Νοεμβρίου γιορτάζουμε τι; τον όχλο που έθαψε τους φοιτητές και μετά τους ηρωοποίησε, ήρωας κι ο λαός μαζί τους;
Δύο δογματικές εκκλησίες έχουμε στην Ελλάδα που εκμεταλλεύονται τους αδαείς. Την Ελληνική Αυτοκέφαλη Ανεγκέφαλη, και το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ μάλιστα είναι νομίζω όποτε ακούω την Αλέκα πολύ ποιο οργανωμένη και δογματική εκκλησία από την άλλη.
Πρόσθεση 16
Νοεμβρίου 2011, 9:00 πμ
Και για όποιον
δεν κατάλαβε: Τιμώ τα παιδιά και φίλους και γνωστούς μου που ήταν μέσα, γιατί μετά
από εξίμιση χρόνια, 21/4/67 έως 10/11/73, για πέντε μέρες, αντί για μεγάλα λόγια από το Παρίσι,
έκαναν ένα απλό έργο μέσα στο σχολείο τους. Στάθηκαν και είπαν "θέλουμε
ελευθερία" σε εκείνους που την στερούσαν επί ποινή εξορίας, βασανιστηρίων και
θανάτου. Αισθάνομαι βδελυγμία για εκείνους που, αφού τα παιδιά έκαναν όλη την
δουλειά μόνα τους, μπήκαν μπροστά τους και παριστάνουν τώρα τους αντιστασιακούς
σφετεριζόμενοι τα παιδιά εκείνα και ξαναγράφοντας την ιστορία για να χαϊδέψουν
την ιδεολογία του 15%. Και αισθάνομαι οίκτο για εκείνους που βρίσκονται σε
τέτοιο λούκι που δεν βλέπουν την διαφορά, κι έχουνε χάψει την ιδεολογική
προπαγάνδα παπαγαλίζοντας διαλεκτική του 19ου αιώνα χωρίς καν να την καταλαβαίνουνε.
Πρόσθεση #2, 16 Νοεμβρίου 2011, 9:45 πμ
Και για όποιον ακόμα δεν κατάλαβε: δεν προτείνω να περιορίσουμε την γιορτή μόνο στη θυσία, αλλά να την αφιερώσουμε σε εκείνους που τους ανήκει, και όχι στους σφετεριστές που έρχονται πλαγίως να παριστάνουν ότι ήταν και δική τους η κατάληψη και η έκκληση σε εξέγερση.
Και για όποιον ακόμα δεν κατάλαβε: δεν προτείνω να περιορίσουμε την γιορτή μόνο στη θυσία, αλλά να την αφιερώσουμε σε εκείνους που τους ανήκει, και όχι στους σφετεριστές που έρχονται πλαγίως να παριστάνουν ότι ήταν και δική τους η κατάληψη και η έκκληση σε εξέγερση.
Έχω αρκετές ενστάσεις. Η πρωτοπορία των φοιτητών δεν ήταν μακριά από τον ίδιο το λαό. Ο φόβος και άλλα συναισθήματα φυσικά και δεν επέτρεψαν μια ευρύτερη συνεργασία σε ορατό βαθμό, αλλά και τα συναισθήματα που εσύ ένιωθες αποδεικνύουν ότι ο λαός ήταν στο πλευρό των φοιτητών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εδώ πρέπει λίγο να διασαφηνίσουμε τη γιορτή την ίδια και τη λογική της επετείου. Η γιορτή δεν είναι μόνο για τη θυσία των φοιτητών (αυτό είναι το τυπικό γεγονός και η αφορμή). Η γιορτή είναι ένας συμβολισμός για όλο τον αντιδικτατορικό αγώνα. Και σε τούτο τον αγώνα συμμετείχαν ευρύτερα στρώματα του λαού, από πανεπιστημιακούς και μουσικούς μέχρι εργαζόμενους και κομματικές οργανώσεις της αριστεράς. Δικαίως, λοιπόν, συμμετέχει με τη μερίδα του λέοντος το ΚΚΕ (που θυσίασε τόσα μέλη του στον αντιφασιστικό αγώνα) και η άλλη αριστερά και δικαίως συμμετέχει όλος ο λαός.
Είναι λάθος να περιορίσουμε τη γιορτή μόνο στη θυσία και να ξεχάσουμε τον υπόλοιπο αγώνα. Αλλιώς δε θα έπρεπε να γιορτάζουμε την Επανάσταση του 1821 και τις στον αλβανικό μέτωπο ή την Εθνική Αντίσταση, αφού το εορταζόμενο ιστορικό γεγονός είναι μόνο μηδαμινό (χρονικά) σημείο.
ο δείμος του πολίτη: Γνώμη σου. Λυπάμαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ καθόλου δε λυπάμαι, αλλά εκφράστηκε με επιχειρήματα...
ΑπάντησηΔιαγραφήο δείμος του πολίτη: Δεν έχω επιχειρήματα άλλα από τα ιστορικά γεγονότα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔημήτρη, δυστυχώς έχεις δίκιο. Είναι ένα κλασικό παράδειγμα της Ελληνικής κουλτούρας το φαινόμενο άλλος να κάνει τη δουλειά κι άλλος να παίρνει το μισθό για τη δουλειά αυτή. Από το κίνημα αυτό των φοιτητών ξεπήδησαν κάποιοι άνθρωποι που "ξεχώρισαν" για την μετέπειτα καριέρα τους στην πολιτική, χρησιμοποιώντας, όπως πολύ εύστοχα αναφέρεις, στο βιογραφικό τους όλη αυτή την ιστορική συγκυρία. Δε θεωρώ πρέπον να αναφερθώ σε πρόσωπα, άλλωστε λίγο πολύ όλοι τα ξέρουμε, αλλά υπάρχουν άνθρωποι που ενώ τότε ζητούσαν επιτακτικά την ελευθερία, τώρα, βολεμένοι πίσω από τις βελούδινες καρέκλες της εξουσίας με τους παχυλούς μισθούς, πασχίζουν καθημερινά για να εξαθλιώσουν τον Ελληνικό λαό, υπερασπιζόμενοι όχι το δίκαιο του κόσμου αλλά το πολιτικό συμφέρον που τότε πολεμούσαν. Αυτή η μεταστροφή δεν ξέρω αν και πόσο είναι φυσιολογική στην εξελεγκτική πορεία του ανθρώπου, αλλά με αηδιάζει. Για μένα, αυτό είναι το κυριότερο νόημα αυτής της επετείου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για το ΚΚΕ, παρά το γεγονός ότι αν με ρωτούσε κάποιος θα του απαντούσα ότι θεωρώ τις αριστερές πεποιθήσεις ως πιο ανθρώπινες κι ενδεχομένως τις λιγότερο κακές για να διαβιεί ο άνθρωπος στις οργανωμένες κοινωνίες, νομίζω ότι είναι ένα καρκίνωμα το οποίο, για να μην είμαι απόλυτος, λίγα καλά έχει προσφέρει στον τόπο. Κι αυτά αν τα βάλουμε σε μια ζυγαριά μαζί με όλη την υπόλοιπη προσφορά του, νομίζω ότι τα αποτελέσματα θα είναι απογοητευτικά. Δεν μπορώ να μην αναφέρω και το γεγονός ότι η αριστερά επειδή ουδέποτε είχε σκοπό να αναλάβει τα ηνία της χώρας, ζει και δρα σε έναν άλλο κόσμο, πάντως όχι αυτό της Ελλάδας αυτού του πλανήτη.
Φίλε μου Κώστα, χαίρομαι που συμφωνούμε στην πρώτη σου παράγραφο γιατί είναι ένα θέμα πολύ κοντά στην καρδιά μου, το έζησα 15 χρονών, έφτασα μέχρι την Σταδίου... και ακριβώς επειδή το έζησα προσπαθώ να διαφυλάξω την ακεραιότητα των ιστορικών γεγονότων και αληθειών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο ψαχνό: Αν ορίσουμε, θεωρητικά, την "Αριστερά", ως ένα θερμοκήπιο ιδεών προοδευτικών για την εξέλιξη της κοινωνίας με δικαιοσύνη οικονομική και βιοπαλαιστή για όλους (μα όλους), τότε είμαι Αριστερός. Θεωρητικά. (χωρίς να ξεχνάμε πως ότι αντικαταστεί ένα κατεστημένο, γίνεται κατεστημένο μέχρι να αντικατασταθεί το ίδιο) Στην πρακτική, η Αριστερά, παραδοσιακά, απλά αντιτίθεται στα πάντα δημιουργώντας έναν ισχυρότερο τοίχο από αυτόν που υποστηρίζει ότι πολεμά. Την στιγμή δε που πάει να κατευθύνει την οικονομία, άρα να "συμμαζέψει" τις ελευθερίες του ατόμου και του πολίτη, εμένα με χάνει. Η Αριστερά στην Ελλάδα συμπεριφέρεται κατά την γνώμη μου ακριβώς όπως έγραψες.
Το Ελληνικό ΚΚ, όμως, το ΚΚΕ, δεν είναι δυνατόν να θεωρηθεί "Αριστερά" με την θεωρητική έννοια, γιατί αρχίζοντας από το όνομά του είναι ένας ιστορικός αναχρονισμός, το δόγμα του είναι πιο περιπλεγμένη περιπλοκή και ακούνητο κι από της Ελληνικής εκκλησίας, η αρχηγός του είναι ένα καλαμπούρι, και οι οπαδοί χειρότερα πρόβατα κι απ' τους ακόλουθους της Ελληνικής εκκλησίας. Όχι μόνο το ΚΚΕ δεν προσφέρει τίποτα απολύτως, αλλά παίρνει και διαλύει κάθε πιθανότητα κοινωνικής συνεργασίας μεταξύ στρωμάτων και πεποιθήσεων με την συνεχή του άρνηση. Συμφωνώ απόλυτα ότι είναι ένα καρκίνωμα που καταστρέφει ζωές βάζοντάς τες σε ένα σκοτεινό λούκι.
Από την αριστερά που περιγράφεις είμαι κι εγώ. Θεωρητικά όμως, γιατί τέτοιο πράγμα είναι λίγο δύσκολο να υπάρξει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘεωρώ ότι ο καλύτερος "αριστερός" που πέρασε από τον κόσμο ήταν ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ. Εκείνος έκανε πραγματικότητα την κοινοκτημοσύνη, τη δικαιοσύνη αλλά και την αλληλεγγύη, που τα σύγχρονα αριστερά κινήματα επαγγέλλονται, αλλά δυστυχώς δεν εφαρμόζουν.
ΑΚΡΙΒΩΣ Κώστα μου. Ο πιο αγνός αριστερός/κομουνιστής ήταν ο Ιησούς. Και το αγαπημένο γλειφιτζούρι των ...διανοούμενων, ότι ο Ιησούς δεν ήταν ιστορικό πρόσωπο αλλά οι διδαχές μαζεύτηκαν από διάφορους και δημιουργήθηκε ο μύθος του προσώπου του Ιησού, είναι εκτός θέματος και άσχετο, γιατί σημασία δεν έχει το πρόσωπο αλλά οι ΔΙΔΑΧΕΣ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλη η ιδεολογία της Αριστεράς, και της θεωρητικής Αριστεράς, βασίζεται στο Αγαπάτε Αλλήλους, και στο Όποιος έχει δύο χιτώνες δίνει τον ένα, και στο ότι τον τραυματισμένο τον βοήθησε ο Σαμαρείτης γιατί δεν είχε τις δογματικές υποχρεώσεις του ιερέα ούτε τον φόβο του πλούσιου. Όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό, καλύτερα να αγοράσει μερικές κόπιες του Playboy να ξελαμπρικάρει και να ξεβουλώσει τους σωλήνες.
Χα, χα, χα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓελάω με την τελευταία σου πρόταση...
Για τα υπόλοιπα συμφωνώ!
Αμ πως!
ΑπάντησηΔιαγραφήΒλέποντας τώρα τις δύο υποσημειώσεις/διευκρινιστικές προσθήκες του τέλους, οφέιλω να πω ότι θεωρητικά έχεις δίκιο, αλλά είναι τόσο δύσκολο να ορίσουμε ποιος καπηλεύεται ή όχι τη θυσία. Η γιορτή δεν αναφέρεται στη θυσία, αλλά στον αντιδικτατορικό αγώνα. Όποιος βλέπει τον εορτασμό της 17ης Νοέμβρη μόνο προς τη δολοφονία των φοιτητών, έρχεται πολύ απλά να ακυρώσει όλο τον αγώνα. Βέβαια, ορισμένες τέτοιες θέσεις εκπορεύονται και την ως τώρα μονοπώληση της γιορτής και του αγώνα από το ΚΚΕ. Ας μην ξεχνάμε όπως ότι το ΚΚΕ ήταν ένα κόμμα σε παρανομία από δεκαετίες (ήδη προπολεμικά από το Βενιζέλο) και ίσως το μόνο ως κόμμα που με συνέπεια αγωνιζόταν πάντοτε. Και στη χούντα επί της ουσίας το μονοπώλειο του αγώνα το είχαν οι αριστερές δυνάμεις... Βέβαια, το πουλτεχνείο το εκμεταλλεύτηκαν πολύ έξυπνα και πολιτικοί για προσωπική χρήση. Για αυτούς δε διαφωνώ, αλλά διαφωνώ με τη συνολική άρνηση...
ΑπάντησηΔιαγραφήε, ας μην εκφραστώ. θα τα πούμε από κοντά αυτά!
ΑπάντησηΔιαγραφήο δείμος του πολίτη: Δεν ξέρω αν ζούσες την εποχή της δικτατορίας, οπότε δεν είμαι σίγουρος για ποιόν αντιδικτατορικό αγώνα μιλάς, σε επίπεδο πλατειάς κοινωνίας, και ποιός τον ...αγωνίστηκε από τις ίδιες πολυθρόνες απ' όπου αγωνίζονται σήμερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ποιός καπηλεύεται ή όχι την θυσία δεν είναι καθόλου δύσκολο να οριστεί. Η θυσία σημαίνει τι υπέφεραν αρκετοί φοιτητές στις 17 Νοεμβρίου και μετά. Η δικαιολογία για να κατέβουν τα τανκς δόθηκε όταν άνθρωποι άλλοι εκτός φοιτητών προσκόλλησαν εαυτούς και άλλαξαν την ουσία από φοιτητική διαμαρτυρία σε ΚΚΕδικο πλιάτσικο. Αν δεν είχαν πάει να καπηλευτούν το τι είχαν επιτύχει τα παιδιά, δεν ξέρουμε αν θα είχαν έρθει τανκς ή όχι. Ο Παπαδόπουλος δεν ήθελε να τα φέρει γιατί φοβόταν ότι θα οδηγούσε στην πτώση του, όπως και έγινε. Οπότε όποιος ανήκει στην πλευρά εκείνων που αναμείχθηκαν με τους φοιτητές, μπορεί να βγάλει τον σκασμό γιατί δεν αγοράζουμε. Απλό.
Αν θέλει κανείς να γιορτάσει τα αντιδικτατορικά του καναπέ, να τα γιορτάσει τέλη Ιουλίου όταν και έπεσε η Χούντα. Η 16η Νοεμβρίου ανήκει στα παιδιά που έκαναν το πρώτο και το τελευταίο οργανωμένο βήμα έκφρασης ελεύθερου λόγου. Και η 17 Νοεμβρίου ανήκει στο ΚΚΕ και τους προβοκάτορές τους.
Το ότι το ΚΚΕ "ήταν ένα κόμμα σε παρανομία από δεκαετίες" δεν το ξεχνάμε. Αυτό που ξεχνάμε είναι ότι το ΚΚΕ εδώ και καμιά 25αριά χρόνια είναι άσχετο με την πραγματικότητα και έχει περάσει στο χρονοντούλαπο μιας πικρής ιστορίας που δυνάστευσε τρείς γενιές επί 70 χρόνια. Σήμερα το ΚΚΕ είναι το κόμμα που δραπέτευσε από το μουσείο, και η παπαγαλίστική κενή ιδεολογία του ένα προϊόν εναλλακτικό με την εκκλησία της ακροδεξιάς. Διαλέγετε και παίρνετε.
Που ακριβώς είδες "συνολική άρνηση". Για αντέγραψε την σε εισαγωγικά να την δω κι εγώ. Νόμιζα ότι τα λεγόμενά μου ήταν κρυστάλλινα καθαρά ως προς το τι πιστεύω. Και συζήτηση πάνω σε θέσεις βασισμένες σε ιστορικά γεγονότα μπορεί να προταθεί μόνο με απόδειξη ότι τα ιστορικά γεγονότα στα οποία βασίζεται η γνώμη έγιναν διαφορετικά, όχι με σοφιστικές ερμηνείες των γεγονότων από το στάνταρ καλούπι. Γεγονότα. Όχι ερμηνείες.
Ρία μου, εκφράστηκες ήδη στο σχόλιό σου, και συμφωνώ!
Μία παρεξήγηση και μία διευκρίνηση: Δεν εννοούσα εσένα για συνολική άρνηση... Αλλά τέτοιες μέρες έχω διαβάσει κι έχω διαβάσει... Ευτυχώς είμαι νέος (και ωραίος) γεννήθηκα μόλις δύο μήνες πριν τη επέμβαση στο Πολυτεχνείο. Αν δε δέχεσαι ότι υπήρχαν αντιδράσεις κατά της χούντας από άλλους πλην του Πολυτεχνείου τότε θυμήσου τον Γιώργο Κωστάκη, τις δύο κηδείες-συλλαλητήρια εν μέσω χούντας, την απόπειρα δολοφονίας του Παπαδόπουλου, τη στάση των αριστερών και προοδευτικών ηθοποιών, το Μαγκάκη και τόσους άλλους. Δεν ήταν μόνο οι φοιτητές βλέπεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα άλλο λάθος (επίτρεψέ μου) είναι ότι το ΚΚΕ δε συμμετείχε στο Πολυτεχνείο (εκείνες τις μέρες). Επειδή δεν μπορούσε να ελέγξει τις κινητοποιήσεις αυτές, τις θεώρησε προβοκατόρικες (φύλλο 15 του περιοριδκού καθοδήγησης της εποχής) και τις καταδίκασε (ψάξε το αυτό που λέω, δεν έχω τώρα Link). Και αυτή την κατηγορία κατά της ΚΝΕ την προσάπτουν σήμερα όλοι οι αριστεριστές. Άρα μάλλον το ΚΚΕ ευθύνεται για το αντίθετο, για τη μη συμμετοχή του, παρά την τόση αντιστασιακή του δράση.
Θέτεις -σωστά από μία άποψη- θέμα άλλης ημερομηνίας. Ωστόσο, εφόσον παραδειασιακά έχει οριστεί αυτή η ημερομηνία ως αφορμή για τον αγώνα για δημοκρατία, δεν μπορούμε να πούμε κάτι άλλο. Είναι σα να λέμε γιατί γιορτάζετε η 28η Οκτωβρίου κι όχι μια άλλη ημερομηνία (πχ Γοργοπόταμος ή αναχώρηση Γερμανών κλπ) ή γιατί γιορτάζουμε την 25η Μαρτίου κι όχι την ημερομηνία άφιξης του Καποδίστρια ή του Όθωνα ή της ανατίναξης της τουρκικής ναυαρχίδας. Οι δύο εθνικές γιορτές ορίστηκαν έτσι επειδή ορίζουν την έναρξη του αγώνα, ενώ η 17η Νοέμβρη επειδή σηματοδοτεί την αρχή του τέλους για την τυραννία. Σε καμία γιορτή όμως δε μένουμε στο συγκεκριμένο περιστατικό (ούτε η Γαλλική Επανάσταση ταυτίζεται με τη Βαστίλλη ούτε η Αμερικανική στέκει μόνο στην υπογραφή της διακήρυξης αλλά επεκτείνονται σε όλο τον αγώνα κλπ).
ο δείμος του πολίτη: Αν γεννήθηκες Νοέμβριο του 1973, τότε δεν θα θυμάσαι να μπαίνεις σε ταξί στην Αθήνα από το 1974 έως τα τέλη της δεκαετίας του '80, 10-15 χρόνια και να ακούς μονίμως πελάτες και ταξιτζήδες να λένε "καλύτερα ήμασταν με την δικτατορία". Εκεί να δεις αντιστασιακούς. Ποιόν δουλεύουμε; Είναι δυνατόν να μην μπορείς να δεις τον σφετερισμό και την γελοία υποκρισία της οποίας το ΚΚΕ είναι ένοχο πρώτο; Και συ τά 'χεις χάψει, δόλωμα, αγκίστρι και πετονιά, όλα μαζί. Δεν σκέφτεσαι την ζωή που σε περνάει και την χάνεις βυθισμένος στο σκοτάδι της μπαρούφας και του 19ου αιώνα; Είναι κρίμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ τρίτη παράγραφός σου με αφήνει άφωνο. Όταν διαβάζει κανείς τους παραλληλισμούς που κάνεις τι άλλο μπορεί να πει παρά: κρίμα. Παρεμπιπτόντως, εδώ στην Ιταλία την σαλάτα την τρώνε μετά το φαγητό, και δεν έχω φάει ακόμα -το άδειο στομάχι από την άλλη μεριά ίσως να είναι και καλό την συγκεκριμένη στιγμή.
Ρε, συ, Δημήτρη, θες να με τρελάνεις (δεν είναι δύσκολο, ξέρεις); Εγώ δεν είπα ότι το ΚΚΕ μονοπωλεί το Πολυτεχνείο; Σαφώς και είχε δράση μεγάλη στη χούντα, αλλά φυσικά κι αρνούμαι να μονοπωλεί όλο τον αντιχουντικό αγώνα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό την άλλη, η εικόνα που λες για τα ταξί αποτελεί προσωπική εμπειρία, από ένα μικρόκοσμο (Σεπτέμβρη γεννήθηκα by the way, είπα δύο μήνες πριν το Πολυτεχνείο). Η άποψη μερικών δεκάδων ή εκατοντάδων ανθρώπων δε σημαίνει τίποτα. Και σήμερα ακούγονται τέτοιες μλκ, αλλά θα πρέπει να πιστέψω ότι το εννοούν ή ότι εκφράζουν όλο το λαό; Φυσικά και όσοι αγωνίζονταν (έδωσα κι ονόματα και άλλα χαρακτηριστικά του όλου αγώνα) δεν ήταν εκπρόσωποι του λαού. Αλλά όπως φάνηκε και την υπερψήφισή τους αργότερα, μάλλον τελικά εξέφραζαν το μεγαλύτερο ποσοστό.
Πάντως σχετικά αν θες δες και τούτα:
tvxs.gr/node/35797, tvxs.gr/node/59116, tvxs.gr/node/59151, tvxs.gr/node/59154 και tvxs.gr/node/34546, tvxs.gr/node/59531, και Υπόθεση Γεωργάκη ή Η αληθινή ιστορία της 17 Νοέμβρη (ή εδώ). Πιστεύω ότι θα δείξουν πολλά στοιχεία που μάλλον κάπου προσπέρασες.
Πάντως χωρίς να αναφερθώ σε εσένα, σήμερα παρατηρούμε μία προσπάθεια όχι απομυθοποίησης αλλά περιορισμού της σημασίας του αγώνα όσων αγωνίστηκαν κατά της χούντας είτε με αφορμή τα επεισόδια των αντιεξουσιαστών είτε από τη μονοπώληση του αγώνα από κομμουνιστές. Το ζήτημα για μένα είναι ότι τέτοιες προσπάθειες, ακόμα και με ένα αθώο -όχι ακροδεξιό εννοώ- σκεπτικό, ουσιαστικά οδηγεί όχι απλά στην απομυθοποίηση, αλλά στην αδιαφορία για τον αγώνα για τη δημοκρατία (όπως γίνεται και με τις δύο άλλες εθνικές γιορτές). Οι γιορτές έχουν νόημα ως σύμβολα διαχρονικά που μπορούν να συνδέσουν το σήμερα με το παρελθόν. Αλλιώς ούτε αξία έχουν ούτε και νόημα. Γι' αυτό μην παρεξηγείς την επιμονή μου για έναν αγώνα υπέρ της δημοκρατίας (σ.σ. ήταν εντελώς αγενές το "αγκίστρι")...
ο δείμος του πολίτη: Λοιπόν, είχανε να με διπλαρώσουνε μάρτυρες του γιεχωβά πολλά χρόνια. Προχτές καθόμουνα σ' ένα παγκάκι έξω από το σούπερμάρκετ περιμένοντας την Μαργαρίτα όταν μου ήρθαν δύο μεσήλικες κυρίες με μπόλικο έντυπο υλικό. Έκανα ότι δεν μιλούσα Ιταλικά, τους μίλησα Αγγλικά, "Αμερικάνο" μου χαμογελάνε, "Γιες" τους χαμογελάω. Μου ξαναχαμογελάνε και φεύγουνε. Μετά από λιγότερο από δέκα λεπτά επιστρέφουν όλο χαμόγελα με έντυπη ύλη στα Αγγλικά. Μιλήσαμε δεκαπέντε λεπτά, στα Ιταλικά τελικά, γιατί δεν είχα τι άλλο να κάνω. Όταν τελικά αναγκάστηκαν να φύγουν συνειδητοποίησα ότι ένας μπαμπάς με ένα μικρό είχαν στηθεί και ακούγανε. "Μπράβο!" λέει ο κύριος. "Αριστοτεχνικά τις διώξατε".
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που είναι ενδιαφέρον με τους μάρτυρες του Γιεχωβά είναι το εξής περίεργο. Κατ' αρχάς "μάρτυρας" εννοεί το μαρτύριο, όχι την μαρτυρία στην συγκεκριμένη ονομασία. Λοιπόν: ο προορισμός του μάρτυρα του Γιεχωβά δεν είναι να προσηλυτίσει, αλλά να μαρτυρήσει ο ίδιος σπέρνοντας τον λόγο του γιεχωβά.
- Αν σε κάνουν να τους πιστέψεις είναι ευτυχείς γιατί αύξησαν με σένα τον αριθμό τους.
- Αν στα πουν και δεν τα χάψεις είναι ευτυχείς γιατί έσπειραν τον λόγο του θεού τους ούτως ή άλλως, και η άρνησή σου επιβεβαιώνει την ανάγκη για την προσπάθειά τους.
- Αν τους κλείσεις την πόρτα στα μούτρα και τους πεις άει σιχτιρ! είναι ευτυχείς γιατί μαρτύρησαν για τον γιεχωβά.
Ότι και να γίνει οι μάρτυρες του γιεχωβά κερδίζουν, και στα μάτια τους εσύ έχεις χάσει. Άρα ότι και να τους πεις εκείνοι απλά επιτυγχάνουν περισσότερη ανάταση πίστης και συ χάνεις την ώρα σου.
Ένα πράμα σαν τους μάρτυρες του ΚΚΕ, να δεις.
Χρόνια ασχολούμενος με θρησκείες θα συμφωνήσω (η πόλη). Κάπου ασχολούμενος και τα κόμματα πάλι θα συμφωνήσω (η κανέλα). Απλά εμένα δε με νοιάζει και ούτε μέλος του ΚΚΕ είμαι ούτε Μάρτυρας του Ιεχωβά.
ΑπάντησηΔιαγραφήο δείμος του πολίτη: Δεν πειράζει, κανείς δεν είναι τέλειος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο 1973 ήμουνα 7 χρονώ, δε θυμάμαι πολλά. Αργότερα, από δεύτερο χέρι άκουσα, έμαθα, προβληματίστηκα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ σύγκρουση θεωρίας-πράξης, ιδεαλισμού-πραγματικότητας, ηρωισμού-καπήλευσης ήταν, είναι, και θα είναι η κεντρική ιδέα της πολιτικής ζωής, όσο τουλάχιστον εγώ ζω και θυμάμαι.
Με τις απόψεις σου ταυτίζομαι 100%. Μου θύμισες το μακαρίτη τον πατέρα μου... Ας είναι... Ίσως κάποτε πούμε περισσότερα από κοντά. (Οι αέρηδες του Σικάγο με έχουν πάρει και σηκώσει, όνειρό μου να ζήσω το υπόλοιπο της ζωής μου στη Νέα Αγγλία. Ίδωμεν...)
Πάντως κάθε 17/11 που πέρναγα στην Αθήνα (ζούσα στο κέντρο και ήταν αναπόφευκτη η ταλαιπωρία), μόνιμες απορίες μου ήταν: Τι δουλειά έχουνε οι τσίκνες και τα χοτ-ντογκ με την κατάνυξη της θυσίας; Τι δουλειά έχει ο αγνός ιδεαλισμός της πρόωρα χαμένης νιότης με τα παπαγαλίσματα των πολιτικάντηδων; Και τι άλλαξε προς το καλύτερο ύστερα από το κάψιμο χ αμερικανικών σημαιών;
Panem et circenses, νυν και αεί. Δυστυχώς.
Καλό σας ξημέρωμα!
Θα συμφωνήσω σε όλα εκτός από εκτός από ένα, τον λόγο για τον οποίο μπήκαν τα τανκς.Το θεωρώ υπερβολικό, δεν νομίζω ότι αυτό έχει σχέση με τους κνίτες και τους διάφορους άλλους που μπήκαν μέσα. Ήταν κατα κάποιο τρόπο αναμενόμενο να γίνει αυτό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο μόνο που μπορώ να προσάψω στο κκε είναι το καπέλωμα σε δεύτερο χρόνο. Σήμερα οι περισσότεροι νομίζουν ότι το κκε το οργάνωσε κλπ. Ένω δεν είχαν καμία σχέση. Μάλιστα τους φοιτητές πο το ξεκίησαν τους είχαν χαρακτηρίσει πράκτορες. Μετά έγιναν κομμουνιστές αγωνιστές.
Από κει και πέρα ότι λες για το κκε του σήμερα με βρίσκει σύμφωνω.
Αγαπητή μου Λευκή, για έναν 15χρονο που πήγαινε στα 16 σε λίγο, ήταν μέρες μεθυστικές. Για μας, στο λύκειο (τότε ήταν γυμνάσιο) ο φόβος και η απογοήτευση ξεκίνησε στις 16 Νοεμβρίου όταν είδαμε τους παρείσακτους που ήδη είχαν αρχίσει τις κινήσεις καπήλευσης των κινήτρων των φοιτητών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, το πανηγύρι του ΚΚΕ και περιφερικών πλανητών, που στήνεται κάθε 17 Νοεμβρίου, γεμίζει τον αέρα τσίκνα, και όχι μόνο από σουβλάκια...Όσο για τις Αμερικανικές σημαίες που καίγονται, είναι η αλεπού που καίει τα κρεμαστάρια. Δώστους από μια πράσινη κάρτα παραμονής και ένα χρόνο μισθό σε δολάρια και βλέπουμε τι θα καίνε μετά. Είναι το παλιό που λεγόταν: "αν θες να μεταπείσεις έναν κομουνιστή, δώστου ένα εκατομμύριο δολάρια".
Συμφωνώ απόλυτα με τα λεγόμενά σου. Ο πατέρας σου κι εγώ, αν και σε ηλικία είμαι κοντύτερα σε σένα, είμαι σίγουρος θα συμφωνούσε και 'κείνος... Μακάρι μια μέρα να τα πούμε και από κοντά.
Επίσης συμφωνώ και δευτερολογώ στην επιλογή Νέας Αγγλίας! Εκεί έζησα, γύρω από την Βοστώνη, εκεί γεννήθηκε ο γιός μου όπου και τον μεγάλωσα. Έχω ταξιδέψει πολύ στις ΗΠΑ, και αγαπώ πάρα πολύ το Μανχάταν, αλλά η Νέα Αγγλία έχει ιδιαίτερη θέση. Πέρα από τον παράδεισο που ζούμε τώρα στο χωριό μας, για μένα το μόνο άλλο μέρος είναι η New England. και το Colorado μέσα στα βουνά!. Τα τελευταία χρόνια μου στις ΗΠΑ ζούσα σε ένα σπίτι που είχα αγοράσει πάνω σε παραλία της νότιας Μασαχουσέτης, με τον Ατλαντικό ωκεανό 20 μέτρα από την πόρτα μου.
Καλή σου μέρα!
Καλώς ήρθες και πάλι Matias! και σ' ευχαριστώ για την ευκαιρία να διευκρινίσω αυτό που έγραψα, το οποίο πράγματι είχε γραφτεί πολύ γρήγορα και σηκώνει εξήγηση.
Οπωσδήποτε, ποτέ δεν θα εννοούσα ότι τα τανκς μπήκανε επειδή είχαν αναμειχθεί μη φοιτητές, ή ότι τα τανκς είναι "ευθύνη" των μη φοιτητών που αναμείχθηκαν. Έχεις απόλυτο δίκιο. Η σύντομη αναφορά μου παραπάνω αναφέρθηκε στο ότι αυτό "έδωσε την δικαιολογία" να κατέβουν τα τανκς.
Μέχρι τις 16 Νοεμβρίου, είναι γενικά παραδεχτό ότι ο Παπαδόπουλος, ενώ θα ήθελε να επέμβει και να βγάλει τα παιδιά έξω, δεν το έκανε από φόβο των κυρώσεων. Την στιγμή που η σκηνή άλλαξε, και, από φοιτητές μέσα στο πολυτεχνείο, έγινε λαός που με επίκεντρο το πολυτεχνείο κλιμάκωνε τα γεγονότα, τότε, δόθηκε μια δικαιολογία στην χούντα. Κάτι παρεμφερές, με κάποιο τρόπο, της σημερινής συζήτησης του αν το πανεπιστημιακό άσυλο είναι μόνο για τους φοιτητές ή και για τους μη-φοιτητές αναρχικούς.
Πολλοί πιστεύουν, και εγώ, ότι αν οι εκδηλώσεις των μη-φοιτητών είχαν εστιάσει σε άλλους δημόσιους μόνο χώρους και δεν είχαν μπει οι ίδιοι μέσα στο πολυτεχνείο, (αν είχαμε φερ' ειπείν μόνο φοιτητές μέσα στο πολυτεχνείο και λαό στην Ομόνοια, ή/και στο Σύνταγμα) τα τανκς δεν θα είχαν μπει μέσα στο ίδιο το πολυτεχνείο στις 17 Νοεμβρίου. Απλά δεν το ξέρουμε.
Αλλά σε όλα τα χρόνια της δικτατορίας, εκτός από μεμονωμένες πράξεις ατόμων όπως ο Παναγούλης, η κοινωνία στην πλατειά της έκφραση ουδέποτε εναντιώθηκε ή οργανώθηκε κατά της χούντας.
Πρόσθεσε στα παραπάνω την καπήλευση που έχει γίνει τα τελευταία 38 χρόνια των προθέσεων και ταυτότητας των φοιτητών του πολυτεχνείου, από εκείνους που παριστάνουν τώρα τους αντιστασιακούς και τους διανοούμενους, και εκεί βρίσκεται η ανάρτησή μου.
Οκ παρεξήγησα αυτό που έγραψες, καλά που το διευκρίνησες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε βρίσκεις σύμφωνω. Από αυτά που έχω ακούσει έχω σχηματίσει παρόμοια εικόνα. Αν και τελικά μικρή σημασία έχει τι θα είχε γίνει. Το σημαντικό είναι το παιχνίδι που παίχτηκε στη συνέχεια και παίζεται μέχρι σήμερα.
Χαίρομαι, αγαπητέ Matias, και σ' ευχαριστώ. Άλλωστε, η ιστορία και τα μαθήματά της έχουν την μοναδική αξία της διδαχής, μπας και σιγά-σιγά μπορέσει η οποιαδήποτε κοινωνία να αποφύγει την επανάληψη των ίδιων λαθών ή την διαιώνιση τάσεων που μόνο ανάπτυξη δεν επιτρέπουν... καλό σου απόγευμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔημήτρη,'ημουν "πρωτάκι",6 χρονών,όταν έγινε το Πολυτεχνείο...θυμάμαι να γυρίζω απ το σχολείο (στην παλιά σου γειτονιά νομίζω,πάνω απ την Ασκληπιου...)και ν'ακούω τους πυροβολισμούς...
ΑπάντησηΔιαγραφήΘυμάμαι οτι η εικόνα του τανκ που έριχνε την πύλη μου είχε εντυπωθεί τόσο,ώστε την ζωγράφισα στο σχολείο εκείνες τις μέρες,με αίμα να ρέει απ τους πατημένους ανθρώπους...
Fast forward στο σήμερα που η μικρή μου επέμενε να παραστούμε στην γιορτή του σχολείου που φέτος είχε αναλάβει η τάξη της(Δ'):kαι πόσο δίκιο ειχε Δημήτρη...
τα μικρά,που δεν έχουν φυσικά ιδέα τι σήμαινε χούντα,χάρη και στην εξαιρετική καθοδήγηση των δασκάλων τους(σε δημόσιο σχολειό,να τα λέμε..),
μας κατασυγκίνησαν,δείχνοντας οτι είχαν μπει για τα καλά στο νόημα και το πετσί "του ρόλου" τους...μερικά προσωπάκια έβλεπες οτι ήταν έτοιμα να κατέβουν σε πορεία ή μαχητική διαδήλωση,έτσι όπως έλεγαν "τα λόγια τους" με αληθινό πάθος και την σπίθα της αδικίας στα μάτια τους...
Ισως ακόμα και τα 9χρονα να διαισθάνονται-περισσότερο απ'οτι νομίζουμε-την τεράστια αδικία σε βάρος του μέλλοντος του που τελείται τώρα...Απλά δεν γνωρίζουν οτι θα πληρώσουν ,κι αυτά κι εμείς,την αμετροέπεια και εξουσιομανία της Γενιάς του Πολυτεχνείου,αυτών που όπως λες,υποκατέστησαν τους γνήσιους αγωνιστές μετά την 17η Νοε'73,αυτών που σήμερα τα έμαθαν να θεωρούν "ηρωες"...
Φίλε Squarelogic, συγγνώμη για την καθυστέρηση στην απάντηση σε ένα υπέροχο σχόλιο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρέπει να είσαι υπερήφανος για τα παιδιά του σχολείου, κι εγώ μαζί σου, για την ειλικρίνεια και ενστικτώδη συμμετοχή, αλλά και για τους δασκάλους και δασκάλες που τα καθοδήγησαν σε μια εκδήλωση που φέρνουν δάκρυα στα μάτια των μεγαλύτερων και βοηθάν να πάρει την θέση του, στην ιστορία και στις επόμενες γενεές εκείνη η σπίθα που ξεπήδησε από τα τότε παιδιά μας.
Και έχεις δίκιο, ότι η διαίσθηση που αποκτούν τώρα για το παρελθόν της κοινωνίας τους θα τα βοηθήσει να ανακαλύψουν την δική τους θέση στα χρόνια που θα έρθουν, όταν θα καλεστούν εκείνα να συνεχίσουν το χτίσιμο μετά από την καταστροφή -μαθαίνοντας ίσως από το αυτά πουτώρα ξεκινάν να αισθάνονται.
Όταν ήμουν εγώ στην θέση τους, πριν 45 χρόνια, τα οράματα που έδιναν τα σχολεία σε μας είχαν να κάνουν με την επανάσταση του '21, εκατόν πενήντα χρόνια πριν, και αυτές οι γαλουχήσεις ήταν αυτά που πήραμε εμείς. Τα σημερινά παιδιά όμως δεν κοιτάν 150 χρόνια πίσω, αλλά 38. Μια ιστορία πιο πρόσφατη, και πιο σχετική με την πραγματικότητά τους. Αυτό είναι νομίζω καλό.
Γιατί οι ήρωες ζουν μέσα μας, και σαν παιδιά ζητάμε την γνώση που θα μας επιτρέψει να δώσουμε πρόσωπο στους ήρωές μας.
Καλή σου μέρα και σ' ευχαριστώ, squarelogic μου, να χαίρεσαι την κορούλα σας.