Ανηφόρα

Κι η ζωή θα συνεχίσει να τραβά μια ανηφόρα που δεν βλέπουμε καν που θα καταλήξει όσο κι αν σκαρφαλώσουμε.

Ένα από τα ιλαρά, έτσι για να γελάσουμε λιγάκι μέσα από το κλάμα, είναι ότι ο Γιωργάκης φαίνεται πως πραγματικά πιστεύει τον εαυτό του για οσιομάρτυρα εθνοσωτήρα. Κάτι σαν τον θάμνο τον Τζωρτζ Ντάμπλγιου Μπους, τον ηλίθιο Πινόκιο που άκουγε την φωνή του Θεού.

Το ατού του, πριν δεκαοχτώ μήνες, ήταν ότι η Ευρώπη δεν ήταν έτοιμη για την χρεοκοπία της Ελλάδας. Δεν το χρησιμοποίησε, δεν εξεβίασε όπως θα έκανε ο κάθε διαπραγματευτής με γεννητικά όργανα και σπονδυλική στήλη. Τώρα που το θυμήθηκε είναι πλέον λίγο αργά. Τώρα, δεκαοχτώ μήνες αργότερα, η Ευρώπη ειναι σχεδόν έτοιμη να μας αδειάσει. Τώρα, ο εκβιασμός του Δημοψηφίσματος δεν προκαλεί, στην Ευρώπη, φόβο, αλλά θυμό του στυλ "ά στο διάολο". Λίγο αργά φοβήθηκε ο Γιωργάκης και ζήτησε να κρυφτεί πίσω από αυτούς στους οποίους δε έδινε σημαία μέχρι τώρα...

Η Ελευθεροτυπία σήμερα λέει δημοψήφισμα τον Γενάρη. Όχι τώρα. Τον Ιανουάριο. Μετά τις γιορτές, να φάμε και κανένα μελομακάρονο (χασμουρητό).

Και το μεγάλο πρόβλημα, ποιό είναι; Η ανάπτυξη. Μας τελείωσε η ανάπτυξη. Ανάπτυξη γιοκ.

Πως έγινε τέτοιο πράγμα και χάσαμε την ανάπτυξη;

Να προτείνω την ταπεινή μου γνώμη: Με τους νόμους, τα συστήματα, τον τραγέλαφο του δημοσίου, και το ύφος κοτζαμπάση του δημόσιου υπάλληλου μπροστά στον ταπεινό ραγιά, όταν χρειάζονται δέκα σφραγίδες και πέντε χαρτόσημα και δέκα φάσκελα από είκοσι εφορίες και οχτώ μήνες γραφειοκρατία για να γίνει μια δουλειά, ποιός να κάνει δουλειά νόμιμη και ποιός να υπακούσει ποιους νόμους;

Το Ελληνικό (όπως και το Ιταλικό) σύστημα προεξοφλεί ότι ο πολίτης είναι κλέφτης που πάει να το ξεγελάσει, και κάνει, το σύστημα, τόσο δύσκολη την ζωή οποιουδήποτε προσπαθήσει να φτιάξει μια δουλειά, η οποία θα έφερνε ανάπτυξη, τόσο δύσκολή που όποιος προσπαθήσει να κάνει οτιδήποτε είναι αναγκασμένος να το κάνει παράνομα, με αποτέλεσμα να μην φαίνεται τίποτα στα βιβλία ούτε των πολιτών ούτε του κράτους.

Εγώ ένας υπάλληλος ήμουν στις ΗΠΑ το 1995, και μόνος μου έβγαζα αρκετά τσίμα-τσίμα για να θρέψω την οικογένεια. Παραιτήθηκα, και από το άχτιστο υπόγειο του σπιτιού, με μπετό και τούβλα, ένα τραπέζι και ένα μεταχειρισμένο κομπιούτερ, ξεκίνησα δύο Corporations (κάτι σαν ανώνυμες εταιρείες με διοικητικό συμβούλιο ενός ατόμου και μετοχές όλες σε ένα άτομο, εμένα). Η δημιουργία των corporations κόστισε κάπου 800 δολάρια και λιγότερο από μια βδομάδα. Το περισσότερο κόστος και ο περισσότερος χρόνος πήγε στην εταιρία η οποία έκανε για μένα τις δύο εγγραφές.

Τα τιμολόγια στους πελάτες μου τα έγραφα στο κομπιούτερ μου και τα έστελνα σε pdf με email. Ούτε "επίσημα" βιβλία της εφορίας με τρύπες χρειαζόντουσαν, ούτε τίποτα. Και μια φορά τον χρόνο έδινα 1000 δολάρια σε ένα λογιστή να μου κάνει τους φόρους μου τους οποίους τους πλήρωνα βάση του τι δήλωνα. Και η πολιτεία, και η ομοσπονδιακή κυβέρνηση με πίστευαν, και καλά έκαναν γιατί δεν είχα λόγο να πω ψέματα.

Άλλωστε, το σύστημα και το Πολιτειακό και το Ομοσπονδιακό ήταν σχεδιασμένα να με βοηθήσουν και να με διευκολύνουν να επιτύχω.

Σε δύο χρόνια είχα νοικιάσει γραφείο, είχα αγοράσει έπιπλα και κομπιούτερ για το γραφείο, και είχα δώσει δουλειά σε τρεις Αμερικανούς υπαλλήλους, μειώνοντας την ανεργία ολομόναχος κατά τρεις νοματαίους.

Όταν ένας κεραυνός μιας θύελλας πήρε όλα τα κομπιούτερ, η ασφαλιστική μου εταιρεία μου είχε δώσει μετρητά να αγοράσω καινούργια κομπιούτερ του κουτιού μέσα σε 24 ώρες, πριν καν η θύελλα φτάσει στον Καναδά και εξασθενήσει. Μάλιστα τα καινούργια κομπιούτερ ήταν καλύτερα από αυτά που έκαψε ο κεραυνός.

ΑΥΤΟ λέγεται ανάπτυξη. Και η μια από τις δύο corporations έστειλε τον γιό μου Πανεπιστήμιο στις ΗΠΑ και με συντηρεί ακόμα εδώ στα βουνά της Ιταλίας.

Αν η Ελλάδα θέλει ανάπτυξη, ψάχνει να την βρει σε λάθος μέρος.

Αλλάξτε τους νόμους, τα συστήματα και την γραφειοκρατία ώστε να μπορεί ο κόσμος να δημιουργήσει αγορά μεταξύ του και να δουλέψει και να παράγει, και να το κάνει νόμιμα.

Μην λέτε ότι οι πολίτες δεν ακολουθούν τους νόμους. Γράψτε νόμους και συστήματα που να ακολουθούν και να διευκολύνουν τους πολίτες.

Άλλο κυβέρνηση "μεγάλου" ή "μικρού" μεγέθους, κέντρο-αριστερά ή κέντρο-δεξιά, και άλλο η τραγελαφική βλαμμένη γραφειοκρατία της Ελλάδας όπου ο δημόσιος υπάλληλος πίσω από το γκισέ είναι ο πασάς στα Γιάννενα που αποφασίζει και διατάσει τους υποτακτικούς να πάνε να πνιγούν, αναγκάζοντάς τους να δρουν υποτραπέζια με μαύρα χρήματα εκτός "πολιτείας". Με επίσημα βιβλία με τρύπες και χαρτόσημα και μαλακίες στο τετράγωνο αντιπαραγωγικές. Η νομική υπόσταση"Επίσημων" βιβλίων προσδιορίζει εξ' ορισμού ότι υπάρχουν και "ανεπίσημα" βιβλία, και, αυτό γίνεται. Το επίσημο βιβλίο θα έπρεπε να είναι αυτό που γράφει ο πολίτης χωρίς να φοβάται ότι το κράτος του τον θεωρεί κλέφτη μόνο και μόνο επειδή αναπνέει.

Άκου να πρέπει να χάσεις μια και δυό μέρες από τη δουλειά σου να κάτσεις ουρά για να σε δει αυτοπροσώπως ο υπάλληλος και να χρησιμοποιήσει το σύμβολο της δύναμής του: τις σφραγίδες! Το μόνο που αναπτύσσεται με αυτό τον τρόπο είναι το πρόβλημα της έλλειψης ανάπτυξης.

Πάρτε τις αποφάσεις από τα χέρια του κάθε κομπλεξικού δημόσιου λειτουργού, και επιχειρισιακά/κοινωνιολογικά αργάμματων υπουργών, και υπουργείου, και δώστε τις, τις αποφάσεις, σε άξια μηχανογράφηση και αυτοματοποίηση, με προγράμματα, όχι όμως γραμμένα από τους τραγελαφικούς προγραμματιστές που έχουν γίνει πανούκλα στην Ελλάδα. Γραμμένα από προγραμματιστές που κατανοούν ότι ο προγραμματισμός είναι η μετάφραση μεταξύ ανθρώπου-χρήστη και μηχανής υπολογιστικής.

Η ανάπτυξη θα έρθει όταν το σύστημα επιτρέψει στους πολίτες να αναπτυχθούν χωρίς μύρια εμπόδια και καθυστερήσεις.

Η ανάπτυξη θα έρθει όταν το σύστημα πάψει να είναι σχεδιασμένο πάνω στην Μεσογειακή αξίωση ότι ο πολίτης είναι κλέφτης.