Άνοιξη

 

Καθώς η Πολιτική Άνοιξη παρελαύνει περιβεβλημένη με το ψοφίμι της Νέας Δημοκρατίας, καθώς το ΠΑΣΟΚ χωρίς το "Πα" των Παπανδρέου έχει μείνει ΣΟΚ, και περνάμε σύριζα από τις παρυφές ενός εμφυλίου ο οποίος διαφημίζεται αλλά δεν έρχεται, τι πιο πρέπον από το να δίνει ένας πρωθυπουργός συνέντευξη στον Πρετεντέρη;

Εν τω μεταξύ, Το Βήμα, που είναι δημοφιλής εφημερίδα και ιστοσελίδα, δημοσιεύει ένα ανυπόγραφο άρθρο, αποδιδόμενο σε "Ειδικό Συνεργάτη", όπου γράφει, στο πλαίσιο έγκυρου εθνικού τύπου για τον "κ Τόμσεν και την παρέα του", προμηνύοντας ότι η τρόικα, ή οποία "δογματίζει και επιμένει ανοήτως...", θα "νοιώσει αμήχανα" μόλις η κυβέρνησή μας τους μιλήσει --προφανώς αφού τελειώσει να μιλάει με τον κύριο Πρετεντέρη.

Τα δύο τελευταία χρόνια η διύλιση των γεγονότων αφήνει μια πολύ καθαρή εικόνα: Προσπαθήσαμε να μην επιστρέψουμε στην Δραχμή. Το ερώτημα όμως δεν είναι αν θα περάσουμε σύριζα από τον γκρεμό και θα γλυτώσουμε, και με τι θυσίες και εξαθλίωση. Το πραγματικό ερώτημα είναι αν, αφού προφανώς γλυτώσει, η Ελληνική κοινωνία θα καταφέρει να μην επαναλάβει τα ίδια. Γιατί, ο τελικός υπεύθυνος είναι η κοινωνία, η οποία, όταν δεν "πράττει", αρκείται στο να "ανέχεται" ή και να κλείνει τα μάτια εφ' όσον έχει κάτι τις να βάζει στην τσέπη της. Το τελικό στοίχημα βρίσκεται με την κοινωνία των καθημερινών ανθρώπων, και τίποτα ακόμα δεν έχει γίνει εμφανές, από εκείνη την κατεύθυνση, για το αν η κοινωνία μπορεί να διαιωνίσει την ...επερχόμενη "σωτηρία".

Εδώ είχα γράψει εξ αρχής ότι έπρεπε να είχαμε επιστρέψει στην δραχμή, με κύριο σκεπτικό το ότι δεν έχουμε τα οικονομικά και κοινωνικά φόντα σ' αυτή την χώρα να διατηρήσουμε μια οικονομία που να ανήκει άξια και "με το σπαθί της" στον δυτικό κόσμο. Κανείς δεν θα χαρεί περισσότερο από εμένα αν σε δέκα, είκοσι χρόνια από τώρα η κοινωνία με διαψεύσει.

Για την ώρα, η χρησιμότητα του ΣΥΡΙΖΑ ως μπαμπούλας για να μην μας αδειάσει η Ευρώπη έχει αρχίσει να φτάνει στο τέλος της, και η Ελληνική κοινωνία δεν τον χρειάζεται άλλο. Ο ίδιος ο τσομπάνης του ΣΥΡΙΖΑ άλλωστε προσπαθεί να τον διαλύσει για να τον μορφώσει σε γνήσιο Ρωμαίικο μαντρί μονοπροσωπικού κόμματος. Αυτοί τελειώνουνε. Από τα 27%, τα 3%-4% θα καταλήξουν εκεί που ήταν πάντα και τα υπόλοιπα 20-τόσα τοις εκατό θα ακολουθήσουν τον καινούργιο, νέο και όμορφο τσομπάνη.

Τα σωστότερα πολιτικά λόγια των τελευταίων μηνών, από όσο είδα εγώ, τα είπε την περασμένη βδομάδα ο Γλέζος. Ο Γλέζος, τελικά, είναι από τους ελάχιστους που πραγματικά σέβομαι άσχετα αν συμφωνώ η όχι μαζί του. Και το μόνο κόμμα που σέβομαι τελικά, κι ας βρίσκομαι στην αντίπερά του όχθη κι ας μην το ψηφίσω ποτέ, είναι το ΚΚΕ που τουλάχιστον παραμένει σταθερό στις αξίες του και ειλικρινές στο τι αντιπροσωπεύει. Μπορεί να μαλακίζεται αλλά τουλάχιστον το κάνει αυτό τίμια (συγκρινόμενο με τα άλλα). Αν ήθελε κανείς να συγκρίνει άκρα, την Χρυσή Αυγή πρώτα με το ΣΥΡΙΖΑ θα την συνέκρινε και μετά, αν και καθόλου, με το ΚΚΕ... Είναι θέμα και ηγεσίας αλλά και οπαδών. Οι Καμένοι φερ' ειπείν μπορεί να είναι σήμερα αυτό που ήταν η Πολιτική Άνοιξη πριν 20 χρόνια και να έχουν παρεμφερές μέλλον στην μάρκα της ΝΔ. Τα δόγματα και οι πολιτικοοικονομικές θεωρίες είναι για τα μάτια: είναι ο κράχτης-δικαιολογία για να μαζεύονται τα πρόβατα και τα κατσίκια που βελάζουνε Ελληνικά και θέλουν ένα φράγκο βερεσέ.

Αλλά, όπως πάντα εδώ στην αποθηκούλα σκέψης, και όπως και στην τρίτη παράγραφο αυτής της ανάρτησης, η εστίαση ξεφεύγει από τις παγίδες του δογματισμού, συστημάτων, κομμάτων, πολιτικής κλπ., και πάει κατ' ευθείαν σε εκείνους που τα δημιουργούν αυτά, που τα υποστηρίζουν, τα διαιωνίζουν ή τα ανέχονται: την ίδια την κοινωνία των καθημερινών ανθρώπων.

Άλλωστε, όπως ένα ιστιοφόρο πρέπει πάντα να αλλάζει τακτική εκμεταλλευόμενο τον άνεμο -πριν ο άνεμος το αναποδογυρίσει, έτσι και στην κοινωνία και στην οικονομία ποτέ δεν πρέπει να ακολουθείται μονίμως η ίδια γραμμή-συνταγή. Αν μια χώρα δεν είναι ευέλικτη διαχρονικά, στις οικονομικές θεωρίες και στην κοινωνική αντιμετώπιση, την παίρνει ο αέρας και τα κύματα.

Ανήκωμεν άραγε εις την Δύσην, ή προτιμάμε να ανήκουμε εις τους Έλληνες; ποιούς Έλληνες; εκείνους που αναφερόμενοι σε άτομα τα αναφέρουν με την καταγωγή τους και λένε "ο Αμερικάνος", "ο Αλβανός", "ο Γερμανός", ή χειρότερα, "ο Πόντιος", ή, "ο Εβραίος". Ποιούς; εκείνους οι οποίοι κρίνουν το ποιόν ενός ανθρώπου από το αν είναι ομοφυλόφιλος ή αν έχει AIDS ή αν ο παππούς του ήταν στην αντίθετη όχθη στον εμφύλιο; Εκείνους που άμα διαβάσουνε κάτι στ' Αγγλικά το χαύουνε επειδή ήρθε απ' όξω και ο Μάικλ Μουρ να τό 'χει πετάξει; Εκείνους οι οποίοι το μόνο επιχείρημα που προβάλουν σε συζήτηση είναι το αν κάποια άλλη κατάσταση είναι χειρότερη από εκείνη που συζητείται, παρεκκλίνοντας έτσι την κάθε συζήτηση από το αντικείμενό της;

Εκείνους τους Έλληνες που συζητάνε με τις ώρες, έντεχνα εστιάζοντας σε λεπτομέρειες περιφερειακές του θέματος ώστε να παρεκκλίνουν την συζήτηση από την γενικότερη ουσία της;

Παρεμπιπτόντως, υπάρχουν τουλάχιστον πέντε συγκεκριμένοι καθ' ιδίαν συζητητές και φίλοι μου οι οποίοι διαβάζοντας τις δύο παραπάνω παραγράφους μπορεί να νομίσουν ότι αναφέρομαι προσωπικά σε ένα άτομο. Όχι, παιδιά, γενικά μιλάω. Τα 90% του κόσμου έτσι είναι.

Το αν ανήκωμεν εις την Δραχμήν ή το Ευρώ, τελικά, δεν είναι θέμα ούτε για την Μέρκελ, ούτε για τον Σαμαρά, ούτε για τον τσίπρα. Είναι θέμα του χαρακτήρα των ανθρώπων που αποτελούν την κοινωνία, κάθε μέρα που ξημερώνει. Και αν ο χαρακτήρας των ανθρώπων λέει ένα πράγμα, ότι ρούχα και να του βάλουν να ντυθεί, δεν θα αλλάξει.

Στο κάτω-κάτω, τι το κακό αν τελικά δεν ανήκωμεν εις την Δύσην; Γιατί να μην είμαστε εκείνοι που είμαστε. Ο κάθε άλλος είναι. Ας είμαστε κι εμείς, όποιοι και να είμαστε: όλο και με κάποιου τα μέτρα και τα σταθμά θα είμαστε καλοί.

Ορίστε! στην Μαδρίτη τουλάχιστον, είναι χαλαροί οι άνθρωποι.

Ειδήσεις τελευταίας στιγμής!

Θα μου πείτε τώρα, τι σχέση έχει αυτό με τα παραπάνω... ε, όλο και κάποια σχέση θά 'χει:


Είπε λεέι ο Σαμαράς, στο Mega, ότι:

«Εγώ σήμερα μπορώ να τους υποσχεθώ ότι θα έχουμε στην Ελλάδα δωρεάν ασύρματο wi-fi internet. Σε όλη την Ελλάδα σ’ ένα χρόνο»

Γιατί να τους το υποσχεθεί;

«θα το κάνουμε. Και γι’ αυτό το είπα. Θα γίνει. Το έχω ψάξει για να το πω. Είναι κάτι το οποίο είναι πάρα πολύ σημαντικό. Και δείχνει στους νέους ότι κάποιος νοιάζεται. Δε λέω ο Σαμαράς, δεν έχει καμία σημασία ο Σαμαράς ή το ποιο κόμμα. Νοιάζεται. Ότι υπάρχει η Ελλάδα που νοιάζεται γι’ αυτά τα παιδιά. Διαφορετικά καήκαμε»

Καλά όλ' αυτά ρε πρόεδρε, αλλά, μια που νοιάζεσαι τόσο, πριν δώσεις στα παιδιά WiFi για το sexting τους, δε τους δίνεις και κανένα Αγγλικό φροντιστήριο να μάθουνε ότι wi-fi σημαίνει στα Ελληνικά "ασύρματο"; Και μετά, τους δίνεις και ασύρματο ασύρματο...