...μοιάζεις με την καρδιά μου

Πολλές φορές πέρασα από το Σύνταγμα τα τελευταία χρόνια αλλά τις προάλλες ήταν η πρώτη φορά που μου δημιουργήθηκε, ενδόμυχα και αυθόρμητα μια… όχι τόσο «σκέψη» όσο αίσθηση. Πέρασα βράδυ με το αυτοκίνητο να βρούμε να παρκάρουμε, να πάμε στην Καπνικαρέα κοντά, να ακούσουμε ένα παιδικό μου φίλο σε ένα κουιντέτο να παίζει ρεμπέτικα.

Θυμόμουνα μικρός που έπαιρνα από το Παλιό Φάληρο το 32 και με κατέβαζε στην Όθωνος στο τέρμα, και από εκεί πέρναγα την πλατεία και πήγαινα στην κορφή της Ερμού να πάρω το 10 να με πάει στη γιαγιά, Σάββατο, στην αντιπαροχή του πατρικού πάνω στην Ασκληπιού. Μπορεί να έπαιρνα λίγα κάστανα στη γωνία, ή κανένα κουλούρι. Έβλεπα τα φώτα, τους ανθρώπους, τα μαγαζιά… ήταν φωτεινά και επείγοντα, πρωτευουσιάνικα και αισιόδοξα όλα.

Τώρα, μέσα από το αυτοκίνητο κατάλαβα ξαφνικά τι ήταν το διαφορετικό. Το Σύνταγμα ήταν σκοτεινό. Κρύο. Με ένα αέρα «κινδύνου». Δεν σου θύμιζε πρωτεύουσα. Δεν έβλεπες τα παιδιά να τρέχουν στα Φροντιστήρια για να μπουν Πολυτεχνείο. Οι πλανόδιοι δεν πουλούσαν κάστανα ούτε ήταν από την Πίνδο. Ήταν από την Αφρική και πουλούσαν πειρατεμένα DVD.

- Κοίταξέ το καλά, είπα στην γυναίκα μου. Θα το βλέπουμε συχνά στην τηλεόραση φέτος και θα είναι μέσα στον καπνό.

Περπατήσαμε τους πεζόδρομους με τα μηχανάκια και τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Καταστήματα πολυεθνικά με τιμές τρελές που πουλούσαν πράγματα που δεν χρειαζότανε κανείς. Εκτός για φιγούρα.

- Πρέπει να το δεχτούμε, είπα. Κοινωνίες ανθίζουν και παρακμάζουν. Και αυτή εδώ, των παιδικών μου χρόνων, μέχρι και τα παιδιά μας, ή τα εγγόνια μας, θα είναι σε παρακμή. Πρέπει να το πάρουμε απόφαση.

Κάτσαμε δίπλα στον φίλο μου, που άλλαζε από μπουζούκι σε μπαγλαμά, στο τραπέζι με τους άλλους του κουιντέτου στο πεζοδρόμιο έξω από το μεζεδάδικο κλεισμένοι ανάμεσα σε τέντες, με τη ζέστη της εξωτερικής θερμάστρας. Αν και το μαγαζί έδεινε στα παιδιά να φάνε τζάμπα για τη μουσική, παρήγγειλα κρασί και μεζέδες να κεράσουμε εμείς. Ο φίλος μου εντυπωσιάστηκε: Παστουρμάς, Σπανακόπιτα, χταποδάκι κρασάτο και κοκκινέλι! Βρε τούτος δεν αστειεύεται! Είπε με επιδοκιμασία.

Κάτσαμε τρεισήμισι ώρες, ρεμπέτικο, Βαμβακάρη, κι ένα αμούστακο παιδάκι που έφερε το μπαγλαμά του και συνόδευε από το κάθισμά του με τα χαμόγελα των δικών μας για την τέχνη του.

Λέει η γυναίκα μου: Και όμως ζει η Ελλάδα. Σ΄ αυτή τη μουσική.