Όπως είναι χαραγμένη στον τάφο της συγγραφέας του μεγάλου έργου Παραμύθι Χωρίς Όνομα, Π. Σ. Δέλτα, έτσι και πάνω από την Ελλάδα πλανιέται τώρα η λέξη "Σιωπή".
Σιωπή και στην άλλοτε σφύζουσα από ζωή Ελληνική Μπλογκόσφαιρα. Σιωπή και στα φυλλοκάρδια όλων όσων ακόμα κάνουν τα ξένα μέσα ενημέρωσης να αναρωτούνται γιατί είναι γεμάτα τα καφέ-μπαρ της Αθήνας "λες και οι Έλληνες να είναι οι μόνοι που δεν καταλαβαίνουν τι γίνεται".
Καταλαβαίνουν πολύ καλά. Δεν το παίζουν τρελοί ούτε καθυστερημένοι. Παίζουν την τελευταία σκηνή του Ζορμπά, του Κακογιάννη, στο γιαλό, ψήνοντας τον οβελία που αγόρασαν με τα λεφτά του Άλαν Μπέητς. Και σαν τον Καζαντζάκη ετοιμάζονται να κατέβουν πάλι στο σπίτι τους, το χώμα, να βρουν τον παππού τους τον Έλληνα --που επί δύο χιλιάδες διακόσια πενήντα χρόνια προσπαθεί να αναρριχηθεί πάλι προς τον ήλιο, αλλά δεν τα κατάφερε ποτέ. Εκτός από όποτε, σαν τον Καζαντζάκη και όλους τους τόσους άλλους, έφυγαν έξω, κοιτώντας από έξω προς τα μέσα.
Κάθε τραγωδία, όπως ο τραγικός ανεκπλήρωτος έρωτας της Πηνελόπης Δέλτα, τελειώνει με ένα θάνατο --συχνά αυτοκτονία. Η Ελλάδα έζησε όπως ποθούσε επί τριάντα πέντε χρόνια, όσο βάσταξε το όνειρο, ο πόθος να είναι και εκείνη σαν τους άλλους. Δεν ήταν ποτέ σαν τους άλλους. Έδωσε στους άλλους την ηθική μα την έχασε η ίδια. Έδωσε στους άλλους την σκέψη μα την έχει ξεχάσει η ίδια από αιώνες. Εφηύρε την ευθύνη αλλά την αποποιήθηκε. Τώρα έφτασε στην όχθη χωρίς δρόμο γυρισμού, και ο βαρκάρης απαιτεί την πληρωμή του.
Και όλα μας τα χρόνια, σαν πληγές από μαστίγιο πονάνε.
Ο πόνος θα σταματήσει μόνο όταν καταλάβουμε, επί τέλους, μια μέρα, ότι το μαστίγιο δεν το κρατούσαν άλλοι παρά εμείς οι ίδιοι. Μαστιγώνουμε επί αιώνες ο ένας τον άλλον και ζητάμε από τρίτους να μας κρατάνε ζωντανούς για να συνεχίζουμε. Όλα όμως έχουν ένα τέλος. Ακόμα και οι αυταπάτες.
Όταν οι αυταπάτες γίνονται ψευδαισθήσεις, όπως τους τελευταίους τέσσερεις μήνες, τότε ο ήλιος έχει πια δύσει, οι βουνοκορφές έχουν σκοτεινιάσει, και ο παππούς μας περιμένει, στο χώμα, να μας συμπονέσει στοργικά που και πάλι δεν καταφέραμε να ξεφύγουμε από την κατάρα του.
Για την μπλογκόσφαιρα έχω να πω ότι καλύτερα να σωπαίνει γιατί βαρέθηκα τόσον καιρό να με καλεί ....στ΄αρματα,στ΄αρματα εμπρός στον αγώνα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοτέ δεν με κάλεσε….στη δουλειά,στη δουλειά για να πάμε αυτόν τον τόπο λίγο πιο μπροστά!
Τις συγχυσμένες φιλούρες μου
...μα ίσως γι' αυτό ακριβώς να σωπαίνει ;-) Γιατί ίσως κάπου να αφουγκράστηκε ότι έτσι και συνεχίσει τα καλέσματα θα την πάρουνε με τα κλούβια αυγά και τις μπαγιάτικες ντομάτες :-)
ΔιαγραφήΕίναι κι' αυτό μια κάποια πρόοδος...
κις-κις!
Αγαπητέ Δημήτρη. Τολμώ να πω ότι το βρίσκω κάπως αισιόδοξο το ότι θεωρείς πως φτάσαμε στη τελευταία σκηνή. Μακάρι να είναι έτσι, διότι το χειρότερο σενάριο είναι -να κάνουμε τη συμφωνία και- να προχωρήσουμε σέρνοντας την ανικανότητά μας να αντιληφθούμε τη πραγματικότητα για μερικούς ακόμα μήνες πριν το τέλος έρθει με πάταγο. Γιατί το τέλος θα έρθει, μιας και η κρίση δεν είναι οικονομική μόνο. Είναι πρωτίστως πολιτιστική, ηθική, κρίση αξιών, κρίση θεσμών, κρίση παιδείας, κριση ταυτότητος. Και αυτά είναι δύσκολα «χρέη», πολύ δύσκολα. Δε διευθετούνται με συμφωνίες και με μνημόνια. Ούτε μπορούν να διαγραφούν, να κουρευτούν, ν' αναδιαρθρωθούν από τη μια μέρα στην άλλη όπως τα αντίστοιχα οικονομικά… Είναι η ίδια η ύπαρξη του ελληναρά (β)ρωμιού που αποτελεί το alter ego του 80% των ακατέργαστων που ρυπαίνουν αυτό τον ευλογημένο τόπο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν υπάρχουν και πολλά που μπορούμε να κάνουμε για να αποφύγουμε την καταστροφή. Είναι ήδη πολύ αργά. Μόνο να περιορίσουμε τις απώλειες μπορούμε. Ο καθένας για τον εαυτό του και την οικογένεια του. Οι τύχες της χώρας είναι σε άλλων τα χέρια.
Φίλε spacefreak, δεν είπα ότι φτάσαμε στην τελευταία σκηνή :-) Απλά ότι περάσαμε το σημείο πέραν του οποίου αφ' ενός τελειώσανε οι δικαιολογίες, και αφ' εταίρου πως ότι και να γίνει πια, η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει οικονομικά, κοινωνικά, πολιτιστικά, ηθικά και διανοητικά...
ΔιαγραφήΗ εγωιστική άρνηση του Έλληνα να αποδεχτεί οποιαδήποτε ευθύνη για οτιδήποτε οδήγησε στο να βγάλουν τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό από μόνο του ήταν προετοιμασία για την μεγάλη δικαιολογία. Τώρα, ότι και να γίνει, τα παιδιά έπεσαν ηρωικά στις επάλξεις του δίκαιου αγώνα από τα βόλια των κερδοσκόπων τραπεζιτών. Η αποσύνθεση του πνεύματος είναι πλέον πλήρης. Και όποιος πρόλαβε τα σύνορα είδε (πριν κλείσουνε).
Η Ευρώπη ετοιμάζεται για ένα καινούργιο κύμα και είδος προσφύγων.
Η μπλογκόσφαιρα σωπαίνει από κούραση. Η σωματική και ψυχική κούραση είναι τεράστια. Και το blogging απαιτεί πάθος, μεράκι, μοίρασμα, ίσως και ανιδιοτέλεια. Πόσοι έχουν το κουράγιο να το κάνουν αυτό, ειδικά μια τέτοια εποχή; Εγώ πλέον γράφω ακατάπαυστα και μοιράζομαι από το 2007 και υπό νορμάλ συνθήκες θα υπήρχε μια κούραση... Πόσο μάλλον σήμερα, αναρωτιέμαι αν ποτέ θα υπάρξει και κάποιου είδους δικαίωση για αυτή τη μοιρασιά. Αυτή κ αν είναι κουραστική συζήτηση όμως σήμερα. Μην ξεχνάς ότι τα Social media έχουν πλέον τα πρωτεία. Εκεί έχει μεταφερθεί η συζήτηση και όλα αυτά που αναφέρεις. Πιο εύκολο να γράψεις κάτι στο Fb, twitter. Αν και φυσικά δε συγκρίνονται με το blogging, αλλά είπαμε πού διάθεση σε μια τόσο δύσκολη εποχή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ επικαιρότητα σήμερα πραγματικά σε καταβάλλει. Το θέμα είναι ότι η όλη διαχείριση της κρίσης είναι λάθος, φάνηκε εξαρχής ότι θα φτάναμε σε αδιέξοδο. Εκτός κ αν κάποιος ακούγοντας τον ΓΑΠ στο Καστελόριζο πίστεψε πως είχαμε τότε σωθεί. Καμία ομόνοια, καμία σύμπνοια. Δεν υπάρχει χειρότερο από το να βλέπεις μια τόσο "πλούσια" από πολλές απόψεις χώρα, με μια τόση φτωχή πολιτική και ανικανότητα να διαχειριστεί τα συμφέροντα της.
Αγαπητή μου Roadartist, το στοίχημα, από το 2009 όταν χάψανε ότι λεφτά υπήρχανε, έως το τέλος Ιουνίου που θα ξέρουμε αν η Ελλάδα πέθανε ανάσκελα ή μπρούμητα ...το στοίχημα πάντα ήταν αν ο οποιοσδήποτε άνθρωπος και οι αγαπημένοι του, θα επιβίωναν ή φεύγοντας στο εξωτερικό, ή με το να είναι από τους πρώτους που θα αρχίσουν το χτίσιμο μετά την πλήρη κατεδάφιση... Κάτι μου λέει με σιγουριά πως εσύ θα ανήκεις στην ομάδα που θα ξαναχτίσει. Ήδη άρχισες άλλωστε από το 2007... Το έργο σου μέχρι σήμερα δεν είναι μετέωρο, αλλά, είναι τα θεμέλια του σε τι θα εξελιχθεί στο μέλλον, κατά την γνώμη μου.
ΔιαγραφήΠράγματι η μπλογκόσφαιρα σωπαίνει γιατί είναι πιο εύκολα τα τσιτάτα στα σόσιαλ μήντια. Δεν είμαι σίγουρος αν είναι από κούραση, αμηχανία λόγω του ότι δεν ξέρουν πολλοί τι να πουν και να παραμείνουν ταυτόχρονα συνεπείς σε αυτά που έλεγαν παλαιότερα... ή απλά από κατάθλιψη (η οποία και θα προτιμούσε τις γρήγορες ατάκες των σόσιαλ μήντια)...
Πράγματι η χώρα επέδειξε πάντα αδυναμία στο να διαχειριστεί τα συμφέροντά της... Η δική μου εντύπωση είναι ότι μια πλειοψηφία διαχειριζόταν, ο καθένας μεμονωμένα, τα δικά του συμφέροντα, και το κράτος απαντούσε πελατειακά... Τους τέσσερεις τελευταίους μήνες φτάσαμε στην αποθέωση του να θεωρείται το "εγώ" πατριωτισμός... και ο τσαμπουκάς αξιοπρέπεια.
Πολύ πιο ζουμερό από πολλές βαθυστόχαστες και επώνυμες "αναλύσεις" που διαβάζουμε εδώ και καιρό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε το παραμύθι (χωρίς όνομα κι αυτό) του "τζάμπα" και των "δικαιωμάτων" και των "κουτόφραγκων" που θα πληρώνουν εσαεί την δική μας "μαγκιά" μεγάλωσαν και "καλλιεργήθηκαν" δυστυχώς πολλές γενιές νεοελλήνων. Το απλό "There's no free lunch" δεν το δίδαξε κανένας. Και το ότι στο τέλος έρχεται ο λογαριασμός φουσκωμένος δεν περνούσε καν από το μυαλό μας.
Να ελπίζουμε ότι έστω και στο "και πέντε" θα μάθουμε το μάθημα;
Σ' ευχαριστώ, πραγματικά. Ήταν από αυτά που βγαίνουν σε λίγα λεπτά και βάζεις την τελευταία τελεία πριν καλοκαταλάβεις ότι άχρισες καινούργια ανάρτηση. Στο και πέντε, αμήν... αν και ο ύπνος είναι μόνο μιά ξεκούραση πριν το ξύπνημα σε μιά καινούργια μέρα, ένας λαός που δεν έχει κοιμηθεί σε μνήμη 2-3 γενεών δεν ξέρει πως ο ύπνος δεν είναι θάνατος --και πριν πέσει η νύχτα θα παλαίψει, με τον εαυτό του και τους γύρω του, σε έναν πρωτόγνωρο φόβο. Μακάρι όταν έρθει μιά μέρα το πρωί να υπάρχουν Έλληνες, νέοι, που να έχουν μάθει το μάθημα των γονιών τους, και να πάνε στην δουλειά. Μακάρι να μην έχουν πολλά σπασμένα από το περασμένο βράδυ να καθαρίσουνε...
ΔιαγραφήΚαλό μας βράδυ κύριε Παπαγιάννη.
Νομίζω ότι η θεμελιώδης έννοια κάθε προηγμένης Δυτικής κοινωνίας είναι η εμπιστοσύνη. Αυτό που οι Αμερικάνοι αποκαλούν Trust.
ΔιαγραφήΗ ζωή μας ολόκληρη είναι βασισμένη σ’ αυτή την χιλιοταλαιπωρημένη την εμπιστοσύνη. Σ´ αυτή που χαρίζω εγώ σε άλλους και που μου χαρίζουν ως αντάλλαγμα. Είναι το θεμέλιο κάθε δίκαιης και ανεπτυγμένης κοινωνίας και καθορίζει τα πάντα.
Στη σχέση μου με την οικογένεια μου, με τους φίλους μου, το κράτος, τη φύση, στο ότι μοιράζομαι τον δρόμο (και τη ζωή μου) με άλλους οδηγούς, το ότι αφήνω το παιδί μου μόνο του με κάποιον ξένο στο σχολείο για 7 ώρες τη μέρα, στο ότι τρώω το φαγητό που μου σερβίρει κάποιος που δεν γνωρίζω, στο ότι δέχομαι ότι κάποιος που φοράει στολή μπορεί να κουβαλάει όπλο για να ΜΕ προστατεύει από τους μη-έμπιστους, το ότι παραχωρώ την εξουσία του να με κυβερνά κάποιος και να καθορίζει το μέλλον μου κτλ κτλ κτλ... Η λίστα είναι ατέλειωτη.
Το να σου δείχνει κάποιος εμπιστοσύνη όμως, σου δίνει μεν δύναμη και ελευθερία αλλά σε φορτώνει και με ευθύνη. Πάρα πολύ μεγάλη ευθύνη... Και ως γνωστό εμείς ως λαός είμαστε αλλεργικοί στην ευθύνη (προτιμάμε τα δικαιώματα) οπότε υποβιβάσαμε την εμπιστοσύνη σε κάποια αόριστη έννοια και κάνουμε τους μαλάκες λες και δεν καταλαβαίνουμε τι (και γιατί) συμβαίνει γύρω μας..
Δυστυχώς το πιο θλιβερό συμπέρασμα από όλο αυτό το πανηγύρι της κρίσης είναι ότι σαν κοινωνία καταχραστήκαμε τόσο πολύ την εμπιστοσύνη που μας δείχθηκε που φτάσαμε στο σημείο να αποξενωθούμε από τον ίδιο μας το εαυτό. Και αυτό δεν θα επανορθωθεί από καμιά συμφωνία, συμβόλαιο, έντιμο συμβιβασμό ή ότι άλλο δημιουργικά ασαφές σκαρφιστεί το συνονθύλευμα που στην ουσία είναι ο καθρέφτης της Ελληνικής κοινωνίας..
Δυστυχώς αν μετά από όλα αυτά δεν μπορούμε να καταλάβουμε την αξία και βαρύτητα της εμπιστοσύνης τότε είμαστε δικαίως τριτοκοσμική κοινωνία κατσαπλιάδων.
Πολύ σωστός! Είναι θέμα εμπιστοσύνης, σε πολλά επίπεδα και διαστάσεις, αλλά, πάντα θέμα εμπιστοσύνης.
ΔιαγραφήΓια να υπάρξει εμπιστοσύνη πρέπει να υπάρξει συνεννόηση. Η μετάφραση από μιά γλώσσα σε άλλη δεν σημαίνει τίποτα, γιατί οι έννοιες των λέξεων μιας γλώσσας, και συνεπώς η κατανόηση μεταξύ χωρών με διαφορετικές γλώσσες και κουλτούρες, και ιστορία, εξαρτώνται ευθέως από το πόσο κατανοεί ο ένας συνομιλητής τον άλλον.
Αν δώσει εμπιστοσύνη βάση λανθασμένων παραδοχών, υποθέσεων και εκτιμήσεων της θέσης/σκεπτικού του άλλου, όταν το αντικείμενο της εμπιστοσύνης αποδειχθεί αναξιόπιστο, η υπόθεση είναι πως ο άλλος είπε ψέματα, άρα σταματά να υπάρχει εμπιστοσύνη.
Ο Έλληνας, σε γενικές γραμμές, πιστεύει ότι έδωσε γλώσσα και πολιτισμό σε όλο το σύμπαν, άρα ο τρόπος με τον οποίον καταλαβαίνει ο ίδιος τα λεγόμενά του είναι ο τρόπος με τον οποίον πρέπει να τα καταλαβαίνουν όλοι. Όταν δεν γίνεται έτσι, πρόκειται για κουτόφραγκους στην καλύτερη περίπτωση και τοκογλύφους εκμεταλλευτές στην χειρότερη. Ο δε Έλληνας παραμένει περιβεβλημένος από αύρα όχι μόνο μεγίστης μαγκιάς αλλά και εις αδικίαν παρεξηγημένης σοφίας.
Ο Έλληνας είναι από την φύση του λόγω της ιστορίας του καχύποπτος. Την έννοια της πραγματικής εμπιστοσύνης σε κοινωνικό επίπεδο, πολιτικό επίπεδο, και διεθνές επίπεδο, ειλικρινά στην Ελλάδα δεν την έχω δει. Μόνο καχυποψία όπου όποιος ομιλεί ξέρει τα πάντα καλύτερα από εκείνον με τον οποίον, ή περί του οποίου, ομιλεί.
Μέρος δεύτερον, η Ευθύνη. Φυσικά όταν σου δείξει κάποιος εμπιστοσύνη σου μεταφέρει και την ευθύνη του να μην τον απογοητεύσεις. Όμως αυτό ίσως είναι και το σημαντικότερο συστατικό της αποτυχίας μας στην Ευρώπη: Ο Έλληνας δεν αισθάνεται, όπως λέει σαν τροπάριο συνέχεια τούτο το μπλογκ, ...ο Έλληνας δεν αισθάνεται υπευθυνότητα. Κοιτάζει μόνο τα δικαιώματα που πιστεύει ότι έχει, χωρίς να κάνει την σύνδεση μεταξύ δικαιωμάτων και υποχρεώσεων, συνεπώς ευθύνης...
Δεν ξέρω αν είμαστε τριτοκοσμική χώρα, αλλά σίγουρα δεν είμαστε στην ίδια σφαίρα με εκείνους με τους οποίους προσπαθούμε, υποτίθεται, να διαπραγματευτούμε --μιλάμε πραγματικά διαφορετική γλώσσα και δεν υπάρχει εμπιστοσύνη γιατί δεν υπάρχει αίσθηση ευθύνης.