Θυμός

Μιά νύχτα σφαγής... Ακόμα και το παραδοσιακά Δημοκρατικό οχυρό της Μασαχουσέτης έπεσε στα χέρια κυβερνήτη Ρεπουμπλικάνου. Τα επόμενα δύο χρόνια ο νόμος περίθαλψης υγείας του Ομπάμα θα σβηστεί σιγά-σιγά.

Αν πιστέψουμε τα προεκλογικά διαφημιστικά σποτάκια των Ρεπουμπλικάνων, σε μία προεκλογική περίοδο που κόστισε 6,5 δισεκατομμύρια δολάρια στους υποψηφίους, τότε, σε μιά βδομάδα οι Ρεπουμπλικάνοι θα έχουν εξαφανίσει το Ισλαμικό Κράτος της ISIS, θα έχουν εξαφανίσει την Έμπολα, θα έχουν διαλύσει τον νόμο Περίθαλψης του Ομπάμα, θα έχουν σταματήσει την μετανάστευση και θα έχουν κατακτήσει το Άρη, ίσως και την Αφροδίτη.

Η στρατηγική των Ρεπουμπλικάνων ήταν απλή. Μην έχοντας τίποτα άλλο να προτείνουν, χρωμάτισαν τις εκλογές αυτές σαν θυμό κατά του Ομπάμα. Μία εκλογική περίοδος όπου έλειπαν οι ιδέες αλλά περίσσευε ο θυμός.

Από που ήρθε ο θυμός; από το ίδιο μέρος από όπου τον βρίσκουν και οι ψηφοφόροι του τσίπρα: το κονφούζιο που δημιουργεί ένας καινούργιος παγκοσμιοποιημένος κόσμος όπου τα οικονομικά συστήματα δεν επαρκούν, τα όνειρα και η πίστη στα όνειρα, δεκαετιών, γκρεμίζονται μπροστά στην πραγματικότητα, και ο κόσμος θέλει να τιμωρήσει αντί να χτίσει, και να συνεχίζει να πιστεύει ότι η κατάσταση μπορεί να επιστρέψει εκεί που ήταν όταν δημιουργείτο...

Κοιτώντας τις ΗΠΑ από την Ελλάδα γίνονται δύο λάθη.

Πρώτα, ο Ελληνικός κόσμος (όπως και πολλοί άλλοι) αντιμετωπίζουν τις ΗΠΑ σαν να είναι ένα κράτος. Οι ΗΠΑ είναι 50 κράτη (Πολιτείες), 50 κυνερνήσεις, η κάθε μία με Βουλή, Γερουσία, και Κυβερνήτη, ενωμένα σε μία Ομοσπονδία με ένα νόμισμα, αλλά σε αντίθεση με την ανικανότητα της Ευρώπης, εκείνοι έχτισαν ένα ισοζύγιο εξουσιών μεταξύ των 50 ξεχωριστών κυβερνήσεων των Πολιτειών και την ομοσπονδιακής κυβέρνησης στην Ουάσιγκτον (η οποία Ουάσιγκτον, εδαφικά δεν ανήκει σε καμία από τις Πολιτείες και δεν είναι Πολιτεία, αλλά, η "Περιοχή της Κολούμπια").

Δεύτερον, κοιτάμε τον Πρόεδρο των ΗΠΑ όπως βλέπουμε έναν Πρωθυπουργό στην Ευρώπη. Στις ΗΠΑ το γραφείο του Προέδρου είναι ένας από τρεις πόλους εξουσίας. Για να λειτουργήσει ο μηχανισμός της Ομοσπονδιακής και των Πολιτειακών κυβερνήσεων πρέπει να συνεννοούνται μεταξύ του αυτοί οι πόλοι εξουσίας, σε κάθε επίπεδο, ιδίως όταν ένα κόμμα έχει μία εξουσία και άλλο κόμμα έχει άλλη. Αυτήν την ομορφιά, στα κράτη της Ευρώπης δεν μπορούμε να την "πιάσουμε". Είναι σαν να είχαμε στην Βουλή Πρωθυπουργό από το Σύριζα αλλά πρώτο κόμμα βουλευτών την ΝΔ, και άλλο ένα σώμα πάνω από την Βουλή.

Τα τελευταία 6 χρόνια με Ρεπουμπλικανικό Οίκο Αντιπροσώπων (Βουλή), Δημοκρατική Γερουσία και Δημοκρατικό Πρόεδρο, οι Ρεπουμπλικάνοι δημιουργούσαν ένα φρακάρισμα από "Όχι!" για να μην γίνεται τίποτα, ή, αν γινόταν κάτι να είναι εύθραυστο και νερωμένο. Ένα από τα συνθήματά τους τώρα ήταν να τους βάλουνε και στην Γερουσία για να σταματήσουν το φρακάρισμα και να σπρώξουν τον πρόεδρο στην γωνία.

Κατά κάποιον περίεργο τρόπο, νομίζω, και πολλοί άλλοι νομίζουν, ότι ο τρόπος με τον οποίον εξελήχθηκε αυτή η προεκλογική περίοδος σχεδόν το κάνει σίγουρο ότι το 2016 θα ενισχυθούν κατά πολύ οι Δημοκρατικοί.

Εδώ παρά κάτω, η Ιστορία του ποιό κόμμα είχε την κάθε εξουσία επί 84 χρόνια.

Την Γερουσία (100 Γερουσιαστές) την είχαν οι Δημοκρατικοί για 60 από τα 84 χρόνια, 71,4% των περιόδων (στην περίοδο 2001-2003 ήταν απόλυτη "ισοπαλία" με 50-50).

Τον Οίκο των Αντιπροσώπων (435 Αντιπρόσωποι) την είχαν οι Δημοκρατικοί για 62 από τα 84 χρόνια, 73,8% των περιόδων.

Την Προεδρία την είχαν οι Δημοκρατικοί για 48 από τα 84 χρόνια, 57,1% των περιόδων.