Δικομματικά...

Στην Ελλάδα, όπως και σε κάθε χώρα και εποχή, έχουμε δύο παρατάξεις. Εκείνους με την δύναμη και εκείνους που θέλουν την δύναμη. Επί δύο αιώνες, από την Γαλλική Επανάσταση και μετά, η ασθενέστερη παράταξη, και συνεπώς εκείνη που συνέλλεγε την επευφημία των ρομαντικών, είναι η Αριστερά. Και στον κόσμο, όπως και στην Ελλάδα, η Δεξιά κρατούσε τα ινία μέχρι που η Αριστερά είχε την φαεινή ιδέα να εφεύρει την Κεντροαριστερά, στην οποία οι δεξιοί απάντησαν με την Κεντροδεξιά. Το παιγνίδι παιζόταν με τους αναποφάσιστους, τους δειλούς και τους υποτιθέμενους αδέσμευτους που προτιμούσαν να ξεγελούν τον εαυτό τους ότι δήθεν υπάρχει θέση "Κέντρου". Ο φράχτης είναι ανάμεσα σε δύο λιβάδια, βέβαια, αλλά το να κάνεις ισορροπία πάνω στον φράχτη σημαίνει ότι κάποια στιγμή, ή θα πέσεις προς το ένα ή το άλλο λιβάδι, ή, θα χάσεις την ισορροπία και θα πέσεις με τον φράχτη ανάμεσα στα πόδια. Αουτς!

Όμως η εφεύρεση της Κεντροαριστεράς έπιασε γιατί έδωσε δικαιολογία σε πολλούς αριστερούς να ψηφίζουν αριστερά χωρίς να ψηφίζουν αριστερά. Οι δεξιοί άργησαν να καταλάβουν ότι το μέλλον παιζότανε επάνω στον φράχτη.

Δεν έχει σημασία πως λέγονται τα κόμματα, ΠΑΣΟΚ ή Νέα Δημοκρατία, ΣΥΡΙΖΑ ή Χρυσή Αυγή. Τώρα μάλιστα που το ΣΥΡΙΖΑ ξύπνησε και έβαλε την μάσκα ΣΥΡΙΖΚΑ (Συνασπισμός Ριζοσπαστικής ΚεντροΑριστεράς), και η Νέα Δημοκρατία απορροφά μερικούς από τους γύρω της, συμπεριλαμβανομένων πολλών εκ των λειψάνων του ΠΑΣΟΚ, το τοπίο έχει επιστρέψει στο φυσικό του ισοζύγιο.

Με μία διαφορά.

Είναι πρόσφατα της μόδας να πιστεύουμε στον πολυκομματισμό. Είναι και αυτό μια διαστροφή της ίδιας γειτονιάς με την πίστη στην ύπαρξη κάποιου Κέντρου, αλλά από την ανάποδη.

Αντί να έχουμε τον αρχηγό του εκλεγμένου με αυτοδυναμία κόμματος και τον αρχηγό από το δεύτερο κόμμα-αντιπολίτευση να κάνουν ότι θέλουν και να διαγράφουν όποιον Βουλευτή έχει γνώμη (που να μην συμφωνεί με την δική τους), τώρα θέλουμε έναν αρχηγό από το πρώτο κόμμα να κυβερνά σε συνεργασία με άλλον ένα-δύο αρχηγούς μικρότερων κομμάτων, που κάνουν ότι λέει, και τον αρχηγό από το δεύτερο κόμμα να κυβερνά σε συνεργασία με άλλον ένα-δύο αρχηγούς μικρότερων κομμάτων, που κάνουν ότι λέει, κάνοντας αντιπολίτευση. Και να διαγράφουν όποιον Βουλευτή έχει γνώμη (που να μην συμφωνεί με την δική τους).

Δηλαδή, με την καινούργια μόδα, πάλι δύο παρατάξεις έχουμε αλλά με διαφορετική εικονογράφηση. Άλλαξε τα ρούχα του ο δικομματικός Μανωλιός και τά 'βαλε αλλιώς.

Εν τω μεταξύ, κατά τα τελευταία διακόσια και βάλε χρόνια της νεότερης Ιστορίας των κυβερνήσεων, οι χώρες που είχαν την περισσότερη επιτυχία όσον αφορά Δύναμη είχαν μόνο δύο, άντε δυόμισι κόμματα. Μία μάλιστα, η ΕΣΣΔ, είχε ένα κόμμα. Όπως η Κίνα τώρα έχει ένα κόμμα.

Η Δημοκρατικότητα ενός πολιτεύματος εξαρτάται από την δύναμη που έχει ένα κόμμα για να κυβερνήσει επί κάμποσα χρόνια. (Διότι αν δεν υπάρχει κάποια σταθερότητα για κάμποσα χρόνια να κάνει καμιά δουλειά ο κόσμος η μόνη μας δουλειά παραμένει να παραπονιόμαστε που σπουδάσαμε για δίπλωμα και μας έμεινε το πάπλωμα). Γι' αυτό και στην Ελλάδα, που έχουμε έναν αρχηγό σε κάθε πολυκατοικία, ο αρχηγός που βγαίνει πρώτο κόμμα παίρνει το μπόνους εδρών μπας και υπάρχει σταθερότητα για δυό-τρία χρόνια (το ΣΥΡΙΖΚΑ υπόσχεται να το αλλάξει αυτό το περί μπόνους, αλλά, το θέλει εν ισχύ για τις επόμενες εκλογές).

Στην δύναμη που θεωρείτο η μεγλύτερη δύναμη της δυτικής δημοκρατίας, πάντα υπήρχαν μόνο δύο κόμματα: Οι Ρεπουμπλικάνοι και οι Δημοκρατικοί. Οι ΗΠΑ, ότι και να τους σούρει κανείς, έχουν δώσει το παράδειγμα με μία κυβέρνηση τριών εξουσιών: Την Νομοθετική Εξουσία, δηλαδή το Κογκρέσο με την Βουλή των Αντιπροσώπων και την Γερουσία, την Εκτελεστική Εξουσία, δηλαδή τον Πρόεδρο στο Άσπρο Σπίτι, και την Δικαστική πλευρά της εξουσίας.

Το κάθε ένα από τα δύο κόμματα μπορεί να πάρει, ή να χάσει, ξεχωριστά, την Βουλή των Αντιπροσώπων, την Γερουσία, ή την Προεδρία, και όταν και τα δύο κόμματα έχουν μέρη της εξουσίας είναι αναγκασμένα να κυβερνήσουν μαζί. Οι εκλογές γίνονται κάθε τέσσερα χρόνια βρέξει χιονίσει, και οι θητείες είναι χρονογραφημένες στην Βουλή και την Γερουσία έτσι ώστε κάθε δύο χρόνια να αλλάζουν (ή να επανεκλέγονται) οι μισοί βουλευτές.

Είναι νά 'σαι υπερήφανος να μπορείς να ψηφίζεις σε ένα τέτοιο σύστημα. Βέβαια αν ο πρόεδρος βγει με διαφορετικό χρώμα δέρματος από εκείνο που είναι σιωπηλά αποδεκτό, και θέλει και από πάνω να έχουν όλοι ιατρική περίθαλψη, τότε, αν έχουν το Κογκρέσο οι Ρεπουμπλικάνοι, δεν συμφωνούν σε τίποτα, λένε συνέχεια Όχι (σαν τον Μεταξά στους Ιταλούς, ή σαν τον τσίπρα σε όλους), και δεν γίνεται τίποτα μέχρι να έρθουν οι επόμενες εκλογές.

Οι επόμενες εκλογές, της μέσης της θητείας του Προέδρου, γίνονται καθώς το γράφω αυτό, και αύριο την Τετάρτη το πρωί στις ΗΠΑ θε έχουμε Δημοκρατικό Πρόεδρο, Ρεπουμπλικανική Βουλή των Αντιπροσώπων και Ρεπουμπλικανική Γερουσία. Και ο Πρόεδρος, για τα τελευταία δύο χρόνια της δεύτερης θητείας του, θα είναι, όπως λέγεται εκεί, μια κουτσή πάπια. Όμως υπάρχει η πολύ βάσιμη ελπίδα ότι σε δύο χρόνια η Εκτελεστική εξουσία θα μείνει σε Δημοκρατικά χέρια (ναι, είμαι περήφανα εγγεγραμμένος στα κατάστιχα του Δημοκρατικού κόμματος στις ΗΠΑ) --και ίσως να ξαναπάρουμε την Γερουσία ή την Βουλή.

Ο σκοπός της ανάρτησης, μεσάνυχτα εδώ και έξι το απόγεμα στην Αμερική, ήταν να γρουσουζέψω τους Ρεπουμπλικάνους μπας και κρατήσουμε την Γερουσία με κάποιο θαύμα. Επίσης, να πω την γνώμη μου ότι οι ρομαντικές ονειρώξεις περί κράτους με περισσότερα από δύο, άντε δυόμισι κόμματα, είναι για τα πρόβατα και τους ονειροπαρμένους ποιητές.

22/6/2011 (Ελλάδα)