Πρακτικές

Πιθανώς Έλληνες αναγνώστες να μην ενδιαφέρονται τόσο πολύ για υποθέσεις Αμερικανικές, πλην, η Αμερική είναι το καζάνι όλων, των Ελλήνων συμπεριλαμβανομένων, και ως εκ τούτου η σπουδή των πραγμάτων της Αμερικής ίσως να έριχνε λίγο φως στην υφή, τα προβλήματα και τις λύσεις των προβλημάτων όλων των κοινωνιών της ανθρωπότητας --οι οποίες και αποτελούν την Αμερική ...το τελευταίο σύνορο.

Λένε ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται, και πιστεύω ότι δεν επαναλαμβάνεται τόσο σαν κύκλος όσο σαν ...σπιράλ.

Τρία ονόματα από την Αμερικανική Ιστορία του εικοστού αιώνα μας κοιτούν επίμονα μέχρι να αναγνωρίσουμε τα πρόσωπά τους στις σημερινές μας πράξεις, στον εικοστό πρώτο αιώνα.

Ο νεώτερος Γερουσιαστής από το Γουισκόνσιν, το πρώτο μισό της δεκαετίας του '50, έδωσε το όνομά του σε μία εποχή ποταπού διωγμού. Μιά εποχή, και πρακτική, που την γνωρίζουμε ως Μακαρθισμό. Ο Γερουσιαστής Τζο Μακάρθυ πέθανε μεθυσμένος στο γραφείο του στην Γερουσία το 1957, δύο χρόνια περίπου αφού η ίδια η Γερουσία είχε εξουδετερώσει την δύναμή του η οποία του είχε επιτρέψει να καταστρέψει τόσες ζωές.

Ο ισόβιος διευθυντής του Ομοσπονδιακού Γραφείου Ερευνών, επί 50 χρόνια μαγνητοφωνούσε παράνομα τους πάντες και τα πάντα, μέχρι και τον Μαρτιν Λούθερ Κινγκ να κάνει έρωτα σε δωμάτια Μοτέλ. Ο Τζέη Έντγκαρ Χούβερ έπαιζε τις μαγνητοταινίες του για διασκέδαση σε ιδιωτικά πάρτι στο σπίτι του. Μετά τον θάνατό του πολλοί έτρεξαν να προλάβουν να βρουν το αρχείο μαγνητοταινιών του Χούβερ, για να το χρησιμοποιήσουν οι ίδιοι για τους δικούς τους σκοπούς, αλλά το αρχείο δεν βρέθηκε ποτέ.

Ένας δικηγόρος ονόματι Ρόη Μάρκους Κων έπαιξε ζωτικό ρόλο στα σχέδια και του Μακάρθυ και του Χούβερ, εκφοβίζοντας δικαστήρια, κοινή γνώμη και μέσα ενημέρωσης με μισές αλήθειες, ψέματα και παραπλανητικά στοιχεία, μέχρι που το ρουσφέτι το οποίο προσπάθησε να κάνει για τον ερωμένο του, που έκανε θητεία στον στρατό, ξεκίνησε να ρίχνει τα ντόμινο που έριξαν τον Μακάρθυ. Σε άλλη στιγμή, το θράσος του Κων κινδύνεψε να φέρει στην δημοσιότητα την ομοφυλοφιλική σχέση δεκαετιών μεταξύ του διευθυντή και του υποδιευθυντή του FBI, Χούβερ και  Τόλσον, οι οποίοι και τον "άδειασαν" για να σωθεί η υπόληψή τους. Ο Κων πέθανε από AIDS το 1986.

Πενήντα χρόνια αργότερα δεν έχουν αλλάξει πολλά πράγματα, εκτός από την έκταση των επαναλαμβανομένων πρακτικών υποτραπέζιας εξουσίας, η οποία, έκταση, έχει πλέον υπερβεί ανθρώπους και έχει ανέλθει σε επίπεδα αστρονομικά.

Οι μαγνητοταινίες του προσωπικού αρχείου του Χούβερ ωχριούν σαν χόμπι μικρού παιδιού μπροστά στην καταγραφή που γίνεται συνεχώς επί παγκοσμίου επιπέδου, καθημερινά, των τηλεφωνημάτων μας και των ανταλλαγών μεταξύ μας στο ίντερνετ, όπως επιβεβαίωσε ο Έντουαρντ Σνόουντεν πέρσι.

Η δημαγωγοί σήμερα δεν μας εκφοβίζουν με κόκκινες κομουνιστικές αρκούδες και ροζ ομοφυλόφιλους των '50, αλλά με την θρησκεία του Ισλάμ και τους τζιχαδιστές --ξεχνώντας βολικά ότι αυτά με τα οποία μας εκφοβίζουν είναι αντιδράσεις και απαντήσεις στην κατακτητική συμπεριφορά των διψασμένων για πετρέλαιο.

Αν το πνεύμα του Χούβερ και το πνεύμα του Τζο Μακάρθυ καρποφόρησαν τόσο εύφορα στην κοινωνία του αύριο, ποιοί άραγε είναι οι Ρόη Κων του σήμερα; Τους βλέπουμε παντού. Είναι όλοι όσοι προσπαθούν να μας πείσουν για οτιδήποτε. Εκείνοι που χρησιμοποιούν τους φόβους μας για να μας κάνουν να τους δώσουμε την δύναμη να κάνουν ότι θέλουν, στο όνομά μας.

Πως να αντιμετωπίσει κανείς, και να εξουδετερώσει, τους Χούβερ, Μακάρθυ και Κων του σήμερα; Δεν ξέρω, ακριβώς... --όμως η Ιστορία πάντα μας διδάσκει κάτι, και ίσως να μπορούσαμε να πάρουμε μια ιδέα, ένα μάθημα, από τον τρόπο με τον οποίον ένας άνθρωπος, ένας δικηγόρος από την Μασαχουσέτη, έριξε μέσα σε λίγα λεπτά, τον Τζο Μακάρθυ, το 1955.

Ο Τζόζεφ Γουέλτς, από το μεγάλης εκτίμησης δικηγορικό γραφείο Χέηλ και Ντορ της Βοστώνης, κατά την διάρκεια ακρόασης της επιτροπής του Μακάρθυ, είχε στριμώξει τον Ρόη Κων με μία φωτογραφία, την οποία ο Κων είχε αλλάξει από την αρχική, κάνοντας την αλλαγμένη φωτογραφία να δείχνει ότι ο υπουργός του στρατού χαμογελούσε επαινετικά στον "προστατευόμενό" του, στρατιώτη Σάην.

Για να αποτρέψει την επίθεση κατά του Ρόη Κων, ο οποίος ήταν εκπρόσωπος του Μακάρθυ, ο Τζο Μακάρθυ αντεπιτέθηκε δημόσια στον Τζόζεφ Γουέλτς αποκαλύπτωντας ότι ένας ναρός δικηγόρος που εργαζόταν στο γραφείο του Γουέλτς, όταν ήταν ακόμα στο πανεπιστήμιο, ανήκε για λίγο καιρό σε ένα σωματείο που θεωρείτο κομουνιστικό.

Αυτή ήταν η απάντηση του Γουέλτς:

«Μέχρι αυτή τη στιγμή, γερουσιαστή, νομίζω ότι ποτέ δεν είχα εκτιμήσει την πραγματική έκταση του πόσο απάνθρωπος είστε, ή του πόσο παράτολμα απερίσκεπτος είστε. Ο Φρεντ Φίσερ είναι ένας νεαρός ο οποίος πήγε στη Νομική Σχολή του Χάρβαρντ, προσελήφθη στην εταιρεία μου και ξεκινά καθ' όπως φαίνεται, μια λαμπρή καριέρα με εμάς. Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι θα ήταν δυνατόν να φερθείτε τόσο απερίσκεπτα και με τόσο απάνθρωπη σκληρότητα για να τραυματίσετε το εν λόγω παλικάρι. Είναι αλήθεια ότι εργάζεται ακόμα στην Χέηλ και Ντορ. Είναι αλήθεια ότι θα συνεχίσει να εργάζεται στην Χέηλ και Ντορ. Είναι, λυπάμαι να πω, εξίσου αλήθεια ότι θα έχει για πάντα πάνω του την ουλή της πληγής που άσκοπα προκλήθηκε από εσάς. Αν ήταν στο χέρι μου να σας συγχωρέσω για την απερίσκεπτη σκληρότητα σας θα ήθελα να το κάνω. Θέλω να πιστεύω ότι είμαι καλός άνθρωπος, αλλά η συγχώρεση σας θα πρέπει να προέλθει από κάποιον άλλον εκτός από εμένα.»

Όταν ο Μακάρθυ προσπάθησε να ανανεώσει την επίθεσή του, ο Γουέλτς τον διέκοψε:

«Κύριε γερουσιαστή, μπορούμε να σταματήσουμε να μιλάμε γι' αυτό το θέμα; Το ξέρουμε ότι ανήκε στην Ένωση Δικηγόρων. Ας μην δολοφονήσουμε αυτό το παλικάρι περαιτέρω. Έχετε κάνει ήδη αρκετά. Δεν έχετε καμία αίσθηση ευπρέπειας, κύριε; Επιτέλους, δεν σας έχει μείνει η παραμικρή αίσθηση ευπρέπειας;»

Τότε, όλο το ακροατήριο σηκώθηκε όρθιο και άρχισε να χειροκροτάει δυνατά τον Τζόζεφ Γουέλτς για πολύ ώρα. Η βασιλεία τρόμου του Τζο Μακάρθυ έλειξε εκείνη την στιγμή.
.

"Επιτέλους, δεν σας έχει μείνει η παραμικρή αίσθηση ευπρέπειας;"

 Το πρόβλημα σήμερα δεν είναι το αν μπορούμε να ξεστομίσουμε αυτήν την ερώτηση. Το πρόβλημα είναι ότι δεν ξέρουμε ποιόν να πρωτορωτήσουμε, μιά που ταιριάζει σε όλους, από την Τρόικα στον τσίπρα, από τον Σαμαρά στην Μέρκελ, και από τα μέσα ενημέρωσης ως τον κάθε εργοδότη. Στον κάθε "Οικονομολόγο", στον κάθε "επιστήμονα" "Στατιστικής" (με εισαγωγικά για την κάθε λέξη εκ των δύο, ξεχωριστά), στον κάθε ένα που με τα κομφόρ του εικοστού πρώτου αιώνα προσπαθεί να χρησιμοποιήσει τους φόβους μας και τις ανάγκες μας εναντίων μας.

Have you no sense of decency, sir? At long last, have you left no sense of decency?