Γιατί επί τέλους δεν φορολογούνται οι πλούσιοι; Γιατί δεν κυνηγάνε τους μεγάλους φοροφυγάδες; Γιατί κανένας σε θέση κυβερνητικής ισχύος (εκτός από εκείνους που ονειρεύονται να τους δοθεί κυβερνητική ισχύς) δεν μιλάνε για να ανέβουν τα ποσοστά φορολογίας των πλουσίων;
Την απάντηση, στην δεκαετία των '80, την έλεγαν Reaganomics, ή, Trickle-down economics. Η θεωρία είναι ότι όταν υπάρχουν λεφτά πάνω ψηλά, κατρακυλάνε σιγά-σιγά προς τα κάτω σαν καταρράκτης. Έχει-δεν-έχει βάση στην πραγματικότητα αυτή η θεωρία, το γεγονός είναι ότι την ευημερία της δεκαετίας των '90 και των αρχών του εικοστού πρώτου αιώνα την οφείλει ο κόσμος στον Reagan και την Thatcher των '80. Και το 2008 το Labor Party (αριστερά) της Βρετανίας είπε επισήμως ότι η Thatcher έπραξε σωστά και ότι είχαν κάνει λάθος, τότε, να την κατακρίνουν.
Η Μέρκελ ακολουθεί γραμμή Thatcher. Όμως το κάνει λάθος για δύο λόγους: Πρώτον, η Μέρκελ είναι ένας νάνος μπροστά στο μπόι της Thatcher. Δεύτερον, η Thatcher εφάρμοσε τα σωτήρια προγράμματά της στην δική της χώρα για να την σώσει από την καταστροφή ενώ η Μέρκελ εφαρμόζει τα προγράμματα της σε άλλες χώρες για να μην "αγγίξει" τα πορτοφόλια της δικιάς της χώρας και δεν επανεκλεγεί. Γι αυτούς τους δύο λόγους θα αποτύχει.
Υπάρχει μια θεωρία που κυκλοφορεί: ότι οι μεσαίες τάξεις δέχονται επίθεση από τις ανώτερες τάξεις για να εξαφανιστούν. Η θεωρία αυτή, ως εννοούσα προμελετημένο σχέδιο αφανισμού των μεσαίων τάξεων, είναι μια θεωρία ηλίθια, που μόνο οι αφανιζόμενοι θα μπορούσαν να την σκαρφιστούν για να δώσουν κάποια βάση λογικής στο παράλογο της κατάστασης όπου βρισκόμαστε και να αποπέμψουν οποιαδήποτε ευθύνη.
Οι πλούσιες τάξεις ζουν από τα λεφτά των μεσαίων τάξεων οι οποίες αγοράζουν τα προϊόντα που κατασκευάζουν οι εργατικές τάξεις. Το να αφανιστούν οι μεσαίες τάξεις σημαίνει τρομερή καταιγίδα και ανακατατάξεις, το λιγότερο, για τις πλούσιες τάξεις και κανείς δεν το θέλει αυτό.
Λέμε και λέμε πως και πότε θα ξαναβγεί η Ελλάδα στις αγορές.
Έτσι λειτουργεί η οικονομία: με δανεισμό. Δεν έχουμε εφεύρει καλύτερο σύστημα. Αυτό υπάρχει. Και όταν δεν μπορείς να δανειστείς λεφτά, ξοδεύεις λιγότερα από όσα μπορείς να ξοδέψεις για να σου μείνουνε και αύριο, να αποδείξεις ότι είσαι αρκετά φερέγγυος ώσπου να σου δανείσουν κι άλλα. Αυτό το σκεπτικό λέγεται μνημόνιο και η πρακτική του είναι τα μέτρα λιτότητας.
Όλο το σκεπτικό της αντιπολίτευσης, αν το καλοσκεφτεί κανείς, στηρίζεται στην αξίωση ότι μπορούμε να ξοδεύουμε τώρα περισσότερα από όσα λέει το μνημόνιο να ξοδεύουμε, και ότι μπορούν τα κράτη να μας δανείζουν τώρα περισσότερα από όσα μας δανείζουν, με το να διαγράψουν τα παλιά χρέη -το οποίο ισοδυναμεί με καινούργιο δανεισμό.
Και η Πίστη ότι θα μπορούσανε να μας δανείσουν περισσότερα (με το να διαγράψουν τα παλαιότερα), συν την Πίστη ότι θα μπορούσαμε να ξοδεύουμε σήμερα περισσότερα, οδηγεί στην πεποίθηση ότι, για να μην γίνεται έτσι, σίγουρα πρόκειται για συνομωσία να καταστραφούν οι μεσαίες τάξεις και να κάνουν πλιάτσικο στην Ελλάδα.
Δηλαδή, το μνημόνιο λέει ότι θα μας δώσουν 10 και πρέπει να ξοδέψουμε 5, και η αντιπολίτευση λέει ότι θα μπορούσαν να μας δώσουν 15 και να ξοδεύουμε 10. Και εφ' όσον δεν γίνεται έτσι σημαίνει ότι εμείς δεν διαπραγματευόμαστε σωστά. Και όλα αυτά για να γίνει πρωθυπουργός ο τσίπρας. Το καράβι βούλιαζε κι ο τυχοδιώκτης είχε βρει και πουλούσε το όπιο των ηλιθίων μη και καταλάβουν την πραγματικότητα.
Οι πλούσιοι κάθε μέρα προσεύχονται να υπάρχουν πλατειές και βαθιές μεσαίες τάξεις ώστε να υπάρχουν και εκείνοι και να τα παίρνουν από τις μεσαίες τάξεις. Μάλιστα οι μεσαίες τάξεις είχαν γίνει τόσο πλατειές και τόσο βαθιές που για εργατική τάξη να κάνει την παραγωγή είχανε πάει στον τρίτο κόσμο. Και ήρθε η ώρα που η ανοδική πορεία δεν μπορούσε να συνεχιστεί γιατί ξύπνησε και ο τρίτος κόσμος και δεν υπήρχε τέταρτος.
Το θέμα είναι ότι οι λύσεις δεν μπορούν να δοθούν απότομα. Πρέπει να δοθούν μετρημένα και σιγά-σιγά, αλλιώς το οικοδόμημα της αλληλοεξαρτώμενης οικονομίας θα διαλυθεί από τον πανικό.
Οι πλούσιες τάξεις ζουν από τα λεφτά των μεσαίων τάξεων οι οποίες αγοράζουν τα προϊόντα που κατασκευάζουν οι εργατικές τάξεις. Το να αφανιστούν οι μεσαίες τάξεις σημαίνει τρομερή καταιγίδα και ανακατατάξεις, το λιγότερο, για τις πλούσιες τάξεις και κανείς δεν το θέλει αυτό.
Λέμε και λέμε πως και πότε θα ξαναβγεί η Ελλάδα στις αγορές.
Καταλαβαίνει κανείς τι σημαίνει αυτό και τι θα γίνει όταν ξαναβγει η Ελλάδα στις αγορές; Δανεισμός. Το να "βγει η Ελλάδα στις αγορές" σημαίνει να μπορεί πάλι να δανείζεται από τον ιδιωτικό τομέα. Τίποτα άλλο. Όοοοολη αυτή την δυστυχία την τραβάμε για να μπορέσουμε μια μέρα να ξαναδανειζόμαστε από τις ιδιωτικές αγορές, αντί να δανειζόμαστε από κράτη όπως κάνουμε τώρα που πρέπει να πληρώνουμε τα παλαιότερα δανεικά και δεν έχουμε.
Δηλαδή, η ευχή μας είναι να μπορέσουμε πάλι μια μέρα, με χρόνια με καιρούς, να ξανακάνουμε από την αρχή αυτά που μας έφεραν εδώ που είμαστε. Όταν "ξαναβγούμε στις αγορές".
Έτσι λειτουργεί η οικονομία: με δανεισμό. Δεν έχουμε εφεύρει καλύτερο σύστημα. Αυτό υπάρχει. Και όταν δεν μπορείς να δανειστείς λεφτά, ξοδεύεις λιγότερα από όσα μπορείς να ξοδέψεις για να σου μείνουνε και αύριο, να αποδείξεις ότι είσαι αρκετά φερέγγυος ώσπου να σου δανείσουν κι άλλα. Αυτό το σκεπτικό λέγεται μνημόνιο και η πρακτική του είναι τα μέτρα λιτότητας.
Όλο το σκεπτικό της αντιπολίτευσης, αν το καλοσκεφτεί κανείς, στηρίζεται στην αξίωση ότι μπορούμε να ξοδεύουμε τώρα περισσότερα από όσα λέει το μνημόνιο να ξοδεύουμε, και ότι μπορούν τα κράτη να μας δανείζουν τώρα περισσότερα από όσα μας δανείζουν, με το να διαγράψουν τα παλιά χρέη -το οποίο ισοδυναμεί με καινούργιο δανεισμό.
Και η Πίστη ότι θα μπορούσανε να μας δανείσουν περισσότερα (με το να διαγράψουν τα παλαιότερα), συν την Πίστη ότι θα μπορούσαμε να ξοδεύουμε σήμερα περισσότερα, οδηγεί στην πεποίθηση ότι, για να μην γίνεται έτσι, σίγουρα πρόκειται για συνομωσία να καταστραφούν οι μεσαίες τάξεις και να κάνουν πλιάτσικο στην Ελλάδα.
Δηλαδή, το μνημόνιο λέει ότι θα μας δώσουν 10 και πρέπει να ξοδέψουμε 5, και η αντιπολίτευση λέει ότι θα μπορούσαν να μας δώσουν 15 και να ξοδεύουμε 10. Και εφ' όσον δεν γίνεται έτσι σημαίνει ότι εμείς δεν διαπραγματευόμαστε σωστά. Και όλα αυτά για να γίνει πρωθυπουργός ο τσίπρας. Το καράβι βούλιαζε κι ο τυχοδιώκτης είχε βρει και πουλούσε το όπιο των ηλιθίων μη και καταλάβουν την πραγματικότητα.
Οι πλούσιοι κάθε μέρα προσεύχονται να υπάρχουν πλατειές και βαθιές μεσαίες τάξεις ώστε να υπάρχουν και εκείνοι και να τα παίρνουν από τις μεσαίες τάξεις. Μάλιστα οι μεσαίες τάξεις είχαν γίνει τόσο πλατειές και τόσο βαθιές που για εργατική τάξη να κάνει την παραγωγή είχανε πάει στον τρίτο κόσμο. Και ήρθε η ώρα που η ανοδική πορεία δεν μπορούσε να συνεχιστεί γιατί ξύπνησε και ο τρίτος κόσμος και δεν υπήρχε τέταρτος.
Το θέμα είναι ότι οι λύσεις δεν μπορούν να δοθούν απότομα. Πρέπει να δοθούν μετρημένα και σιγά-σιγά, αλλιώς το οικοδόμημα της αλληλοεξαρτώμενης οικονομίας θα διαλυθεί από τον πανικό.
Η οικονομία κινείται σε κύματα με παλινδρομικές κινήσεις. Αυτή είναι η φύση της καθώς κάθε αίτιο και κάθε αφορμή γίνεται ο παράγων ενός αποτελέσματος σε έναν άπειρο συνδυασμό κινήσεων σε μια τρομερά πολύπλοκη δομή. Ακμή παρακμή, ύφεση και ανάπτυξη ακολουθούν η μία την άλλη, και, όσο ψηλότερο το κύμα της ανάπτυξης τόσο χαμηλότερη θα είναι η ύφεση που θα ακολουθήσει, και αιώνια μπουνάτσα δεν υπάρχει στο σύμπαν.
Όταν αυτό συνδυαστεί με το γεγονός ότι οι κυβερνήτες της οικονομίας δεν είναι παρά άνθρωποι σαν κι εμάς, έξυπνοι και χαζοί, καλοί και κακοί, μορφωμένοι και αμόρφωτοι, μην εκπλαγείτε αν στην πραγματικότητα οι πλούσιες τάξεις αυτή την στιγμή είναι πιο φοβισμένες από τις μεσαίες. Στο εξωτερικό αυτό. Στην Ελλάδα πρόσθεσε και το πελατειακό κράτος και την παντελή έλλειψη οργάνωσης, συστημάτων, μόρφωσης και ευθύνης, και, μπίνγκο!
Η διαδικασία κινείται όσο γρήγορα γίνεται χωρίς να ξεχαρβαλώσει την μηχανή. Αλλά η διαδικασία εξαρτάται αποκλειστικά από εκείνους που έχουν τα λεφτά. Η Ελλάδα δεν μπορεί να διαπραγματευτεί όσο και να χτυπιέται ο τσίπρας γιατί δεν έχει θέση στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων: δεν έχει λεφτά να αγοράσει εισιτήριο για να κάτσει στο τραπέζι. Η διαδικασία κινείται με δυνάμεις που σπρώχνουν (ΔΝΤ) και δυνάμεις που πατάνε φρένο (Γερμανία), και η πρόοδος γίνεται με την ταχύτητα που θα επιτρέψει στο σύστημα να επιζήσει χωρίς φθορά. Στην δυναμική αυτή καθοριστικός παράγων είναι ότι το ζητούμενο από εκείνους είναι να ανασάνουν οι μεσαίες τάξεις για να ανασάνουν και να ξαναψηφιστούν και εκείνοι, χωρίς να ξεχαρβαλωθεί το οικοδόμημα, και για να υπάρχουν καταναλωτές να καταναλώνουν.
Τα περί αφανισμού των μεσαίων τάξεων είναι το όπιο εκείνων που δεν αντέχουν τον απαραίτητο και φυσικό ρυθμό της εξέλιξης των πραγμάτων.
Όποιος και να ήταν πρωθυπουργός στην Ελλάδα, αυτό που γίνεται θα είχε γίνει και στην Ελληνική Βουλή και στις Βρυξέλες. Τυχαίνει να είναι πρωθυπουργός ο Σαμαράς και αντιπολίτευση ο τσίπρας, και για αυτό δεν ακούμε τον τσίπρα να περνάει μνημόνια και τον Σαμαρά να ζητάει διαγραφή του χρέους. Το ευτύχημα είναι ότι η δαρβινική εξέλιξη θα ξαναφέρει την ανάπτυξη ούτως ή άλλως. Το δυστύχημα είναι ότι ο κυρίαρχος λαός θα δώσει τα εύγε στον τυχοδιώκτη που θα καρπωθεί τα εύσημα, ή τον έναν ή τον άλλον, λες και είχε ο ίδιος κάτι να κάνει με την έκβαση...
Η διαδικασία κινείται όσο γρήγορα γίνεται χωρίς να ξεχαρβαλώσει την μηχανή. Αλλά η διαδικασία εξαρτάται αποκλειστικά από εκείνους που έχουν τα λεφτά. Η Ελλάδα δεν μπορεί να διαπραγματευτεί όσο και να χτυπιέται ο τσίπρας γιατί δεν έχει θέση στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων: δεν έχει λεφτά να αγοράσει εισιτήριο για να κάτσει στο τραπέζι. Η διαδικασία κινείται με δυνάμεις που σπρώχνουν (ΔΝΤ) και δυνάμεις που πατάνε φρένο (Γερμανία), και η πρόοδος γίνεται με την ταχύτητα που θα επιτρέψει στο σύστημα να επιζήσει χωρίς φθορά. Στην δυναμική αυτή καθοριστικός παράγων είναι ότι το ζητούμενο από εκείνους είναι να ανασάνουν οι μεσαίες τάξεις για να ανασάνουν και να ξαναψηφιστούν και εκείνοι, χωρίς να ξεχαρβαλωθεί το οικοδόμημα, και για να υπάρχουν καταναλωτές να καταναλώνουν.
Τα περί αφανισμού των μεσαίων τάξεων είναι το όπιο εκείνων που δεν αντέχουν τον απαραίτητο και φυσικό ρυθμό της εξέλιξης των πραγμάτων.
Όποιος και να ήταν πρωθυπουργός στην Ελλάδα, αυτό που γίνεται θα είχε γίνει και στην Ελληνική Βουλή και στις Βρυξέλες. Τυχαίνει να είναι πρωθυπουργός ο Σαμαράς και αντιπολίτευση ο τσίπρας, και για αυτό δεν ακούμε τον τσίπρα να περνάει μνημόνια και τον Σαμαρά να ζητάει διαγραφή του χρέους. Το ευτύχημα είναι ότι η δαρβινική εξέλιξη θα ξαναφέρει την ανάπτυξη ούτως ή άλλως. Το δυστύχημα είναι ότι ο κυρίαρχος λαός θα δώσει τα εύγε στον τυχοδιώκτη που θα καρπωθεί τα εύσημα, ή τον έναν ή τον άλλον, λες και είχε ο ίδιος κάτι να κάνει με την έκβαση...
Παρατηρήσεις (με τσιτάτα ως τροφή για κουβέντα!):
ΑπάντησηΔιαγραφή1. "The problem with Socialism is that sooner or later you run out of other people's money"
M. Thatcher.
2.
Η Γερμανία ΔΕΝ ακολουθεί την πολιτική της Θάτσερ.
Η Θάτσερ είναι πολέμια της ευρωπαϊκής πολιτικής ολοκλήρωσης. Είχε μάλιστα προβλέψει τα προβλήματα από το εγχείρημα του κοινού νομίσματος. Ο ευρωσκεπτικισμός της ήταν μία από τις αιτίες που την έριξε το ίδιο της το κόμμα.
3. "If Socialists understood how Economy works, they wouldn't be Socialists."
F.A. Hayek.
1. Το πιστεύω κι εγώ ακράδαντα και συμφωνώ απόλυτα,
Διαγραφήαλλά ξέρεις ότι θέλω και ένα δίχτυ ασφαλείας για το εργατικό δυναμικό :-)
3. Υπέροχο! Έτσι σκέπτομαι κι εγώ πολλές φορές...!
2. Η Γερμανία ΔΕΝ ακολουθεί την πολιτική της Θάτσερ.
Αυτό έγραψα κι εγώ. Αλλά όμως μία version της πολιτικής της Θάτσερ την σερβίρει στους άλλους. Αυτό το θεώρησα ως λάθος. Και ναι, φυσικά η Θάτσερ ουδέποτε ήθελε την ΕΟΚ, η Αγγλία ποτέ δεν ασπάστηκε εντελώς την ΕΕ και έμεινε εκτός Ευρωζώνης, και τώρα η Βρετανία είναι η πρώτη που επισημαίνει τα τρωτά της ΕΕ. Πουθενά δεν μίλησα για ΕΟΚ των '80 ή για Θάτσερ και ΕΟΚ ούτε συνέκρινα την Μέρκελ με την Θάτσερ όσον αφορά την πολιτική της κάθε πολιτικού μέσα στην δική τους χώρα όσον αφορά την ΕΟΚ ή την ΕΕ.
1. Ποιος δεν θέλει; Όλοι θέλουμε. Όλοι έχουμε καλές προθέσεις! Μπορώ να πω πως οι Σοσιαλιστές έχουν τις καλύτερες των προθέσεων...Έτσι όμως φτιάχτηκε και ο δρόμος προς την Κόλαση: από καλές προθέσεις!
ΔιαγραφήΠροσπάθησε να εξηγήσεις π.χ. ότι η καλή πρόθεση του κατώτατου μισθού στρέφεται τελικά ενάντια στους πιο αδύναμους.
2. Το έγραψα για να το διαβάσουν οι υπόλοιποι αναγνώστες. Στην Ελλάδα έχουν εμπεδώσει δυστυχώς πως το Μνημόνιο είναι "Νεο-Φιλελεύθερο".
1. Το θέμα διχτυού ασφαλείας, που περιλαμβάνει κάποια είδη και βαθμούς περίθαλψης, σύνταξης και κατώτατου μισθού είναι η γκρι περιοχή με τα μετακινούμενα σύνορα την οποία όλοι πολεμούν. Το θέμα, απλά, είναι, ότι αν δεν υπάρχει κανένα δίχτυ, αφ' ενός θα ζούμε στην άγρια δύση, και αφ' εταίρου θα υποφέρει η ελεύθερη επιχείρηση και από την μείωση του αριθμού και αποτελεσματικότητας του εργατικού δυναμικού, και από την οργή του εργατικού δυναμικού. Και μετά πάμε σε σφαίρες φιλοσοφικές περί του τι σημαίνει να είναι κανείς άνθρωπος, και τι σημαίνει η κοινωνία, και τι αρχές πρέπει να παραδέχεται. Άρα, θεωρητικά σωστά μιλάς αλλά στην πρακτική από πολλές πλευρές δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχει το δίχτυ ασφαλείας... κατά την γνώμη μου :-)
Διαγραφή2. I see :-)
"αν δεν υπάρχει κανένα δίχτυ"
ΔιαγραφήΗ δυσκολία του προβλήματος μας κάνει να χρησιμοποιούμε όλοι μας ακραία επιχειρήματα για να περιγράψουμε την ανάγκη λύσης.
Κανείς δε μίλησε για "κανένα" δίχτυ.
Η θέση των Φιλελεύθερων είναι ξεκάθαρη: Το μόνο αναγκαίο δίχτυ είναι οι θέσεις εργασίας. Μία αγορά εργασίας που να μπορεί να απορροφά όποιον βρεθεί εκτός δουλειάς όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Ο μόνος τρόπος να συμβαίνει αυτό είναι μέσω της απελευθέρωσης των οικονομικών σχέσεων. Ο κρατικός προστατευτισμός είναι κατά κανόνα επιζήμιος σε αυτήν τη διαδικασία, για τους παρακάτω λόγους:
1.Το κράτος κάνει μία και μόνον δουλειά:
Παίρνει λεφτά από τη μία κοινωνική ομάδα και τη δίνει σε άλλη.
2. Το κράτος δεν έχει πόρους παρά μόνον:
α. Από τη Φορολόγηση.
β. Από τη μηχανή που τυπώνει λεφτά.
γ. Από τον εξωτερικό δανεισμό.
ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΛΛΟ ΠΟΡΟ.
Σε μία ελεύθερη κοινωνία η έννοια της προστασίας θεσμοθετείται με νόμους. Ο προστατευτισμός του κράτους στην οικονομία αναγνωρίζει τις συντεχνίες. Οι συντεχνίες θέλοντας αφ' ενός να προασπίσουν τα συμφέροντά αφ' ετέρου να κερδίσουν περισσότερα μέσα από την εργασία τους, απαιτούν όλο και περισσότερη βοήθεια από το κράτος (σε αντάλαγμα πολιτικής στήριξης).
Η περισσότερη βοήθεια σημαίνει μεγαλύτερες κρατικές δαπάνες σε παροχές και επιδοτήσεις ΑΛΛΑ ΠΡΟΣ ΘΕΟΥ ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΦΟΡΟΛΟΓΙΑ!!!!
Συνεπώς το κράτος δε μπορεί να κάνει κάτι άλλο από το να κόψει χρήμα ή να δανειστεί. Το πρώτο πρόβλημα εμφανίστηκε στη δεκαετία του '60 και του '70. Το δεύτερο πρόβλημα το αντιμετωπίζουμε και πάλι.
Οι επιδοτήσεις και οι κρατικές παροχές δεν είναι τίποτα άλλο από δωρεάνω κρατικό χρήμα το οποίο στη συντριπτική του πλειοψηφία σπαταλιέται γιατί:
αφ' ενός: δεν πηγαίνει σε παραγωγικούς τομείς της οικονομίας ( αυτό το έχει εξηγήσει ο Friedman με ένα εκπληκτικό επιχείρημα για τους 4 τρόπους που ξοδεύονται τα χρήματα.)
αφ' ετέρου: είναι κρατικό χρήμα...ακόμα και αν το σπαταλήσουμε θα πάρουμε κι άλλο. Άλλωστε :
"Τα κράτη δεν πτωχεύουν." (Α. Παπανδρέου).
Όταν λες "Η θέση των Φιλελεύθερων είναι ξεκάθαρη", με "φιλελεύθερους" εννοείς Liberals ή Lebertarians;
ΔιαγραφήΝαι σε όλα, αλλά, το δίχτυ μπορεί να έρθει από πρόσθετη φορολογία και μόνο, ΑΝ υπάρχει διαφάνεια και υπευθυνότητα. Τα συνδικάτα τα δέχομαι ως όπλα των εργαζομένων να προστατεύουν τους εργαζομένους μιας εταιρείας από το αφεντικό της εταιρείας και να διαπραγματεύεται μισθούς. Όταν τα συνδικάτα μπλέκονται με την κυβέρνηση και το κράτος, αυτό είναι πρόβλημα για όλους και πρώτα για τους εργαζομένους. Με "συνδικάτο" εννοώ Trade Union. Εννοείς το ίδιο με την "συντεχνία";
"Libertarians" αλλά προφανώς οι θέσεις που περιγράφω φέρουν πρωτίστως τον τρόπο που εγώ καταλαβαίνω τις θέσεις των libertarians αυτή τη στιγμή που μιλάμε. Δε μιλώ εξ ονόματως των ! :))))
ΔιαγραφήΤα συνδικάτα είναι πράγματι όπλο στα χέρια των εργαζομένων και καλώς κάνουν και υπάρχουν. Το θέμα είναι οι θεσμικές τους λειτουργίες και ο τρόπος που αλληλεπιδρούν με την κυβέρνηση. Συνεπώς συμφωνώ με τη θέση σου.
Τα συνδικάτα μπορούν να γίνουν συντεχνίες. Η λέξη συντεχνία είναι πιο ευρεία και με αρνητική χροιά.
Με το συνδικάτο εννοούμε trade unions με συντεχνεία εννοούμε lobbies.
Προσοχή: Δεν είναι όλα τα συνδικάτα μη προνομιούχα όπως και δεν είναι όλες οι συντεχνίες προνομιούχες.
Συμφωνούμε.
ΔιαγραφήΠροσοχή όμως στην χρήση των όρων γιατί ήδη έχουμε δει ότι μέσα στις ΗΠΑ οι Liberals και οι Libertarians διαφέρουν ριζικά στις θέσεις τους. Εγώ σε καταλαβαίνω απόλυτα ότι μιλάς σαν Libertarian. Όταν όμως γράφεις Ελληνικά γράφεις "φιλελεύθερους" (liberals) και αυτό μπερδεύει την τοποθέτηση. Αυτό είναι μια σημαντική λεπτομέρια που πρέπει να την προσέχουμε, πιστεύω;
Μερικές αφελείς ερωτήσεις ενός αφελούς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι "φιλελεύθερες" ΗΠΑ δεν έκοψαν τελικά χρήμα μετά την κρίση της Lehman;
Οι "φιλελεύθερες" ΗΠΑ δεν ήταν αυτές που εφάρμοσαν προγράμματα προστατευτισμού μετά την κατάρρευση της Lehman;
Η απορία του αφελούς (και το αφελής το εννοώ!) είναι ότι οι "φιλελεύθερες" ΗΠΑ τελικά δεν ήταν αρκούντως φιλελεύθερες;
Και τι θα γινόταν εάν οι ΗΠΑ δεν εφάρμοζαν αυτήν ακριβώς την οικονομική πολιτική και εφάρμοζαν μια πιο hardcore φιλελεύθερη πολιτική;
Το δίχτυ ασφαλείας των πολιτών προκύπτει εφόσον εφαρμοστούν απαρέγκλιτα οι αρχές του φιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου;
Το ερωτώ αυτό γιατί προσωπικά δεν γνωρίζω να έχει εφαρμοστεί πουθενά στον κόσμο ούτε το φιλελεύθερο μοντέλο, ούτε και το σοσιαλιστικό, άρα επί ποίας βάσης μπορεί να εξαχθούν ασφαλή συμπεράσματα;
"Οι "φιλελεύθερες" ΗΠΑ δεν έκοψαν τελικά χρήμα μετά την κρίση της Lehman;"
ΔιαγραφήΝαι. Γι αυτό και έχει φτάσει η Βενζίνα στα 4 δολλάρια το γαλόνι (από 2). Γι αυτό και έχασε το τριπλό Α η ΗΠΑ όταν τον Αύγουστο κόντεψε να δηλώσει πτώχευση λόγω του fiscal cliff.
"Οι "φιλελεύθερες" ΗΠΑ δεν ήταν αυτές που εφάρμοσαν προγράμματα προστατευτισμού μετά την κατάρρευση της Lehman;"
Γι αυτό και τώρα που ξαναβγήκε ο Ομπάμα κρατάμε όλοι την ανάσα μας. Αν συνεχίσει την ίδια πολιτική, το χρέος θα φτάσει στα 20 τρις και τότε να δεις. Ελπίζουμε πως δε θα το κάνει γιατί δεν έχει άλλη θητεία οπότε δε θα τον ενδιαφέρει η επανεκλογή.
Το χρέος των ΗΠΑ έφτασε σε τέτοια ύψη αφού ο Μπους όχι μόνον δε μίκρυνε το κράτος αλλά δανείστηκε και χρήμα για να κάνει δύο πολέμους αμέσως μετά τον πόλεμο του Κλίντον στη Σερβία.
"Η απορία του αφελούς (και το αφελής το εννοώ!) είναι ότι οι "φιλελεύθερες" ΗΠΑ τελικά δεν ήταν αρκούντως φιλελεύθερες;"
Προφανώς. Στην Ελλάδα μπορεί να είσαι ό,τι δηλώσεις. Στον υπόλοιπο κόσμο είσαι ό,τι κάνεις. Φιλελεύθερος είσαι από το ποσοστό των κρατικών δαπάνων. Οι κυβερνήσεις Καραμανλή δηλαδή ουδεμία σχέση είχαν με το Φιλελευθερισμό.
Ο Προέδρος Ομπάμα θεωρείται από τους πλέον Σοσιαλιστές. Ο Μπους δεν πάει πίσω αν και Ρεπουμπλικάνος.
"Και τι θα γινόταν εάν οι ΗΠΑ δεν εφάρμοζαν αυτήν ακριβώς την οικονομική πολιτική και εφάρμοζαν μια πιο hardcore φιλελεύθερη πολιτική;"
Εξαιρετική ερώτηση αλλά χωρίς απάντηση. Μία σχετική απάντηση μπορεί να δοθεί από την πολιτική της Θάτσερ στην οικονομία της Μ. Βρετανίας. Η Θάτσερ ακολουθώντας το Friedman και τον Hayek απέφυγε λύσεις τύπου Keynes.
"Το ερωτώ αυτό γιατί προσωπικά δεν γνωρίζω να έχει εφαρμοστεί πουθενά στον κόσμο ούτε το φιλελεύθερο μοντέλο"
Hong Kong
New Zealand
South Korea
"ούτε και το σοσιαλιστικό"
Cuba
India
North Korea
Καλησπέρα!
ΔιαγραφήΕδώ γίνεται ένα μπερδεματάκι μεταξύ θεωρίας και πράξης, αλλά κυρίως μεταξύ των εννοιών "φιλελεύθερος", όπως τον καταλαβαίνει κανείς στην Ευρώπη, και τις εντελώς Αμερικανικές έννοιες του Liberal και του Libertarian, οι οποίες είναι δύο έννοιες εντελώς διαφορετικές. Ο Λάκωνας εννοεί Libertarian αλλά γράφει "φιλελεύθερος", που κανονικά είναι "Liberal".
Θα απαντήσω στο σχόλιο αλλά μετά τα κεφτεδάκια/πατάτες/γιαούρτι σακουλίσιο/Χάρρυ Πόττερ. Για τις επόμενες δύο ώρες παραχωρώ το μικρόφωνο στους δυό σας :-)
Θεωρούμε τα καθεστώτα της Κούβας και της Ν.Κορέας σοσιαλιστικά;
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Νέα Ζηλανδία εφάρμοσε ένα "σοφό" πρόγραμμα εξορθολογισμού του δημόσιου τομά της πριν απο κάποια χρόνια και τα κατάφερε, σήμερα όμως έχει εμπορικά ελείμματα και η ανεργία στους νέους βρίσκεται σε διψήφιο νούμερο.
"Θεωρούμε τα καθεστώτα της Κούβας και της Ν.Κορέας σοσιαλιστικά;"
ΔιαγραφήΒ. Κορέα.
Ναι. Στα καθεστώτα αυτά η παρέμβαση του κράτους στην οικονομία είναι απόλυτη. Ο απόλυτος έλεγχος στης οικονομικής ελευθερίας οδηγεί στον απόλυτο έλεγχο στης πολιτικής ελευθερίας (road to serfdom - F.A. Hayek).
"Η Νέα Ζηλανδία εφάρμοσε ένα "σοφό" πρόγραμμα εξορθολογισμού του δημόσιου τομά της πριν απο κάποια χρόνια και τα κατάφερε, σήμερα όμως έχει εμπορικά ελείμματα και η ανεργία στους νέους βρίσκεται σε διψήφιο νούμερο."
Δεν το καταλαβαίνω αυτό.
Η Ν. Ζηλανδία εφήρμωσε από το 1984 μέχρι το 1995 φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις. Από τα 45δις δολλάρια Νέας Ζηλανδίας ΑΕΠ το 1985 έφτασε τα 92 δις το 1995. Το κατακεφαλήν εισόδημα από το 39% του κατα κεφαλήν των ΗΠΑ έφτασε στο 60%.
Η Ν. Ζηλανδία παρά την παγκόσμια κρίση συνεχίζει να αυξάνει το ΑΕΠ της ακόμα και σήμερα.
Η ανεργία έχει χτυπήσει όλες τις χώρες, φιλελεύθερες και μη. Ο Φιλελευθερισμός σε αντίθεση με το Σοσιαλισμός δεν υπόσχεται καμία ουτοπία. Τα νούμερα αυτά όμως δεν είναι μαγικά. Θα μπορούσαν να είναι καλύτερα ή και χειρότερα. Σε όποια οικονομία το κράτος είχε μεγάλη δυνατότητα παρέμβαση όλα τα οικονομικά μεγέθη γίνονται σε βάθος χρόνου επιδεινώνονται.
Όπως είχε πει και ο Keynes : In the long run, we are all dead.
Σωστά, εμείς θα έχουμε πεθάνει. Όχι όμως τα παιδιά μας.
Επίσης:
Διαγραφήhttp://en.wikipedia.org/wiki/Late-2000s_recession_in_Oceania
Πολλοί πιστεύουν πως οι αναδυόμενες οικονομίες της Ασίας έχουν συμβάλει στην παγκόσμια κρίση.
Πράγματι. Ο κρατικός παρεμβατισμός της κινεζικής κυβέρνησης στην οικονομία της Κίνας, (οι χαμηλοί μισθοί, το φτηνό γουάν) έχουν δημιουργήσει τεράστια προβλήματα ανταγωνιστικότητας. Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας καταπιέζοντας το λαό του έχει καταφέρει ένα οικονομικό θαύμα σε βάρος των ίδιων των ανθρώπων. Αυτό μόνο ένα κράτος με τόση δύναμη μπορεί να κάνει.
Η Ιστορία όμως είναι υπέρ των πολιτών. Η δύναμη του κινεζικού κράτους στους πολίτες του μειώνεται όσο ο πλούτος που παράγεται διοχετεύεται στον πληθυσμό, έστω και ένα πολύ μικρό μέρος αυτού. Παράδειγμα είναι η Χιλή και η δικτατορία του Πινοσέτ.
Πρέπει να προσδιορίσουμε ότι στις ΗΠΑ η απλή κατανόηση των ψηφοφόρων είναι ότι οι Ρεπουμπλικάνοι στέκονται για μικρότερη κυβέρνηση και λιγότερους φόρους, και οι Δημοκρατικοί για μεγαλύτερη κυβέρνηση και περισσότερους φόρους, σαν στερεότυπα. Αλλά, μεταξύ του Εκτελεστικού (Πρόεδρος) και του Νομοθετικού (Κογκρέσο και Γερουσία) τα πράγματα δεν εξελίσσονται τόσο απλά, ιδίως επειδή η προσωπικότητα του Προέδρου παίζει μεγάλο ρόλο στην ψυχοσύνθεση της κοινωνίας, παράδειγμα ο Ρέγκαν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Τζων Μπόης σωστά βάζει σε εισαγωγικά την λέξη "φιλελεύθερες" ΗΠΑ, για να πει ότι αυτά που ακολουθούν στην πρόταση που γράφει, όπως το τύπωμα χρήματος και ο προστατευτισμός δεν είναι και τόσο φιλελεύθερα. Αλλά το κάνει αυτό μιλώντας από την Ευρώπη. Κανείς στις ΗΠΑ δεν θα χρησιμοποιούσε τους όρους όπως εσύ Τζων Μπόη ή εσύ Λάκωνα. Η λέξη "φιλελεύθερος" που και στην Αγγλία και στις ΗΠΑ είναι "Liberal", σημαίνει, περισσότερο "αριστερά". Οι θέσεις του Λάκωνα στις ΗΠΑ πλησιάζουν πολύ περισσότερο το Libertarian Party το οποίο είναι το τρίτο κόμμα των ΗΠΑ. Αλλά οι Libertarians στις ΗΠΑ μετριούνται σε χαμηλά μονά νούμερα ποσοστών. Liberal Party δεν υπάρχει υπολογίσιμο, και ο όρος είναι περισσότερο στερεοτυπικός, και συγγενής του σοσιαλισμού. Στις ΗΠΑ. Οπότε, ο όρος "Φιλελεύθερες ΗΠΑ" όπως τον εννοούμε τον όρο στην Ευρώπη δεν έχει αντίκρυσμα.
Στις ΗΠΑ δεν μιλάει ο κόσμος για φιλελεύθερους και νεοφιλελεύθερους κλπ. Ο κόσμος μιλάει μόνο για Δημοκρατικούς και Ρεπουμπλικάνους. Εγώ φερ' ειπείν, από πεποίθηση Δημοκρατικός, και εγγεγραμμένος στους ψηφοκαταλόγους ως υποστηρικτής των Δημοκρατικών, θα ψηφίσω Ρεπουμπλικάνο αν πιστεύω ότι θα είναι σαν πρόεδρος σωστός για την Χώρα. Τον Ρέγκαν θα τον είχα ψηφίσει. Τον Μπους, ποτέ ούτε κάτω από βασανιστήρια. Το Κλίντον τον ψήφισα και τον Ομπάμα τον ψήφισα. Τον Ρόμνι τον είχα κυβερνήτη για λίγα από τα χρόνια που ήμουνα στην Μασαχουσέτη και σαν πρόεδρος θα ήταν μια παγκόσμια καταστροφή κατά την γνώμη μου. Όχι επειδή είναι Ρεπουμπλικάνος, αλλά επειδή είναι αυτός ο άνθρωπος που είναι. Κατά την γνώμη μου.
Στην υπόλοιπη συζήτηση συμφωνώ με τις απαντήσεις του Λάκωνα σχετικά με τις άλλες χώρες, κλπ. Νομίζω ένα επίσης σωστό που είπε ο Λάκωνας είναι ότι "Στην Ελλάδα μπορεί να είσαι ό,τι δηλώσεις. Στον υπόλοιπο κόσμο είσαι ό,τι κάνεις."
Και μετά λέει "Φιλελεύθερος είσαι από το ποσοστό των κρατικών δαπάνων". Ναι. Μόνο που στη Ελλάδα ο μέσος Έλληνας θα το καταλάβει αυτό σαν περιορισμένες δαπάνες (μπερδεύοντάς το και με νεοφιλελευθερισμό), ενώ ο μέσος Αμερικανός στον δρόμο θα το καταλάβει αυτό σαν αυξημένες δαπάνες :-)
Ο Μπους παρέλαβε παραδειγματικά ταμεία του κράτους το 2001 και τα έκανε θάλασσα παραδίδοντας ένα χρέος λευκό ελέφαντα. Οι πόλεμοι του Μπους είχαν τα μέγιστα να κάνουν με αυτή την πλατειά θάλασσα που άφησε, αλλά όχι μόνο. Ήταν κακός διαχειριστής και κάτι που είναι σημαντικό στην Αμερική: ήταν κακός για την ψυχοσύνθεση του κόσμου και την εμπιστοσύνη που ενέπνεε. Δεν υπήρχε λόγος που έβγαλε που να μην είχε κοτσάνες μέσα φραστικές ή νοηματικές. Βγαίνανε ημερολόγια κάθε χρόνο, που τα αγόραζα και τα μοίραζα και σαν δώρα, με 365 σελίδες, μια κοτσάνα του Μπους σε κάθε σελίδα να σκας στα γέλια, και από κάτω από την κάθε μία είχε και το μέρος και την ημερομηνία που την πέταξε.
Buongiorno a tutti :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα με συμπαθά ο Λάκωνας, αλλά τόσο ο σοσιαλισμός, όσο κι ο φιλελευθερισμός (έτσι όπως σωστα παρατηρεί ο Δημήτρης σχετικά με τον τελευταίο όρο) είναι ουτοπίες. Ακόμα και η σημερινή φιλελεύθερη Νέα Ζηλανδία για να γίνει φιλελεύθερη χρειάστηκε κρατικές παρεμβάσεις ώστε η οικονομία της να βρίσκεται σε αυτά τα επίπεδα (?), αλλά και τα λεγόμενα "σοσιαλιστικού" τύπου καθεστώτα αργά ή γρήγορα καταλήγουν στον καπιταλισμό "δυτικού" τύπου.
Σοσιαλισμός δεν υπάρχει στις οικονομίες που αναφέρεις γιατί η θεωρία αυτή (και μιλώ συνειδητά περί θεωρίας κι όχι περί μοντέλου) επικεντρώνεται αποκλειστικά στο ρόλο του κράτους στην οικονομία και αγνοεί άλλους παράγοντες.
Πάντως η ιστορία δείχνει ότι όταν οι νόμοι της αγοράς δεν δίνουν τις λύσεις, γιατί τα προβλήματα της ανθρωπότητας δεν είναι μόνο οικονομικά και δεν προκύπτουν μόνο από τη λειτουργία του χρήματος, είναι κάποιο χέρι που αναλαμβάνει κάποια στιγμή το τιμόνι, το που θα πάει το όχημα είναι μια άλλη ιστορία.
Για μια ακόμα φορά επικεντρωνόμαστε στα νούμερα κι όχι στον άνθρωπο. Πίσω από το ΑΕΠ, από τα ελείμματα, από τις δημοσιονομικές προσαρμογές υπάρχουν άνθρωποι. Τα νούμερα γνωρίζουμε όλοι πως μαγειρεύονται και πως μπορούμε να τα παρουσιάσουμε. Οι άνθρωποι είναι άνθρωποι. Δεν γνωρίζω με λεπτομέρειες την οικονομική ζωή και πραγματικότητα στη Ν. Ζηλανδία (είναι όμως μια από τις χώρες που θα ήθελα να ζω), αλλά η ύπαρξη ελειμμάτων και η αύξηση της ανεργίας στους νέους δεν είναι θέματα για να λέμε “business as usual”. Όταν αυτή η οικονομία τους (εύχομαι όχι) οδηγηθεί σε κάποια ξέρα (πάντα όμως γίνεται), ποιος θα είναι αυτός που θα πάρει το τιμόνι; Είναι η αγορά από μόνη της ικανή να διορθώσει επίπεδα ανεργίας που ξεπερνούν τα μονοψήφια νούμερα; Ποιος θα χαράξει την νέα πολτική και μήπως αυτό δεν είναι τελικά παρέμβαση του κράτους στην οικονομία;
Μήπως αυτές οι δύο θεωρίες ζουν μια βαθιά σχέση αγάπης και μίσους; Νομίζω εν τέλει ότι ο φιλελευθερισμός (έστω και υπό το πρίσμα της ευρωπαϊκής προσέγγισης) υπόσχεται απείρως περισσότερα, προτάσσοντας ως επιχείρημα το μαγικό χέρι των αγορών. Παρακολουθώντας τους φιλελεύθερους στην Ευρώπη αισθάνομαι να έχουν όλες τις λύσεις στο τσεπάκι, δεν βλέπω και καμία σοβαρή διαφορά σε σχέση με τους λιγότερο ή περισσότερο κρατιστές, σοσιαλιστές κεϋνσιανούς, όπως θες δες το, καθώς και οι τελευταίοι τα ίδια πρεσβεύουν. Δεν λέω ότι είναι το ίδιο ανέφικτα όλα αυτά, αλλά αν μιλάμε σε επίπεδο προσδοκιών οι πρώτοι είναι σαφώς πιο large από τους δεύτερους, απλά οι δεύτεροι περιβάλλουν τις θεωρίες τους με κάποιες αλλά ελκυστικές αόριστες κατά τα άλλα προτάσεις περί κοινωνικής ευθύνης, αλληλεγγύης, κλπ και γίνονται περισσότερο συμπαθής από τις μάζες, ενώ οι πρώτοι είναι πιο «στεγνοί», πιο τεχνκράτες και φοβίζουν.
Το θέμα είναι σαφώς ένα.
Στο τέλος όλοι θα πεθάνουμε, δεν υπάρχε αμφιβολία, το ζήτημα είναι όμως τι γίνεται στο ενδιάμεσο, μεταξύ δηλαδή γέννησης και θανάτου.
Κι επειδή σήμερα είπα να χαρώ την βροχερό και υγρό καιρό της Αθήνας και να την αράξω, λέω να εμπλουτίσω αυτό το «ενδιάμεσο» με καφέ και βόλτα στην αγορά :)
Buongiorno giovane giovanni!
Διαγραφή...μεσ' τη βροχή εσύ στην αγορά κι εγώ στην ξυλαποθήκη. Σήμερα θα βάλουμε και το τζάκι και τη στούφα να στεγνώσουν τα ρούχα απ' τη μπουγάδα...
Πράγματι κανένα σύστημα μόνο του δεν είναι παρά ουτοπία. Στην καλύτερη περίπτωση καμία θεωρία μόνη της δεν μπορεί να αποφέρει αποτελέσματα διαχρονικά, γιατί τα πάντα αλλάζουν, τα πάντα αλληλεπιδρούν... και ο άνθρωπος είναι όν πολύπλοκο και περίεργο...
Οι έννοιες "Καπιταλισμός", "Σοσιαλισμός" και "Κομουνισμός" είναι σχετικά καθαρές ως προς το νόημά τους, και το σκέφτεται κανείς όταν ακούει αυτές τις λέξεις όσον αφορά το τι θα περίμενε να δει σαν λειτουργία μιας χώρας που τις ασπάζεται.
Άλλες έννοιες, όπως "φιλελευθερισμός", "νεοφιλελευθερισμός", "συντηρητισμός", κλπ., είναι ασαφής, διφορούμενες, αμφιλεγόμενες, απλά γιατί φέρνουν διαφορετικές εικόνες στο μυαλό εκείνου που τις ακούει σε σχέση με κάποιον άλλον, και μάλιστα, όπως είπα και παραπάνω, οι ίδιες λέξεις σε διαφορετικές γλώσσες και χώρες, σημαίνουν διαφορετικά πράγματα. Δεν το βρίσκω παραγωγικό/αποδοτικό να τις χρησιμοποιώ.
Όλοι θέλουμε ελευθερία, είμαστε φίλοι της, άρα είμαστε όλοι φιλελεύθεροι; Ελευθερία από τι; τον ζυγό του κομουνισμού, ή τον ζυγό του καπιταλισμού, εφ' όσον ζυγός είναι ότι δεν αρέσει στον καθένα. Και ξέρω μάλιστα κάποιον κακομοίρη που του αρέσει να σχολιάζει ανώνυμα και μετά να έρχεται επώνυμα και να συμφωνεί με τον ανώνυμο εαυτό του, ο οποίος θα απάνταγε τώρα βγάζοντας ένα Ελληνικό λεξικό, κατευθύνοντας την συζήτηση στην λήθη των άνευ νοήματος ορισμών.
Ο Κομουνισμός προϋποθέτει την δικτατορία του να είναι όλα τα αγαθά κοινά, η οικονομία κατευθυνόμενη, και η αντιγνωμία απαράδεκτη.
Ο Καπιταλισμός, είναι το αντίθετο, και το σύστημα που βρίσκεται κοντύτερα στην ανεξέλεγκτη φύση του ανθρώπου, την φυσική εξέλιξη και την υπερίσχυση του ισχυρότερου.
Ο Σοσιαλισμός είναι η γκρι περιοχή ανάμεσα στα δύο, όπου το ανθρώπινο πνεύμα προσπαθεί να συμβιβάσει την ουτοπία του κομουνισμού με την πραγματικότητα της ανθρώπινης φύσης.
Και η πραγματικότητα είναι ότι τα κομουνιστικά και σοσιαλιστικά καθεστώτα έχουν την φυσική ροπή ή να πλησιάσουν, μετά από δεκαετίες εφαρμογής, τον καπιταλισμό, ή απλά να διαλυθούν.
Ο καθοριστικός παράγοντας σε όλα αυτά είναι ο άνθρωπος: οι ανάγκες του, το πνεύμα του, η ατομική ικανότητα... Και πράγματι, όπως λες, σημαντικό ρόλο παίζει το ποιός θα πάρει το τιμόνι. Στην τελική, η προσωπικότητα και ο χαρακτήρας του τιμονιέρη, και το πόσο χαρισματικός είναι, μιλά στην, και αφορά κατ΄ ευθείαν, την συναισθηματική πλευρά, την ψυχοσύνθεση και του ατόμου και του συνόλου.
Όσο για το χρέος που όλοι οι άνθρωποι πληρώνουν, το αποδώσατε και οι δυό σας νομίζω συμπληρώνοντας ο ένας τον άλλον, λέγοντας ότι "Στο τέλος όλοι θα πεθάνουμε, δεν υπάρχει αμφιβολία, το ζήτημα είναι όμως τι γίνεται στο ενδιάμεσο, μεταξύ δηλαδή γέννησης και θανάτου" και ότι "Σωστά, εμείς θα έχουμε πεθάνει. Όχι όμως τα παιδιά μας".
Ααααααα για να τα βάλουμε τα πράγματα σε μία σειρά:
ΔιαγραφήΟυτοπία: Είδος ιδανικής κοινωνίας. Στην κουβέντα μας, χρησιμοποίησα τον όρο σκεπτόμενος την Κομμουνιστική ουτοπία στη θεωρία των Μαρξ και Ενγκελς. Η Κομμουνιστική ουτοπία ως ιστορική αναγκαιότητα, βάσει ιστορικών (αναπόφευκτων) νόμων. Η κοινωνία αυτή θα αρχίσει να οικοδομείται μετά από βίαιες συγκρούσεις μεταξύ των τάξεων ως αποτέλεσμα της (αναπόφευκτης) καπισταλιστικής κρίσης. Είναι η κοινωνία Ισότητας όπου ο καθένας θα παράγει σύμφωνα με τις δυνατότητές του και θα καταναλώνει σύμφωνα με τις ανάγκες του.
Σήμερα γνωρίζουμε πως αυτά ανήκουν στη σφαίρα της "θρησκειολογίας". Δεν μπορούν να εφαρμοστούν διότι βασίζονται σε εντελώς λανθασμένες/εξωπραγματικές υποθέσεις σχετικά με την ανθρώπινη φύση.
Ο Φιλελευθερισμός δεν υπόσχεται τίποτα. Δεν υποσχέθηκε ποτέ τίποτα! Το Αμερικανικό όνειρο σου λέει πως "Εδώ, αν θέλεις κάτι ειλικρινά πολύ, το παλέψεις και είσαι και λίγο τυχερός, θα το πετύχεις. Εδώ δε χρειάζεται να είσαι πλούσιος, γόνος αριστοκρατικής οικογένειας, ή κομματικό στέλεχος. Εδώ χρειάζεται μόνον να στηριχθείς στις δυνάμεις σου. Αν πετύχεις, πέτυχες εσύ και μόνον, αν αποτύχεις απέτυχες εσύ και μόνον!"
Το Αμερικανικό όνειρο έγινε πραγματικότητα στους περισσότερους από όσους θέλησαν να το ζήσουν. Μπορεί σήμερα να μην υπάρχει έτσι όπως υπήρχε παλία αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα.
Η κουβέντα μας είναι για το αν μία κοινωνία ατόμων θα είναι καλύτερα αν προωθεί τις ατομικές ελευθερίες έναντι της συλλογικότητας των μελών, ή θα ευδοκιμίσει αν υποτάσει το προσωπικό συμφέρον έναντι του συλλογικού. Αν θα είναι μία κοινωνία ισότητας ή ελευθερίας.
ΔιαγραφήΣήμερα γνωρίζουμε πως η έννοια της ισότητας προϋποθέτει π.χ. πως ο Τζων Μπόης έχει να μου δώσει κάτι το οποίο εγώ δεν έχω, γι' αυτό δεν είμαστε ίσοι. Αν ο Τζων Μπόης δεν θέλει τότε το μόνο που μπορεί να γίνει είναι να παρέμβει ο thinks και να τον ΑΝΑΓΚΑΣΕΙ (και να κρατήσει και ο thinks κάτι για τον "κόπο" του).
Στην κουβέντα μας ο thinks είναι το κράτος που φορολογεί τον Τζων Μπόη για να μου δώσει εμένα που δεν έχω.
Αυτό δεν είναι πάντα κακό, ιδιαίτερα σε μικρές κοινωνίες (οικογένειες, χωριά κλπ κλπ). Σήμερα γνωρίζουμε πως όταν η Ισότητα επιβάλλεται σε πολύ μεγάλη κλίμακα (έθνη, κράτη) το αποτέλεσμα είναι Οργουελικό. Σε πολύ μικρή κλίματα δημιούργησε θνησιγενείς παραδείσους (π.χ. σοσιαλιστικά κοινόβια ιεραποστόλων στις ΗΠΑ του 19ου αι.). Επίσης γνωρίζουμε πως η Ελεύθερη, αποκεντρωμένη κοινωνία πετυχαίνει καλύτερα επίπεδα ισότητας από μία κοινωνία ολοκληρωτική που καταλήγει να μην είναι ούτε ίση ούτε ελεύθερη.
Το επιχείρημα:
"οι νόμοι της αγοράς δεν δίνουν τις λύσεις, γιατί τα προβλήματα της ανθρωπότητας δεν είναι μόνο οικονομικά [...] για μια ακόμα φορά επικεντρωνόμαστε στα νούμερα κι όχι στον άνθρωπο."
είναι μάλλον παραπλανητικό και άσχετο με την κουβέντα μας. Όσο πίσω από τα νούμερα υπάρχουν άνθρωποι τόσο πίσω από τους ανθρώπους υπάρχουν νούμερα. Προφανώς το χρήμα δεν είναι ικανή συνθήκη ευτυχίας, είναι όμως αναγκαία. Το χρήμα δεν αναπαριστά νούμερα σε τραπεζικούς λογαριασμούς αλλά κατά τη γνώμη μου είναι ένα εργαλείο που μετρά το ποσοστό της δυνατότητας να συνυπάρξουμε, να αλληλεπιδράσουμε και να ευημερήσουμε, ο καθένας ανάλογα με τις δυνατότητες και τις φιλοδοξίες του σε κλίμα ειρήνης.
Το πρόβλημα του κράτους στην ελεύθερη οικονομία είναι τεράστιο. Πολλοί θεωρούνε πως είναι χρήσιμο ένα μεγάλο κράτος ώστε την κατάλληλη στιγμή να παρεμβαίνει για να σβήνει τις φωτιές της κρίσης. Έναν κρατικό σχεδιασμό ελέγχου του Καπιταλισμού. Αυτή π.χ. ήταν η περίφημη ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία που σήμερα είναι έτοιμη να χρεωκοπησει για τους λόγους που όλοι γνωρίζουμε.
Καμία λύση δεν είναι εύκολη. Ο Τζων Μπόης παρακολουθεί τους φιλελεύθερους να έχουν τη λύση στο τσεπάκι αλλά το ίδιο και εγώ παρακολουθώ τους αριστερούς να έχουν και αυτοί τη λύση στο τσεπάκι. Κανείς δεν έχει τη λύση σε καμία τσέπη. Το πρόβλημα είναι πολύ δύσκολο, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε που οφείλεται. Ειδικά το ελληνικό πρόβλημα προέκυψε γιατί είχαμε ένα κράτος που από το 2003 δανειζόταν όλο και περισσότερα χρήματα χωρίς να έχει την οικονομική υποδομή να στηρίξει τα πρωτογεννή ελλείματά του.
Για να κλείσω:
"Στο τέλος όλοι θα πεθάνουμε, δεν υπάρχε αμφιβολία, το ζήτημα είναι όμως τι γίνεται στο ενδιάμεσο, μεταξύ δηλαδή γέννησης και θανάτου."
"We hold these truths to be self-evident, that all men are created equal, that they are endowed by their Creator with certain unalienable Rights, that among these are LIFE, LIBERTY, and THE PURSUIT OF HAPPINESS. That to secure these rights, Governments are instituted among Men, deriving their just powers from the consent of the governed."
Πάλι στο γεύμα βρισκόμαστε εδώ! και ταινία...
ΔιαγραφήΔιάβασε και την παραπάνω μου απάντηση, και την απάντησή μου σε εσένα από χθες βράδυ...
και,
1. Λες "Ο Φιλελευθερισμός δεν υπόσχεται τίποτα". Τι εννοείς "Φιλελευθερισμός";
Libertarianism should not be confused with liberalism (The Lang Report)
Liberalism, Capitalism, and Libertarianism
The isms of the week: Liberalism and Libertarianism (The Economist)
2. Ο ορισμός του "Αμερικανικού Ονείρου":
The Ameρican Dream (Library of Congress)
Φιλελευθερισμός:
ΔιαγραφήΚοινωνία της ελεύθερης έκρασης, άποψης, αγοράς, δυνατότητα απεριορίστης ιδιοκτησίας. Κοινωνία συνταγματικής αντιπροσωπιευτικής δημοκρατίας που τείνει σταδιακά σε μικρότερο κράτος με όλο και μικρότερη φορολογία. Δουλειά του κράτους (Μονοπώλιο!) είναι η φύλαξη συνόρων, τήρηση τάξης και ασφάλειας, επιβολή των ψηφισμένων νόμων, απόδοση Δικαιοσύνης.
Επίσης με απασχολούν τα θέματα Παιδείας και Υγείας. Υπάρχουν ενδιαφέροντες απόψεις εκατέρωθεν σε αυτά τα δύο θέματα.
Αγαπητέ μου Λάκωνα, με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνο, με τις παραμέτρους που έχουμε ήδη συζητήσει, και με την πρόσθεση της τελευταίας φράσης στο παραπάνω σου σχόλιο.
ΔιαγραφήΝα πω μόνο ότι ενώ αυτά που συζητάμε πιστεύω ακριβώς για την πραγματικότητα των ΗΠΑ, σκέφτομαι επίσης, ότι το ίδιο ακριβώς "κουστούμι" στο οποίο πιστεύουμε δεν είναι απαραίτητα λειτουργικό για όλες τις χώρες και όλους τους λαούς. Η κάθε κοινωνία οπωσδήποτε θα χρειαζόταν να προσαρμόσει ανάλογα με ψυχοσύνθεση και πολλές άλλες ειδικές πραγματικότητες της κάθε κοινωνίας.
Και, συγγνώμη που επιμένω τόσο στις λέξεις -είναι που εκτός ΗΠΑ και στην Ελληνική γλώσσα δεν γίνονται αυτές οι λέξεις κατανοητές σε σχέση με το πως εννοούνται στις ΗΠΑ.
Λάκωνα , καταρχήν μου αρέσει που έστω και ρητορικά, με τοποθετείς στους κατέχοντες που έχουν να δώσουν κάτι :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως στην Ευρώπη τουλάχιστον οι φιλελεύθεροι τάζουν λαγούς με πετραχήλια και έχουν την μαγική λύση για όλα, ή μάλλον έχουν πετάξει την μπάλα στους "νόμους της αγοράς" και έχουν βγει από την υποχρέωση να πάνε τη σκέψη τους λίγο παραπέρα. Βολικό.
Οι αριστεροί πάλι ζουν σε ροζ συενναφάκι, όσο γραφικοί μου φαίνονται οι μεν άλλο τόσο μου φαίνονται και οι δε. Για να πιεις καφέ μαζί τους είναι οκ, σπας και πλάκα με τις αερολογίες τους, αν όμως πιάσεις σοβαρή κουβέντα, παίρνεις υπογλώσσια.
Αυτό πάντως που υποστηρίζω είναι ότι είτε μας αρέσει, είτε όχι, εάν το κράτος δεν παρέμβει σε κάποια φάση του οικονομικού κύκλου, και κυρίως στη φάση της ύφεσης, η αγορά από μόνη της δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα, καθώς οι νόμοι της αγοράς τα πάνε σούπερ όταν όλα κυλούν ρόδινα, στα δύσκολα πελαγώνουν και παραχωρούν μέρος της δύναμής στους στο κράτος. Αυτό είναι μια σιωπηρή συμφωνία κυρίων (και κυριών βεβαίως), που όλοι πλέον γνωρίζουμε ότι συμβαίνει.
Το κράτος δεν είναι φυσικά επιχειρηματίας, από το κράτος προσωπικά περιμένω να μου παρέχει: α) παιδεία, β) υγεία και γ) ασφάλεια (στο τελευταίο συμπεριλαμβάνω και τη δικαιοσύνη) κι όλα αυτά με τους φόρους που πληρώνω, αν τίποτα από όλα αυτά δεν έχω, ή τα έχω τσάτρα πάτρα, τότε το τίμιο και το δίκαιο θα ήταν να μην πληρώσω δεκάρα τσακιστή.
Τα πράγματα είναι πολύ απλά λοιπόν, κι επειδή είναι τόσο απλά είναι και ανεφάρμοστα, καθώς αν ήταν να εφαρμοστούν οι απλές λύσεις τότε δεν θα είχαμε ανάγκη την ύπαρξη της παγκόσμιας γρφειοκρατίας, θα έπρεπε να επινοήσουμε ένα άλλο μοντέλο κι επίσης θα έπρεπε να προσανατολιστούμε σε μια άλλη μορφή κοινωνίας στην οποία το επίκεντρο θα ήταν ο άνθρωπος κι όχι αν το ΑΕΠ ανέβηκε 2, 3 ή 4 μονάδες, ή εάν οι τιμες των commodities στο Σικάγο σημείωσαν πτώση. Μπιπ η φοράδα στο αλώνι!
Άσε, καλύτερα έτσι, που να τρέχουμε τώρα κι εμείς οι γιάπηδες;
Αγαπητέ Τζων Μπόη, και με εσένα συμφωνώ, άρα εσύ και ο Λάκωνας δεν μπορεί να λέτε και πολύ διαφορετικά πράγματα: εκεί που δεν είμαι σίγουρος είναι στο αν και πως πρέπει να επέμβει το κράτος στην ύφεση. Αν και θεωρητικά οι δυνάμεις της ελεύθερης επιχείρησης θα έπρεπε να μπορουν να τα βγάλουν πέρα, δεν νομίζω ότι ρεαλιστικά θα το κατάφερναν χωρίς να "σκωτώσουνε" πολύ κόσμο. Από την άλλη μεριά πως θα επέμβει το κράτος; Αλά Θάτσερ ή αλά Λένιν. Εγώ θα έλεγα αλά Θάτσερ, αλλά... αυτόγίνεται και τώρα. Μόνο που αντί να επεμβαίνει το δικό μας κράτος επεμβαίνουνε οι άλλοι, πρωτίστως γιατί από μόνο του το δικό μας κράτος δεν θα έκανε τίποτα...
ΔιαγραφήΤο πιστεύω κι εγώ ότι η δύναμις του ανθρώπου είναι να μην δώσει φόρους αν σπαταλούνται και τρώγονται χωρίς αποτέλεσμα.
Να είναι στο επίκεντρο ο άνθρωπος. Αλλά από που θα έρθουν τα χρήματα;
Κάνε αυτό το γρήγορο τεστ 2 λεπτών
http://www.theadvocates.org/quiz
να δεις πως στην Αμερικανική νοοτροπία διαφέρει ο όρος "liberal" ("φιλελεύθερος") από την Ευρώπη.
Είναι ενδιαφέρον. Στο αποτέλεσμα βλέπουμε ένα καρό (τετράγωνο) όπου, έστω γωνίες Α, Β, Γ, Δ:
Α: Left (liberal)
Γ: Right (conservative)
Β: Libertarian
Δ: Statist (big government)
και το κέντρο είναι Κέντρο.
Εμένα με βγάζει Left (Liberal)
Τον γιο μου τον έβγαλε κέντρο προς λίγο αριστερά.
Left (Liberal)
Liberals usually embrace freedom of choice in personal matters, but tend to support significant government control of the economy. They generally support a government-funded "safety net" to help the disadvantaged, and advocate strict regulation of business. Liberals tend to favor environmental regulations, defend civil liberties and free expression, support government action to promote equality, and tolerate diverse lifestyles.
Libertarian
Libertarians support maximum liberty in both personal and economic matters. They advocate a much smaller government; one that is limited to protecting individuals from coercion and violence. Libertarians tend to embrace individual responsibility, oppose government bureaucracy and taxes, promote private charity, tolerate diverse lifestyles, support the free market, and defend civil liberties.
Centrist
Centrist prefer a "middle ground" regarding government control of the economy and personal behavior. Depending on the issue, they sometimes favor government intervention and sometimes support individual freedom of choice. Centrists pride themselves on keeping an open mind, tend to oppose "political extremes," and emphasize what they describe as "practical" solutions to problems.
Right (Conservative)
Conservatives tend to favor economic freedom, but frequently support laws to restrict personal behavior that violates "traditional values." They oppose excessive government control of business, while endorsing government action to defend morality and the traditional family structure. Conservatives usually support a strong military, oppose bureaucracy and high taxes, favor a free-market economy, and endorse strong law enforcement.
Statists (Big Government)
Statists want government to have a great deal of power over the economy and individual behavior. They frequently doubt whether economic liberty and individual freedom are practical options in today's world. Statists tend to distrust the free market, support high taxes and centralized planning of the economy, oppose diverse lifestyles, and question the importance of civil liberties.
Από το Economist:
ΑπάντησηΔιαγραφήIn North America and Britain, liberals are regarded as being to the left of centre, with their support, for example, of state welfare programmes. By contrast, the continental European definition puts liberals on the right, because of their support for the free market. In the American political debate to be a “liberal” may be to risk censure for being too close to socialism; yet in Australia the Liberal Party is essentially conservative. Liberalism can also be used in a religious context, indicating a freedom from traditional authority.
Note the distinction: liberalism is basically about having individual freedom guaranteed by governments; libertarianism is about having that freedom through as little government involvement as possible. The fact that each ideology can be seen as both leftist and rightist, depending on the context, is a symptom of the confusion over what they really mean.