Ευχαριστίες

Δεν υπάρχει καλύτερο New England Thanksgiving dinner από ένα made in Italy by a Greek. To πρώτο Thanksgiving ήταν στο Plymouth (Plimoth) της Μασαχουσέτης, το 1621, κι εγώ, στην Μασαχουσέτη, έμενα 40 χιλιόμετρα από το Plymouth... είναι η πιο αγαπημένη μου γιορτή, γιατί δεν είναι ούτε για ένα συγκεκριμένο θεό, ούτε για μια συγκεκριμένη ράτσα ή πιστεύω... Είναι για να αισθανθούμε την χαρά της εσοδείας των κόπων, των ονείρων, των ευλογιών της ζωής μας, και, και να μην υπάρχουν ακόμα, να μας θυμίσει ότι είναι στο χέρι το δικό μας και κανενός άλλου να τις βρούμε και να τις κάνουμε δικές μας, με την σπονδυλική στήλη όρθια...

Είναι πάντα απίστευτο για μένα, πως η Ιταλική μου οικογένεια εδώ στην Emilia-Romagna, περιμένει πως-και-πως κάθε χρόνο την μέρα που θα μαγειρεύω για να έρθουν όλοι μετά την δουλειά και το σχολείο το βράδυ να φάμε μαζί... με τις γεύσεις που έμαθα τόσα χρόνια να φχαριστιέμαι στην Νέα Αγγλία, και με την αίσθηση της μέρας, και της οικογένειας, όσο ή και περισσότερο... μάλλον περισσότερο από όσο την ένοιωσα εγώ ποτέ στην Αμερική. Η Αμερική στο τέλος δεν είναι ένα μέρος. Είναι μια ψυχή που την κουβαλάει κανείς μαζί του είτε έχει το διαβατήριο της χώρας είτε όχι...

Κολοκύθα πουρές, βρασμένη με βούτυρο, λίγη ζάχαρη (ή γλυκαντικό) και μοσχοκάρυδο.

Καλαμπόκι σιγοβρασμένο πολύ, με μπόλικο βούτυρο. Στο τέλος, προσθέτουμε φρέσκο κρεμυδάκι.

Σπανάκι βρασμένο και μετά ανακατεμένο και ζεσταμένο με τυρί-κρέμα Philadelphia

Cranberries (βακκίνια;) Ένα είδος φρούτου που βρίσκεται σε τέλματα της Μασαχουσέτης.
Το τρώμε συγχρόνως με το κρέας της γαλοπούλας!

Γλυκοπατάτες πουρές, με βούτυρο και γάλα, και μοσχοκάρυδο.
Στην Αμερική, έχουμε και ένα άλλο είδος γλυκοπατάτας που το λέμε yams και έχει πορτοκαλί χρώμα.
Στην Ιταλία αυτές λέγονται πατάτε αμερικάνε...

Το φαβορί της οικογένειας: τσιγαρίζουμε, πολύ, κρεμύδια άσπρα, κόκκινα, και κρεμμύδια σκάλιονς, με κύβους μπέηκον 1,5-2,5 εκατοστά πάχος ο καθένας, και αργότερα προσθέτουμε μπόλικο αρακά και συνεχίζουμε το βράσιμο και το ανακάτεμα.
Μετά προσθέτουμε κανένα λίτρο κρέμα γάλακτος και συνεχίζουμε να ανακατεύουμε μέχρι να δέσει...

Η αυτοκράτειρα του τραπεζιού: στην προκειμένη περίπτωση 7,5 κιλά. Με την γέμιση, θέλει 5 ώρες στους 180 βαθμούς, και την περιχύνουμε με το ζουμί της κάθε 20 λεπτά. Γιάμ! ζουμερή, και το κρέας έπεφτε από το κόκαλο! Πρέπει να ξέρει κανείς να φτιάχνει γαλοπούλα... Η γέμιση της Νέας Αγγλίας είναι κύβοι 1-2 εκατοστά ξερό ψωμί, βρεγμένο με βούτυρο καθώς ανακατεύουμε ζεστό, και προσθέτουμε μπόλικο μαϊντανό, και αρκετά κομμένα καρύδια και μακαντέμια (Βραζιλιάνικα τα λένε στην Ευρώπη;) Εγώ βάζω και λίγο νερό στο οποίο έχω βράσει ένα κύβο knorr ή maggi με γεύση λαχανικών.

Το γλυκό! 1 λίτρο κρέμα γάλακτος με ζάχαρη, ή γλυκαντικό, χτυπημένη σαν σαντιγί, μετά ανακατεύουμε με το μίξερ 2 κονσέρβες ζελέ cranberries, και ανακατεύουμε μέσα πολλές πολύ-πολύ λεπτές φετούλες από αποξηραμένη καρύδα. Στο μπώλ του σερβιρίσματος, το καλύπτουμε με ένα στρώμα χοντροκομένες μπανάνες, και από πάνω μπισκότα, και μετά σταφίδες, καρύδια, φουντούκια και macadamia nuts...

Καλή όρεξη!

Για την ιστορία του Thanksgiving, ρίξτε μια ματιά σε μια παλαιότερη ανάρτηση.

~

...και τώρα που ανέβαζα τις φωτογραφίες, άκουγα τον Κώστα τον Χατζή να τραγουδάει το Διεθνές το Μαγαζί.

Στο Διεθνές το Μαγαζί πίναν παρέα δυο χαζοί
και λέγαν τα δικά τους
Λέγαν για τους πολιτικούς πως μοιάζουν σαν τους ποντικούς
που τρώνε τα παιδιά τους
Στο Διεθνές το Μαγαζί μονολογούσαν οι χαζοί
για της ζωής το κρίμα
πως ειν’ ντροπή πως ειν’ ντροπή όλου του κόσμου οι σοφοί
να πουληθούν στο χρήμα

Και ένας νέος μοναχός αφουγκραζόταν σκεφτικός
παράμερα πιο πέρα
κι έλεγε να ‘τανε χαζοί όλοι οι άνθρωποι στη γη
θα βλέπαμε άσπρη μέρα

Στο Διεθνές το Μαγαζί γίνανε φέσι οι χαζοί
κι ελέγανε πως φτάνει
πως κάθε πόλεμο στη γη τον κάνουν οι λαθρέμποροι
και οι βιομηχάνοι

Στο Διεθνές το Μαγαζί μιλούσανε οι δυο χαζοί
γι αγάπη και ειρήνη
κι όμως οι άσοφοι σοφοί αφήνουν νηστικούς στη γη
και πάνε στη σελήνη

Και ένας νέος μοναχός αφουγκραζόταν σκεφτικός
παράμερα πιο πέρα
κι έλεγε να ‘τανε χαζοί όλοι οι άνθρωποι στη γη
θα βλέπαμε άσπρη μέρα

Στο Διεθνές το Μαγαζί γελούσανε οι δυο χαζοί
ελέγανε αστεία
Λέγαν πως ψέμα αν θες να πεις αν θέλεις να γελά κανείς
λέγε Δημοκρατία

Στο Διεθνές το Μαγαζί αφού τα ήπιαν οι χαζοί
τα είπαν κι ένα χέρι
λέγαν πως θα ‘ρθει η στιγμή να αγκαλιαστεί όλη η γη
με τ’ άσπρο περιστέρι

Και ένας νέος μοναχός αφουγκραζόταν σκεφτικός
παράμερα πιο πέρα
κι έλεγε να ‘τανε χαζοί όλοι οι άνθρωποι στη γη
θα βλέπαμε άσπρη μέρα