Πόρσε

Η Αριστερά ποτέ και πουθενά δεν επέδειξε ικανότητα ρεαλιστικής και βιώσιμης οικονομικής πολιτικής. Ποτέ και πουθενά δεν παρήγαγαν χρήμα στην αγορά: το τύπωσαν, το δανείστηκαν, το υποτίμησαν, το φαντάστηκαν, αλλά, δεν το παρήγαγαν. Η Αριστερά υπήρξε "βιώσιμη" στην μακρά πνοή μόνο σε κατευθυνόμενη οικονομία, σε σοβιέτ και με Γκουλάγκ, και η μακρύτερη τέτοια πνοή κράτησε 70 χρόνια μέχρι που χάθηκαν τρεις γενεές στην μιζέρια (ώστε τώρα αντί μιζέρια με σοβιέτ έχουν μιζέρια με μαφίες).

Από την άλλη, η Αριστερά είναι η κοιτίδα των ιδεών και της κοινωνικής ζωτικότητας. Σε αυτό μάλιστα το πεδίο, είναι σχεδόν παραπλανητικός ο όρος "αριστερά" γιατί πολλές από τις ιδεολογικές της αξίες μπορούμε να τις βρούμε στο μεδούλι της ψυχής των ΗΠΑ όσο κι αν σας φαίνεται παράξενο να διαβάσετε κάτι τέτοιο. Αν θα μπορούσα να το απλοποιήσω, οι ΗΠΑ είναι η κοινωνική φιλοσοφία της αριστεράς με έμφαση στο ότι ξεκινάει από το άτομο και όχι από τον όχλο, και η οικονομική πολιτική της δεξιάς. Τουλάχιστον για τους Δημοκρατικούς, αν όχι εντελώς για τους Ρεπουμπλικάνους.

Οι πρώτες μου εντυπώσεις και εκτιμήσεις είναι πως είτε για 8 μήνες είτε για 8 χρόνια... είτε και για 3 μήνες μόνο, αν μείνει σαν κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ θα συμβάλλει τεράστιο και θετικό έργο στην Ελληνική κοινωνία. Απλά, έχει μεγάλες πιθανότητες να μείνει με άδειες τσέπες όσον αφορά την Οικονομία.

Και εδώ είναι τα κουμπιά της Αλέξαινας: στο ότι ίσως μία χρεοκοπία με το κεφάλι ψηλά και με καινούργιες κοινωνικές δομές που να μπορούν να χτίσουν κάτι με σωστές κοινωνικές και κρατικές υποδομές (για πρώτη φορά) μετά, ίσως να μην είναι κακή ιδέα για την Ελλάδα.

Ίσως ο ΣΥΡΙΖΑ να μην αρχίσει κάποια ανάβαση ή να μην μπορέσει καν να σταματήσει την πτώση, αλλά έχει μεγάλη πιθανότητα να δώσει και να ανοίξει ένα αλεξίπτωτο, ώστε, όταν φτάσουμε στο μηδέν, να είμαστε ζωντανοί και καινούργιοι σαν κοινωνία και να αρχίσουμε τότε μιά πιο σταθερή ανάβαση, έχοντας πετάξει στα σκουπίδια την ανθρώπινη και ιδεατική σαβούρα του παρελθόντος.

Διότι, αγαπητοί μου, η υπερχρέωση, το 170% χρέος-ΑΕΠ, η οικονομική κρίση, δεν ήταν στην πραγματικότητα το πρόβλημα της Ελλάδας: αυτά όλα ήταν μόνο ένα από τα αποτελέσματα ενός άλλου πολύ βαθύτερου προβλήματος που πάει πίσω πολλές δεκαετίες αν όχι αιώνες. Το πρόβλημα της... πως να την πούμε, ορθολογικά και ακαδημαϊκά... Α! το πρόβλημα της βλαμμένης, μαλακισμένης, ξετσίπωτης, ανίερης, καρκινοβατούσας Ελληνικής νοοτροπίας και κοινωνίας (για την οποία φυσικά έφταιγε η Τουρκοκρατία, ε;).

Για να μην χάνουμε τα μυαλά μας: Το χρέος δεν είναι βιώσιμο και δεν είναι δυνατόν με τα μαθηματικά αυτού του σύμπαντος να συντηρηθεί.

Χρέος δεν διαγράφεται, ποτέ, μα ποτέ. Απλά αλλάζει όνομα και μεθόδους αποπληρωμής.

Ούτε το χρέος της Γερμανίας τα '50 διαγράφτηκε πραγματικά. Απλά ήταν φτηνότερο να "χαριστεί" το χρέος από το να γίνει ανοιχτότερος πόλεμος με την ΕΣΣΔ. Αλλά η Γερμανία στο τέλος "πλήρωσε" και με" τόκους"! Η μεν Δυτική με το να είναι ο προμαχώνας των ΗΠΑ και της Δύσης 40 χρόνια, η δε Ανατολική γαμήθηκε από την ΕΣΣΔ μέχρι που δεν είχε μείνει τίποτα όρθιο, παρά μόνο ο τοίχος το 1990.

Το να μας χαρίσουνε το χρέος (ή μεγάλο μέρος αυτού) θα σημαίνει ότι θα μας γαμάνε για 100 χρόνια αλλιώς. Ο ΣΥΡΙΖΑ το ξέρει αυτό. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ προφανώς ξέρει πράγματα που δεν φαίνεται να τα ήξερε η παλιά διεστραμμένη, διεφθαρμένη φρουρά: ότι πιο σημαντικό από την οικονομία και τα λεφτά στην τσέπη είναι η υφή και η δομή της κοινωνίας και η λειτουργικότητα του κράτους.

Βαρουφάκης:
Είμαστε υπέρ του λιτού βίου, ανάπτυξη δεν σημαίνει να έχουμε πόρσε στους δρόμους.