Φαντασιακά

Ορίστε και μία Πρώτη Ιανουαρίου όταν το "Καλή Χρονιά" αντί να ακούστηκε σαν ευχή ακούστηκε σαν προσευχή.

Ας προσευχηθούμε λοιπόν, γιατί, ενώ συνήθως το να ευχόμαστε υγεία ήταν εκείνο επί του οποίου είχαμε τον λιγότερο έλεγχο, ως προς την πραγματοποίηση... τώρα, η (σχετική) υγεία μπορεί να είναι το μόνο που θα μας μείνει, αν είμαστε τυχεροί.

Είχα γράψει προ μερικών αναρτήσεων ότι το ένα πράγμα που ξεχωρίζει το ανθρώπινο είδος από άλλα είδη ζωής σε όλο το σύμπαν είναι ο κινηματογράφος. Πολύ περισσότερο ανεπτυγμένοι πολιτισμοί ίσως να μην μπορούσαν ποτέ να καταλάβουν πως και γιατί ένα είδος ζωής κάθεται επί δύο ώρες σε ένα σινεμά για να δει μία ιστορία που δεν είναι αληθινή, παρακολουθώντας ανθρώπους που προσποιούνται πως είναι κάποιοι άλλοι.

Γιατί, θα ρώταγαν οι ανεπτυγμένοι πολιτισμοί, οι οργανισμοί αυτοί στην Γη δίνουν τόση βαρύτητα σε παραμύθια τα οποία ξέρουν πως δεν είναι πραγματικότητα;

Οι πολιτισμοί που περισσότερο θα έμοιαζαν με μερμήγκια-σοβιέτ θα απέρριπταν την ανθρωπότητα σαν ανίκανη να ανταπεξέλθει στις σκληρές πραγματικότητες της επιβίωσης στο σύμπαν. Άλλοι πολιτισμοί που θα πλησίαζαν περισσότερο το πνεύμα της αρχαίας Ελλάδας, ή της Ευρωπαϊκής Αναγέννησης, θα καταλάβαιναν την ιδιαίτερη σημασία του να επενδύει κανείς ατελείωτες ώρες της ζωής αφημένος στα όνειρα. Και εκείνοι θα αναγνώριζαν ότι η ανθρωπότητα αξίζει μία θέση στην Γαλακτική Εγκυκλοπαίδεια επειδή καταφέρνουν να αφομοιώνουν το όνειρο (κάμποσες φορές τουλάχιστον, όχι πάντα) στο σκεπτικό της πραγματικότητας.

Από τις ζωγραφιές στα βράχια σπηλαίων μέχρι τις Χολιγουντιανές υπερπαραγωγές, η ανθρωπότητα "ζει" στην ποιητική απεικόνιση του τι συμβαίνει και αποζητά αυτό το διέξοδο-είσοδο --ή του τι θα μπορούσε να συμβαίνει. Αποδίδοντας την σύνθετη πραγματικότητα σε απλούστερες διαστάσεις που δίνουν έμφαση στις μεταφορικές έννοιες αντί στο οφθαλμοφανές, γνωρίζοντας πόσο απατηλό είναι το οφθαλμοφανές στα περιορισμένης εμβέλειας όργανα που λέγονται μάτια και αυτιά.

Σε αυτήν την αποκλειστικά ανθρώπινη αρετή οφείλονται ισάξια και η ανθρώπινη επιστήμη και η ανθρώπινη θρησκεία, γιατί το όνειρο, η υπόθεση, είναι η αφετηρία της σκέψης που καθοδηγεί και τους εξερευνητές και τους προσκυνητές.

Όταν πηγαίνουμε σινεμά ξέρουμε ότι βλέπουμε κάτι το φανταστικό που δεν είναι αλήθεια. Όταν όμως κοιτάμε μιά θρησκεία πρέπει να την εκλαμβάνουμε (ως αφετηρία τουλάχιστον) σαν αληθινή, όσο και να μην είναι τίποτα παραπάνω από άλλο ένα σενάριο ενός μεταφορικού παραμυθιού --αλλιώς δεν θα είχε την δύναμη θρησκείας --νόμων ηθικής, και παράλληλης εξήγησης της πραγματικότητας από πηγές "υπέρ των ανθρώπων", άρα "αξιόπιστες"...

Θρησκεία, εν τω μεταξύ, δεν είναι τίποτα περισσότερο, ή λιγότερο, από μία πίστη. Και πίστη χρειάζεται σαν κινητήριος πυρήνας και της επιστήμης, αλλά και της πολιτικής. Κάποιου είδους πίστη σε κάτι, οτιδήποτε, χρειάζεται ακόμα και για να σηκωθεί κανείς από το κρεβάτι το πρωί.

Σήμερα, Ιανουάριο του 2015, στην Ελλάδα κέντρο σκηνής αναλαμβάνει το φανταστικό σενάριο, το σινεμά, η πίστη, στην πολιτική --κανείς πολιτικός δεν ξέρει το μέλλον περισσότερο από οποιονδήποτε άλλης ειδικότητας άνθρωπο, άρα οι ψηφοφόροι ενός κόμματος δεν έχουν παρά το φαντασιακό σενάριο ως χάρτη πλοήγησης.

Η ερώτηση είναι κατά πόσο το πιστεύουν το παραμύθι οι ψηφοφόροι, και πως θα προσπαθήσουν να δικαιολογήσουν την πίστη τους αργότερα όταν αποδειχθεί φαντασιακό και αποτυχημένο.

Στην προκειμένη περίπτωση, το στοίχημα τα τελευταία πέντε χρόνια ήταν να δοθεί στα λόγια, στην φρασεολογία και στα φαινόμενα, η δικαιολογία εκ μέρους της ελληνικής κυβέρνησης στην διεθνή υποδομή, του να παρουσιάσει ένα σαξές στόρυ με τις προδιαγραφές απαιτήσεων των διεθνών παραμυθογενών υποδομών. Ένα στόρυ βασισμένο σε εικονογράφηση, μιά που η διεθνής οικονομική πραγματικότητα δεν είναι πραγματικότητα αλλά τίποτα παραπάνω από τα θέσφατα της οικονομολογικής Χαλιμάς για τα παιδάκια που δεν θα γίνουν ποτέ δισεκατομμυριούχοι. Διεθνώς ζητούσαν από την Ελληνική κυβερνηση τα "σωστά" λόγια με αντίστοιχες πρακτικές, ώστε μετά από μερικά χρόνια στην γωνία για τα μάτια, να μας αφήσουνε πάλι να παίξουμε στην αυλή.

Ο Σαμαράς βιάστηκε κατά ένα χρόνο να τραγουδήσει το σαξές στόρυ και η υπόλοιπη ορχήστρα τον απείλησε με καρπαζές. Τώρα η εικονική παραμύθιαση, πως η Ελλάδα σώθηκε, απομακρύνεται.

Η επόμενη κυβέρνηση θα βρεθεί αντιμέτωπη με μία τραγωδία πρωτοφανή.

Αν η επόμενη κυβέρνηση είναι το ΝΔΣΟΚ, ο Σαμαράς θα είναι "φταίχτης που μας πήρε στο λαιμό του για την φιλοδοξία του". Αν η επόμενη κυβέρνηση είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, ο τσίπρας θα είναι το "θύμα που έπεσε ηρωικά" (και μαρμάρωσε σαν τον Παλαιολόγο).

Η επιλογή μας για το τι παραμύθι θα πούμε στους εαυτούς μας φαίνεται να έχει απομείνει μόνο ως προς το αν ο τραγικός πρωθυπουργός θα παρουσιαστεί από την λαϊκή "σοφία" σαν φταίχτης ή σαν θύμα (εμείς οι ίδιοι βέβαια είμαστε πάντα άνευ ευθύνης για εκείνους που αναδεικνύουμε από ανάμεσά μας, και για εκείνα που τους λέμε ότι αν μας τα υποσχεθούν θα τους ψηφίσουμε).

Ελαφριά βηματάκια, και η αποχώρηση δι' αυτών, φαίνεται να είναι η τέχνη του πολιτικού:
- Ο Καραμανλής το 2009 αποχώρησε με βηματάκια ελαφριά λέγοντας την αλήθεια, ξέροντας ότι κανείς δεν θα θέλει να την πιστέψει.
- Ο Γιωργάκης το 2011 αποχώρησε ιδίω τρόπω μάλλον ξέροντας ότι κανείς δεν θα του επέτρεπε δημοψήφισμα.
- Ο Σαμαράς πρωτοχρονιάτικα 2015 αποχώρησε με δικαιολογία την εκλογή πάπιας, λες και δεν ήξερε ότι 180 ούτε στον ύπνο του.

Και ο τρύπιος κουβάς συνεχίζει την πορεία του από χέρι σε χέρι, καθώς το επόμενο χέρι τον παραλαμβάνει μόνο αφού το προηγούμενο χέρι τον αφήσει και μπει στην τσέπη (ναι, η μεταφορική αναφορά σε τρύπιο κουβά συμβολίζει τον ρωμιό).

Το ποιος θα βγει πρωθυπουργός τώρα και σε ποιανού το χέρι θα βρεθεί ο κουβάς όταν θα έχει αδειάσει τελείως, καμία ουσία δεν έχει. Ούτε σταγόνα.

Τελικά η ταινία δεν ήταν Φρανκ Κάπρα ούτε Κιούμπρικ, ούτε Ντίσνευ ούτε Μπέργμαν ούτε Ροτζερς και Χαμερστάιν ούτε Σπήλμπεργκ. Μάλλον Τιμ Μπέρτον ή Τέρυ Γκίλιαμ ήτανε.

Ο ξεσκισμένος μπαλαντέρ του κυρ Φώτη κάηκε. Αν προσπαθήσει να τον αντικαταστήσει ο Γιωργάκης, που θα πάρει ψηφοφόρους και από το Βενιζελόκ και από το αλεκσίρυζα (τους πασόκους που χάσανε τον Παπανδρέου τους και ακόμα ονειρεύονται φαγοπότι α-λά '81), απλά θα παίξει στο αν ο επόμενος πρωθυπουργός θα βγει φταίχτης ή θύμα.

Ο Ελληνικός λαός λατρεύει το σινεμά. Κάποια στιγμή όμως η ταινία θα γράψει THE END και τότε πρέπει να βγουν από την αίθουσα και να πάνε για σουβλάκι, σάντουιτς ή σούσι, αν έχει μείνει φαγάδικο όρθιο περιμένοντάς τους.

I'm late!
I'm late!
For a very important date!