Παράσιτα

Human Misery

Paul Gauguin

1898–99

For the text in English, see below the Greek text and photos

Το ανθρώπινο πνεύμα πετά στα ύψη της φιλοσοφίας, της λογοτεχνίας, της τέχνης, της ηθικής… Από το έπος Γκιλγκαμές γραμμένο πριν 4,000 χρόνια, στην Ιλιάδα και την Οδύσσεια, γραμμένα πριν 2,800 χρόνια, στην Κλασσική τέχνη, την Αναγέννηση… Σαίξπηρ, Δάντης, Μολιέρος, Θερβάντεθ... Φειδίας, Ντα Βίντσι, Βαν Γκώχ... Τόσα αριστουργήματα που είναι αποδεικτικά στοιχεία του ανθρώπινου μεγαλείου και γεμίζουν τόσα Μουσεία και Βιβλιοθήκες.

Αν όμως ο άνθρωπος είναι τόσο ανώτερο όν, γιατί η Ιστορία του είναι ένα μωσαϊκό ακροτήτων, φόνων, πολέμων, βασανιστηρίων, άγνοιας, ρατσισμού, εθνικισμού, φανατισμού, μισογυνίας, εγκλημάτων κατά αλλήλων, κατά των ζώων και της φύσης, και, ειλικρινά, ένα μωσαϊκό απλής και ανόθευτης βλακείας και ψέματος; Ή, για να το πούμε με λέξη περισσότερο ακαδημαϊκή προς τα αρχαία Γκρηκ: ηλιθιότητας.

Ο αριθμός εκείνων των ανθρώπων που δημιούργησαν έργα τέχνης και αριστουργήματα του πολιτισμού είναι απειροελάχιστος συγκρινόμενος με τον αριθμό ανθρώπων που έχουν ζήσει. Και δεν υπάρχει η παραμικρή απτή απόδειξη ότι έστω και ένα έργο τέχνης ή λογοτεχνίας είναι απόλυτα υπεύθυνο για μια και μόνη συγκεκριμένη αλλαγή πορείας ενός γεγονότος, ή πορείας μιας κοινωνίας, από το κακό προς το καλό. Το μεγαλύτερο αριστούργημα ζωγραφικής είναι ένα πορτραίτο στοχεύον στην ωραιοποίηση της γυναίκας ενός εμπόρου μεταξιού. Το μεγαλύτερο αριστούργημα λογοτεχνίας είναι ο μονόλογος ενός ανθρώπου που αναρωτιέται αν πρέπει να αυτοκτονήσει. Το ενοϊκό σύμβολο που θεωρείται δημιουργός του σύμπαντος και διδάκτωρ της αγάπης και αλληλεγγύης από πολλούς, χρησιμοποιήθηκε, από πολλούς, επί αιώνες, για να βασανιστούν με φρικτά μαρτύρια και να καούν ζωντανοί στην πυρά άνθρωποι που τολμούσαν να κάνουν ερωτήσεις για την υφή και έννοια της γέννησης του σύμπαντος.

Μπορεί κανείς να δει την ανθρωπότητα σαν ικανή να ονειρευτεί τόσα μεγαλειώδη όνειρα, αλλά ανίκανη να τα πραγματοποιήσει. 

Έτσι, μπορεί κανείς να είναι υπερήφανος για την προσπάθεια, ή να αισθάνεται ντροπή και απογοήτευση για την αποτυχία της προσπάθειας.

Μπορεί να προσπαθήσει κανείς το κατά δύναμιν να συμβάλει στην προσπάθεια, η να αναρωτηθεί γιατί; ποιο το όφελος… για ποιόν λόγο και πως «εγώ» να μπορέσω να επιτύχω αυτό στο οποίο απέτυχαν χιλιάδες άλλοι επί χιλιετηρίδες. Και ίσως σε αυτό βρίσκεται μέρος του προβλήματος, στο ότι ο κάθε άνθρωπος σκέπτεται λίγο περισσότερο από το δέον με κέντρο της ύπαρξης τον εαυτό του, αντί την συνεργασία όλων επί ίσων όρων. Στην συνταγή της δομής του βιολογικού εγκεφάλου έπεσε λίγο παραπάνω «εγώ». Η συνταγή καλούσε για ενάμισι κουταλάκι του γλυκού «εγώ», και η φύση έριξε δύο κουταλάκια αντί ενάμισι. Ίσως να τα πάει καλύτερα την επόμενη φορά.

Πάντα πίστευα ότι αν ένας άνθρωπος κάνει 99 υπέροχα πράγματα αλλά μία μόνο φορά σκοτώσει άλλον άνθρωπο, δεν θεωρείται καλός για τις 99 καλές πράξεις αλλά δολοφόνος για την μια πράξη. Όταν βλέπουμε 99 ανθρώπους να βρίσκονται μεταξύ του εγκλήματος και της μετριότητας και έναν στους 100 να είναι καλλιτέχνης, λογοτέχνης ή ήρωας που σώζει ζωές, τι πόρισμα βγάζουμε για την ανθρωπότητα σαν σύνολο;

Όσο περνάν τα χρόνια και μαθαίνω και γνωρίζω περισσότερα, τόσο περισσότερο βρίσκομαι αντιμέτωπος με το πόσα λίγα πραγματικά γνωρίζω αλλά και με το πόσο αποτυχημένο είναι το είδος ζωής που θεωρώ οικογένεια μου.

Το μόνο που μου μένει είναι η συνεχώς ενισχυόμενη πίστη στο ότι τα δύο περισσότερο θεμελιώδη λάθη στα οποία στηρίχθηκε ο πολιτισμός μας είναι η εφεύρεση του χρήματος και η εφεύρεση του «θεού». Είμαστε ένα είδος ομοούσιο με ένα σύμπαν που το γέννησε εξελικτικά, αλλά όμως ένα είδος το οποίο χρειάζεται λεφτά στην τσέπη και ένα γέρο στον ουρανό για να βρει αξία στην ύπαρξή του, και μπορεί να λεχθεί ότι ένα τέτοιο είδος είναι ένα παράσιτο στη φύση, τυφλό στην πραγματικότητα γύρω του, που δεν έχει τίποτα εποικοδομητικό να προσφέρει στο σύμπαν που το γέννησε. Εκτός, ίσως από Μουσεία και Βιβλιοθήκες. Μουσεία και Βιβλιοθήκες όπου πάμε να δούμε τι θα μπορούσαμε να είμαστε, αντί να το πραγματοποιούμε όλοι μαζί στην ύπαρξή μας και όχι στα όνειρα που θρέφουν στην φαντασία μας τα Μουσεία και οι Βιβλιοθήκες.

Supermoon
August 1, 2023, San Benedetto in Alpe, Romagna, Italy,
 43°59'3.73"N -  11°40'27.33"E,
11:59 PM, Altitude 19 degrees, Heading 172 degrees South,
Atmosphere mostly cloudy, humid, poor focus/detail,
Camera: mirrorless Nikon Z9,
Lens: Nikon Z 100-400 mm S, Nikon, 2x converter to 800 mm 
f11, 1/100, ISO 250
Adobe Photoshop Neural Filter 2x zoom,
Topaz sharpen AI software.
Reduced from 8256x5504px-300dpi to 1920x1280px-72dpi.

Earthrise
Apollo 8, 24 December 1968

Buz Aldrin by Neal Armstrong
Apollo 11, July 20, 1969, Hasselblad 500EL Data camera

The Vitruvian Man (Italian: L'uomo vitruviano; is a drawing by the Italian Renaissance artist and scientist Leonardo da Vinci, dated to c. 1490. Inspired by the writings of the ancient Roman architect Vitruvius, the drawing depicts a nude man in two superimposed positions with his arms and legs apart and inscribed in both a circle and square.

~~~

~~~

The human spirit soars. Philosophy, literature, art, ethics... From the epic poem Gilgamesh, written 4,000 years ago, to the Iliad and the Odyssey, written 2,800 years ago, to the Philosophers, Classical art, Roman orators, the Renaissance... Shakespeare, Dante, Moliere , Cervantes... Phidias, Da Vinci, Van Gogh... So many masterpieces that are evidence of human greatness and fill so many Museums and Libraries.

But if homo sapiens is such a superior being, why is its history a mosaic of extremes, murder, wars, torture, ignorance, racism, nationalism, bigotry, misogyny, crimes against each other, against animals, nature and our own biosphere, and, frankly, a mosaic of plain and unadulterated stupidity and lies? 

The number of those people who created works of art and masterpieces of culture is infinitesimal compared to the number of people who have lived. And there is not the slightest tangible evidence that even one work of art or literature is entirely responsible for a single specific change in the course of an event, or the course of a society, from bad to good. The greatest masterpiece in painting is a portrait aimed at beautifying the wife of a silk merchant. The greatest masterpiece of literature is the soliloquy of a man who wonders whether he should commit suicide. Considered the creator of the universe and everything in it, and a teacher of love and fellowship among human beings, this symbol of a creator was used, by many, for centuries to horribly torture and burn alive at the stake people who dared to ask questions about the nature and meaning of the birth of the universe.

One can see humanity as capable of dreaming so many grand dreams, but incapable of realizing them.

Thus, one can take pride in the effort, or feel shame and disappointment in the failure of the effort.

One may try one's best to contribute to the effort or wonder why do it? what is the benefit... for what reason and how can "I" be able to achieve what thousands of others have failed to achieve for millennia. And perhaps therein lies part of the problem, in that each person thinks a little more than one should from within the center of one’s own existence, instead of from the point of view of a cooperation of all on equal terms. A little more "ego" fell into the recipe of the structure of the biological brain. The recipe called for one and a half teaspoons of “ego” but nature threw in two teaspoons instead of one and a half. Maybe nature will do better next time.

I have always believed that if a person does 99 wonderful things but kills another human being just once, that person is not considered “good” for the 99 good deeds but a murderer for the one deed. When we see 99 people live between crime and mediocrity, and one in 100 persons is an artist, writer, or a hero who saves lives, what do we conclude about humanity as a whole?

As the years pass and I learn and know more, the more I am confronted with how little I really do know and how much of a failure my species is.

All I'm left with is the ever-growing belief that the two most fundamental mistakes our civilization was built upon are the invention of money and the invention of "god." We are a species consubstantial with a universe that gave birth to it evolutionarily, yet a species that needs money in its pocket and an old man in the sky to find value in its existence, and such a species can be said to be a parasite on nature, blind to the reality around it, a species which has nothing constructive to offer to the universe that gave birth to it. Except, perhaps, for Museums and Libraries. Museums and Libraries where we go to see what we could be, instead of being it all of us together in our existence, not only in the dreams that Museums and Libraries feed to our imagination.

~~~