Ο δικομματισμός στην Ελλάδα έπεσε όταν έχασαν το σύνολο του 70-75% που κράταγαν μεταξύ τους το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ. Ή μήπως όχι;
Η ελπίδα είναι ότι στις 18 Ιουνίου θα σχηματιστεί κυβέρνηση συνεργασίας (ή κάτι τέτοιο) και έτσι θα έχουμε από την μία τα κυβερνόντα κόμματα και από την άλλη μεριά το σύνολο των αντιπολιτευομένων κομμάτων. Αυτό δηλαδή δεν είναι άραγε δικομματισμός; Η ουσία του δικομματισμού είναι δύο πόλοι. Πόσο σημασία έχει αν ο κάθε πόλος αποτελείται από φατρίες, πηγαδάκια ή κόμματα συνεργαζόμενα;
Οι πράσινοι και οι βένετοι ζουν και βασιλεύουν (μόνο ο Ιουστινιανός μας λείπει να τους δολοφονήσει όλους στον Ιππόδρομο -αλλά μπορεί να αναστηθεί κι αυτός με την Χρυσή Αυγή), και, ζουν και βασιλεύουν οι πράσινοι και οι βένετοι όπου υπάρχει κοινοβουλευτική δημοκρατία. Και το όπιο του διανοούμενου είναι ο κάθε πόλος να αποτελείται από συνεργαζόμενα κόμματα αντί για φατρίες/πηγαδάκια, ώστε να μπορεί να ηδονίζεται ο σκεπτόμενος δημοκράτης πιστεύοντας ότι δεν ζει σε δικομματισμό. Τι πραγματική σημασία έχει όμως αυτό στην πράξη; Τι πραγματική, πρακτική και ουσιαστική διαφορά έχει η σύνθεση του κάθε πόλου εφ' όσον τελικά δύο πόλοι υπάρχουν: οι κυβερνόντες και οι αντιπολιτευόμενοι;
Στην Ελλάδα οι δύο πόλοι θα δημιουργηθούν από το περίπου 85% της βουλής. Το άλλο 15% είναι οι συνηθισμένοι "ψωριάρηδες χώρια" που θεωρούν εαυτόν υπεράνω οποιασδήποτε συνεργασίας. Ήταν κάπου 10% αλλά τώρα θα γίνει 15% μεταξύ δύο κομμάτων: Το ΚΚΕ, που ξέρουμε ότι δεν πρόκειται να συνεργαστεί με κανέναν παρά μόνο να λέει "όχι" στα πάντα, ή τουλάχιστον έτσι διαφημίζει, και την Χρυσή Αυγή που δεν αναμένεται να συνεργαστεί με κανέναν περισσότερο από όσο θα συνεργαστεί το ΚΚΕ. Μόνο που η Χρυσή Αυγή, αντί για "όχι" σε όλα, θα λέει "άντε γαμηθείτε" σε όλους.
Οι δύο πόλοι λοιπόν της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης που δεν θα είναι δικομματισμός αλλά διπολισμός, θα είναι η πραγματική δημοκρατία που τόσοι ευαγγελίζονταν βλέποντας το τέλος του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ να έρχεται από πριν από τον Απρίλιο.
Στην Ελλάδα η δημοκρατία διαφέρει από την δικτατορία σε μια πολύ σημαντική λεπτομέρεια: Στην δικτατορία ο δικτάτορας αποφασίζει και πράττει, ενώ στην Ελληνική δημοκρατία ο κομματάρχης αποφασίζει, πράττουν οι βουλευτές του ότι αποφασίσει, και αν τολμήσουν να μην το κάνουν διαγράφονται (Και αν οι διαγραμμένοι γίνουν κομματάρχες των δικών τους κομμάτων, ο κομματάρχης που τους διέγραψε τους ξαναφέρνει στο αρχικό κόμμα μετά, για να μην του πάρουν ψήφους τα καινούργια κομματάκια). Δηλαδή, λιανά, η πραγματική ομορφιά της Ελληνικής δημοκρατίας περικλείεται στην φράση: "μη μου πεις εμένα τι να κάνω γιατί θα κάνω δικό μου κόμμα και αλλοίμονο σου!" Εξ' ου και τα 30+ κόμματα στα ψηφοδέλτιά σας... Αλήθεια, γιατί έχουμε 300 έδρες στην Βουλή μας αντί για πέντε-έξι ή εφτά, μόνο για τους αρχηγούς;
Ο πόλος της εξουσίας κρατιέται στην εξουσία όσο συμφωνούν μεταξύ τους οι ...συνιστώσες του. Αν ο πόλος της εξουσίας αποτελείται από ένα κόμμα είναι πιο εύκολο να κρατήσει την εξουσία περισσότερο χρόνο, ενώ αν αποτελείται από συνεργαζόμενα κόμματα είναι πιο εύκολο ένα ή περισσότερα από τα κόμματα να διαφωνήσουν και ο πόλος εξουσίας να διαλυθεί.
Αυτό που δεν είναι ξεκάθαρο, στην περίπτωση του πόλου εξουσίας που συνιστάται από συνεργαζόμενα κόμματα, είναι, όταν ο κομματάρχης του κάθε κόμματος λέει στα γιουσουφάκια του τι να ψηφίσουν ή τους διαγράφει, λένε τα ίδια όλοι οι κομματάρχες του πόλου εξουσίας, ή λένε ο καθένας διαφορετικά ώστε να πάρουν την μελλοντική ψήφο εκείνων που διαφωνούν με την εκάστοτε απόφαση του πόλου εξουσίας.
Όπως βλέπετε και καταλαβαίνετε, η Ελληνική δημοκρατία είναι πράμα περίπλοκο. Και τώρα μάλιστα που η προσευχή των πραγματικών δημοκρατικών ανθρώπων απαντήθηκε και δεν έχουμε πια δικομματισμό αλλά διπολισμό (όποια και να είναι η διαφορά -αν υπάρχει καμία) είναι πολύ πιο εύκολο να έχουμε εκλογές κάθε λίγους μήνες, ή ένα-δύο χρόνια το πολύ, αντί να πρέπει να περιμένουμε τρία και τέσσερα για να ασκήσουμε το εκλογικό μας δικαίωμα!
Ίσως μερικοί αναγνώστες, διαβάζοντας τα παραπάνω οφθαλμοφανή, να αναρωτηθούν πως θα βρουν φαγητό οι οικογένειές τους σε δυό-τρείς μήνες. Σίγουρα όχι ψηφίζοντας. Ίσως είναι καιρός να εισαχθεί στα Ελληνικά δημοκρατικά ιδεώδη μια καινούργια έννοια. Η έννοια της ατομικής πρωτοβουλίας και της ατομικής εργασίας σε επίπεδο γειτονιάς -οποιαδήποτε εργασία η οποία μπορεί να παράγει κάτι το φαγώσιμο. Γιατί, ωραίες και Ελληνικότατες οι φιλοσοφικοπολιτικές ανησυχίες, τα δοκίμια, οι δοκιμές και η αποποίηση κάθε ευθύνης περιμένοντας το αποκαλούμενο "κράτος" να μας ταΐσει γιατί αλλιώς θα πετάξουμε γιαούρτι (αντί να το φάμε), μα αυτά όλα δεν γεμίζουν το στομάχι των διανοούμενων, αλλά ούτε και των παιδιών που δεν έφταιξαν σε τίποτα.
υγ. η πλάκα είναι ότι τώρα που θα μπορούμε να έχουμε εκλογές συχνά, δεν θα έχουμε λεφτά ούτε τις εκλογές να κάνουμε...
Πολύ ωραίο κείμενο (αν και δεν κατάλαβα τι κάνει η Ακαδημία του Πλάτωνος, που μόνο δημοκράτης δεν ήταν). Ίσως βιάζεσαι να θάψεις το δικομματισμό (όσο κι αν το θέλω). Ίσως το σύγχρονό μας δίπολο αποδειχθεί συγκυριακό. Μάλιστα, αν το θες πιο πολύ το βλέπω σε ισχυροποίηση μιας ευρύτερης δεξιάς και πολύ μικρότερων αριστερών ή κεντρώων κομμάτων, εκτός αν το ΠΑΣΟΚ αποφασίσει να αυτοδιαλυθεί ή πέσει κάτω του 8%, οπότε θα ενσωματωθεί ό,τι απέμεινε στη ΔΗΜΑΡ (οπότε θα μιλάμε για 1 μεγάλο κόμμα και 2-3 μικρότερα αριστερώνυμα).
ΑπάντησηΔιαγραφήΣημειώνεις εκείνο το πολύ ενδιαφέρον στην Ελληνική δημοκρατία ο κομματάρχης αποφασίζει, πράττουν οι βουλευτές του ό,τι αποφασίσει, και αν τολμήσουν να μην το κάνουν διαγράφονται (...) Δηλαδή, λιανά, η πραγματική ομορφιά της Ελληνικής δημοκρατίας περικλείεται στην φράση: "μη μου πεις εμένα τι να κάνω γιατί θα κάνω δικό μου κόμμα και αλλοίμονο σου!. Σε αυτό θα συμπλήρωνα εγώ (κι εσύ θα πεις όχι δεν εννοώ αυτό) ότι κι αν ο λαός διαφωνήσει με την επιλογή του κομματάρχη κι αντιδράσει, θα τον χαρακτηρίσουμε φασίστα, γιατί μη έχοντας άλλη επιλογή από την αντίδραση στην κομματικοκρατία του Ενός (ήπια μορφή δικτατορίας), θα προβεί σε γιαουρτώματα, πορείες, απεργίες κλπ και θα πουν ότι ενεργεί φασιστικά και φυσικά πάλι θα φταίει η Αριστερά...
Η αντίσταση του λαού στη δικτατορία των κομμάτων (που υπόψη δε διαφέρουν πια και τόσο οι πολιτικές τους και δεν το τόνισες νομίζω), δε συντελείται μόνο με ακτιβισμό. Η αντίσταση είναι η ενεργός συμμετοχή στις δημοκρατικές διαδικασίες. Μόνο που εκείνοι οι κομματάρχες φρόντισαν να του αποκόψουν κάθε πρόσβαση στη δημοκρατία και τους θεσμούς, με αποτέλεσμα να ενεργεί ο πολίτης τόσο αυθόρμητα όσο κι επικίνδυνα...
Πάντως εκείνο το καρφί που ξεπροβάλει στον επίλογο είναι πολύ επικίνδυνο... Πρόσεξα πολύ, μη τυχόν το πατήσω, αλλά δυστυχώς ήθελα να νιώθω την αίσθηση του πόνου :)
Βλέπεις ορισμένοι με μιλούν απλά ή δε δοκιμιογραφούν (σσ. δοκιμές=δοκίμια, δύο συγγενικές μεταφράσεις του essay). Ορισμένοι μένουν ενεργοί στο πολιτικό επίπεδο, κινούνται στην κοινωνία, αγωνιούν με όσους πονούν ή αντιδρούν, συνομιλούν βιωματικά με όσους διαφωνούν ή συμφωνούν. Ορισμένοι είναι τόσο ενεργοί ώστε η παράγραφος μοιάζει με απότομο κι επικίνδυνο καρφί.
1. Μερσί.
Διαγραφή2. Διερωτάσαι: "τι κάνει η Ακαδημία του Πλάτωνος, που μόνο δημοκράτης δεν ήταν".
Αυτό Δήμο, στα Αγγλικά, λέγεται jaxta positioning και στα Γαλλικά montage. Όταν βάζεις μια εικόνα που άλλο προτείνει και άλλο κρύβεται από πίσω της ή/και δημιουργεί σκέψη σε συνδυασμό με κείμενο (ή με μια άλλη εικόνα) που προτείνει κάτι διαφορετικό από ότι λέει μεμονωμένα το κάθε ένα από τα συνθετικά του montage.
3. Λες: "Ίσως βιάζεσαι να θάψεις το δικομματισμό (όσο κι αν το θέλω)".
Μάλλον δεν κατάλαβες το κείμενο. Το οποίο, κείμενο, λέει ότι ο δικομματισμός δεν χάθηκε καθόλου παρά άλλαξε σακάκι, από δερμάτινο σε πάνινο αποτελούμενο από πολλών χρωμάτων κουρέλια ραμμένα μαζί.
4. Συμπληρώνεις: "ότι κι αν ο λαός διαφωνήσει με την επιλογή του κομματάρχη κι αντιδράσει, θα τον χαρακτηρίσουμε φασίστα, γιατί μη έχοντας άλλη επιλογή από την αντίδραση στην κομματικοκρατία του Ενός (ήπια μορφή δικτατορίας), θα προβεί σε γιαουρτώματα, πορείες, απεργίες κλπ και θα πουν ότι ενεργεί φασιστικά και φυσικά πάλι θα φταίει η Αριστερά"
Κατ' αρχάς το κείμενό μου μένει στους βουλευτές. Το παραπέρα, το πως αντιδρά ο λαός, συμφωνώ μαζί σου ότι είναι η λογική προέκταση του κειμένου, αλλά εκτός αυτούσιου θέματος του κειμένου. Πάντως, για να απαντήσω, συμφωνώντας μαζί σου, ο λαός πρέπει να αντιδράσει σε κομματάρχες ή κόμματα που τον βλάπτουν άμεσα, και το πως θα αντιδράσει εξαρτάται από την πολιτιστική στάθμη, και επίπεδο παιδείας του λαού. Και το πως θα χαρακτηρίσουν μερικοί την λαϊκή αντίδραση εξαρτάται από την πολιτιστική στάθμη, και επίπεδο παιδείας εκείνων που προσφέρουν τον χαρακτηρισμό.
5. Λες: "...υπόψη δε διαφέρουν πια και τόσο οι πολιτικές [των κομμάτων -ed] και δεν το τόνισες νομίζω "
Μα... πως δεν το τόνισα; Όλο το δικομματικό/διπολικό που πραγματεύομαι αυτό τονίζει.
6. Με την όλη παράγραφο σου που τελειώνει: "(...) με αποτέλεσμα να ενεργεί ο πολίτης τόσο αυθόρμητα όσο κι επικίνδυνα... ":
Συμφωνώ απόλυτα. Και να προσθέσω ότι ο τρόπος με τον οποίον ενεργεί ο πολίτης (στο πλαίσιο της παραγράφου σου αυτής), εξαρτάται και καθορίζεται από την πολιτιστική στάθμη, και επίπεδο παιδείας του πολίτη. Γι αυτό άλλωστε ο Μαρξ αφιέρωσε μεγάλο μέρος της ζωής του τονίζοντας θεωρητικά, διδακτικά και ενεργά την σημασία της παιδείας και εκπαίδευσης. Κρίνοντας όμως από την μοντέρνα Ελλάδα ήταν ο κακομοίρης φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
7. "Δοκιμές" δεν είναι απαραίτητα "δοκίμια". Όταν το έγραψα εννοούσα τα δοκίμια σαν δοκίμια και τις δοκιμές σαν δοκιμές, δηλαδή όταν ένας λαός δοκιμάζει να ψηφίσει κάτι καινούργιο χωρίς να έχει ιδέα τι ψηφίζει (και δίνει 15-25% σε ένα κολώπαιδο του 4%). Η τελευταία παράγραφος μου δεν είναι καρφί, και σίγουρα όχι για κανέναν ή τίποτα συγκεκριμένο (βλ. τελική παράγραφο #8 αυτής της απάντησης για διευκρίνηση).
8. Θα μου επιτρέψεις τώρα μία ερώτηση την οποία είμαι σίγουρος ότι ή θα αγνοήσεις ή θα δώσεις μη-απάντηση/απάντηση:
Εάν διυλίσουμε το κείμενό μου σε μια φράση, αυτή θα είναι: "Βρέχει και το κράτος δεν θα δώσει σκεπή, γι αυτό ανοίξτε ο καθένας τις ομπρέλες σας". Και, κοιτάζοντας την μοναδική παρότρυνση του κειμένου, αυτή είναι: "ανοίξτε τις ομπρέλες σας" (αναφέρομαι στην τελευταία μου παράγραφο και το κλείσιμο του κειμένου)
Έχοντας εντελώς παρακάμψει την ουσία και την παρότρυνση, στο σχόλιό σου, αναλύεις την βροχή, τις σταγόνες, την θερμοκρασία, τα σύννεφα, το δελτίο καιρού, αλλά εν τω μεταξύ ούτε σκεπή υπάρχει, ούτε ομπρέλες, και γινόμαστε μούσκεμα.
Ανάποδα:
Διαγραφή8)Θα μου πεις ότι δεν απάντησα... Κι όμως απαντά μαζί με άλλα το σχόλιο για το καρφί. Αυτό που προτείνεις με τον ένα ή άλλο τρόπο το κάνουν ορισμένοι, αλλά τελικά δεν είναι αρκετό.
Γιατί ο πολιτισμός/κουλτούρα δεν είναι μόνο πολιτική. Είναι μία συνολική αντίληψη για τη ζωή, την εργασία, τον άλλον. Και φυσικά συμφωνούμε. Η διαφωνία μας είναι η διαφορετική μας πολιτισμική αντίληψη για την πολιτική αντίσταση. Εγώ είμαι πιο κοντά στη γαλλική αντίληψη (ενεργός δράση, αρθρογραφία, συμμετοχή, μαζί με απεργία και πληροφόρηση/ανταλλαγή σκέψεων/διάλογο), εσύ μάλλον στο γερμανικό μοντέλο (κριτική στάση, ενεργητικότητα, αλλά με μέτρο. Δε βάζω το αμερικάνικο που μάλλον είναι πιο απολίτικο από το ευρωπαϊκό).
7) Ορισμένοι επιλέγουμε τον όρο δοκιμές αντί του γνωστότερου δοκίμια (δοκιμές ονόμαζε κι ο Σεφέρης τα δοκίμιά του). Εσύ εννοούσες το try αντί του essay. ΟΚ.
6) Ο Μαρξ με τη ζωή του περισσότερο έτεινε στην κοινοβουλευτικότητα και την ενεργό δράση και λιγότερο προς την παιδεία (που φυσικά της έδινε βαρύτητα). Ωστόσο, έβλεπε την παίδευση και μέσα από την αρθρογραφία και μέσα από τη συμμετοχικότητα και τη διεθνιστική δράση.
5)Μέσα στα πολλά ίσως δεν πρόσεξα.
4) το κάλυψα στο 8)
3) Δε με κατάλαβες. Μη βιάζεσαι να θάψεις τη ΝΔΣΟΚ και να την κάνεις ΝΔΣΥΝ. Πιο πιθανό είναι ένα γαλλικό σενάριο μία ισχυρής μεγάλης δεξιάς και τριών αριστώνυμων κομμάτων. Δε θα είναι δικομματισμός, αλλά 4κομματισμός με τρία συγγενή -έστω κατ' όνομα- κόμματα.
2) Το κατάλαβα. Δεν ήξερα ότι συντελεί και κάποια τάση (με ονοματεπώνυμο).
Ανάποδα, επανορθώνοντας την σειρά:
Διαγραφή2. Μα, ναι! Ο πατέρας μάλιστα του μοντάζ στον κινηματογράφο ήταν ο Αϊζενσντάιν ο οποίος στον "Οκτώβρη" (Θωρηκτό Ποτέμκιν) έδειξε έναν στρατηγό του Τσάρου κορδωμένο με τα παράσημά του πάνω σε μια σκάλα του παλατιού και μετά έκοψε στην εικόνα ενός παγωνιού να δείχνει τα φτερά του σε ένα ζωολογικό κήπο.
3. Αμ' εγώ κατάλαβα -αλλά εσύ δεν έπιασες ότι το κείμενο προτείνει πως ανεξάρτητα από τις ...συνιστούσες, που μου μένουν αδιάφορες, το δίπολο της εξουσίας-αντεξουσίας είναι ουσιαστικά το ίδιο με τον δικομματισμό και ο κόσμος χάνει την ώρα του και το σάλιο του σκεφτόμενος από πόσες συνιστώσες εξαρτάται το γεγονός ότι η τελική βουλή είναι μια διελκυστίνδα με ένα σκοινί που το τραβάνε δύο αντίθετες πλευρές -από όποιους και να αποτελούνται οι πλευρές.
4. Ε! θα το καλύψω κι εγώ στο 8!
5. Να τα βάζω τότε λίγα-λίγα.
6. Έγραψα "αφιέρωσε μεγάλο μέρος της ζωής του" χωρίς να εξετάσω το ποσοστό ή το τι έκανε στα άλλα μέρη της ζωής του γιατί με ενδιέφερε να μιλήσω για την άποψή του περί παιδείας. Διαφωνείς ως προς την συγκεκριμένη άποψη;
7. Εγώ εννοούσα δοκιμές όπως το "δοκιμάζω".
8. Εσύ εκεί με το "καρφί". Μπας και μυγιάζεσαι; για κάνε κάτι γι αυτή την μύγα. Τέλος πάντων.
Δήμο, η παρότρυνση της ανάρτησης είναι να πάρει ο κάθε άνθρωπος προσωπική πρωτοβουλία με τον εαυτό του το σπίτι του και την γειτονιά του για να παράγει υλικά αγαθά να καταναλώσει ο ίδιος, η οικογένειά του και η γειτονιά του. Δεν μίλησα για την πολιτική κατάσταση ή την αντίδραση του ατόμου στην πολιτική κατάσταση έχοντας πάρει ένα κείμενο να εξηγήσω ότι είναι χαμένο παιγνίδι και ότι τώρα είναι ώρα να επιβιώσει ο κόσμος. Αν θες να μας βάλεις ετικέτες, δεν ξέρω που την βρίσκεις την Γερμανική ετικέτα για μένα. Οπωσδήποτε Αμερικανική είναι μια που αντίθετα με τους Γερμανούς δεν προτείνω συλλογική υπακοή παραγωγικών μερμηγκιών αλλά ατομική πρωτοβουλία κατά το μοντέλο που έχτισε την Αμερική με την πολιτική σε δευτερεύουσα σκέψη. Τώρα αν θες να κολλήσεις Γαλλική ετικέτα σε σένα με γεια σου με χαρά σου, αλλά εμένα μου φαίνεται περισσότερο σοβιετικού στυλ με Γαλλική προφορά.
Αν συμφωνούμε στο #8, όπως λες ότι συμφωνούμε, τότε πρέπει ίσως να συμφωνήσουμε ότι είναι επιτακτικότερη ανάγκη να βάλουμε ο καθένας τον πισινό μας κάτω να δουλέψει να παράγει κάτι να φάμε και ότι σε μια τέτοια στιγμή στην ιστορία και στην κοινωνία οι αναλύσεις είναι περισσότερο χρήσιμες σαν χαρτί υγείας παρά σαν ομπρέλα στην βροχή που πέφτει.
(καλά τι σχόλιο ήταν αυτό. Και ήθελα να γράψω και μικρό...)
ΑπάντησηΔιαγραφή...ε, συγκριτικά με άλλα μικρό είναι. Καλομελέτα κι έρχεται η απάντηση...
Διαγραφή