Κοτέτσι

Ποιός είναι ο λόγος, κατά την γνώμη σας, για τον οποίον η Ελληνική Αστυνομία αποτελείται κατά το 50% από χρυσαυγίτες, όπως ισχυρίζεται ο τύπος τις τελευταίες δύο εκλογές; Αν υποθέσουμε ότι οι ισχυρισμοί αυτοί είναι γεγονός (δηλαδή ότι είναι μόνο 50%), πως μπορούμε να βρούμε τον συσχετισμό μεταξύ Αστυνομίας και Χρυσής Αυγής;

Στην επιφάνεια φαίνονται ασυμβίβαστες οργανώσεις: Η μία υποτίθεται ότι επιβάλει τον νόμο και η άλλη θεωρείται από την δικαιοσύνη ως "εγκληματική οργάνωση". Που λοιπόν βρίσκεται ο συνδετικός κρίκος;

Για να ξετυλίξω το νήμα θα ανατρέξω σε προσωπική μου εμπειρία. Το 2007 (φρέσκος από την Μασαχουσέτη, ο αφελής) κάλεσα για πρώτη φορά την Αστυνομία, το "100" για να "γράψει", και να επιβάλει να μετακινηθεί, ένα αυτοκίνητο το οποίο είχε "κλείσει" το δικό μου. Το δικό μου βρισκόταν σε ιδιωτικό μου χώρο, και η πρόσβασή μου στον δρόμο είχε κλειστεί από αυτοκίνητο που είχε παρκάρει με τις δύο ρόδες πάνω στο πεζοδρόμιο μπροστά στο αυτοκίνητό μου (αλλά δεν είχα πάρει από την πολεπωστηλένεδομία πινακίδες απαγορευτικές γιατί ο πολιτικός μηχανικός που ρώτησα μου είχε πει ότι οι πινακίδες κάνουν δέκα χιλιάδες, τα περισσότερα των οποίων για δωράκια).

Η Αστυνομία με πληροφόρησε ότι δεν μπορεί, από μόνη της, να "γράψει" το άλλο αυτοκίνητο, ούτε να επιβάλει την μετακίνησή του, αλλά, εγώ, μπορούσα σαν πολίτης να τους ζητήσω να του γράψουν πρόστιμο.

Με ενδιαφέρον, τους ζήτησα να μου το εξηγήσουν αυτό λίγο καλύτερα. Τα όργανα της Άμεσης Αδράνειας, ευγενέστατα μου εξήγησαν ότι όλα τα αυτοκίνητα στον δρόμο μου, και τα περισσότερα αυτοκίνητα στην συνοικία μου, και τα περισσότερα αυτοκίνητα στην Αθήνα, είναι παρκαρισμένα παράνομα. Μου εξήγησαν ότι η επίσημη στάση της Αστυνομίας είναι να μην δίνει κλήσεις, εκτός αν ένας πολίτης το ζητήσει επί τούτου για συγκεκριμένη περίπτωση.

Ας το σκεφτούμε λίγο αυτό: Επειδή όλοι είναι παράνομοι, η Αστυνομία το δέχεται αυτό σαν ντε φάκτο, δεν έχει την ρεαλιστική πιθανότητα να επιβάλει τον νόμο, και περιμένει πολίτες, σε μεμονωμένες περιπτώσεις, να τους ζητήσουν να τον επιβάλει. Αυτή είναι η ντε φάκτο πρακτική αντιμετώπιση του νόμου από την Ελληνική Αστυνομία.

Το ότι οι περισσότεροι πολίτες παρανομούν δεν είναι επειδή το θέλουν αλλά επειδή δεν γίνεται αλλιώς. Στην υδροκέφαλη πρωτεύουσα του 50% του πληθυσμού της χώρας, με στενούς μεσανατολίτικους δρόμους και αυθαίρετα όλα, απλά δεν υπάρχουν θέσεις πάρκινγκ για τα αυτοκίνητα των κατοίκων. Άρα, ή εγκαθίδρυση της παρανομίας είναι κάτι το φυσικό και γενικό.

Ζήτησα και γράψανε πρόστιμο, αλλά δεν μπόρεσα να μετακινήσω το παράνομα παρκαρισμένο αυτοκίνητο και δεν μπόρεσα να πάω στην δουλειά μου. Την επόμενη μέρα, ο γείτονας που πήρε το πρόστιμο κάλεσε την Αστυνομία και έδωσαν πρόστιμο στο δικό μου αυτοκίνητο μπροστά στον ιδιωτικό μου χώρο. Πήγα το πρόστιμο στον διευθυντή του Αστυνομικού τμήματος ο οποίος γελώντας το έσκισε. Αυτό είναι το κράτος σας και η κοινωνία σας. Συγχαρητήρια.

Μπαίνει επί σκηνής μια οργάνωση η οποία, μη εξαρτώμενη από το κράτος, μπορεί να επιβάλει την θέλησή της με τον τσαμπουκά, ξύλο, και δολοφονία.

Η διαφορά είναι ότι η παρακρατική "Αστυνομική Δύναμη" της Χρυσής Αυγής δεν ενδιαφέρεται για παρκαρισμένα αυτοκίνητα αλλά για μετανάστες, για "αριστερούς", και για ...μη αγνούς Έλληνες.

Από τις καθημερινές και εκατοντάδες χιλιάδες παρανομίες, μία ομάδα επέλεξε εκείνες που δεν τους αρέσουν, συμπλήρωσε με υποκειμενικές γνώμες και θέσφατα Χιτλερικά, και αστυνομεύουν επιλεκτικά, παράνομα και εγκληματικά, αποδεικνύοντας ότι η νόμιμη Αστυνομία είναι ευνουχισμένη. Και οι ευνούχοι ψηφίζουν τους μη ευνούχους. Και μετά οι εν κρατική στολή ψηφοφόροι καλούνται να αστυνομεύσουν τους "ένστολους" χρυσαυγίτες τους οποίους ψήφισαν.

Ένα μεγάλο ποσοστό των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής, πέρα από τους χρυσαυγίτες ψηφοφόρους της Ελληνικής Αστυνομίας, είναι οι πολίτες που έχουν αγανακτήσει (και φοβηθεί) τόσο από την παντελή έλλειψη αστυνόμευσης στην χώρα, που επιλέγουν να υποστηρίξουν τους αυθαίρετους "αστυνομικούς" για τους αυθαίρετους λόγους τους.

Είναι αυτό δικαιολογία για την αγράμματη, ρατσιστική, φασιστική και ναζιστική συμπεριφορά των ψηφοφόρων. Φυσικά όχι. Είναι όμως η αιτία την οποία κανείς δεν θέλει να ακούσει (δεν θέλει κανείς να την ακούσει γιατί η αιτία αυτή μιλάει στο ότι πρέπει να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι, και αυτό κανείς δεν το θέλει). Την Χρυσή Αυγή, η κοινωνία που γέννησε το κράτος σας την γέννησε. Εσείς, όλοι. Ο καθένας με τον τρόπο του.

Αν θέλετε να καταπολεμήσετε την Χρυσή Αυγή, πρώτα φτιάξτε κράτος, και μετά αστυνομεύεστε το νόμιμα, για να μην βρίσκουν αρκετοί εκ των συμπολιτών σας δικαιολογία για να θέλουν τους τραμπούκους ναζί εγκληματίες...

Μία κοινωνία χωρίς αστυνόμευση θα εξελίξει αυθαίρετη αστυνόμευση, η οποία, όταν δεν έξαρτάται από τους αναστυνόμευτους νόμους του κράτους, θα γράψει ότι νόμους θέλει εκείνη, από όποια ομάδα προλάβει να έρθει καπάκι.

Και όταν προτείνω να "φτιάξετε κράτος" δεν εννοώ να ψηφίσετε το κάθε τσογλάνι, τραμπούκο ή ταχυδακτυλουργό που σας υπόσχεται να πραγματοποιήσει όλες τις ονειρώξεις σας (αυτά που θέλετε μόνο εσείς μπορείτε να τα πραγματοποιήσετε και κανείς δεν θα τα πραγματοποιήσει για σας --και εξαρτάται επίσης από το αν αυτά που θέλετε είναι όνειρα ή ονειρώξεις), αλλά, να σταματούσατε να πετάτε τα σκουπίδια σας στους δρόμους, να αρχίζατε να τηρείτε τους νόμους και να τους αλλάζατε μόνο δια μέσου του νομοθετικού κλάδου του κράτους σας, να σκεφτόσασταν μήπως η γραφειοκρατεία είναι το όπλο της ολιγαρχίας (παραδόξως η Αριστερά έχει περισσότερη γραφειοκρατία από την Δεξιά --σκεφτείτε το) και ότι οι σφραγίδες είναι υποκατάστατα πέους για τους μη έχοντες. Ότι το σύστημα του κράτους δεν είναι δυνατόν να είναι χτισμένο πάνω στην υπόθεση ότι οι πολίτες είναι ψεύτες. Να διδάσκατε στα παιδιά την πανανθρώπινη πραγματικότητα και όχι μόνο τα απωθημένα σας, να δείχνατε σεβασμό στον διπλανό αντί να θέλετε να αποδεικνύετε συνέχεια την "ανωτερότητά" σας μουντζώνοντας όλους τους άλλους. Να διδάσκατε δια παραδείγματος ότι δικαιώματα υπάρχουν μόνο συνάμα με υποχρεώσεις. Μετά, αφού θα τα κάνατε αυτά, για πρώτη φορά στην Ιστορία της Νεώτερης Ελλάδας, τότε θα μπορούσατε να εκλέξετε εκείνους από ανάμεσά σας που θα τα προωθήσουν στο όνομά σας και υπό την συνταγματικά θεσμοθετημένη επίβλεψή σας... (το τωρινό Ελληνικό Σύνταγμα είναι κατά την γνώμη μου μία φεουδαρχική ασυνάρτητη αρλούμπα γεμάτη τρύπες προς υποκειμενική ερμηνεία, και η τραγωδία είναι ότι αρκετοί το παρουσιάζουν ως παράδειγμα προς μίμηση). Αλλιώς φοβάμαι ότι θα πηγαίνετε πάντα από τον Ανδρέα στον τσίπρα και από τον  Σαμαρά στην Χρυσή Αυγή...

Τελικά κατάλαβα, νομίζω, μια σημαντική διαφορά μεταξύ των Ούνα Φάτσα, Ούνα Ράτσα Ιταλών και Ελλήνων. Και οι μεν και οι δε διακόπτουν ο ένας τον άλλον σε συζητήσεις, και με τις διακοπές κανείς δεν προλαβαίνει να αρθρώσει νόημα και πραγματική συζήτηση δεν γίνεται.

Ποτέ. Αλλά! Οι Ιταλοί, μεταξύ τους, και οι Έλληνες, μεταξύ τους, διακόπτουν ο ένας τον άλλον για διαφορετικούς λόγους (το έχω μελετήσει κοινωνιολογικά το πράμα...):

- Οι Ιταλοί διακόπτουν μόλις νομίσουν ότι κατάλαβαν τι πρόκειται να πει ο άλλος για να δείξουν χαρούμενα ότι κατάλαβαν ήδη.
- Οι Έλληνες διακόπτουν μόλις νομίσουν ότι κατάλαβαν τι πρόκειται να πει ο άλλος για να διορθώσουν το λάθος του και να του εξηγήσουν αυτά που δεν καταλαβαίνει.

Και το τεστ στον δοκιμαστικό σωλήνα: Επειδή μιλάω λίγα κορακίστικα Ιταλικά, οι Ιταλοί προσπαθούν να καταλάβουν τι διάολο λέω και γι' αυτό δεν με διακόπτουν μέχρι να καταφέρουμε και οι δύο να επικοινωνήσουμε (ναι, εκλέξανε και βάλανε στο Δημαρχείο κάποιον που δεν μιλάει Ιταλικά --έχει την σοφία του κι' αυτό). Έτσι, οι Ιταλοί συνεννοούνται μαζί μου καλύτερα από ότι συνεννοούνται μεταξύ τους. Ενώ οι Έλληνες πάντα μου υποδεικνύουν τι είναι αυτά που δεν κατάλαβα χωρίς να έχουν ακούσει λέξη από ότι στην ευχή θά είχα πει αν δεν με είχαν διακόψει. Αποτέλεσμα: μαθαίνω περισσότερα από τους Ιταλούς παρά από τους Έλληνες --γιατί οι Ιταλοί απαντάνε σε εμένα και μου επιτρέπουν και εμένα να καταλάβω τι εννοούνε εκείνοι, ενώ οι Έλληνες, διακόπτοντας, απαντούν ...στον εαυτό τους (τα πρώτα δύο-τρία χρόνια αυτού του μπλογκ [ειμαστε στο πέμπτο], κάμποσα σχόλια απεδείκνυαν ότι ο συγγραφεύς του σχολίου δεν είχε διαβάσει ουτε την μισή ανάρτηση στην οποία σχολίαζε).

Ο Έλληνας γνωμοδότης είναι σαν τους μάρτυρες του γιεχωβά: πάντα λέει τα ίδια και τα ίδια να τα ακούσει ο ίδιος να βγαίνουν απ' το στόμα του, ότι θέμα και να υποτίθεται ότι έχει η συζήτηση, στα ίδια το γυρνάει. Στα Ελληνικά, η συζήτηση είναι μονόλογος. Σαν τον φοβισμένο, αμόρφωτο, μονότονο, μονόλογο της υπερίσχυσης του ισχυρότερου της Χρυσής Αυγής --ο μονόλογος που έχει την ανάγκη να παριστάνει ότι κάτι σημαντικό είναι, και ότι δεν είναι απλώς ογδόντα φοβισμένα κιλά κιμά.