Εδώ και χίλια χρόνια, το 1% έψαξε να βρει τρόπο να γεμίσει με δέος, και υπακοή, τις καρδιές των δουλοπάροικων. Έτσι, έχτισαν τους μεγάλους καθεδρικούς ναούς. Οποιοσδήποτε ο οποίος έβλεπε τα καμπαναριά του Γουίντσεστερ, του Σώλσμπερυ, του Σαιν Ντενί, ή της Ρεμ, στο βάθος, πάνω από τα δάση και τα βοσκοτόπια, ανάμεσα και πάνω στην λάσπη όπου ζούσαν όλοι, ήξερε ότι οι χτίστες ήταν μεγάλοι και σημαντικοί ηγέτες που έπαιζαν καθημερινα γκολφ με τον Θεό --κι ας μην είχε εφευρεθεί ακόμα το γκολφ.
Ή, όπως στην ταινία Οι Μόντυ Πάιθον και το Άγιο Δισκοπότηρο:
- Ποιός είν' τούτος;
- Μάλλον κάποιος βασιλιάς.
- Που το ξέρεις ότι είναι βασιλιάς;
- Δεν είναι μεσ' τα σκατά τα ρούχα του.
Έχουμε άραγε κάποιο πεπρωμένο, ή είμαστε έρμαια του ανέμου; Ίσως είναι λίγο και από τα δύο.
Γράφουμε το δικό μας πεπρωμένο από το ποιοί είμαστε. Ακόμα και όταν φαίνεται ότι κάτι βρίσκεται μπροστά μας τυχαία, κάτι το τοποθέτησε εκεί --ο χαρακτήρας μας. Δεν είναι τυχαίο γιατί αυτό το οποίο είμαστε, η σκέψη μας, ο χαρακτήρας μας, έκανε άλλους να μας αναγνωρίσουν και βοήθησε εμάς να αναγνωρίσουμε τους άλλους. Το να είμαστε κυρίαρχοι της ζωής μας εξαρτάται από την κατανόηση του που βρισκόμαστε την κάθε στιγμή, τι σημαίνουν και τι σημασία έχουν τα πράγματα και οι άνθρωποι που βρίσκονται γύρω μας... Δεν μπορεί να γίνει επιτυχές ταξίδι χωρίς καλό χάρτη, και ο μοναδικός χαρτογράφος στην διάθεσή μας είναι ο εαυτός μας.
Πιστεύω ότι όταν αρκετοί άνθρωποι πιστέψουν κάτι, αυτό το κάτι μπορεί να γίνει αλήθεια. Επίσης πιστεύω ότι δεν υπάρχει τίποτα το ισχυρότερο από μία ιδέα, ή ώρα της οποίας έχει φτάσει --έχει ωριμάσει.
Και, φαίνεται ότι έχει έρθει η ώρα να πιστέψουν αρκετοί Ευρωπαίοι ότι είναι καιρός να αποχαιρετήσουμε τον αιώνα των οικονομικών συστημάτων που έπαψαν να λειτουργούν. Να μείνουν άνεργοι οι οικονομολόγοι, ως Πυθίες ή Σίβυλλες που μαστούρωσαν τόσο πολύ που έχασαν την επαφή με την πραγματικότητα. Να επιστρέψουν οι χρηματιστές εκεί όπου γεννήθηκαν και να γίνουν σερβιτόροι στο εστιατόριο της θείας τους ...και να σαπίσουν εκείνοι που κρατούσαν τα ινία της βιομηχανίας και της παραγωγής και κατανάλωσης.
Ο δρόμος βέβαια είναι αχαρτογράφητος και θα έχει δυσκολίες τραγικότερες από αυτές που αφήνουμε πίσω. Αλλά αν πιστέψουν αρκετοί, στο τέλος θα γίνει πραγματικότητα.
Εγώ πάντα προσπάθησα να συνοδεύω τα λόγια μου με πράξεις, και αισθάνομαι νηφάλια αυτή την στιγμή της ζωής μου, σ' αυτή την καμπή της ιστορίας, έχοντας βάλει το όνομά μου στο ψηφοδέλτιο της κεντροαριστεράς, εδώ σε έναν δήμο τριών χωριών και κάτι λιγότερο από 800 κατοίκων, όπου λένε πως θα με ψηφίσουν και αριστεροί και δεξιοί. Αυτό άλλωστε είναι το μήνυμα στο οποίο πιστεύω: υπάρχει χώρος στις κοινωνίες για όλες τις πλευρές. Μία μικρή ομάδα ανθρώπων ανταπεξέρχεται καλύτερα δια μέσου της "αριστερής" φιλοσοφίας, ενώ πολλές μικρές ομάδες μαζί, ένα κράτος, χρειάζεται την ευελιξία της ελεύθερης επιχείρησης.
Είναι κρίμα που, στην Ελλάδα, το εξελικτικό αυτό ρεύμα το έχει καπηλευτεί ένα τσογλάνι που δεν έχει την ανατροφή, πείρα, παρελθόν, διαγωγή, ή την εκπαίδευση να ανταποκριθεί στις ανάγκες εκείνων που θα τον ψηφίσουν, αφού τον ψηφίσουν. Αλλά, η άμοιρη Ελλάδα φαίνεται πρέπει να μάθει μερικά μαθήματα ακόμα, και, όσο πιο γρήγορα γίνει πρωθυπουργός ο γαμπρος αυτός τόσο το καλύτερο, να το περάσει η Ελλάδα κι αυτό.
Νομίζω, πραγματικά, ότι η τωρινή κυβέρνηση δεν έχει πολλά ψωμιά να φάει πριν τελειώσει. Στις εκλογές που έρχονται, τα νούμερα δείχνουν ότι και αν πάρει ακόμα μέχρι 28% έως 32% η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ θα βγάλει 31% έως 36%. Τα νούμερα της ΝΔ είναι σίγουρα εκεί, κατά την γνώμη μου, αλλά υπάρχει ο μπαλαντέρ του Ποταμιού για να μειώσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά λέει η Excel μου: μην με παρεξηγήσει κανείς για ποτάμι. Εδώ στο χωριό έχουμε καταρράκτη και χείμαρρο.
Ή, όπως στην ταινία Οι Μόντυ Πάιθον και το Άγιο Δισκοπότηρο:
- Ποιός είν' τούτος;
- Μάλλον κάποιος βασιλιάς.
- Που το ξέρεις ότι είναι βασιλιάς;
- Δεν είναι μεσ' τα σκατά τα ρούχα του.
Έχουμε άραγε κάποιο πεπρωμένο, ή είμαστε έρμαια του ανέμου; Ίσως είναι λίγο και από τα δύο.
Γράφουμε το δικό μας πεπρωμένο από το ποιοί είμαστε. Ακόμα και όταν φαίνεται ότι κάτι βρίσκεται μπροστά μας τυχαία, κάτι το τοποθέτησε εκεί --ο χαρακτήρας μας. Δεν είναι τυχαίο γιατί αυτό το οποίο είμαστε, η σκέψη μας, ο χαρακτήρας μας, έκανε άλλους να μας αναγνωρίσουν και βοήθησε εμάς να αναγνωρίσουμε τους άλλους. Το να είμαστε κυρίαρχοι της ζωής μας εξαρτάται από την κατανόηση του που βρισκόμαστε την κάθε στιγμή, τι σημαίνουν και τι σημασία έχουν τα πράγματα και οι άνθρωποι που βρίσκονται γύρω μας... Δεν μπορεί να γίνει επιτυχές ταξίδι χωρίς καλό χάρτη, και ο μοναδικός χαρτογράφος στην διάθεσή μας είναι ο εαυτός μας.
Πιστεύω ότι όταν αρκετοί άνθρωποι πιστέψουν κάτι, αυτό το κάτι μπορεί να γίνει αλήθεια. Επίσης πιστεύω ότι δεν υπάρχει τίποτα το ισχυρότερο από μία ιδέα, ή ώρα της οποίας έχει φτάσει --έχει ωριμάσει.
Και, φαίνεται ότι έχει έρθει η ώρα να πιστέψουν αρκετοί Ευρωπαίοι ότι είναι καιρός να αποχαιρετήσουμε τον αιώνα των οικονομικών συστημάτων που έπαψαν να λειτουργούν. Να μείνουν άνεργοι οι οικονομολόγοι, ως Πυθίες ή Σίβυλλες που μαστούρωσαν τόσο πολύ που έχασαν την επαφή με την πραγματικότητα. Να επιστρέψουν οι χρηματιστές εκεί όπου γεννήθηκαν και να γίνουν σερβιτόροι στο εστιατόριο της θείας τους ...και να σαπίσουν εκείνοι που κρατούσαν τα ινία της βιομηχανίας και της παραγωγής και κατανάλωσης.
Ο δρόμος βέβαια είναι αχαρτογράφητος και θα έχει δυσκολίες τραγικότερες από αυτές που αφήνουμε πίσω. Αλλά αν πιστέψουν αρκετοί, στο τέλος θα γίνει πραγματικότητα.
Εγώ πάντα προσπάθησα να συνοδεύω τα λόγια μου με πράξεις, και αισθάνομαι νηφάλια αυτή την στιγμή της ζωής μου, σ' αυτή την καμπή της ιστορίας, έχοντας βάλει το όνομά μου στο ψηφοδέλτιο της κεντροαριστεράς, εδώ σε έναν δήμο τριών χωριών και κάτι λιγότερο από 800 κατοίκων, όπου λένε πως θα με ψηφίσουν και αριστεροί και δεξιοί. Αυτό άλλωστε είναι το μήνυμα στο οποίο πιστεύω: υπάρχει χώρος στις κοινωνίες για όλες τις πλευρές. Μία μικρή ομάδα ανθρώπων ανταπεξέρχεται καλύτερα δια μέσου της "αριστερής" φιλοσοφίας, ενώ πολλές μικρές ομάδες μαζί, ένα κράτος, χρειάζεται την ευελιξία της ελεύθερης επιχείρησης.
Είναι κρίμα που, στην Ελλάδα, το εξελικτικό αυτό ρεύμα το έχει καπηλευτεί ένα τσογλάνι που δεν έχει την ανατροφή, πείρα, παρελθόν, διαγωγή, ή την εκπαίδευση να ανταποκριθεί στις ανάγκες εκείνων που θα τον ψηφίσουν, αφού τον ψηφίσουν. Αλλά, η άμοιρη Ελλάδα φαίνεται πρέπει να μάθει μερικά μαθήματα ακόμα, και, όσο πιο γρήγορα γίνει πρωθυπουργός ο γαμπρος αυτός τόσο το καλύτερο, να το περάσει η Ελλάδα κι αυτό.
Νομίζω, πραγματικά, ότι η τωρινή κυβέρνηση δεν έχει πολλά ψωμιά να φάει πριν τελειώσει. Στις εκλογές που έρχονται, τα νούμερα δείχνουν ότι και αν πάρει ακόμα μέχρι 28% έως 32% η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ θα βγάλει 31% έως 36%. Τα νούμερα της ΝΔ είναι σίγουρα εκεί, κατά την γνώμη μου, αλλά υπάρχει ο μπαλαντέρ του Ποταμιού για να μειώσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά λέει η Excel μου: μην με παρεξηγήσει κανείς για ποτάμι. Εδώ στο χωριό έχουμε καταρράκτη και χείμαρρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου