Θέατρο

Δεκαπέντε μέρες πριν τις εκλογές που έχουν αναδειχθεί σε δημοψήφισμα του αν θα γίνουν βουλευτικές εκλογές ή όχι, λίγα πράγματα είναι καθαρά και προβλέψιμα:

Η πραγματική επιλογή είναι το αν:
1. Θα κάνουμε ότι λέει η Ευρώπη για να μας πετάξουνε λίγα ψίχουλα "ανάκαμψης", για τα μάτια,
ή
2. Δεν θα κάνουμε ότι μας λέει η Ευρώπη και μπαίνουμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα.

Όμως, ο λαός φαίνεται πως το βλέπει πολύ πιο απλά:
Ο λαός είναι θυμωμένος με αυτούς που "μας έφεραν εδώ" και θέλει να τους στείλει στο διάολο. Μετά, το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα.

Το οποίο μεταφράζεται ως:
Ο λαός θέλει Αλλαγή.
(Τι μου θυμίζει... τι μου θυμίζει... έναν λαό που ψήφισε τον Ανδρέα το 1981 και τον Γιωργάκη το 2009. Και Δημοκρατία σημαίνει αυτό που θέλει ο λαός.)

Τα δύο πρώτα κόμματα, η Πολιτική Άνοιξη (ΠΑ-πα-πα) και το Κόμμα Αλέξης Τσίπρας (ΚΑΤ), θα έρθουν τσίμα-τσίμα το ένα με το άλλο, γι' αυτό δεν υπάρχει αμφιβολία.

Άρα, η πραγματική τελική ερώτηση είναι "Ποιός μπορεί να συμμαχήσει με ποιόν";
Ποιοί μπορούν μαζί να φτάσουν 151-160 καρέκλες στην Βουλή;

Όποιος έρθει πρώτος θα χρειαστεί άλλους έναν ή δύο, μάλλον δύο.
Όποιος έρθει δεύτερος θα χρειαστεί σίγουρα άλλους δύο το λιγότερο --αν ο πρώτος δεν βγάλει συμμαχία και 151-160 καρέκλες.

Αν δεν υπάρχουν δύο κόμματα που να δέχονται να συνεργαστούν με τον τσίπρα, τότε όλο αυτό το θέατρο είναι μόνο για λαϊκή εκτόνωση και στην τελική δεν θ' αλλάξει τίποτα.

Ποιοί λοιπόν θα δεχτούν να συνεργαστούν με τον τσίπρα; έχει κανείς καμιά ιδέα;

...μπορεί βέβαια από το 3% που έγινε 26% να πάει τώρα 45%. Το κατάφερε ο Μουσολίνι που ξεκίνησε ως μέγας σοσιαλιστής γύρω στο 1920, έτσι και καλύτερα, και δεν θα το καταφέρει ο αλέξης; Αστεία πράγματα. Άλλωστε η Ιταλία υποστηρίζει τον τσίπρα όσον αφορά την εσωτερική κατανάλωση στην Ελλάδα...