Αγαπώ πολύ τον καταρράκτη μας της Ακουακέτα (Acquacheta, δηλαδή, νερό που πέφτει, όπου Acqua, νερό, γράφεται με «c», όπως στα Λατινικά, αντί «Aqua» όπως στα Ιταλικά). Αγαπώ την Ακουακέτα μας, που είναι δικαιοδοσία ευθύνης της Μαργαρίτας, ως διευθύντρια της περιβαλλοντολογικής Αστυνομίας, πρώην Κόρπο Φορεστάλε ντελο Στάτο από το 1822, νυν Καραμπινιέρι Φορεστάλι από το 2016. Το να διαλύσει το Κόρπο Φορεσταλε ντελο Στάτο και να το ενσωματώσει στους Καραμπινιέρι ήταν το μόνο κατώρθωμα του πρωθυπουργού Ρέντσι. Λυπηρό.
Αγαπώ τον καταρράκτη μας και όλη μας την φύση κοντά στο χωριουδάκι μας το Σαν Μπενεντέτο ιν Άλπε, που και τα δύο τα είχε αναφέρει ο Δάντης Αλιγκιέρι στην Θεία Κωμωδία, Inferno, Canto XVI (94-105). Για μένα τα βουνά μας δεν είναι «Ιταλία», αλλά απλά ο μικρός μας δικός μας παράδεισος. Και είμαι πολύ υπερήφανος και για τα μέρη μας και για την φύση και για την Μαργαρίτα.
Για να πάει κανείς στην Ακουακέτα από το Σαν Μπενεντέτο ιν Άλπε πρέπει να πάρει το βουνίσιο μονοπάτι δίπλα στον χείμαρρο που έρχεται από τον καταρράκτη. Πολύ δύσκολο να το διαβείς μονοπάτι που ξεκινάει σε υψόμετρο 515 μέτρα και φτάνει στο κάτω μέρος του καταρράκτη, στα 655 μέτρα, μήκος περίπου τέσσερα χιλιόμετρα 200 μέτρα, δύσκολο περπάτημα με απότομες αναβάσεις που παίρνει κάπου 2 ώρες για νορμάλ ανθρώπους και κάπου 4 ώρες για κάτι σαν και του λόγου μου.
Την τελευταία φορά που είχα πάει ήταν 23 Μαΐου του 2010, πριν 15 χρόνια όταν ήμουνα 52 χρονών και το είχα κάνει με την Μαργαρίτα και ένα ζευγάρι φίλους από τα Βραχώδη Όρη, σε κάπου τρεις ώρες (και άλλες τόσες για την επιστροφή). Ήταν ή επέτειος των γάμων τους και είχαμε φέρει πικ νικ και Σαμπάνια στον καταρράκτη. Τότε είχα φωτογραφίσει και το επίσημο πορτραίτο μου της Ακουακέτα και μετά έφτιαξα τον ιστοχώρο της:
https://www.acquacheta.org
Τώρα ήθελα από καιρό να ξαναπάω και να την ξαναφωτογραφήσω με τα καινούργια μου συμπράγκαλα, την Nikon Z9 και φακούς Nikor, τα καλύτερα συμπράγκαλα που υπάρχουν στον πλανήτη σήμερα.
Όμως, με τον διαβήτη μου, ενώ σε καλή και επίπεδη επιφάνεια μπορώ να περπατήσω χιλιόμετρα χωρίς πρόβλημα, έστω και έλαφριά ανάβαση πονάει αμέσως του γοφούς μου και σύντομα τους μηρούς μου. Απότομη κατάβαση το ίδιο. Λέγεται Διαβητική Νευροπάθεια. Η καρδιά το ήθελε και ήταν αισιόδοξη, κι αποφασισμένη, αλλά ρεαλιστικά δεν θα το έβγαζα, και μόνο με ελικόπτερο θα με βρίσκανε αν το πιλοτάριζαν Αμερικανοί, γιατί Ιταλοί πιλότοι απαγορεύεται να πλησιάσουν εκείνα τα μέρη λόγω δυσκολίας.
Η Μαργαρίτα είχε την ιδέα να πάω συνέχεια κατάβαση ώστε να μην χρειαστεί να αντιμετωπίσω ανάβαση στον πηγαιμό. Και ήξερε ένα σημείο σ’ ένα πέρασμα, την Πεσκιέρα, στο Πότζιο ντελ Ινφέρνο, στην αντίθετη πλευρα της Ακουακέτα από το Σαν Μπενεντέτο ιν Άλπε, υψόμετρο 1.076 μέτρα, κατέβασμα στην Ακουακέτα από μονοπάτι 5 χιλιόμετρα.
Ενώ σε ευθεία γραμμή το Πότζιο ντελ Ινφέρνο είναι κοντύτερα στην Ακουακέτα από το Σαν Μπενεντέτο ιν Άλπε, το μονοπάτι είναι πιο στριφογυριστό και είναι μακρύτερο από το Πότζιο ντελ Ινφέρνο. Η γκρι γραμμή είναι τα σύνορα μεταξύ Τοσκάνης, αριστερά, και Ρομάνια, δεξιά. Το πάνω μέρος του καταρράκτη ύψους 70 μέτρων είναι Τοσκάνη και το κάτω Ρομάνια. Για κλίμακα στην επάνω αεροφωτογραφία, το Πότζιο ντελ Ινφέρνο-Ακουακέτα είναι Φιξ-Φλοίσβος και Ακουακέτα-Σαν Μπενεντέτο ιν Άλπε είναι Φλοίσβος-Καλαμάκι.
Το σακίδιο με τα συμπράγκαλά μου είναι 35 κιλά συν τρίποδο επαγγελματικό. Ο ανιψιός μας ο Ρικάρντο που τον είχα πάει στην Αμερική οι δυό μας τον Αύγουστο του 2022 και τώρα είναι 21 ετών, ανακοίνωσε ότι θα με συνοδέψει εκείνος και θα κουβαλήσει και τα συμπράγκαλα όλα, και θα είναι, είπε, ο Σέρπα μου, αναφερόμενους στους Νεπαλέζους Σέρπα που οδηγούν τους ορειβάτες στο Έβερεστ.
Σε αυτή την εδαφική αναπαράσταση του Google Earth ο βοράς είναι πίσω αριστερά μας και κοιτάμε νότια-νοτιοανατολικά. Η κίτρινη «πινέζα» είναι στο πάνω μέρος του καταρράκτη που πέφτει κάτω ανάμεσα στις ράχες και τις πλαγιές. Το μονοπάτι προς το Σαν Μπενεντέτο ιν Άλπε είναι 4 χλμ ευθεία μπροστά μας και ακολουθεί τον χείμαρρο του καταρράκτη στρίβοντας προς τα αριστερά. Αν μεγαλώσετε την φωτογραφία σε μεγάλη οθόνη θα δείτε πάνω αριστερά την πλαγιά βουνού στο βάθος ένα χωματόδρομο με κορδέλες. Εκείνος κατεβαίνει στο χωριό μας όπου συναντώνται τρεις χείμαρροι. Από το Πότζιο Ντελ Ινφέρνο θα κατέβαινα την αριστερή κοντινή πλαγιά σ’ αυτή την εικόνα, την οποία τελικά την έκανε μόνος του ο Ρικάρντο.
Έπρεπε οι φωτογραφίες να τραβηχτούν 11:00-11:50 πμ για να μην είναι στην σκιά το νερό του καταρράκτη. Αποφασίσαμε να είμαστε στο Πότζιο Ντελ Ινφέρνο να ξενικήσουμε στις 8.
Το μονοπάτι είχε μια απότομη ανάβαση επί 200 μέτρα στην αρχή και μετά ίσιο και κατάβαση 4,800 περίπου μέτρα. Προς το τελευταίο χιλιόμετρο η κατάβαση ήταν τόσο απότομη που πονούσε σαν ανάβαση. Οι γοφοί μου και οι μηροί μου ήταν πια σαν ζελέ και έχανα την ισορροπία μου. Στο τέλος κρατούσα για στήριγμα το χέρι του Ρικάρντο να συνεχίσω να περπατάω.
Στις 2:30 μμ, πέντε ώρες περπάτημα συν στάσεις, ήμασταν ακόμα 1 χιλιόμετρο από την Ακουακέτα, αλλά είχαμε φτάσει στα κτίσματα του Πιέν Μπαρούτσολι, μια αποικία χίπηδων από την δεκαετία του 1970, κομμένη από τον πολιτισμό. Έπεσα στον παμπάλαιο καναπέ καθώς μου προσφέρανε φράουλες από τον κήπο τους και είπα στον Ρικάρντο:
«Εγώ δεν θα μπορέσω να ξαναδώ την Ακουακέτα. Σήμερα ήταν ο Απόλλων 13 μου… Η 'επιτυχής αποτυχία' μου. Δεν έφτασα στο Φεγγάρι αλλά επέζησα. Επιτυχής γιατί με την βοήθειά σου δεν έπεσα, δεν χτύπησα και φτάσαμε μέχρι εδώ, στο Πιέν Μπαρούτσολι. Επίσης όμως επιτυχία γιατί τώρα θα συνεχίσεις μόνος σου και θα πάρεις τις φωτογραφίες εσύ. Τώρα εσύ είσαι το αφεντικό της αποστολής.» Και του έδωσα την φωτογραφική μηχανή.
Τρεις ώρες αργότερα η Μαργαρίτα ήρθε με το Λαντ Ρόβερ από δρόμο που εκείνη μπορούσε να χρησιμοποιήσει επαγγελματικά, με άδεια από το Εθνικό Πάρκο, με κλειδί για την μπάρα, το Λαντ Ρόβερ δέκα λεπτά περπατημα από το Πιέν Μπαρούτσολι που τά 'κανα σιγά-σιγά κρατώντας το χέρι του Ρικάρντο αφού επέστρεψε από τον καταρράκτη, και η Μαργαρίτα μας γύρισε σπίτι μας από χωματόδρομο 6 χιλιόμετρα στα βουνά πριν βγεί στην άσφαλτο 5 χιλιόμετρα από το χωριό.
ένα χιλιόμετρο από τον καταρράκτη που είναι στα 655 μέτρα υψόμετρο.
Παρακάτω, φωτογραφίες από το μονοπάτι, από το Πότζιο ντελ Ινφέρνο ως το Πιέν Μπαρούτσολι που τις έπαιρνα εγώ. Την τελευταία ώρα της μεγάλης κατάβασης προς το Πιέν Μπαρούτσολι δεν έπαιρνα πια φωτογραφίες. Μετά από τις δικές μου θα δείτε τις φωτογραφίες της Ακουακέτα που τράβηξε ο Ρικάρντο, 30 Μαΐου 2025.
 |
| Αυτή τη μια παραπάνω φωτογραφία την πήρε η Μαργαρίτα σε περιπολία πέντε μέρες νωρίτερα. Κοιτάξτε πόσο περισσότερο νερό είχε με πέντε μέρες διαφορά. Τον χειμώνα φυσικά έχει περισσότερο κι' απ' αυτό, και τον καιρό του Δάντη τον δέκατο τέταρτο αιώνα πολύ περισσότερο. Συνεχίζουμε με τις φωτογραφίες του Ρικάρντο: |
Come quel fiume c'ha proprio camminoprima dal Monte Viso 'nver' levante,da la sinistra costa d'Apennino,che si chiama Acquacheta suso, avanteche si divalli giù nel basso letto,e a Forlì di quel nome è vacante,rimbomba là sovra San Benedettode l'Alpe per cadere ad una scesaove dovea per mille esser recetto;così, giù d'una ripa discoscesa,trovammo risonar quell' acqua tinta,sì che 'n poc' ora avria l'orecchia offesa.-- Inferno, Canto XVI (94-105)
~~~
