Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011

Ψάρι και πατάτες τηγανιτές

όλες οι φωτογραφίες © 2008 Αποθήκη Σκέψης/thinkworks.com








Πριν τρία χρόνια, στις 10 Απριλίου 2008, μέρες μόνο πριν συνεχίσω το ταξίδι που με έφερε με το τζιπ μου στο χωριό όπου γνώρισα την γυναίκα μου, είχα κάνει κάτι που το κάνω από το 1975, πότε κάθε χρόνο πότε σε πολύ μεγαλύτερα διαστήματα: επισκέφθηκα για λίγες μέρες την δασκάλα μου των Αγγλικών που είχα στο φροντιστήριο το 1973, και τον άντρα της, στο σπίτι τους δίπλα στο New Forest, κοντά στο Σάουθάμπτον στην Αγγλία. Το δάσος το λένε "Νέο" γιατί το όρισε σαν δάσος για το βασιλικό κυνήγι ο Γουίλλιαμ ο Κατακτητής τον 11ο αιώνα. Είναι καινούργιο δηλαδή.

Μια μέρα πήγαμε βόλτα σε ένα παραθαλάσσιο χωριουδάκι που το λένε Σουάνατζ στο Ντόρσετ, όπου, στην προκυμαία, πουλάνε ακόμα το παραδοσιακό τηγανιτό ψάρι και πατάτες και στο δίνουν τυλιγμένο σε σελίδα παλιάς εφημερίδας. Πήραμε το κολατσιό μας λοιπόν και κάτσαμε στην προκυμαία να το φχαριστηθούμε, με τα πόδια μας και οι τρεις να κρέμονται από την άκρη, πάνω από το νερό.





Από εκεί, καθώς έτρωγα και χωρίς να κουνηθώ, πήρα αυτές τις φωτογραφίες. Δεν έχω σταματήσει να τις παίρνω από το 1974 όταν πρωτοδιάβασα, και μετά είδα στον κινηματογράφο, την ιστορία του φίλου μου του Jonathan Livingston Seagull. Σωστά Φύρδην-Μίγδην; -η ανάρτηση, αφιέρωση.























Και, παρακάτω, δυό μήνες νωρίτερα, με τον γιό μου στο δρόμο, δια θαλάσσης, για τη Βενετία.







20 σχόλια:

  1. Τι καταπληκτικές φωτογραφίες είναι αυτές Δημήτρη. Μου ενέπνευσαν το συναίσθημα της ελευθερίας, αυτή τη μεγάλη και ωραία αλήθεια. Πόσες φορές άραγε έχω ευχηθεί να ήμουν τόσο ελεύθερος όσο τα πουλιά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γιατί δεν μου βγαίνουν εμένα οι φωτογραφίες;
    Δεν μπορώ να δώ καμία φωτογραφία και μόνο από το δικό σου μπλόγκ :o

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Επίσης έχω ένα θέμα με Παπανδρέου στο μπλόγκ και ετοιμάζω (ακόμα) το μπέυζμπολ σου...!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τελευταίε μου, σ' ευχαριστώ! Είμαστε όσο ελεύθεροι όσο επθτρέπουμε στον εαυτό μας. Αφού διαβάσεις και τελειώσεις το Σέργιο και Βάκχο πρέπει να διαβάσεις το Jonathan Livingston Seagull, Ελληνιστί τον Γλάρο Ιωνάθαν, του Richard Bach



    Ύπνε, όταν κάνω αναρτήσεις με πολλές φωτογραφίες σαν κι αυτήν, αντί να ανεβάσω τις φωτογραφίες στο blogspot τις σερβίρω από τον δικό μου σέρβερ στην Αμερική του κατοχυρωμένου ονόματός της δουλειάς μου, thinkworks.com, και στο html της ανάρτησης βάζω συνδέσμους σε κώδικά κατ' ευθείαν προς τα εκεί. Για να τις δεις πρέπει το browser που χρησιμοποιείς (Internet Explorer, Firefox, Chrome, ή Safari), σε συνδυασμό με την σύνδεσή σου στο ίντερνετ, να μπορεί να "βλέπει" την ιστοσελίδα www.thinkworks.com.

    Είναι πρόβλημα σύνδεσης. Επίσεις, δεν βλέπω στα statistics μου την επίσκεψη και το σχόλιο που έκανες, πράγμα που σημαίνει ότι προσπαθείς να δεις το μπλογκ από κάποιο reader. Έλα κατ' ευθείαν στο http://dimitristhinks.blogspot.com/2011/03/blog-post_28.html και μάλλον θα μπορέσεις να τις δεις.

    Περιμένω το μπέησμπώλ και πάω τώρα να δω την άλλη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καλά οι φωτογραφίες αυτές είναι μοναδικές !
    Βέβαια μου θύμισαν ένα κερατά γλάρο που πέρσι το καλοκαίρι την έβρισκε να κάθεται στην πλώρη από το φουσκωτό μου και φρόντιζε καθημερινά να μου το καταχέζει!
    Το πρωί και εγώ δεν μπορούσα να τις δω ούτε από τον rider αλλά ούτε και όταν έμπαινα κατευθείαν στο site σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Βέβαια βλέπεις ο Easy rider που μας θυμίζει τα νιάτα μας πάντα υπάρχει στο υποσυνείδητο μας και δεν θέλει να μεταβληθεί σε reader ακόμα και τώρα που μας άφησε χρόνους ο Dennis Hopper!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αθεόφοβε, είχα αρχίσει βέβαια να ψάχνομαι γιατί ούτε το πληκτρολόγιο είχε ψηλά χερούλια στο τιμόνι, ούτε το ντεπόζιτο του κομπιούτερ μου είναι βαμμένο σαν Αμερικάνική σημαία, αλλά φορούσα πράγματι τα τζην, τις μπότες, και το καπέλο είναι στη ντουλάπα. Και ότι καπνίζω είναι νόμιμο! Αλλά τώρα με ενέπνευσες και έχω βάλει Hendrix, Byrds, McGuinn, Robertson και Steppenwolf.

    Συμβαίνει στην Ευρώπη αυτό, να "βλέπει" η σύνδεση ένα σέρβερ στην Αμερική, όπως το Google, και όχι άλλο, όπως το δικό μου. Κρατάει για μερικές ώρες, ή λεπτά, από χώρα σε χώρα. Εδώ καμιά φορά αποκόβεται η Ιταλία εντελώς και έχω λογαριασμό να τηλεφωνάει το μόντεμ μου κατ' ευθείαν στην Αμερική για να συνδέομαι. Από το κομπιούτερ σου πχ., κάθε σελίδα που βλέπεις έχει στοιχεία που έρχονται από διάφορους σέρβερς ανά τον κόσμο. Για να δείς τους σέρβερς του μπλογκσποτ συνήθως μπορεί η ένωσή σου να κάνει και 30 πηδήματα, από κόμβο σε κόμβο. Συνήθως από Ιταλία πχ., για να δούμε το ίντερνετ στις ΗΠΑ, οι μεγάλοι κόμβοι πάνε Μιλάνο, Φρανκφούρτη...

    Χαίρομαι που σου άρεσαν :-) και ζητώ συγγνώμη για τον φίλο που δεν ήξερε ότι στην ανθρώπινη κατανόηση το να αφήνεις κουτσουλιές στο φουσκωτό ΔΕΝ είναι ένδειξη μεγάλης αγάπης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Φανταστικές οι φωτο. Προσωπικά προτιμώ τη θέα του Swanage και τα εγγλέζικα σύννεφα. Λες κι ο ουρανός είναι πιο κοντά στη χώρα αυτή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Mmmmm…. Fish and chips….
    Τρελαίνομαι… και απορώ γιατί δεν ήρθε ακόμη στην Ελλάδα το νοστιμότατο αυτό γρήγορο φαγητό.

    Εκεί όμως που μπερδεύτηκα και δεν πίστευα στα μάτια μου, ήταν η αφιέρωση
    Τι να σου λέω….τον τρέλανα τον κέρσορα πάνω κάτω για επιβεβαίωση
    Δικοί μου οι γλάροι δηλαδή… ΟΛΟΙ;

    Απόψε δεν θα κοιμηθώ παρά θα το στολίζω
    με γλάρους το μπλογκάκι μου και θα σιγοσφυρίζω
    παλιές καντάδες που άκουγα από το ταβερνάκι
    της παιδικής μου γειτονιάς
    και με πολύ μεράκι

    Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!!!!!!!!!!!!
    Είσαι kα-τα-πλη-κτι-κός!!!!!!!!!!!

    Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Πράγματι, Α. Παπαγιάννη, ο ουρανός στην Αγγλία είναι κοντύτερα... το χαιρόμουνα κι εγω, τα 7 χρόνια που έζησα εκεί. Τα σύννεφα που στην Ελλάδα έχουν οροφή περίπου 1000 μέτρα και, στην Αγγλία αρχίζουν από 200-500 μέτρα. Έχει και άλλο φως μια που ο ήλιος έρχεται πολύ πιο πλάγια εκεί. Όλο το νησί έχει τοπία διαφορετικά μεταξύ τους, από το Cornwall στο Dorset και Hampshire μέχρι Wales, York και Scottish Highlands, και τα αγαπάω όλα. Στο Swanage πήγα τότε για πρώτη φορά και έχουν μάλιστα και ένα σιδηρόδρομό, με ατμομηχανή και βαγόια, που πάει αρκετά μίλια, και τον έχουν επιδιορθώσει και τον συντηρούν και λειτουργούν εθελοντές.




    ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ πως να μην πέσει ιδιαιτέρας εκτιμήσεως το μόνο μπλογκ που ξέρω όπου οι γλάροι πετάν ελεύθερα! Τα τελευταία 6 χρόνια στην Αμερική είχα ένα σπίτι στην παραλία 25 μέτρα από τον Ατλαντικό, και οι γλάροι σουλατσάρανε στο περβάζι της βεράντας. Κι εγώ έπαιζα στο ηλεκτρικό όργανο μπροστά στο παράθυρο τις πρώτες νότες από το Be του Neil Diamond (μου κάνανε στην Αθήνα μικρό κάθε είδους ιδιαίτερα εκτός από μουσική, οπότε δεν ήξερα να παίζω τις υπόλοιπες νότες -τραγουδούσα όμως όλο το τραγούδι, και με κλειστά παράθυρα για να μην τρομάξουν και φύγουνε!).

    Τους γλάρους μου δεν τους φωτογραφίζω επαγγελματικά, αλλά προσωπικά, οπότε αυτοί προς τέρψιν και προσωπική χρήση δική σου :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Λατρεύω τους γλάρους και έχω εξηγήσει (στην από 27/12/2007 "΄Ετσι λοιπόν...") το λόγο
    Λατρεύω και Neil Diamond και έχω επίσης μιλήσει γ' αυτό
    Λατρεύω και τους e-φίλους που μόνο χαμόγελα μου έχουν μέχρι σήμερα χαρίσει
    ΜΕ ΣΥΓΚΙΝΗΣΕΣ, να χαίρεσαι όλους όσους αγαπάς!!!

    Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Χαρά μου ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ!! Διάβασα και το ιστορικό του ονόματος! Δεν έχω πάει στο Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας, αλλά ξέρω αρκετά για κείνα τα μέρη...

    Δηλαδή μια ψυχή που αγαπάει τους γλάρους χωρίς να υπήρχε η εμπειρία ή αναφορές στον Jonathan! Θαυμάσιο!!

    Δεν φαντάζομαι να μην το ξέρεις, αλλά το album του Neil Diamond με το ηλιοβασίλεμα-παραλία εξώφυλλο, το Jonathan Livingston Seagull, ήταν η μουσικά και τα καταπληκτικά τραγούδια που έγραψε για την ομώνυμη ταινία (1973) του ομώνυμου βιβλίου, του Richard Bach: την ιστορία ενός γλάρου που του άρεσε πολύ να πετά. Πιο πολύ από το να τρέχει πίσω από τα ψαράδικα και να πολεμά με το υπόλοιπο κοπάδι για αποφάγια. Πέρασε στο τέλος την ζωή του μόνος του, γιατί κανέναν άλλον δεν τον ενδιέφερε η αγάπη της πτήσης, αλλά, πέταξε ψηλότερα από τα ψηλότερα σύννεφα και έφτασε μακρύτερα από την πιο μακρινή παραλία. Και μετά, βρήκε τους όμοιους του.

    Be

    Lost
    On a painted sky
    Where the clouds are hung
    For the poet's eye
    You may find him
    If you may find him
    There
    On a distant shore
    By the wings of dreams
    Through an open door
    You may know him
    If you may
    Be
    As a page that aches for a word
    Which speaks on a theme that is timeless
    While the Sun God will make for your day
    Sing
    As a song in search of a voice that is silent
    And the one God will make for your way
    And we dance
    To a whispered voice
    Overheard by the soul
    Undertook by the heart
    And you may know it
    If you may know it
    While the sand
    Would become the stone
    Which begat the spark
    Turned to living bone
    Holy, holy
    Sanctus, sanctus
    Be
    As a page that aches for a word
    Which speaks on a theme that is timeless
    While the Sun God will make for your day
    Sing
    As a song in search of a voice that is silent
    And the one God will make for your way

    Καλό σου βράδυ, ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ, και νά 'σαι καλά :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Περνόντας από δω να πω δυο πράγματα :

    Οι γλάροι (όπως όλα τα πουλιά) πρέπει να έχουν σταθερό βάρος για να μπορούν να πετάξουν γι αυτό μόλις φάνε, κουτσουλάνε την ίδια ποσότητα.

    Τα σύννεφα στην Ελλάδα δεν έχουν οροφή τα 1000 μέτρα αλλά το ίδιο ύψος που έχουν και στην Αγγλία. Αν βρεθείς φθινόπωρο- χειμώνα στους Δελφούς που βρίσκονται στα 600 μέτρα πολλές φορές δεν μπορείς να δεις τον ελαιώνα γιατί σκεπάζεται από σύννεφα.
    Η αίσθηση ότι τα σύννεφα "χαμηλώνουν" δημιουργείται όταν δεν υπάρχουν βουνά στον ορίζοντα λόγω της καμπυλότητας της γης, ορατής σε αποστάσεις μεγαλύτερες των 20 χλμ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. gpointofview, καλώς ήρθες, κι ας είσαι περαστικός.

    Είμαι σίγουρος ότι έχεις δίκιο, και όχι μόνο για τα πουλιά. Μάλλον όλοι οι οργανισμοί αυτόματα διατηρούν ένα κάποιο status quo του κορμιού τους διεκπεραιώνοντας τα εισερχόμενα, μεταβάλλοντάς τα σε εξερχόμενα. Πάντως, ένα αεροπλάνο μπορεί να πετάξει σωστά και με ντεπόζιτα γεμάτα τόνους καύσιμα και μπορεί να πετάξει θαυμάσια και με ντεπόζιτα σχεδόν άδεια, μάλιστα είναι δύσκολο να προσγειωθεί με γεμάτα. Θα βρεις ότι το ίδιο και ένα πουλί το οποίο από την φύση διατηρεί περισσότερα καύσιμα, αν μπορεί να τα βρει, σε αντίξοες καιρικές συνθήκες, από όταν είναι γαλήνη και λιακάδα με μέτρια θερμοκρασία, οπότε και, από την φύση του πάλι, δίνει μεγαλύτερη προτεραιότητα στην αυθόρμητη ανάγκη να "παίξει" και να χαρεί τη ζωή. Ο άνθρωπος από την άλλη μεριά, λόγω του δώρου της ενσυνείδητης σκέψης που έχει μπορεί να κρατήσει τα τσίσα του και τα κακά του μέχρι να φλομώσει το δωμάτιο από τα διαφεύγοντα αέρια, και συχνά χάνει την ομορφιά της ζωής χαμένος μέσα σε σκέψεις καταθλιπτικές που δικαιολογεί ως ανωτέρου επιπέδου διανόηση.

    Όμως για τα σύννεφα, λυπάμαι να πρέπει να σου πω, στην πρώτη σου επίσκεψη κιόλας, ότι όπως φαίνεται δεν πρέπει να έχεις καθόλου δίκιο.

    Θα έχεις ακούσει ότι το κλίμα είναι διαφορετικό σε διαφορετικά μέρη της Γης, πχ., στη Σαχάρα έχει λιακάδα και στη Σκανδιναβία το αντίθετο, το Σαν Ντιέγκο έχει τον τέλειο (για τον άνθρωπο) καιρό όλο το χρόνο, ενώ στο Σηάτλ όλο βρέχει. Στον Ινδικό Ωκεανό έχει "Μονσούν" και μετά ζέστη υγρή, ενώ στο Κολοράντο πολύ αέρα και κατά μέσο όρο πεντακάθαρη ατμόσφαιρα. Και θα μπορούσα να συνεχίσω τα παραδείγματα μια που η Γη είναι μεγάλη καιτο κλίμα καραπληκτικά διαφορετικό, αλλά σταθερό στους μέσους όρους του σε κάθε τοποθεσία.

    Τα σύννεφα λοιπόν, gpointofview, δεν είναι ίδια παντού. "Οροφή" λέγεται το κατώτερο, σε υψόμετρο, σημείο κάθε δεδομένη στιγμή, από όπου ξεκινάει ένα σύννεφο. Κάθε κλίμα και περιοχή έχει και τον δικό του μέσο όρο οροφής σύννεφων (Average Cloud Ceiling). Πρόσφατα, παραδείγματος χάριν, έχει παρατηρηθεί ότι ο μέσος όρος οροφής έχει αυξηθεί, όπως θα διαβάσεις, μετά από έρευνα σε περισσότερες σελίδες που να μπορώ να παραθέσω, εδώ: http://www.ncdc.noaa.gov/oa/oldpubs/

    Τα σύννεφα χωρίζονται σε Cumulus, Nimbus, Stratus, Cirrus, και φυσικά ακολουθεί η ομίχλη και η υγρασία η οποία και είναι ως επί το πλείστον υπεύθυνη για την ορατότητα.

    Σίγουρα θα έχεις ακούσει ότι η Αγγλία χαρακτηρίζεται γενικά ως "βροχερή", "ομιχλώδης", και "συννεφιασμένη" σε σχέση με την Ελλάδα όπου το κυρίως εισόδημα ήταν κάποτε οι ξένοι που ερχόντουσαν για το κλίμα της.

    Θα βρεις ότι εκτός από διαφορές σημαντικές μεταξύ Ελλάδας και Αγγλίας όσον αφορά την ορατότητα, βροχόπτωση, υγρασία κλπ., μια από τις σημαντικές διαφορές είναι η μέση διαφορά βαρομετρικής πιέσεως η οποία καθιστά το μέσο όρο οροφής πολύ χαμηλότερο στην Αγγλία από την Ελλάδα, όπου στην Αγγλία ο μέσος όρος είναι γύρω στα 1000-1500 πόδια, ενώ στην Ελλάδα γύρω στα 3000 πόδια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ωραίες φωτογραφίες. Γνώριμα τοπία... (μου αρέσει επίσης ο γλάρος στο banner του blog σου) ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Epanechnikov, εκείνος ο γλάρος πάνω στο banner, είναι μαζί μου από το 1973! ...ή εγώ είμαι μαζί του.
    Σ' ευχαριστώ και καλή σου μέρα :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Προσθέτω, αν μου επιτρέπεις, εντελώς ενημερωτικά και λόγω ειδικότητας, στην απάντησή σου στο σχόλιο το gpointofview, τις ελληνικές ονομασίες των κυριότερων νεφών.

    Λοιπόν έχουμε:

    Cumulus -> Σωρείτες, Stratus -> Στρώματα και Cirrus -> Θύσανοι.
    Υπάρχουν κι ενδιάμεσες περιπτώσεις ανάλογα κυρίως με το ύψος που βρίσκονται ή την κίνησή τους, πχ. Θυσανοσωρείτες ή Θυσανοστρώματα κλπ.

    Τα Nimbus -> Μαλανίες που αναφέρεις δεν είναι μια ξεκάθαρη κατηγορία νεφών, αλλά απλώς προσδίδουν το χαρακτήρα της βροχής ή και του χιονιού, στα υπόλοιπα. Έχουμε δηλαδή Σωρειτομελανίες και Μελανοστρώματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Μάλιστα. Ο νεαρός στο banner είσαι εσύ! Σε άλλο σημείου του χωροχρόνου βέβαια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Τελευταίε μου, πολύ σωστά, το nimbus δεν είναι τρίτη κατηγορία. Αλλά δεν μου φαίνεται να μας διαβάζει ο gponitofview. Είπε ο άνθρωπος, περαστικός ήτανε.



    Epanechnikov, πολύ θα τό 'θελα, αλλά δεν μπορώ να δεχτώ το κομπλιμάν... Ο γλάρος είναι το λογότυπο του βιβλίου Jonathan Livingston Seagull, και ο τύπος είναι ο Neil Diamond από το εξώφυλλο του ομώνυμου άλμπουμ του. Τώρα βέβαια, αν θέλεις να αναθεωρήσεις και να πούμε ότι ο Neil Diamond μου έμοιαζε εκείνα τα χρόνια, αυτό, θα ήταν αποδεκτό :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.