Ψάρι και πατάτες τηγανιτές

όλες οι φωτογραφίες © 2008 Αποθήκη Σκέψης/thinkworks.com

Πριν τρία χρόνια, στις 10 Απριλίου 2008, μέρες μόνο πριν συνεχίσω το ταξίδι που με έφερε με το τζιπ μου στο χωριό όπου γνώρισα την γυναίκα μου, είχα κάνει κάτι που το κάνω από το 1975, πότε κάθε χρόνο πότε σε πολύ μεγαλύτερα διαστήματα: επισκέφθηκα για λίγες μέρες την δασκάλα μου των Αγγλικών που είχα στο φροντιστήριο το 1973, και τον άντρα της, στο σπίτι τους δίπλα στο New Forest, κοντά στο Σάουθάμπτον στην Αγγλία. Το δάσος το λένε "Νέο" γιατί το όρισε σαν δάσος για το βασιλικό κυνήγι ο Γουίλλιαμ ο Κατακτητής τον 11ο αιώνα. Είναι καινούργιο δηλαδή.

Μια μέρα πήγαμε βόλτα σε ένα παραθαλάσσιο χωριουδάκι που το λένε Σουάνατζ στο Ντόρσετ, όπου, στην προκυμαία, πουλάνε ακόμα το παραδοσιακό τηγανιτό ψάρι και πατάτες και στο δίνουν τυλιγμένο σε σελίδα παλιάς εφημερίδας. Πήραμε το κολατσιό μας λοιπόν και κάτσαμε στην προκυμαία να το φχαριστηθούμε, με τα πόδια μας και οι τρεις να κρέμονται από την άκρη, πάνω από το νερό.

Από εκεί, καθώς έτρωγα και χωρίς να κουνηθώ, πήρα αυτές τις φωτογραφίες. Δεν έχω σταματήσει να τις παίρνω από το 1974 όταν πρωτοδιάβασα, και μετά είδα στον κινηματογράφο, την ιστορία του φίλου μου του Jonathan Livingston Seagull. Σωστά Φύρδην-Μίγδην; -η ανάρτηση, αφιέρωση.

Και, παρακάτω, δυό μήνες νωρίτερα, με τον γιό μου στο δρόμο, δια θαλάσσης, για τη Βενετία.