Ίσως να θυμάστε ότι στα σχόλια εκείνης της ανάρτησης αστυνομικής σασπένς, το θρίλερ "Γορίλας στην ομίχλη", είχα υποσχεθεί στον Αθεόφοβο να επανέλθω με ιστορίες σκαπουλαρίσματος οργής των οργάνων της τάξεως!
Οι παρακάτω ιστορίες είναι από την Αγγλία. Δεν βρήκα καμία καλή κατάληξη τροχαίας ιστορίας στην Αμερική...
Η πρώτη ανάμνηση με παίρνει πίσω στο 1981, και ένα τυφλό ραντεβού (εκεί που βγαίνουν δυό άνθρωποι χωρίς να έχουν ξαναδεί ο ένας τη φάτσα του άλλου). Είχαμε πάει με την εν λόγω δεσποινίδα σε ένα εστιατόριο στην περιοχή Covent Garden, η οποία, μετά πολλά θρυλικά χρόνια σαν λαχαναγορά, και φήμη στην ταινία του Χίτσκοκ "Frenzy", είχε γίνει πολύ της μόδας, με μπαράκια κρασιού να φυτρώνουν σαν μανιτάρια.
Πολύ πριν το τέλος του ραντεβού είχε γίνει δυστυχώς εμφανές ότι τζίφος η υπόθεση και το μπουκάλι λευκού καρπού της αμπέλου από την κοιλάδα του Ρήνου ήταν πολύ πιο θελκτικό από οτιδήποτε άλλο στην άμεση εμβέλεια... με το χρυσό μου VW Golf άφησα την δεσποσύνη στο σπίτι της στο βορειοανατολικό Λονδίνο, και μέσα από τα προάστια πήγα, μέσω Crouch End προς το Belsize Park λίγο νότια του Hampstead όπου έμενα.
Στο Crouch End πρόσεξα πίσω μου ένα κόκκινο Volvo ολοκαίνουργιο που μου έμπαινε. Σύντομα κατάλαβα ότι δεν ήταν η ιδέα μου και πράγματι οι τύποι μου έμπαιναν και αισθανόμουνα ανασφάλεια. Σκέφτηκα μπας κι ήταν αμαρκάριστο αστυνομικό (αυτά που με αγάπη ονομάζαμε "κινητά χοιροστάσια"), αλλά τα εν λόγω δεν είχαν ζωντανά χρώματα και φυσικά δεν ήταν Volvo. Αυτό συν το γεγονός ότι προσπαθούσε, το Volvo, να κάνει έρωτα στην εξάτμισή μου, με έκαναν να αποφασίσω ότι επρόκειτο για μεθυσμένους. Το όριο ταχύτητας, το οποίο σεβόμουν πάντα μέσα στο Λονδίνο, ήταν 30 μίλια την ώρα. Έκανα 40-60 μίλια την ώρα για κανένα δυό λεπτά ανάμεσα στα στενά και τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα και τους έχασα. Μετά αμέσως επέστρεψα στα 30 μίλια την ώρα.
Παρά κάτω είδα στον καθρέφτη ένα Rover με τα φώτα και τη σειρήνα στη διαπασών. "Κάποιον κυνηγάνε" σκέφτηκα και έκανα στην άκρη να περάσουν τα παιδιά να πάνε να μας σώσουν από οποιαδήποτε κοινωνική απειλή τους είχε βγάλει στο δρόμο μεσάνυχτα... Με πέρασαν και με ένα τετ-α-κε φρενάρισαν και μου έκλεισαν τον δρόμο. Ξεροκατάπια.
Πριν καν βγει ο αστυνομικός από το περιπολικό, κατέφθασε και σταμάτησε πίσω μου το κόκκινο Volvo από το οποίο βγήκαν δύο εν στολή.
- Θα είχατε την ευγενή καλοσύνη κύριε να φυσήξετε μέσα σ' αυτή τη σακούλα;
- Προς Θεού, ευχαρίστως!
Η ευφορία από την κοιλάδα του Ρήνου τά 'κανε όλα πράσινα... τους κρυστάλλους, τη σακούλα, τα δέντρα, ίσως και το περιπολικό.
Στο τοπικό τμήμα:
- Θα μπορούσατε να μας πείτε παρακαλώ, κύριε, αν θα προτιμούσατε τεστ ούρων ή αίματος;
- Ααααμ... πιστεύω... ναι! είμαι σίγουρος ότι θα προτιμούσα τεστ αίματος. Ευχαριστώ πολύ!
- Ο γιατρός θα κάνει περίπου μια ώρα να έρθει. Αν έχετε την καλοσύνη θα μπορούσατε να περιμένετε με τον συνάδελφο μας σε εκείνο τον πάγκο;
- Μα, ευχαρίστως, αν δεν ενοχλώ!
- Παρακαλώ! θα σας ειδοποιήσουμε μόλις φτάσει ο γιατρός.
Στον πάγκο:
- Αξιωματικέ ξέρεται φυσικά ότι είχα πιει -δεν ήμουν όμως μεθυσμένος γιατί, αν ήμουν πράγματι μεθυσμένος, θα είχα χάσει έστω και για δευτερόλεπτο τον έλεγχο καθώς μέσα στα στενά προσπαθούσα να αποφύγω αυτούς που νόμιζα ότι ήταν εκείνοι μεθυσμένοι, μέσα στο Volvo. Θα είχα σίγουρα τρακάρει με κάτι. Το ότι οδήγησα όπως οδήγησα είναι από μόνο του απόδειξη ότι είχα πλήρη έλεγχο και δεν ήμουν μεθυσμένος.
Στον πάγκο, αργότερα:
- Σας ζητώ συγνώμη, κύριε, αλλά είναι απαραίτητο να απομακρυνθώ για ένα δύο λεπτά μόνο. Θα σας ενοχλούσε, μια που δεν μπορώ να σας αφήσω μόνο σας, αν με περιμένατε σε εκείνο το άδειο κελί.
Ο γλόμπος πάνω από το κεφάλι μου άναψε και έφεξε όλο το δωμάτιο.
- Μα φυσικά. Παρακαλώ!
- Ευχαριστώ πολύ! περάστε παρακαλώ...
Ούτε καν έκλεισε την πόρτα και έφυγε. Στη γωνία ήταν μια τουαλέτα. Είχα καταλάβει αμέσως τι δώρο μου έκανε ο αστυνομικός. Πριν καν σηκώσω το φερμουάρ μου ήταν πάλι στην πόρτα.
- Ελπίζω να μην περιμένατε πολύ, σας ευχαριστώ!
Ο γιατρός ήρθε μια ώρα αργότερα. Επειδή και μόνο ο αστυνομικός μου είχε υποδείξει και αφήσει να κατουρήσω, το τεστ επέστρεψε πολύ μέσα στα νόμιμα όρια. Ευλογημένο να είναι το παιδί.
...ή να θυμηθώ την φορά που με πιάσανε να κάνω 170 χιλιόμετρα την ώρα στον Μ4.
Ήταν δυό χρόνια αργότερα. Το πρωί είχα αγοράσει ένα Lancia 1600 beta coupé. Σαράβαλο ήτανε, 500 λίρες μόνο το είχα πάρει από μάντρα. Αλλά ήταν Lancia 1600 beta coupé και εγώ ήμουνα 24 ετών! Μόνο με την απόδειξη αγοράς στην τσέπη πήρα τον αδελφικό μου φίλο να πάμε να το γιορτάσουμε στο Bath, Ρωμαϊκή κτήση 160 χιλιόμετρα ανατολικά του Λονδίνου πάνω στον μότοργαυαίη Μ4. Είχε δύο καλά το ταξίδι. Αφ' ενός τον αυτοκινητόδρομο, και αφ' εταίρου το pub Crystal Palace, δίπλα στα Ρωμαϊκά Λουτρά, το οποίο, όπως κάθε μέλος της CAMRA (Campaign for Real Ale) γνώριζε, σερβίριζε τοπικές ales (Αγγλική μπύρα) Huntsman Ales και συγκεκριμένα τον τύπο Royal Oak. Μεσάνυκτα στον Μ4, άδειος ο αυτοκινητόδρομος έκανα 105 μίλια την ώρα σε όριο 70. Στο ύψος της πόλης Newbury είδα τα μπλε φώτα στον καθρέπτη.
Χαιρετώντας με τα δάχτυλα σαν ολόισιο ατσάλι ακουμπώντας το καπέλο του.
- Καλησπέρα σας κύριε. Μήπως γνωρίζεται με τι ταχύτητα οδηγούσατε;
- Καλησπέρα αξιωματικέ, πιστεύω πως θα πρέπει να έκανα γύρω στα 95;
- Είμαι σίγουρος πως η ταχύτητά σας ήταν 105 μίλια την ώρα, αλλά θα το ονομάσουμε 95 γιατί αλλοιώς θα έπρεπε να σας αφαιρέσω το δίπλωμα αυτή τη στιγμή.
- Σας ευχαριστώ, αξιωματικέ, πραγματικά! Λυπάμαι πάρα πολύ για την ταχύτητα.
- Θα μπορούσα να σας ρωτήσω ,κύριε, αν υπήρχε κάποιος ιδιαίτερος λόγος που αποφασίσατε να οδηγήσετε με τέτοια ταχύτητα;
- Βεβαίως, μάλιστα είναι σχεδόν ανόητο, πραγματικά... μόλις αγόρασα αυτό το αυτοκίνητο, ορίστε η απόδειξη. Δεν είχα ποτέ αυτοκίνητο με τέτοιες δυνατότητες, παρασύρθηκα από την χαρά της αγοράς, και μια και ο δρόμος ήταν άδειος...
- Είμαι σίγουρος ότι από εδώ έως το Λονδίνο θα σεβαστείτε το νόμιμο όριο ταχύτητας. Ορίστε η απόδειξη της συνάντησής μας, θα λάβετε νέα για την υπόθεση στο ταχυδρομείο.
- Φυσικά, αξιωματικέ, και σας ευχαριστώ!
Ένα μήνα αργότερα έλαβα γράμμα από το αστυνομικό τμήμα του Newbury. Αποφάσισαν να κλείσουν την υπόθεση και να μην δώσουν συνέχεια. Το να λες την αλήθεια είναι καλό πράγμα. Αυτό είναι αστυνομία!
Παραμονή πρωτοχρονιάς πριν γίνει νόμος η ζώνη ασφαλείας επέστρεφα σπίτι από μια επίσκεψη. Έντεκα και μισή με σταμάτησε ένα περιπολικό.
- Καλησπέρα σας κύριε και ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος. Ήθελα μόνο να σας θυμίσω τον καινούργιο νόμο η ισχύς του οποίου γίνεται επίσημη σε λίγο και να σας επιστήσω την προσοχή στο ότι τριάντα λεπτά από τώρα θα μπορείτε να κατηγορηθείτε για παραβίαση του νόμου αν δεν φοράτε την ζώνη σας. Σας ευχαριστώ, και πάλι, Ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος!
Χαιρέτησε με τα δάχτυλα σαν ολόισιο ατσάλι ακουμπώντας το καπέλο του
- Πολλά ευχαριστώ, αξιωματικέ, Ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος!
Έφυγα χωρίς να βάλω την ζώνη μου, μια και επρόκειτο να την φορέσω σε 29 λεπτά...
Δημήτρη μου, αυτές δεν είναι αστυνομικές ιστορίες, είναι επιστημονικής φαντασίας! Τουλάχιστον για μας εδώ στην Ελλάδα... Ειδικά η περίπτωση με τη φρεσκοαγορασμένη Lancia. Άκου να κλείσουν την υπόθεση μόνοι τους...
ΑπάντησηΔιαγραφήΒέβαια, η αλήθεια είναι ότι κι εδώ τα όργανα της αστυνομίας είναι στη μεγάλη τους πλειοψηφία διαλλακτικά, αλλά τόση ευγένεια σπάνια θα συναντήσεις...
Την καλημέρα μου.
Αν λέγοντας την αλήθεια στους τροχαίους της Αγγλίας έχεις ένα θετικό απότέλεσμα το ίδιο συμβαίνει και στην Ελλάδα αλλά για τελείως διαφορετικούς λόγους!
ΑπάντησηΔιαγραφή3 φορές έχω γλυτώσει κλήση όταν με σταμάτησε η τροχαία και έχοντας κάνει παράβαση είπα το απλό: Ναι,έχετε δίκιο!
Είναι μονίμως έτοιμοι να αντιμετωπίσουν άρνηση,αντίρρηση και τσαμπουκά οπότε τα χάνουν όταν τους αντιμετωπίσεις με τον ακριβώς αντίθετο τρόπο και όταν βεβαίως έχουν και δίκιο!
Με την τροχαία πάντα τα πήγαινα καλά. Μόνο δύο κλήσεις έχω και αυτές τις πλάκας. Το πιο αστείο ήταν όταν με έπιασαν σε δρόμο των 90 χλμ/ώρα να τρέχω με 165 (κολλημένος ο "πιλότος") και άνετος εγώ μέχρι που είδα το χέρι και δαγκώθηκα. Με τη δικαιολογία του άδειου δρόμου και του ότι οδηγούσα δεξιά για ασφάλεια, λίγο η γραβάτα, λίγο η ευγενική μου φύση και η αφοπλιστική μου ειλικρίνεια, έλαβα μία κλήση των 20€ για 10 χλμ/ώρα πάνω από το όριο...
ΑπάντησηΔιαγραφή@ αθεόφοβος: Έχεις απόλυτο δίκιο και συμφωνώ 100% μαζί σου. Μου συνέβη κι εμένα πριν αρκετά καλοκαίρια στη Σκόπελο που με σταμάτησε ο τροχονόμος. Μόλις του είπα: Ναι, έχετε δίκιο, με άφησε να φύγω.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Δείμος: 165...!!! Ξέρεις τι καίει το αυτοκίνητο για να τρέξει τόσο γρήγορα; Συμμαζέψου, έφτασε 1,70 η βενζίνη...
Μπα τότε ήταν πιο φτηνή. Έκτοτε έχω κόψει τις μετακινήσεις :) Αλλά λιγότερο καίω εκτός παρά μέσα στην πόλη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελευταίε, καλή σου μέρα. Ήταν Αγγλία, και ήταν πριν 30 χρόνια... Οι Αμερικάνοι ήταν πάντα πιο επιθετικοί, αν και ένας μια φορά με σταμάτησε, ήμουνα ευγενικός και με άφησε. Όσο για τους Έλληνες, ποτέ δεν με έχει σταματήσει κανείς στα πάτρια εδάφη. Από την πείρα μου στον Εθνική από Πάτρα-Κόρινθο πάντως μπορώ να πω με σιγουριά ότι δεν υπάρχει Τροχαία στην Ελλάδα. Είναι ένα μεγάλο μπάχαλο της κατηγορίας μπέστε σκύλοι αλέστε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για την βενζίνη, μέχρι πέρσι η Ιταλία ήταν 1,36 το λίτρο και Ελλάδα 1-1,2 το λίτρο, και τώρα έγινε 1,42 Ιταλία και Ελλάδα ξέρεις που είναι, τι να τα λέω! Πάντως, σήμερα, μέσος όρος στην Αμερική η βενζίνη είναι ...πανάκριβη στα 0,44 Ευρώ το λίτρο (2,6 δολάρια το γαλόνι). Πριν το 2007 ήταν κάπου 1,6 δολάρια το γαλόνι και ανάμεσα τότε και φέτος είχε φτάσει και 4 δολάρια και ξανάπεσε. Το 1990 στην Αμερική γέμιζα ντεπόζιτο 90 λίτρων με 20 δολάρια! Αλλά τότε είχε και 1 δολάριο το πακέτο τα Marlboro.
Η βενζίνη είναι η ίδια παντού αλλά πουλιέται από 44 σεντς έως 170, δηλαδή όπου βρούνε πηδάνε.
Η πλάκα είναι ότι αν όλοι οι Έλληνες δεν αγόραζαν ούτε σταγόνα βενζίνης για 15 μέρες, η τιμή θα έπεφτε. Την τιμή την ανεβάζει ή την ρίχνει η ζήτηση. Τώρα, μας δουλεύουνε ότι όταν έχουν προβλήματα στις πετρελαιοπαραγωγικές χώρες η τιμή ανεβαίνει. Ενώ, αν αντί να κάνουμε απεργίες για μεγαλύτερο μισθό, αν σταματούσαμε όλοι να αγοράζουμε κάτι μέχρι να πέσει η τιμή θα είχαμε πολύ πιο ουσιώδη αποτελέσματα.
Α! το Τσεροκή μου του 1994 ήταν το τελευταίο που βγήκε με την αληθινή μηχανή τζηπ της δεκαετίας του 50 των 6 κυλίνδρων, 4 λίτρα. Δηλαδή, κάνω περίπου ...5 με 6 χιλιόμετρα το λίτρο. Στην Ελλάδα, τώρα, 31 σεντς το χιλιόμετρο. Δηλαδή Πάτρα-Αθήνα μας κοστίζει 62 Ευρώ! (συν σύνολο 5,80 διόδια για τους υπέροχους δρόμους, και άλλα 10-12 Ευρώ για σουβλάκι, τζατζίκι και μπύρα στον Ισθμό) -και άλλα τόσα στην επιστροφή.
Είναι και αυτόματο. Κάθε φορά που για να προσπεράσω πατάω το γκάζι στο πάτωμα και πέφτει αυτόματα η ταχύτητα και πάνε οι κύκλοι στους 4500, με τον συνοδεύοντα ήχο των μουγκρίζοντων τεσσάρων χιλιάδων κυβικών, κάνουμε και με το στόμα ένα ήχο ρουφήγματος και κοιτάμε για πρατήριο βενζίνης :-)))
Αθεόφοβε ευτυχώς δεν έχω πείρα από τροχαίους της Ελλάδας, αλλά είναι σωστό και λογικό να μιλάει κανείς ωραία και να λέει την αλήθεια και να τους λέει και ότι έχουν δίκιο εφ΄ όσον και πράγματι συνήθως έχουν! Και στο κάτω-κάτω άνθρωποι είναι κι αυτοί και αν σε δούνε να αντιδράς έτσι σωστά σου φέρονται και καλά. Εκτός από μια φορά που είπα σε ένα Αμερικανό ότι έκανα 10 μίλια την ώρα πάνω από το όριο επειδή δεν πρόσεχα και από λάθος μου ακολουθούσα τα υπόλοιπα αυτοκίνητα που κάναν την ίδια ταχύτητα πάνω από το όριο, και συγγνώμη, ο μπάτσος έγραψε ότι του είπα πως το όριο εδώ έπρεπε να είναι πιο πολύ. Ελαφριά διαστρέβλωση της αλήθειας :-) Πάντως εκείνος ο αυτοκινητόδρομός ήταν επί δωδεκάδες μίλια 65 μίλια την ώρα όριο, και για εκείνα τα 2 μίλια το είχαν στη μέση του πουθενά στα 55. Μάλλον για τοπικό εύκολο εισόδημα!
Δήμο, ευγενική φύση και γραβάτα σίγουρα κάνει την δουλειά! Βέβαια αν ήσουν στην Ιταλία και φορούσες μαύρο πουκάμισο και άσπρη γραβάτα μπορεί να σου έδινε ο μπάτσος και 20 Ευρώ στο χέρι και να σου ζητούσε και συγγνώμη που σε σταμάτησε! Πάντως απ' ότι βλέπω και εσύ και ο Τελευταίος και ο Αθεόφοβος έχετε ιστορίες από τροχαίους στην Ελλάδα. Εγώ που θα έπρεπε να έχω τις περισσότερες δεν έχω ούτε μία!
Το κοντύτερο που έχω φτάσει ήταν το 2008 που κάθε λίγο και λιγάκι στο Φάληρο καλούσα το 100 και έδινα κλήση στους γείτονες που παρκάραν κλείνοντας το παρκινγκ του σπιτιού μου. Μέχρι που ένας γείτονας κάλεσε το 100 που μου έδωσε κλήση επειδή ήμουνα παρκαρισμένος στο παρκινγκ μου!!! (δεν έλεγξαν ποιανού ήταν το αυτοκίνητο. Πήγα την κλήση στον διευθυντή του τοπικού τμήματος και την έσκισε :-)
Απολαυστικός όπως πάντα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ειλικρίνεια είναι κάτι που εκτιμάται κατα περιπτώσεις. Εγώ μόλις είχα τηλεφωνίσει στο ασφαλιστικό γραφείο για την νέα μου ασφάλεια και το βράδυ με σταματήσαν για έλεγχο. Αν και 15 μέρες ισχύει η ασφάλεια ακόμα και μετά το πέρας της ημερομηνίας, ο αστυνομικός με άφησε χωρίς να μου πάρει τα σώβρακα στο άκουσμα του "το αμάξι μου το ασφάλισα σήμερα το πρωί απλά δεν μου έχουν στείλει ακόμα απο το γραφείο την ασφάλεια για αυτό και δεν μπορώ να το αποδείξω". Βέβαια την δική μου περίπτωση την θεωρώ εξαίρεση με πολύ δόση τύχης στο που έπεσα.
Την καλησπέρα μου!
Δημήτρη, το όχημά σου δεν είναι αυτοκίνητο αλλά άρμα μάχης. Άκου 5 χιλιόμετρα με ένα λίτρο… Και μετά λέμε για την προστασία του περιβάλλοντος, χα, χα, χα…
ΑπάντησηΔιαγραφήΛοιπόν, με ένα Jeep σαν το δικό σου είχα γράψει αρκετά χιλιόμετρα όταν δούλευα στο Δασαρχείο της Λαμίας, πριν 12 χρόνια. Φοβερό αυτοκίνητο, μας πήγαινε παντού. Θυμάμαι δε, ότι το ραδιόφωνό του δεν έπιανε όλους τους σταθμούς γιατί στη μπάντα των FM άλλαζε συχνότητα ανά 0,2 κι όχι ανά 0,1 MHz. Δεν ξέρω γιατί το έκανε αυτό αλλά πιθανολογώ ότι στην Αμερική δεν υπάρχουν σταθμοί σε μονές συχνότητες μετά την υποδιαστολή. Έπιανε πχ. 92,2 και μετά 92,4. 92,5 δεν έπιανε…
Κάποια φορά, μετά από μια δύσκολη καλοκαιρινή μέρα δουλειάς, είπαμε με τους συναδέρφους να πιούμε ένα κρασί. Αφήσαμε το Cherokee και πήγαμε σε μια ταβέρνα στο βουνό. Κάποια στιγμή χρειάστηκε να πάρω κάτι από το χώρο αποσκευών κι όταν άνοιξα την πίσω πόρτα ακούμπησα τα γυαλιά του ηλίου που φορούσα πάνω ακριβώς στην πλαφονιέρα με τα φώτα. Πήρα ότι ήθελα και χωρίς να πάρω τα γυαλιά κλείνω την πόρτα και φεύγω. Μόλις έφτασα στην ταβέρνα συνειδητοποιώ τι έχω κάνει. Μου λένε οι συνάδερφοι να μην πάω να δω καθόλου, ότι τα γυαλιά σίγουρα θα έχουν σπάσει. Τρέχω λοιπόν στο Cherokee κι ανοίγω διστακτικά την πόρτα. Βλέπω τα γυαλιά ακέραια! Στο σημείο που ακουμπάει η πόρτα πάνω στην πλαφονιέρα των φώτων έχει ένα μικρό πλαστικό με κωνικό σχήμα. Αυτό έσπρωξε προφανώς τα γυαλιά μου προς τα πίσω και βρεθήκαν στον κενό χώρο μεταξύ του φαναριού και της λαμαρίνας της πόρτας. Άθικτα! Σημειώνω ότι τα γυαλιά αυτά τα είχα αγοράσει το 1997 και παρά τις περιπέτειές τους τα έχω ακόμα…
Συγχώρα με που μακρηγόρησα, αλλά ανάφερες το Cherokee και μου ήρθαν όλα αυτά στο μυαλό…
Καλησπέρα mastermeeple, και σ' ευχαριστώ! Στην δική σου περίπτωση μου φαίνεται ήσουν πολύ τυχερός με το ποιός έπεσε μπροστά σου, γιατί ενώ εσύ ήξερες ότι ήσουν ειλικρινής, ο αστυνομικός δεν μπορούσε να ήταν σίγουρος ότι έλεγες την αλήθεια! Φτηνά την σκαπουλάρισες, αν και θα μπορούσες με ένα φαξ να αποδείξεις αργότερα ότι έλεγες αλήθεια. Και, αν είδε την παλιά ασφάλεια, θα σκέφτηκε ότι ήταν ακόμα εν ισχύ επί 15 μέρες ούτως ή άλλως.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ πάντως οδηγώ στην Ιταλία ένα Αμερικανικό αυτοκίνητο με πινακίδες Ελληνικού τελωνείου, ασφάλεια Ελληνική και δίπλωμα Βρετανικό! Τα καινούργια στίκερ ασφάλειας και τέλη κυκλοφορίας τα έχω στο σερταράκι γιατί βαριέμαι να τα βάλω στο παράθυρο. Θα τα βάλω μάλλον όταν φτάσω Πάτρα την επόμενη φορά!
Τελευταίε, πιστεύω ότι με τα 4 λίτρα προσφέρω μια κοινωνική υπηρεσία, γιατί η εξάρτηση από το πετρέλαιο είναι κακό πράγμα και έτσι όσο πιο γρήγορα βοηθήσω να τελειώσουν τα αποθέματα, τόσο πιο γρήγορα θα βρούμε μια καλύτερη λύση :-)
Δεν μπορώ να εικονίσω σε ποιό μέρος ακριβώς είχες αφήσει τα γυαλιά, πάντως το τσεροκή είναι καλό αυτοκινητάκι, πάντα με χαμόγελο, και είμαι σίγουρος ότι έκανε τα πάντα να τα προστατέψει! Ελπίζω να του έδωσες μια δυό χαϊδευτικές στο πλάι και να έβαλες ένα κύβο ζάχαρη στο ντεπόζιτο!
Πρόσεξε που τα άφησα. Όταν ανοίγεις την πίσω πόρτα, δεξιά κι αριστερά υπάρχουν τα πίσω φώτα. Ακριβώς στο πάνω μέρος, εκεί που τελειώνουν τα φώτα, υπάρχει ένα επίπεδο μαύρο πλαστικό. Πάνω σ' αυτό το πλαστικό ακουμπάνε δυο κωνικά μαλακά πλαστικά που βρίσκονται στη λαμαρίνα της πόρτας. Ίσως και να ήταν διαφορετικό εκείνο το cherokee, αλλά από τις φωτογραφίες που έχεις δημοσιεύσει νομίζω πως είναι ίδιο με το δικό σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελευταίε, μάλιστα! ξέρω τώρα που λες -το ίδιο είναι το δικό μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν είχα πρωτοφέρει το Τσεροκή μου στην Ελλάδα είχα ψάξει στο τηλέφωνο να βρω συνεργείο για σέρβις, και ρώταγα:
-Δουλεύεται σε Τζηπ;
-Τι μάρκα Τζηπ;
-Τζηπ!
-Ναι! αλλά τι μάρκα!
-Τζηπ-Τζηπ, αληθινό!!! της Τζηπ!
-Υπάρχουν πολλές μάρκες Τζηπ!
-Ε;
-Βέεεβαια! Σουτζούκι, Τογιότα, Χόντα... το δικό σου τι είναι;
-...Τζηπ
Ανάλογη ιστορία με τζιπ έχω ξανακούσει...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔήμο, αυτό συμβαίνει όταν ένα προϊόν αναγνωρίζεται σαν όνομα προϊόντος από την πρώτη διδάξασα μάρκα. ΠΧ., στην Αγγλία, όλες τις ηλεκτρικές σκούπες τις λένε Χούβερ ανεξάρτητα της πραγματικής τους μάρκας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι μάρκα είπαμε είναι το τζηπ που έχεις, χα, χα, χα.. ;)
ΑπάντησηΔιαγραφή